Σε άθλιο πολιτικό καφενείο για το φιλοθεάμων κοινό η Βουλή χθες.

 

του Δημήτρη Καζάκη

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή απέδειξε ότι η νέα κυβέρνηση, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, βλέπει τον κοινοβουλευτισμό σαν μια πρόζα για το φιλοθεάμων κοινό. Άλλωστε έτσι όπως καταντήσανε την Βουλή, μετά από τέτοια απαξίωση όλα αυτά τα χρόνια, μόνο για πρόζα προσφέρεται. Αφού πλέον δεν έχει ούτε καν την αρμοδιότητα να ψηφίζει, έστω τυπικά, για τις συμφωνίες που κλείνει η κυβέρνηση ερήμην και πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού.

Αναγνωρίζουν στους θεσμούς ρόλο πολιτικά κυρίαρχου στην Ελλάδα.

Η πρωτοβουλία για την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή ήταν της κυβέρνησης. Ο λόγος υποτίθεται ότι αφορούσε στην ενημέρωση του σώματος από τον πρωθυπουργό για την πορεία των διαπραγματεύσεων μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. ...

Ο λόγος από μόνος του, είναι άκρως προκλητικός. Η κυβέρνηση έρχεται στο σώμα για να πει ότι έχει κλείσει συμφωνία με τους Θεσμούς, δηλαδή με ξένα κέντρα, αλλά δεν θεωρεί - επειδή έτσι γουστάρει - ότι είναι αναγκαία η ψήφος της Βουλής. Έτσι η χώρα θα κινηθεί, τουλάχιστον για το επόμενο τρίμηνο, στο δρομολόγιο που καθόρισε η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, χωρίς ούτε καν να πέφτει λόγος στη Βουλή.

Με τη νομικοπολιτική λογική της χούντας.

Όποιος νομίζει ότι μ' αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η δήθεν καταγγελία της στο μέλλον, είναι επικίνδυνα αφελής. Αν ήταν έτσι, τότε η κατάλυση της Βουλής από την χούντα το 1967, διευκόλυνε την καταγγελία του κολοβού κοινοβουλευτισμού της μετεμφυλιακής περιόδου. Αυτό άλλωστε ισχυριζόταν η ίδια η χούντα, η οποία επικαλέστηκε γνωματεύσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για να υποστηρίξει ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία ήταν επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα, λόγω φυαλοκρατίας και κομμουνιστικού κινδύνου.

Το ίδιο κάνει και η τωρινή κυβέρνηση με την επίκληση δοτής γνωμάτευσης του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους - της οποίας συντάκτης είναι οι ίδιοι οι δανειστές και συνιστά παράρτημα της δανειακής σύμβασης. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι χουνταίοι χρειάστηκαν τον στρατό για να καταλυθεί ο μετεμφυλιακός κοινοβουλευτισμός, ενώ στην κυβερνώσα αριστερά σήμερα αρκεί η υποταγή της στους Θεσμούς της ΕΕ.

Έτσι οι συμφωνίες που κρίνουν το παρών και το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και του ελληνικού λαού, δεν χρειάζονται ούτε καν την ψήφο του ελληνικού κοινοβουλίου. Πρόκειται για καθαρό πραξικόπημα υπέρ ξένων κέντρων, δηλαδή των Θεσμών, στους οποίους αναγνωρίζεται ξεκάθαρα πολιτική κυριαρχία στην Ελλάδα. Πράξη που καθαρά εμπίπτει στο άρθρο 120, παρ. 3 του Συντάγματος περί σφετερισμού της εξουσίας και του 134 του ΠΚ, παρ. 2. Ένα ακόμη πραξικόπημα στη σειρά των πραξικοπημάτων από την εποχή του πρώτου μνημονίου με στόχο να απολέσει ο ελληνικός λαός το δικαίωμα ανεξάρτητης κρατικής υπόστασης.

Στο βασίλειο της μυστικής διπλωματίας.

Μήπως όμως εδεήθη η κυβέρνηση Τσίπρα να ενημερώσει έστω τη Βουλή; Μήπως εδεήθη να καταθέσει στη Βουλή τις προτάσεις της που συζητά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες με τους Θεσμούς; Για ενημέρωση, βρε αδερφέ. Μήπως κατέθεσε την τρίτη παράταση της δανειακής σύμβασης με τις υπογραφές του υπουργού οικονομικών και των άλλων; Για ενημέρωση, φυσικά.

Τίποτε απ' όλα αυτά. Όσοι παρακολουθήσαμε χθες τη Βουλή δεν μάθαμε απολύτως τίποτε για το δια ταύτα. Οι Θεσμοί και οι υπάλληλοί τους μπορούν να ξέρουν και να αποφασίζουν, αλλά το ελληνικό κοινοβούλιο κρίθηκε αναρμόδιο ακόμη και για να γνωρίζει. Όπως και ο ελληνικός λαός. Υπήρξε ποτέ χειρότερη αποικία σε ευρωπαϊκό έδαφος; Πολύ δύσκολα θα βρει κανείς τέτοιο παράδειγμα.

Ειπώθηκαν απίστευτα ψέματα. Ένα από αυτά ήταν όταν ο κ. Τσίπρας, αφού παινεύτηκε ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου είναι δική του επιτυχία κι όχι αποτέλεσμα ξεδιάντροπου εκβιασμού, μας είπε ότι προβλέπει και την αναδιάρθρωση του χρέους. Μέγα ψέμα. Αντίθετα η συμφωνία βασίζεται στην αναγνώριση του συνόλου του χρέους προς όλους τους πιστωτές, που η κυβέρνηση θα πρέπει να εξυπηρετεί "πλήρως και εγκαίρως". Τα υπόλοιπα είναι για τους αφελείς που τον πιστεύουν.

Κι ενώ τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που δέχθηκαν τις βολές του κ. Τσίπρα ως μέρος του όλου σόου, υπογράμμισαν ότι όλοι μαζί ψηφίζουν τα νομοσχέδια που εισηγείται η κατά τ' άλλα αντιμνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τόνισαν επίσης ότι θα συνεχίζουν να την στηρίζουν εφόσον αυτή πειθαρχεί στους Θεσμούς. Με άλλα λόγια, τη "γραμμή" δίνουν οι Θεσμοί κι όλοι ευθυγραμμίζονται.

Με τις ευλογίες του Μιχαλολιάκου της ΧΑ.

Το κλου της βραδιάς, κατά τη γνώμη μου, ήταν ο κ. Μιχαλολιάκος της ΧΑ, που δεν βρήκε τίποτε να καταλογίσει στην κυβέρνηση, ενώ έκανε καθαρό ότι έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σ' αυτήν. Να πώς τελείωσε την ομιλία του: "Τελειώνοντας διατυπώνω τη θέση μας ότι η Κυβέρνηση αυτή ευρίσκεται εις την εξουσία, την ψήφισε ο ελληνικός λαός, για να καταγγείλει το μνημόνιο, για να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση. Ελπίζω να τηρήσει την υπόσχεσή της και να το πράξει, διότι μόνο τότε θα πάψει το καθεστώς της δουλείας των τόκων και θα επιστρέψει η εθνική κυριαρχία στην Ελλάδα." Λίγο ακόμα και θα ζητούσε συμμετοχή στην κυβέρνηση.

Να λοιπόν πώς πορεύεται η κυβέρνηση στο ξεπούλημα του λαού και της πατρίδας. Με θεατρινίστικες παραστάσεις στη Βουλή που στόχο έχουν να κρύψουν την αλήθεια, αλλά και τη μυστική διπλωματία σε βάρος του λαού και της χώρας. Με τις πλάτες και την ψήφο όλων, εκτός ΚΚΕ, αλλά και με τις ευλογίες της ΧΑ. Υπάρχει ευνοϊκότερη συγκυρία για τα χειρότερα προς όφελος των δανειστών; Εκτός ίσως από τον στρατιωτικό νόμο, που όλοι μαζί θα αποφασίσουν, αν ο λαός πάψει να είναι χάπατο και γίνει "εχθρός λαός"

Αυτές είναι οι παραβιάσεις του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου που διεπράχθησαν σε βάρος της χώρας μας.

Σχόλιο: Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο γνώσης, που περιλαμβάνει τις πιο βασικές παραβιάσεις του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου που έγιναν στην Πατρίδα μας, από την ημέρα που "εισέβαλαν" οι Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια στην Πατρίδα μας.

Επίσης ο συγγραφέας με την ταυτοποίηση των παραβιάσεων, ταυτόχρονα προετοιμάζει και προτείνει και ανάλογο κατηγορητήριο για όλους τους υπεύθυνους εντός και εκτός της Ελλάδας  που έπληξαν βάναυσα τη χώρα μας με τη σωρεία των αναφερομένων παραβιάσεων.

Με αυτήν την έννοια το παρακάτω κείμενο είναι από τα πλέον χρήσιμα για τον κάθε Δημοκράτη- Πατριώτη.

του Κώστα Κούστα

Ο Ελληνικός λαός παρακολουθεί με ενθουσιασμό μια νέα κατάσταση να εξελίσσεται στα πλαίσια των κινήσεων της νέας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου διαφαίνεται βαθιά ρήξη με τις πολιτικές που ακολούθησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας.

Όμως, επειδή έχουμε βιώσει στο παρελθόν παρόμοιες εξάψεις ενθουσιασμού από τον λαό...
για να βρεθεί αργότερα προδομένος και απογοητευμένος, καλό θα ήταν να είμαστε όλοι ενήμεροι για το ποια είναι τα ισχυρά χαρτιά της Ελλάδας που δεν επιτρέπουν κωλοτούμπες από αυτή την κυβέρνηση.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις διέπραξαν ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ με βάση το ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ και το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ενώ τα όργανα της ΕΕ (Εurogroup - EΚΤ - ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΗΓΕΤΩΝ ΕΕ) παρανομούν με την συγκρότηση της ΤΡΟΙΚΑΣ και την επιβολή των μνημονίων παραβιάζοντας την ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ και την ΧΑΡΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ του ΟΗΕ!

Τα μνημόνια των «ελληνικών κυβερνήσεων» με την Τρόικα, είναι όχι απλά παράνομα, αλλά επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρα! Αυτό πρέπει να έχει η κυβέρνηση ως θέση συνεπικουρούμενη από το δικαίωμα αποζημίωσης για τη βλάβη που μας προκάλεσε η ΕΕ, η Τρόικα και οι υπάλληλοί τους.

