Το Ε.Πα.Μ. καταγγέλλει την επιχείρηση κατάλυσης ενός ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ από τη φασιστική ακροδεξιά.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καταγγέλλει ότι στην Ουκρανία κλιμακώνεται μια ανοιχτή επιχείρηση κατάλυσης ενός ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ από δυνάμεις της φασιστικής ακροδεξιάς, επιγόνους και νοσταλγούς των Ουκρανικών Waffen SS που εξοπλίζουν, ενισχύουν και χρηματοδοτούν οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση με πρώτη την Γερμανία. Μάλιστα η ανοιχτή συμμετοχή πολιτικών εν ενεργεία, αλλά και των διπλωματικών αποστολών των ΗΠΑ, της Γερμανίας και άλλων χωρών της Ευρώπης στην μετατροπή της Ουκρανίας σε πεδίο εμφύλιας σύρραξης ισοδυναμεί με διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ουκρανικού λαού με άμεσο στόχο την πλήρη διάλυση της χώρας.

Κανείς δεν μπορεί να σιωπά, ή να εθελοτυφλεί μπροστά σε ότι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με πρωτοστατούσα την Γερμανία, η οποία νεκρανάστησε τους ιστορικούς δεσμούς του χιτλερισμού με τα Ουκρανικά SS, καθώς και οι ΗΠΑ έχουν πλέον καταπατήσει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Έχουν υιοθετήσει ανοιχτά πια μια διεθνή πολιτική επεμβάσεων που προσιδιάζει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα χιτλερικού τύπου. Διαπράττουν με σύστημα πρωτοφανή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας οδηγώντας έναν ολόκληρο λαό στην μαζική σφαγή από νοσταλγούς των SS. Σήμερα η Ουκρανία, αύριο ποιος; Μήπως η Ελλάδα;

Η Ουκρανία δεν πρέπει να γίνει προτεκτοράτο κανενός. Η κατάφωρη επέμβαση στα εσωτερικά της με την ενίσχυση μάλιστα εγχώριων ακραία ρατσιστικών και ναζιστικών δυνάμεων, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε και θέλει διακαώς την αποικιακή αφομοίωση της Ουκρανίας και όχι την ελεύθερη έκφραση του λαού της. Οι δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις του Ουκρανικού λαού οφείλουν να αποκρούσουν αποφασιστικά τις δυνάμεις της επέμβασης, να ενώσουν τον λαό γύρω από τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και κοινωνικής χειραφέτησης προκειμένου να μην έχει η Ουκρανία την τύχη της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, όπου με τον ίδιο τρόπο επέδραμαν οι αποικιοκράτες του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.

Αθήνα 21 Φεβρουαρίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Δ. Καζάκης: Η «αρχή του Μεγάλος Ψέματος» και το πρωτογενές πλεόνασμα…

του Δημήτρη Καζάκη

Η μαύρη κρατική προπαγάνδα έχει πάντα σαν αφετηρία της το εξής αξίωμα: «Αν πεις ένα ψέμα αρκετά μεγάλο και συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις, ο λαός τελικά θα καταλήξει να το πιστέψει. Το ψέμα μπορεί να διατηρηθεί μόνο για όσο χρόνο το κράτος μπορεί να προστατεύσει το λαό από τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συνέπειες του ψέματος. Είναι, λοιπόν, ζωτικής σημασίας για το κράτος να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες του για να καταστείλει τη διαφωνία, μιας και η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του ψέματος, και, επομένως, κατ’ επέκταση, η αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κράτους.»

Το απόφθεγμα αυτό, ίσως λανθασμένα, αποδίδεται στον υπουργό Προπαγάνδας του Χίλτερ, Τζόζεφ Γκέμπελς. Ωστόσο, προσωπικά πιστεύω ότι η αρχή αυτή έχει μάλλον αγγλοσαξονική καταγωγή και φυσικά το υιοθέτησαν ολόθερμα οι χιτλερικοί. Όποια κι αν είναι η καταγωγή της αρχής αυτής του «Μεγάλου Ψέματος», όπως έχει χαρακτηριστεί, ένα είναι απολύτως σίγουρο. Συνιστά ένα από τα θεμέλια της επίσημης επικοινωνιακής πολιτικής του κράτους. Ειδικά σήμερα όπου το μαύρο πρέπει οπωσδήποτε να εμφανίζεται άσπρο, έστω κι αν ο λαός κοντέψει να χάσει τα λογικά του. Τουλάχιστον μέχρις ότου οι αναπόφευκτες συνέπειες αυτού του ψέματος γίνουν πλέον ολοφάνερες ακόμη και στον πιο ανόητο.

Οι κατ’ επάγγελμα και κατά συνείδηση ψεύτες

Το ψέμα αυτό λειτουργεί ακόμη πιο καλά, γίνεται ακόμη πιο μεγάλο, όταν διαθέτεις τον έλεγχο των ΜΜΕ και εν συνεχεία βάζεις σχεδόν τους πάντες, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, να το αποδέχονται ως πραγματική βάση συζήτησης. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το πιο αγαπημένο ψέμα των κυβερνώντων, δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα. Κι ενώ το ψέμα συνεχίζεται με την αμέριστη βοήθεια όχι μόνο των πιο χυδαίων, αλλά και των πιο «αντικειμενικών» δημοσιογράφων, θάβεται με τον πιο προκλητικό τρόπο κάθε αμφισβήτηση, κάθε σοβαρή προσέγγιση που ξεμπροστιάζει τους κατ’ επάγγελμα και συνείδηση ψεύτες.

«Τώρα που έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα….» ξεκινούν οι καλοί μας δημοσιογράφοι με τους πιο «αντικειμενικούς» να προσθέτουν, «όπως λέει η κυβέρνηση», πετάνε το μπαλάκι στους εκπροσώπους του επίσημου κομματικού κατεστημένου της Βουλής και το παιχνίδι της εξαπάτησης έχει στηθεί. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι παίζουν σ’ αυτό το παιχνίδι. Μόνο στο μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος δείχνουν να διαφωνούν. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να τους ακούς στα «πάνελ» και να σκέφτεσαι πόσο άθλιο παιχνίδι παίζουν σε βάρος του λαού και της χώρας.

Αν ξεχάσει κανείς προς στιγμή ότι το κυνήγι του πρωτογενούς πλεονάσματος, ειδικά σε συνθήκες πρωτοφανούς ύφεσης και αποπληθωρισμού σαν αυτές που βιώνει η ελληνική οικονομία, ισοδυναμεί με την εν ψυχρώ δολοφονία του βιοπορισμού της μεγάλη πλειοψηφίας των νοικοκυριών στην Ελλάδα, θα λέγαμε ότι δεξιοί και αριστεροί που ορκίζονται πια στο όνομά του, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παίζουν τις κουμπάρες. Η όλη συζήτηση έχει επικεντρωθεί στο «πόσο». Λες και συνιστά κάτι ανάλογο με θεία επιταγή.

Πρωτογενές έλλειμμα και πολιτική υποκρισία

Προσφάτως, μάλιστα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα είναι κοντά στα 4 δις ευρώ. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε να παρουσιάσει τα αληθινά νούμερα. Ας πάρουμε τα στοιχεία της Eurostat που έχει δημοσιεύσει για τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2013. Το πρωτογενές αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης κατά τα πρώτα τρία τρίμηνα του 2013 είναι, σύμφωνα πάντα με την Εurostat, πρωτογενές έλλειμμα άνω των 17 δις ευρώ. Κατανοητό; Πρωτογενές έλλειμμα 17 δις ευρώ! Τι έγινε δηλαδή το τέταρτο τρίμηνο και επετεύχθη πρωτογενές πλεόνασμα; Βρέθηκαν αυτά τα 17 δις ευρώ και επιπλέον άλλα 4 δις ευρώ, δηλαδή σύνολο 21 δις ευρώ, επιπλέον των τακτικών δαπανών ώστε να προκληθεί πρωτογενές πλεόνασμα; Πόθεν; Θέλουν να μας τρελάνουν οι αλητήριοι.

Επίσης, σύμφωνα με την Eurostat, το αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης (σύμφωνα με τον ESA-95), όπου συμπεριλαμβάνονται τα πάντα, πάλι για τα πρώτα τρία τρίμηνα του 2013 εμφανίζει έλλειμμα 22,6 δις ευρώ. Είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης από το 2009 που έπιασε τα πρώτα τρία τρίμηνα τα 25,7 δις ευρώ. Πώς έγινε και βγήκε πλεόνασμα στο τέταρτο τρίμηνο; Γέννησε χρήμα το κράτος; Η αλήθεια είναι ότι το 2013 το ελληνικό κράτος θα σημειώσει το μεγαλύτερο πρωτογενές, αλλά και δημοσιονομικό έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις μεθόδους καταμέτρησης της Eurostat, από το 2009. Από την εποχή δηλαδή που το επίσημο δημοσιονομικό έλλειμμα καταμετρήθηκε στα 15,7% του ΑΕΠ και χρησιμοποιήθηκε ως βασικό επιχείρημα για να συντελεστεί το πραξικόπημα του πρώτου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης.

Το μεγάλο ψέμα θα φανερωθεί κατά τον Μάη μεριά και τότε θα μας ξεφουρνίσουν ότι χρειαζόμαστε ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» προκειμένου να μας σώσουν για μια ακόμη φορά. Αυτή την φορά για 10-20 δις ευρώ «βοήθεια» το ξεπούλημα θα πάει γόνα. Δημόσια, αλλά και ιδιωτική περιουσία θα κάνει φτερά και η χώρα θα αλλάξει οριστικά χέρια. Αλλά τι μας νοιάζει; Το ευρώ, η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι καλά, καθώς και το τραπεζικό καρτέλ για το οποίο θυσιάζονται λαοί και χώρες.

Κι ενώ όσο ποτέ άλλοτε ο λαός πρέπει να παλέψει για την εθνική του ανεξαρτησία ως θεμέλιο λίθο της δικής του επιβίωσης, η οποία ποτέ δεν απειλήθηκε σε τέτοιο βαθμό, έχουμε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων από την φασιστική ακροδεξιά της ΧΑ, την λεγόμενη λαϊκή δεξιά, ή κεντροδεξιά μνημονιακή και αντιμνημονιακή, έως την ριζοσπαστική αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν παραιτηθεί από το πατριωτικό καθήκον. Τρέμουν σε τέτοιον βαθμό να θέσουν θέμα εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε., που προτιμούν να δουν την χώρα και τον λαό να χάνεται σε ολοκαύτωμα. Οι δεξιοί ασκούνται σε μια πρόστυχη πατριδοκαπηλία και περιμένουν τους αριστερούς να δώσουν με την δική τους κυβέρνηση την χαριστική βολή στον λαό και στην χώρα.

