Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

"Το Δόγμα του Σοκ"

Το Δόγμα του Σοκ
 
Σας ενημερώνουμε, για την προβολή του ντοκιμαντέρ της Ναόμι Κλάιν "Το Δόγμα του Σοκ" που διοργανώνει στις 3/11/13 ο πυρήνας Γαλατσίου-Λαμπρινής και για την συζήτηση που θα ακολουθήσει με θέμα τους τρόπους απάντησης στις μεθόδους διάλυσης και λεηλασίας χωρών που αποκαλύπτει η ταινία. Στην εκδήλωσή μας θα συμμετάσχει ο οικονομολόγος Λαβδιώτης Σπύρος.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Το «δόγμα Calvo»: H Μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους στο Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο


Το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα –ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας- να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), να απαλλοτριώσει, ή  να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές,  ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συντ. 1,17,106).
Ως «επενδύσεις» εδώ νοούνται αδιακρίτως και ισότιμα, οι βιομηχανικές επενδύσεις, οι επενδύσεις εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου (concession agreements), αλλά και επενδύσεις (δανειακών) κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την  μορφή ομολόγων, εντόκων γραμματείων κλπ. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ. Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868  (στον κολοφώνα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της – οδηγώντας αναγκαστικά και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λειτουργίας της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή   υπέρ της επένδυσης της ίδιας!- τότε το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς της «επένδυσης»  για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (public utility), με την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη της επένδυσης.

Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται –σύμφωνα με όσα προείπαμε – κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».

Σε κάθε περίπτωση, το καταβλητέο και το ύψος της αποζημίωσης θα κριθεί και θα καθοριστεί αποκλειστικά από τα δικαστήρια του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης» και με βάση τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού. Η εφαρμογή (υλοποίηση) του δόγματος Calvo, συνιστά ταυτόχρονα, την έκφραση (άσκηση) και την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της επένδυσης.

Μάλιστα-σύμφωνα με το ίδιο αυτό «δόγμα» και όπως είπαμε ήδη- η δικαστική αρμοδιότητα για τα προκύπτοντα νομικά ζητήματα στην διαδικασία εθνικοποίησης της «επένδυσης», ανήκουν αποκλειστικά στον κράτος υποδοχής και λειτουργίας της επένδυσης, το κυρίαρχο νομικό πλαίσιο και τα δικαστήρια του οποίου θα καθορίσουν, κυρίαρχα, το περιεχόμενο, την αναγκαιότητα της εθνικοποίησης, την αντικειμενική αλήθεια του κινδύνου του Εθνικού Συμφέροντος του λαού από την λειτουργία της επένδυσης στην επικράτειά του και τελικά την νομιμότητα της εθνικοποίησης, καθώς και την καταβολή ή όχι αποζημίωσης στον πρώην ιδιοκτήτη της.

Η εκδίκαση της υπόθεσης της εθνικοποίησης στο δικαστήρια του αλλοδαπού κράτους-επενδυτή και σύμφωνα με το δικό του δίκαιο, αποκλείεται. Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από την «διπλωματική ασυλία» και την «νόμιμη» στρατιωτική των προστασία από το ισχυρότερο κράτος-επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια μορφή «δικαστικού εθνικισμού».

Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται και διασφαλίζεται διεθνώς, η δίκαιη κατανομή του πλούτου με όρους αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών και των λαών των και αποκλείεται η συνέχιση και επαναφορά της δουλείας –με  άλλη μορφή- και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το «δόγμα» Calvo, ήταν η πρώτη αντίδραση του Δικαίου κατά της άγριας και απάνθρωπη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στις αποικιοκρατούμενες χώρες από τους ευρωπαίους δυνάστες αποικιοκράτες του 19ου αι.

Έκτοτε το δόγμα αυτό, συμπεριελήφθη σε όλα τα συντάγματα των κρατών της Ν. Αμερικής και κατέστη μέρος και του Διεθνούς Δικαίου από το 1962 με τις προαναφερόμενες συνθήκες: Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962.

Οι αρχές του «δόγματος Calvo» ενσωματώθηκαν στο άρθρο 106, σε συνδυασμό με το άρθρο 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Η αναγκαστική ισχύ των παραπάνω αρχών του «δόγματος Calvo» στα πλαίσια του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου για την ακύρωση των Διεθνών Συνθηκών και η δέσμευση των  αντισυμβαλλομένων μερών της Δανειακής Σύμβασης της «ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας», για τον σεβασμό και την εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων, συνομολογείται στο άρθρο 6 παρ.6α,β, της Σύμβασης (του κεφ: Αποπληρωμή, Πρόωρη Αποπληρωμή, Υποχρεωτική Αποπληρωμή και Ακύρωση).

Στο «δόγμα Calvo» και στην  συναφή παραπάνω συνθήκη του Διεθνούς Δικαίου στηρίχθηκαν οι 10άδες των νόμιμων εθνικοποιήσεων κατά διάφορων, ευρωπαϊκών κυρίως, αποικιοκρατικών εταιρειών και επιχειρήσεων που λειτουργούσαν σε αποικιοκρατούμενες χώρες του τρίτου κόσμου και οι οποίες λυμαίνονταν τον ντόπιο πλούτο σε συνθήκες ανθρώπινης δουλείας και εξευτελισμού του ντόπιου λαού.

Στο νομικό αυτό πλαίσιο στηρίχθηκε επίσης και η άρνηση αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων από την κυβέρνηση του Ι. Μεταξά το 1934, η οποία δικαιώθηκε με  την ιστορική απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου αρ. 78/15-06-1934 καθώς και η άρνηση της Αργεντινής το 2003 της αποπληρωμής των εξωτερικών της χρεών και  η οποία (Αργεντινή) δικαιώθηκε επίσης με την από 8 Μαΐου 2007 απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το ίδιο θέμα.  Και τέλος, στο νομικό αυτό καθεστώς στηρίχθηκε και η νομιμότητα της δημοψηφισματικής απόφασης του Ισλανδικού λαού να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών του χρεών το καλοκαίρι του 2009, χωρίς ουδεμία συνέπεια.

Συμπέρασμα πρώτο: Τα παραπάνω, απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο, αναφαίρετα και μη-παραιτήσιμα υπέρ του Ελληνικού Λαού, δικαιώματα,  θα μπορούσε να ασκήσει η προδοτική ελληνική κυβέρνηση και δεν το έκανε. Μπορούσε δηλαδή, νόμιμα να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών της χρεών, τόσο των αρχικών της προς τις ιδιωτικές ξένες τράπεζες, όσο και των μετέπειτα δανειστών της, ήτοι των κρατών μελών της ΕΕ και του ΔΝΤ, για αντικειμενικούς λόγους έκτακτης εθνικής ανάγκης και προστασίας του Εθνικού της  Συμφέροντος (Συντ.106).

Αντ` αυτού όμως, η ελληνική κυβέρνηση, δολίως και προδοτικά, όχι μόνο δεν τον έκανε, αλλά προτίμησε να εξοφλήσει πλήρως τους ξένους τοκογλύφους, με τίμημα, την διάπραξη μιας ουσιαστικής βιολογικής, οικονομικής και ηθικής  γενοκτονίας των Ελλήνων πολιτών της.

Όχι μόνο έκοψε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς τους Έλληνες πολίτες (κηρύσσοντας έτσι εσωτερική χρεοκοπία), για τις παρεχόμενες από τους τελευταίους επιχειρηματικές υπηρεσίες των (δημόσια έργα, προμηθευτές νοσοκομείων, επιστροφές φόρων κλπ.) προς αυτήν, αλλά και έκοψε, βαναύσως, απολυταρχικά και αλύπητα,  μισθούς και συντάξεις, σε χαμηλομισθωτούς και χαμηλοσυνταξιούχους, σπρώχνοντας τους τελευταίους στα όρια της βιολογικής των εξαφάνισης και της ηθικής των απαξίωσης και εξαθλίωσης, έκλεισε νοσοκομεία και σχολεία και αρνήθηκε να χορηγήσει δωρεάν τα βιβλία στα σχολεία.

Επέβαλε τέλος, θανατηφόρους-στην κυριολεξία- φόρους, καθώς και έκτακτα χαράτσια στην ακίνητη περιουσία, τα οποία ενσωματώνονται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με ποινή για την   μη-πληρωμή των, την διακοπή του ρεύματος των ελληνικών σπιτιών αδιακρίτως!

