ΕΠΑΜ προς ΣΥΡΙΖΑ: Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία, αλλά μέχρι που είμαστε, όλοι, διατεθειμένοι να το φτάσουμε;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

*Το παρακάτω κείμενο αποτελεί τη γραπτή αποτύπωση της παρέμβασης του ΕΠΑΜ στη σημερινή, Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014, εκδήλωση που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ξενοδοχείο «ΤΙΤΑΝΙΑ» με θέμα τη δημιουργία ενός παλλαϊκού μετώπου εναντίον της διάσπασης και ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Την παρέμβαση έκανε εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ ο β’ συντονιστής της Όθωνας Κουμαρέλλας:

Κύριε Πρόεδρε του ΣΥΡΙΖΑ,

Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες και φίλοι,

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, κατ’ αρχήν, χαιρετίζει την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός διευρυμένου παλλαϊκού μετώπου με αφορμή τα γεγονότα που αφορούν στη ΔΕΗ, στη διάσπαση και στην ιδιωτικοποίησή της. Γιατί ας μην γελιόμαστε, η ΔΕΗ αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου.

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά και εσείς ενδεχομένως καλύτερα από εμένα τι ακριβώς συμβαίνει.

Δεν πρόκειται απλά για μια αντιπαράθεση κάποιας κυβέρνησης που αντιμάχεται τον κρατισμό και προχωρά με βάση το ψηφισμένο από το λαό πρόγραμμά της σε ιδιωτικοποιήσεις.

Το θέμα της ΔΕΗ, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος μιας πολιτικής.... 
ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της κατάργησης κάθε έννοιας κοινωνικού αγαθού και που θα συνεχιστεί με τη ρευστοποίηση και της ιδιωτικής  περιουσίας. Κάτι  που ήδη συμβαίνει μέσω των τραπεζών με τα κόκκινα δάνεια και μέσω της εφορίας με τα χαράτσια και την φορομπηχτική πολιτική που ακολουθείται και έχει φέρει σε απόγνωση εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Δεν είναι, λοιπόν, απλά μια διαμάχη μέσα σε ένα κανονικό δημοκρατικό πλαίσιο αντιπαράθεσης μεταξύ κρατιστών και αντικρατιστών, μεταξύ δύο διαφορετικών πολιτικών, ή αντιλήψεων.

Είναι, τελικά, μια πολιτική που επιβλήθηκε ετσιθελικά μέσα από την καταρράκωση των δημοκρατικών διαδικασιών και υλοποιείται πραξικοπηματικά με τη βίαιη είσοδό μας στο καθεστώς των μνημονίων.

Ήδη από το 2010 στο Καστελόριζο ζούμε σε καθεστώς ανωμαλίας και συνεχούς εκτροπής.

Μιας εκτροπής που οδήγησε στην απεμπόληση άνευ όρων και αμετάκλητα κάθε ασυλίας της χώρας και αυτής της ίδιας της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ο τεμαχισμός και η διάλυση της ΔΕΗ σηματοδοτεί ακριβώς αυτή τη κατάσταση.

Αν η ενέργεια είναι ο νευραλγικότερος τομέας μιας οικονομίας και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομικής και κοινωνικής υπόστασης μιας χώρας -ζούμε εξ άλλου στον εικοστό πρώτο αιώνα και χωρίς την ενέργεια δεν κινείται το οτιδήποτε- τότε κατανοούμε όλοι ότι ο τελικός σκοπός της σαλαμοποίησης και της εκχώρησης της ΔΕΗ είναι η ίδια η μετατροπή της χώρας σε χώρο. Μια εσκεμμένη διάλυση  της πατρίδας μας, που θα τεμαχίζεται κατά το δοκούν και ανάλογα με τα ξένα ή και τα εγχώρια συμφέροντα που θα εμπλέκονται κάθε φορά, μοιράζοντας την σε ζώνες ειδικής οικονομικής εκμετάλλευσης και μάλιστα υπερεκμετάλλευσης κάθε ανθρώπινου και φυσικού πόρου, οδηγώντας σε πλήρη καταστροφή.

Υπ’ αυτή την έννοια, το θέμα της ΔΕΗ δεν είναι κάτι που μπορεί να απασχολεί τους εργαζόμενους, τους συνδικαλιστές, ή την αριστερά μόνο. Το θέμα της ΔΕΗ, ως αιχμή του δόρατος μιας συγκεκριμένης πολιτικής εκβαρβαρισμού κυριολεκτικά της χώρας, που ακολουθείται απαρέγκλιτα με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε όλοι, αφορά σε ολόκληρη την κοινωνία. Τουλάχιστον αφορά στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού.     

Αν είναι έτσι τα πράγματα και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι έτσι είναι, ήδη έχουμε αργήσει πολύ.

Δεν ζούμε σε καθεστώς ομαλότητας, αλλά πλήρους ανωμαλίας. Αλλιώς αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα σε καθεστώς δημοκρατικής ρουτίνας και εντελώς διαφορετικά στο καθεστώς κατοχής, όσο κι αν φαντάζει σε ορισμένους υπερβολικός αυτός ο όρος που χαρακτηρίζει την κατάσταση όπως την βιώνουμε σήμερα.

Το ΕΠΑΜ ήδη από τις 12 του Φλεβάρη του 2012 τη βραδιά που ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο, και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου έδινε στους δρόμους σκληρή μάχη, τότε που οι προβοκάτορες έκαψαν το κέντρο της Αθήνας, κάλεσε όλες τις δυνάμεις σε πανστρατιά. Κυρίως απευθυνόμενο στα κοινοβουλευτικά αντιμνημονιακά κόμματα, τα κάλεσε να πάψουν να νομιμοποιούν το καθεστώς εκτροπής συμμετέχοντας σε ένα κοινοβούλιο που ήδη από τότε είχε μετατραπεί σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας και κατερχόμενοι στον αγωνιζόμενο τότε πολύ κόσμο, να ηγηθούν της ανατροπής αυτού του φαύλου, διεφθαρμένου και ξεπουλημένου στους ξένους επικυρίαρχους καθεστώτος.

Έκτοτε, επανήλθαμε πολλές φορές. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και ανεξάρτητα εκλογικών ποσοστών και αποτελεσμάτων, το καθεστώς έδειξε επανειλημμένως το πραγματικό του πρόσωπο, αγνοώντας την κοινωνία και προχωρώντας ακάθεκτο στην υλοποίηση της ρευστοποίησης και της εκποίησης συνολικά της χώρας.

Πέραν, λοιπόν, των βερμπαλισμών και της έντονης ρητορικής, η κοινωνία οδηγήθηκε σχεδόν αμαχητί στην παθητικοποίηση. Μόνο κάποια σποραδικά σκιρτήματα με κορυφαίο πέρσι τον αγώνα στην ΕΡΤ, που κι αυτός όμως δεν ευοδώθηκε και δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε το γιατί. Η κινηματική άπνοια, όμως, μόνο κακά προοιωνίζει.

Και σήμερα βρισκόμαστε εδώ. Ας ελπίσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα καλή αρχή. Γι’ αυτό και χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, έστω κι έτσι και παρά τις όποιες πρωτοβουλίες παίρνονται σε θετική κατεύθυνση, αυτοί θα συνεχίσουν και θα ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.

Γι’ αυτό ας αναρωτηθούμε όλοι, πρώτα μέσα μας, ο καθένας με τον εαυτό του και μετά όλοι μαζί. Μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να το φτάσουμε;

Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πρώτα.

Πολύ καλώς κάνετε κ. πρόεδρε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προειδοποιείτε, έστω έμμεσα, τους επενδυτές, ή και τους δανειστές μας, στην περίπτωση που ταυτίζονται, ότι θα χάσουν τα λεφτά τους, αφού οι συμβάσεις πώλησης της ΔΕΗ, του ΑΔΜΗΕ κτλ. είναι παράνομες και δεν τις αναγνωρίζετε. Και όπως γνωρίζετε, δεν είναι μόνο αυτά, αλλά είναι τα πάντα από το νερό, τον αιγιαλό, μέχρι τις βουνοκορυφές και κάθε τι που αποτελεί δημόσια περιουσία, αλλά και ιδιωτική του ελληνικού λαού.

Γνωρίζουμε όμως όλοι πολύ καλά, ότι την επαύριο οι «επενδυτές» θα επικαλούνται τη συνέχεια του κράτους και τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί.

Συνεπώς, είναι αδήριτη η ανάγκη αυτή η συνέχεια να διακοπεί. Και πως μπορεί να γίνει αυτό, αν δεν αποκατασταθεί η ομαλότητα στη χώρα και αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη;

Πολύ ωραία, εσείς κι εμείς δεν αναγνωρίζουμε τις συμβάσεις. Αυτούς όμως που νομοθετούν παράνομα και υπογράφουν αυτές τις συμβάσεις, τι θα τους κάνουμε; Θα αποδοθεί κάποτε δικαιοσύνη;

Τελειώνοντας, το ΕΠΑΜ δηλώνει κατηγορηματικά, ότι μολονότι έχει σαφείς και αποκρυσταλλωμένες θέσεις για το σύνολο των ζητημάτων, από το χρέος μέχρι τη θέση μας στην Ε.Ε., δεν θέτει κανενός είδους προαπαιτούμενα, για τη συμμετοχή του σε μια κοινή πορεία, που αρχίζει από τη ΔΕΗ, αλλά δεν τελειώνει σε καμιά περίπτωση με την όποια έκβαση αυτού του αγώνα.

Μόνον ένα, που δεν το θέτουμε εμείς, αλλά ο ίδιος ο κόσμος. Η όλη προσπάθεια να κατατείνει στην ανακούφιση του δοκιμαζόμενου λαού και στην αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και της δικαιοσύνης, που επλήγησαν βάναυσα από τααλλεπάλληλα πραξικοπήματα του καθεστώτος, από το Μάιο του 2010 και μετά, με ταυτόχρονη παραπομπή στο φυσικό τους δικαστή και την τιμωρία, όλων των ενόχων, για την κατάσταση στην οποία έφεραν την πατρίδα και τον λαό μας, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους του Ελληνικού Κράτους, όπως αυτοί ίσχυαν πριν και, θεωρητικά μόνον, ισχύουν ακόμη. 

Ο κόσμος διψά για δικαιοσύνη και χωρίς κάθαρση τίποτα δεν μπορεί να γίνει.

Ευχαριστώ.

Σχόλιο "ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ": Προκαλεί κατάπληξη η απόλυτη παρασιώπηση της παρέμβασης αυτής του ΕΠΑΜ από όλα τα ΜΜΕ, πλην της εφημερίδας "Το Χωνί", μολονότι όλα αναφέρονται εκτενώς στην εν λόγω εκδήλωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στις παρεμβάσεις άλλων πολιτικών σχηματισμών.

"Το Ε.Πα.Μ. για τον διάλογο περί συνεργασιών"

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το τελευταίο διάστημα, αμέσως μετά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις και το συγκεχυμένο πολιτικό τοπίο, που δημιουργήθηκε εξ αιτίας των αποτελεσμάτων τους, πληθαίνουν οι δημόσιες εκκλήσεις, από διάφορες πλευρές, για τη δημιουργία συμμαχικών εκλογικών σχημάτων και συνεργασιών, απέναντι στις δυνάμεις που συγκροτούν το κατοχικό καθεστώς, εν όψει μάλιστα των πιθανολογούμενων εθνικών εκλογών το ερχόμενο φθινόπωρο.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, ανεξάρτητα των σκοπιμοτήτων που μπορεί, να υποκρύπτει η οποιαδήποτε πρόταση συνεργασίας και ανεξάρτητα, επίσης, με το ότι πιθανώς, πηγάζει μέσα από την κοινωνία ένα τέτοιο αίτημα, να «τα βρουν», δηλαδή, οι πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου «αντιμνημονιακού» χώρου, καλωσορίζει τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Είναι γνωστό, ότι το Ε.Πα.Μ., από την εποχή της ίδρυσής του κιόλας, το καλοκαίρι του 2011, εργάζεται αδιάλειπτα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ευρύτατου δημοκρατικού μετώπου, που θα συσπειρώσει και θα προσφέρει αυτοπεποίθηση στον ελληνικό λαό, για να προχωρήσει μπροστά και να γίνει ο ίδιος ο ρυθμιστής των εξελίξεων στη χώρα και τελικά της ζωής του. Είναι γνωστές σε όλους οι πρωτοβουλίες μας, για τη συγκρότηση του μετώπου του «ΟΧΙ», ήδη από το φθινόπωρο του 2011, οι δημόσιες προσκλήσεις μας προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα, οι πρωτοβουλίες που κατέληξαν στη μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων στο «ΜΑΧ» του Πολυτεχνείου τον περασμένο Νοέμβρη κτλ.. Δυστυχώς μικροπολιτικοί υπολογισμοί και σκοπιμότητες δεν έφεραν, μέχρι τώρα, το ποθητό αποτέλεσμα.