Απόφαση ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

Το Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Μάρτιο εξέδωσε ψήφισμα, το οποίο μάλιστα συνηγορείται από την Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων και την Επιτροπή Νομισματικών και Οικονομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο οποίο αναφέρεται πως ότι εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία ως μνημονιακή πολιτική τα τέσσερα τελευταία χρόνια, καθώς και οι σχετικές συμβάσεις που έχουν υπογραφεί και η δράση της Τρόικας παραβιάζουν το πρωτογενές δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλαδή τις συνθήκες ίδρυσής της).

Ακύρωση μνημονιακών συμβάσεων:

Τα άρθρα 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ αναφορικά με το Δίκαιο των Συνθηκών προβλέπουν την ακύρωση μιας συνθήκης εφ’ όσον χρησιμοποιήθηκε δόλος, υπήρξε σφάλμα, απειλή κατά εκπροσώπου του κράτους κλπ.

Το άρθρο 41.παρ.3 του Χάρτου Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. αναφέρει: “Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην αποκατάσταση εκ μέρους της Ένωσης, της ζημίας που του προξένησαν τα θεσμικά όργανα ή οι υπάλληλοι της κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, σύμφωνα με τις γενικές αρχές που είναι κοινές στα δίκαια των Κρατών-Μελών“

Έκθεση του ΟΗΕ για παράβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

Η Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που δημοσιεύτηκε στις 07/03/2014 στην ιστοσελίδα του, επικρίνει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την Ελληνική κυβέρνηση για την μεθοδική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ανάπτυξη και την πρόοδο;

Ο διεθνής εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Cephas Lumina εξέφρασε τη λύπη του για την έλλειψη δέσμευσης από την Ελλάδα στην εντολή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αντιμετωπίσει τις προφανείς προκλήσεις στην προοδευτική υλοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών;

Ο ΟΗΕ επικρίνει τις ελληνικές κυβερνήσεις για την βάναυση καταπάτηση των συνταγματικών και διεθνών δεσμεύσεων όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα;

Δόγμα ΚΑΛΒΟ περί Εθνικής κυριαρχίας:

Έπραξαν εις γνώση τους και Ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο με βάση το από το 1962 ενσωματωμένο Δόγμα Κάλβο, που ορίζει το δικαίωμα προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και του Εθνικού Συμφέροντος:

"Το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα –ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας- να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), να απαλλοτριώσει, ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συντ. 1,17,106)."

Ως «επενδύσεις» εδώ νοούνται αδιακρίτως και ισότιμα, οι βιομηχανικές επενδύσεις, οι επενδύσεις εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου (concession agreements), αλλά και επενδύσεις (δανειακών) κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την μορφή ομολόγων, εντόκων γραμματίων κλπ. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ. Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868 (στον κολοφώνα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της – οδηγώντας αναγκαστικά και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λειτουργίας της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή υπέρ της επένδυσης της ίδιας!- τότε το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς της «επένδυσης» για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (public utility), με την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη της επένδυσης.

Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται –σύμφωνα με όσα προείπαμε – κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».

Σε κάθε περίπτωση, το καταβλητέο και το ύψος της αποζημίωσης θα κριθεί και θα καθοριστεί αποκλειστικά από τα δικαστήρια του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης» και με βάση τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού.

Η εφαρμογή (υλοποίηση) του δόγματος Calvo, συνιστά ταυτόχρονα, την έκφραση (άσκηση) και την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της επένδυσης.

Μάλιστα-σύμφωνα με το ίδιο αυτό «δόγμα» και όπως είπαμε ήδη- η δικαστική αρμοδιότητα για τα προκύπτοντα νομικά ζητήματα στην διαδικασία εθνικοποίησης της «επένδυσης», ανήκουν αποκλειστικά στον κράτος υποδοχής και λειτουργίας της επένδυσης, το κυρίαρχο νομικό πλαίσιο και τα δικαστήρια του οποίου θα καθορίσουν, κυρίαρχα, το περιεχόμενο, την αναγκαιότητα της εθνικοποίησης, την αντικειμενική αλήθεια του κινδύνου του Εθνικού Συμφέροντος του λαού από την λειτουργία της επένδυσης στην επικράτειά του και τελικά την νομιμότητα της εθνικοποίησης, καθώς και την καταβολή ή όχι αποζημίωσης στον πρώην ιδιοκτήτη της.

Η εκδίκαση της υπόθεσης της εθνικοποίησης στο δικαστήρια του αλλοδαπού κράτους-επενδυτή και σύμφωνα με το δικό του δίκαιο, αποκλείεται. Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από την «διπλωματική ασυλία» και την «νόμιμη» στρατιωτική των προστασία από το ισχυρότερο κράτος-επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια μορφή «δικαστικού εθνικισμού».

Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται και διασφαλίζεται διεθνώς, η δίκαιη κατανομή του πλούτου με όρους αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών και των λαών των και αποκλείεται η συνέχιση και επαναφορά της δουλείας –με άλλη μορφή- και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το «δόγμα» Calvo, ήταν η πρώτη αντίδραση του Δικαίου κατά της άγριας και απάνθρωπη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στις αποικιοκρατούμενες χώρες από τους ευρωπαίους δυνάστες αποικιοκράτες του 19ου αι.

Έκτοτε το δόγμα αυτό, συμπεριελήφθη σε όλα τα συντάγματα των κρατών της Ν. Αμερικής και κατέστη μέρος και του Διεθνούς Δικαίου από το 1962 με τις προαναφερόμενες συνθήκες: Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962.

Οι αρχές του «δόγματος Calvo» ενσωματώθηκαν στο άρθρο 106, σε συνδυασμό με το άρθρο 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Η αναγκαστική ισχύ των παραπάνω αρχών του «δόγματος Calvo» στα πλαίσια του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου για την ακύρωση των Διεθνών Συνθηκών και η δέσμευση των αντισυμβαλλομένων μερών της Δανειακής Σύμβασης της «ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας», για τον σεβασμό και την εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων, συνομολογείται στο άρθρο 6 παρ.6α,β, της Σύμβασης (του κεφ: Αποπληρωμή, Πρόωρη Αποπληρωμή, Υποχρεωτική Αποπληρωμή και Ακύρωση).

Στο «δόγμα Calvo» και στην συναφή παραπάνω συνθήκη του Διεθνούς Δικαίου στηρίχθηκαν οι 10άδες των νόμιμων εθνικοποιήσεων κατά διάφορων, ευρωπαϊκών κυρίως, αποικιοκρατικών εταιρειών και επιχειρήσεων που λειτουργούσαν σε αποικιοκρατούμενες χώρες του τρίτου κόσμου και οι οποίες λυμαίνονταν τον ντόπιο πλούτο σε συνθήκες ανθρώπινης δουλείας και εξευτελισμού του ντόπιου λαού.

Στο νομικό αυτό πλαίσιο στηρίχθηκε επίσης και η άρνηση αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων από την κυβέρνηση του Ι. Μεταξά το 1934, η οποία δικαιώθηκε με την ιστορική απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου αρ. 78/15-06-1934 καθώς και η άρνηση της Αργεντινής το 2003 της αποπληρωμής των εξωτερικών της χρεών και η οποία (Αργεντινή) δικαιώθηκε επίσης με την από 8 Μαΐου 2007 απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το ίδιο θέμα.

Και τέλος, στο νομικό αυτό καθεστώς στηρίχθηκε και η νομιμότητα της δημοψηφισματικής απόφασης του Ισλανδικού λαού να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών του χρεών το καλοκαίρι του 2009, χωρίς ουδεμία συνέπεια.

Συμπεράσματα:

Συμπέρασμα πρώτο: Τα παραπάνω, απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο, αναφαίρετα και μη-παραιτήσιμα υπέρ του Ελληνικού Λαού, δικαιώματα, θα μπορούσε να ασκήσει η προδοτική ελληνική κυβέρνηση και δεν το έκανε.

Μπορούσε δηλαδή, νόμιμα να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών της χρεών, τόσο των αρχικών της προς τις ιδιωτικές ξένες τράπεζες, όσο και των μετέπειτα δανειστών της, ήτοι των κρατών μελών της ΕΕ και του ΔΝΤ, για αντικειμενικούς λόγους έκτακτης εθνικής ανάγκης και προστασίας του Εθνικού της Συμφέροντος (Συντ.106).

Αντ’ αυτού όμως, η ελληνική κυβέρνηση, δολίως και προδοτικά, όχι μόνο δεν τον έκανε, αλλά προτίμησε να εξοφλήσει πλήρως τους ξένους τοκογλύφους, με τίμημα, την διάπραξη μιας ουσιαστικής βιολογικής, οικονομικής και ηθικής γενοκτονίας των Ελλήνων πολιτών της.

Όχι μόνο έκοψε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς τους Έλληνες πολίτες (κηρύσσοντας έτσι εσωτερική χρεοκοπία), για τις παρεχόμενες από τους τελευταίους επιχειρηματικές υπηρεσίες των (δημόσια έργα, προμηθευτές νοσοκομείων, επιστροφές φόρων κλπ.) προς αυτήν, αλλά και έκοψε, βαναύσως, απολυταρχικά και αλύπητα, μισθούς και συντάξεις, σε χαμηλομισθωτούς και χαμηλοσυνταξιούχους, σπρώχνοντας τους τελευταίους στα όρια της βιολογικής των εξαφάνισης και της ηθικής των απαξίωσης και εξαθλίωσης, έκλεισε νοσοκομεία και σχολεία και αρνήθηκε να χορηγήσει δωρεάν τα βιβλία στα σχολεία.

Επέβαλε τέλος, θανατηφόρους-στην κυριολεξία- φόρους, καθώς και έκτακτα χαράτσια στην ακίνητη περιουσία, τα οποία ενσωματώνονται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με ποινή για την μη-πληρωμή των, την διακοπή του ρεύματος των ελληνικών σπιτιών αδιακρίτως!

Αν δεν είναι αυτή δόλια προαίρεση και διάπραξη Εσχάτης Προδοσίας κατά του Ελληνικού Λαού από την «ελληνική» Κυβέρνηση και του κοινοβουλίου που νομοθετεί τα μέτρα αυτά, τότε ποία είναι;

Συμπέρασμα δεύτερο: H από 08-05-2011 Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της «ελληνικής κυβέρνησης» με την Τρόικα, για τον δανεισμό της πρώτης από την δεύτερη με το ποσό των 120 δις. ευρώ, είναι επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρη (όχι απλά ακυρώσιμη) διότι:

α) Θυσιάζει το (οικονομικό κατ` αρχήν) Δημόσιο Συμφέρον του Ελληνικού Λαού, υπέρ των ξένων τοκογλυφικών οικονομικών δολοφόνων (Τρόικα, ξένες τράπεζες), σε βαθμό συνακόλουθης, έμμεσης μεν, αλλά ουσιαστικής κατάλυσης της Εθνικής Κυριαρχίας της Ελλάδος (σύμφωνα με όσα προαναφέραμε)

β) Παραβιάζει άμεσα και κατάφωρα την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος με συγκεκριμένους όρους, με τους οποίους η «ελληνική» κυβέρνηση εκχωρεί παράνομα σε ξένες δυνάμεις και τις τρείς συνιστώσες της Λαϊκής Κυριαρχίας, ήτοι την Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, καθώς και -το σπουδαιότερο- την εδαφική της ακεραιότητα σε αυτές, δια του αδιανόητου όρου της Δανειακής Σύμβασης, με τον οποίο η «ελληνική Κυβέρνησης παραιτείται από την ασυλία, λόγω Εθνικής Κυριαρχίας, επί της εδαφικής ακεραιότητας και όλων των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος!».

