Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Η ταπεινή γνώμη της Ντίνας Κοέδρου που μου έφτιαξε την μέρα.

  • Dina Koedrou Καλημέρα σε όλους! Επιτρέψτε μου μερικές σκέψεις για τις εβδομάδες που μας έρχονται και τις ερχόμενες εκλογές..

    Είναι ταπεινή μου γνώμη ότι τελειώσαμε και με το "αριστερό" όνειρο. Ο λαός, στις 5 Ιουλίου, και το λέω αυτό απο την πολύ σημαντική ιστορικά
    μέρα εκείνη, ψήφισε ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΑ, ΠΕΡΗΦΑΝΑ, ΑΦΟΒΑ ΚΑΙ ΠΑΛΛΑΪΚΑ. Ψήφισε τολμώντας να εκφράσει την αγανάκτηση του, την ανάγκη του για αντίσταση στο Ευρωιερατείο και η εντολή του, κατ αντίθεση με την "αντίληψη" του Κου Τσίπρα, ήταν ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!!! Ο λαός ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ για άλλη μιά φορά όταν το μεγαλειώδες ΟΧΙ του, ξεφτιλίστηκε απο μιά κυβέρνηση που σήμερα τολμά να μας δικαιολογεί την ΗΤΤΑ που οικοιοθελώς, υπέστει, κάθησε στα τέσσερα μπροστά στους κατακτητές μας και ψήφισε το 3ο, χειρότερο όλων των εποχών, μνημόνιο. Ο λαός, συνεχίζει να εισπράτει προδοσία και νιώθει αηδία με όλους όσους μας έφεραν ώς εδώ, συμπεριλαμβανουμένου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που σήμερα με θράσος και αλαζονία τσακώνονται στα τσοντοκάναλα για το ποιός έκανε το λιγότερο κακό. Μου είναι πραγματικά αδιανόητο να τους ακούω, αλλά εξίσου αδιανόητο μου είναι να διαπιστώνω ότι υπάρχουν ακόμα "προσκυνητές" αυτών που συνεχίζουν να δικαιολογούν τις κινήσεις και την πολιτική αυτή, θυσιάζοντας το μέλλον τους και τα παιδιά τους στο βωμό της κομματίλας τους. Ευτυχώς, επιστρέφοντας στην αρχική μου σκέψη, είναι πάρα πολλοί αυτοί με τους οποίους μιλάω που έχουν διαψευθεί και δεν μασάνε, τολμώντας να βγούν δημοσίως και να καταγγείλουν την απογοήτευση και την προδοσία του αγώνα τους, και με καθάρια ψυχή κρίνουν τις πολιτικές ηγεσίες ως πλέον ακατάλληλες. Ανθρωποι απλοί, του μόχθου, με περιορισμένη, ενδεχομένως, πολιτική συμμετοχή, κρίνουν ακατάλληλους πλέον όλους τους προδότες που το μόνο τους μέλημα είναι η εξυπηρέτηση των δανειστών και των ξένων και εγχώριων συμφερώντων. ΒΛΕΠΟΥΝ πλέον ότι κανείς απο δαύτους δεν είναι διαθετιμένος να φέρει ξεκάθαρη, εφαρμόσιμη και υλοποιήσιμη λύση πρός το συμφέρον του λαού και της πατρίδας και αρνούνται να υποταχθούν στο κομματικό βωμό. Θεωρώ ότι η κατάσταση της πολιτικής σκηνής στην χώρα μας είναι απολύτως ρευστή και μη αξιολογήσιμη για αυτό θα ήθελα να σας παροτρύνω να μην ακούτε δημοσκοπήσεις, προπάντων αυτές που παρουσιάζονται από τα κανάλια της ντροπής.

  • Dina Koedrou Από την αρχή της συμμετοχής μου στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας μου (όπως σας έχω ήδη γράψει, για όσους με παρακολουθούν, επέστρεψα ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ στην χώρα μου μετά απο απουσία 18 χρόνων στην Αμερική), αγωνίζομαι μέσα απο τους κόλπους του Ε.ΠΑ.Μ. ΓΙΑΤΙ??? Γιατί δεν έχω εγκαταλείψει όπως κάποιοι άλλοι? Γιατί ΟΥΔΕΠΟΤΕ είδα αυτή την συμμετοχή ώς οτιδήποτε άλλο εκτός απο μια συνεχή ΜΑΧΗ σε ένα ΠΟΛΕΜΟ εναντίον της ΚΑΤΟΧΗΣ στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μου, το σπίτι μου, και μου ήταν αδιανόητο να μήν το υπερασπίσω. Εγώ, που ούτε μία φορά δεν ψήφισα στην Αμερική, παραμένοντας απολιτίκ, συγκινήθηκα τόσο απο την ιδρυτική διακύρηξη και τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ και εντάχτηκα, για πρώτη φορά στην ζωή μου, σε πολιτικό φορέα, πιστεύοντας ότι ένα μέτωπο είναι η μόνη σωτήρια λύση για τον λαό, ένα μέτωπό που αγνοεί την κομματική ιδεολογία και προτάσει την συμμετοχή του πολίτη ώστε ο ίδιος να διαμορφώνει την πολιτική που εξυπηρετεί το λαό και όχι ο πολίτης να εξυπηρετεί την πολιτική που εξασκείται. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκα για τις "προσωπικές" διανέξεις που, ανθρωπίνως και εκ των πραγμάτων, συμβαίνουν μέσα σε μιά οποιαδήποτε ομάδα και κοίταξα ΜΟΝΟ τις διαθέσεις των συμμετεχόντων, τον αγώνα του καθενός ξεχωριστά αλλά και μέσα στο σύνολο και την σταθερότητα και συνέπεια στα προτάγματα. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκα για το βιογραφικό του Δημήτρη Καζάκη, για το άν φοράει καινούργια παπούτσια η όχι, άν είναι όμορφος η ελκυστικός στο κοινό, άν έχει πόρους επιβίωσης η όχι, άν με αγκαλιάζει όταν με βλέπει η όχι. Ουδέποτε επιχείρησα να γίνω η κολλητή του γιατί, πρώτον αυτό δεν με χαρακτηρίζει ώς άνθρωπο, καθότι πάντα υπήρξα ανυπότακτος χαρακτήρας και ουδέποτε προσκύνησα κανένα είδωλο, αλλά και γιατί στο μέτωπο μπήκα για να αποκτήσω συναγωνιστές και συμμαχητές και όχι φιλαράκια. Δεν με ενδιαφέρουν όλα τα παραπάνω γιατί όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που βρίσκομαι με τους ανθρώπους του Ε.ΠΑ.Μ διαπιστώνω ένα κοινό στόχο, την αγωνία της σωτηρίας της πατρίδας μας και του λαού μας και αυτό το βλέπω απο τον Δημήτρη Καζάκη μέχρι και το πιό πρόσφατο μέλος η φίλο του Ε.ΠΑ.Μ. Είμαστε όλοι ΕΝΑ όσον αφορά την ΟΥΣΙΑ του αγώνα, την διαμόρφωση μιάς επαναστατικής πολιτικής, μέσω των προταγμάτων μας, που επιδιώκουν την οριστική ανατροπή μιας ψεύτικης, κατασκευασμένης και βιασμένης δημοκρατίας.

Το ΕΠΑΜ συμμετέχει αυτόνομα στις εκλογές.