Όλοι, πλην Λακεδομονίων, όπως αρέσει στους αργόμισθους του Περισσού να λένε.  Με εξαίρεση δηλαδή το ΚΚΕ το οποίο, όπως πάντα, προπαγανδίζει την πολιτική αδιαφορία. «Είτε με πρωτογενές πλεόνασμα, είτε χωρίς, ένας είναι ο καπιταλισμός… Είτε με ανάπτυξη, είτε με ύφεση ίδιος είναι ο καπιταλισμός…», κοκ. Με άλλα λόγια είτε τον εργάτη τον κόβει η πείνα, είτε όχι, εφόσον βρίσκεται στον καπιταλισμό είναι το ίδιο και το αυτό! Είτε είναι δούλος, ραγιάς, υποτελής υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους, είτε όχι, από την στιγμή που βρίσκεται στον καπιταλισμό, είναι «δώρο, άδωρο», όπως μας είπε πρόσφατα στον Ενικό, ο κ. Κουτσούμπας. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να προσεύχεται στον Περισσό και να ψηφίζει τυφλά ΚΚΕ. Όπως ακριβώς γινόταν στον μεσαίωνα όπου κυριαρχούσε η θρησκοληψία και ο φτωχός έπρεπε να προσεύχεται ανελλιπώς στον Ύψιστο και να περιμένει την λύτρωση στην άλλη ζωή. Το σημερινό ΚΚΕ δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά θρησκευτική αίρεση με επίσημη κρατική επιχορήγηση.

Η αναβίωση του ιησουιτισμού

Με πρόφαση την δική του πολιτική ιδεολογία που αντλεί την καταγωγή της από τα κιτάπια του θρησκευτικού κομμουνισμού των ταγμάτων του Ιησουιτισμού του 17ου και 18ου αιώνα. Βασικός ευαγγελιστής αυτού του κομμουνισμού υπήρξε ο Ιησουίτης επίσκοπος Αντόνιο Εσκομπάρ από την Μεντόζα, ο οποίος τον 17ο αιώνα θεμελίωσε εκτός των άλλων και την αρχή ότι η καθαρότητα της πρόθεσης μπορεί να αποτελέσει νόμιμη δικαιολογία για ενέργειες που από μόνες τους είναι σε αντίθεση με τον ηθικό κώδικα και τους ανθρώπινους νόμους. Με άλλα λόγια θεμελίωσε την αρχή του ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρκεί ο σκοπός να υπηρετεί ανώτερες ηθικές αρχές και αξίες, ή την καθαρότητα της ιδεολογίας.

Επομένως υπάρχει κακή δολοφονία, αλλά και καλή αν εξυπηρετεί την καθαρή ιδεολογία, ή με άλλα λόγια το κόμμα. Υπάρχει κακό ψέμα όταν στρέφεται ενάντια στο κόμμα και καλό ψέμα όταν ωφελεί το κόμμα. Κακός απατεώνας και καλός απατεώνας. Ειδικά αν ο απατεώνας είναι στη δούλεψη του κόμματος. Αυτός είναι ο λόγος που το κήρυγμα του Εσκομπάρ για πάνω από δυο αιώνες αποτελούσε συνώνυμο της διπλοπροσωπίας. Οι επαναστάτες του 19ου αιώνα θεωρούσαν ως μέγιστη προσβολή την escobarie, όπως την έλεγαν. Ο αγώνας για την δημοκρατία και την κοινωνική χειραφέτηση δεν είχε ποτέ και δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές.

 

Αξίζει να σημειώσουμε, για όσους πιθανόν να μην γνωρίζουν, αλλά ξέρουν να διακρίνουν ιδεολογικές και πολιτικές ταυτίσεις, ότι αυτός ο ιησουίτικος κομμουνισμός πρέσβευε την πιο απόλυτη ισότητα και κοινοκτημοσύνη. Ακόμη και τα προσωπικά εργαλεία ήταν στη διάθεση της κοινότητας. Οι Ιησουίτες κατόρθωσαν να κάνουν πράξη την κομμουνιστική τους ουτοπία σε μια σειρά αποικίες που ίδρυσαν ανάμεσα στα 1609-1780 σε περιοχές της σημερινής Παραγουάης, Αργεντινής και Βραζιλίας. Πάνω από 100 χιλιάδες ψυχές ιθαγενών βρέθηκαν να ζουν σ’ αυτές τις κοινότητες σε συνθήκες απόλυτης ισονομίας, ισοπολιτείας και κοινοκτημοσύνης.

Πάντα βέβαια υπό την άγρυπνη πνευματική καθοδήγηση του κόμματος των Ιησουιτών. Τίποτε δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την ρητή έγκριση των Ιησουιτών ποιμένων που μάθαιναν στους ιθαγενείς την τέχνη της απόλυτης υπακοής στη μια και μοναδική αλήθεια του δικού τους θρησκευτικού δόγματος, δηλαδή της δικής τους καθαρής ιδεολογίας. Ο πνευματικός ακρωτηριασμός των ιθαγενών είχε ως αντάλλαγμα μια συγκριτικά καλή ζωή για τις οικογένειές τους στις κοινότητες, όπου ανθούσε η συλλογική καλλιέργεια και κτηνοτροφία.

Να, όμως, πώς περιέγραφε την κατάσταση αυτών των κοινοτήτων ένας από τους πιο επιφανείς μελετητές του Ιησουιτισμού κατά τον 19ο αιώνα:

«Η διακυβέρνηση που είχε συσταθεί από αυτούς στην Παραγουάη ήταν ουσιαστικά μοναρχική. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς σύμφωνα με τις αρχές του δόγματός τους. Υπό το ψευδώνυμο μιας χριστιανικής δημοκρατίας ήταν, σύμφωνα με όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ένα θεοκρατικό κράτος, κατασκευασμένο έτσι ώστε να είναι αποστειρωμένο από όλες τις ευρωπαϊκές επιρροές, εκτός εκείνων που προέρχονται από τον ανώτερό τους στη Ρώμη. Όλη η επαφή που υπήρχε με την Εκκλησία και τον Πάπα ήταν μέσω αυτού, ενώ όποιες εντολές κι αν έδινε τις υπάκουαν χωρίς καμμιά αντίρρηση. Χωρίς να σταματήσουν να διερευνήσουν οι ίδιοι ή να απασχοληθούν με το κατά πόσο η Εκκλησία και ο Πάπας τις ενέκριναν, ή τις απέρριπταν. Για να εντυπωσιάσουν τους ιθαγενείς με την ιδέα της ανεξαρτησίας τους και της υπεροχής τους…, άσκησαν τα πιο περίτεχνα μέσα για να τους πείσουν να μην έρθουν σε καμία επαφή είτε με τους Ισπανούς είτε με τους Πορτογάλους, με την δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσαν να το πράξουν χωρίς να μολυνθούν από τις κακίες και τις ανηθικότητές τους. Οι ανυποψίαστοι ινδιάνοι ήταν εύκολο να παρασυρθούν από τις πράξεις καλοσύνης και το αποτέλεσμα ήταν ότι, κατά τη διάρκεια μιας σύντομης περιόδου, ​​πέτυχαν τη δημιουργία ενός αριθμού κοινοτήτων που κλήθηκαν Μειώσεις - ή, πιο σωστά μιλώντας, χωριών με πλήθη ινδιάνων να συνωστίζονται σ’ αυτά… Αυτά συνιστούσαν το Ιησουίτικο Κράτος και όλα τους, με την απλή τελετή του βαπτίσματος, είχαν τεθεί υπό την κυριαρχία των Ιησουιτών. Σε κάθε Μείωση οι ιθαγενείς είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν ένα δικό τους κοσμικό δικαστικό σώμα, με περιορισμένες και ασήμαντες εξουσίες πάνω σε τέτοιες υποθέσεις που θα μπορούσαν να του εμπιστευτούν χωρίς να επηρεάζεται ο θεοκρατικός χαρακτήρας της διακυβέρνησης. Όμως προκειμένου να μην υπάρξει το ενδεχόμενο ακόμα κι αυτές οι λίγες προσωρινές υποθέσεις να διεξάγονται ανεξάρτητα από αυτούς, υιοθέτησαν την πρόβλεψη ότι, πριν ισχύσουν οποιεσδήποτε σημαντικές αποφάσεις, θα πρέπει να αναζητήσουν την επικύρωση τους από τους «πνευματικούς ποιμένες». Δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά μια πιο πλήρης και ολοκληρωμένη σύζευξη της εκκλησίας και του κράτους μαζί.» (R.W. Thompson, The Footprints of the Jesuits, New York: Hunt & Eaton, 1894, σ. 173-74)

Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε ότι όταν η αγορά για δούλους γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα εκτινάχθηκε, τότε οι δουλέμποροι είδαν στις κοινότητες των Ιησουιτών μια εύκολη πηγή ανθρώπινου εμπορεύματος. Αποκηρύχθηκαν ως αιρετικοί οι Ιησουίτες και οι ιθαγενείς των κοινοτήτων πουλήθηκαν ως δούλοι. Το ενδιαφέρον είναι ότι, όπως λένε οι ιστορικοί, οι ιθαγενείς καθώς ήταν μαθημένοι να υπακούν τυφλά δεν έφεραν καμιά σοβαρή αντίσταση στους δουλεμπόρους. Ενώ τα αδέλφια τους που δεν είχαν παρασυρθεί από τον κομμουνισμό των Ιησουιτών και δεν βίωσαν τον πνευματικό ακρωτηριασμό στις κοινότητες της «ιερατικής δημοκρατίας» τους, οργανώθηκαν και πολέμησαν την επέκταση της δουλείας σχεδόν έως την εποχή της επίσημης κατάργησής της. Κι ο νοών, νοείτο.

Republique pretre

Σ’ αυτήν την «ιερατική δημοκρατία» των Ιησουιτών είδε πρώτος ο Μαρξ την άνοδο του πνεύματος της γραφειοκρατίας. «Το γραφειοκρατικό πνεύμα είναι απ’ άκρη σ’ άκρη πνεύμα ιησουίτικο, θεολογικό. Οι γραφειοκράτες είναι οι Ιησουΐτες του Κράτους και οι θεολόγοι του Κράτους. Η γραφειοκρατία είναι η republique pretre [ιερατική δημοκρατία – ΔΚ].» (Μαρξ, Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου).