γ) Παραβιάζει το άρθρο 28 παρ.3 Συντ. σύμφωνα με το οποίο είναι δυνατή η εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας μόνο με τον όρο του σεβασμού του δημοκρατικού πολιτεύματος και των αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας.

Και τούτο διότι η Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδος με την Τρόικα περιέχει τον όρο αρ.7 παρ.1 («Πληρωμές») με τον οποίο, απαγορεύει τον συμψηφισμό των (ενδεχομένων) οφειλών των μελών-κρατών της ΕΕ (μέρος της Τρόικας) με το δάνειο της Ελλάδος που συνομολογείται με την Δανειακή αυτή Σύμβαση.

Τούτο συνεπάγεται την παραβίαση των προαναφερομένων αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας, συνεπώς και την παράνομη και προδοτική μονομερή εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα).

δ) Καταλύει έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, την Εθνική μας Κυριαρχία, δια της κατάλυσης του Εθνικού (οικονομικού) Συμφέροντος της Ελλάδος (εδώ θεωρουμένου με την οικονομική του σημασία), δια της παρ. α,ii του υποκεφαλαίου «Υποχρεώσεις» του κεφαλαίου της: «Παροχές, εγγυήσεις και Υποχρεώσεις», σύμφωνα με το οποίο:

«Ο Δανειολήπτης δεσμεύεται να μην χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο του δημοσίου χρέους (εσωτερικού ή εξωτερικού), προτεραιότητα σε σχέση με τους Δανειστές (της Τρόικας)».

Ταυτόχρονα βέβαια, ο όρος αυτός, καθίσταται μπούμερανγκ κατά της εγκυρότητας της Σύμβασης αυτής, διότι καταλύσει την Εθνικής μας Κυριαρχία.

ε) Η αναφερθείσα τέλος Διεθνή Δανειακή Σύμβαση (Συνθήκη), είναι και τυπικά άκυρη, διότι δεν έχει επικυρωθεί με κυρωτικό νόμο από την βουλή με την ελάχιστη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, όπως προβλέπεται ρητά στο άρθρο 28 παρ.2 Συντ.

Το γεγονός όμως της μη-ψήφισης της Σύμβασης αυτής από την Βουλή, δεν την καθιστά νομικά ανίσχυρη –και συνεπώς δεν απαλλάσσει τα υπογράφοντα αυτήν μέλη της ελληνικής κυβέρνησης από τις πολιτικές και ποινικές των ευθύνες- διότι και μόνο η υπογραφή της απ` τα μέλη της «ελληνικής» κυβέρνησης, συνιστά Estoppel κατά το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή συνιστά μια δεσμευτική για την ελληνική κυβέρνηση υπόσχεση και δέσμευση (ένα ρητό συμβόλαιο) προς τα αντισυμβαλλόμενα κράτη για την πιστή εφαρμογή της.

Επιπλέον, η έμπρακτη τελικά εφαρμογή της Σύμβασης αυτής, παρά την μη-ψήφισή της από την Βουλή, συνιστά έναν ακόμα επιπρόσθετο επιβαρυντικό παράγοντα του εγκλήματος της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος από την «ελληνική» Κυβέρνηση, διότι καταδεικνύει τον δόλο της τελευταίας στην διάπραξη του εγκλήματος αυτού και αποκαλύπτει το εγκληματικό της πάθος για την εκτέλεση της, προδοτικής και ακρωτηριαστικής για την Ελλάδα, Δανειακής αυτής Διεθνούς Σύμβασης.

Η υπογραφή συνεπώς της Συνθήκης αυτής, αλλά και η έμπρακτη εφαρμογή της, συνιστά τον ορισμό της Εσχάτης Προδοσίας της «ελληνικής» Κυβέρνησης και της Βουλής -που υπογράφει τους νόμους του Μνημονίου που ψηφίζονται σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης- κατά της Ελλάδος. Συναφώς και η άρνηση της Κυβέρνησης να καταγγείλει και κηρύξει μονομερώς, έστω υστερόχρονα, άκυρη της Συνθήκη αυτή με ειδικό ακυρωτικό νόμο-δεδομένου ότι όλες οι διεθνείς συνθήκες κυρώνονται στην Βουλή με κυρωτικούς νόμους (άρθρο 28 παρ.2 Συντ.), ή έστω να ζητήσει την ακυρότητά της στα ελληνικά δικαστήρια, επικαλούμενη (η ελληνική κυβέρνηση) την, δια της Συνθήκης αυτής, κατάλυση της Εθνική μας Κυριαρχίας- συνιστά διάπραξη της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος και εκ παραλείψεως, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύει και τον δόλο της Κυβέρνησης στην διάπραξη αυτού, του ειδεχθεστέρου όλων, εγκλήματος.

Το ερώτημα που καλείται η δικαιοσύνη, κυρίως όμως η ιστορία, να απαντήσει τώρα είναι το εξής: Mε ποίο τίμημα άραγε προδόθηκε η χώρα μας;

Τέλος, επειδή δια της προδοτικής αυτής Σύμβασης καταλύεται κατάφωρα η Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος, ως συνεργοί της «ελληνικής» κυβέρνησης στην διαπραχθείσα Εσχάτη Προδοσία κατά της Ελλάδος, θεωρούνται και είναι και τα μέλη της Τρόικας, που είναι αντισυμβαλλόμενα στην Σύμβαση αυτή, σύμφωνα με το Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο.

Συμπέρασμα τρίτο: Από τα παραπάνω εξηγείται συνεπώς και η επιμονή των κατακτητών της Τρόικας να ζητήσουν και η «ελληνική» κυβέρνησης να δεχτεί, να συμπεριληφθούν στην Δανειακή αυτή Σύμβαση οι άκρως προδοτικοί όροι περί «παραίτησης της Ελλάδος, αμετάκλητα και χωρίς όρους, από το δικαίωμα ασυλίας της επί όλων των περιουσιακών στοιχείων της» και από το «δικαίωμά της για την δικαστική της προσφυγή και προστασία στην και από την Ελληνική Δικαιοσύνη(!), στην διαδικασία εκτέλεσης της Σύμβασης αυτής», για την οποία «ισχύει το Αγγλικό Δίκαιο»!

Κι αυτό έγινε διότι, όλοι, οι Τροϊκανοί και η κυβέρνηση, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, θα μπορούσε να επικαλεσθεί και να ασκήσει το αναφαίρετο και μη-παραιτήσιμο δικαίωμα της «εθνικής της κυριαρχίας» στην εδαφική της επικράτεια. και να αρνηθεί την αποπληρωμή όλων των εξωτερικών της δανείων και χρεών της, για λόγους Εθνικού της Συμφέροντος.

Οι Τροϊκανοί γνώριζαν επίσης ότι, μια (μελλοντική) αληθινά πατριωτική ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να ασκήσει το αναφαίρετο αυτό δικαίωμά της Εθνικής της Κυριαρχίας και να καταγγείλει και να ακυρώσει μονομερώς, με ειδικό ακυρωτικό νόμο, την προδοτική αυτή Δανειακή Σύμβαση, για τον λόγο ότι η τελευταία καταλύει της Εθνική Κυριαρχία της χώρας μας.

Και η μονομερής καταγγελία της Σύμβασης αυτής και για τον παραπάνω λόγο από την Ελλάδα, θα ήταν μια πράξη με την οποία η τελευταία θα εξέφραζε και προστάτευε την Εθνική της Κυριαρχία, στην οποία περιλαμβάνονται και η Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία της (legislative and judicial reserved domain of sovereignty).

Για τον λόγο ακριβώς αυτό, η μονομερής αυτή καταγγελία της Σύμβασης δεν θα συνιστούσε παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, αλλά αντίθετα πράξη σεβασμού και πιστής εφαρμογής του! Είναι προφανές ότι οι Τροϊκανοί, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, ζήτησαν και η «ελληνική» κυβέρνηση δουλικά και προδοτικά δέχτηκε, να συμπεριληφθούν οι παραπάνω δύο προδοτικοί όροι στην Δανειακή αυτή Σύμβαση.

Ταυτόχρονα όμως, οι δύο αυτοί προδοτικοί όροι, γύρισαν μπούμερανγκ εναντίον των κατακτητών και της κυβέρνησης, διότι αυτοί (οι όροι) καθιστούν την Δανειακή Σύμβαση (Διεθνή Συνθήκη) αυτοδίκαιο άκυρη, διότι παραβιάζουν την Εθνική Κυριαρχία ενός κράτους μέλους της εννόμου Διεθνούς Κοινότητας που προστατεύεται από το Διεθνές Δίκαιο.

Τον... δρόμο που χάραξαν οι δανειστές και οι τοκογλύφοι «έδειξε» η Μέρκελ!

Τον... δρόμο που χάραξαν οι δανειστές και οι τοκογλύφοι προς το οριστικό ξεπούλημα της χώρας και τη δουλοποίηση των ελλήνων πολιτών, «έδειξε» η γερμανίδα καγκελάριος στον έλληνα πρωθυπουργό. Δίχως να αφήσει κανένα απολύτως περιθώριο παρερμηνειών, αναφέρθηκε τρεις φορές στο θέμα των μεταρρυθμίσεων, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι «το ποιες μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να γίνουν, θα κριθεί από τους θεσμούς». Ακριβώς ό,τι επιτάσσει η συμφωνία της διπλής αποικιοκρατικής κηδεμονίας της χώρας: «Οι συνομιλίες για θέματα πολιτικής λαμβάνουν χώρα στις Βρυξέλλες. Οι αποστολές για την συγκέντρωση πληροφοριών λαμβάνουν χώρα στην Αθήνα».