Ανακοίνωση

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο μετά από ένα κύκλο άκαρπων διαβουλεύσεων με διάφορα κινήματα και συλλογικότητες αποφάσισε να συμμετάσχει αυτόνομα στην εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου. Η απόφαση αυτή λήφθηκε αφού δεν προέκυψε η απαραίτητη εκείνη συμφωνία στη βάση της αναγκαιότητας δημιουργίας ενός μαζικού πλειοψηφικού ρεύματος εξουσίας που θα στέκονταν εμπόδιο στους σχεδιασμούς του καθεστώτος, όπως ακριβώς είχαμε διατυπώσει με την Ανακοίνωση της ΠΓ του ΕΠΑΜ της 21ης Αυγούστου.
Πράγματι, η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ εξάντλησε όλους τους τρόπους και χωρίς να θέτει προαπαιτούμενα προσπάθησε να πετύχει το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα με βάση την παραπάνω αναγκαιότητα, ερχόμενη σε επαφή και διαβούλευση με πολλές δυνάμεις, επιδιώκοντας τουλάχιστον μια κοινή συμπόρευση με τη «Λαϊκή Ενότητα» που συγκρότησαν οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς, υπήρξε κατ’ αρχήν μια ακατανόητη δυστοκία να πραγματοποιηθεί έστω και μια διερευνητική συνάντηση με την ηγεσία της ΛΑ.Ε.. Όταν τελικά υπήρξε το βράδυ της Τετάρτης 26ης Αυγούστου συνάντηση αντιπροσωπίας της ΠΓ του ΕΠΑΜ με τους κ.κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη, έγινε από την αρχή φανερό, ότι η ΛΑ.Ε., ήταν αρνητική. Με πρόσχημα τις εσωτερικές αντιδράσεις στην ΛΑ.Ε. στο ενδεχόμενο συμμετοχής και του ΕΠΑΜ σε μετωπική συμπόρευση, φαίνεται ότι προτίμησαν την διατήρηση των εσωκομματικών τους ισορροπιών βάζοντας εκ των προτέρων περιορισμούς στην αναγκαιότητα δημιουργίας της πιο πλατιάς συμμαχίας και στην αντιμετώπιση της διαφαινόμενης σύμπραξης των μνημονιακών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Κυρίως όμως, διότι παρά την αναγνώριση εκ μέρους τους, της αγωνιστικής συνέπειας και της εντιμότητας του ΕΠΑΜ στη στάση του σε κάθε περίπτωση, εξέφρασαν τον φόβο μήπως μετά τις εκλογές το ΕΠΑΜ διαφοροποιηθεί από μια ενιαία γραμμή μετεκλογικής συμπόρευσης όπως μας είπαν, χωρίς να μας εξηγήσουν από πού πηγάζει αυτός ο φόβος. Το τελευταίο μόνο απορίες μπορεί να δημιουργήσει σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις και τις σκοπιμότητες που ενδεχομένως εξυπηρετούνται με τη δημιουργία της ΛΑ.Ε..
Τι μπορεί να φοβάται κανείς από το ΕΠΑΜ άραγε; Οι ασυνεπείς βέβαια τη συνέπειά του. Οι διστακτικοί και οι «χλιαροί» την αποφασιστικότητά του. Οι ανορθολογικοί και οι προχειρολόγοι τον ορθό και τεκμηριωμένο προγραμματικό του λόγο. Οι άλλοι;

Κατόπιν αυτού και αφού εξαντλήθηκε η προθεσμία των τεσσάρων ημερών που μας ζητήθηκε, πριν εκδώσουμε δημόσια ανακοίνωση και προκειμένου να λάβουν -υποτίθεται- τις οριστικές τους αποφάσεις, το ΕΠΑΜ, δημόσια ανακοινώνει -όπως ακριβώς έκανε γνωστό και στην ηγεσία της ΛΑ.Ε. στη συνάντηση μαζί της- ότι είναι έτοιμο και θα συμμετάσχει αυτόνομα στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου με κατάθεση ψηφοδελτίων πανελλαδικά.
Η εμπειρία των διαβουλεύσεων αυτών αποδεικνύει στη πράξη, ότι το ΕΠΑΜ είναι ο μόνος ενοποιητικός παράγοντας, πέρα από συμφέροντα, ιδεοληψίες και κρυφές ατζέντες. Το ΕΠΑΜ αποδεικνύεται στην πράξη, ότι είναι η μόνη συνεπής και συνετή δύναμη που με ολοκληρωμένο σχέδιο και κυβερνητικό πρόγραμμα, μπορεί να καταστεί ο μοχλός που θα δώσει διέξοδο στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του 61,3% του ΟΧΙ, με όρους ανατροπής των σχεδιασμών του καθεστώτος και ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης για μια προοδευτική πορεία για τον τόπο και το λαό.
Το ΕΠΑΜ, συμμετέχοντας αυτόνομα στην εκλογική μάχη, καλεί κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα δημοκράτη και πατριώτη σε μια παλλαϊκή πανεθνική συστράτευση που θα αποτελέσει πραγματικό εμπόδιο στα σχέδια του δωσιλογισμού και της ξένης επιβουλής για ολοκληρωτική διάλυση της χώρας μέσω των μνημονίων.
Με όραμα και σχέδιο προχωράμε μπροστά για μια Ελλάδα λεύτερη και δημοκρατική, με:
- Κατάργηση όλων των μνημονίων και των συνεπειών τους απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία
- Κατοχύρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας με απαλλαγή από το βραχνά του χρέους και τις δουλείες της παράδοσης της νομισματικής κυριαρχίας στους ξένους επικυρίαρχους.
- Αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας, της συνταγματικής τάξης και την εφαρμογή κανόνων Δικαιοσύνης στα δημόσια πράγματα της χώρας.
- Παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και άμεση βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.
Έχουμε το όραμα, έχουμε το σχέδιο.
Το ΕΠΑΜ έχει το σχέδιο, η Ελλάδα έχει τη λύση!!!

Αθήνα 31 Αυγούστου 2015
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

"Εγώ, εγώ και εγώ κι επίσης εγώ"....