Κι επειδή η γραφειοκρατία στο κράτος, όπως και στο κόμμα, δεν είναι παρά ένα ιδιαίτερο είδος μικροαστικού παρασιτισμού δεν μπορεί παρά να γεννά – όποτε δεν ταυτίζεται ανοιχτά με τα κυρίαρχα συμφέροντα – έναν ιδιότυπο σκοταδιστικό κομμουνισμό, σαν αυτόν των Ιησουιτών, που ο Μαρξ χαρακτήρισε στην εποχή του Γερμανικό, ή «καθαρό» σοσιαλισμό στον οποίο «δόθηκε η τόσο ποθητή ευκαιρία να αντιπαραθέσει τις σοσιαλιστικές διεκδικήσεις στο πολιτικό κίνημα, για να εξαπολύσει τα πατροπαράδοτα αναθέματα ενάντια στο φιλελευθερισμό, ενάντια στο αντιπροσωπευτικό κράτος, ενάντια στον αστικό συναγωνισμό, την αστική ελευθερία του τύπου, το αστικό δίκαιο, την αστική ελευθερία και ισότητα και για να κηρύξει στη λαϊκή μάζα πως δεν έχει να κερδίσει τίποτε απ' αυτό το αστικό κίνημα, αντίθετα θα τα χάσει όλα… Στις γερμανικές απολυταρχικές κυβερνήσεις µε την ακολουθία τους από παπάδες, δασκάλους, ευγενείς της υπαίθρου και γραφειοκράτες, ο σοσιαλισμός αυτός χρησίμευε σαν ποθητό σκιάχτρο ενάντια στην αστική τάξη που τραβούσε απειλητικά προς τα πάνω. Αποτελούσε το γλυκερό συµπλήρωµα στις πικρές βουρδουλιές και τις σφαίρες, µε τις οποίες οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν τις γερμανικές εργατικές εξεγέρσεις.» (Μανιφέστο)

Το ΚΚΕ σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια αναβίωση του γερμανικού ή «καθαρού» σοσιαλισμού στις συνθήκες μιας συντριπτικής επίθεσης εναντίον του λαού των πιο σκοτεινών κύκλων του συστήματος, που κατά τα άλλα χαρακτηρίζει ως «ταξικό εχθρό». Σε μια εποχή όπου έχει αναδειχθεί ως κορυφαία επιταγή η πάλη για την δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για την εθνική αυτοδιάθεση ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση του λαού, το ΚΚΕ διακυρήσει στις λαϊκές μάζες την πολιτική αδιαφορία απέναντι σε κάθε δημοκρατικό και εθνικό αίτημα. Πολεμά μετά μανίας κάθε ένδειξη αυτοοργάνωσης και ανεξάρτητης δράσης των λαϊκών στρωμάτων. Ιδίως όταν προτάσσουν άμεσα πολιτικά αιτήματα.

Προπαγανδίζει την έξοδο από την ΕΕ μόνο και αποκλειστικά υπό την δική του διακυβέρνηση. Κι έτσι επιδιώκει να απαξιώσει το αίτημα στα μάτια του λαού, να το ξεκόψει από τον βαθύ δημοκρατικό και εθνικοανεξαρτησιακό του χαρακτήρα, προκειμένου να περάσει η τρομοκρατική προπαγάνδα του επίσημου συστήματος που θέλει την έξοδο από τη ΕΕ με πρώτο αποφασιστικό βήμα την έξοδο από το ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού κρατικού νομίσματος, ως περίπου συνώνυμο της καταστροφής. Επιχείρημα που έχει υιοθετήσει επίσημα και το ίδιο το ΚΚΕ.

Ο λαός οφείλει μόνο να διαλέξει επιβήτορα. Ή τους σημερινούς δικτάτορες, ή τους αυριανούς από τον Περισσό. Μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις, δεν μπορεί. Σαν παραδοσιακό ιησουίτικο κόμμα το σημερινό ΚΚΕ έχει ξεφορτωθεί προ πολλού την ρήση του Μαρξ που κάποτε αποτελούσε την προμετωπίδα του πάλαι ποτέ επαναστατικού εργατικού κινήματος: «η χειραφέτηση των εργαζόμενων τάξεων πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων…» Έχει χαρίσει τον πατριωτισμό του λαού στον φασισμό και την δημοκρατία στους δικτάτορες του σημερινού καθεστώτος.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να εξασφαλίσουν την κρατικά επιδοτούμενη αργομισθία τους μια δράκα χαραμοφάηδες με συνείδηση κομματικού γραφειοκράτη. Να γιατί επιδοτούνται από τον «ταξικό εχθρό» και το κράτος του. Να γιατί η κυβέρνηση τους επιτρέπει να πουλήσουν τη δημόσια δωρεάν τηλεοπτική και ραδιοφωνική συχνότητα που διέθεταν σε άγνωστα(;) επιχειρηματικά συμφέροντα έναντι εξωφρενικού αντιτίμου για τα δεδομένα της αγοράς σήμερα. Να γιατί δεν κουνιέται φύλλο όταν απολύουν μαζικά εργαζόμενους – μόνο και μόνο για να μην χάσουν την αργομισθία τους οι κοπρίτες του κομματικού μηχανισμού – από τις λεγόμενες «κομματικές επιχειρήσεις» χωρίς να αποζημιώνουν, ή να τηρούν τα προβλεπόμενα από τον νόμο.

Εργατικό δικαίωμα σ’ αυτές τις «επιχειρήσεις» είναι κάτι ανήκουστο. Μόνο και μόνο για να μπορεί ο κομμουνισμός του ΚΚΕ, όπως ακριβώς κι ο πρόγονός του ο Γερμανικός ή «καθαρός» σοσιαλισμός να χρησιμεύει σαν ποθητό σκιάχτρο και «το γλυκερό συµπλήρωµα στις πικρές βουρδουλιές και τις σφαίρες,» µε τις οποίες οι σημερινές κυβερνήσεις οδηγούν τον ελληνικό λαό στον Καιάδα. Άξιος ο μισθός τους.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 16/2/2014

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ (18/2/2014)

Με το κλείσιμο τον πολυιατρείων του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. δίνεται η χαριστική βολή στα όποια ψήγματα δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης είχαν απομείνει τελευταία στη χώρα. Ανοίγει πλέον η λεωφόρος για τα μεγάλα ιδιωτικά κέντρα και τις ασφαλιστικές εταιρείες να κερδοσκοπήσουν ασύστολα σε βάρος του πιο πολύτιμου αγαθού του ανθρώπου που είναι η ίδια η υγεία του.

Όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν, παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες το σύστημα λειτουργούσε εξυπηρετώντας, έστω και ατελώς, εκατομμύρια πολιτών. Παρ’ όλα αυτά,  προετοιμάζονταν συστηματικά το έδαφος για την πλήρη κατεδάφιση του ΕΣΥ και κάθε δομής δημόσιας περίθαλψης και υγείας, πράγμα που συνέβη από τη στιγμή της δημιουργίας του Ε.Ο.Π.Υ.Υ..

Σκόπιμα οι κυβερνήσεις διατηρούσαν τις απαρχαιωμένες δομές, τη γραφειοκρατία, την πολυδιάσπαση των φορέων παροχής περίθαλψης, ενώ σταδιακά έβαζαν από την πίσω πόρτα, την ιδιωτική ασφάλιση και μεθόδευαν την εισβολή στους χώρους της δημόσιας υγείας των ιδιωτών, αφού η Υγεία θεωρείται και είναι, γι’ αυτούς, ο πλέον κερδοφόρος τομέας παροχής υπηρεσιών.

Σκόπιμα άφηναν τους πολίτες να καταταλαιπωρούνται σε κάθε επαφή τους με το σύστημα και να εξαναγκάζονται σταδιακά να στρέφονται προς τον ιδιωτικό τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας. Παράλληλα, φρόντιζαν να έχουν ομήρους τους εργαζόμενους στην δημόσια υγεία με άθλιους μισθούς, με πλασματικές εφημερίες, προσωποπαγείς θέσεις και άλλα πολιτικά τερτίπια υποθάλποντας και προάγοντας τα ζητήματα διαφθοράς.

Σκόπιμα κατάργησαν και την Εθνική Φαρμακοβιομηχανία και την Φαρμακαποθήκη, ώστε με την ανεξέλεγκτη δράση πολυεθνικών και εγχώριων φαρμακοβιομηχανιών, την επιτηδευμένη ανεπάρκεια σε βιοτεχνολογικό εξοπλισμό και, την απουσία αληθινού ελέγχου ποσότητας, ποιότητας, αναγκαιότητας ιατρικών πράξεων και θεραπειών, εκτινάχτηκε το κόστος της υγείας σε μη εξυπηρετούμενα μεγέθη.

Με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό και τον εξορθολογισμό του συστήματος συγχώνευσαν και κατήργησαν τους έτσι κι αλλιώς εν πολλοίς προβληματικούς, με τους ελάχιστους εύρωστους μεν, δυσλειτουργικούς δε, κλάδους υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, για να φτιάξουν τον εξαμβλωματικό Ε.Ο.Π.Υ.Υ., ο οποίος δεν άργησε καθόλου να καταρρεύσει.

Ο θάνατος του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. ως πάροχου υγείας επί της ουσίας έσβησε τα ίχνη της ληστείας των αποθεματικών των ταμείων επί κυβερνήσεως Σημίτη αλλά και το PSIτου Βενιζέλου και παράλληλα εξυπηρέτησε τις εκατοντασέλιδες εντολές της TASKFORCE και των συνεργαζόμενων εργολάβων της υγείας.

Η «Δημόσια Υγεία» πλέον συνδέεται αυστηρά με το πορτοφόλι των ήδη φτωχοποιημένων ασθενών πολιτών οι οποίοι θα πληρώνουν τις υποτιθέμενες υπερβάσεις από πλαφόν εξετάσεων, ή θεραπειών, τα εισιτήρια στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη και εξωτερικά ιατρεία, τη συμμετοχή σε νοσήλια, χειρουργικές επεμβάσεις και εξετάσεις.