Φαίνεται, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών βοήθησε πολλούς να επανεξετάσουν τη στάση «αυτάρκειάς» τους. Ωστόσο το Ε.Πα.Μ. δεν στέκεται σε αυτό και δηλώνει πάντοτε έτοιμο, να συμμετάσχει στον οποιοδήποτε ειλικρινή δημόσιο διάλογο, που θα μπορούσε να καταλήξει στη δημιουργία ενός αξιόπιστου συμμαχικού σχήματος, ικανού να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά και να αλλάξει, προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, τους όρους του «παιγνιδιού».

Στην πραγματικότητα, ουδέποτε το Ε.Πα.Μ. έπαψε να προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες ενότητας στη βάση και στις δράσεις, σύμφωνα και με τις ομόφωνες αποφάσεις των δύο Συνεδρίων του, αλλά και να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες διαλόγου με διάφορες συλλογικότητες και πολιτικά σχήματα. Πάντα όμως δημόσια, αρνούμενο να συμμετάσχει σε «υπόγειες» συνομιλίες «κορυφής» και σε τυχοδιωκτικές «συνευρέσεις».

Έτσι και σήμερα, αποδεχόμενο την πρόσκληση του κόμματος των «Πειρατών», θα προσέλθει με αντιπροσωπεία του, στο κάλεσμά τους, την Τρίτη 1^η Ιουλίου, για συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων πλέον των 16 συλλογικοτήτων και σχηματισμών. Προσερχόμαστε χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς δεσμεύσεις, με ειλικρίνεια και με μοναδικό σκοπό, πέραν της διερεύνησης των προθέσεων, την επιτυχία, με βάση την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα, του εγχειρήματος.

Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε με προσοχή τις διεργασίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τη δημόσια έκκληση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Α. Τσίπρα, για συμπαράταξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Μολονότι, ο ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε απάντησε στις επανειλημμένες εκκλήσεις μας, αλλά και στα ερωτήματα που τίθενται, από τα πράγματα, σε κυριαρχικά ζητήματα, που αφορούν την απεμπλοκή μας από τα μνημόνια και τη ριζική αλλαγή πορείας που έχει ανάγκη η χώρα, δηλώνουμε ετοιμότητα κοινών δράσεων και αγώνων, που εξ άλλου ουδέποτε αρνηθήκαμε, αλλά πάντα βρισκόμαστε στην πρωτοπορία.

Επίσης, τις τελευταίες ημέρες, γίναμε μάρτυρες, μέσω δημοσιευμάτων, μιας πρωτοβουλίας που αναλαμβάνει ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ κ. Π. Καμμένος, μέσω της εφημερίδας το «ΧΩΝΙ». Δεν γνωρίζουμε κάτι πιο συγκεκριμένο, ούτε, προς το παρόν έχουμε λάβει, την οποιαδήποτε πρόσκληση, έστω ανεπίσημα. Εάν τέτοια πρόσκληση υπάρξει, είμαστε έτοιμοι να την αποδεχθούμε, αρκεί ο οποιοσδήποτε διάλογος να γίνει δημόσια, χωρίς διαμεσολαβητές, αλλά απ’ ευθείας και ενώπιον του λαού.  Δηλαδή να είναι ανοικτός με δυνατότητα παρακολούθησης ελεύθερα από τον κόσμο, η δε εφημερίδα το «ΧΩΝΙ» θα μπορούσε να έχει την ευθύνη του καλέσματος κομμάτων, πολιτικών σχηματισμών κλπ, καθώς και την ευθύνη της διοργάνωσης σε ανάλογο χώρο και όχι απλά μέσω αντιπαράθεσης δημοσιευμάτων και άρθρων από τις στήλες μιας εφημερίδας.

Το Ε.Πα.Μ. θα προσέλθει και θα συμμετάσχει σε οποιοδήποτε ειλικρινά διάλογο με σκοπό την ευρύτερη συνεργασία με κάθε συλλογικότητα και πολιτικό φορέα, χωρίς προαπαιτούμενα, παρά τις ξεκάθαρες θέσεις του. Προαπαιτούμενα, που θα μπορούσαν, να θεωρηθούν, ως προσπάθεια τορπιλισμού της όποιας σύγκλισης είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Όμως, αρνείται να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε συζήτηση με όλους αυτούς τους καιροσκόπους και τους τυχάρπαστους γυρολόγους -που όλοι γνωρίζουμε- και που εδώ και τρία χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να προσπαθούν, να διαλύσουν την οποιαδήποτε υγιή κοινή προσπάθεια. Καιροσκόπους και τυχοδιωκτικά στοιχεία, που αντιλήφθηκαν, ότι η συγκυρία τους ευνοεί τώρα, για να ξαναπιάσουν «δουλειά».

Επίσης, το Ε.Πα.Μ. δεν πρόκειται να συμμετάσχει στον οποιοδήποτε διάλογο τείνει να αναπτυχθεί, που δεν θα κατατείνει στην άμεση ανακούφιση του ελληνικού λαού από τη σκληρή μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων και δεν θα στοχεύει στην αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και της δικαιοσύνης, που επλήγησαν βάναυσα από τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα του καθεστώτος, από το Μάιο του 2010 και μετά, με ταυτόχρονη παραπομπή στο φυσικό τους δικαστή και την τιμωρία, όλων των ενόχων, για την κατάσταση στην οποία έφεραν την πατρίδα και τον λαό μας, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους του Ελληνικού Κράτους, όπως αυτοί ίσχυαν πριν (και, θεωρητικά μόνον, ισχύουν ακόμη). Διαφορετικά θα ήταν, γι’ εμάς, όπως κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, που ορισμένοι, καλοείδαν τη νομιμοποίηση της χούντας μέσω της «φιλελευθεροποίησης» του Μαρκεζίνη.