Αν δεν είναι αυτή δόλια προαίρεση και διάπραξη Εσχάτης Προδοσίας κατά του Ελληνικού Λαού από την «ελληνική» Κυβέρνηση και του κοινοβουλίου που νομοθετεί τα μέτρα αυτά, τότε ποία είναι;

Συμπέρασμα δεύτερο: H από 08-05-2011 Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της «ελληνικής κυβέρνησης» με την Τρόικα, για τον δανεισμό της πρώτης από την δεύτερη με το ποσό των 120 δις. ευρώ, είναι επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρη (όχι απλά ακυρώσιμη) διότι:

α) Θυσιάζει το (οικονομικό κατ` αρχήν) Δημόσιος Συμφέρον του Ελληνικού Λαού, υπέρ των ξένων τοκογλυφικών οικονομικών δολοφόνων (Τρόικα, ξένες τράπεζες), σε βαθμό συνακόλουθης, έμμεσης μεν, αλλά ουσιαστικής κατάλυσης της Εθνικής Κυριαρχίας της Ελλάδος (σύμφωνα με όσα προαναφέραμε)

β) Παραβιάζει άμεσα και κατάφωρα την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος με συγκεκριμένους όρους, με τους οποίους η «ελληνική» κυβέρνηση εκχωρεί παράνομα σε ξένες δυνάμεις  και τις τρείς συνιστώσες της Λαϊκής Κυριαρχίας, ήτοι την Νομοθετική, Εκτελεστική και Νομοθετική, καθώς και -το σπουδαιότερο-την εδαφική της ακεραιότητα σε αυτές,  δια του αδιανοήτου όρου της Δανειακής Σύμβασης, με τον οποίο η «ελληνική Κυβέρνησης παραιτείται από την ασυλία, λόγω Εθνικής Κυριαρχίας, επί της εδαφικής ακεραιότητας και όλων των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος!».

γ) Παραβιάζει το άρθρο 28 παρ.3 Συντ. σύμφωνα με το οποίο είναι δυνατή η εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας μόνο με τον όρο του σεβασμού του δημοκρατικού πολιτεύματος και των αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας. Και τούτο διότι η Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδος με την Τρόικα περιέχει τον όρο αρ.7 παρ.1 («Πληρωμές») με τον οποίο, απαγορεύει τον συμψηφισμό των (ενδεχομένων) οφειλών των μελών-κρατών της ΕΕ (μέρος της Τρόικας) με το δάνειο της Ελλάδος που συνομολογείται με την Δανειακή αυτή Σύμβαση. Τούτο συνεπάγεται την παραβίαση των προαναφερομένων αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας, συνεπώς και την παράνομη και προδοτική μονομερή  εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα).

δ) Καταλύει έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, την  Εθνική μας Κυριαρχία, δια της κατάλυσης του Εθνικού (οικονομικού) Συμφέροντος της Ελλάδος (εδώ θεωρουμένου με την οικονομική του σημασία), δια της παρ. α,ii του υποκεφαλαίου «Υποχρεώσεις» του κεφαλαίου της:  «Παροχές, εγγυήσεις και Υποχρεώσεις», σύμφωνα με το οποίο: «Ο Δανειολήπτης δεσμεύεται να μην χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο του δημοσίου χρέους (εσωτερικού ή εξωτερικού), προτεραιότητα σε σχέση με τους Δανειστές (της Τρόικας)». Ταυτόχρονα βέβαια, ο όρος αυτός, καθίσταται μπούμερανγκ κατά της εγκυρότητας της Σύμβασης αυτής, διότι καταλύσει την Εθνικής μας Κυριαρχία.

ε) Η αναφερθείσα τέλος Διεθνή Δανειακή Σύμβαση (Συνθήκη), είναι και τυπικά άκυρη, διότι δεν έχει επικυρωθεί με κυρωτικό νόμο από την βουλή με την ελάχιστη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, όπως προβλέπεται ρητά στο άρθρο 28 παρ.2 Συντ. Το γεγονός όμως της μη-ψήφισης της Σύμβασης αυτής από την Βουλή, δεν την καθιστά νομικά ανίσχυρη –και συνεπώς δεν απαλλάσσει τα υπογράφοντα αυτήν μέλη της ελληνικής κυβέρνησης από τις πολιτικές και ποινικές των ευθύνες- διότι και μόνο η υπογραφή της απ` τα μέλη της «ελληνικής» κυβέρνησης, συνιστά Estoppel κατά το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή συνιστά μια δεσμευτική για την ελληνική κυβέρνηση υπόσχεση και δέσμευση (ένα ρητό συμβόλαιο) προς τα αντισυμβαλλόμενα κράτη για την πιστή εφαρμογή της.

Επιπλέον, η έμπρακτη τελικά εφαρμογή της Σύμβασης αυτής, παρά την μη-ψήφισή της από την Βουλή, συνιστά  έναν ακόμα επιπρόσθετο επιβαρυντικό παράγοντα του εγκλήματος της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος από την «ελληνική» Κυβέρνηση, διότι καταδεικνύει τον δόλο της τελευταίας στην διάπραξη του εγκλήματος αυτού και αποκαλύπτει το εγκληματικό της πάθος για την εκτέλεση της, προδοτικής και ακρωτηριαστικής για την Ελλάδα, Δανειακής αυτής Διεθνούς Σύμβασης.

Η υπογραφή συνεπώς τη Συνθήκης αυτής, αλλά και η έμπρακτη εφαρμογή της, συνιστά τον ορισμό της Εσχάτης Προδοσίας της «ελληνικής» Κυβέρνησης και της Βουλής –που υπογράφει τους νόμους του Μνημονίου που ψηφίζονται σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης- κατά της Ελλάδος. Συναφώς και η άρνηση της Κυβέρνησης να καταγγείλει και κηρύξει μονομερώς, έστω υστερόχρονα, άκυρη της Συνθήκη αυτή με ειδικό ακυρωτικό νόμο-δεδομένου ότι όλες οι διεθνείς συνθήκες κυρώνονται στην Βουλή με κυρωτικούς νόμους  (άρθρο 28 παρ.2 Συντ.), ή έστω να ζητήσει την ακυρότητά της στα ελληνικά δικαστήρια, επικαλούμενη (η ελληνική κυβέρνηση) την, δια της Συνθήκης αυτής, κατάλυση της Εθνική μας Κυριαρχίας- συνιστά διάπραξη της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος και εκ παραλείψεως, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύει και τον δόλο της Κυβέρνησης  στην διάπραξη αυτού, του ειδεχθεστέρου όλων, εγκλήματος.

Το ερώτημα που καλείται η δικαιοσύνη, κυρίως όμως η ιστορία, να απαντήσει τώρα είναι το εξής: Mε ποίο τίμημα άραγε προδόθηκε η χώρα μας;

Τέλος, επειδή δια της προδοτικής αυτής Σύμβασης καταλύεται κατάφωρα η Εθνική  Κυριαρχία της Ελλάδος, ως συνεργοί της «ελληνικής» κυβέρνησης στην διαπραχθείσα  Εσχάτη Προδοσία κατά της Ελλάδος, θεωρούνται και είναι και τα μέλη της Τρόικας, που είναι αντισυμβαλλόμενα στην Σύμβαση αυτή, σύμφωνα με το Ελληνικό και  Διεθνές Δίκαιο.

Συμπέρασμα τρίτο: Από τα παραπάνω εξηγείται συνεπώς και η επιμονή των κατακτητών της  Τρόικας να ζητήσουν και η «ελληνική» κυβέρνησης να δεχτεί, να συμπεριληφθούν στην Δανειακή αυτή Σύμβαση οι άκρως προδοτικοί όροι περί «παραίτησης της Ελλάδος, αμετάκλητα και χωρίς όρους, από το δικαίωμα ασυλίας της επί όλων των περιουσιακών στοιχείων της» και από το «δικαίωμά της για την δικαστική της προσφυγή και προστασία στην και από την Ελληνική Δικαιοσύνη(!), στην διαδικασία εκτέλεσης της Σύμβασης αυτής», για την οποία «ισχύει το Αγγλικό Δίκαιο»!

Κι αυτό έγινε  διότι, όλοι, οι Τροϊκανοί και η κυβέρνηση, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, θα μπορούσε να επικαλεσθεί και να ασκήσει το αναφαίρετο και μη-παραιτήσιμο δικαίωμα της «εθνικής της κυριαρχίας» στην εδαφική της επικράτεια. και να αρνηθεί την αποπληρωμή όλων των εξωτερικών της δανείων και χρεών της, για λόγους Εθνικού της Συμφέροντος.

Οι Τροϊκανοί εγνώριζαν επίσης ότι, μια (μελλοντική) αληθινά πατριωτική ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να ασκήσει το αναφαίρετο αυτό δικαίωμά της τής Εθνικής της Κυριαρχίας και να καταγγείλει και να ακυρώσει μονομερώς, με ειδικό ακυρωτικό νόμο, την προδοτική αυτή Δανειακή Σύμβαση, για τον λόγο ότι η τελευταία  καταλύει της Εθνική Κυριαρχία της χώρας μας.