Σ’ ό,τι αφορά στο επίμαχο θέμα της παροχής ρευστότητας, η ταπεινωτική επιστολή του έλληνα πρωθυπουργού δεν φαίνεται να άσκησε την αναμενόμενη επιρροή. Η γερμανίδα καγκελάριος «πέταξε τη μπάλα» στην... εξέδρα του Eurogroup, εκεί όπου κυριαρχεί η λογική του ακραίου νεοφιλελευθερισμού! Και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι στην εν λόγω επιστολή αναλαμβάνονται δεσμεύσεις για συζήτηση που θα αφορά στα  «μέσα για την ενεργοποίηση της συμφωνίας του Νοεμβρίου2012  σχετικά με πιθανά επιπρόσθετα μέτρα για το χρέος και την παροχή βοήθειας για την εφαρμογή τους μετά την ολοκλήρωση της παρατεταμένης Συμφωνίας και στο πλαίσιο του νέου Συμβολαίου που θα ακολουθήσει». Δηλαδή, του 3ου μνημονίου! Η γερμανίδα καγκελάριος, δεν παρέλειψε βεβαίως να επισημάνει την προϋπόθεση του «ισοσκελισμένου προϋπολογισμού», αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες αυτής της επιβολής στη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Ομως, κορυφαία στιγμή υποτελούς συμπεριφοράς, αποτέλεσε η οριστική υποβάθμιση του θέματος του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων. Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την... «παράδοση» όλων των κυβερνήσεων του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, περιορίζει το όλο θέμα στο πλαίσιο μιας διμερούς εκκρεμότητας μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Και μάλιστα, περιορίζοντας την οποιαδήποτε συνεννόηση «πρωτίστως» στο «ηθικό» σκέλος.

Ωστόσο, το επικοινωνιακό «ντελίριο» του Μεγάρου Μαξίμου, που αγγίζει τα όρια του πάλαι ποτέ κραταιού... «αυριανισμού», δεν φαίνεται να πείθει. Οι έλληνες πολίτες αντιλαμβάνονται και επαγρυπνούν.

Το Γραφείο Τύπου του Ε.ΠΑ.Μ.

Αθήνα 24/03/2015

Οι Γερμανικές οφειλές πάνε για ξεπούλημα.

του Δημήτρη Καζάκη

«Η Αθήνα θέλει να έρθει σε συμφωνία σχετικά με το ζήτημα των αποζημιώσεων... Πρέπει να βρούμε έναν κοινό παρονομαστή», δήλωσε ο Κοτζιάς σε συνέ-ντευξη στην Süddeutsche Zeitung (22/3). Η συγκε-κριμένη εφημερίδα τιτλοφόρησε την κατάπτυστη συνέντευξη του ΥΠΕΞ με τον εξής χαρακτηριστικό τίτλο: "Αθήνα θέλει να συμβιβαστεί για τις αποζη-μιώσεις."

Η υπόθεση των Γερμανικών οφειλών δεν είναι μια διμερής εκκρεμότητα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Έτσι την θέλουν οι κυβερνήσεις Αθήνας και Βερολίνου προκειμένου να γίνει αντικείμενο ανατολίτικου παζαριού και συμψηφισμών.

Πρόκειται για μια εκκρεμότητα της Γερμανίας με τα Ηνωμένα Έθνη όπως αυτά συγκροτήθηκαν μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Η επίσημη Γερμανία αρνείται να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με...
την Ελλάδα, ως είχε υποχρέωση από τη Συνδιάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο το 1945.

Πρόκειται για μια βάρβαρη άρνηση των διεθνών υποχρεώσεων της Γερμανίας, προκειμένου να απαλλαγεί από το καθεστώς του "εχθρικού κράτους", όπως την είχε στιγματίσει από την ίδρυσή του ο ΟΗΕ. Και μόνο η άρνησή της υπογραφής συνθήκης ειρήνης με την Ελλάδα, η οποία υπήρξε ένα από τα 50 ιδρυτικά μέλη του ΟΗΕ το 1945, επαναφέρει το καθεστώς "εχθρικού κράτους" για τη Γερμανία με βάση το άρθρο 107 του Καταστατικού Χάρτη.

Μόνο δοσιλογικές και εθελόδουλες κυβερνήσεις αρνήθηκαν να θέσουν από θέση αρχής την εκκρεμότητα αυτή της Γερμανίας. Μόνο δοσιλογικές και εθελόδουλες κυβερνήσεις παζαρεύουν το αίμα των νεκρών τους και θέλουν να το συμψηφίσουν με οποιαδήποτε ανταλλάγματα.

Μια αληθινά δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση οφείλει να ξεκινήσει από την απαίτηση να υπογράψει η Γερμανία τη συνθήκη ειρήνης που εκκρεμεί. Διαφορετικά οφείλει να θέσει θέμα "εχθρικού κράτους" με βάση το άρθρο 107 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ κι έτσι να τεθεί υπό αμφισβήτηση η νόμιμη παραμονή της Γερμανίας στον Οργανισμό.

Αν η Γερμανία, όπως ισχυρίζεται, έχει διευθετήσει νομικά το θέμα, τότε δεν έχει παρά να δημοσιοποιήσει τα διμερή σχετικά ντοκουμέντα. Όσο δεν το κάνει, η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να απευθυνθεί στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ και να θέσει ξεκάθαρα θέμα "εχθρικού κράτους" με βάση τον Καταστατικό Χάρτη και την ιδρυτική συνδιάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο. Και τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος για τη Γερμανία. Θα δούμε αν θα μπορεί να αρνείται τις διεθνείς της υποχρεώσεις που εκπορεύονται από τη συμμετοχή της στον ΟΗΕ.

Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση θέλει να εγκλωβίσει το όλο ζήτημα σε μια διμερή υποβαθμισμένη διαπραγμάτευση, όπου η μόνη διέξοδος είναι ποικίλα "αντισταθμιστικά οφέλη" για να περάσει της Γερμανίας. Ανατολίτικο παζάρι με τους νεκρούς, με τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, με τα ιερά και όσια της πατρίδας.

Υπόθεση Κατρούγκαλου

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ότι η «υπόθεση Κατρούγκαλου» αξιοποιείται από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, διάφορα μιντιακά συγκροτήματα και λοιπούς συγγενείς με τον τρόπο που αξιοποιείται και αναδεικνύεται, έχει μια απλή και καταφανή εξήγηση:

Είναι γνωστή και πανθομολογούμενη η απέχθεια όλων αυτών και απέναντι στη διαφθορά. Απέναντι στη διαπλοκή. Απέναντι στον καρεκλοκενταυρισμό. Απέναντι στην αξιοποίηση του κράτους για ίδιον όφελος. Απέναντι στο σύστημα των «off shore» που κάποιοι (ακόμα και δίπλα σε πρωθυπουργούς) παρκάρουν και ξεπλένουν χρήμα. Απέναντι στην κατάχρηση εξουσίας…

Το γνωρίζει το πανελλήνιο: Ουδεμία σχέση έχουν οι καταγγέλλοντες με τη «Ζήμενς». Ούτε με τους Χριστοφοράκους που έφευγαν ανενόχλητοι από την Ελλάδα. Ούτε με την «λίστα Λαγκάρντ». Ούτε με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου κατόπιν υπαγωγής της χώρας υπό το αγγλικό δίκαιο.

Ουδεμία σχέση έχουν με μίζες, με Μέγαρα, με «εθνικούς» εργολάβους και «εθνικούς» ...
προμηθευτές που σιτίζονται από το δημόσιο κορβανά.

Ουδεμία σχέση έχουν με υπουργούς που πριν γίνουν υπουργοί φρόντιζαν να φυγαδεύουν τα λεφτουδάκια τους στο εξωτερικό.

Και φυσικά: Δεν έχουν σχέση ούτε καν με εκείνες τις διατάξεις του Συντάγματος περί (μη) ευθύνης υπουργών…

Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι τόσο αφοσιωμένοι είναι σε αυτό που ονομάζεται «υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος» που όταν -πριν λίγους μήνες- εκδικαζόταν η υπόθεση της «Energa» και της «Hellas Power», των δυο εταιρειών που κατέκλεψαν το δημόσιο κατακρατώντας το χαράτσι της ΔΕΗ, δεν είχαν βγάλει άχνα για το γεγονός ότι: Αφενός από την δίκη απουσίαζε εκπρόσωπος του Δημοσίου ώστε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Δημοσίου, αφετέρου ο συνήγορος υπεράσπισης των εκλεκτών εταιρειών που κατέκλεψαν το Δημόσιο ήταν υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και υψηλόβαθμο στέλεχος του τότε κυβερνώντος κόμματος!

Γνωρίζουμε, επίσης, από πού κρατάει η σκούφια αυτού του εσμού των φαρισαίων. Ποιός δεν το θυμάται, αλήθεια: Την εποχή που ο κοσμάκης είχε πιαστεί στη μέγγενη του Χρηματιστηρίου, υψηλόβαθμοι παράγοντες του τότε κυβερνώντος κόμματος δικαιολογούσαν τα δικά τους παιχνίδια στο Χρηματιστήριο λέγοντας -την ώρα που συντελείτο ένα ανεπανάληπτο ριφιφί κατά του ελληνικού λαού- ότι εκείνοι… «ασκούσαν το δικαίωμά τους στην ατομική ευημερία»!

Γνωρίζουμε ποια είναι η σχέση τους και με το δημόσιο συμφέρον, γενικώς: Δεν πάνε παρά μόλις μερικοί μήνες που όταν στον ΟΗΕ εγκρίθηκε ψήφισμα υπέρ του δικαιώματος μιας χώρας να αναδιαρθρώνει το χρέος της χωρίς να λαμβάνει υπόψη πιστωτές, κερδοσκόπους και τοκογλυφικά «funds», εκείνοι φρόντισαν να… απέχουν από την ψηφοφορία!

Αλλά αυτό που αποκαλείται «υπόθεση Κατρούγκαλου» δεν έχει να κάνει μόνο με τους διάφορους κλόουν που παριστάνουν τους κήνσορες και τους τιμητές της πολιτικής ηθικής.

Και τούτο διότι ουδείς μπορεί να παρασιωπά ότι: Τα τελευταία χρόνια – και ανεξαρτήτως από καλές προθέσεις - στήθηκε μια «βιομηχανία» πάνω στο γεγονός ότι οι άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

Μια «βιομηχανία» που υποσχόταν – άλλοτε από λόγους πολιτικής αφέλειας και άλλοτε από λόγους ιδιοτέλειας - ότι οι λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα θα είναι νομικές και όχι πολιτικές.

Μια «βιομηχανία» που κέρδιζε καθώς οι άνθρωποι που έχαναν δουλειές και ασφαλιστικά δικαιώματα στρέφονταν να ψάχνουν εκεί το δίκιο τους, με αντίτιμο που ξεκινούσε από το «ένα 20ευρω η ερώτηση». Και στήθηκε από δικηγορικά γραφεία που εξαπλώθηκαν στο όνομα του… «αντιμνημονιακού αγώνα»!