Αθήνα 25 Ιουνίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Μέτωπο ή κόμμα;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*
Συχνά, στο Ε.Πα.Μ. συναντάμε ένα ερώτημα, που τίθεται καλοπροαίρετα από πολλούς και που πράγματι αποτελεί ένα σημείο και ένα χαρακτηριστικό του Μετώπου που δεν έχουμε καταφέρει να ξεδιαλύνουμε, παρά τις αναλυτικές επεξηγήσεις σε όλες τις τοποθετήσεις και στα κείμενά μας.
Προχωρώντας όμως λίγο παρακάτω, αντιλαμβανόμαστε αμέσως, ότι δεν μπορεί να είναι μόνο δικό μας το φταίξιμο και ότι δεν τα λέμε καλά για να τα καταλαβαίνει ο κόσμος. Κάτι άλλο πιο σοβαρό συμβαίνει, έστω κι αν δεν γίνεται σκόπιμα και αποτελεί αιτία εσωστρέφειας. Πράγματι, προκαλεί κατάπληξη η επιμονή, να επενδυθεί ιδεολογικοπολιτικά η κριτική -με τι σκοπό άραγε- ότι δήθεν το Ε.Πα.Μ. έχασε τα μετωπικά του χαρακτηριστικά και μετετράπη σε ένα κόμμα, όπως όλα τα άλλα. Και αυτό, υποτίθεται, συνέβη επειδή το Ε.Πα.Μ., έλαβε συγκεκριμένη νομική μορφή -εντελώς απαραίτητη για τη δράση του- προσπαθεί να λειτουργήσει συντεταγμένα με βάση ένα καταστατικό, ή ακόμα χειρότερα, επειδή κατήλθε στις εκλογές, ή επειδή παρουσίασε κυβερνητικό πρόγραμμα, ή ακόμα και επειδή ασκεί κριτική σε κόμματα της αντιπολίτευσης, «αρνούμενο» να συνεργαστεί μαζί τους.
Αντιπαρερχόμενος το πρώτο, που αφορά στις εσωτερικές λειτουργίες, αφού έχουμε αποδείξει και στον τελευταίο κακόπιστο, ότι το Ε.Πα.Μ. συγκροτείται και λειτουργεί οριζόντια, χωρίς καθοδηγητικά, παρά μόνο συντονιστικά κεντρικά όργανα, αφήνοντας τις κύριες πρωτοβουλίες στους πυρήνες, θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα που αξίζουν τον κόπο να αναλυθούν, αφού αποτελούν, πολλές φορές, αιτία παρανοήσεων και σύγχυσης.
Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ή κυβερνητικό πρόγραμμα;
Ερωτώμεθα, λοιπόν, «Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ή κυβερνητικό πρόγραμμα;» Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι να θέσω αλλιώς το ερώτημα: από πότε αυτά τα δύο στοιχεία βρίσκονται σε δυσαρμονία; Ας κάνουμε όλοι μια φιλότιμη προσπάθεια να σκεφτούμε. Γιατί άραγε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας είναι το χαρακτηριστικό ενός Μετώπου και το κυβερνητικό πρόγραμμα είναι το αντίστοιχο χαρακτηριστικό ενός κόμματος και γιατί αυτά τα δύο έρχονται σε αντιπαράθεση;
Με βάση ποια λογική τα πέντε προτάγματά μας, όπως όλοι, ελπίζω, τα γνωρίζουμε και σίγουρα σε αυτά όλοι πάντα αναφερόμαστε, δεν αποτελούν την καρδιά και την πεμπτουσία ενός εναλλακτικού και στον αντίποδα του εφαρμοζόμενου σήμερα κυβερνητικού προγράμματος;
Τι είναι τελικά τα μνημόνια; Πως στην πράξη υλοποιείται το ξεπούλημα της χώρας; Πως διαλύεται η κοινωνία; Πως οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και κινδυνεύουν να χάσουν τις περιουσίες τους; Έτσι γίνονται όλα αυτά από Θεού, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα σχεδιασμένο από ανθρώπους; Ή μήπως όλο αυτό που ζούμε -και αντιτασσόμαστε- δεν είναι ένα πολύ καλά μελετημένο σχέδιο, που υλοποιείται με συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα τα οποία, επιβάλλονται, αφού πρώτα έχουν σχεδιαστεί με προσοχή σε ξένα κέντρα, αλλά και σε εγχώρια;
Απέναντι σε όλα αυτά πως απαντάμε; Με κραυγές; Προβάλλοντας «τι δεν θέλουμε» και στη θέση του «θέλουμε» θέτοντας μόνο μια ουτοπία; Ή, ακριβώς, απαντάμε συγκεκριμένα με ένα άλλο πολύ καλά μελετημένο και συγκροτημένο ρεαλιστικό σχέδιο, που θα έλθει, να ανατρέψει, αντικαθιστώντας αυτό που υλοποιείται σήμερα;
Πως, τελικά, αυτά τα πέντε προτάγματά μας ταιριάζουν στον μετωπικό μας χαρακτήρα και όταν εμβαθύνουμε στην ανάλυσή τους, τα εξειδικεύουμε και περιγράφουμε συγκεκριμένα το πώς θα γίνουν όλα αυτά, δηλαδή τους δίνουμε τη μορφή και το περιεχόμενο ενός ολοκληρωμένου κυβερνητικού προγράμματος, «μεταλλάσσονται», «αλλοιώνονται» και μας καθιστούν «σκέτο» κόμμα, αναιρώντας τον μετωπικό μας χαρακτήρα;
Πως, άραγε, οι στόχοι ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, όπως το Ε.Πα.Μ. μπορούν να υλοποιηθούν, αν δεν συνοδεύονται από ένα πολύ συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο εφαρμογής των προταγμάτων του στη πράξη;
Έχουμε γνωρίσει κόμματα, που ούτε καν σκέφτηκαν ποτέ να επεξεργαστούν συγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο σε βάθος. Συνήθως τα προγράμματα των κομμάτων αποτελούν ένα συνονθύλευμα γενικών διατυπώσεων και υποσχέσεων, αποτυπωμένο σε ιλουστρασιόν χαρτί, με σκοπό να «χαϊδεύσουν» τα αυτιά των ψηφοφόρων. Γι’ αυτό και μετά τις όποιες εκλογές ξεχνιούνται τα πάντα.
Γιατί το αόριστο, το γενικό και το συγκεχυμένο μπορεί να είναι το πλαίσιο και του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα; Έτσι για να έχουμε να ασχολούμαστε με κάτι και να λέμε μεγάλα λόγια χωρίς ουσία;
Γιατί, όμως, το συγκεκριμένο τρομάζει και απορρίπτεται και τίθεται αντιπαραθετικά σε κάποιο ασαφές πλαίσιο που οριοθετείται ως «ανατροπή»; Προφανώς γιατί είναι δύσκολο. Και ο καθένας επί του συγκεκριμένου, δεν είναι πια ανεύθυνος κριτής εκ του ασφαλούς, αλλά καλείται να πάρει θέση και να αναλάβει ευθύνες. Δεν είναι κακό να μην είναι όλοι έτοιμοι και να φοβούνται τις ευθύνες. Είναι όμως πολύ κακό να κρύβουν πίσω από γενικότητες τη δική τους προσωπική αδυναμία. Κι έτσι εκτίθενται, αλλά κάνουν ζημιά επίσης.
Αντίθετα, λοιπόν, ένα Μέτωπο, όπως το Ε.Πα.Μ., που στοχεύει τη ριζική αλλαγή του καθεστώτος, οφείλει να δώσει συγκεκριμένη απάντηση, για το πώς θα γίνει αυτό και τι πρόκειται να ακολουθήσει. Και η απάντηση αυτή οφείλει να είναι πειστική, άρα συγκεκριμένη και ρεαλιστική. Συνεπώς επεξεργασμένη επιστημονικά σε βάθος, ακόμα και στη λεπτομέρειά της. Το έχουμε καταφέρει αυτό; Όχι! Τουλάχιστον στο βαθμό επεξεργασίας που εμείς θεωρούμε, ότι απαιτείται. Ωστόσο, η δουλειά σε αυτή την κατεύθυνση συνεχίζεται αδιάκοπα. Το πρώτο δείγμα αυτής της δουλειάς, με τις γενικές κατευθύνσεις των έξι σημείων και των 25 δεσμών συγκεκριμένων μέτρων, που οφείλει να λάβει, εξ αρχής, μια κυβέρνηση παλλαϊκού μετώπου, δόθηκε, στην περίληψή της και αναλύθηκε, στο μέτρο του δυνατού, σε δημόσιες εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα από τον περασμένο Γενάρη και συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι που είναι η ολοκλήρωση του σχεδίου που αφορά στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ταυτόχρονα με την πολιτική (θεσμική) της αναδιοργάνωση σε νέες πραγματικά δημοκρατικές βάσεις, μέσω της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και του πρωτογενούς Δικαίου που αυτή οφείλει να δημιουργήσει, καθώς και την εμπέδωση της κοινωνικής συνοχής, ως αναγκαίες προϋποθέσεις, για μια πολιτισμική αναγέννηση των εργαζόμενων στρωμάτων του πληθυσμού, δηλαδή του ελληνικού λαού και του Έθνους.
Κι εδώ, ανοίγοντας παρένθεση, οφείλουμε να κάνουμε μια διευκρίνιση: Τα παρασιτικά στρώματα των κυρίαρχων ελίτ δεν αποτελούν κομμάτι του ελληνικού λαού. Αντιλαμβάνονται το Έθνος υπό το δικό τους αποκλειστικά ιδιοκτησιακό καθεστώς και θεωρούν, ως εκ τούτου, ότι τα πάντα που συναπαρτίζουν αυτό το Έθνος και αυτήν την πατρίδα, άνθρωποι, περιουσίες, γη, νερό και αέρας, μπορούν να αποτελούν αντικείμενο αγοραπωλησίας και τζόγου προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους, ή να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Αντιτάσσουν τη φενάκη του κοσμοπολιτισμού απέναντι στον λαϊκό πατριωτισμό, γιατί ο τελευταίος είναι το μόνο εμπόδιο στις δικές τους αντεθνικές (αντιλαϊκές) επιδιώξεις, ταυτίζοντας τον με τον άρρωστο εθνικισμό, την ξενοφοβία και τον απομονωτισμό, ενώ επικαλούνται το Έθνος και την πατρίδα μονάχα όταν κινδυνεύουν οι δικές τους ιδιοτέλειες και για να τις επιβάλλουν.
Γι’ αυτό και το Ε.Πα.Μ., ως αυθεντικό λαϊκό κίνημα, συγκροτούμενο απέναντι στο δωσιλογικό καθεστώς, με βάση τον γνήσιο πατριωτισμό, δεν πρωτοτυπεί απλά, αλλά βρίσκεται στην πρωτοπορία, αφού είναι ο μοναδικός πολιτικός φορέας, που όχι μόνο επαγγέλλεται την περίφημη ανατροπή, αλλά της δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένο σχέδιο -εναλλακτικό και στον αντίποδα του ασκουμένου- εξουσίας.
Κατά συνέπεια, όχι μόνο η ύπαρξη συγκροτημένου κυβερνητικού προγράμματος δεν αντιστρατεύεται τον μετωπικό χαρακτήρα του Ε.Πα.Μ. και την εθνικοαπελευθερωτική του στόχευση, αλλά αντίθετα αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την ευόδωση του σκοπού μας. Για το λόγο αυτό, δεν αναλωνόμαστε σε θεωρητικές συζητήσεις περί της κρίσης του καπιταλισμού, ή της όξυνσης της ταξικής πάλης, για το αν το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, ή μόνο ελληνικό -πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο για πολλούς από εμάς- αλλά προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τα προβλήματα και να ανιχνεύσουμε τις λύσεις, επί του πρακτέου, γύρω από κάθε συγκεκριμένο θέμα. Λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα και με βάση πάντα την κοινή λογική και τη σχέση κόστους - οφέλους για την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.
Εκλογές, ή Ανατροπή;
Ωστόσο, η σύγχυση, περί του Μετώπου, ή κόμματος, συνοδεύεται και με ένα ακόμη ψευτοδίλημμα, το οποίο συνδέεται με το προηγούμενο που αντιδιαστέλλει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από την εκπόνηση και παρουσίαση ενός κυβερνητικού προγράμματος. Εκλογές, ή Ανατροπή; Προφανώς εκείνοι που το επικαλούνται, θεωρούν ότι ένα κόμμα συνδέεται με τις εκλογές και έχει ως σκοπό την ανάδειξή του μέσα από αυτές, ενώ στον αντίποδα ένα Μέτωπο προσβλέπει στην Ανατροπή, αδιαφορώντας, ή στεκούμενο ακόμα και ενάντια στις εκλογικές διαδικασίες. Αναφέρονται, μάλιστα, σε κάποιου είδους εσωτερικό διχασμό στο Ε.Πα.Μ. και στην ταλάντευση ανάμεσα στην ανατροπή μέσα από έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό και σε μια εκλογική επιτυχία.
Μια πρώτη παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε εδώ είναι, ότι συγχέεται ο σκοπός (ανατροπή) με το οποιοδήποτε μέσο για την επίτευξή του (κινηματική δράση και ακτιβισμοί, λαϊκός ξεσηκωμός, γενική πολιτική απεργία, ένοπλος αγώνας, εκλογές κτλ). Όλα αυτά είναι τα μέσα, τα εργαλεία που προσφέρονται και η χρήση τους απαιτείται, είτε το καθένα ξεχωριστά, είτε σε συνδυασμό μεταξύ τους ανάλογα με τις διαμορφούμενες συνθήκες, ή χρησιμοποιούνται, ακριβώς, για να επηρεάσουν και να εκτρέψουν θετικά τις εξελίξεις. Δεν αποτελούν τον σκοπό και τον τελικό στόχο. Η γενική πολιτική απεργία στο βαθμό που επιτευχθεί η κήρυξή της και οδηγήσει σε επιτυχία, πολύ πιθανόν σε εκλογές να καταλήξει, που θα γίνουν όμως με εντελώς διαφορετικούς όρους και με ένα λαϊκό κίνημα που θα διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία με αυτοπεποίθηση. Ή ανάποδα, μια εκλογική επιτυχία ενός μετώπου σαν το Ε.Πα.Μ., μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες που θα κάνουν εφικτή την κήρυξη της γενικής πολιτικής απεργίας, που με τη σειρά της θα οδηγήσει τελικά στην ανατροπή. Δεν υπάρχουν προκατασκευασμένα καλούπια, ούτε έτοιμες ρετσέτες που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό δεν απορρίπτουμε εκ των προτέρων καμία μέθοδο, κανένα εργαλείο, κανένα πεδίο μάχης που ανοίγεται μπροστά μας. Οφείλουμε να κρίνουμε κάθε φορά ανάλογα με τις συνθήκες. Μπορεί να κάνουμε λάθος, να μην εκτιμήσουμε σωστά. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και είναι εντελώς διαφορετικό, να αποκλείουμε το οποιοδήποτε μέσο που μπορεί να αποδειχθεί πρόσφορο, συγχέοντας τον στόχο με το «όπλο» που διαθέτουμε κάθε φορά. Και για να μην σπεύσει κανείς να ρωτήσει υποκριτικά, «δηλαδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;», απαντούμε κατηγορηματικά Όχι! Το Ε.Πα.Μ. είναι βαθύτατα δημοκρατικό κίνημα και σε δημοκρατικά μέσα αναφερόμαστε, που οφείλουμε να τα χρησιμοποιούμε πάντα με εντιμότητα και ειλικρίνεια. Αυτές είναι οι αρχές μας, αποκλείοντας απολύτως τους πολιτικαντισμούς και τις μωροφιλόδοξες πρακτικές που τελικά εκτρέπουν από τον στόχο.
Σε καμία περίπτωση η συμμετοχή μας στις εκλογές δεν σημαίνει, ότι σταματήσαμε ποτέ να ζητούμε από τον λαό να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και δια μέσου των εκλογών, να αναθέσει σε μας τη «δουλειά». Αντίθετα μάλιστα. Ο σκοπός της καθόδου μας στις εκλογές είχε και θα έχει πάντα το νόημα να δοθεί η δυνατότητα σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, που κατανοεί την κατάστασή του και ενστερνίζεται, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, την αναγκαιότητα ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, να συσπειρωθεί και να εκφραστεί πολιτικά, για να προχωρήσει από καλύτερες θέσεις στα επόμενα βήματα. Αφού μάλιστα, στη συγκυρία, λόγω παραγόντων που δεν είναι της παρούσης (όπως η κινηματική «άπνοια» των τελευταίων δύο χρόνων), δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά με διαφορετικό τρόπο, η ψήφος αποτέλεσε το μόνο πρόσφορο μέσο, έστω κι αν τελικά αυτό δεν έγινε κατορθωτό.
Πέρα από τα παραπάνω, η «ταύτιση» ενός κόμματος με τις εκλογικές διαδικασίες και ενός μετώπου με την ανατροπή είναι, επίσης, ανιστόρητη, αφού έχουμε στην παγκόσμια ιστορία πληθώρα λαϊκών κινημάτων μετωπικού χαρακτήρα, που συμμετείχαν σε εκλογές και προσπάθησαν μέσω αυτών να επιτύχουν τους σκοπούς τους και ταυτόχρονα κόμματα που ηγήθηκαν επαναστάσεων και ανατροπών.
Οι όροι του παιγνιδιού είναι, σε κάθε περίπτωση, σκληροί και αδυσώπητοι και εν πολλοίς καθορίζονται από το καθεστώς. Προχωράμε αναγκαστικά σε υπονομευμένο έδαφος, μέχρις ότου καταφέρουμε να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους.
Συνεργασίες, πως και με ποιους;
Ένα άλλο στοιχείο, που δημιουργεί σύγχυση είναι αυτό των συνεργασιών. Η λειτουργία και η προοπτική του Ε.Πα.Μ. ως μετωπικού σχήματος είναι βαθιά συνυφασμένες με τη πιο πλατιά συσπείρωση και συνεργασία ευρύτερων δυνάμεων. Ωστόσο, η συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία χωρίς αρχές. Μπορεί να υπάρξει, εφ’ όσον επιτυγχάνεται συμφωνία για έναν ελάχιστο κοινό στόχο. Πέρα όμως από αυτό, είναι έξω από τη λογική του Μετώπου οι συναλλαγές κορυφής. Οι συνεργασίες οφείλουν να καλλιεργούνται και να προκύπτουν από τα κάτω, σε κοινούς αγώνες και οι όποιες συμφωνίες «κορυφής» θα έρχονται απλά να επικυρώσουν την ενότητα που ήδη έχει υπάρξει στη βάση.
Πως, όμως, είναι δυνατόν να ζητείται η συνεργασία με ανύπαρκτες δυνάμεις, που αναφέρονται σε κάποιον ή κάποιους που διαθέτουν μόνο μια «σφραγίδα»;
Από την άλλη, κατηγορούμεθα, ότι ευθυνόμαστε για έλλειψη συνεργασιών, επειδή ασκούμε κριτική και μάλιστα πολύ σκληρή σε κόμματα και οργανώσεις που έχουν μαζική απήχηση στην κοινωνία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Από πότε όμως προϋπόθεση για την όποια συζήτηση που μπορεί να καταλήξει, ή να μην καταλήξει, είναι η φίμωση και η αυτολογοκρισία, απέναντι σε ζητήματα που γι εμάς είναι κορυφαία, όπως π.χ. το χρέος; Ή η εξασφάλιση πόρων για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, χωρίς δανεικά και υποθήκες; Καλό θα ήταν λοιπόν, πριν προχωρήσει κάποιος στην εκτόξευση ανυπόστατων κατηγοριών, να δει πρώτα, κατά πόσο η κριτική μας, όσο σκληρή κι αν είναι, έχει βάση και είναι δίκαιη. Αν πάλι μας ζητείται να μην κάνουμε κριτική, μολονότι έχουμε δίκιο, στο όνομα της συνεργασίας με οποιοδήποτε τρόπο, τότε δεν θα πρόκειται για προσπάθεια συνεργασίας, αλλά για τυχοδιωκτισμό πρώτου μεγέθους.
Αντίθετα από την εντύπωση που επικρατεί και καλλιεργείται από διάφορες πλευρές, η συνεργασία στη βάση και στις δράσεις, έχει επιτευχθεί πολλές φορές και με διαφορετικές δυνάμεις, όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΑΝΕΛ, του κινήματος «Δεν πληρώνω» κτλ., ακόμα και με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πάμπολλες περιπτώσεις. Συνήθως, όμως, η προσπάθεια να βρεθούμε με κάποιο σχήμα που θεωρείται «δεξιό» μας φέρνει αντιμέτωπους με τους αριστερούς και αντίστροφα, όταν προσπαθούμε προς τ’ «αριστερά» κατηγορούμαστε από τους δεξιούς. Γι’ αυτό κι εμείς, απευθυνόμενοι προς όλους, τους καλούμε να ξεπεράσουν τις ιδεοληψίες τους, γιατί αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ειλικρινής συμπόρευση και συνεργασία σε κάποιο έστω ελάχιστο κοινό παρονομαστή.
Όμως και στο επίπεδο της «κορυφής» έχουμε κάνει επανειλημμένες προσπάθειες να βρεθούμε και να συζητήσουμε, να διερευνήσουμε, εν τέλει, τις πιθανότητες που υπάρχουν, να υπάρξει συνεργασία κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να θέτουμε εμείς προαπαιτούμενα. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει στοιχειώδης ανταπόκριση. Για ‘μας ο λόγος είναι προφανής. Επειδή, σε μια τέτοια συζήτηση που θα ανοίξει, θα πρέπει να αναπτυχθούν επιχειρήματα επί της ουσίας για κάθε μεγάλο ζήτημα και τέτοια επιχειρήματα δεν υπάρχουν για να αντιπαρατεθούν στις δικές μας θέσεις. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει κάτι. Εμείς όμως θα επιμείνουμε και στο ζήτημα των συνεργασιών, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Τι είμαστε τελικά;
Για να επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Είμαστε Μέτωπο, δηλαδή μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία δυνάμεων και προσώπων που δεν αναφέρονται σε έναν κοινό κώδικα αρχών και αξιών, ούτε σε κάποια κοινά συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, δηλαδή σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Και αυτή ακριβώς είναι η βασική μας διαφορά από τα κόμματα που οργανώνονται, θεωρητικά τουλάχιστον, γύρω από μια συγκεκριμένη ιδεολογία και εκφράζουν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα.
Εμείς, ξεκινώντας από εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, πολιτικές καταβολές και εντάξεις, κατανοώντας όμως την κατάσταση ξένης κατοχής που περιήλθε η πατρίδα μας και ότι εμείς οι ίδιοι γίναμε δουλοπάροικοι σε μια αποικία χρέους, ελεγχόμενη πλήρως από έναν εκτρωματικό και απάνθρωπο μηχανισμό, αυτόν της νεοναζιστικής αντίληψης και λογικής Ε.Ε., αποφασίσαμε να ενταχθούμε σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με βάση έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή, που αποτελούν τα προτάγματα του Ε.Πα.Μ., όπως αυτά διατυπώθηκαν με κρυστάλλινη σαφήνεια στην Ιδρυτική μας Διακήρυξη. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό.
Είμαστε Μέτωπο με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας μας, την εμπέδωση πραγματικής Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης στη χώρα και την εξασφάλιση της διάρκειάς τους, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αξιοπρέπεια και την ευημερία του ελληνικού λαού. Τίποτε πέρα από αυτό. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και τα προβλήματα που παρουσιάζονται με βάση την κοινή λογική και στη βάση κόστους-οφέλους κάθε φορά, προκειμένου να ερχόμαστε ολοένα και πιο κοντά στους διακηρυγμένους στόχους μας. Με βάση αυτά τα κριτήρια διαμορφώθηκε η Διακήρυξη και τα προτάγματά μας. Με βάση τη Λογική και τη σχέση κόστους οφέλους επεξεργαστήκαμε τις προτάσεις μας και το πρόγραμμά μας και όχι στη βάση κάποιας ιδεολογίας. Δεν είμαστε ούτε θρησκευτική αίρεση, ούτε πολιτική σέχτα ιδεολογικής καθαρότητας. Είμαστε μαχητές σε έναν πόλεμο άνισο. Το μοναδικό καθήκον μας είναι να φέρουμε σε νικηφόρο πέρας αυτόν τον πόλεμο. Και γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα «όπλα» που έχουμε κάθε φορά στη διάθεσή μας.
Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.