Και η μονομερής καταγγελία της Σύμβασης αυτής και για τον παραπάνω λόγο από την Ελλάδα, θα ήταν μια πράξη με την οποία η τελευταία θα εξέφραζε και προστάτευε  την  Εθνική της Κυριαρχία, στην οποία περιλαμβάνονται και η Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία της (legislative and judicial reserved domain of sovereignty).

Για τον λόγο ακριβώς αυτό, η μονομερής αυτή καταγγελία της Σύμβασης δεν θα συνιστούσε  παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, αλλά αντίθετα πράξη σεβασμού και πιστής εφαρμογής του! Είναι προφανές ότι οι Τροϊκανοί, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, ζήτησαν και η «ελληνική» κυβέρνηση δουλικά και προδοτικά δέχτηκε, να συμπεριληφθούν οι παραπάνω δύο προδοτικοί  όροι στην Δανειακή αυτή Σύμβαση.

Ταυτόχρονα όμως, οι δύο αυτοί προδοτικοί όροι, γύρισαν μπούμερανγκ εναντίον των κατακτητών και της κυβέρνησης, διότι αυτοί (οι όροι) καθιστούν την Δανειακή Σύμβαση (Διεθνή Συνθήκη) αυτοδίκαιο άκυρη, διότι παραβιάζουν την Εθνική Κυριαρχία ενός κράτους μέλους της εννόμου Διεθνούς Κοινότητας που προστατεύεται από το Διεθνές Δίκαιο.

Α) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου, αφορώσα το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών

1) Law of Treaties 1966 (Jus Cojens) (art. 43,50)
2) Vienna Convention (Conference) on the Law of Treaties (+Annex), 1968, 1969, (into force on 1980) (art. 42,44,46,48, 50, 51, 52, 53, 60,62)
3) Charter of the United Nations (art.2 par.4, 6, 7 and art. 81), Chapter VII, IX, XI  
4) League of Nations Covenant (art. 15 par.8) 
5) Treaty of Rome 1957 (art 211) 
6) Γνωμάτευση Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (UN) για της «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης των κρατών» (States` State of Emergency) (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980)
7) Απόφαση του Permanent Court of International Justice με αρ. 78/15-06-1939 (απόφαση «Ι. Μεταξά», η οποία περιλαμβάνεται στην δικογραφία) 
8)  Τhe Law of Treaties. Chapter VVX, p. 603-635, on the “Principles of Public International Law, by Prof.  Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990  

Β) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου, αφορώσα την Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών.

1) European Convention on Human Rights –Protocol I
2) American Convention on Human Rights (Art. 21)

3) African Convention on Human Rights (Art. 14)
4) UN General Assembly Resolution on 21-12-1952 (for the rights of self-determination) 
5) 3d Committee of the UN General Assembly, 1955  (for the rights of self-determination)
6) Works in the UN Commission on Permanent Sovereignty over Natural Resources
7) Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962
8) UN General Assembly Resolution 3201 (S-VI) on 01-05-1974 (Declaration on the Establishment of a New International Economic Order)
9) UN General Assembly adopted the Charter of the Economic Rights and Duties of States, on 12-12-1974,  (Art. 2) 
10) “Injury to the persons and property of Aliens on state territory”, Chapter XXIII, p.518-552, on  the “Principles of Public International Law, by Prof.  Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990 11) “The Relation of Municipal and International Law, Ch.II, p.32-57, on  the “Principles of Public International Law, by Prof.  Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990 

Γ) α) Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρα 1, 28 παρ.1-3, 59-62, 86, 97)     β) Ελληνικός Ποινικός Κώδικας (άρθρα 134, 134Α, 14 παρ.2)  

Δ) Ενοποιημένη Απόδοση της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) (άρθρα 2-7, 126, 136, 169)  Δημ. Αντωνίου

ΠΗΓΉ :  http://www.inprecor.gr/index.php/archives/125558#sthash.IBCVis0o.dpuf

Το κείμενο είναι μια προδημοσίευση από το βιβλίο του Δ. Αντωνίου, «Τα Αναφιλητά της Έλλης»

Γιώργος Κοντογιώργης, «Η σημερινή κρίση είναι προάγγελος του τέλους της ελληνικής κοινωνίας»





Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 19 Μαΐου 2013
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ (καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)
«Η σημερινή κρίση είναι προάγγελος του τέλους της ελληνικής κοινωνίας»
Στις κορυφαίες πολιτειακές θέσεις αναδεικνύονται είτε πολιτικά νεκροί είτε παραταξιακά σκουπίδια... - Σήμερα τα σημεία σύγκλισης της Αριστεράς και της Δεξιάς είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν
Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ
Ο γνωστός πανεπιστημιακός και συγγραφέας μιλάει για την εγκλωβισμένη Αριστερά και τη σύγκλισή της με τη Δεξιά, για το «νεκρόφιλο» πολιτικό σύστημα και το κράτος, με τα αστικά παράσιτα που σιτίζει, ως υπαιτίους λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας
«Η Αριστερά βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Εχασε το παλαιό ιδεολογικό της στίγμα, που αναγόταν στη διαχείριση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, και παλινδρομεί ανάμεσα σε ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στο διαγκωνισμό της με τις δυνάμεις του κρατικού ή του πλανητικού φιλελευθερισμού, ως προς το ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής του συστήματος. Εάν θέλει να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, μία επιλογή έχει μόνο. Να προτάξει τη ριζική μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής με τη μεταβολή της κοινωνίας των πολιτών σε πολιτειακό εταίρο, αντί να επιδιώκει το ρόλο του καθοδηγητή της. Να υπερβεί τη λογική της διαμεσολάβησης και να εναγκαλιστεί το πολιτικό πρόταγμα της αντιπροσώπευσης». Για το ρόλο της Αριστεράς, το «νεκρόφιλο» πολιτικό σύστημα, το κράτος ως υπαίτιο της ελληνικής κακοδαιμονίας, μιλάει στην «Κ.Ε.» ο Γιώργος Κοντογιώργης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
* «Των Ελλήνων οι κοινότητες», για να θυμηθούμε και το σχολικό εγχειρίδιο της Ιστορίας μας...