Οι συμμετέχοντες, λοιπόν, σε αυτή τη «φάμπρικα» προφανώς δεν έχουν να απολογηθούν τίποτα για τα όσα υποκριτικά τους καταλογίζουν οι συστημικοί πολιτικοί τους αντίπαλοι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, επειδή οι επικριτές τους είναι ιησουίτες, ότι εκείνοι μπορούν να διεκδικούν ρόλους ως άλλοι ήρωες από το «η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ».

Εν προκειμένω, και σε ό,τι έχει να κάνει με τον κ. Κατρούγακλο και τον πολιτικό του χώρο, τα προηγούμενα - και φυσικά μόνο στο βαθμό που τους αφορούν - μεταφράζονται στα εξής:

Πρώτο: Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια.

Δεύτερο: Ο,τι είναι νόμιμον δεν είναι και ηθικόν.

Τρίτο – και σπουδαιότερο: Ο αγώνας για τα δίκαια του λαού, εφόσον είναι τέτοιος, η αφιέρωση των ικανοτήτων (επαγγελματικών, νομικών, επιστημονικών, τεχνικών κλπ), των δυνατοτήτων και των γνώσεων του καθενός σε αυτόν τον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού, δεν μπορεί να γίνεται και να διεξάγεται με ιδιωτικά συμφωνητικά για παρακράτηση 12% επί των δικαιωμάτων του λαού… 

από το «enikos.gr»

Η Μέρκελ στον ρόλο του «καλού μπάτσου» εν αναμονή Τσίπρα.

του Γιώργου Δελαστίκ

Σήμερα το απόγευμα ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα γίνει δεκτός με στρατιωτικές τιμές στην καγκελαρία του Βερολίνου. Αφού μια ώρα αργότερα δώσουν μια κοινή συνέντευξη Τύπου με την οικοδέσποινα, στη συνέχεια θα δειπνήσουν με την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ. Αν το κύριο πιάτο στο δείπνο αυτό θα είναι ο... ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, θα το μάθουμε όταν θα έχουν αποφάει! Αυτή είναι η πρόθεση των Γερμανών. Ελπίζουμε να μην υλοποιηθεί. Στο πλαίσιο πάντως της γερμανικής μεθοδικής προετοιμασίας τα πάντα είναι έτοιμα. Η καγκελάριος δεν θέλει να τρομάξει εκ προοιμίου τον προσκεκλημένο της. Το αντίθετο. Θέλει να τον αποκοιμίσει, να τον χαλαρώσει ώστε να τον κατασπαράξει πολιτικά! Να τον καθυποτάξει κι αυτόν στη γερμανική πολιτική. Πληθώρα Γερμανών αξιωματούχων καθυβρίζουν και χλευάζουν καθημερινά τον Έλληνα πρωθυπουργό και τους υπουργούς του.

Όχι όμως η καγκελάριος. Η σοβαρή δεξιά εφημερίδα της γερμανικής ελίτ "Φράνκφουρτερ...Αλγκεμάινε" δεν διστάζει να το γράψει καθαρά: "Διαγράφεται ένα παιχνίδι με μοιρασμένους ρόλους, οι οποίοι παριστώνται όπως στα αστυνομικά φιλμ: Η Μέρκελ στον ρόλο του "καλού μπάτσου", οι επικεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατών στον ρόλο των "κακών μπάτσων"". "Πάντα λέω και επαναλαμβάνω: Αν αποτύχει το ευρώ, αποτυγχάνει η Ευρώπη... Επιμένω σ' αυτή τη θέση, γιατί το ευρώ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα νόμισμα. Δίπλα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που έχουμε δημιουργήσει, είναι η ισχυρότερη έκφραση της θέλησής μας να ενώσουμε τους λαούς της Ευρώπης με το καλό και ειρηνικά" διακήρυξε η Γερμανίδα καγκελάριος.

Συνέχισε στο ίδιο πνεύμα: "Είναι η έκφραση της διασύνδεσης των λαών, του ενός με τους άλλους. Είναι το αμετάκλητο δίδαγμα που έχουμε βγάλει από αιώνες πολέμων και εχθροτήτων... Ίσως είναι επίσης η ώρα να ξαναθυμηθούμε πώς δημιουργήσαμε αυτή τη θαυμάσια μετάλλαξη της ηπείρου των πολέμων σε ενωμένη Ευρώπη: Με δημιουργικότητα και πίστη στις συνθήκες, με σταθερές αρχές, όπως και με κατανόηση του ενός για τον άλλον και με ετοιμότητα για συμβιβασμούς".

Ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των δεξιών χριστιανοδημοκρατών (των κομμάτων CDU και CSU για τη Βαυαρία) Φόλκερ Κάουντερ είπε άλλα πράγματα από τα λυρικά λόγια της καγκελαρίου. "Όποιος υποχωρεί, θέτει σε κίνδυνο την Ευρώπη" δήλωσε αυτός. Η Ευρώπη μπορεί να πετύχει μόνο όταν οι μεν βοηθούν και οι δε αντιλαμβάνονται τη βοήθεια ως καθήκον να βάλουν σε τάξη τον προϋπολογισμό τους, να κάνουν μεταρρυθμίσεις και να εργαστούν έτσι ώστε μια μέρα να μη χρειάζονται πλέον βοήθεια, πρόσθεσε. Ο δεξιός Φόλκερ Κάουντερ είναι αυτός που πριν από μερικές μέρες είχε χαρακτηρίσει "ψεύτη"(!) τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη.

Πρόκειται περί χυδαίου ανθέλληνα. Όχι ότι είναι καλύτερος δηλαδή ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των κεντροαριστερών σοσιαλδημοκρατών, Τόμας Οπερμαν, αφού χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες συνεργάζονται στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό. Μόνο η βουλευτίνα της Αριστεράς Ζάρα Βάγκενκνεχτ τόλμησε να επιτεθεί ευθέως εναντίον της καγκελαρίου Μέρκελ, λέγοντάς της μεταξύ άλλων: "Αν θέλετε μια ενιαία Ευρώπη, τότε σταματήστε να ταπεινώνετε άλλες χώρες και να τους επιβάλλετε προγράμματα τα οποία αφαιρούν κάθε προοπτική από τη νέα γενιά τους"! Η παρέμβαση της Μέρκελ είχε στόχο να την εμφανίσει ως την... "προστάτιδα" της Ελλάδας. "Η Μέρκελ φάνηκε να θέλει να εξαλείψει τις εντυπώσεις μετά τις φραστικές γερμανοελληνικές κατηγορίες των τελευταίων ημερών" σημειώνει επ' αυτού η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε", η οποία την Παρασκευή έβριθε πραγματικά άρθρων που αναφέρονταν στην Ελλάδα. Έξι (!) είχε συνολικά.

Μόνο που με εξαίρεση αυτό που προαναφέραμε, τα υπόλοιπα πέντε ήταν όλα αρνητικά για τη χώρα μας! "Έχει ξεγράψει τις ελληνικές τράπεζες η αγορά" ήταν ο πεντάστηλος τίτλος του ενός. "Ο πιο δύσκολος ασθενής όλων των εποχών" ήταν ο τετράστηλος τίτλος άλλου, αναφερόμενου φυσικά στην Ελλάδα. "Με το ακριβό ευρώ η χώρα δεν έχει πραγματική ευκαιρία οικονομικής ανάκαμψης. Το κοινό νόμισμα παραμένει βαρύ φορτίο για την Ελλάδα και την Ευρώπη" είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε άλλο σχόλιο. Αυτά είναι μερικά μόνο από όσα σκέπτονται πραγματικά για την Ελλάδα οι κύκλοι των ελίτ της Γερμανίας και αυτά θα καθορίσουν το κλίμα που θα συναντήσει απόψε στο Βερολίνο ο Έλληνας πρωθυπουργός.

από το «Έθνος»

Το μετέωρο βήμα της ΕΕ απέναντι στον Πούτιν.

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Σχολιάζοντας τη σπερμολογία αμερικανικής εφημερίδας περί μοιραίας ασθένειας του, ο Μαρκ Τουέιν έγραψε, το 1897 , το περίφημο:» Οι αναφορές για τον θάνατο μου ήταν προδήλως υπερβολικές». Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να πει σήμερα ο Βλάντιμιρ Πούτιν, καθώς ένα δεκαήμερο έκλειψης από το προσκήνιο στάθηκε ικανό να τροφοδοτήσει τις πιο απίθανες φήμες. Κάποιοι τον ήθελαν να υποφέρει από βαρύτατη, ίσως θανάσιμη, ασθένεια, επικαλούμενοι αναφορές ανωνύμων στο… Twitter! O I Ισραηλινός πρώην πρεσβευτής στη Μόσχα, Ζεβ Μαγκέν, οσμίστηκε ίχνη «παλατιανού πραξικοπήματος» στο Κρεμλίνο, κάτι που έσπευσαν να αναπαράγουν σοβαρά μέσα ενημέρωσης στη Δύση, συνδέοντας τις φήμες με τη μυστηριώδη του πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργού, Μπορίς Νεμτσόφ. Με την ίδια προθυμία, τα ίδια μέσα αναπαρήγαγαν «ρεπορτάζ» της ελβετικής, σκανδαλοθηρικής εφημερίδας Blick, κατά την οποία ο Ρώσος πρόεδρος ταξίδεψε ινκόγκνιτο στην Ελβετία, όπου Ρωσίδα πρώην γυμνάστρια και νυν βουλευτής γέννησε τον καρπό του υποτιθέμενου έρωτα τους.

Για όσους πίστευαν ότι οι μέρες του Πούτιν στην εξουσία είναι, για τον άλφα ή βήτα λόγο...
μετρημένες η προσγείωση στην πραγματικότητα υπήρξε ανώμαλη. Η πρώτη, μετά το δεκαήμερο της αινιγματικής απουσίας, επανεμφάνισης του στο Κρεμλίνο συνοδεύτηκε από αιφνιδιαστική διαταγή για διεξαγωγή μεγάλων στρατιωτικών γυμνασίων, στο πλαίσιο το οποίο έστειλε πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς στο ρωσικό θύλακο του Καλίνιγκραντ, στη Βαλτική και βομβαρδιστικά που μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικά όπλα στην Κριμαία. Την Τετάρτη μίλησε σε τεράστια συγκέντρωση 110.000 πολιτών έξω από τα τείχη του Κρεμλίνου, στο πλαίσιο των πανηγυρικών εκδηλώσεων για τον ένα χρόνο από την επιστροφή της Κριμαίας στη Ρώσικη Ομοσπονδία. Την ίδια μέρα υπέγραψε συμφωνία στενότερης συνεργασίας με τη ρωσόφωνη, αυτόνομη περιοχή της Νότιας Οσετίας, η οποία αποτελεί ντε φάκτο ρώσικο προτεκτοράτο μετά τον πόλεμο του 2008 με τη Γεωργία.