του Νίκου Μπογιόπουλου
Υπάρχουν στιγμές που παρακολουθώντας την πολιτική επικαιρότητα μένεις άφωνος. Τέτοια στιγμή είναι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με συμπεριφορές θηριώδους επίθεσης εναντίον της νοημοσύνης σου.
Τέτοια ήταν η επίθεση, στο πλαίσιο ενός ρεσιτάλ εγωπάθειας, που εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη (στον «Άλφα» και την κυρία Παπαϊωάννου).
Η συνέντευξη του κυρίου εγώ Τσίπρα αποτελεί χαρακτηριστικό προανά-κρουσμα του μεγέθους της δημαγωγίας και του πολιτικού ψεύδους με το οποίο θα πορευτεί ο κύριος εγώ πρωθυπουργός μέχρι τις κάλπες.
Οι δηλώσεις του, οι τοποθετήσεις του, το ύφος του, οι δοκησισοφίες του θα πρέπει να διδάσκονται σε όλα τα κολέγια του μικρομακιαβελισμού.
Θα έπρεπε να περιέχονται στην διδακτέα ύλη όλων των φαρισαϊκών κατηχητικών για το πώς το...
μαύρο βαφτίζεται άσπρο.
Οι σχολές που φιλοδοξούν να προικίσουν την πολιτική ζωή με ανδρείκελα που δεν θα κοκκινίζουν όταν ευλογούν το κρέας για ψάρι θα μπορούσαν να ζητήσουν από τον κύριο εγώ Τσίπρα την άδεια να εντάξουν την συνέντευξή του στο πρόγραμμά τους – και μάλιστα σε επίπεδο διδακτορικού – σε συνδυασμό, φυσικά, με τα όσα έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός.
Ας πάρουμε μια γεύση από τα «επιχειρήματα» με τα οποία ζητάει την ψήφο του λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας:
Δήλωση 1η: «Μνημόνιο από Μνημόνιο έχει διαφορά».
Αλήθεια, με ποιο μέτρο θα έπρεπε να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει αυτή τη δήλωση του στυλ «εδώ τα καλά Μνημόνια» από εκείνες τις παλιότερες περί «κατάργησης σε ένα νόμο με ένα άρθρο» των Μνημονίων; Θα ήταν κακή ιδέα να χρησιμοποιούσαμε σαν μονάδα μέτρησης την τσίπα;
Δήλωση 2η: «Επειδή κάθε δανειακή σύμβαση με τους εταίρους περιλαμβάνει τον όρο Μνημόνιο δεν σημαίνει ότι όλα τα Μνημόνια είναι ίδια».
Παρεμφερής με την προηγούμενη αυτή η τοποθέτηση, μόνο κάπως πιο τεχνοκρατική. Βλέπετε το πρόβλημα με το Μνημόνιο Τσίπρα δεν βρίσκεται στην ουσία του, αλλά στο γεγονός ότι οι εταίροι δεν του έκαναν τη χάρη να του δώσουν κάποιο από τα παρατσούκλια που διακινούσε ο κύριος εγώ Τσίπρας προμνημονιακά: «Έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη συμφωνία» κλπ.
Δήλωση 3η:  «Αν συγκρίνουμε το πρώτο μνημόνιο, το δεύτερο μνημόνιο, την πρόταση Γιούνκερ με αυτό που έχουμε τελικά, θα δούμε ότι οι αριθμοί και μόνο δείχνουν τη διαφορά».
Στις εκλογές του Γενάρη η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ που δέσποζε ανά την Ελλάδα ήταν εκείνη με το σύνθημα «Ποτέ ξανά Μνημόνια». Η νέα του αφίσα πια θα είναι; «Εδώ το τρίτο, το καλύτερο»;
Δήλωση 4η: «Νοιώθω δικαιωμένος και περήφανος για την επιλογή μου διότι συνιστά στάση ευθύνης».
Αντί άλλου σχολίου, εδώ θα υπενθυμίσουμε όσα έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (29/11/2014) περιέγραψε την «άτακτη υποχώρηση», την «αυτογελοιοποίηση» και την «παράδοση» των Σαμαρά - Βενιζέλου. Η αυτογελοιοποίηση των Σαμαρά - Βενιζέλου, έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας «αμέσως μετά (σσ: τα Μνημόνια) βαφτίζεται στάση ευθύνης. Θυσία για να σωθεί η χώρα. Με τον ίδιο πάντα δραματικό και εντυπωσιακό τρόπο. Αποδεχόμενοι κι άλλα σκληρά μέτρα σε μια κοινωνία γονατισμένη, σε μια χώρα και οικονομία λεηλατημένη, σε ένα λαό εξευτελισμένο από τη συνεχή κοροϊδία, από το ψέμα, τις πλαστές υποσχέσεις που κάθε λίγο του προσφέρουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τώρα θέλουν άλλη μια φορά να παριστάνουν τους διασώστες». Αξεπέραστη δεν είναι η περιγραφή που κάνει ο κ. Τσίπρας για τον κύριο εγώ Τσίπρα;
Δήλωση 5η: «Έκανα ένα συμβιβασμό, αλλά ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε, δεν παραδόθηκε».
Θαυμάσια τοποθέτηση. Προτείνουμε στον μη συμβιβασμένο και μη παραδομένο κύριο εγώ Τσίπρα, στην επόμενη συνέντευξη, να προσθέσει και τα εξής:
α) «Είπα ένα ψέμα, αλλά δεν είμαι ψεύτης»,
β) «Έφερα Μνημόνιο, αλλά δεν είμαι μνημονιακός»,
γ) «Έκανα τα ανάποδα απ’ όσα υποσχέθηκα, αλλά δεν είμαι κωλοτούμπας»… 
Δήλωση 6η: «Δεν υπερασπίζομαι το Μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσω (…). Θα το εφαρμόσουμε ψάχνοντας τον τρόπο του απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια (…). Το Μνημόνιο είναι η λάθος συνταγή, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».
Σχόλιο πρώτο: Καμία αμφιβολία δεν έχουμε ότι θα το εφαρμόσει. Πιστά και απαρέγκλιτα.
Σχόλιο δεύτερο: Τα εξοργιστικά παραμύθια ότι ψηφίζουμε Μνημόνια για να…«απεγκλωβιστούμε» από αυτά, είναι παλιά. Είναι γνωστά από τότε που ο «απεγκλωβισμός» λεγόταν… «απαγκίστρωση». Βέβαια, την αστειότητα ότι ψηφίζουν και εφαρμόζουν Μνημόνια για να μας… «απαγκιστρώσουν» από αυτά, τότε, δεν τα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ τα έλεγε…