- Η ερώτηση, όπως διατυπώνεται, αγγίζει την καρδιά του ελληνικού προβλήματος. Τι ήταν ο ελληνικός κόσμος πριν από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους; Οι καθεστωτικοί διανοούμενοι, που διακινούν μηρυκαστικά τη δυτικοευρωπαϊκή δικαιοταξία, διδάσκουν ότι ο ελληνισμός ήταν ένα απλό προσάρτημά της, μια περιφέρεια, κάτι σαν τις τριτοκοσμικές χώρες σήμερα σε σχέση με τη δυτική πρωτοπορία. Η προσέγγιση αυτή, πέραν του ότι είναι ανιστορική και στρεβλωτική του ιστορικού γεγονότος, περιέχει εντέλει μια βαθιά ιδεολογική στόχευση: τη δικαιολόγηση της μετέπειτα ηγεμονίας της δυτικής Ευρώπης, τον θεμελιωδώς μη δημοκρατικό χαρακτήρα της νεοτερικής πολιτείας και, για τα καθ' ημάς, την απόκρυψη του γεγονότος ότι στο όνομα του εξευρωπαϊσμού κληθήκαμε να οπισθοδρομήσουμε ολοκληρωτικά, στις απαρχές της ελληνικής ιστορίας, στην προ-σολώνεια εποχή.
Πριν από την Επανάσταση
* Θέλετε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;
- Ο ελληνισμός πριν από την Επανάσταση εξακολουθούσε να είναι δομημένος με όρους κοσμοσυστήματος, του οποίου η ιδιοσυστασία αναγόταν στην ιστορική του μήτρα, δηλαδή στη σταθερά της ανθρωποκεντρικής οικουμένης, που είχε ως θεμέλια κοινωνία την πόλη/κοινό. Αυτό που αποκαλούμε κοινότητες σήμερα είναι η μεθερμήνευση της εφαρμογής του κοινού στην πέραν των Αλπεων Εσπερία, δηλαδή στο φεουδαλικό πεδίο, όπου μετακενώθηκε ολόκληρο το θεσμικό και πραγματολογικό περιβάλλον του ελληνικού κοσμοσυστήματος. Με αυτό ως όχημα ξεκίνησε η Αναγέννηση και με αυτό πορεύτηκε η δυτική Ευρώπη έως το τέλος περίπου του 19ου αιώνα. Στην ιταλική χερσόνησο, όπου η μετακένωση αυτή υπήρξε άμεση, δημιουργήθηκαν οι πόλεις κατά το παράδειγμα των ελληνικών πόλεων/κοινών της βυζαντινής εποχής. Το ενδιαφέρον της επισήμανσης αυτής έγκειται στο ότι ο ελληνικός κόσμος όχι μόνο δεν διήλθε από τη φεουδαρχία, αλλά ότι βίωνε κατά τρόπο αδιάλειπτο, μέχρι τέλους, στο εσωτερικό των κοινών, πολιτειακά συστήματα που ανάγονται στις ιστορικές τους καταβολές: τη δημοκρατική αυτοκυβέρνηση κ.λπ. Ακόμη και η οθωμανική δεσποτεία σεβάστηκε την ανθρωποκεντρική ιδιαιτερότητα του ελληνικού κόσμου, διότι είχε συμφέρον γι' αυτό. Ωστε η μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας δεν έγινε, όπως στη Δύση -και στον κόσμο-, από τη φεουδαρχία στον ανθρωποκεντρισμό, αλλά από το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας σε εκείνο της μεγάλης κλίμακας.
* Τι σημαίνει αυτό για την εξέλιξη του ελληνικού κόσμου; Και ποιος το κατήργησε;
- Η κατάργησή του σήμανε την ολοκληρωτική επάνοδο της ελληνικής κοινωνίας στις ανθρωποκεντρικές απαρχές του ελληνικού κόσμου. Ο εξευρωπαϊσμός σήμανε την αναγκαστική εναρμόνιση της ελληνικής κοινωνίας με το βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης. Ετσι, από το Σύνταγμα της δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης του Ρήγα και εκείνα της Επανάστασης, ή την προεδρική διακυβέρνηση του Καποδίστρια, οδηγηθήκαμε στη βαυαρική απολυταρχία. Η μοίρα του προ-εθνοκρατικού ελληνικού κόσμου διαγράφηκε με την αποτυχία της Επανάστασης και την ολοκληρωτική εξάρτησή του από τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής απολυταρχίας. Την κατάργηση πάντως του συστήματος των κοινών την επέβαλαν οι Βαυαροί στο όνομα του εξευρωπαϊσμού. Οπως διατείνονται οι ίδιοι στο σκεπτικό τους, η δημοκρατία καλλιεργεί τα ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας, δεν είναι συμβατή με την έννοια της προόδου που διδάσκει η ευρωπαϊκή νεοτερικότητα. Η μετα-φεουδαλική Ευρώπη δεν μπορούσε να διανοηθεί τη μεταφορά στο επίπεδο της νέας θεμέλιας κοινωνίας -του κράτους-έθνους- του πολιτειακού παραδείγματος της πόλης/κοινού.
* Ορισμένα παραδείγματα αυτής της εξέλιξης;
- Εχει ενδιαφέρον να προσέξουμε πως ό,τι θεωρήθηκε έκτοτε ως μη προσήκον με την έννοια της προόδου, και απερρίφθη ή συνοδεύτηκε με τη μομφή του οπισθοδρομικού, ήρθε η Ευρώπη να το υιοθετήσει έναν έως ενάμιση αιώνα αργότερα. Ιδού ορισμένα παραδείγματα: αξιώθηκε από τον Καποδίστρια να εισαχθεί η τιμοκρατική ψήφος, για να προσομοιάσουμε στην Ευρώπη. Ο κυβερνήτης αντέτεινε ότι η καθολική ψήφος αποτελεί ιστορικό κεκτημένο του Ελληνα. Η καθολική ψήφος καθιερώθηκε στην Ευρώπη μόλις την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ελληνική κοινωνία γνώρισε εξαρχής τα διαστρωματικά και όχι τα ταξικά κόμματα. Τα ταξικά κόμματα εμφανίζονται σε περιόδους μετάβασης, όπως από τη φεουδαλική στην ανθρωποκεντρική κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία βίωνε ακόμη τότε το σύστημα της εταιρικής οικονομίας, που προσεγγίζει την εργασία όχι ως μια εξωθεσμική παράμετρο, αλλά ως συμμέτοχο του οικονομικού συστήματος.
Πολιτική ατομικότητα
* Η κοινωνία της μη εξαρτημένης εργασίας;
- Αποτελεί άγνωστο τόπο και σήμερα στον κόσμο της νεοτερικότητας. Τέλος, η ελληνική κοινωνία διέθετε μια εξαιρετική πολιτική ανάπτυξη, που αναγόταν στο γεγονός της θεσμισμένης παρουσίας της στην πολιτεία, μέσα στα κοινά. Η ανάπτυξη αυτή υποδεικνύει μια συμπεριφορά πολιτικής ατομικότητας, εν αντιθέσει προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που βίωναν την πολιτική συμπεριφορά ως άμορφη μάζα. Η πολιτική ατομικότητα λειτουργεί θεσμικά μέσα στην αντιπροσωπευτική ή τη δημοκρατική πολιτεία. Η πολιτική μάζα κατηχείται και καθοδηγείται από δυνάμεις που λειτουργούν ως ενδιάμεσοι μεταξύ ιδιωτικής κοινωνίας και πολιτείας. Περιττεύει να πω ότι τα προτάγματα της προεπαναστατικής περιόδου, που ήταν αυτοφυή, θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες ακόμη για να τα προσεγγίσει ο νεοτερικός άνθρωπος.
* Αυτό τι σημαίνει για την ελληνική κοινωνία του κράτους-έθνους;
- Εδώ βρίσκεται η βάση του νεοελληνικού προβλήματος. Πρώτον, το νεοελληνικό κράτος συγκροτήθηκε σε μια από τις πιο καθυστερημένες, την εποχή εκείνη, περιοχές του ελληνισμού και εντελώς κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Δεύτερον, το κράτος αυτό δεσμεύτηκε από τις Δυνάμεις δίκην προτεκτοράτου. Τρίτον, καταργώντας τη θεσμισμένη συλλογικότητα της ελληνικής κοινωνίας, ξέμεινε στον Ελληνα η νοοτροπία της πολιτικής ατομικότητας. Ετσι, ενώ πριν το πρόβλημά του επιδίωκε να το επιλύσει στη «μάζωξη» του κοινού, τώρα όφειλε να προστρέξει στον πολιτικό, που οικειοποιήθηκε την πολιτική αρμοδιότητα. Εφεξής εκαλείτο να διαπραγματευτεί την ψήφο του. Η πολιτική ανάπτυξη λειτούργησε στο νέο περιβάλλον ως εφαλτήριο για να μεταβληθεί ο πολίτης σε πελάτη, το πολιτικό σύστημα σε ακραιφνώς πελατειακό. Οι πολιτικές, με τη σειρά τους, έπαψαν να αναφέρονται στη συλλογικότητα, έγιναν όχημα αποδόμησης της κοινωνικής συλλογικότητας. Τέταρτον, η πολιτική τάξη χρησιμοποίησε το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ως πρόσχημα για εσωτερικούς λόγους.
* Τη θέλησε πραγματικά;
- Ποτέ. Γι' αυτό και την υπονόμευσε συστηματικά. Και τούτο διότι γνώριζε καλά ότι εάν το ελληνικό κράτος περιελάμβανε στο έδαφός του μείζονες αστικές περιοχές, άρα και την ελληνική αστική τάξη, η θέση της θα άρμοζε σ' εκείνη του προέδρου ορεινής κοινότητας. Στην καλύτερη περίπτωση, η πολιτική εξουσία θα αποκτούσε έναν ισχυρό συνέταιρο στην άσκηση της εξουσίας. Στο όνομα της Μεγάλης Ιδέας, η «αυτόχθων» πολιτική τάξη κατέστρεψε τον ελληνισμό. Η κοινωνία που διέθετε αστική τάξη αδιάλειπτα, από την αρχαιότητα, κατέληξε να επιτρέψει στους κόλπους της μόνο ορισμένα αστικά παράσιτα, που σιτίζονταν βασικά από το κράτος. Η δαιμονοποίηση της όποιας αυτόνομης επιχειρηματικότητας εγγράφεται στη λογική αυτή. Αρκεί να αναλογιστούμε τι ήταν τότε ο ελληνισμός, υπό συνθήκες εθνικής κατοχής, και τι αντιπροσωπεύει σήμερα. Η σημερινή κρίση είναι η τελευταία μιας αλυσίδας καταστροφών, που προαναγγέλλει το τέλος της ελληνικής κοινωνίας.
Οι καθεστωτικές ελίτ
* Να συναγάγουμε ότι το κράτος και όχι η κοινωνία είναι υπαίτιο της ελληνικής κακοδαιμονίας;
- Προφανώς δεν άλλαξε το DNA του Ελληνα με την είσοδό του στο κράτος-έθνος. Το κράτος που εννοεί να ενσαρκώνει το πολιτικό σύστημα, προσιδιάζει σε μια κοινωνία που μόλις εξέρχεται από τη φεουδαρχία. Οχι όμως σε μια βαθιά ανθρωποκεντρική κοινωνία. Οι στρεβλώσεις που επισημαίνονται οφείλονται ακριβώς στο αναντίστοιχο του προ-πολιτικού (προ-αντιπροσωπευτικού και προ-δημοκρατικού) κράτους με την προσιδιάζουσα στη δημοκρατία ή, κατ' ελάχιστον, στην αντιπροσώπευση πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας. Παρ' όλα αυτά, οι καθεστωτικές και βαθιά αντιδραστικές ελίτ, με προέχουσα τη διανόηση, προκειμένου να υποστηρίξουν το διακύβευμα του κράτους, έριξαν όλο τους το βάρος στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και του παρελθόντος της. Η άποψη αυτή, όπως προείπα, είναι εξ ολοκλήρου ανιστορική και περιέχει ιδεολογικό δόλο, αν όχι βαθιά άγνοια.
* Υστερα από περίπου δύο αιώνες, πώς γίνεται να εξακολουθεί να επηρεάζει τα πράγματα το κληρονομημένο παρελθόν;
- Μα διότι τίποτε δεν άλλαξε στο μεταξύ. Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι δομημένο έτσι ώστε να υπηρετεί αποκλειστικά την πελατειακή αποδόμηση της κοινωνικής συλλογικότητας, να δίνει προτεραιότητα στην ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού, να είναι ολοσχερώς αποκομμένο από το εθνικό γίγνεσθαι. Η περίοδος της μεταπολίτευσης μπορεί να οριστεί ως η ολοκληρωτική επαναφορά στο πλέον απεχθές καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. Η συμπεριφορά της πολιτικής τάξης, το κράτος στο σύνολό του, λειτουργεί στη λογική των επάλληλων κύκλων ολιγαρχικών συμμοριών που λυμαίνονται το δημόσιο αγαθό, με κορυφαίο ενορχηστρωτή τη Βουλή, δηλαδή τους φορείς της κομματοκρατίας.
* Η ελληνική κρίση δεν είναι απλώς πολιτική...
- Εχει αποκλειστικά εσωτερικά αίτια. Η δυτική κρίση εξέθεσε την κομματοκρατία, η οποία, όπως γνωρίζουμε, προτίμησε να θέσει τη χώρα σε καθεστώς εξωτερικής κατοχής, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Εχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι μέχρι σήμερα δεν άγγιξε καν τους πυλώνες της καταστροφής, δηλαδή τον εαυτό της, ως πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και τη νομοθεσία, που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Εννοεί να διαχειριστεί την κρίση χωρίς να επιδείξει καν την ελάχιστη αλληλεγγύη προς τη χειμαζόμενη κοινωνία.
* Το διακύβευμα επομένως είναι η υπέρβαση της κομματοκρατίας;
- Σαφώς ναι. Ομως η υπέρβασή της δεν θα γίνει διατηρώντας ανάλλακτο το παρόν πολιτικό σύστημα. Και τούτο διότι το πολιτικό σύστημα αποτελεί την πρωτογενή αιτία της κομματοκρατίας. Θέλω να πω ότι το τέλος της κομματοκρατίας θα επέλθει με την αντιπροσωπευτική μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος. Με τη θεσμισμένη επανείσοδο της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία.
* Εχετε ισχυριστεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι «νεκρόφιλο»...
- Βεβαίως, για να αναδείξω το γεγονός ότι στις κορυφαίες θέσεις αναδεικνύονται είτε οι πολιτικά νεκροί (λ.χ. στην προεδρία) είτε τα παραταξιακά σκουπίδια. Είναι τυχαίο ότι όλες σχεδόν οι ηγεσίες και οι κορυφαίοι των κομμάτων προέρχονται από την πλέον απεχθή πλευρά της λεηλατικής κομματοκρατίας, τις φοιτητικές παρατάξεις; Αναλογιζόμαστε άραγε τι διδάχτηκαν εκεί οι άνθρωποι αυτοί; Αν όχι, ας διερωτηθούμε γιατί το πολιτικό αυτό σύστημα δεν παράγει ουδέ καν φιλοδοξία υστεροφημίας.
* Και ο ρόλος της Αριστεράς;
- Η Αριστερά βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Εχασε το παλαιό ιδεολογικό της στίγμα, που αναγόταν στη διαχείριση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, και παλινδρομεί ανάμεσα σε ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στο διαγκωνισμό της με τις δυνάμεις του κρατικού ή του πλανητικού φιλελευθερισμού, ως προς το ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής του συστήματος. Ποτέ στο παρελθόν η Αριστερά δεν είχε τόσο λίγα να πει για το παρόν και το μέλλον του κοινωνικού ανθρώπου. Δεν εξέπεσε στα μάτια της κοινωνίας επειδή η τελευταία έγινε συντηρητική, όπως λέγεται συχνά, αλλά διότι δεν αναγνωρίζει καμία διαφορά στον πολιτικό της λόγο ή στις συμπεριφορές της. Σήμερα τα σημεία της σύγκλισης της Αριστεράς και της Δεξιάς είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν.
Η Αριστερά σε σταυροδρόμι
* Τι επιλογές έχει;