Επί της ουσίας, η διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας σπρώχνει τα ήδη φτωχοποιημένα στρώματα του πληθυσμού σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, με κύριο χαρακτηριστικό, αυτή τη φορά, την αρρώστια, τις επιδημίες και το θάνατο, ενώ τα μεσαία στρώματα, όσο αντέχουν οικονομικά ακόμα, καθίστανται έρμαια των ασφαλιστικών εταιρειών και των «θεϊκών» τους καρτών υγείας.

Έτσι, ο αγώνας που με επιμονή δόθηκε, όλο αυτό το διάστημα, από το σύνολο του ιατρικού προσωπικού, αλλά και των άλλων εργαζομένων στις δημόσιες δομές υγείας, παρά τη κατασυκοφάντησή του και την ενεργοποίηση όλων των μηχανισμών κοινωνικού αυτοματισμού, δεν ήταν κλαδικός αγώνας συντεχνιακού χαρακτήρα συντήρησης ανύπαρκτων προνομίων, αφορούσε και αφορά σε όλη την κοινωνία. Όσοι  δεν έχουν καταθέσει ακόμα τα όπλα και συνεχίζουν να μάχονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες και προοπτικές, να κρατήσουν ζωντανό ό,τι έχει απομείνει από το Ε.Σ.Υ. και τις πρωτοβάθμιες δομές υγείας, δεν είναι μόνο δικός τους συντεχνιακός αγώνας. Είναι αγώνας όλων μας. Είναι αγώνας κάθε πολίτη που δεν θέλει να μετατραπεί σε ραγιά και δουλοπάροικο, χωρίς στοιχειώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί όλους τους πολίτες να κατανοήσουν ότι η μάχη που δίνεται στο χώρο της Δημόσιας Υγείας δεν είναι ξεκομμένη από τον συνολικό αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Γιατί η Δημόσια Υγεία, όπως και η Παιδεία, είναι πρωταρχικά ζήτημα Δημοκρατίας.

Δεν αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση ενός απαρχαιωμένου, γραφειοκρατικού, σπάταλου και διεφθαρμένου συστήματος υγείας, που ταλαιπωρεί τους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτό, αλλά πρώτα και κύρια τους πολίτες.

Αγωνιζόμαστε με κάθε μέσο και τρόπο για ένα πραγματικά Δημόσιο, αντικειμενικά Δωρεάν και πάνω απ’ όλα Ποιοτικό Σύστημα Υγείας για όλους τους πολίτες και όχι μόνον για τους πλούσιους.

Ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί να δημιουργηθεί στο όνομα της ιδιωτικής κερδοφορίας και της δήθεν επιχειρηματικότητας.

Ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί να δημιουργηθεί παρά μόνον αφού η χώρα απελευθερωθεί από τα δεσμά που της χάλκεψαν ξένοι επίβουλοι κατακτητές και οι εγχώριοι πρόθυμοι συνεργάτες τους.

Ένα τέτοιο ποιοτικό σύστημα θα το δημιουργήσουμε μαζί, εξ αρχής, αφού πρώτα αποκαταστήσουμε τη Δημοκρατία στη χώρα.

ΑΣ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΘΕ ΚΛΑΔΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ, ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑ ΤΗΣ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ»

ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αθήνα 18 Φλεβάρη 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Επιχείρηση αποδόμησης χημικού οπλοστασίου με το σύστημα της υδρόλυσης. .

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Πολιτική Γραμματεία του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου εκφράζει την έντονη ανησυχία της για την επιχείρηση αποδόμησης του χημικού οπλοστασίου του Άσσαντ με το σύστημα της υδρόλυσης που θα πραγματοποιηθεί στην Μεσόγειο. Δεδομένου ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που επιχειρείται αποδόμηση χημικού οπλοστασίου εν πλω με το σύστημα αυτό, υπάρχουν δικαιολογημένοι φόβοι για καταστρεπτικές συνέπειες για ολόκληρη την Μεσόγειο σε περίπτωση ατυχήματος και διαρροής απόβλητων.

Το θέμα αυτό αφόρα όλους τους λαούς και τα κράτη που περιβρέχονται από την Μεσόγειο, τα οποία πρέπει να κινητοποιηθούν άμεσα για να απομακρυνθεί η διαδικασία αποδόμησης και οι κίνδυνοι που ενέχει για την Μεσόγειο.

Το Ε.Πα.Μ. καλεί όλα τα Κράτη της Μεσογείου να προσφύγουν στα αρμόδια όργανα του Ο.Η.Ε. (Συμβούλιο Ασφάλειας, UNEP κλπ) για να σταματήσει αυτή η επικίνδυνη διαδικασία πριν είναι αργά.

Το Ε.Πα.Μ. τέλος πιστεύει ότι την ευθύνη για την καταστροφή των όπλων έχουν εκείνα τα κράτη που είτε εφοδίασαν την Σύρια με τα χημικά όπλα είτε με τα χημικά υλικά που της επέτρεψαν να τα κατασκευάσει. Στο έδαφος των κρατών αυτών θα πρέπει να γίνει η καταστροφή τους και όχι στην Μεσόγειο.

Αθήνα 17 Φεβρουαρίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: Νέο πραξικόπημα στην Ιταλία.

του Δημήτρη Καζάκη

Ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, πρόεδρος της Ιταλίας, αναμένεται μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ματέο Ρέντσι, πρώην δήμαρχος της Φλωρεντίας και φιλόδοξο στέλεχος του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος. Προηγήθηκε η παραίτηση της κυβέρνησης Λέτα, μόλις δέκα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της.

Ο Ματέο Ρέντσι είναι ο τρίτος μη εκλεγμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας και στην ίδια ηλικία που περίπου βρισκόταν όταν έπαιρνε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και ο Μπενίτο Μουσολίνι από τον τότε βασιλιά της Ιταλίας. Οι ιδεολογίες του κεντροαριστερού Ρέντσι και του φασίστα Μουσολίνι διαφέρον μόνο ως προς τις προφάσεις.

Από πραξικόπημα σε πραξικόπημα

Όπως ο Μουσολίνι, έτσι και ο Ρέντσι ανέρχεται στην διακυβέρνηση της Ιταλίας υπό καθεστώς ανοιχτής συνταγματικής εκτροπής. Η Ιταλία πλέον έχει περάσει στον αστερισμό των διορισμένων κυβερνήσεων, όπως και την εποχή μετάβασης στο φασισμό. Μόνο που στον μεσοπόλεμο...
τοποτηρητής αυτής της μετάβασης ήταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμανουέλε ο 3ος, ενώ σήμερα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, παλιός επαγγελματίας σατράπης του κομματικού μηχανισμού του πάλαι ποτέ Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, διακεκριμένος φίλος της πρεσβείας των ΗΠΑ από την εποχή του «ιστορικού συμβιβασμού».

Οι καιροί αλλάζουν, τα πρόσωπα και οι ιδεολογίες αλλάζουν, αλλά οι πρακτικές παραμένουν απαράλλαχτα ίδιες. Βλέπετε τόσο οι παλιοί φασίστες, όσο και οι σημερινοί κεντροαριστεροί υπηρετούν τα ίδια ακριβώς κοινωνικά, ταξικά και εθνικά συμφέροντα. Όσο για τον Ρέντσι δεν έχει μόνο την ηλικία του Μουσολίνι, όταν ο δεύτερος έπαιρνε την βασιλική εντολή να γίνει δικτάτορας της Ιταλίας το 1922, αλλά διαθέτει επίσης τον ίδιο φανατισμό και φιλοδοξία. Όπως άλλωστε έδειξε αφενός ο τρόπος αναρρίχησής του μέσα στο ίδιο το κόμμα του, αλλά και η πρεμούρα του να γίνει πρωθυπουργός χωρίς εκλογές. Ξέρει ότι το άστρο του δεν έχει κανένα αυθεντικά λαϊκό έρεισμα και βιάζεται να γευτεί την εξουσία πριν σβήσει παντοτινά.

   

Η προσφυγή στις εκλογές είναι σήμερα κάτι αδιανόητο για την πολιτική ελίτ της Ιταλίας. Νιώθει την ίδια αποστροφή προς τις ομαλές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όπως ένιωθαν οι πρόγονοί της στον μεσοπόλεμο. Τρέμουν όσο τίποτε άλλο την προσφυγή στην κάλπη και την έκφραση του λαού. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι παρά την δικτατορία των ελεγχόμενων ΜΜΕ, ο απλός κόσμος της δουλειάς όλο και περισσότερο σπάει τα δεσμά της χειραγώγησης. Το είδαν έντρομοι να συμβαίνει τον περασμένο Φεβρουάριο όταν οι μονομάχοι της ολιγαρχίας (Μπερσάνι – Μπερλουσκόνι) απέτυχαν να πάρουν τον απόλυτο έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων και να βυθίσουν την Ιταλική κοινωνία σε μια απόλυτα εικονική και εξαιρετικά βολική πόλωση.

Με την βοήθεια ενός τρισάθλιου και απόλυτα καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος, ο κεντροαριστερός συνασπισμός του Μπερσάνι, ένα περίεργο υβρίδιο Κράξι και Αντρεότι μαζί, παρά το γεγονός ότι πήρε μόλις το 29,5% των ψήφων, εξασφάλισε το 54,7% των εδρών στη Βουλή και το 39,0% της Γερουσίας. Αντίστοιχα ο κεντροδεξιός συνασπισμός του καβαλιέρε Μπερλουσκόνι, άλλο υβρίδιο της πολιτικής ελίτ με την μαφία, ενώ πήρε το 29,1% των ψήφων, εισέπραξε μόλις το 19,8% των εδρών της Βουλής και το 37,1% της Γερουσίας. Ενώ η έκπληξη της εκλογικής αναμέτρησης, το κόμμα του Πέπε Γκρίλο ενώ πήρε το 25,5% των ψήφων, κατόρθωσε να εκπροσωπηθεί στην Βουλή από το 17,3% των εδρών και από το 17,1% των εδρών στη Γερουσία. Ένα τέτοιο εκλογικό σύστημα είναι σίγουρο ότι το ζηλεύουν ακόμη και οι δικοί μας μαφιόζοι της πολιτικής, που δικαίως θεωρούν τους εαυτούς τους πρυτάνεις της εκλογικής νοθείας και αλχημείας προκειμένου να εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση της Ελλάδας.