Σχόλιο τρίτο: Ότι το Μνημόνιο είναι η «λάθος συνταγή» το ξέρουμε. Το έλεγε και ο Σαμαράς και μάλιστα το έλεγε στις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν δηλαδή ψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο. Αυτά έλεγε και ο κ.Σαμαράς: «Δεν αλλάξαμε στάσηή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελείλανθασμένη συνταγή(…)», δήλωνε ο Σαμαράς στη Βουλή την ίδια νύχτα που υπερψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο. Ό,τι δήλωνε και έλεγε ο Σαμαράς, σήμερα το επαναλαμβάνει και ο κύριος εγώ Τσίπρας. Λογικό. Πώς να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα των «επιχειρημάτων» όταν επιχειρείς να ντύσεις το ίδιο άθλιο και γυμνό κουφάρι;
Δήλωση 7η: «Ο Βαρουφάκης έχει πει τόσα πολλά και έχει κάνει τόσες μεταστροφές, που (…)».
Δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο ο κύριος εγώ Τσίπρας μιλά, πλέον, για τους μέχρι χτες στενούς συνεργάτες του. Θυμίζουμε, μόνο, πως όταν ο Βαρουφάκης εκθείαζε ως καλό το 70% του Μνημονίου ο κύριος εγώ Τσίπρας δεν είχε διατυπώσει κάποια ένσταση για τα λεγόμενά του. Παραδεχόμαστε, πάντως, ότι για κάποιον σαν τον κύριο εγώ Τσίπρα, που έφερε το δικό του και κατά 100% «καλό Μνημόνιο», το να μη μιλάει για το «70% καλό Μνημόνιο» του Βαρουφάκη, ήταν φρόνιμο…
Δήλωση 8η: «Η εναλλακτική αυτής της συμφωνίας (σσ: του Μνημονίου) είναι η οικονομική καταστροφή».
Μνημόνιο ή καταστροφή, λοιπόν… Και τι «δικαίωση» για τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Πάγκαλο, τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη, ε;…
Δήλωση 9η: «Ο ελληνικός λαός ήθελε συμφωνία, αλλά δεν ήθελε επιτροπεία, δεν ήθελε εξευτελισμό, δεν ήθελε υποταγή (…)».
Και όλα αυτά, ισχυρίστηκε ο κύριος εγώ Τσίπρας, τα… εξασφάλισε. Αλλά στη συμφωνία που έκανε ο κύριος εγώ Τσίπρας, σε κάθε σελίδα της, πολλές φορές δυο και τρεις φορές στην ίδια σελίδα, επαναλαμβάνονται μονότονα τα εξής:
«Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δεσμευτεί επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)»,
«το ταμείο (σσ: το λεγόμενο υπερ ΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών»,
«η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου»,
«η κυβέρνηση πρέπει σε συμφωνία με τους Θεσμούς» κλπ, κλπ. Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στην νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται;
Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στη νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται;    
Δήλωση 10η: «Το «Όχι» σε μια κακή συμφωνία το έκανα «Ναι» σε μια συμφωνία που έχει προβλήματα αλλά δίνει προοπτική (…). Το δημοψήφισμα ήταν μια μεγάλη ιστορική στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού. (…). Πολλές φορές τα «όχι» στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης, αλλά μένουνε στην ιστορία. Το ΟΧΙ του ’40 ακολούθησε μια 4χρονη Κατοχή, αλλά έμεινε στην ιστορία αυτό το Όχι. Έτσι κι αυτό το «όχι» θα μείνει στην ιστορία (…)».
Εδώ πια η ιστορική ακροβασία συναγωνίζεται την πολιτική τυμβωρυχία.Εδώ πια ο «αριστερός» πολιτικός αμοραλισμός ενώνεται σε σάρκα μία με την επιθετική πολιτική ξιπασιά. Την πολιτική ξιπασιά που προσπαθεί να σερφάρει πάνω στα κλέη των άλλων, να κουρσέψει δάφνες από αγώνες άλλων, να κρυφτεί πίσω από διδάγματα που αυτή η ξιπασιά και τα έχει ξεπουλήσει και προσπαθεί να τα κοντύνει στα μέτρα της.
  • Αλήθεια, τι μας υπόσχεται ο κύριος εγώ Τσίπρας μετά το «όχι» του λαού που αυτός το έκανε «ναι»: Μας υπόσχεται 4χρονη κατοχή;…
  • Πώς μπορεί να μιλά για το Όχι του ’40, το οποίο το ακολούθησε μια 4χρονη εποποιία Αντίστασης, εκείνος που πήρε το «όχι» του δημοψηφίσματος για να το κάνει «ναι», ένα «ναι» επαίσχυντης συνθηκολόγησης σε  ένα Μνημόνιο που οι συνέπειές του ξεπερνούν τις τρεις δεκαετίες;
  • Αλήθεια, φανταζόμαστε τι ιστορικός βιασμός θα ήταν, εκείνοι που μετά Όχι του λαού το ’40 είπαν «περάστε» στις Μέρκελ της εποχής, να κρύβονται πίσω από το Όχι που είχαν προδώσει και να παριστάνουν τους συνεχιστές του Όχι που όμως εκείνοι το είχαν κάνει «μάλιστα», «γιαβόλ» και «γιές»!
Τι ιστορικοί παραλληλισμοί! Τι πολιτικάντικο τσαλαβούτημα στην Ιστορία! Τι φτηνή δημαγωγία!
Με μια κουβέντα: Τι πολιτικό θράσος! Αντάξιο και καταδεικτικό, προφανώς, κάποιου που πήρε το 62% του «Όχι» του λαού για να το κάνει μέσα σε 48 ώρες 100% «Ναι». Για να το κάνει 100% Μνημόνιο. Για να το κάνει 100% αναξιοπιστία. Και για να ξεδιπλώνει πάνω σε αυτό το «Όχι» (τι «αριστερό» θράσος!) το 100% της πολιτικής του εξαπάτησης.
από το "enikos.gr"