- Εάν η Αριστερά θέλει να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, μία επιλογή έχει μόνο. Να προτάξει τη ριζική μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής με τη μεταβολή της κοινωνίας των πολιτών σε πολιτειακό εταίρο, αντί να επιδιώκει το ρόλο του καθοδηγητή της. Να υπερβεί τη λογική της διαμεσολάβησης και να εναγκαλιστεί το πολιτικό πρόταγμα της αντιπροσώπευσης. Να αξιώσει την πολιτειακή θέσμιση και, συνακόλουθα, τη χειραφέτηση, αντί για τη χειραγώγηση της κοινωνίας. 

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

"ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ"


Συναγωνίστριες/τές,

όπως είναι γνωστό, στις 15 Δεκεμβρίου θα γίνουν οι εκλογές στο Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας.
Το Ε.Πα.Μ. αποφάσισε να συμμετάσχει στη διαδικασία με συγκρότηση αυτόνομης παράταξης με τίτλο: "ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ". 

Χρειαζόμαστε την πλαισίωση από Οικονομολόγους μέλη του ΕΠΑΜ, αλλά και ταμειακώς εντάξει στον Ο.Ε.Ε, (Προθεσμία τακτοποίησης στο ΟΕΕ, 08/11/2013) για κατάρτιση ψηφοδελτίου σε
1.Αθήνα,
2.Θεσσαλονίκη
3.Λοιπή Ελλάδα.

ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ,-ΣΑ,
ΣΕ ΚΑΛΟΥΜΕ,
ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ
ΜΕΧΡΙ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/11/2013
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ Ο.Ε.Ε. ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ 15/12/2013
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΝΑ ΠΟΥΝΕ
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ...ΝΑΙ..!
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΥΓΟ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩ.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΩΣ ΦΟΡΕΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΕΙ Ο ΚΑΝΑΠΕΣ...
ΔΗΛΩΣΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΟΥ ...
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ...
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ...!
(ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/11/2013)

ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑ.ΔΗ.ΣΥ.-Ο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΣ 6932603718
ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΚΑΜΠΑΛΟΥΡΗΣ 6946677841

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Ν. Μπογιόπουλος: Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…


Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ηςΟκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).
Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».
Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:
Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.
Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:
Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).
Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).
Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» (4)
Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)
Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)
Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36. Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...». Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο - το καθεστώς Μεταξά - εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:
«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση "ομολογιών" και "δηλώσεως μετανοίας". Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή - βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγαή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής - ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ' αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (...). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (...). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν "ομολογίες" ή "δηλώσεις" και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη "πιπεριά" που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η "γάτα" που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η "φάλαγγα". Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ' ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (...). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τιςεκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν"σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε". Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το "ζήλο" τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να "ξεπαστρέψει" και μερικούς για να φοβηθούν και να "σπάζουν" ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (...)» (7).
Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».
(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…
Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:
«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
(Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».
(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, Αθήνα 27 Απριλίου 1943)
Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:
«Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Καρφιά» Γλέζου κατά Τσίπρα: Διαψεύδουμε όσους πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή : http://crimenet.gr
«Ταράζει τα νερά» ο Μανώλης Γλέζος με ένα άρθρο που προκαλεί αίσθηση.
Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς αφήνει σαφείς αιχμές προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το θέμα των διαφοροποιήσεων, τόσο του ιδίου όσο και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, από την κομματική γραμμή, στην ψήφιση της τροπολογίας για την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής.
Στο άρθρο του, που τιτλοφορείται «Εξωκυκλική δήλωση του Μανώλη Γλέζου», καταγγέλλει ότι η λογική του μαντριού έχει εξαπλωθεί σαν ίωση στον ΣΥΡΙΖΑ.
«Είτε αφορά το συνέδριο είτε το νέο ενιαίο κόμμα είτε το πώς θα συμπεριφερόμαστε είτε το ποιοι και πως θα μιλάμε δημόσια είτε το πώς θα ψηφίζουμε!» έγραψε το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, ο οποίος προειδοποίησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να αντιγράφει τα άλλα κόμματα και κινδυνεύει να μην διαφέρει σε τίποτα από αυτά.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του κ. Γλέζου
"Όποιος βγαίνει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος" είχε πεί ο Ε. Αβέρωφ πριν μερικές δεκαετίες, και η φράση του έμεινε στην ιστορία.
Τη φράση αυτή η αριστερά την κούναγε σαν μαντηλάκι μπροστά στους βουλευτές της εκάστοτε πλειοψηφίας. Πλειοψηφίας που ήθελε τους βουλευτές, άφωνους, χωρίς άποψη, υποταγμένους στην εκάστοτε ηγεσία.
Έχοντας στο μυαλό τους αυτή τη φράση, βουλευτές ψήφιζαν μνημόνια, εφαρμοστικούς νόμους, τσαλάκωναν τις ιδέες τους τις συνειδήσεις τους, την ελευθερία στην άποψη. Με βάση αυτή την αρχή οι βουλευτές έγιναν κουκιά, "ακόλουθοι", συνυπεύθυνοι του όποιου ηγέτη του δικομματισμού των αρχηγικών κομμάτων.
Σε μερικά πάλι μαντριά της αριστεράς, οι πόρτες ήσαν ανοιχτές, αλλά κανένας δεν είχε στο μυαλό του σκέψη για να βγει από το μαντρί.
Στη "δική μας Αριστερά" δεν υπήρχε μαντρί. Και αυτή ίσως ήταν η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε "εμάς" και όλους τους άλλους.
Αυτό το έχει καταγράψει η νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου, και εμείς καλούμεθα να αποδείξουμε ότι αυτή η διαφοροποίηση δεν έχει τελειώσει.
Όμως σαν ίωση έχει εξαπλωθεί η λογική αυτή τον τελευταίο καιρό.
Είτε αφορά το συνέδριο, είτε το νέο ενιαίο κόμμα είτε το πώς θα συμπεριφερόμαστε, είτε το ποιοι και πως θα μιλάμε δημόσια, είτε το πως θα ψηφίζουμε!
Για να κάνουμε την αντιγραφή πλήρη, φτιάξαμε και τους "κύκλους".
Κύκλους που "διαρρέουν"! Πού έμαθαν αυτοί οι κύκλοι ότι δεν εξήγησα την στάση μου;
Κύκλοι σύντροφοι; Έτσι μάθαμε να λειτουργούμε; ή έτσι μαθαίνουμε να αντιγράφουμε; Και τότε σε τι ακριβώς διαφέρουμε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ τάραξε τα νερά από την στιγμή της γέννησής του, φέρνοντας μια νέα πρωτόγνωρη αντίληψη για το πως πρέπει να προσεγγίζει η Αρίστερά και ο πολίτης την πολιτική.
Αυτή η αντίληψη έδωσε ελπίδα σε πολίτες που πριν λίγα χρόνια δεν σκεφτόντουσαν ποτέ ότι θα στηρίξουν τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με το να αφομοιώνουμε συνήθειες και πρακτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην άκρη του γκρεμού απλά τους διαψεύδουμε...

Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο»)!


Του Ν.Μπογιόπουλου
«Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος. «Όχι», απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια επιμήκυνση μέχρι το… 2064!

Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:
Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ. Αλλά το 2014 (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού) μετά από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, μετά από διαρκείς εφαρμοστικούς, από μεσοπρόθεσμα και από μακροπρόθεσμα μέτρα λεηλασίας, μετά από χαράτσια, φοροληστείες και «κουρέματα», το χρέος αναμένεται να έχει εκτιναχτεί στο177,5% του ΑΕΠ!
Δηλαδή θα είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!
Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν τα μνημόνια. Τα μνημόνια και οι τρόικες δεν μειώνουν το χρέος. Ποτέ δεν είχαν τέτοιο στόχο. Τα μνημόνια και οι τρόικες «ταΐζουν» το χρέος.
Οι κυβερνώντες λένε ότι παίρνουν δάνεια (και συνάπτουν μνημόνια) γιατί η χώρα έχει χρέη. Ψέμα! Ισχύει το αντίστροφο: Οι χώρες (όχι μόνο η Ελλάδα) δεν παίρνουν δάνεια επειδή έχουν χρέη, έχουν χρέη επειδή παίρνουν δάνεια! Και τα μεν δάνεια τα ξεκοκκαλίζουν οι πλουτοκράτες. Τα δε - όλο και αυξανόμενα - χρέη των δανείων τα φορτώνονται οι λαοί. 
Αυτή δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!
Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του '80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Κάπως έτσι, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Η πολιτική της λιτότητας, με μνημόνια και τρόικες ή χωρίς, αξιοποιεί το χρέος ως πρόσχημα για νέες μειώσεις μισθών, για νέες μειώσεις συντάξεων, για νέες αυξήσεις φόρων, για γενικό ξεπούλημα, για κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας (με ή χωρίς μνημόνια) την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, δεν μειώνουν το χρέος. Το διογκώνουν! Το πολλαπλασιάζουν!
Τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Και σίγουρα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει γίνει κανένα «λάθος»…
Τα χρέη και τα ελλείμματα (ή τα πλεονάσματα) είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών. Είναι κι αυτά, δηλαδή, κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλοφαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.
Εν ολίγοις: Ο δανεισμός και η υπερχρέωση αποτελεί τη (συνήθη στον καπιταλισμό) τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.
Εκεί πηγαίνουν τα δάνεια. Από εκεί προέρχονται τα χρέη. Αυτά πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τα πληρώνει αέναα.
Απόδειξη:
1)    Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!
2)    Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Άθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!
Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος και οι κυβερνήσεις δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η δράση των κεφαλαιοκρατών. Από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!
Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:
Ο ελληνικός λαός που για να καταστήσει «βιώσιμο το χρέος» - ένα χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν» -πλήρωσε μόνο την τελευταία 20ετία σε τόκους κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ,τώρα, πάλι στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα. Και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα, τα οποία (αν το σενάριο του κ.Στουρνάρα για 50ετές ομόλογο «ευωδοθεί») θα τα πληρώνει μέχρι το 2064. Που τότε θα του πουν ότι χρωστάει κι άλλα τόσα κοκ!
Επομένως, από τα προηγούμενα, αν απορρέει κάτι ως χρέος του λαού, είναι τούτο:
Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να διαγράψει το χρέος που όχι μόνο το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο, αλλά του λένε ότι θα το πληρώνουν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, κι αυτό, το πληρωμένο χρέος, ποτέ δεν θα τελειώνει!
Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Από ένα λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε!
Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.
Υστερόγραφο:
Αν η δική μας προσέγγιση είναι «δογματική», τότε παραπέμπουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της (καθόλου δογματικής) «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής:
«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει...) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Τι σηματοδοτεί η ψηφοφορία για την τροπολογία χρηματοδότησης των κομμάτων;

Με 235 ΝΑΙ από τους βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και ορισμένων εκ των βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων υπερψηφίστηκε η τροπολογία για την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής. Υπέρ της τροπολογίας ψήφισαν οι ΚΟ της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και αρκετοί ανεξάρτητοι, ενώ ΚΚΕ και Ανεξάρτητοι Έλληνες δήλωσαν «Παρών».
Από την διαδικασία της ψηφοφορίας απείχαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Δεν είχαν λόγο να συμμετάσχουν μιας και νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους, ως τυπικοί ναζί, ενώ η φασιστική εκτροπή που αποπνέει η συγκεκριμένη τροπολογία τους είναι κάτι απόλυτα οικείο. Κι επομένως γιατί να αντιταχθούν από την σκοπιά της δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών;