Πανικός επικράτησε στα επιτελεία της κυρίαρχης τάξης εντός και εκτός Ιταλίας. Αντελήφθησαν αμέσως ότι είναι αδύνατον οι παραδοσιακές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όσο καλπονοθευτικές κι αν είναι, να αναχαιτίσουν έναν λαό που αναζητά ριζικές αλλαγές και οποίος σπάει τα δεσμά της χειραγώγησης. Πώς να αναχαιτίσεις τις προσδοκίες ενός τέτοιου λαού, ιδίως σε συνθήκες μιας πρωτοφανούς κρίσης χρέους που λόγω του ευρώ βρίσκει την Ιταλία χωρίς να διαθέτει ούτε καν την ελευθερία άσκησης της δικής της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής; Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός τέτοιου εκρηκτικού μίγματος ευρώ και χρέους είναι η κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Πώς λοιπόν αναχαιτίζεις τον λαό;

Από Βιτόριο Εμανουέλε στον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο

Μια ανάλογη κατάσταση υπήρξε και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η φρίκη του πολέμου και η άνευ προηγουμένου κοινωνικοοικονομική καταστροφή οδήγησε στην πολιτική χειραφέτηση των λαϊκών μαζών της Ιταλίας. Ο λαός δεν άντεχε άλλο και ζητούσε να ξεμπερδέψει με όσους τον είχαν οδηγήσει σε τρισάθλια κατάσταση. Ολόκληρο το παλιό πολιτικό σύστημα των κομμάτων κατέρρεε. Μπροστά στον φόβο του ανερχόμενου λαού, η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε τον βασιλιά για να καταλύσει τον κοινοβουλευτισμό και να φέρει στην εξουσία τις παρακρατικές και παραστρατιωτικές συμμορίες του Μπενίτο Μουσολίνι και του νεοσύστατου φασιστικού κόμματος.

Σήμερα η Ιταλία αντιμετωπίζει μια ανάλογη κατάσταση. Και καθώς μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου 2013 η χώρα τέθηκε ανοιχτά σε τροχιά βαθιάς πολιτικής κρίσης με όλα τους επίσημους κομματικούς σχηματισμούς της δεξιάς και της αριστεράς να καταρρέουν στη συνείδηση του λαού, τι έκαναν οι θεματοφύλακες του συντάγματος και του κοινοβουλευτισμού; Τα κατέλυσαν και τα δυο. Αυτή την φορά η κυβερνώσα ολιγαρχία δεν χρησιμοποίησε τον βασιλιά, μιας και δεν υπάρχει, αλλά το υποκατάστατο του βασιλικού θεσμού στον κοινοβουλευτισμό, δηλαδή τον πρόεδρο της δημοκρατίας.

Ο Ναπολιτάνο έτρεξε να επιβάλλει μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση συμφωνίας κορυφής με πρόσχημα κάποια έκτακτη ανάγκη που υποτίθεται ότι βρίσκεται η χώρα. Με τον τρόπο αυτό ο Ναπολιτάνο επέβαλε ένα ιδιότυπο «καθεστώς πολιορκίας» στην χώρα του προκειμένου να νομιμοποιήσει μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση, αυτή του Λέτα. Με την ίδια λογική του «καθεστώτος πολιορκίας» έδρασε κι ο βασιλιάς Βιτόριο Εμανουέλε στο μεσοπόλεμο. Μόνο που το σημερινό Σύνταγμα της Ιταλίας δεν δίνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας καμιά τέτοια εξουσιοδότηση. Είναι σαφές. Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαπιστώσει αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, προχωρά σε νέες εκλογές. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να δώσει εντολή σχηματισμού σε μη εκλεγμένο πρωθυπουργό.

Το έκανε όμως. Κι έτσι παραβίασε κατάφωρα το Σύνταγμα της χώρας προκειμένου να επιβάλλει μια κυβέρνηση συνταγματικής εκτροπής. Ο Ναπολιτάνο και οι εντολείς του γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πράξεις του εμπίπτουν στο άρθρο 90 του Συντάγματος της Ιταλίας που προβλέπει: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για τις ενέργειες που εκτελούνται κατά την άσκηση των προεδρικών καθηκόντων, εκτός από την περίπτωση της εσχάτης προδοσίας ή της παραβίασης του Συντάγματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο πρόεδρος μπορεί να παραπεμφθεί από το Κοινοβούλιο σε κοινή συνεδρίαση, με την απόλυτη πλειοψηφία των μελών του σώματος.»

Με άλλα λόγια ο Ναπολιτάνο είναι ένοχος σφετερισμού της εξουσίας του προκειμένου να παραβιάσει το σύνταγμα που θεσμικά είναι υποχρεωμένος να φυλάει κατά γράμμα. Κι επομένως είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας, όπως και οι σχηματισμοί που συνέπραξαν σ’ αυτήν την πράξη. Να γιατί ο Ναπολιτάνο άλλαξε τόσο εύκολα γνώμη όταν, οι συνένοχοί του σ’ αυτό το παλατιανό πραξικόπημα, του ζήτησαν να τον επανεκλέξουν στην προεδρεία της δημοκρατίας. Ξέρει πολύ καλά ότι είναι δεμένος χειροπόδαρα μαζί τους. Είναι φυσικός αυτουργός εσχάτης προδοσίας και δεν ρισκάρει να εγκαταλείψει την θέση του.

Αυτό που θεσμικά σώζει προς τον παρών τόσο τον ίδιο, όσο και τους σχηματισμούς του κυβερνητικού συνασπισμού από την παραπομπή τους με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, είναι το γεγονός ότι αυτοί που επιτέλεσαν το παλατιανό πραξικόπημα ελέγχουν το Κοινοβούλιο. Να θυμίσουμε ότι μόνο το Κοινοβούλιο έχει το συνταγματικό δικαίωμα να παραπέμψει τον Πρόεδρο για εσχάτη.

Όμως για πόσο; Πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ψευδοκοινοβουλευτισμού; Η κυβέρνηση Λέτα δεν άντεξε ούτε χρόνο. Κι έτσι χρειάστηκε να δοθεί η εντολή στον Ρέντσι. Αλλά για πόσο; Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ύφεση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εντός του ευρώ. Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι η Ιταλία βρίσκεται όχι μόνο σε μια δίνη υπερχρέωσης, πρωτοφανούς στα ιστορικά χρονικά της χώρας, αλλά και στα πρόθυρα μιας παγίδας αποπληθωρισμού. Κι όσο οι διορισμένες κυβερνήσεις θα αποδεικνύονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν ακόμη και τις συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης, θα εναλλάσσονται κάτω από την ογκούμενη λαϊκή οργή.

Επιβολή ολοκληρωτικού καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης»

Να γιατί οι αυτουργοί του παλατιανού πραξικοπήματος από την επόμενη της διορισμένης κυβέρνησης Λέτα, άρχισαν να μιλούν για αναθεώρηση του Συντάγματος και αλλαγή του εκλογικού νόμου.

Αν δεν τους κάνει ο υφιστάμενος καλπονοθευτικός εκλογικός νόμος, φανταστείτε τι μαγειρεύουν. Μόνο και μόνο για να υπάρχουν «σταθερές κυβερνήσεις», όπως λένε οι ίδιοι. Και μόνο η δήλωση αυτή αρκεί, μιας και η πιο σταθερή κυβέρνηση που μπορεί να υπάρξει είναι η δικτατορική. Γι’ αυτό θέλουν και την αναθεώρηση του συντάγματος προκειμένου να κάνουν ακόμη πιο εύκολη και πιο απόλυτη την δικτατορική αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας να κηρύσσει την χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας».

Να σημειώσουμε εδώ ότι επειδή η «κατάσταση πολιορκίας» και μάλιστα από τον ανώτατο άρχοντα του πολιτεύματος, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρο στο μεσοπόλεμο για την επιβολή του φασισμού στην Ιταλία, του ναζισμού στην Γερμανία (άρθρο 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης) της δικτατορίας του Μεταξά στην Ελλάδα και αλλού στην Ευρώπη, μετά τον πόλεμο κυριάρχησε η άποψη ότι η δημοκρατία δεν γνωρίζει αδιέξοδα και επομένως δεν έχει ανάγκη από «καταστάσεις πολιορκίας» ή «δίκαιο της ανάγκης». Έτσι στο σύνταγμα της Ιταλίας δεν υπάρχει πρόβλεψη για επιβολή κάτω από οποιαδήποτε πρόφαση «κατάστασης πολιορκίας», ή του «δικαίου της ανάγκης». Πολύ περισσότερο για να περισωθούν τα συμφέροντα του ευρωκαρτέλ σε βάρος των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων της Ιταλίας.

Ο Ιταλικός λαός αντιμετωπίζει την ίδια πρόκληση που αντιμετώπιζε τις παραμονές της παλατιανής επιβολής του φασιστικού κράτους στην χώρα του την δεκαετία του ’20. Όπως για τον παλιό φασίστα δικτάτορα, έτσι και για τον σημερινό κεντροαριστερό δικτάτορα, αυτό που προέχει είναι να βάλει στο γύψο τον Ιταλικό λαό και την ίδια την Ιταλία, να επιβάλει ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» όπου το μόνο που θα λείπει για να λειτουργεί με όρους ολοκληρωτισμού, είναι ο στρατιωτικός νόμος. Τουλάχιστον για όσο οι σημερινοί κρατούντες χρειάζονται την επίφαση της νομιμοφάνειας. Για όσο δηλαδή οι καλπονοθείες και οι συνταγματικές εκτροπές τους επιτρέπουν να έχουν ως άλλοθι ένα εικονικό κοινοβούλιο.

Η διαφορά του νέου ολοκληρωτισμού με το παλιό φασιστικό κράτος βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι στο μεσοπόλεμο ο φασισμός ήθελε να επαναφέρει το αυτοκρατορικό μεγαλείο σε μια άρχουσα τάξη που είχε «αδικηθεί» από την αναδιανομή αποικιών και σφαιρών επιρροής παγκόσμια. Γι’ αυτό και μετέτρεψε το κράτος σε στρατώνα υπό πολεμική έγερση. Τότε ο λαός έπρεπε με τον βούρδουλα να οδηγηθεί συντεταγμένα στο πεδίο της μάχης να χύσει το αίμα του για το αποικιοκρατικό μεγαλείο μιας Ιταλίας που ονειρευόταν την ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κι επομένως ο πιο κατάλληλος για να εκφράσει αυτή την επιχείρηση δεν ήταν άλλος από έναν πρώην σοσιαλιστή γενίτσαρο, τον Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος συνέδεσε οργανικά τον δικό του ιδιότυπο σοσιαλισμό του στρατώνα με τον ιμπεριαλιστικό εθνικισμό της κυρίαρχης τάξης. Έτσι γεννήθηκε και επιβλήθηκε από τα πάνω το φασιστικό κράτος.