Tα ά-λογα και τα παράλογα

Tα ά-λογα και τα παράλογα
του Στάθη
Όταν αρχίζουν τα ψέματα και οι παραλογισμοί, η παρακμή έχει πλέον επέλθει και οι συνέπειές της είναι πια θέμα χρόνου να φανούν - βυθίζοντας τα πράγματα στην εντροπία τους, καθότι αυτό είναι η παρακμή.
Εις ό,τι αφορά την Αριστερά, θα είναι άχαρο (για όλους μας) το καθήκον της κριτικής μεταξύ πρώην συντρόφων, πλην όμως αναπόδραστο και αναγκαίο, «φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια». Και
ο κ. Παππάς, φερ’ ειπείν, δεν λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι «η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω», εκτός και αν εννοεί ότι όντως «εκ των έσω» η κυβέρνηση άνοιξε την κερκόπορτα...
στο μνημόνιο και «μπήκαν στην πόλη» οι γκαουλάιτερ, στρογγυλοκάθισαν στα υπουργεία,
και κρέμασε τον εαυτόν της η τρόικα δαμόκλεια σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι του κ. Τσίπρα στου Μαξίμου. Αριστερός πρωθυπουργός με κεχαγιά στο κεφάλι του εις ουδέν διαφέρει από δεξιόν πρωθυπουργό με κεχαγιά στο κεφάλι του.
Συνεπώς αυταπατάται ο κ. Τσίπρας, αν δεν εξαπατά κι εμάς, όταν λέει ότι «είναι σαφές (!) ότι θα εφαρμόσουμε μια συμφωνία για να την αλλάξουμε»!!! Πώς θα την αλλάξουμε; Με τους γκαουλάιτερ στα υπουργεία; Για κουτόφραγκους περνάμε τους γκαουλάιτερ ή προσπαθούμε να ταΐσουμε κουτόχορτο τους Έλληνες;
Επ’ αυτού όχι μόνον ο κ. Τσίπρας αλλά και άλλα στελέχη απ’ το «περιβάλλον του» σημειώνουν ότι θα υπάρξει ένα «παράλληλο προς το μνημόνιο πακέτο φιλολαϊκών μέτρων». Σε ένα παράλληλο σύμπαν, πιθανόν! Στο δικό μας, αδύνατον. Με ποιους πόρους; Με τα 600.000 ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση στο Μέγαρο Ψυχαρομουσικής, μία ημέρα πριν να απέλθει απ’ το Μαξίμου; Με τους πενήντα διορισμούς λαθρεπιβατών της εξουσίας που έκανε η κυρία Χριστοδουλοπούλου, χωρίς ταυτοχρόνως να εξασφαλίσει ούτε πενήντα ευρώ για τους πρόσφυγες απ’ τα πενήντα εκατομμύρια ευρώ που έχουν εγκριθεί για αυτούς από την Ένωση; (Πράγματι, την κυρία Χριστοδουλοπούλου θα τη «γράψει η Ιστορία», καθώς η ίδια παινεύθηκε για τον εαυτό της. Δεν ξέρω όμως με πόση αηδία και περιφρόνηση.) Πρόκειται
για μια επελαύνουσα παρακμή που έχει αιφνιδιάσει την κοινωνία, αλλά και τους περισσότερους αριστερούς. Δεν είναι δυνατόν το ύστατο και έσχατο επιχείρημα ενός (αριστερού) πρωθυπουργού να είναι: «Ωραία! Τότε βρέστε έναν καλύτερο από εμένα να τα κάνει!».
Πρώτον, πάντα υπάρχουν καλύτεροι. Δεύτερον, για να κάνουν τι; Το χειρότερο; Τρίτον, αυτό το «επιχείρημα» που παραπέμπει στο «ή εγώ ή το χάος» (κι ακόμα χειρότερα στο «μετά από μένα το χάος») ταιριάζει σε σχολιαρόπαιδα. Σε αμαθείς που δεν γνωρίζουν ότι τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα από «αναντικατάστατους».
Όμως ο κ. Τσίπρας καταφεύγει πλέον και σε αυταπόδεικτα ψέματα. Ισχυρίσθηκε στη συνέντευξή του ότι είχε αποφασίσει εκλογές από τις 13 Ιουλίου. Και τότε γιατί διαβεβαίωνε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς (όπως οι ίδιοι μαρτυρούν) ότι αφού όλοι μαζί ψηφίσουν το μνημόνιο δεν θα τους αιφνιδιάσει μετά με εκλογές;
Και αφού όλοι μαζί συνεργάσθηκαν και ψήφισαν αυτό το έκτρωμα, γιατί τώρα ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν μπορεί να συνεργασθεί μαζί τους μετά τις εκλογές που εν τέλει προκήρυξε; Κι αν δεν συνεργασθεί μαζί τους, τι θα γίνει; Πάλι εκλογές; Αν πιστέψω τον κ. Φλαμπουράρη, «δεν θα πάμε ξανά σε εκλογές» - συμβόλαιο ο λόγος του βεβαίως, αλλά τότε θα πρέπει να επιτευχθεί αυτοδυναμία. Δυστυχώς, όμως, εκτός από τον ΔΟΛ, ουδείς άλλος δείχνει να πιστεύει κάτι τέτοιο.
Βεβαίως ο ΔΟΛ έχει τους δικούς του λόγους για να ακολουθεί αυτήν την πολιτική (της ενσωμάτωσης ή του στυψίματος της Αριστεράς), αλλά είναι δυνατόν το ύστατο και έσχατο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει αυτοδυναμία να είναι ο ίδιος ο Αλέξης; Είναι δυνατόν να είναι προσωποπαγές ένα κόμμα της Αριστεράς; Είναι δυνατόν να αγγίζει την καταραμένη περιοχή της προσωπολατρίας ο κ. Βούτσης , φερ’ ειπείν, κλίνοντας το όνομα του κ. Τσίπρα σ’ όλες τις πτώσεις; Είναι πολιτική, είναι στρατηγική για τη χώρα η δημοφιλία του αρχηγού; Η όποια δημοφιλία, του όποιου αρχηγού. Όχι αριστερά δεν είναι αυτά τα πράγματα, αλλά «άστοχα και κινδυνώδη».
Αλλά και όσοι βασίζονται σ’ αυτήν τη δημοφιλία, αυτήν τη δημοφιλία πού τη βασίζουν; Είναι εβδομάδες τώρα που ο κ. Τσίπρας έχει μεταβληθεί σε κήρυκα της ήττας του (μας).
Βγαίνει στα κανάλια και οικτίρει τον εαυτόν του για τις πιέσεις που δέχθηκε, περιαυτολογεί για την αντοχή του σε αυτές τις πιέσεις και τέλος ομολογεί την υποταγή του σε δαύτες, σαν
αυτό να μη σημαίνει το έτι περαιτέρω τσάκισμα της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων! Απορίας άξια πράγματα. Ο κ. Τσίπρας να έχει γίνει σημαιοφόρος μιας ήττας της Αριστεράς και να επαίρεται κι από πάνω για αυτό, λέγοντας «βρέστε μου έναν καλύτερο». Α-λογα πράγματα και παράλογα. Καμία σχέση με τον Τσίπρα που ξέραμε. Δεν γνωρίζω αν τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα υπαγορεύονται στον κ. Τσίπρα απ’ τον κ. Παππά ή κάποιον άλλο, όμως δεν έχει σημασία. Το «περιβάλλον» του κ. πρωθυπουργού έχει ούτως ή άλλως στενέψει (γύρω του και τον σφίγγει). Όμως οι ηγέτες της Αριστεράς δεν έχουν «περιβάλλοντα», έχουν κομματικά όργανα: πολιτικές γραμματείες και κεντρικές επιτροπές και οργανώσεις βάσεις. Οι ηγέτες της Αριστεράς είναι “primi inter pares” , δεν ξεγελούν το κόμμα τους, δεν το διχάζουν, δεν το διαλύουν.
Και πάνω απ’ όλα οι ηγέτες της Αριστεράς σέβονται και αγαπούν την πατρίδα τους. Δεν είναι δυνατόν ο κ. Τσίπρας να λέει urbi et orbi ότι «ελπίζει πως κάποια μέρα η Ελλάδα δεν θα υπολείπεται της Ευρώπης σε κουλτούρα και νοοτροπία». Μπορεί η Ελλάδα να υπολείπεται όντως της Ευρώπης σε θέματα διοίκησης, παραγωγικότητας ακόμα και ευνομίας, αλλά ούτε ακαλλιέργητοι είναι οι Έλληνες, ούτε η νοοτροπία τους πρέπει να απαρνηθεί την ιδιοπροσωπία τους - αυτά είναι πράγματα κομπλεξικά και ανάξια. Ατιμάζουν
την ιδιομορφία, την ιδιοσυστασία και τον τρόπο ενός λαού που αναγεννήθηκε μέσα απ’ τα αίματα, που κάλυψε την απόσταση που τον χώριζε απ’ την Ευρώπη με άλματα, μνήματα, έπη και καταστροφές.
Δεν είναι του πεταματού από καλλιέργεια οι Έλληνες, στην καρδιά της Οικουμένης κι όχι μόνον της Ευρώπης βρίσκεται η ψυχή τους. Ρώτα έναν τσοπάνη απ’ τα Άγραφα, έναν μετανάστη από την Ήπειρο κι έναν ψαρά απ’ τη Μάνη να σου πουν για καλλιέργεια και νοοτροπία, κύριε πρωθυπουργέ…
από το "enikos.gr"

Είμαστε ηλίθιοι; Ώρα να το αποδείξουμε.