Επίθεση «νομιμότητας» εναντίον του Κοινωνικού Ιατρείου/Φαρμακείου Δράμας.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Επίθεση «νομιμότητας» εναντίον του Κοινωνικού Ιατρείου/Φαρμακείου Δράμας

Οι επιθέσεις «νομιμότητας» εναντίον των δομών που προσφέρουν απλόχερα - και χωρίς ιδιοτέλεια - αλληλεγγύη, αλλά και που είναι πραγματικά ανεξάρτητες, δεν έχουν σταματημό (και μάλλον το τελευταίο ενοχλεί περισσότερο από όλα τα άλλα).
Το νεότερο - υποψήφιο - θύμα στη μακρά λίστα είναι το Κοινωνικό Ιατρείο/Φαρμακείο Δράμας. Το Εργατικό Κέντρο Δράμας ζήτησε με επιστολή του την αποχώρηση του Κοινωνικού Ιατρείου από το χώρο που τους παρείχε στέγαση με το σκεπτικό ότι δεν είναι «νόμιμο» απέναντι στις αρχές.  Φαίνεται ότι το Εργατικό Κέντρο Δράμας πιστεύει πως οι ασθενείς του Κοινωνικού Ιατρείου/Φαρμακείου Δράμας είναι βιομήχανοι κ έχοντες και ως αποτέλεσμα το Εργατικό Κέντρο Δράμας έκρινε ότι δεν πρέπει να τους στηρίζει.
Θέλουμε να θυμίσουμε ότι το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού έχει δεχτεί 2 επισκέψεις, την πρώτη φορά από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών και την δεύτερη από την Δίωξη Ναρκωτικών και Εισαγγελέα , για παρόμοια «έλλειψη νομιμότητας». Αυτή τη φορά βλέπουμε ένα εργατικό κέντρο να κάνει τη δουλειά της εξουσίας και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας για άλλη μια φορά δοκιμάζονται και η απάντηση μας πρέπει να είναι ακαριαία.
Καλούμε όλους τους πολίτες να συμπαρασταθούν στο Κοινωνικό Ιατρείο/Φαρμακείο Δράμας και να μην αφήσουν αυτή την αλληλέγγυα δομή να βρεθεί εκτεθειμένη και να γίνει το νεότερο θύμα μιας αδιάλλακτης και σκληρής στάσης όσων θέλουν τους πολίτες ελεγχόμενους και με σκυμμένο το κεφάλι.
Ζητάμε από τους πολίτες να καλέσουν τηλεφωνικά και να στείλουν μαζικά μηνύματα στο Εργατικό Κέντρο Δράμας και να απαιτήσουν την ανάκληση αυτής της παράλογης απόφασης.
Τα στοιχεία επικοινωνίας του Εργατικού Κέντρου Δράμας είναι:
Τηλέφωνα: 25210-32546 και 25210-34529
email: eykdrama@otenet.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
(ΔΕΥΤΕΡΑ-ΠΕΜΠΤΗ 10:00-20:00, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10:00-19:00) και (ΣΑΒΒΑΤΟ 10:00-14:00)
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 210 9631950
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΑΤΡΕΙΟΥ: εντός της πρώην Αμερικανικής βάσης
(δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού, 200 μέτρα από την Τροχαία Ελληνικού)
Ιστοσελίδα http://www.mkiellinikou.org Email mkiellinikou@gmail.com

Στη Δραχμή θα γυρίσουμε με δύο τρόπους. Ανάλογα το ποιον, θα καθοριστεί και το μέλλον μας.

του Στρατή Μαζίδη

Αρκετή συζήτηση αρχίζει να γίνεται ξανά τελευταία σχετικά με το ενδεχόμενο επιστροφής της χώρας στη Δραχμή και ορισμένες υποψίες που διατυπώνονται δημόσια τόσο σε σχέση με το αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας όσο και με τη λαϊκίστικης δομής νέα κυβέρνηση.

Για το αν πρέπει να επιστρέψουμε στη Δραχμή ή όχι, έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Ξεκάθαρα ναι και κακώς μπήκαμε εξαρχής σε αυτό το κλειστό κλαμπ το οποίο δε φτιάχτηκε για εμάς αλλά για να ξεζουμίσει κράτη σαν εμάς.

Ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι το νόμισμα που κάνει τη διαφορά αλλά η οικονομία. Αν είσαι…
σοβαρό κράτος, με σωστή και όχι κρατικοδίαιτη οικονομία, με φορολογικά ήπια πολιτική για όλους, με προοπτικές, με παραγωγή και όχι μόνο κατανάλωση, τότε και καπάκια μπύρας να έχεις για νόμισμα, θα αποκτήσουν αξία.

Ωστόσο, αν γυρίσουμε στη Δραχμή, οι λόγοι και κατά συνέπεια ο τρόπος της επιστροφής θα καθορίσουν και το μέλλον.

Είναι άλλο πράγμα να αποχωρώ από κάπου, γνωρίζοντας το γιατί και που πορεύομαι αλλά εντελώς διαφορετικό να με πετούν έξω με τις κλωτσιές.

Ένα πλοίο αν βγει με κακοκαιρία από το λιμάνι αλλά διαθέτει καλό τιμονιέρη, ικανό πλήρωμα, χάρτες και έχει προορισμό, θα καταφέρει έστω με καθυστέρηση να φτάσει. Αν απλά βγει έξω, θα καταστεί έρμαιο των κυμάτων και θα σκάσει σαν καρυδότσουφλο.

Αυτό συμβαίνει και με τη χώρα μας.

Αν επιστρέψουμε στη δραχμή γιατί έτσι θα θέλει η Γερμανία και με αυτό το ανίκανο πολιτικό – οικονομικό προσωπικό που θα συνεχίσει το πάρτι της σπατάλης, των διορισμών και της κακοδιαχείρισης, καλύτερα να κλείσουμε το μαγαζί, να φιληθούμε σταυρώτα και να ψάξουμε για πατρίδα.

Αν επιλέξουμε να εγκαταλείψουμε το κλαμπ των ολίγων, να γυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα γιατί θέλουμε εθνική ανεξαρτησία, νομισματικό εργαλείο ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τους γείτονες, να φτιάξουμε επιτέλους μια οικονομία με δομές που θα στηρίζεται στην ανάπτυξη και τη δουλειά και όχι στο διορισμό τεμπέληδων με παχυλές αποδοχές εξασφαλισμένες από δανεισμό, αν θέλουμε να γίνουμε νοικοκύρηδες, τότε να δώσουμε τα χέρια κι ας ξεκινήσουμε, παίρνοντας οι ίδιοι το μέλλον της πατρίδας μας στα χέρια μας απαλλαγμένοι από το παρόν πολιτικό-οικονομικό προσωπικό.

Το πως και το γιατί, θα καθορίσουν και το μέλλον μας…

από το «freepen.gr»

Η Πολιτική Γραμματεία κηρύττει την έναρξη του προσυνεδριακού διαλόγου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με ομόφωνη απόφαση της 4^ης Συνόδου του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, για την περίοδο μετά το 2^ο Συνέδριο, οι εργασίες της οποίας έληξαν την Κυριακή 15 Ιουνίου 2014 και σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του Καταστατικού του Μετώπου, το 3^ο τακτικό Συνέδριο του Ε.Πα.Μ. θα πραγματοποιηθεί το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 2014. Οι ακριβείς ημερομηνίες και ο χώρος διεξαγωγής του Συνεδρίου θα καθοριστούν στη συνέχεια.

Το 3^ο τακτικό Συνέδριο του Μετώπου θα είναι επίσης καταστατικό συνέδριο, δηλαδή θα αποφασίσει την αλλαγή διατάξεων του καταστατικού, σύμφωνα με τις προτάσεις που θα κατατεθούν από τους πυρήνες και μεμονωμένα μέλη κατά τη διάρκεια των προσυνεδριακών διαδικασιών.