Άλλωστε πρόκειται για έννοιες ανύπαρκτες στο πολιτικό λεξιλόγιο της ΧΑ. Η κυβερνώσα συμμορία κάνει αυτό που είχε πρόθεση να επιβάλλει στον ελληνικό λαό η ίδια η ΧΑ. Κάνει δηλαδή τη δουλειά της ΧΑ κι επομένως οι παλικαράδες της δεν έχουν κανένα λόγο να αντιπαρατεθούν με την κυβέρνηση παρά μόνο για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους. Μόνο και μόνο για να φανούν οι ίδιοι αδίκως διωκόμενοι από τους ομοϊδεάτες τους στην κυβέρνηση.
Να σημειωθεί ότι πιστή στις αρχικές της ενστάσεις για την νομιμότητα της τροπολογίας έμεινε η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνοντας «παρούσα», ενώ ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, που είχε διαφωνήσει ανοικτά και δημόσια, αναγκάστηκε να την υπερψηφίσει με την δικαιολογία να μην δώσει – όπως υποστηρίζει – «την ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ και το μνημονιακό μπλοκ να αξιοποιήσει την διαφωνία μου για να παίξει βρώμικα παιχνίδια σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ». Με ανάλογο τρόπο δικαιολόγησε το «παρών» και η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και των ΑΝΕΛ. Όλοι τους τρέμουν την σπέκουλα εναντίον τους κι επομένως προκειμένου να αποφύγουν την επίθεση στο πρόσωπο και στο κόμμα τους, αρνούνται να αντιταχθούν από θέση αρχής στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής.
Στις ηχηρές απουσίες συγκαταλέγεται και αυτή του κ. Μανώλη Γλέζου που επέλεξε αυτό τον τρόπο για να εκφράσει την διαφωνία του με την ρύθμιση. Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει προβεί ούτε καν σε δηλώσεις. Δεν ξέρω, αλλά που το βρήκαν γραμμένο όλοι τους, ότι σε απαλλάσσει της τεράστιας ευθύνης σου η αποχή όταν κρίνονται ζητήματα αρχής; Αν τα καταφέρει τελικά και επιβάλλει την φασιστική εκτροπή το καθεστώς δουλοπαροικίας, τότε τι θα πουν όλοι αυτοί που απείχαν χθες, ή δήλωσαν παρών; Εμείς, ξέρετε, διαχωρίσαμε τη θέση μας;
Έτσι μάθανε να παλεύουν για ζητήματα αρχών που άπτονται με καίριο τρόπο των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού; Έτσι ξέρουν να παλεύουν για την δημοκρατία και τα συμφέροντα του λαού; Ή απλά η πολιτική και κομματική τους καριέρα είναι πάνω και πέρα απ’ όλα;
Κρατήστε αυτή την ημερομηνία. Θα μείνει στην ιστορία. Κανείς δεν βρέθηκε να καταψηφίσει την τροπολογία έκτρωμα που θέτει ακόμη και το κοινοβούλιο υπό την δαμόκλειο σπάθη του αντιτρομοκρατικού νόμου, αλλά χαρακτηρίζει και ως εγκληματική πράξη οτιδήποτε η εξουσία θεωρεί ότι «στρέφεται εναντίον της χώρας» και «πλήττει την δημόσια τάξη». Η απαρχή του επίσημου φασιστικού εκτροχιασμού της κυρίαρχης πολιτικής έγινε.
Η κυβερνώσα συμμορία έλαβε το μήνυμα. Τώρα μπορεί να προχωρήσει ακάθεκτη στα χειρότερα. Αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει κανείς εντός Βουλής που μπορεί να αντισταθεί. Κανείς δεν έχει τα κότσια να αναμετρηθεί με το καθεστώς και την εκτροπή που ετοιμάζει. Όλοι τρέμουν μήπως και ο συρφετός του δοσιλογισμού μαζί με την μαύρη προπαγάνδα τους επιτεθεί. Τρέμουν την σπέκουλα για τους ίδιους και το κόμμα τους περισσότερο από την φασιστική εκτροπή. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί οι κομματικές ισορροπίες είναι ανώτερες από την δημοκρατία και την ελευθερία ενός λαού; Ή μήπως γιατί τρέμουν ξέροντας ότι έχουν κι αυτοί σκελετούς στην ντουλάπα τους;
Η προετοιμασία του εδάφους που επιχειρήθηκε όλες αυτές τις ημέρες από τα μέσα μαύρης προπαγάνδας που αξιοποίησαν την ΧΑ για να αμφισβητήσουν την ελευθερία του λαού ακόμη και να αποδοκιμάζει τους κυβερνώντες, πέτυχε τον στόχο του. Έχουν τρομοκρατήσει την αντιπολίτευση σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει το τσαγανό να αντιπαρατεθεί από θέση αρχής. Έστω κι αν μέσα στον λαό αυτή η μαύρη προπαγάνδα δεν περπατάει, δεν πείθει παρά ελάχιστους που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένοι από χέρι.
Η αποκαλούμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση αδυνατεί να αντιληφθεί το στοιχειώδες. Αυτό που διακυβεύεται είναι η ελευθερία της πολιτικής δράσης του ίδιου του λαού. Κι έτσι οι αντιπολιτευόμενοι αποδεικνύουν ότι οι ελευθερίες γι’ αυτούς είναι έννοιες και αξίες υποδεέστερες από την κομματική τους ταυτότητα. Αποδεικνύουν ότι διακατέχονται από μια βαθιά διαστροφική εργαλειακή αντίληψη για τη δημοκρατία. Δημοκρατία είναι ότι συμφέρει και ευνοεί το κόμμα τους. Καμιά θέση αρχών. Γι’ αυτό και δεν νοιάζονται παρά μόνο για το τι θα πάθει το κόμμα τους κι όχι τι θα πάθουν οι ελευθερίες του λαού.
Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον κάποιοι παλιοί αριστεροί που έζησαν την χούντα του 1967 και το πώς έπιασε την αριστερά με τις πιτζάμες, παντελώς ανέτοιμη και παραδομένη στη νιρβάνα ενός απόλυτα εικονικού κοινοβουλευτισμού που άνοιξε τον δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, θα είχαν βάλει μυαλό. Θα περίμενε κανείς να θυμούνται ότι το δόγμα «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» του Ηλία Ηλιού, που σήμαινε ότι η αριστερά της εποχής εκείνης έπρεπε να είναι πάνω απ’ όλα νομοταγής σ’ ένα καθεστώς που δεν σεβόταν καμιά λαϊκή ελευθερία, τελικά την οδήγησε μαζικά στη φυλακή να την ταράζουν οι βασανιστές της χούντας.
Δυστυχώς, όμως η ηλικία δεν προσέφερε σε νου και γνώση. Κάνουν τις ίδιες τραγικές επιλογές ξανά από την αρχή. Για όσους ξέρουν καλά την ιστορία του σκόπιμου εκφυλισμένου κοινοβουλευτισμού που προετοίμασε την φασιστική δικτατορία του 1936 και του 1967, είναι σαν να βλέπουν μια επανάληψη της ίδιας ταινίας. Déjà vu. Με τις ηγεσίες της αριστεράς στη θέση του θύτη και του θύματος. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Σαν να μην έβαλαν μυαλό όλοι αυτοί που βρέθηκαν στα μπουντρούμια και στα μεταγωγών της ειδικής ασφάλειας για «αντεθνική δράση».

Τελικά όταν πρόκειται για τους αριστερούς, έχουν απόλυτο δίκιο οι Άγγλοι όταν λένε: you cannot teach old dogs new tricks. Κι έτσι είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν την προσωπική τους τραγωδία, αλλά και την τραγωδία της παράταξής τους, χωρίς να βάζουν ποτέ μυαλό. Μόνο που δεν τους φταίει σε τίποτε ο λαός, ο οποίος κατάλαβε από χθες το βράδι αυτό που έχει ψυλλιαστεί εδώ και καιρό. Δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε κανένα από τα κόμματα της Βουλής. Όλα τους, μηδενός εξαιρουμένου, βάζουν πάνω και πέρα απ’ όλα το δικό τους ιδιοτελές συμφέρον. Και στο όνομα του κομματικού συμφέροντος ας πάει και το παλιάμπελο, ας χαθεί η χώρα, ας μας βάλουν μόνιμα στο «γύψο» για να μην ακούγεται ούτε φωνή εναντίον του σημερινού καθεστώτος, ας γεμίσει με μυριάδες εκατόμβες θυμάτων η Ελλάδα. Αρκεί να εξαιρεθούν οι ηγεσίες και τα κόμματά τους από τον οδοστρωτήρα και την λαίλαπα που πλήττει τον λαό. 

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Όταν η Βουλή παραδίδεται στον εκφασισμό της επίσημης πολιτικής…

Όταν η Βουλή παραδίδεται στον εκφασισμό της επίσημης πολιτικής…

Σήμερα έχει προγραμματιστεί η ψήφιση της γνωστής τροπολογίας περί αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης με αφορμή την Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα με την τροπολογία που κατέθεσε ο κ. Μιχελάκης εκ μέρους της κυβέρνησης, η αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσης πολιτικών κομμάτων, ή συνασπισμών πολιτικών κομμάτων, γίνεται όταν ηγετικά στελέχη αυτών κατηγορούνται για τα εγκλήματα των άρθρων 187 (εγκληματική οργάνωση) ή 187Α (τρομοκρατικές πράξεις).