της Ειρήνης Μαρούπα
Άρχισα να ψηφίζω όταν στον Βασίλη Λεβέντη, που έκανε μεταμεσονύκτιες εκπομπές στο ιδιόκτητο κανάλι του, στέλνανε πίτσες. Τότε που κάθιδρος, λόγω έλλειψης κλιματισμού προφανώς, και με έναν φραπέ με το καλαμάκι να εξέχει, μιλούσε για πολιτικούς απατεώνες, για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για κλέφτες υπουργούς, για έκπτωση αρχών και αξιών, σε μία κοινωνία που παρακμάζει, σε μια κοινωνία που παραπαίει, σε μια κοινωνία που οι πολίτες της ασχολούνται με τον τζόγο, το σεξ, και το αραλίκι. Αναφερόταν θυμάμαι ονομαστικά σε πολιτικούς, κατακεραύνωνε σειρά προσώπων που ενέχονταν στο ξεκοκκάλισμα της περιουσίας του ελληνικού λαού, στη διασπάθιση και την κλεψιά των χρημάτων των επιδοτήσεων!
Τότε ο Λεβέντης ήταν γραφικός! Τότε ο Λεβέντης ήταν αντικείμενο συζήτησης για τις πίτσες που κάποιος που ήθελε να τον γελοιοποιήσει του έστελνε. Τότε ο Λεβέντης ήταν γελοίος και κατάπτυστος γιατί κάθιδρος κι ακάματος ώρες ατελείωτες μας εξηγούσε γιατί αυτοί που μας επιβάλλονται να ψηφίζουμε θα μας καταστρέψουν ολοκληρωτικά.
Τότε λοιπόν, ο Λεβέντης και η ένωση κεντρώων δεν συμμετείχε στις δημοσκοπήσεις, δεν είχε....
προβολή παρά μόνο στις σαρκαστικές εκπομπές που τον εξευτέλιζαν μέρα νύχτα, κι εννοείται ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΤΑΝ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ Ή ΕΞΕΛΕΓΗ ΠΟΤΕ, όσα σοβαρά κι αν έλεγε!!
Και τα χρόνια πέρασαν, κι ήρθαν καιροί αλλιώτικοι. Κι ο Λεβέντης που στο μεταξύ εξαφανίστηκε για περίπου 20 χρόνια, πούλησε το κανάλι του και πλούτισε, ως αστέρας ήρθε για να λάμψει, να πάρει το αίμα του πίσω. Εμφανίστηκε γραβατωμένος και κουστουμαρισμένος με σκούρο επίσημο κοστούμι στον ΣΚΑΙ.
Την κατάλληλη στιγμή. Πριν τα Χριστούγεννα. Τότε που μιλούσαμε ακόμα για σκίσιμο μνημονίων μ ένα άρθρο κι ένα νόμο, για συριζαίικες διαγραφές χρέους, για νταούλια και ζουρνάδες κι άλλα τέτοια χαρωπά.
Πότε εμφανίστηκε και γιατί; αναρωτήθηκε κανείς; τι μας είπε και γιατί ο σκάι, ο μνημονιακός κυβερνητικός κατεξοχήν σταθμός τον πρόβαλλε μετά μανίας 2 φορές την εβδομάδα εφεξής;
Ευρώ και ξερό ψωμί! Το νέο μότο του Λεβέντη. Διανθισμένο με εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, με κάθαρση, με συρρίκνωση δημόσιου τομέα, με αναπτυξιακά κίνητρα. Αλλά με πρώτη και τελευταία κουβέντα ΠΑΣΕΙ ΘΥΣΙΑ ΕΥΡΩ!!
Και ξάφνου εκεί που επί χρόνια φώναζε τα σωστά αλλά δεν έβλεπε θεού πρόσωπο γιατί ήταν γραφικός, γελοίος, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΑΝ ΤΟΤΕ ΕΤΣΙ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ άραγε;
Ο Λεβέντης έγινε ο σοβαρός, ο μετρημένος και συνετός πολιτικός, ο σωστός που έλεγε από τότε που ήταν γραφικός τα σωστά και φταίξαμε εμείς που δεν τον ακούσαμε.
Και ξάφνου νάτον πετιέται από ξαρχής ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΝΤΡΙΕΥΕΙ ΚΑΙ ΘΕΡΙΕΥΕΙ!! Κι εμφανίζεται με σοβαρό ποσοστό, 5% και παραπάνω να έχει θέση στην επόμενη βουλή (τώρα και βολή να την πείτε είτε με την έννοια του βολέματος είτε με την έννοια του πυροβολισμού εναντίον του ελληνικού λαού σωστά θα μιλήσετε). Και όλοι συζητούν για την σοβαρότητα και την χρησιμότητα του πολιτικού, πλέον ανδρός, όπως και του Γκλέτσου, έτερου χρήσιμου ανδρός, την απαραίτητη παρουσία του στην Βουλή!!
Και για να μην ξεχνιόμαστε ΧΡΗΣΙΜΟΥ, ΑΝ ΟΧΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΟΥ ΣΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, που τόσο πολεμούσε τα μεσόκοπα χρόνια της γραφικότητάς του, της άδικης γελοιοποίησής του, τώρα που κατέρρευσε το παλαιοκομματικό καθεστώς, που αποσταθεροποιήθηκε το πολιτικό σκηνικό, που το πολιτικό προσωπικό δεν χαίρει καμιάς εκτίμησης και καμιάς εμπιστοσύνης, που είναι γελοίο και διεφθαρμένο!!
Γιατί; γιατί έγινε χρήσιμο εργαλείο του ίδιου διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου συστήματος που τόσο πολεμούσε εκείνα τα αγνά του χρόνια, εντασσόμενος σε αυτό ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΕΟΝ ΕΥΡΩ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ!
Grosso colpo!
Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη απόδειξη ότι μας θεωρούν ηλίθιους και της απόλυτης εικονικής πραγματικότητας που ζούμε τότε ποιό άλλο να είναι;
Μας λένε είναι γραφικός, είναι γελοίος, το μόνο ενδιαφέρον σ αυτόν είναι οι πίτσες, μην τον ψηφίζετε και ΔΕΝ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ!
Μας λένε είναι σοβαρός, είναι καλός, ντύνεται με σκούρο κοστούμι, βγαίνει σε μεγάλα κανάλια, ψηφίστε τον ΚΑΙ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΟΥΝΕ!
Ο άνθρωπος αυτός γύρισε μεταμορφωμένος, πάραμορφωμένος; για να στηρίξει ΤΗΝ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ, για να σώσει ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΚΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ!!
Τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα, έλεγε ο Σεφέρης. Κι εγώ μετά πολλά χρόνια συνηγορώ.
Μην επιτρέψετε να αποκαλυφθεί ότι αυτό που ζούμε είναι η Απόλυτη Επικράτηση της Προπαγάνδας, ο κόσμος που περιγράφει ο Όργουελ στο 1984,
ότι ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.
ότι ΤΗΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ
ότι ΕΊΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΝΕ
ότι ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ!
ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΛΙΘΙΟΙ!!!!
Η Ειρήνη Μαρούπα, είναι Δικηγόρος - Ποινικολόγος

από το «Τελευταία Έξοδος»

Τσίπρας, Ισραήλ, Κύπρος και Ρωσία: Εξωτερική, μετά την εσωτερική, κατάρρευση.