Σύμφωνα με την παραπάνω απόφαση του Ε.Σ.Σ., η Πολιτική Γραμματεία κηρύττει την έναρξη του προσυνεδριακού διαλόγου και καλεί όλες τις οργανώσεις του Ε.Πα.Μ. και τα μέλη του, να συμμετάσχουν ενεργά σε αυτόν τον διάλογο συντεταγμένα και σύμφωνα με τις προβλέψεις του Καταστατικού. Ο διάλογος αυτός θα πρέπει να αναπτυχθεί ελεύθερα στις συνελεύσεις των πυρήνων, στις ολομέλειες των Τομέων και όπου είναι δυνατό σε περιφερειακές συνδιασκέψεις και θα κλείσει στο Συνέδριο. Δημόσια, ο διάλογος αυτός θα εκτίθεται στη κεντρική ιστοσελίδα του Ε.Πα.Μ. σε ειδικό χώρο που θα λειτουργήσει γι’ αυτόν τον σκοπό και στον οποίο κάθε μέλος, ή οργάνωση, θα μπορεί να αναρτά, πάντα ενυπόγραφα, άρθρα, απόψεις, προτάσεις, κριτική κτλ. για οποιοδήποτε θέμα θεωρεί σημαντικό και επίσης, εκεί κάθε μέλος μας θα έχει το δικαίωμα να απαντά ελεύθερα.

Σε έκτακτη συνεδρίασή του το απερχόμενο Ε.Σ.Σ. του Ε.Πα.Μ. θα καθορίσει τις λεπτομέρειες διεξαγωγής του Συνεδρίου, το μέτρο εκπροσώπησης και εκλογής των συνέδρων, μετά από συνεννόηση με τους κατά τόπους Τομείς, θα εισηγηθεί την Ημερήσια Διάταξη και τα απολογιστικά κείμενα των κεντρικών του οργάνων και των επιτροπών του Μετώπου.

Αθήνα 18 Ιουνίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Απ’ τ’ αριστερά. Για την "Πατρίδα" !

Σε απάντηση αυτών που προσπαθούν να παραπλανήσουν το λαό παραποιώντας τα λεγόμενα των διαφόρων θεωρητικών και κρύβοντας την αλήθεια. Η μελέτη τους και η αντίληψή τους για την ιστορία και τα επαναστατικά κινήματα φτάνει τόσο μακριά, ώστε ταυτίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη τον πατριωτισμό με το φασισμό, συμπεριφερόμενοι φασιστικά στη θέα και μόνο της Ελληνικής σημαίας, με τραγικό αποτέλεσμα να καταφέρουν να απομακρύνουν τόσον απλό κόσμο από το κίνημα, και να τον ρίξουν στην αγκαλιά της Χ.Α.

  

“Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν επιφέρει στις συνειδήσεις μια μεταβολή που δημιουργεί νέα αδελφική στάση, τόσο πάνω στον ατομικό χώρο μέσα στην κοινωνία που οικοδομεί ή που έχει οικοδομήσει το σοσιαλισμό, όσο και στον παγκόσμιο χώρο, για όλους που υποφέρουν από την ιμπεριαλιστική καταπίεση“

(Ε. Τσεγκεβάρα. Ομιλία στο Αλγέρι – 1965)

Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι ο φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Και αν ακόμη ο Λαός υποκύπτει – πολύ συχνά αλίμονο – στις αρχές, κάθε αρχή τού είναι μισητή.

Μ. Μπακούνιν.

“Λαέ θυμήσου, το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ”

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς είπαν στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Ο ίδιος, όμως, ο Μαρξ, επανειλημμένα καλούσε να πάρουν μέρος σε εθνικό πόλεμο: ο Μαρξ το 1849, ο Ένγκελς το 1859 (το τέλος της μπροσούρας του “Πάδος και Ρήνος”, όπου διεγείρεται ανοιχτά το εθνικό αίσθημα των Γερμανών, τους καλούν ανοιχτά σε εθνικό πόλεμο). Το 1891 ο Ένγκελς, λόγω της απειλής και του επερχόμενου τότε πολέμου της Γαλλίας (Μπουλανζέ) και του Αλέξανδρου του Γ’ ενάντια στη Γερμανία, αναγνώριζε ανοιχτά την “υπεράσπιση της πατρίδας”.

Και μην ξεχνάς ποτέ  το  “Καλή Πατρίδα Σύντροφε !”

Αναρτήθηκε από Δημήτρης Κυπριώτης

Πολιτική Εισήγηση στην 4η Τακτική Σύνοδο του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ, 14-15/6/2014.

16/06/2014

.

Εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τους συσχετισμούς μετά τις εκλογές και οι προοπτικές μπροστά μας.

Η συζήτηση όπως έχει διεξαχθεί μέσα στο ΕΠΑΜ, αλλά και ευρύτερα, έθεσε μερικά σοβαρά ζητήματα, τα οποία χρειάζεται να τα διευκρινίσουμε.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι δυσμενές μόνο για το ΕΠΑΜ, ή είναι δυσμενές για το σύνολο των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων;

Αν είναι μόνο για το ΕΠΑΜ, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Το εκλογικό αποτέλεσμα όμως, είναι δυσμενές για το σύνολο των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων. Όλοι έχασαν. Και το ΕΠΑΜ δεν ήταν ανάμεσα σε κείνους που υπέστη την πιο σφοδρή ήττα. Ακόμη και εκλογικά.

Ποιος ήταν ο στόχος μας; Να αποτυπώσουμε στο εκλογικό αποτέλεσμα μια δυναμική τέτοια που να μας δώσει τη δυνατότητα να μετατραπούμε – τουλάχιστον στα μάτια του κόσμου – σε ρυθμιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων.

Γιατί το λέγαμε αυτό; Για να αναγκάσουμε τις υπόλοιπες αντιμνημονιακές δυνάμεις να κάτσουν στο τραπέζι μαζί μας. Κι ο λόγος είναι απλός. Επειδή για εμάς η άνοδος μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης, μπορεί να μην αποτελεί διέξοδο για το κεντρικό πρόβλημα της χώρας, αλλά δεν είναι το ίδιο με μια κυβέρνηση σαν την σημερινή. Επομένως, θέλαμε να επιδράσουμε στον τρόπο διαμόρφωσης αυτής της αντιμνημονιακής προοπτικής.

Δυσμενέστεροι οι πολιτικοί συσχετισμοί

Υπάρχει, με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, δυνατότητα αντιμνημονιακής κυβέρνησης μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα; Όχι δεν υπάρχει. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να τα βρει με το ΚΚΕ, ή να κερδίσει αυτοδυναμία. Όμως ακόμη κι αν γίνει αυτό, η αυτοδυναμία ισοδυναμεί με κατοχύρωση της πλήρους αυθαιρεσίας της κομματικής ηγεσίας και του μηχανισμού νομής της εξουσίας. Το ξέρουμε αυτό από την εμπειρία ολόκληρης της μεταπολίτευσης.

Επομένως, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν συνιστά πολιτική ήττα μόνο για το ΕΠΑΜ, αλλά για όλους όσους προσδοκούσαν μια αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της χώρας προς αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Έστω κι αν αυτή περιοριζόταν απλά και μόνο στην ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης εντολοδόχων των δανειστών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε μεν την πρωτιά, αλλά με σοβαρές απώλειες ψήφων, τις οποίες αναπλήρωσε μόνο εν μέρει από τις άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Κι έτσι εξάντλησε τις πολιτικές του εφεδρείες. Τώρα είναι αναγκασμένος, για να κυβερνήσει, να παίξει στο παιχνίδι της “οικουμενικής” που προωθείται ανοιχτά από την ιθύνουσα πολιτική τάξη και τους δανειστές. Ή να υποστεί τη συστηματική φθορά ενός κόμματος που πόνταρε στη νομή της εξουσίας, αλλά αδυνατεί πλέον να την κερδίσει για τον εαυτό του.

Τι νομίζετε ότι θα κάνουν όλοι αυτοί που εντάχθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική της εξουσίας; Τι νομίζετε ότι θα κάνει το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” που βρήκε καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα διαπιστώσει ότι αδυνατεί να λειτουργήσει ως τέτοιο; Όπου φύγει-φύγει. Η μόνη χρησιμότητα που έχει η παρουσία του αυτή την στιγμή είναι να πνίγει με τον κομματικό του μηχανισμό κάθε κινηματικό σκίρτημα της κοινωνίας, κάθε πρωτοβουλία από τα κάτω, κάθε προσπάθεια συνεύρεσης πάνω σε κοινούς άμεσους στόχους πάλης.

Η κυβερνώσα παράταξη κέρδισε την πρωτοβουλία των κινήσεων και σημαντικό πολιτικό χώρο για να μεταλλαχθεί έναντι μιας αντιπολίτευσης που δεν μπορεί και δεν θέλει να κινηθεί “εκτός των τειχών”. Το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει τη δυνατότητα στη μνημονιακή διακυβέρνηση να παίξει με την αντιπολίτευση από θέση ισχύος. Ιδίως από την στιγμή που η αντιπολίτευση στο σύνολό της αδυνατεί, ή δεν θέλει να κινηθεί μέσα στην κοινωνία με κινηματικούς όρους.

Παγιώθηκε μια φασιστική ακροδεξιά, η οποία λειτουργεί τόσο σε επίπεδο κυβερνητικό, όσο και σε επίπεδο αντικυβερνητικό ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και το χειρότερο, ένα τμήμα του εκλογικού σώματος δέχεται να εκφράζεται μέσα από τέτοιες καταστάσεις χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Χωρίς να νιώθει καν την απειλή στην ίδια την υπόσταση της χώρας. Ψηφίζει υπόκοσμο για να τιμωρήσει τους πάντες. Ακόμη και τον εαυτό του.

Το ΚΚΕ έχει αναδειχθεί σε βασική εγγυήτρια δύναμη της διατήρησης στην εξουσία της μνημονιακής πολιτικής. Λειτουργεί αντικειμενικά στο πολιτικό σύστημα σαν το alter ego της ΧΑ και εξασφαλίζει ότι δεν πρόκειται, όσο περνά από το χέρι του, να υπάρξουν ευρείες συναινέσεις και συνεργασίες που θα επιτρέψουν μια πιθανή αντιμνημονιακή διακυβέρνηση. Κι επομένως η ψήφος στο ΚΚΕ λειτουργεί αντικειμενικά όπως η ψήφος στην ΧΑ.

Η λογική που αποπνέει η πολιτική της ηγεσίας του, “υποταγή στο ΚΚΕ, ή να πάτε να χαθείτε όλοι σας, να πεθάνει η χώρα κι ο λαός της”, δεν διαφέρει σε τίποτε από κοινωνική, ταξική και εθνικοαπελευθερωτική σκοπιά από τις λογικές του αναδυόμενου φασισμού. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, τότε δεν είναι λιγότερο θύμα από τον ψηφοφόρο της ΧΑ, ή από όποιον υποβαθμίζει σήμερα τον κίνδυνο του φασισμού, που εκπορεύεται από το ίδιο το καθεστώς κατοχής.

Άλλωστε όσοι θεωρούν ακόμη ως a priori αντικαθεστωτικές τις δυνάμεις της επίσημης αριστεράς σήμερα, ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν ότι οι ηγεσίες τους ήταν και παραμένουν οι χειρότεροι απολογητές του καθεστώτος αποικιακής κατοχής που έχει επιβληθεί στην χώρα και το λαό της. Συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να εντοπίζουν το όλο πρόβλημα μόνο στις πολιτικές που εφαρμόζονται, να αρνούνται ότι υπάρχει καθεστώς κατοχής και το κυριότερο να αναπαράγουν τη θεωρία της “ιερότητας του προσώπου” για τους πολιτικούς που δολοφονούν εν ψυχρώ έναν ολόκληρο λαό και μια χώρα.

Οι πολιτικοί που κυβερνούν, μας λένε τα παπαγαλάκια της αριστεράς, μπορούν μόνο να κρίνονται πολιτικά και όχι να διώκονται για πράξεις εσχάτης προδοσίας και σφετερισμού της εξουσίας. Ότι ακριβώς πίστευαν και οι σκοταδιστές εκπρόσωποι της απολυταρχίας από την εποχή του μεσαίωνα, οι οποίοι θεωρούσαν το πρόσωπο του μονάρχη κυβερνήτη, ως “ιερό” κι άρα υπεράνω κάθε φυσικού δικαστή.

Οι ΑΝΕΛ από την πλευρά τους βρίσκονται σε διαδικασία αποσύνθεσης. Κι αυτό όχι μόνο γιατί έχουν υποστεί την μεγαλύτερη εκλογική ήττα από ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο. Λειτούργησαν εξαρχής ως μια ευκαιριακή συνάθροιση παραγόντων με προσωπικές ατζέντες. Σήμερα αποτελούν τη βασική δεξαμενή απ’ όπου αντλούνται οι αναγκαίοι “ανεξάρτητοι” βουλευτές, που το επίσημο πολιτικό κατεστημένο χρειάζεται ως μπαλαντέρ στις ήδη κυοφορούμενες πολιτικές διεργασίες του. Ακριβώς όπως συνέβη και την εποχή των Ιουλιανών του 65, προκειμένου το επίσημο καθεστώς να ανοίξει με κοινοβουλευτικό μανδύα τον δρόμο προς την χούντα.