Η δυναμική επανεμφάνιση του Ρώσου Προέδρου αποτελούσε απάντηση στην ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα που καλλιεργείται συστηματικά, το τελευταίο διάστημα από κύκλους της Ουάσινγκτον. Όπως έγραψε ο αρθρογράφος της Washington Post Ντλειβιντ Ιγκνάτιους, ο οποίος διατηρεί καλούς δίαυλους επικοινωνίας με το Πεντάγωνο, ο υπουργός άμυνας Αστον Κάρτερ και ο αρχηγός του γενικού επιτελείου Μάρτιν Ντέμπσι ασκούν έντονη πίεση για αποστολή οπλικών συστημάτων στο Κίεβο. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται η αναπληρώτρια υπ. Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ -γνωστή και από το διαβόητο... «fuck the EU!»- η οποία προαλείφεται να αναλάβει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε μελλοντική κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων. Αν και ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έχει δώσει ακόμη το πράσινο φως, εμφανίστηκε ωστόσο να πιέζει ασφυκτικά την Άνγκελα Μέρκελ για έναν νέο γύρω κυρώσεων κατά τις Ρωσίας, κάτι που θα ανατίναζε την εύθραυστη ανακωχή στην ανατολική Ουκρανία, η οποία επετεύχθη στο Μινσκ, ύστερα από εργώδης προσπάθειες της γερμανικής και γαλλικής διπλωματίας.

Ωστόσο η προσπάθεια απομόνωσης και οικονομικού γονατίσματος της Ρωσίας, με απώτερο στόχο την ποθητή «αλλαγή καθεστώτος» και την επιστροφή της χώρας στην ταπείνωση της εποχής Γιέλτσιν , συναντά εμπόδια και στο εσωτερικό της ΕΕ όπως αποκάλυψαν οι Financial Times, την περασμένη Τρίτη. Γαλλία Ιταλία και Ισπανία, τρεις εκ των χωρών που κατ’ εξοχήν πλήττονται από τις κυρώσεις, έχουν καταστήσει ήδη σαφές ότι δεν ευνοούν τη λήψη πρόσθετων τιμωρητικών μέτρων. Ανάλογες διαθέσεις επικρατούν και σε άλλες χώρες όπως η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Αυστρία, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Παράλληλα, οι Γερμανοί βουλευτές εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια για τις εμπρηστικές δηλώσεις του στρατηγού Μρίντλαβ, ανώτατο διοικητή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ο οποίος, σε πλήρη διάσταση με τις πληροφορίες της Γερμανικής υπηρεσίας BND, βεβαιώνει, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, την παρουσία ρώσικων τεθωρακισμένων στην Ανατολική Ουκρανία. Όλα δείχνουν ότι η Γερμανία έχει δεύτερες σκέψεις για το γεγονός ότι, στην πρώτη φάση της ουκρανικής κρίσης, παρασύρθηκε από το από το ρωσικό μένος των Βαλτικών Δημοκρατιών, διευκολύνοντας μια αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο που μόνο την Αμερική εξυπηρετούσε. Αντίθετα, η ίδια έμεινε χωρίς ουσιώδη πολιτική επιρροή και με σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις, καθώς στη Ρωσία, τη χώρα που αποτελεί τον κύριο ενεργειακό εταίρο της, δραστηριοποιούνται 6500 γερμανικές βιομηχανίες.

από την «Καθημερινή»

"Απεχθές" ή "επονείδιστο" (odious) χρέος και πτυχές του.

του Καλλίνικου Νικολακόπουλου

Διεθνώς υπάρχουν τρεις κύριες προσεγγίσεις, εξετάζοντας τη νομική φύση του δημόσιου χρέους και την αδυναμία αποπληρωμής του.

Η πρώτη προσέγγιση, υιοθετούμενη από το ΔΝΤ και αγγλόφωνους θεωρητικούς, αντιμετωπίζει το χρέος ως μία συνηθισμένη εμπορική σχέση, με εφαρμογή διατάξεων του πτωχευτικού δικαίου, εξασφάλιση των συμφερόντων των πιστωτών-δανειστών και υποχρέωση των κρατών στη λήψη αναγκαίων-απαραίτητων μέτρων για την εξασφάλιση αποπληρωμής του.

Η δεύτερη επικρατέστερη προσέγγιση, δέχεται το δικαίωμα κρατών άρνησης-αναστολής πληρωμής του χρέους, με επίκληση της ‘κατάστασης ανάγκης’, που υιοθετήθηκε και από την ‘Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου’ του ΟΗΕ (1980, 1983) και από το ‘Διεθνές Δικαστήριο’ της Χάγης. Τα κράτη, μέσα στα πλαίσια άσκησης κρατικής κυριαρχίας, μπορούν  να αρνηθούν την αποπληρωμή δανείων, ως μόνο...
τρόπο επιτυχίας εξασφάλισης των ζωτικών τους συμφερόντων έναντι άμεσων και επικείμενων κινδύνων. Έτσι, η Αργεντινή κήρυξε κατάσταση ‘έκτακτης ανάγκης στην κοινωνική, διοικητική, οικονομική και συναλλαγματική πολιτική’ αναστέλλοντας την πληρωμή του εξωτερικού χρέους και με επαναδιαπραγμάτευσή του επέτυχε διαγραφή 70% της αξίας του, που θεωρήθηκαν σύννομες κατά το διεθνές δίκαιο από εθνικά/διεθνή δικαστήρια.

Η τρίτη ριζοσπαστική προσέγγιση, αναφέρεται ιστορικά στη διαγραφή των τσαρικών χρεών από τη Σοβιετική Ένωση το 1921, γιατί ‘κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει  την αξία αυτών των αλυσίδων που ο ίδιος ο λαός φορούσε στη διάρκεια των αιώνων’ (Β.Ι.Λένιν). Μεταπολεμικά αναδείχθηκε το αίτημα των χωρών του τρίτου κόσμου για διαγραφή των χρεών τους, κινούμενο στο πλαίσιο του κινήματος για δικαιότερη διεθνή οικονομική τάξη, που υιοθετήθηκε από την Καθολική Εκκλησία (1980) και από την ‘Αρμοστεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα’ του ΟΗΕ (1998), με το επιχείρημα άρνησης αποπληρωμής του ‘απεχθούς’ χρέους.

Ο ορισμός του Ρώσου διεθνολόγου Alexander Shack (1927), που είναι ευρύτερα δεκτός, θεωρείως ‘απεχθές’ το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας, όταν δεν υπήρξε συναίνεσή του όντας σε γνώση των πιστωτών, με έμπρακτη εφαρμογή του στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους του Ισημερινού-Εκουαδόρ (2008), αν και ‘ντε φάκτο’ εφαρμόσθηκε σε διενέξεις του 19^ου και 20^ουαιώνα. Ως ‘απεχθές’ χρέος, θεωρούνται όλα τα δάνεια που παραβιάζουν αρχές του διεθνούς δικαίου (άδικος πλουτισμός, κατάχρηση δικαιώματος, δόλος, τοκογλυφία, βλάβη, υπερβολικό κόστος δανεισμού, χρήση ή απειλής χρήσης βίας κλπ) και όχι μόνο τα δάνεια προς δικτατορικά καθεστώτα, σύμφωνα με τη χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα, τη Σύμβαση για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα, τη Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ανάπτυξη, τη Συνθήκη της Βιέννης που διέπει το δίκαιο των διεθνών συμβάσεων κλπ.

Πρέπει να αποδειχθεί ότι ο δανεισμός δεν ήταν σε όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού μη έχοντας τη συναίνεσή του και ενώπιον διαιτητικού δικαστηρίου. Η κυβέρνηση της οφειλέτριας χώρας πρέπει να αποδείξει ότι πολλά από τα δημιουργηθέντα χρέη ανήκουν στην κατηγορία του ‘απεχθούς’ χρέους, ενώ οι πιστωτές πρέπει να αποδείξουν ότι οι απαιτήσεις τους δεν εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία και έλαβαν υπόψη την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους-οφειλέτη. Στο εθνικό δίκαιο των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών, υπάρχουν διατάξεις που προσδιορίζουν τις ευθύνες των πιστωτών στους όρους και στα όρια του δανεισμού .

Η διαδικασία διερεύνησης του ‘απεχθούς’ χρέους, εκτός της αμφισβήτησής του, επιδρά θετικά και στη δυναμική αναδιαπραγμάτευσής του, ενώ καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει το εγχώριο/διεθνές καθεστώς δικαίου επίλυσης των διαφορών. Οι πολίτες μίας χώρας, συμβάλλουν καταλυτικά στη διαδικασία διερεύνησης και ανάδειξης των δυνατοτήτων αμφισβήτησης αποπληρωμής του χρέους, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, με δυνατότητα αξιοποίησης παρεμβάσεων στη Επιτροπή Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, διευκολύνοντας τη νομική αμφισβήτηση αποπληρωμής του ‘απεχθούς’ χρέους. Η διαπίστωση ύπαρξης ‘απεχθούς’ χρέους, προκύπτει από συνολικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, ανακαλύπτοντας τους οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς δημιουργίας του και αποκαλύπτοντας το συνολικό ποσό των δανείων, τον σκοπό, τους όρους, τη χρήση, το ποσό αποπληρωμής και την προμήθειά τους, το ποσό-μέγεθος μετατροπής ιδιωτικών χρεών σε δημόσια κλπ. Έτσι, θα προσδιορισθεί το άνομο και θα διαχωριστεί από το νόμιμο χρέος. Το άνομο χρέος, θα αμφισβητηθεί και θα ακυρωθεί με νομικές και διαφανείς διαδικασίες και θα μπορέσει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση της αποπληρωμής μέρους ή όλου του νόμιμου χρέους με ευνοϊκούς όρους.