Σήμερα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Τα κράτη σήμερα δεν είναι παρά κρίκοι στην αλυσίδα των ενιαίων αγορών όπου κυριαρχούν οι τραπεζικοί κολοσσοί. Όλο και περισσότερο η κυριαρχία που ασκούσε παραδοσιακά ένα κράτος στο όνομα του έθνους του, παραδίδεται στις αγορές. Τα κράτη καταλύονται ως προς τις εθνικές, κοινωνικές και οικονομικές τους λειτουργίες έτσι ώστε η επικράτειά τους να μετατραπεί σε ένα χώρο ελεύθερης τοποθέτησης κεφαλαίων από τις διεθνείς αγορές. Οι συγκεντρώσεις σήμερα οικονομικής και πολιτικής δύναμης παγκόσμια δεν έχουν ανάγκη πια τα συγκροτημένα κράτη με συντεταγμένες εξουσίες ώστε να πειθαρχούν τους λαούς. Επιδιώκουν την κατάλυση των συντεταγμένων κρατών προκειμένου να αφαιρέσουν από τον λαό κάθε δυνατότητα διεκδίκησης ή άσκησης κυριαρχίας στον τόπο του. Έστω και με τον τρόπο που το διεκδικούσε στα πλαίσια του παραδοσιακού κοινοβουλευτισμού.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ιταλία. Δεν υπάρχει πια μια άρχουσα τάξη που ονειρεύεται αυτοκρατορικά μεγαλεία για την ίδια στο όνομα της Ιταλίας, αλλά μια κοσμοπολίτικη ολιγαρχία που διεκδικεί μερίδιο από την λεηλασία της ίδιας της χώρας της. Δεν την ενδιαφέρει η ύπαρξη της Ιταλίας ως συγκροτημένου κράτους, αλλά η Ιταλία ως οργανικό στοιχείο μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς κεφαλαίων, όπου η εξουσία ασκείται πρωτίστως σε υπερεθνικό επίπεδο και εξασφαλίζει περισσότερα χρηματιστικά κέρδη ότι κι αν συμβεί. Το κεφάλαιο ποτέ δεν είχε πατρίδα, σήμερα δεν έχει ανάγκη ούτε καν την ανάγκη συντεταγμένου κράτους με την λογική που αυτό προέκυψε μετά την συνθήκη της Βεστφαλίας (1648). Όλα πρέπει να είναι ρευστά και να παραμένουν ρευστά προκειμένου να διευκολύνουν την κερδοσκοπική επένδυση και επανεπένδυση των κεφαλαίων διεθνώς.

Γι’ αυτό και ο σημερινός ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται το παλιό φασιστικό κράτος, ούτε τις εθνικιστικές του προφάσεις. Θέλει την μετατροπή του κράτους σε εργαλείο της κεφαλαιοκρατικής επιχειρηματικότητα στην αγορά κι επομένως δεν χρειάζεται ούτε καν τον λαό για να τον πειθαρχήσει. Σε τέτοιες συνθήκες υπάρχει καλύτερη δύναμη για να εκφράσει τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό από την σημερινή κεντροαριστερά, ή αριστερά που μεταφράζει τον ιμπεριαλιστικό κοσμοπολιτισμό σε «διεθνισμό» και ξεχνά ότι η πατρίδα είναι αδιάρρηκτα δεμένη με την ίδια την έννοια της δημοκρατίας; Υπάρχει καλύτερη δύναμη για να διευθύνει πολιτικά την κατάλυση κάθε έννοιας κράτους από την άποψη των εθνικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων ενός λαού; Η κεντροαριστερά και αριστερά του ευρωπαϊσμού επιτελεί σήμερα τον ρόλο που έπαιξε ο παραδοσιακός φασισμός και ναζισμός του μεσοπολέμου.

Το στοίχημα για τον Ιταλικό λαό.

Ο Ιταλικός λαός πολύ σύντομα θα γευτεί την διάλυση της χώρας του σε συνθήκες αποπληθωρισμού. Πολύ σύντομα τα επιτελεία της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κρίνουν ότι η Ιταλία δεν είναι βιώσιμη οικονομικά. Αφού βεβαίως πρώτα βεβαιωθούν ότι την έχουν ρίξει στην παγίδα του αποπληθωρισμού με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» του γενικού ξεπουλήματος που απαιτούν και την διαρκή συρρίκνωση της τελικής ζήτησης στην οικονομίας. Και τότε ο ιταλικός λαός θα βιώσει την καταστροφή και την διάλυση που βιώνει η Ελλάδα και η Κύπρος. Θα δει από την μια μέρα στην άλλη το κράτος να αυτοκαταλύεται στο όνομα της συγκρότησης αυτόνομων ή ημιαυτόνομων ευρωπαϊκών περιφερειών και ο ίδιος να γίνεται έρμαιο μιας κατάστασης που θα γυρίσει την Ιταλία σε μια ανάλογη κατάσταση μ’ εκείνη πριν το Ριζορτζιμέντο. Στο όνομα πάντα της «ευρωπαϊκής ταυτότητας».

Η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει γρήγορα για τον Ιταλικό λαό. Θα πρέπει να συγκροτήσει το ταχύτερο δυνατό μια ευρεία κοινωνικοπολιτική συμμαχία από τα κάτω με κεντρικά προτάγματα την Εθνική Ανεξαρτησία, την Λαϊκή Κυριαρχία και την Κοινωνική Χειραφέτηση. Μια ενιαία συμμαχία που θα υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές του δεξιού και του αριστερού μέσα στον λαό και θα οικοδομείται σε κάθε πόλη και χωριό με παλλαϊκές οργανώσεις σύμφωνα με το παράδειγμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αν δεν ξεκινήσει από σήμερα ο ιταλικός λαός να διεκδικεί την χώρα του από την ευρωζώνη και την ΕΕ μετατρέποντας το αίτημα της άμεσης προκήρυξης των εκλογών εδώ και τώρα σε άμεσο αίτημα συσπείρωσης του λαού, σε λίγο καιρό, ίσως πολύ πιο σύντομα απ’ ότι νομίζουν ακόμη και οι πιο υποψιασμένοι, να μην υπάρχει ούτε καν Ιταλία για να την πάρει στα χέρια του.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Το ξεκλήρισμα της αγροτιάς δεν θα αποφευχθεί με …«εκβιασμούς», αλλά μόνον με ανατροπή! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ!

Εγκαίρως είχαμε προειδοποιήσει ότι το 2014 θα είναι η …χρονιά των αγροτών! Το σχέδιο της πλήρους εξαθλίωσης του λαού και της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, ώστε να μετατραπεί σε οικόπεδο και να παραδοθεί στα αρπακτικά του διεθνούς παρασιτικού κεφαλαίου, έφτασε στο σημείο που απαιτεί το ξεκλήρισμα της ελληνικής αγροτιάς.

Το πρώτο σκέλος του σχεδίου που αφορά στην εξόντωση του αγροτικού κόσμου, εδράζεται στη μετατροπή του χαρακτήρα του καλλιεργητικού δανείου, σε εμπορικό. Η απορρόφηση της ΑΤΕ από την τράπεζα Πειραιώς, μετέτρεψε τα αγροτεμάχια σε προσημειούμενα ακίνητα που μπορεί κάλλιστα να κατασχεθούν και να εκπλειστηριαστούν.

   

Το δεύτερο σκέλος, εδράζεται στο νέο φορολογικό καθεστώς που εκτός των άλλων δυσβάσταχτων ρυθμίσεων, καθιερώνει την αντικειμενική αξία στην αγροτική γη, προσδίδοντας στα αγροτεμάχια χαρακτήρα εμπορεύσιμου ακινήτου, που μπορεί να περάσει στην κερδοσκοπία της αγοράς ακινήτων.

Μ’ αυτόν τον …«θανατηφόρο» συνδυασμό χάνεται παντελώς η έννοια της αγροτικής γης.

Και υπ’ αυτή την έννοια, η ελληνική αγροτιά χάνει το βασικό περιουσιακό της στοιχείο!!!

Επιπρόσθετα, η ραγδαία αύξηση του κόστους παραγωγής (καύσιμα, ηλεκτρικό ρεύμα, σπόροι, λιπάσματα) δίνουν τη χαριστική βολή στη μικρομεσαία γεωργική παραγωγή προς όφελος των μεγάλων μονοπωλιακών συγκροτημάτων και των νέων τσιφλικιών που δημιουργούνται.

Κανένας αγώνας των αγροτών δεν πρόκειται να επιτύχει αν δεν ξεκαθαρίσει τους άμεσους και κυριαρχικούς στόχους του:

1. Εδώ και τώρα διαγραφή των αγροτικών χρεών, ειδικά του μικρού και μεσαίου αγρότη. Δεν μπορούν να διαγράφονται δις ευρώ από τα δάνεια των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και να μένουν τα δάνεια των νοικοκυριών, των μικρομεσαίων και των αγροτών θηλιά που πνίγει όλους, αλλά ειδικότερα το αγροτικό νοικοκυριό.

2. Επίσης ο αγώνας πρέπει να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την ειδική προστασία της καλλιεργήσιμης γης, έτσι ώστε να μην υποθηκεύεται από τις τράπεζες. Η αγροτική γη δεν είναι οικόπεδο και ο αγρότης δεν είναι επιχειρηματίας για να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος από τις εμπορικές τράπεζες. Τα καλλιεργητικά ή αγροτικά δάνεια πρέπει να δίνονται χωρίς κανένα είδος προσημειώσεων, εμπορικών επιτοκίων και άλλων τραπεζικών επιβαρύνσεων.

Σήμερα η αμετακίνητη κόκκινη γραμμή είναι τουλάχιστον η διαγραφή των αγροτικών χρεών, τίποτα λιγότερο.