Τι κάνει εντύπωση; Το γεγονός ότι η τροπολογία δεν αναφέρεται μόνο στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο σχετίζεται με τη δράση εγκληματικής οργάνωσης, αλλά και στο άρθρο 187Α που προστέθηκε στον Ποινικό Κώδικα ως αντιτρομοκρατική διάταξη. Επομένως η τροπολογία εισάγει κάτι καινοφανές. Ότι ένα κόμμα, ή συνασπισμός κομμάτων που έχουν εκλεγεί στο κοινοβούλιο μπορούν να λειτουργούν ως κάλυψη όχι μόνο για εγκληματικές ενέργειες, αλλά και για τρομοκρατική δράση.

Ως τρομοκρατική δράση μπορεί να χαρακτηριστεί και οποιαδήποτε δήλωση που μπορεί να ερμηνευθεί ότι «απειλεί σοβαρά με την τέλεση του κατά την παράγραφο 1 εγκλήματος (δηλαδή τρομοκρατικές ενέργειες από σωματικές βλάβες, έως διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών) και έτσι προκαλεί τρόμο τιμωρείται με Φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών.» (187Α παρ. 3) Επομένως, αρκεί κάποιος εισαγγελέας να εγκαλέσει τα στελέχη ή μια πολιτική οργάνωση για δηλώσεις τους που υποτίθεται ότι «προκαλούν τρόμο» (σε ποιον άραγε;) για να χαρακτηρισθούν ως δράστες τρομοκρατικών ενεργειών.

Με την τροπολογία αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης εισάγεται επίσημα η αντιτρομοκρατική εναντίον κοινοβουλευτικών κομμάτων και σχηματισμών. Αρκεί η εισαγγελική παραγγελία και μια κοινή υπουργική απόφαση τριών υπουργών (Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Οικονομικών). Κρατείστε αυτόν τον μηχανισμό, γιατί θα τον δούμε να επαναλαμβάνεται και σε άλλες αντίστοιχες τροπολογίες, ή διατάξεις περιορισμού και ποινικοποίησης της πολιτικής ζύμωσης.

Η τροπολογία αυτή είναι μόνο η αρχή. Άλλωστε ο στόχος αυτής της τροπολογίας ομολογείται ανοιχτά στην «αιτιολογική έκθεση»: «Όταν όμως υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις, ότι, υπό τον μανδύα ή υπό την κάλυψη ενός πολιτικού κόμματος, τελούνται από ηγετικά στελέχη αυτού, σοβαρές εγκληματικές δραστηριότητες οι οποίες στρέφονται άμεσα κατά της ίδιας της χώρας ή πλήττουν βάναυσα τη δημόσια τάξη αυτής, ανακύπτει ανάγκη αποτροπής του ενδεχομένου άμεσης ή έμμεσης κατάχρησης της κρατικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσης για την στήριξη των ως άνω εγκληματικών δραστηριοτήτων.»

Εγκληματική δράση που στρέφεται κατά της ίδιας της χώρας; Ή πλήττει βάναυσα τη δημόσια τάξη αυτής; Τι εννοεί ο εισηγητής της τροπολογίας; Προφανώς δεν εννοεί την παράδοση αμαχητί – δηλαδή «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρουν οι δανειακές συμβάσεις – της χώρας στους ξένους δανειστές. Ούτε την συστηματική εξόντωση του ελληνικού λαού που συντελείται με τις υφεσιακές πολιτικές που επί τούτου εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις κατά επιταγή ξένων κέντρων. Όλα αυτά δεν συνιστούν εγκληματική δράση κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης. Τότε τι είναι εκείνο που έχει στο μυαλό του ο εισηγητής της τροπολογίας; Το αφήνει ανοιχτό να ερμηνευθεί κατά το δοκούν, όταν θα νιώσει σίγουρος ότι μπορεί να καταφέρει το καίριο πλήγμα που σχεδιάζει εναντίον όσων τυπικών ελευθεριών έχουν απομείνει.

Η τροπολογία αυτή είναι σαφές ότι ανοίγει έναν κύκλο βαθιά αντιδραστικών παρεμβάσεων με σκοπό την ποινικοποίηση της πολιτικής με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ασκηθεί δίωξη εναντίον οιουδήποτε η δράση μπορεί να χαρακτηριστεί ότι στρέφεται κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης. Κι επειδή τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας έχουν γνωμοδοτήσει ήδη ότι η εσχάτη προδοσία και ο σφετερισμός της εξουσίας από δυνάμεις που ενδίδουν σε εκβιασμούς από ξένα κέντρα και διαπράττουν σωρεία ενεργειών που με βάση τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα και τον Ποινικό Κώδικα μπορούν να χαρακτηριστούν ως καθαρός δοσιλογισμός, δεν ισχύει λόγω «έκτακτων συνθηκών» και των «συμφερόντων της χώρας», τότε όποια δύναμη αντιτάσσεται στις ενέργειες αυτές και εγκαλεί τους κυβερνώντες ως δοσίλογους και προδότες στρέφεται οιονεί κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης.

Έτσι οι προδότες γίνονται τιμητές της χώρας και της δημόσιας τάξης, μιας και κατέχουν την κυβέρνηση, ενώ οι αληθινοί πατριώτες μπορούν να διωχθούν με βάση τον αντιτρομοκρατικό. Μόνο και μόνο γιατί ζητούν την αποκατάσταση της έννομης τάξης με βάση το άρθρο 120 παρ. 3 προκειμένου να λογοδοτήσουν οι σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας που παρέδωσαν την χώρα αμαχητί σε ξένα κέντρα και ξένες δυνάμεις. Και μόνο η επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου, «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία», μπορεί να θεωρηθεί ως δήλωση που προκαλεί τρόμο κι έτσι η δράση που βασίζεται σ’ αυτή την διάταξη να θεωρηθεί τρομοκρατική. Εκεί μας οδηγούν.

Και μόνο το γεγονός ότι μια τροπολογία που επικαλείται εγκληματικές πράξεις κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης, την εισηγείται μια κυβέρνηση που έχει διαπράξει εγκλήματα κατά του λαού και της χώρας, θα ήταν αρκετό για μια αληθινά δημοκρατική δύναμη να την καταψηφίσει. Πώς θα ήταν δυνατό οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή δημοκρατική ευαισθησία να δεχθεί μια τέτοια τροπολογία έκτρωμα, που δημιουργεί και προηγούμενο για να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες παρεμβάσεις;

Κι όμως ο κ. Παπαδημούλης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι το κόμμα του θα υπερψηφίσει την συγκεκριμένη τροπολογία, ενώ το ΚΚΕ και οι ΑΝΕΛ θα δηλώσουν «παρών». Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν έχει τα κότσια να επιτελέσει την δημοκρατική του υποχρέωση. Να καταψηφίσει ανοιχτά και ξεκάθαρα αυτή την τροπολογία που χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ΧΑ προκειμένου να ανοίξει ένα κύκλο απόλυτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας και ποινικοποίησης της πολιτικής με τελικό σκοπό την φασιστική εκτροπή.

Δεν υπάρχει κανενός είδους δικαιολογία. Κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν διαθέτει την απαραίτητη δημοκρατική ευαισθησία για να πάρει θέση αρχής κι έτσι ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου. Η πορεία προς την φασιστική εκτροπή έχει ξεκινήσει και οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης συνεργούν είτε υπό το κράτος του φόβου, είτε για τους δικούς τους μικροκομματικούς υπολογισμούς. Η Βουλή αυτή όλο, όπως και τα κόμματα που την απαρτίζουν, όλο και περισσότερο μοιάζει με εκείνη που το 1936 τελικά κατέληξε να αναδείξει τον Ιωάννη Μεταξά ως εγγυητή της δημοκρατικής ομαλότητας και του κοινοβουλευτισμού.

Μόνο ο λαός είναι εκείνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά και να μην επιτρέψει η τραγωδία της χώρας του να οδηγήσει σε φασιστική εκτροπή από τους ίδιους που ξεπούλησαν τα πάντα με πρώτη την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Και μόνο σ’ αυτόν μπορεί να ελπίζει κανείς, μιας και σήμερα ο ελληνικός λαός δεν διαπνέεται από τους κομματικούς φατριασμούς και τους διχασμούς της περιόδου εκείνης. Αρκεί να μην επιτρέψει ξανά σε κανέναν κομματικό μηχανισμό να διαχειριστεί τις τύχες του εν είδη λευκής επιταγής με τα λαϊκά στρώματα σε ρόλο κοπαδιού ψηφοφόρων. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η αντίστροφη μέτρηση για τη χώρα έχει ήδη ξεκινήσει και λάθη, ή αυταπάτες τώρα πια δεν συγχωρούνται.

Σχόλιο της Ημέρας, 22/10/2013, dimitriskazakis.blogspot.com