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε βαθύτατη σιωπή βυθίστηκε τώρα η Ελλάδα, μετά τον ορυμαγδό της απρόσμενης πανωλεθρίας, που ακολούθησε το μεγάλο της ‘Όχι. Μια Σιωπή που διακόπτουν μόνο οι σπασμοί του εθνικού κορμού σε κάθε νέο χτύπημα των Πιστωτών, της ανοιχτής, απροκάλυπτης δικτατορίας που επέβαλλαν μετά τις 5 Ιουλίου, και για πρώτη φορά μετά το 1974, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ!
Η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του λαού και του έθνους δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα (βοηθούντων των επικοινωνιακών συμβούλων του Πρωθυπουργού). Οι Έλληνες βυθίστηκαν σε μεγάλη σύγχυση, ζουν βαρύ πένθος. Αρνούνται την πραγματικότητα, προσπαθούν να μη τη σκέφτονται γιατί δεν βλέπουν λύση και ξέρουν ότι τα χειρότερα τους περιμένουν. Η ψυχή τους δηλητηριάστηκε από την υποψία της φριχτής προδοσίας, που μπορεί να διέπραξαν πάλι, όπως τόσες φορές στην ιστορία τους, αυτοί που τους εμπιστεύτηκαν την τύχη τους. Η Ελλάδα βρίσκεται τώρα στο χειρότερο οικονομικό χάλι που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί, έχοντας όλα τα μειονεκτήματα, αλλά κανένα από τα πλεονεκτήματα μιας «ρήξης».
Είναι φυσικό να περνάνε απαρατήρητες, σε μια τέτοια κατάσταση, οι μεγάλες μεταβολές που....
σημειώνονται και οι μεγαλύτερες που θα σημειωθούν στον τομέα της «εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής». Αν δηλαδή τέτοιοι όροι έχουν οποιαδήποτε σημασία, δεν είναι απλώς παραπλανητικοί, εφαρμοζόμενοι σε «αποικία χρέους», όπως ονόμαζε την Ελλάδα ο νυν Υπουργός Εξωτερικών, προτού γίνει Υπουργός. Σε ότι αφορά εξ άλλου την ελληνική πολιτική ελίτ, τα εθνικά αντανακλαστικά της προσέγγισαν προ πολλού το σημείο «εγκεφαλικού θανάτου». ‘Όπως όλη η Ευρώπη, η Ελλάδα κινείται με τους «αυτόματους πιλότους» των «αγορών», της Κομισιόν και του ΝΑΤΟ.
Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε στις συνθήκες αυτές η μείζων φιλοισραηλινή στροφή της Ελλάδας, αλλά και η πορεία της Αθήνας προς πλήρη ανατροπή της πάγιας βαλκανικής πολιτικής της και σταδιακή ευθυγράμμιση με την αμερικανική και γερμανική πολιτική στη χερσόνησο, ιδίως στο Κόσοβο. Τα διάφορα «επιχειρήματα» που κατά καιρούς κατασκευάζονται για να δικαιολογήσουν τέτοιες στροφές μικρή σημασία έχουν. Πρόκειται, και σε αυτόν τον τομέα, παρά τις αναπόφευκτες «τζιριτζάτζουλες», για σταδιακή ευθυγράμμιση προς τη Βούληση του Κυρίαρχου. Και κυρίαρχος, περισσότερο από ποτέ, είναι οι Πιστωτές αλλά και, ακόμα περισσότερο, οι ΗΠΑ, τις οποίες μάλιστα έσπευσε να ευχαριστήσει ο κ. Δραγασάκης την επαύριο της συμφωνίας-συνθηκολόγησης!
Η πορεία που εγκαινιάστηκε θα θέσει πιθανότατα σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του κυπριακού κράτους εντός των προσεχών μηνών με την επαναφορά λύσης τύπου Ανάν. Αν αυτό συμβεί, θα οδηγήσει με βεβαιότητα σχεδόν στον αφανισμό τον ελληνισμό της Κύπρου.
«Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»
Η «φιλοισραηλινή» στροφή της Αθήνας ανατρέπει ισορροπίες και σταθερές δεκαετιών στην ελληνική πολιτική, που ακολούθησαν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης. Αυτές οι ισορροπίες και σταθερές προσέφεραν σχετική ασφάλεια σε Ελλάδα και Κύπρο, έναν «ειδικό ρόλο» στην περιοχή, όπως και ένα τεράστιο κύρος σε όλο τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Απέτρεψαν τη μετατροπή της Αθήνας σε τμήμα του μεσανατολικού, με τους συναφείς κινδύνους (επέτρεψαν π.χ., πολύ περισσότερο από τα διάφορα C4I, που ποτέ δεν λειτούργησαν, την ασφαλή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων). Επέτρεψαν επίσης την αξιόπιστη στήριξη προς τη διεθνή κοινή γνώμη της απαίτησης καταδίκης της τουρκικής εισβολής και κατοχής τμήματος της Κύπρου.
Η «φιλοισραηλινή» στροφή άρχισε αρκετά χρόνια νωρίτερα, επιταχύνθηκε στους καιρούς του Μνημονίου, αλλά τώρα μόνο παίρνει τόσο απροκάλυπτο χαρακτήρα. Ο Υπουργός Άμυνας κ. Καμμένος, με εμπρηστικές δηλώσεις του από μηνών, κατέστησε την Ελλάδα εταίρο και σχεδόν «πρωταγωνιστή» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο «πόλεμος» αυτός άρχισε επί Μπους με την εισβολή και καταστροφή Αφγανιστάν και Ιράκ. Συνεχίστηκε, παρά τις κάποιες αντιστάσεις του Ομπάμα, με την καταστροφή Συρίας, Λιβύης, Υεμένης και αφρικανικών κρατών. Οδηγείται τώρα προς νέα κορύφωση με πρόσχημα το «Ισλαμικό Κράτος». Η τακτική είναι γνωστή. Βάζουμε πρώτα φωτιά και μετά παριστάνουμε τον πυροσβέστη.
Η στροφή της Αθήνας συνεχίσθηκε με τη συνομολόγηση από τον κ. Καμμένο της πιο προχωρημένης συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας που έχει υπογράψει ποτέ το Ισραήλ με οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, πλην των ΗΠΑ! Επισκεπτόμενος το Ισραήλ, ο Υπουργός Άμυνας, που διατηρεί από πολλά χρόνια άριστες σχέσεις με τους Ισραηλινούς και έχει την εμπιστοσύνη τους, αναφέρθηκε στους κινδύνους από τους ιρανικούς πυραύλους (!), προκαλώντας την οργή και έντονο διάβημα της Τεχεράνης προς την Αθήνα.
Υποτίθεται ότι το "σκεπτικό" της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης είναι η κοινή «εχθρότητα» προς την Τουρκία. Δεν ξέρουμε πόση «εχθρότητα» υπάρχει και πόση χρησιμοποιείται κατά καιρούς. Θα ήταν πολύ αστείο όμως, αν δεν ήταν τραγικό, να κατέληγε όλη η ιστορία στην ενσωμάτωση Ελλάδας και Κύπρου, ως οικονομικών προτεκτοράτων, σε μια τουρκο-ισραηλινή ζώνη κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο, υπό την γενική αιγίδα της Ουάσιγκτων.