Η μόνη διαφορά ήταν και παραμένει το γεγονός ότι η ηγεσία των ΑΝΕΛ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για συνεργασία σε κινηματικό επίπεδο και μέσα στην κοινωνία. Δημιουργήθηκε ως ένα άκρως τυχοδιωκτικό μόρφωμα, αντιγραφή του κόμματος της ΝΔ, απ’ όπου προήλθαν και τα περισσότερα στελέχη του.

Ο τυχοδιωκτισμός και η αμετροέπεια αποτελεί βασικό στοιχείο του πολιτικού λόγου και της δράσης του ακόμη και μετά από μια τέτοια ήττα. Ο κ. Καμμένος κάνει προτάσεις “συνεργασίας” μόνο όταν βρίσκεται μπροστά σε κάμερες, την ίδια ώρα που αντιμάχεται κάθε πρόταση ανοιχτού πολιτικού διαλόγου και μεθοδεύει συνευρέσεις χωρίς αρχές στο παρασκήνιο. Προσπαθεί απλά να περισώσει ότι μπορεί από το κόμμα του.

Το εκλογικό αποτέλεσμα για το ΕΠΑΜ

Επομένως, αν θέλει κανείς να κρίνει με νηφαλιότητα το εκλογικό αποτέλεσμα του ΕΠΑΜ, θα πρέπει να το κρίνει με βάση αυτά τα δεδομένα. Χρειάζεται, δηλαδή, να αποκτήσουμε την αίσθηση του μέτρου.

Ναι ήταν πολιτική ήττα το γεγονός ότι δεν πετύχαμε το πολιτικό στόχο που είχαμε θέσει. Όμως στις συγκεκριμένες συνθήκες επίτευξη του πολιτικού στόχου μας θα σήμαινε μια ευρύτερη ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.
Ήταν έτοιμη η κοινωνία για κάτι τέτοιο; Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πώς όχι.

Κι αυτό γιατί στην κοινωνία κυριαρχεί ο φόβος και η ηττοπάθεια. Και στην διαχείριση του φόβου και της ηττοπάθειας υπερτερεί πάντα το σύστημα εξουσίας και ο υπόκοσμος. Μόνο αυτοί ξέρουν να μιλάνε την γλώσσα του φόβου και να τον διαχειρίζονται με επάρκεια.

Πρέπει να ξέρουμε ότι ο φόβος είναι πάντα κακός σύμβουλος. Σύντροφός του είναι πάντα το μίσος, το μίσος απέναντι σ’ όλους. Το μίσος γεννά την ωμότητα, τον κυνισμό, την αναξιοπρέπεια και την αδιαλλαξία.

Γιατί κυριάρχησε ο φόβος και το μίσος; Τα ΜΜΕ; Όχι. Η κινηματική άπνοια οδήγησε σ’ αυτά τα αποτελέσματα. Και γι’ αυτήν φρόντισαν επαρκώς οι κομματικοί μηχανισμοί πρωτίστως της αριστεράς, αλλά και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εργαζόμενη κοινωνία έχει χάσει προ πολλού τη συνοχή της και την έκφρασή της μέσα από τις δικές της συλλογικότητες κοινής δράσης. Κυριαρχεί ο ατομισμός. Ο καθένας για την πάρτη του και ο Θεός για όλους. Και καθώς οι απειλές πληθαίνουν και βαθαίνουν για την ίδια την ύπαρξη και την επιβίωση της μεγάλης πλειοψηφίας, η κοινωνική συνείδηση ανταγωνίζεται με τα πιο πρωτόγονα ένστικτα του φόβου.

Ο φόβος όμως δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο με οργάνωση και συλλογική δράση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν υπάρχει άλλο μέσο.

Είχε φτάσει το ΕΠΑΜ τους οργανωτικούς και συλλογικούς του δεσμούς με την πάσχουσα κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που να άντεχαν μέσα σε τέτοιες συνθήκες φόβου ώστε να έδιναν ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα; Προφανώς όχι. Κι αυτό – είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει – είναι το βασικό συμπέρασμα από το εκλογικό αποτέλεσμα του ΕΠΑΜ.

Σαν Μέτωπο έχουμε κατακτήσει μια αξιόλογη επιρροή μέσα στην κοινωνία. Μια επιρροή με βάση αυτά που λέμε, το ποιοι είμαστε, το ποιόν μας και τις θέσεις μας. Το μέγεθος αυτής της κοινωνικής επιρροής το διαπιστώσαμε σε κάθε βήμα και της προεκλογικής περιόδου. Είναι αυτό που εξέθρεψε στις γραμμές μας τις ιδιαίτερα θετικές προσδοκίες για το αποτέλεσμα.

Δεν ήταν λάθος η εικόνα που είχαμε για την κοινωνική επιρροή του πολιτικού μας λόγου. Για την ανταπόκριση του κόσμου. Όμως δεν αρκεί αυτό. Χρειάζεται και κάτι παραπάνω.
Έπρεπε να είχαμε δεθεί περισσότερο με τον κόσμο αυτόν που έβλεπε και βλέπει σε μας μια πιθανή διέξοδο.

Έπρεπε να είχαμε δεθεί περισσότερο στη γειτονιά και στους εργασιακούς χώρους. Να έχουμε αποδείξει στην πράξη, στην καθημερινή πράξη ότι μας χρειάζεται. Και παρά τα μεγάλα βήματα που έχουμε κάνει, αυτό δεν το έχουμε κατακτήσει ακόμη. Να λοιπόν το βασικό συμπέρασμα που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

Επομένως, ότι και να λέμε για το τι έφταιξε στον τρόπο που πολιτευτήκαμε μέσα στην προεκλογική περίοδο, ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάμε. Θα εισπράττουμε πάντα το αντίτιμο της δικής μας δουλειάς μέσα στην κοινωνία. Το αντίτιμο της κοινωνικής μας παρέμβασης στα πιο ζωτικά και άμεσα προβλήματα της πάσχουσας κοινωνίας.

Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Άψογα να πήγαιναν όλα κατά την προεκλογική περίοδο. Ακόμη κι αν φτιάχναμε μια επικοινωνιακή εικόνα πολύ σικάτη και με σεξαπίλ, το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν οριακά μόνο καλύτερο.

Ποια είναι τα βασικά προβλήματά μας

Για να πετυχαίναμε τον εκλογικό μας στόχο και να ανατρέπαμε ουσιαστικά το πολιτικό σκηνικό, θα έπρεπε τα κλιμάκια του ΕΠΑΜ να είχαν οργώσει όλη την Ελλάδα, τουλάχιστον δυό, ή τρεις φορές. Να είχαν κατακτήσει την αναγνώριση και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Από τις πιο κακοπαθημένες γειτονιές της Αθήνας, έως το πιο απόμακρο βουνό της χώρας.

Δυστυχώς ξεκινήσαμε αργά να το κάνουμε και με πενιχρά μέσα. Να γιατί το βασικό μας καθήκον σήμερα είναι να δημιουργήσουμε τις οργανωτικές δυνατότητες για να κάνουμε ακριβώς αυτό. Να βρούμε τα μέσα, να ενεργοποιήσουμε τα χιλιάδες μέλη και φίλους σ’ όλη την επικράτεια, ώστε να μην υπάρχει ούτε ένα χωριό, ούτε μια γειτονιά, χωρίς να γνωρίζει το ΕΠΑΜ, χωρίς να υπάρχουν σύνδεσμοι, ή πυρήνες του ΕΠΑΜ.

Μπορούμε να το πετύχουμε αυτό; Ναι μπορούμε. Το διαπιστώσαμε όχι μόνο κατά την διάρκεια των εκλογών, αλλά και μετά. Όπου κι αν πήγαμε, ακόμη κι εκεί που δεν μας ξέρανε, βρήκαμε ανθρώπους να μας ακούσουν, βρήκαμε ανταπόκριση. Σε ορισμένες περιοχές, που ούτε καν μας γνώριζαν, δεν χρειάστηκε παρά μόνο μια επίσκεψη για να κερδίσουμε ψήφους από το μηδέν. Όπου η πολιτική δουλειά ήταν συστηματική, πόρτα την πόρτα, πρόσωπο το πρόσωπο, είδαμε να επιτυγχάνονται εκλογικά αποτελέσματα που είχαμε θέσει ως άτυπο στόχο επικρατείας.

Ότι κερδίσαμε μέχρι τώρα, το κερδίσαμε στον δρόμο, πρόσωπο με πρόσωπο, στην πρώτη γραμμή. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ούτε στιγμή αυτό.

Όποιος νομίζει ότι με μια μαγική επικοινωνιακή πολιτική θα μας ανοίξουν οι πόρτες των ΜΜΕ και οι καρδιές του πλήθους που άγεται και φέρεται απ’ αυτά, τότε ειλικρινά δεν έχει καταλάβει ούτε την άλφα-βήτα.

Κατά τη γνώμη μου όλη αυτή η κουβέντα περί επικοινωνιακής πολιτικής κρύβει δυο σοβαρές συγχύσεις. Αφενός, μια υπόκωφη διάθεση υποταγής στους κυρίαρχους τρόπους διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Χωρίς τα ΜΜΕ και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε, φαίνεται να πιστεύουν ορισμένοι. Κι αυτό είναι τραγικό λάθος. Είναι σαν να αποδέχεσαι ότι έχεις χάσει πριν καν να δώσεις την μάχη.

Αφετέρου, λογικές ανάθεσης. Να αναθέσουμε σε κάποιους άλλους, έξω από εμάς και την συλλογική προσωπική μας δουλειά, σε κάποιους ειδήμονες, ειδικούς της επικοινωνίας, ή στην ίδια την επικοινωνία, αυτό που αδυνατούμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε. Δηλαδή να επικοινωνήσουμε απευθείας με τον κόσμο και να του φανούμε άμεσα και πρακτικά ωφέλιμοι στο πρόβλημά του.

Οι λογικές αυτές, ακόμη κι όταν δεν ομολογούνται ανοιχτά, απηχούν το αίσθημα της ήττας που πλημμυρίζει την κοινωνία και επιδρά και σε μας τους ίδιους. Όχι κύριοι, δεν κάνουν αδιαφιλονίκητο κουμάντο τα ΜΜΕ και οι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Όχι, στον βαθμό που εμείς ξέρουμε να κάνουμε με σύστημα και συνέπεια την δουλειά μας.

Κι αυτή δεν είναι άλλη από το να συγκροτούμε γύρω από κάθε πυρήνα μας έναν ευρύ κύκλο φίλων του ΕΠΑΜ και ένα ακόμη πιο ευρύ σε συμμετοχή και απήχηση δίκτυο κοινωνικών μορφών πρωτογενούς οργάνωσης ευρύτερων στρωμάτων με βάση τα πιο ζωτικά και επείγοντα προβλήματα της πάσχουσας κοινωνίας. Μόνο έτσι μπορούμε να πορευτούμε και να κερδίζουμε τις μάχες μας. Ακόμη και τις εκλογικές.

Επομένως, τα κλιμάκια του ΕΠΑΜ θα πρέπει να επαναλάβουν τις περιοδείες που έκαναν. Θα πρέπει να τους δείξουμε ότι κρατάμε τις υποσχέσεις μας. θα πρέπει να τους δείξουμε ότι δεν είμαστε διάττοντες αστέρες της προεκλογικής περίοδο, όπως όλοι οι άλλοι. Αν δεν το κάνουμε, απλά θα δείξουμε ότι είμαστε ανίκανοι της εμπιστοσύνης τους.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να ενισχύσουμε με κάθε μέσο την παρέμβασή μας στην κοινωνία. Όχι προς άγρα ψήφων. Ούτε προς αναζήτηση ηλιθίων που πιστεύουν σε προεκλογικές υποσχέσεις. Πρέπει να παρέμβουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αμυνθεί συλλογικά η κοινωνία από την επίθεση μαζικής εξόντωσης που δέχεται.
Να μην αφήσουμε μέτωπο κοινωνικής δράσης, ή αγώνα, που να μην παρέμβουμε με τρόπο λυτρωτικό για την κοινωνία. Για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη πλατύτερων μαζών στη δική τους αυτενέργεια και αυτοοργάνωση. Να αναπτυχθεί η οργανωτικότητα και η συλλογική δράση των μαζών. Να αντιτάξουμε σφοδρή αντίσταση ενάντια στον εναγκαλισμό με κομματικού μηχανισμούς, που έχει σαν στόχο να πνίξει, ή να καθυποτάξει την πρωτοβουλία της κοινωνίας.

Οι δέκα λόγοι που πρέπει να τηρούμε ως ευαγγέλιο

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε ορισμένες βασικές αρετές που έκαναν να ξεχωρίσει το κίνημά μας.