Η άρνηση πληρωμής του χρέους αποτελεί έννομη πράξη και αρκετές χώρες, τους δύο τελευταίους αιώνες, προσέφυγαν σε αυτή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας που έχει κηρύξει ήδη τέσσερις επίσημες πτωχεύσεις, ενώ οι πιστωτές μπορούν να προσφύγουν στα διεθνή/εθνικά δικαστήρια, διεκδικώντας την αποπληρωμή του. Η διεθνής εμπειρία και οι πολιτικές αντιμετώπισης χρέους, είτε μέσω αναδιαρθρώσεων  είτε μέσω στάσης πληρωμών, καθορίζουν και τη χάραξη συγκεκριμένης πολιτικής. Μελέτη της Κεντρικής Τράπεζας της Ισπανίας (2008), απέδειξε ότι προληπτική αναδιάρθρωση κρατικών χρεών πέτυχε μικρότερη μείωση του ΑΕΠ με σχετικά μικρό ‘κούρεμα’ του χρέους και σημαντική επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησής του, ενώ χώρες που προέβησαν σε στάση πληρωμών και κατόπιν σε αναδιάρθρωση πέτυχαν μεγαλύτερο ‘κούρεμα’ του χρέους. Αποδεικνύεται στατιστικά, ότι οι χώρες που πραγματοποίησαν στάση πληρωμών πέτυχαν μείωση του χρέους μεσοσταθμικά 41,8%, ενώ χώρες που προέβησαν σε προληπτική αναδιάρθρωση χρέους πέτυχαν αντίστοιχη μεσοσταθμική μείωση 19,2%.  Οι χώρες με στάση πληρωμών, είχαν μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ 7,5%, αλλά και θεαματική ανάκαμψη το επόμενο έτος της τάξης του 6%, ενώ αντίθετα χώρες που προέβησαν σε προληπτική αναδιάρθρωση είχαν μικρότερη πτώση του ΑΕΠ 3,6%, αλλά και μικρότερη ανάκαμψη 1%. Τα κράτη όμως που έκαναν προληπτική αναδιάρθρωση του χρέους, εξήλθαν γρηγορότερα στις ‘αγορές’, συγκριτικά με όσα προχώρησαν σε στάση πληρωμών κλπ.

*Ο Καλλίνικος Κ. Νικολακόπουλος είναι Οικονομολόγος και Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων

από το «iskra.gr»

Να πάνε να γ……θούνε οι «θεσμοί»

του Άρη Σκιαδόπουλου

Πανεπιστήμιο Έρασμος στην Ολλανδία, συνέδριο, ένας Έλληνας σύνεδρος μεταπτυχιακός φοιτητής στη Φιλοσοφία της Οικονομίας στρέφεται προς έναν Αμερικανό καθηγητή:

«Δε νομίζετε ότι χρέος της Επιστήμης είναι να βρίσκει λύσεις που ανακουφίζουν τις κοινωνίες από τον εφιάλτη της φτώχειας;»

Ο Αμερικανός χαμογέλασε κι απάντησε στον φοιτητή: «Αγαπητέ μου, το ίδιο ερώτημα έβαλα σε ένα άλλο διεθνές συνέδριο. Ξέρετε τι έγινε τότε; Αφού με σάρκασαν, ένας από τους συνέδρους μου απάντησε: Μα αγαπητέ μου, τον Καπιταλισμό δεν τον ενδιαφέρει να δώσει λύση στην κρίση, αλλά να τη διαχειριστεί…»!

(Ο διάλογος μου μεταφέρθηκε λέξη προς λέξη από το φοιτητή, που τυχαίνει να είναι ο γιος μου).

Πάμε τώρα παρακάτω. Τι είναι και τι εκπροσωπούν αυτοί οι περίφημοι θεσμοί;

Τον εφιάλτη κάθε λαού, που αφού πρώτα τον υποχρέωσαν σε υπερδανεισμό, πέσανε στη...
συνέχεια πάνω του σαν ακρίδες να του φάνε τις σάρκες. Το ζήσαμε πολύ καλά με τα σαρκοβόρα της σχολής Φρίντμαν στην περίπτωση του τυφώνα Κατρίνα. Εκεί πού ξεπατώθηκε κάθε υλικοτεχνική υποδομή στη Νέα Ορλεάνη κι οι γιάπηδες του σύγχρονου Καπιταλισμού πέσανε πάνω στην πόλη για να την κατασπαράξουν. Τότε δοκιμάστηκε για μια ακόμα φορά το όριο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ο σύγχρονος πολιτισμός. Πλακώσανε οι εργολάβοι και οι κερδοσκόποι. Αδιάφοροι για τις συνέπειες στην τοπική κοινωνία, άτεγκτοι και αιμοδιψείς μπροστά στο κέρδος, άρχισαν πάνω στα ερείπια να χτίζουν μια πολιτική εξόντωσης των ανθρώπων. Καταργήθηκαν ακόμα και τα δημόσια σχολεία κι έγιναν όλα ιδιωτικά. Η Νέα Ορλεάνη ακόμα σέρνεται βαριά πληγωμένη.

Ο ένας από τους «θεσμούς» που παρέδωσε μαθήματα, δυστυχώς με επιτυχία και στην Ευρώπη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, χρόνια τώρα έχει μετατραπεί σε ένα ψυχρό κερδοσκοπικό μηχανισμό, που το μόνο…όραμά του είναι η αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής μιας χώρας. Έχει καταδικάσει χώρες της Κεντρικής Αμερικής, αλλά και της Αφρικής να ζούνε στο όριο της εξόντωσης. Ακόμα και το ελάχιστο αλλά απαραίτητο για μια στοιχειώδη επιβίωση, το νερό, το έχει παραχωρήσει σε ιδιώτες. Αυτοί, οι άθλιοι κερδοσκόποι, φτάσανε στο σημείο να μην επιτρέπουν, σε ανθρώπους πού πένονται, ούτε την πρόσβαση στα…ποτάμια τους! Αυτά τα τομάρια υποθηκεύουν χώρες κι ανθρώπινες ζωές.

Αυτοί οι περίφημοι «θεσμοί» πλακώσανε και σ΄ αυτή τη χώρα, ως τοποτηρητές των ισχυρών συμφερόντων που εκπροσωπούν, των τραπεζών και των απανταχού ολιγαρχών. Με τους τελευταίους μάλιστα βρίσκουν τον τρόπο να τα πηγαίνουν μια χαρά. Είναι αυτοί που ελέγχουν ακόμα και την πληροφόρηση, την οποία κατευθύνουν, προκαλώντας πανικό στις τοπικές κοινωνίες, έτσι ώστε να είναι υπάκουες στους «θεσμούς».

Γιατί, αν είμαστε απροσάρμοστοι, ανυπάκουοι και δεν εφαρμόζουμε τα προγράμματα εξόντωσης μας, που έχουν σχεδιάσει οι «θεσμοί», τότε αλίμονο μας και μαύρο φίδι πού μας έφαγε.

Αμολάνε τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους να μας απειλούν, πότε ότι θα μείνουμε χωρίς σύνταξη, πότε ότι δεν θάχουμε φάρμακα, πότε ότι θα γυρίσουμε στη δραχμή. Με λίγα λόγια είναι σα να μας λένε: «Θα πεθάνετε που θα πεθάνετε ρε μαλάκες, διαλέξτε το πιο σύντομο θάνατο…». Έρχονται μετά, αφού μας φτάσουν στο μη παρέκει και μας ζητάνε «μεταρρυθμίσεις». Όπου, μέσα στις μεταρρυθμίσεις είναι να μας τινάξουν στον αέρα τα ταμεία, να οδηγήσουν χιλιάδες στην ανεργία, να αναγκάσουν αυτόν τον έρμο λαό να πουλήσει μπιρ παρά ένα κεραμίδι, που με μύριες θυσίες κατάφερε να αποκτήσει, να βγάλει στο σφυρί η χώρα κάθε περιουσιακό της στοιχείο που έχει κάποια αξία. Αν είναι δυνατόν, να μας κλέψουν κι αυτό το σπάνιο φως, που λούζει την πατρίδα μας, μεταφυσικά και ουσιαστικά.

Αραχτοί σε κάποια σουίτα του Χίλτον, μ΄ έναν υπολογιστή, με τις σαμπάνιες και τις σάουνες, σκηνοθετούν την εξόντωσή μας, προφασιζόμενοι ότι ενεργούν για το συμφέρον μας και τη σύντομη επιστροφή μας στις αγορές…

Εμείς όμως, διαφορετικά νομίζαμε την Ευρώπη. Την είχαμε φανταστεί σα μια Ευρώπη αλληλεγγύης και προόδου των λαών της, μια Ευρώπη που θα ελάμβανε πρόνοια υπέρ των αδυνάτων και θα ενίσχυε την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών. Όχι μια Ευρώπη νταβατζήδων της εποχής της Τρούμπας του 1950!

Γι΄ αυτό λοιπόν, σ΄ αυτούς τους «θεσμούς», που στόχο τους έχουν να μας παραδώσουν δεμένους χειροπόδαρα στους εργολάβους και τις Τράπεζες, σ΄ αυτούς που οδήγησαν στην απόλυτη απόγνωση συνανθρώπους μας και τους ώθησαν στην αυτοκτονία, αυτούς πού καταδικάζουν τα προσοντούχα νιάτα μας στην κατάθλιψη της ανεργίας, ανενδοίαστα ας τους πούμε να πάνε να γ…..θούνε!

από το «Ημερόδρομος»

Για όσους επιμένουν είτε να περιμένουν, είτε να ουρλιάζουν μεγάλα μπράβο στον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη

του Σταύρου Κατσούλη

 

Έχουμε και λέμε...