Πολλοί παραπλανούν, ότι η διαγραφή χρεών δεν γίνεται, ότι αυτό είναι "λαϊκισμός" ότι οι τράπεζες δεν αντέχουν. Λένε ψέματα. Μόνο τον τελευταίο χρόνο οι τράπεζες διέγραψαν οφειλές από τις μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις αξίας 35 δις ευρώ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Αντίθετα τα χρέη των ελευθέρων επαγγελματιών, των αγροτών και των ατομικών επιχειρήσεων συνεχίζουν να αυξάνουν και όλα μαζί τον Δεκέμβριο του 2013 έφτασαν τα 13,9 δις ευρώ. Γιατί οι τράπεζες "αντέχουν" όταν πρόκειται να σβήσουν τα χρέη της ολιγαρχίας, αλλά αδυνατούν όταν πρόκειται για τους αγρότες, τους ελευθεροεπαγγελματίες και τα νοικοκυριά;

Οφείλουμε να είμαστε καθαροί. Όποιος αποκαλεί το αίτημα της διαγραφής των χρεών των αγροτών ανεδαφικό, λαϊκίστικο, ή όπως αλλιώς, απλά δουλεύει για τους τραπεζίτες σε όποια κομματική καμαρίλα κι αν ανήκει. Η διαγραφή των χρεών αποτελεί βασικό όρο επιβίωσης του αγροτικού νοικοκυριού. Ειδικά στις μέρες μας.

Φίλοι αγρότες,

Δημιουργείστε συντονιστικά αγώνα ανά χωριό. Οργανώστε την παρέμβασή σας όχι στις εθνικές για το θεαθήναι, αλλά στις κεντρικές πόλεις με στόχο την κατάληψη των εφοριών, ή της Τραπέζης Πειραιώς που κρατά τον κύριο όγκο των αγροτικών χρεών σήμερα.

Η συνεργασία και ο συντονισμός με άλλους κλάδους εργαζομένων που βρίσκονται σε κινητοποίηση είναι ο μόνος δρόμος.

Όλοι μαζί κι όχι ο καθένας μόνος του. Πετάξτε στην άκρη όλους εκείνους που θέλουν τους αγρότες αποκομμένους από τους άλλους εργαζόμενους. Με ανούσιους …«συμβολισμούς» και επιδείξεις επαναστατικής …γυμναστικής δεν ανατρέπονται αυταρχικά καθεστώτα! Κι αυτή τη φορά δεν πρέπει να επιτρέψουμε τους γνωστούς …«διαπραγματευτάδες» να οδηγήσουν τον αγροτικό κόσμο σε μια ακόμα ήττα και εν τέλει στο οριστικό και αμετάκλητο ξεκλήρισμά του. Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Κανένας κλάδος.

Όλοι μαζί στον αγώνα για την ανατροπή αυτού του τρισάθλιου καθεστώτος.

Αθήνα 15 Φεβρουαρίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης Παλλαϊκού Μετώπου.

Θα πρέπει να είναι καθαρό ότι εντός των σημερινών πλαισίων κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική λύση υπέρ του λαού. Ούτε να προχωρήσουμε σε ριζική αλλαγή πορείας.

Ο λόγος είναι απλός: οι κυβερνώντες έχουν περάσει στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας όλες τις βασικές δεσμεύσεις προς του δανειστές και την ευρωζώνη με αποτέλεσμα να είναι άκρως ευάλωτη η χώρα σε πιέσεις, εκβιασμούς, ακόμη και επεμβάσεις άνωθεν και έξωθεν.
Μόνο με την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος δεσμεύσεων και συμφωνιών μπορεί να ξεκινήσει η αλλαγή πορείας. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο από την πλειοψηφία του λαού εξαναγκάζοντας σε παραίτηση την κυβέρνηση και σε διάλυση το κοινοβούλιο με σκοπό να υπάρξει μια έκτακτη, προσωρινή κυβέρνηση που μπορούμε να την ονομάσουμε Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας που θα έχει σαν βασική αποστολή να διακόψει τη συνέχεια του κράτους και να ανοίξει τον δρόμο για την διαδοχή του κράτους από μια νέα πολιτική και πολιτειακή μορφή του κυρίαρχου λαού.

Πράγμα που μπορεί να γίνει με όρους δημοκρατίας μόνο με έναν τρόπο:

την σύγκληση Συντακτική Εθνοσυνέλευσης και την ψήφιση νέου Συντάγματος, νέου θεμελιώδους νόμου που θα επανακαθορίζει από μηδενικής βάσης όλες τις σχέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του ελληνικού λαού.

Η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας θα αναδειχθεί από τα κάτω, δηλαδή από εκείνες τις συλλογικότητες που θα ηγηθούν της ανατροπής και θα εκφράζουν μαχητικά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η Επιτροπή αυτή θα αναλάβει να διοικεί στο μεσοδιάστημα μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με Συντακτικές Πράξεις.
Την σύνταξη και την υλοποίηση των Συντακτικών Πράξεων θα αναλάβουν οι γενικές συνελεύσεις και οι συλλογικότητες του λαού σε κάθε τομέα ευθύνης και κοινωνικής δράσης.

Με τον τρόπο αυτό θα πρέπει από την πρώτη στιγμή ο λαός απευθείας θα μάθει να αποφασίζει και να διευθετεί τις υποθέσεις του στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία, κοκ.
Έτσι θα δοθεί η δυνατότητα να ανασυγκροτηθεί από μηδενικής βάσης ολόκληρη η δημόσια διοίκηση και να απαλλαγεί από τον βραχνά της πολιτικής και κομματικής υποδούλωσης, καθώς επίσης και του φιλοτομαρισμού που κυριαρχεί. Ενώ ταυτόχρονα η τοπική αυτοδιοίκηση θα επανιδρυθεί από τις πρώτες κιόλας ημέρες ως κοινότητα αυτοδιοικούμενων πολιτών στη βάση της δικής τους ελεύθερης συλλογικής θέλησης.

Μια από τις πρώτες Συντακτικές Πράξεις της Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας θα είναι η κατάρτιση κατηγορητηρίου και η συγκρότηση ενός μικτού ορκωτού δικαστηρίου με ευρεία συμμετοχή πολιτών όπου θα λογοδοτήσουν όλοι οι πολιτικοί, δικαστικοί, δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι και άλλοι που διέπραξαν εσχάτη προδοσία εναντίον του ελληνικού λαού και της χώρας.
Στο σκαμνί οφείλει να καθίσει όχι μόνο η συμπολίτευση, αλλά και η αντιπολίτευση που όλο αυτό το διάστημα με την παρουσία της στην Βουλή νομιμοποιεί τις απανωτές εκτροπές και τις βάναυσες παραβιάσεις ακόμη και των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού.

Επίσης αυτή η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας θα ανακοινώσει την αποδέσμευση από το ευρώ και την ΟΝΕ το ταχύτερο δυνατό και την συντεταγμένη επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα.
Ταυτόχρονα θα ανακοινώσει ότι σταματά όλες τις πληρωμές των δανειστών της χώρας.
Με βάση την Συνθήκη της Βιέννης του 1969, που το 1980 μετατράπηκε σε σύμβαση του ΟΗΕ, αλλά και με βάση τις βασικές προβλέψεις του διεθνούς δικαίου, θα ανακοινώσει ότι όλες οι συμφωνίες και οι συμβάσεις που υπεγράφησαν από την εποχή του πρώτου μνημονίου θεωρούνται ότι δεν διαθέτουν οιανδήποτε νομική ισχύ καθώς επιβλήθηκαν στην χώρα με ανοιχτές απειλές για άσκηση βίας, δηλαδή με εκβιασμό. Κι επομένως θεωρούνται ως μηδέποτε γενόμενες.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που θα καθίσουν στο σκαμνί οι Έλληνες πολιτικοί που αποδέχτηκαν τον εκβιασμό και έτσι διέπραξαν εσχάτη προδοσία.
Όπως επίσης και ο λόγος που θα κινηθεί το ελληνικό κράτος εναντίον των κυβερνώντων και των αξιωματούχων της ευρωζώνης που επέβαλαν με εκβιασμούς και πιέσεις την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού διαμέσου των επιβαλλόμενων πολιτικών, ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας κατά τα προβλεπόμενα του διεθνούς ποινικού δικαίου.

ΤΑ 25 ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ 100 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

Τα μέτρα αυτά θα πρέπει να ληφθούν τις πρώτες 100 ημέρες μιας νέας διακυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό με την μορφή της Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μέσα στις πρώτες 100 ημέρες όλα αυτά τα μέτρα θα έχουν ολοκληρωθεί.
Πρόκειται ουσιαστικά για 25 δέσμες μέτρων που πρέπει να τεθούν άμεσα σε εφαρμογή από τις πρώτες 100 ημέρες, ώστε να αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας και η ανοικοδόμηση της χώρας προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
Αν δεν τεθούν σε εφαρμογή αυτές οι 25 δέσμες μέτρων από τις πρώτες 100 ημέρες της πολιτικής μεταβολής, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάκαμψη, ούτε για ριζική αλλαγή πορείας.
Όσο καθυστερεί η εφαρμογή τους τόσο θα βαθαίνει η ύφεση, τόσο θα καταρρέει η οικονομία και τόσο η χώρα θα είναι ανοιχτή σε πιέσεις από το εξωτερικό και το εσωτερικό.

Ποιες είναι αυτές οι 25 δέσμες μέτρων που οφείλουμε να εφαρμόσουμε από τις πρώτες ημέρες;

1. Εκπόνηση και εφαρμογή ενός σχεδίου ταχύρρυθμης παραγωγικής ανασυγκρότησης με βασικό μοχλό τον δημόσιο τομέα και ένα ενισχυμένο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, προσανατολισμένο κατά προτεραιότητα στην ανάπτυξη της παραγωγής, την αύξηση της παραγωγικής προστιθέμενης αξίας και της σταθερής απασχόλησης απαλλαγμένο από τα ασφυκτικά δεσμά των μεγάλων έργων ‘κοινοτικής’ επιλογής’ αλλά και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών κυκλωμάτων.

2. Επαναφορά όλων των μισθών, συντάξεων και απολαβών στο επίπεδο της 5ης Μαΐου 2010 έτσι ώστε να αναπληρωθούν οι μεγάλες απώλειες από τη μακρόχρονη λιτότητα και να αναζωογονηθεί αποτελεσματικά η εσωτερική αγορά. Η οικονομία δεν πάσχει από έλλειψη δανείων αλλά πεθαίνει λόγω εξαφάνισης της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού.

3. Νομοθετική κατοχύρωση των κατώτερων αποδοχών που θα καλύπτουν τις ετήσιες πραγματικές βασικές ανάγκες της εργατοϋπαλληλικής οικογένειας και των κατώτερων συντάξεων στο 80% αυτών των αποδοχών.

4. Θεσμοθέτηση γνήσιας Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής στη βάση ενός αυθεντικού τιμάριθμου, που να μετρά το αληθινό κόστος ζωής για το εργαζόμενο νοικοκυριό.