1ο.
Πρέπει να μάθουμε περισσότερο να ακούμε και λιγότερο να μιλάμε. Πρέπει να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τον άλλο και λιγότερο να του επιβάλλουμε την άποψή μας ως μέτρο του αλάνθαστου. Δεν είμαστε ιεροκήρυκες στην έρημο. Ούτε ιεραπόστολοι ανάμεσα σε βάρβαρους ιθαγενείς. Είμαστε το ίδιο με τον λαό. Πρέπει να αποβάλουμε το άγχος να πείσουμε. Πρέπει να μάθουμε να συζητάμε και να αφήνουμε να εκφραστεί τον άλλο ελεύθερα, χωρίς ενοχές και επικρίσεις. Δεν πρέπει να κάνουμε διακρίσεις και οφείλουμε να απευθυνόμαστε σε όλους με τον τρόπο που ο καθένας κατανοεί ή βιώνει το πρόβλημα σήμερα.

2ο.
Πρέπει να μάθουμε να συζητάμε ήρεμα, ήσυχα κι απλά. Όπως ξέρουμε να μιλάμε στους δικούς μας. Και η μεγάλη πλειοψηφία είναι δικοί μας και εμείς δικοί τους. Δεν ξεχωρίζουμε, ούτε διαφέρουμε από τον απλό κόσμο. Για να μας ακούσει θα πρέπει πρώτα να τον ακούσουμε και ύστερα να μάθουμε να καταλαβαινόμαστε. Δεν είμαστε ούτε δεξιό, ούτε αριστερό γκρουπούσκουλο για να επενδύουμε στα αρνητικά του αντανακλαστικά. Εμείς οφείλουμε να απευθυνόμαστε στη λογική του και στην καρδιά του. Να τον κερδίζουμε με τη λογική και την καρδιά μας.

3ο.
Πρέπει να αποκτήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και να μην ξεχνάμε ότι το ΕΠΑΜ είναι μια ανοιχτή οργάνωση. Πρέπει επιτέλους να δείχνουμε εμπιστοσύνη στους συναγωνιστές, αλλά και στους φίλους. Να τους εμπλέκουμε στις διαδικασίες της οργάνωσης και στις δράσεις της. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να κλεινόμαστε μέσα στους πυρήνες, ή μέσα στα όργανα με μια λογική αυτάρκειας που δεν ταιριάζει στο ΕΠΑΜ. Ο πυρήνας οφείλει να αναπτύξει τέτοιους δεσμούς με το κοινωνικό του περιβάλλον που η ίδια η κοινωνία να αναφέρεται σ’ αυτόν για όλα τα επίκαιρα προβλήματά της. Όπου έγινε αυτό, το ΕΠΑΜ απέκτησε την αίγλη και τον χαρακτήρα του Μετώπου που οφείλει να είναι.

4ο. Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να ασκούμε και να μας ασκούν κριτική. Η οξύτητα του λόγου, οι αντιπαραθέσεις, ακόμη και οι χαρακτηρισμοί είναι πρακτικές που μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα στις διαδικασίες του ΕΠΑΜ. Αρκεί να τηρούνται αυτές οι διαδικασίες. Για κανένα μέλος του ΕΠΑΜ δεν υπάρχουν όρια στην κριτική που ασκεί, ούτε στον τρόπο που την ασκεί. Αρκεί να ασκείται με γνώμονα το καλό του ΕΠΑΜ, για την παραπέρα ανάπτυξή του. Αν ασκείται μόνο και μόνο για ρίξει ανάθεμα στο Μέτωπο, ώστε αυτός ή αυτοί που την ασκούν να την χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να ακολουθήσουν άλλο δρόμο, για να αναζητήσουν βοσκή σε γνωστά κομματικά παχνιά, ή νοσηρές καταστάσεις, είναι κι αυτό δικαίωμα τους και δείχνει το ήθος και το επίπεδό τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι μέτρο αλάνθαστο για καθένα μας ατομικά, αλλά και συλλογικά είναι η πράξη. Εκεί κρίνονται όλοι. Ότι κι αν λένε, όσο κουρνιαχτό κι αν σηκώνουν.

5ο.
Το ΕΠΑΜ δεν διαθέτει και σωστά δεν διαθέτει, διαδικασίες σωφρονισμού. Όμως διαθέτει αρχές και διαδικασίες δημοκρατίας που μπορούν να λειτουργούν και να αποδίδουν μόνο στο βαθμό που το κάθε μέλος του ξεχωριστά και όλα μαζί ξέρουν να τις υπερασπίζονται και να τις τηρούν. Παρατράγουδα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Αυτή είναι η διαλεκτική της ζωής μιας οργάνωσης. Όσο δημοκρατική κι αν είναι. Η γκρίνια όμως δεν ωφελεί σε κανέναν. Και γκρίνια είναι να με ενοχλεί κάτι και να μην χρησιμοποιώ τις προβλεπόμενες διαδικασίες του ΕΠΑΜ προκειμένου να το διορθώσω. Και οφείλουμε να πούμε ότι το ΕΠΑΜ διαθέτει διαδικασίες που επιτρέπουν ακόμη και στο πιο πρόσφατο μέλος του να κυνηγήσει ένα θέμα που το απασχολεί μέχρι τέλους, μέχρι να βρει τη λύση του. Εκτός κι αν η γκρίνια κρύβει προσωπικές βλέψεις και νοσηρές επιδιώξεις.

6ο.
Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε συναγωνιστές και φίλους με ηπιότητα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιμετωπίζουμε ως παρειές, ή εχθρούς όσους π.χ. δεν δούλεψαν κατά τη διάρκεια των εκλογών, όσους λύγισαν κάτω από το βάρος των υποχρεώσεων, ή του αγώνα. Και κυρίως δεν πρέπει επ’ ουδενί να αντιμετωπίσουμε ως βλάκες, ηλίθιους, ή δεν ξέρω κι ‘γω τι όσους δεν μας ψήφισαν, έστω κι αν υπολογίζαμε στην ψήφο τους. Δεν υπάρχει χειρότερος κοινοβουλευτικός κρετινισμός απ’ αυτόν που μετρά τη δυναμική και το εκτόπισμα μιας δύναμης με βάση τις ψήφους που παίρνει. Ας αφήσουμε όλους τους άλλους να συμπεριφέρονται ως χουλιγκάνοι, με όλο το οπαδικό, ή κοπαδικό μένος που εμφυτεύει η πολιτική ως άθλημα ηλιθίων και κομματόσκυλων. Αυτό το λάθος δεν πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να καλωσορίζουμε στο πλευρό μας όποιον δέχεται να παλέψει μαζί μας, έστω κι αν νιώθουμε προδομένοι από την προηγούμενη στάση του, ή από την ψήφο του στις εκλογές.

7ο.
Πρέπει επιτέλους να ανοίξουμε τους πυρήνες στην κοινωνία. Η απλή σύσκεψη με φίλους, η τακτική περιοδεία στον κοινωνικό χώρο ευθύνης, η παρέμβαση στα προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, η συμμετοχή σ’ όλα τα μέτωπα και τις δράσεις που αναπτύσσονται στην περιοχή, όλα αυτά κι άλλα πολλά συνιστούν την παρουσία του πυρήνα στην κοινωνία. Πρέπει οι πυρήνες να γίνουν σημείο αναφοράς στην κοινωνία για το ήθος, το επίπεδο και την δράση για το καλό όλων. Πρέπει να σταματήσουμε να τιμωρούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, όταν δεν βλέπουμε γρήγορα και απτά αποτελέσματα. Η δουλειά που κάνουμε είναι μακρόχρονη και λειτουργεί συσσωρευτικά. Ξαφνικά θα γίνει το μπαμ και θα φανεί το αποτέλεσμα της δουλειάς μας. Γι’ αυτό και πρέπει να απαλλαγούμε από το άγχος του γρήγορου απτού αποτελέσματος. Το μονοπάτι που έχουμε πάρει είναι μακρύ, δύσβατο και ομιχλώδες και μόνο αυτοί που ξέρουν πώς να το περπατήσουν θα μπορέσουν να δουν τελικά τις ολοφώτεινες κορυφές του αγώνα για μια νέα Ελλάδα.

8ο.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα όργανα του ΕΠΑΜ ως διορισμένη ηγεσία του Μετώπου και τα μέλη τους ως αξιωματούχους. Τα μέλη των οργάνων δεν είναι αξιωματούχοι. Είναι υπηρέτες των μελών και του Μετώπου. Είναι συναγωνιστές που διαφέρουν ως προς τα άλλα μέλη, μόνο ως προς το γεγονός ότι έχουν φορτωθεί μεγαλύτερες ευθύνες κι επομένως είναι πολύ περισσότερο εκτεθειμένοι τόσο εντός, όσο και εκτός του ΕΠΑΜ.

Όποιος έχει βρεθεί σε κάποιο από τα όργανα γνωρίζει από πρώτο χέρι τι απαιτήσεις υπάρχουν από τον ίδιο σε χρόνο, σε αφοσίωση, σε αποτελεσματικότητα. Τα μέλη των οργάνων δεν έχουν οικογένειες, τις έχουν εγκαταλείψει. Δεν έχουν προσωπική ζωή, επίσης την έχουν εγκαταλείψει. Δεν έχουν καμιά, μα καμιά προσωπική απολαβή, διότι καμιά ανταμοιβή δεν προβλέπεται. Ούτε υπάρχει. Κι όλα αυτά εθελοντικά, προκειμένου να διεκπεραιώσουν τα καθήκοντά τους στο μέτρο πάντα του προσωπικά δυνατού.

Στους ρυθμούς αυτούς και σ’ αυτές τις συνθήκες ελάχιστοι αντέχουν. Πολλοί καταρρέουν, φθείρονται και λυγίζουν. Και είναι φυσιολογικό. Γι’ αυτό και έχουμε τακτικό ετήσιο συνέδριο, έτσι ώστε να αλλάζει η σύνθεση των οργάνων. Προβλέπουμε την ανάκληση για όποιον δεν στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων. Έχουμε οριζόντια μορφή οργάνωσης, έτσι ώστε να μην επαφίενται τα πάντα στους αιρετούς των οργάνων.

Άλλωστε μέσα στο ΕΠΑΜ οι τρομακτικές απαιτήσεις όσων καταλαμβάνουν θέσεις κεντρικών οργάνων είναι η αναγκαία φυσική επιλογή για όσους λατρεύουν την καρέκλα, αλλά είναι πολύ λίγοι για τις απαιτήσεις αυτής της καρέκλας. Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε αρκετούς που μετά την προσωπική τους αποτυχία να αντέξουν την πίεση των απαιτήσεων και των καθηκόντων, έφυγαν καταγγέλλοντας το Μέτωπο για ήθη και πρακτικές που οι ίδιοι ήταν εθισμένοι. Όταν είσαι μηδενικό και νομίζεις πώς κάτι είσαι, ενώ δεν είσαι ικανός για ένα δράμι πρακτικής δουλειάς, είναι εύκολο να καταγγείλεις όλους τους άλλους που μπορούν να επιτελούν αυτό στο οποίο απέτυχες εσύ παταγωδώς.

Όλα αυτά οφείλει να μην τα ξεχνά κανένας και πρωτίστως οι συναγωνιστές των οργάνων. Διαταγές και εντολές στο ΕΠΑΜ δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μπορεί να δίνει εντολή ελέω κεντρικού οργάνου. Μόνο πειθώ και συναίνεση μπορεί να υπάρξει, αλλά και κύρος που κατακτιέται εν τοις πράγμασι κι όχι λόγω θέσης.

Κι ο λόγος είναι απλός. Η πολιτική δουλειά στο Μέτωπο βασίστηκε και βασίζεται στην εθελοντική προσφορά κι επομένως όλοι μας – πρωτίστως τα μέλη των οργάνων – πρέπει να σεβόμαστε την προσφορά του κάθε μέλους, ή φίλου του ΕΠΑΜ. Και να μην ξεχνάμε ότι όλοι μας λογοδοτούμε για ότι κάνουμε κι όχι μόνο τα όργανα.

Βέβαια, οι συναγωνιστές των κεντρικών οργάνων συνιστούν έναν εύκολο στόχο για όποιον θέλει να τους μετατρέψει σε σάκο του μποξ. Το καθήκον όμως κάθε μέλους του ΕΠΑΜ, που σέβεται τον εαυτό του και το Μέτωπο, είναι να κρίνει συγκεκριμένα την απόδοση των οργάνων, αλλά και όσων τα απαρτίζουν. Συγκεκριμένα σημαίνει με βάση πράξεις και ενέργειες, ή πολιτικές, που σε όλους είναι γνωστές και ο καθένας μπορεί να τις κρίνει. Διαφορετικά η κριτική που ρίχνει απλά ανάθεμα γενικά και αόριστα, δεν είναι παρά χαρακτηριστική ένδειξη εκφυλισμού, ή δολιότητας. Δυστυχώς δεν υπάρχει πιο καρεκλοκένταυρος στην αντίληψη και στην πρακτική από αυτόν που κατακρίνει τα όργανα και τους ρίχνει ανάθεμα χωρίς να μιλά συγκεκριμένα. Η τακτική κρύβει τη γνωστή λογική του φύγε εσύ, να έρθω εγώ. Ή το γνωστό σύνδρομο του Ιζνογκούντ.