• Διαπραγματεύσεις ουσιαστικές, ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ. Οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν έκαναν σε τίποτε πίσω, ούτε παραδέχονται στα επίσημα έγγραφά τους, ότι έγιναν διαπραγματεύσεις. Αυτό αποδεικνύει η ανακοίνωση τους (δήλωση προέδρων Ευρ. συμβουλίου 20/03/2015) , όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουν τον απόλυτο έλεγχο και δεν υπάρχει πουθενά κάποια δικιά τους υπόσχεση, ούτε καν για την αποπληρωμή των δόσεων.
• Η κυβέρνηση βρίσκεται στο έλεος των ορέξεων του Eurogroup και του ΔΝΤ. Αυτό το αποδεικνύει ο τρόπος με τον οποίο οι φερόμενοι ως εταίροι ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΡΟΥΝ τίποτα, εάν δεν υλοποιηθούν νέα μέτρα.
• Η συγκεκριμένη συμφωνία, παρ όλη την σημαντικότητά της, ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
• Η "Τεχνική Βοήθεια", δηλαδή οι Γερμανοί Γκαουλάιτερ, αλωνίζουν ακόμη μέχρι και σήμερα σε όλα τα υπουργεία του κράτους.
• Η Τρόικα, μετονομάσθηκε σε "Θεσμούς" και συνεχίζουν ανενόχλητοι την καταστροφή της χώρας.
• Η κυβέρνηση παραδέχεται ότι πράγματι υπήρξαν πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία όμως στην πραγματικότητα είναι τρομαχτικά ελλείμματα παντού.
• Ο Βαρουφάκης υποσχέθηκε ότι θα συνεχίσουν να διασφαλίσουν τα "πλεονάσματα", κάτι που ισοδυναμεί με αφαίμαξη του Λαού μας και περαιτέρω καταστροφή όλων των υποδομών, κοινωνικμποών και άλλων.
• Η Βαλαβάνη, ζήτησε από ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.
• Ο Βαρουφάκης υποσχέθηκε και δεσμεύτηκε ότι "να αποφύγουν οποιαδήποτε ανάκληση μέτρων ή μονομερείς αλλαγές πολιτικών και δομικών μεταρρυθμίσεων", δηλαδή τα μνημονιακά μέτρα των προηγούμενων προδοτικών κυβερνήσεων. Οι υποσχέσεις για κατάργηση του μνημονίου με ένα και μόνο άρθρο, πετάχτηκαν από το παράθυρο.
• Στις 27 Φεβρουαρίου, το ΥΠΟΙΚ και απόφασή του, εγγυήθηκε πάνω από 4.8 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ στις τράπεζες, την ίδια στιγμή που τα στελέχη τους,  συνεχώς αναφέρουν ότι δεν υπάρχουν πόροι για κοινωνική πολιτική. Η Κυβέρνηση της αριστεράς, στηρίζει εκ των πραγμάτων, τις τράπεζες εις βάρος του Λαού μας.
• Οι τράπεζες που σήμερα ζητούν και έλαβαν εγγυήσεις, προφανώς έχουν ανάγκη από ρευστότητα. Παρ όλ αυτά πέρασαν τα stress tests του Σεπτεμβρίου. Η κυβέρνηση, παρ όλη την τεράστια απάτη αυτή δεν τις ελέγχει εξονυχιστικά.
• Ο Στουρνάρας είναι ακόμη στην θέση του. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα για το ότι ο άνθρωπος αυτός υπήρξε στυγερός δολοφόνος του Λαού μας ως Υπ. Οικ. και υπηρέτης των ξένων συμφερόντων.
• Ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, 20 χρόνια υπάλληλος του ΔΝΤ και υπόδικος σε βαθμό κακουργήματος από την εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών για παραβίαση καθήκοντος κατ εξακολούθηση και ψευδή βεβαίωση σε βάρος του δημοσίου, ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ.
• Ο προϋπολογισμός Χαρδούβελη-Σαμαρά, που υλοποιεί το μνημόνιο συνεχίζει να είναι ΑΚΟΜΗ ο επίσημος προϋπολογισμός του κράτους.
• Ο Βαρουφάκης στις 20/2/2015 υποσχέθηκε και δέσμευσε την κυβέρνηση ότι θα τιμηθούν οι οικονομικές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές "πλήρως και εγκαίρως". Οι υποσχέσεις για κούρεμα του χρέους, πετάχτηκαν από το παράθυρο.
• Οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας συνεχίζονται κανονικότατα. Οι Τράπεζες αρπάζουν και λεηλατούν ότι τους καπνίσει ανενόχλητες.
• Η κατάσταση στις Σκουριές Χαλκιδικής συνεχίζεται όπως έχει. Η καταδυναστευση της εθνικής περιουσίας επί πινακίου φακής και η καταστροφή του περιβάλλοντος στηρίζεται από την κυβέρνηση.
• Οι αυτοκτονίες συνεχίζονται.
• Το ανεκτίμητης αξίας Ελληνικό ξεπουλιέται κανονικά με τις ευλογίες της κυβέρνησης της αριστεράς.
• Το κράτος εφαρμόζει την φασιστική λογική με ελεημοσύνες και συσσίτια, εφαρμόζοντας μάλιστα το μέτρο της κάρτας με έξυπνο τσίπ, καταρρακώνοντας έτσι ότι είχε απομείνει στην αξιοπρέπεια του κόσμου που έχει ανάγκη από εργασία και πραγματικό εισόδημα.
• Η ανεργία, τα λουκέτα, οι άποροι, οι άστεγοι, αυξάνονται.
• Οι δανειστές τοκογλύφοι, συνεχίζουν να κερδίζουν από τόκους και χρεολύσια που η κυβέρνηση πληρώνει χωρίς κουβέντα.
• Η υγεία συνεχίζει να παραπαίει, καμιά ουσιαστική αλλαγή στην παιδεία.
• Η σεισάχθεια που υποσχέθηκαν στην ΔΕΘ, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Οι 100 δόσεις, δεν πρόκειται να βοηθήσουν κανέναν που χρωστά και θα συνεχίσει να αυξάνει το χρέος του.
• Εκατοντάδες χιλιάδες συνεχίζουν να είναι οι ελευθεροεπαγγελματίες που χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους στον ΟΑΕΕ. Γι αυτούς δεν υπάρχει καμιά ελπίδα.
• Οι πολύτεκνοι και γενικότερα οι πολίτες που έχουν παιδιά να θρέψουν και άλλες ευπαθείς ομάδες, σημειώνουν ακόμη χειρότερη μείωση στις αποδοχές τους, και έχουν πάντα τρομαχτικό έλλειμμα στο εισόδημά τους.
• Η ΔΕΗ συνεχίζει να κόβε το ρεύμα σε όποιον δεν πληρώσει.
• Χιλιάδες οι οικογένειες που ζουν χωρίς φως, νερό και τηλέφωνο.
• Το ΤΑΙΠΕΔ, συνεχίζει να υφίσταται. Προφανώς, το σχέδιο του ξεπουλήματος των πάντων είναι ακόμη κάτι που θα συνεχίσουν να υλοποιούν. Δεν υπάρχει άλλος λόγος για την ύπαρξή του.
• Η κυβέρνηση του ριζοσπαστισμού, συνεχίζει και αποκαλεί τους βιαστές μας, δηλαδή την ΕΚΤ, την ΕΕ, το Eurogroup και το ΔΝΤ ως «εταίρους» ή/και «θεσμούς», ενώ όλος ο Λαός γνωρίζει μέσα στο πετσί του, ότι είναι εχθροί μας.
• Τα διόδια συνεχίζουν να υφίσταται, οι αυξήσεις γίνονται κανονικά. Οι εργολάβοι που τα έχουν, ΔΕΝ ελέγχονται.
• Το ΣΥΝΟΛΟ των κεφαλαίων των ασφαλιστικών Ταμείων έχουν δεσμευτεί από την κυβέρνηση για την αποπληρωμή του χρέους.
• Οι ελευθεροεπιχειρηματίες και οι μικρομεσαίοι καταστρέφονται καθημερινά, δια μέσου της συνεχιζόμενης υπερφορολόγησης τους. 
• Η απειλή για κούρεμα καταθέσεων ισχύει και πλανάται πάνω μας, διότι η κυβέρνηση δεν επιλέγει την αυτονόητη ρήξη με τους δανειστές/τοκογλύφους.
• Η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί άλλον έναν καταστροφέα των Λαών, τον ΟΟΣΑ, ως εταίρο του στο έργο της.
• Η κυβέρνηση έχει προσλάβει την εταιρεία Langard, αυτή που καταδυνάστευσε και άδειασε τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλα, με το κούρεμα PSI.
• Η κυβέρνηση, προσέλαβε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν άνθρωπο που παραδέχθηκε δημόσια ότι είναι ένοχος Εσχάτης προδοσίας. Τα εναπομείναντα στελέχη και βουλευτές της προηγούμενης κυβέρνησης, οι προδότες που κατέσφαξαν χιλιάδες Λαού, έκλεισαν σπίτια, έβαλαν δεκάδες χιλιάδων λουκέτα στις επιχειρήσεις και κατέστρεψαν όσες υποδομές στήριξαν αυτήν την αυτονόητη επιλογή γι αυτούς, με μεγάλη πλειοψηφία.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τουλάχιστον πέντε με δέκα φορές περισσότερα να αναφέρει κανείς. Δεν έχει καμιά σημασία όμως.

Όποιος έχει μυαλό, όποιος έχει μάτια για να βλέπει, έπρεπε ήδη να έχει καταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
 
Και όχι μόνο αυτό. Θα έπρεπε να έχει αρχίσει να κάνει προσπάθειες για να αφυπνίσει τους συμπολίτες του, να τους οργανώσει ώστε επιτέλους να υπάρξει ουσιαστική ανατροπή.
 
Όποιος θέλει να σταματήσει να υποστηρίζει κάποιους που προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να συμβάλουν στην λύση, ας οργανωθεί, ας αγωνιστεί πραγματικά.
 
Τις πληροφορίες τις έχετε. 

Δικαιολογίες ΔΕΝ υπάρχουν.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. 

(Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν είμαι δεξιός, ποτέ μου δεν υποστήριξα το κόμμα της Νέας Δικτατορίας, ούτε και ΠΑΣΟΚ. Χάρηκα που τους είδα να φεύγουν και μακάρι να τους δούμε και να κάθονται στο σκαμνί για εσχάτη προδοσία με βάση τον ποινικό κώδικα. Μισώ τον φασισμό και δεν έχω έμμονες ιδέες με κανένα κόμμα τους.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα κλείσω τα μάτια σε αυτά που ήδη έχει πράξει η κυβέρνηση. Απλά διαβάστε με προσοχή τα πεπραγμένα τουλάχιστον της κυβέρνησης και κρίνετε μόνοι σας. Προκειται για περπαγμένα, όσο και η κυβέρνηση να έχει μόνο 40 μέρες, παραμένουν πεπραγμένα.. Όπως π.χ. η εγγύηση των 4.8+ ΔΙΣ στις τράπεζες ΦΕΚ της 18 Ματρίου 2015 (Τεύχος Β 376/2015), την ίδια ώρα που δεν έχουμε υγεία.

Ή τον προυπολογισμό Χαρδούβελη/Σαμαρά που έχουν δεχθεί. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει έστω μια αναθεώρηση, έστω για να διορθώσουν κάποια πράγματα.

Και να μην ξεχάσουμε την εκλογή του Παυλόπουλου, που σε εκπομπή στο ενικός, παραδέχθηκε ότι αυτά που ψήφισε (τα ΝΑΙ σε όλα δηλαδή) είανι αντισυνταγματικά.
Ποιός θα αρνηθεί συμπολίτες μου, ότι αυτά δεν έγιναν;

Όποιος είναι ακόμη και λίγο προοδευτικός, οφείλει να μην τα αγνοεί αυτά.

Γιατί αλλιώς συμπολίτες μου, χαθήκαμε. Η ανάθεση ως λευκή επιταγή από εμάς τον Λαό μας έφερε ως εδώ.)