5. Κατάργηση όλων των μορφών ‘ευλύγιστης’, ‘προσωρινής’ και ‘μερικής απασχόλησης’, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και κατοχύρωση ανελαστικών στη βάση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης.

6. Εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων στην εργασία και στην κοινωνική ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους χωρίς κανενός είδους προαπαιτήσεις, διαχωρισμούς και εξαιρέσεις.

7. Μετατροπή του ΟΑΕΔ σε ταμείο ασφάλισης κατά της ανεργίας με τον επαναπροσανατολισμό του συνόλου των πόρων του στην πραγματική στήριξη των ανέργων, με το επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας και την πλήρη κατοχύρωση κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των ανέργων.

8. Κατάργηση όλων των αντι-ασφαλιστικών νόμων, ρυθμίσεων και διατάξεων, επιστροφή των χρεών του κράτους και των ιδιωτών στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης, πλήρη απεξάρτηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από την κυβέρνηση, κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του και ουσιαστική αύξηση της συμβολής εργοδοτών και κράτους.

9. Κατοχύρωση ενός πραγματικά δημοσίου αυτοδιαχειριζόμενου και με κοινωνικό έλεγχο συστήματος υγείας και κοινωνικής πρόνοιας που δεν θα αποτελεί προθάλαμο για την ιδιωτική υγεία, ούτε θα το νέμονται ιδιώτες προμηθευτές, πολυεθνικές και ποικίλα κυκλώματα.

10. Εξασφάλιση μιας ενιαίας δημόσιας δωρεάν παιδείας στη βάσει του υποχρεωτικού δημόσιου δωδεκαετούς σχολείου και της δημόσιας ανώτατης παιδείας στη βάσει των σύγχρονων απαιτήσεων για μόρφωση, έρευνα, ακαδημαϊκή και κοινωνική ζωή.

11. Κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών και φοροκινήτρων προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και επιβολή συσσωρευτικής φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, στις χρηματιστικές συναλλαγές όλων των ειδών και στις πολύ μεγάλες περιουσίες κινητών και ακίνητων αξιών, όχι μόνο των φυσικών αλλά και των νομικών προσώπων.

12. Δραστική μείωση στο μισό της άμεσης φορολογίας των πολύ μικρών επιχειρήσεων και αξιοποίηση του συνόλου των αναπτυξιακών, επενδυτικών και άλλων επιδοτήσεων του κράτους για την άμεση στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στο πλαίσιο του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.

13. Αναπροσαρμογή του ΦΠΑ με κριτήριο την ελάφρυνση του λαϊκού τζίρου και την επιβάρυνση της πολυτελούς ή παρασιτικής κατανάλωσης. Πλήρης διαγραφή όλων των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο και την εφορία τόσο των νοικοκυριών, όσο και των επιχειρήσεων που προέκυψαν από νόμους, διατάξεις και πολιτικές που επιβλήθηκαν μετά την επιβολή του πρώτου μνημονίου.

14. Ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με την αντιστροφή της σχέσης άμεσων – έμμεσων φόρων και με σκοπό να πάψει να λειτουργεί ως μηχανισμός αφαίμαξης του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, της μικρής επιχείρησης και του ατομικού παραγωγού. Ειδική φορολογική μέριμνα πρέπει να υπάρξει ώστε να δοθούν κίνητρα για εθελοντικές συνενώσεις ατομικών παραγωγών και καταναλωτών, κοινοπραξίες και συνεταιρισμούς.

15. Ριζική αναμόρφωση όλων των δαπανών διακυβέρνησης του κράτους με πρώτη και κύρια τη δραστική περικοπή των φανερών και μη δαπανών που συνδέονται με την κυβέρνηση, με υπουργούς, συμβούλους, βουλευτές και κόμματα, την αναθεώρηση ολόκληρης της πολιτικής κρατικών προμηθειών, την κατάργηση του σκόπιμου διοικητικού υδροκεφαλισμού, των υπεργολαβιών και εκχωρήσεων, την αναδρομική διεκδίκηση ολόκληρης της περιουσίας του δημοσίου, κινητής και ακίνητης, που δόθηκε χαριστικά, καταπατήθηκε ή ξεπουλήθηκε κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις, την κατάργηση των μυστικών κονδυλίων και όλων των «ειδικών λογαριασμών», την κατάργηση όλων των αποκαλούμενων «ανεξάρτητων αρχών», την άμεση καταγγελία όλων των λεόντειων, χαριστικών και αποικιοκρατικών συμβάσεων και συμφωνιών του δημοσίου με «ημέτερους» και επιχειρηματικά συμφέροντα, την κατάργηση της χρηματοδότησης των ΜΚΟ και άλλων «εθελοντικών» ή ιδιωτικών οργανώσεων, την εκ βάθρων αναθεώρηση του συνόλου των στρατιωτικών δαπανών στη βάση των πραγματικών αναγκών για την εθνική άμυνα.

16. Εθνικοποίηση όλων των παλιών ΔΕΚΟ και την απεξάρτησή τους από τα ιδιωτικά συμφέροντα που τις νέμονται με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου και των σχέσεών τους τόσο ως προς την κυβέρνηση όσο και ως προς την αγορά, τον εξορθολογισμό τους προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας, την επιβολή εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, την παροχή υπηρεσιών κοινής ωφέλειας που δεν θα αποτελούν δυσβάσταχτο βάρος για το λαϊκό νοικοκυριό καθώς και την προστασία βασικών κοινωνικών και δημόσιων αγαθών από την κερδοσκοπία και τα ιδιωτικά μονοπώλια.

17. Εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας, όπως και των μεγάλων τραπεζών με σκοπό τον δραστικό περιορισμό της χρηματοπιστωτικής επιβάρυνσης της οικονομίας, των αναπροσανατολισμό τραπεζικού συστήματος από την τοκογλυφία και την κερδοσκοπία με «τοξικά» και μη προϊόντα στην πιστωτική στήριξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας σε συνδυασμό με την κατάργηση των στεγανών και των απορρήτων του τραπεζικού συστήματος, καθώς και την κατοχύρωση της πλήρους διαφάνειας του κοινωνικού ελέγχου στις τραπεζικές λειτουργίες.

18. Αντιμετώπιση της υπερχρέωσης των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων με τη διαγραφή όλων των ιδιωτικών χρεών όσων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων αδυνατούν να τα εξυπηρετήσουν, με την άμεση θέσπιση αναπτυξιακών και κοινωνικών κριτηρίων για την τραπεζική χρηματοδότηση, την κατάργηση όλων των επιπλέον χρεώσεων που συνοδεύουν τις χορηγήσεις και την επιβολή ανώτερων επιπέδων επιτοκίων χρηματοδότησης τα οποία θα καθορίζονται με βάση το επιτόκιο της διατραπεζικής αγοράς αλλά και τις αντοχές της εθνικής οικονομίας.

19. Χτύπημα των μονοπωλίων, ολιγοπωλίων και καρτέλ στην αγορά, μέσα από τη δυναμική ανάπτυξη του παραγωγικού ρόλου του κράτους, την απαγόρευση λειτουργίας παράκτιων εταιριών, την κατάργηση των εμπορικών και άλλων απορρήτων, την ονομαστικοποίηση των μετοχών, επιβολή εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις -ιδίως δε στις πολυεθνικές-, την προνομιακή ενίσχυση του συνεταιρισμού, της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, όπως και των άμεσων παραγωγών.

20. Άμεση στήριξη του εισοδήματος των αγροτών σε συνδυασμό με την στήριξη της παραγωγής τους που σημαίνει επιβολή καθεστώτος ανταγωνιστικής προστασίας της εγχώριας παραγωγής με βάσει κριτήρια ποιότητας και παραγωγικότητας, άμεση διαγραφή όλων των χρεών για τους υπερχρεωμένους παραγωγούς, χτύπημα της δικτατορίας των χονδρεμπόρων και των κάθε λογής μεσαζόντων, έτσι ώστε ο αγρότης να εξασφαλίζει ικανοποιητικές τιμές παραγωγού και ο καταναλωτής χαμηλές τιμές αγοράς.

21. Αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της παγκόσμιας οικονομίας και των διεθνών σχέσεων με όλους τους λαούς και όλα τα κράτη στη βάση της πλήρους ελευθερίας των συναλλαγών και του αμοιβαίου οφέλους, ενάντια στη μονοπώληση της τεχνολογίας και της αγοράς από τις πολυεθνικές, ενάντια στα δεσμά και τους περιορισμούς που θέτουν οι διεθνείς οργανισμοί και οι «οικονομικές ολοκληρώσεις» των ισχυρών και των αγορών.

22. Κατοχύρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος για τις εθνικές και τοπικές εκλογές με κατάργηση κάθε αντιδημοκρατικού νόμου, ρύθμισης και μέτρου που νοθεύει την αυθεντική και ισότιμη συμμετοχή και έκφραση του λαού. Μαζί με την κατάργηση κάθε είδους κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, των ΜΚΟ και ιδιωτικών ιδρυμάτων.

23. Δημοσιοποίηση και δημόσια αποκήρυξη όλων των μυστικών ή άλλων συμφωνιών, δεσμεύσεων και συνθηκών που έχουν αποδεχθεί κατά καιρούς οι κυβερνήσεις, τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όσο και μονομερώς με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, οι οποίες βλάπτουν τα άμεσα συμφέροντα του λαού και της χώρας, υπονομεύουν την εθνική κυριαρχία της και θέτουν υπό αμφισβήτηση την εθνική της ακεραιότητα.

24. Άμεση επιστροφή όλων των στρατιωτικών αποστολών που έχουν σταλεί στο εξωτερικό και υιοθέτηση όλων των αναγκαίων μέτρων που δεν θα επιτρέπουν σε καμία ξένη δύναμη να χρησιμοποιεί την επικράτεια της χώρας για τους δικούς της πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.

25. Προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση με ευρύ μέτρο εκπροσώπησης του ίδιου του λαού και με μοναδικό σκοπό τη σύνταξη και ψήφιση νέου αληθινά δημοκρατικού Συντάγματος.
Με την ψήφιση του νέου Συντάγματος η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας διαλύεται μαζί με την Συντακτική Εθνοσυνέλευση και προκυρήσσονται εκλογές για την τακτική διακυβέρνηση της νέας δημοκρατικής πολιτείας των Ελλήνων πολιτών.

Δημήτρης Καζάκης.

Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε · πριν από 32 λεπτά ·