9ο.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στα ζητήματα πολιτικής ηθικής που αντιπροσωπεύει το ΕΠΑΜ. Είμαστε σαν του άλλους, ή κάτι ριζικά διαφορετικό στον τρόπο δράσης και αντίληψης;
Μήπως πρέπει να γίνουμε σαν τους άλλους προκειμένου να μπορούμε, ίσως, πιο εύκολα να συγκεντρώνουμε ψήφους;
Προσωπικά θεωρώ ότι είμαστε ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που – με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες μας – φέρνει νέα ήθη και τρόπους συμπεριφοράς στην πολιτική ζωή του τόπου.

Μας αγγίζει κάτι τέτοιο; Ή μήπως είναι καλύτερα να γίνουμε κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ; Είμαι σίγουρος ότι ξέρετε την διαφορά ανάμεσα στην αξιοπρέπεια ενός μαχητή της ζωής, που δεν ενδίδει έστω κι αν περνά δύσκολα, έστω κι αν αντιμετωπίζει αδιέξοδα και σ’ εκείνον που εντυπωσιάζεται από τα φρου-φρου και τα αρώματα των επίσημων σαλονιών της πολιτικής.

Άλλωστε το δίλημμα πάντα υπήρχε, μαχητής της ζωής, ή κοκότα πολυτελείας στα σαλόνια της επίσημης πολιτικής; Όποιος ντρέπεται να βρίσκεται, ή να συμπορεύεται με μια πληβειακή οργάνωση σαν το ΕΠΑΜ και ζηλεύει τα σαλόνια της επίσημης πολιτικής, είναι ελεύθερος να πάει. Είναι σαν το μπλε χάπι του Μάτριξ. Μόνο όποιος έχει ψυχή, μυαλό, σθένος και αξιοπρέπεια μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να την πολεμήσει μέχρι τέλους. Οι υπόλοιποι θα σαγηνεύονται πάντα από τον επίσημο εικονικό κόσμο, έστω κι αν αυτός απαιτεί ηθική και αξιοπρέπεια κοκότας.

Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε τι είμαστε. Τι θέλουμε να είμαστε. Μαχητές, ή κοκότες προς εξαγορά από τον πλειοδοτούντα; Δίνουμε την μάχη για μια καλύτερη ζωή, για μια νέα Ελλάδα, ή για προσωπική πολιτική καριέρα; Προσωπικά θέλω να τοποθετηθεί ο κάθε συναγωνιστής, γιατί θέλω να ξέρω σε τι οργάνωση ανήκω. Αν επιτρέπουμε προσωπικές στρατηγικές μέσα στο ΕΠΑΜ. Αν επιτρέπουμε όποιος έχει χρήματα να κάνει τον δικό του προεκλογικό αγώνα για να μαζέψει την δική του πολιτική προίκα, για να την κάνει άραγε τι; Αν επιτρέπουμε λογικές σταυροδοσίας μέσα στο ΕΠΑΜ, ή να χρησιμοποιούνται οι οργανώσεις του Μετώπου ως εκλογικά κέντρα συγκεκριμένων υποψηφίων.

Αν δεν μας ενοχλούν όλα αυτά, τότε οφείλω να το ξέρω, διότι εγώ προσωπικά – δεν ξέρω για εσάς – δεν μπορώ να υπηρετήσω μια τέτοια οργάνωση. Κι όπως το έχω πει κι άλλοτε. Ο δρόμος μου είναι ήδη χαραγμένος. Και ξέρω να τον περπατήσω ακόμη και μοναχός μου αν χρειαστεί. Και δεν με νοιάζει να καταλήξω σαν τον γιατρό στο έργο του Ίψεν, Ο εχθρός του Λαού.

10ο.
Χωρίς όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να υπάρξει ΕΠΑΜ. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει ΕΠΑΜ, διότι πολύ απλά ότι κι αν κάνει, ότι κι αν λέει δεν θα είναι τίποτε άλλο εκτός μια από τα ίδια. Να γιατί οφείλουμε όλα τα παραπάνω να τα τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια. Όχι από προσωπικό γινάτι. Ούτε από προσωπική ανάγκη. Αν είναι να κερδίσουμε την πατρίδα μας, αν είναι να ελπίζουμε ότι δεν θα χαθούμε στις στάχτες μιας χώρας σε αποκαΐδια, κι ενός λαού σε γενοκτονία, αν θέλουμε να υπάρχει έστω μια αμυδρή ελπίδα ότι τελικά θα τα καταφέρουμε, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια τέτοια μορφή οργάνωση, όπως είναι το ΕΠΑΜ. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

3.000 χρόνια ιστορίας κοινωνικών αγώνων για την πρόοδο, την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια διδάσκει ότι μόνο μια πρωτογενώς μετωπική, ανοιχτή, οριζόντια από τα κάτω και ταυτόχρονα ενιαία οργάνωση που απευθύνεται με ριζικά νέους όρους συμπεριφοράς στους καταπιεσμένους μπορεί να τα καταφέρει. Καμιά άλλη. Όλες οι άλλες μορφές οδήγησαν είτε σε τραγικές ήττες και οπισθοδρομήσεις, είτε σε τερατογεννέσεις στην περίπτωση που η διαλεχτική της ζωής τους επέτρεψε να επικρατήσουν.

Δεν έχουμε ακόμη το Μέτωπο που όλοι ονειρευόμαστε, αλλά δεν πρόκειται να το έχουμε ποτέ αν δεν επιμείνουμε στο να αποβάλουμε το σαράκι του γκρουπούσκουλου που μας ταλαιπωρεί. Στον προεκλογικό αγώνα υπήρχαν συναγωνιστές που δυστυχώς έδιναν τον αγώνα με λογική και φρασεολογία αριστερού γκρουπούσκουλου. Σαν να ήταν εν δυνάμει συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ή του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή ακόμη χειρότερα σαν ΚΟΒ του ΚΚΕ.

Όσο πρόβλημα συνιστά στο Μέτωπο να παρασυρθεί από εθνικιστικές λογικές, που ειδικά στις μέρες μας οδηγούν αναγκαστικά στην αγκαλιά του φασισμού, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να ταυτιστεί με κάποια παραλλαγή της αριστεράς. Τι πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε ότι δεξιά-αριστερά σήμερα δεν υφίσταται παρά μόνο για να διασπά και να σπέρνει διχόνοια μέσα στον λαό; Τι πρέπει να υποστούμε για να αντιληφθούμε ότι το να προσεγγίζουμε τα προβλήματα ως δεξιά, ή αριστερά, παίζουμε το παιχνίδι του καθεστώτος και σ’ αυτό θα κερδίζουν πάντα οι κομματικοί και άλλοι μηχανισμοί της εξουσίας;

Όσο επικίνδυνος είναι για την πατρίδα σήμερα ο βαμμένος δεξιός, ή ο θρησκόληπτος που απαιτεί να πιστεύει κανείς σαν την αφεντομουτσουνάρα του για να σταθεί στο πλευρό του, άλλο τόσο επικίνδυνος είναι κι εκείνος που εξισώνει την αριστερά με την πρόοδο. Και πολύ χειρότερος είναι εκείνος που τυφλωμένος από τις ιδεοληψίες του, θεωρεί ότι οι σημερινοί κομματικοί σχηματισμοί είναι αιώνιοι, ελέω Γιαχβέ και μπορούν να παίξουν άλλο ρόλο, απ’ αυτόν που παίζουν εδώ και δεκαετίες. Αρκεί να υπάρξει καλή διάθεση, ή μια άλλη καλή ηγεσία.

Όλοι αυτοί που σκέφτονται έτσι να είστε σίγουροι, θα είναι οι πρώτοι που θα σηκώσουν όπλο, ή χέρι εναντίον των αντιπάλων τους, που θα δικαιολογήσουν την βία και την ανοιχτή καταστολή της κυβέρνησης του δικού τους κόμματος, όταν ο κομματικός μηχανισμός επικαλεστεί τα ιερά και όσια της ιδεοληψίας, ή της θρσηκοληψίας τους. Ή θα κρυφτούν στο σπίτι τους όταν διαψευσθούν οι αυταπάτες τους, αφήνοντας να γίνει η Ελλάδα και ο λαός της στάχτη και μπούρμπερι. Από τέτοια ψυχικά και πνευματικά ερείπια έχει πλημμυρίσει ο τόπος στις μέρες μας.

Όταν ο νους και η ψυχή σου έχει αιχμαλωτιστεί από τους δαίμονες της μεταφυσικής των ιδεών, τότε μετατρέπεσαι πολύ εύκολα σε δήμιο του διπλανού σου, του αδελφού, ή του συγγενή σου, της ίδιας της πατρίδας σου. Γιατί απέναντι σ’ όλους αυτούς υπάρχει κάτι πολύ ανώτερο που οφείλεις να υπηρετείς τυφλά. Η ιδεολογία σου, ή η θρησκεία σου. Μια ιδεολογία που όπως όλες οι ιδεολογίες και οι δίδυμες αδερφές τους, οι θρησκείες, συνιστούν την αποκάλυψη της πιο απόλυτης αλήθειας επί της γης. Κι επομένως κανείς άπιστος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ισότιμα, σαν συμπατριώτης, ή έστω σαν συνάνθρωπος.

Να τελειώνουμε επιτέλους με όλα αυτά. Πρώτα και κύρια στις γραμμές μας.

Και κάτι άλλο. Σέχτα δεν είναι μια οργάνωση, ή μια πολιτική επιλογή που την ακολουθούν λίγοι. Άλλωστε, ο κλασσικός τύπος σέχτας είναι η θρησκευτική που πολλές απ’ αυτές είχαν και έχουν εκατομμύρια οπαδούς. Σέχτα είναι η οργανωμένη προσπάθεια να επιβληθεί στην κοινωνία ένα δόγμα παρά και ενάντια στις ανάγκες της ζωντανής πραγματικότητας. Ο αριθμός των οπαδών δεν αλλάζει τον χαρακτήρα της σέχτας, ακόμη κι αν την μετατρέπει σε μόδα για τους πολλούς.

Τι άλλο εκτός από σέχτες απέναντι στην κοινωνία είναι τα σημερινά κόμματα; Το γεγονός ότι διαθέτουν ακολουθίες οπαδών, αυτό δεν φανερώνει τίποτε άλλο εκτός από την μετάλλαξη του ελληνικού έθνους σε ένα έθνος δούλων, ραγιάδων και υπεξουσίων. Μια μετάλλαξη που επήλθε τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια και οδήγησε στην ψυχοπνευματική οπισθοδρόμηση του Έλληνα στην κατάσταση που περιγράφει ο Ανώνυμος συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας του 1805. Να τρέμει να διεκδικήσει ακόμη και τα πιο φυσικά, ή αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα της ανεξάρτητης ύπαρξής του.

Ο Ανώνυμος Έλληνας του 1805 δεν αντιπροσώπευε κανενός είδους σέχτα, έστω κι αν τις απόψεις του και τις προτροπές του τις αποδέχονταν κυριολεκτικά ελάχιστοι. Ίσως πολύ λιγότεροι κι απ΄ όσοι υπολογίζουμε εμείς σήμερα. Έστω κι αν τον αντιμετώπιζαν ως σέχτα, σχεδόν όλοι οι σύγχρονοί του.

Στην πράξη συνιστούσε τη σπίθα που θα άναβε αναγκαστικά, αν το έθνος, ή το γένος όπως αυτοπροσδιοριζόταν στα πρώτα του επαναστατικά βήματα, επέλεγε τον λυτρωμό του. Κι έτσι έγινε. Αν δεν γινόταν, απλά θα έσβηνε και μαζί της θα έσβηνε και η δυνατότητα να υπάρξει ανεξάρτητο και ελεύθερο ελληνικό έθνος.

Όσο εμείς στο ΕΠΑΜ, τόσο εντός, όσο και εκτός, παλεύουμε ασυμβίβαστα εναντίον της ιδεολογικής και θρησκευτικής περιχαράκωσης που διχάζει τον λαό. Όσο ασκούμε ανελέητη κριτική σε αριστερές και δεξιές θρησκοληψίες, σε ιδεοληπτικές καθαρότητες, που τείνουν να συγκαλύψουν τα κοινά συμφέροντα του λαού και την ανάγκη για τον εθνικοαπελευθερωτικό του αγώνα. Όσο αγωνιζόμαστε να κρατάμε την οργάνωση του Μετώπου ανοιχτή για να λειτουργούμε ως καταλύτης ενότητας του ίδιου του λαού, ως μοχλός για την δική του απελευθέρωση. Τόσο το Μέτωπο θα καταπολεμά κάθε λογική και πρακτική σέχτας. Ακόμη κι αν όλη η κοινωνία βυθίζεται στον σεχταρισμό, τον σκοταδισμό και την ανυποληψία.

*Πολιτική Εισήγηση στην 4η Τακτική Σύνοδο του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ, 14-15/6/2014.