Μια προοπτική που ξαφνικά, και πολύ καθυστερημένα, συνειδητοποίησε πανικόβλητη η ελληνική κυβέρνηση, όπως διαφαίνεται καθαρά από το άρθρο της «Καθημερινής» της 4ης Αυγούστου, με τίτλο «ερωτήματα για τα σχέδια του Ισραήλ». «Ερωτήματα» που θα έπρεπε να είναι προφανή ευθύς εξ αρχής και θα ήταν, αν οι Έλληνες πολιτικοί δεν έκαναν επιλογές διεθνούς πολιτικής βασισμένες στο δικό τους ιδιοτελές συμφέρον και μπορούσαν να ασχοληθούν σοβαρότερα με τη διεθνή κατάσταση.
Όταν τα «αυτιά» και τα «μάτια» μιας χώρας, οι υπηρεσίες της, δεν ανήκαν ποτέ και δεν ανήκουν τώρα στην ίδια τη χώρα, όταν τα ΜΜΕ παίζουν απευθείας το παιχνίδι ξένων «νταβατζήδων», όταν η χώρα αυτή (και τα κόμματά της) δεν έχει δικό της, ανεξάρτητο μυαλό και αναλυτική/συνθετική ικανότητα, είναι πολύ εύκολο, ακόμα κι αν δεν θέλουν οι ηγέτες της να εξαρτηθούν, όπως συμβαίνει συνήθως, να την πηγαίνει κανείς όπου θέλει και να την παραπλανά, ακριβώς όπως κάνει ο ταυρομάχος με τον ταύρο, που δεν αντιλαμβάνεται από πού έρχεται ο κίνδυνος, αλλά βλέπει κάθε φορά το κόκκινο πανί.
Η άρχουσα ελληνική ελίτ και το πολιτικό προσωπικό «πάρκαραν», μετά το 1996, με τον Σημίτη πρώτα, την ελληνική οικονομική και εξωτερική-αμυντική πολιτική στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, επιδιδόμενοι με την άνεσή τους στην εσωτερική λεηλασία της χώρας. ‘Όταν ήρθαν τα Μνημόνια έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα να κάνουν στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Αντί να αποτρέψουν την επίθεση ή να διαπραγματευθούν στοιχειωδώς υποφερτό συμβιβασμό, μετετράπησαν σε «συλλογικό Τσολάκογλου». Η μετατροπή όμως των δύο κομμάτων, που χρησιμοποίησε ο ελληνικός λαός για να αντισταθεί στη μνημονιακή λαίλαπα, σε πρωταγωνιστές της, συνιστά ασφαλώς τεράστιο θρίαμβο και για τους Πιστωτές στο σύνολό τους και για την αμερικανική πολιτική και την «Αυτοκρατορία». Προσφέρει τώρα στα κέντρα ισχύος της μια μοναδική ευκαιρία, ή έτσι τουλάχιστο νομίζουν, να υλοποιήσουν τα πιο προχωρημένα σχέδια στα συρτάρια τους, πρώτα από όλα την πλήρη, οριστική και νομικά δεσμευτική κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους.
Οφέλη - κόστη από το Ισραήλ
Για να επανέλθουμε στο Ισραήλ, μια αληθινά «κρυφή υπερδύναμη», ο γράφων θεωρεί, και αυτή τη θέση ανέκαθεν υιοθέτησε, δημοσίως και ιδιωτικώς, ότι η Αθήνα, υπό την απειλή μάλιστα γενικής εθνικής καταστροφής, χρειάζεται σοβαρό στρατηγικό διάλογο με όλα ανεξαιρέτως τα διεθνή κέντρα ισχύος, περιλαμβανομένου του Ισραήλ. Αλλά σε οποιονδήποτε διάλογο έχει καθοριστική σημασία αν προσέρχεσαι ως αυτοτελές στρατηγικό υποκείμενο, ή «μαθητευόμενος ταβλαδόρος» που δοκιμάζει να παίξει σκάκι με τον Κασπάρωφ, αν όχι απλώς να αντλήσει προσωπικά οφέλη από τη σχέση μαζί του! Δεν αναφερόμαστε μόνο στον κ. Τσίπρα, αλλά στο σύνολο της ελληνικής ηγεσίας.
Ειδικά το Ισραήλ, με την τεράστια επιρροή του στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τα διεθνή ΜΜΕ έχει ασφαλώς τη δυνατότητα, αν το επιθυμεί, να προσφέρει τεράστια υπηρεσία στην Ελλάδα, επιτυγχάνοντας μια συμφωνία, έναν οδυνηρό έστω, αλλά κάπως βιώσιμο συμβιβασμό στο μείζον θέμα που απειλεί τώρα τη χώρα, τον πόλεμο εναντίον της που οργανώνουν τα Μνημόνια. Μια τέτοια συνδρομή του Ισραήλ, στα πλαίσια ενός ειλικρινούς και δύσκολου, αλλά μεγάλης σημασίας, εκ βαθέων διαλόγου, δύο αρχαίων λαών της Μεσογείου, που δεν μοιάζει δυστυχώς ακόμα δυνατός, θα τοποθετούσε σε πραγματικά διαφορετικές βάσεις και νέα θεμέλια τη σχέση τους.
Μείζων απειλή για τον ελληνισμό δεν είναι ασφαλώς τώρα η Τουρκία, αλλά η «αρπαγή» ολόκληρου του ελληνικού κράτους δια της οικονομικής καταστροφής του από τους «Δανειστές». Η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε από τους δυτικούς (και το Ισραήλ) στην προηγούμενη φάση, για να ανασχέσει την ελληνική και κυπριακή ανεξαρτησία. Τώρα μόνο επικουρικά θα μπορούσαν να τη χρειαστούν.
Για να συνέβαινε όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε η Αθήνα να το ζητούσε και το Ισραήλ να το ήθελε. Η Αθήνα δεν το ζήτησε (και γενικώς δεν ξέρουμε τι ζητάει ακόμα και τώρα) και το Ισραήλ δεν ξέρουμε αν το θέλει.
Η Ελλάδα έχει βέβαια ένα ισχυρότατο όπλο, αν θέλει να δημιουργήσει σοβαρό κίνητρο σε Ισραήλ, ΗΠΑ και Γερμανία να σταματήσουν την καταστροφή της χώρας μας. Και οι τρεις αυτοί πόλοι ισχύος τρομοκρατούνται και μόνο στην ιδέα ότι η Αθήνα σκέφτεται σοβαρά να στραφεί για βοήθεια στη Ρωσία, την Κίνα ή τους BRICS, εφόσον οι αγαπημένοι εταίροι και σύμμαχοί μας συνεχίζουν να θέλουν την καταστροφή μας. Τέτοια πολιτική θα την υποστήριζε ενθέρμως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί όμως να την κάνει ο Τσίπρας. Χρειάζεται τουλάχιστον Ανδρέα Παπανδρέου ή Μακάριο, για την ακρίβεια χρειάζεται Ντε Γκωλ ή Ούγκο Τσάβες, χρειάζεται δηλαδή πολύ μεγάλο και αυθεντικό ηγέτη, με βαθειά κατανόηση της ελληνικής/ παγκόσμιας κατάστασης και «ιεραποστολική» αφοσίωση στη σωτηρία της χώρας του.
Όλη η «ρωσική» πολιτική της κυβέρνησης συμπυκνώθηκε στο «ανάβουμε φλας αριστερά, στρίβουμε δεξιά». Κι εδώ copy paste, πιθανότατα με τους ίδιους μάλιστα «τεχνικούς», των κόλπων του ΓΑΠ (Απορεί κανείς, αυτός ο Τσίπρας δεν αναρωτήθηκε γιατί θα έχει καλύτερη μοίρα από τον ΓΑΠ, μεταγράφοντας τόσους συνεργάτες του;). ‘Όταν ο Σόιμπλε σιγουρεύτηκε ότι δεν γίνεται τίποτα σοβαρό μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, βγήκε και ειρωνεύτηκε τον Πρωθυπουργό, λέγοντας: «αν θέλει δάνειο από τη Ρωσία, ας πάει να το πάρει. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα»!