Η Ασύμβατος Αγία Οικονομική Τριάς

Του Σπύρου Στάλια*

Οικονομολόγου Ph.D

Κάθε Κυβέρνηση στον κόσμο, ανεξαρτήτου μορφής πολιτεύματος, θα επιθυμούσε το νόμισμα της να έχει μια σταθερή ισοτιμία ως προς τα αλλά νομίσματα, θα επιθυμούσε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και τέλος θα επιθυμούσε η διακίνηση  των κεφαλαίων να είναι ελεύθερη. 

Το άσχημο, και μάλιστα το πολύ κακό,  είναι,  ότι από τις τρεις αυτές οικονομικές επιλογές, μόνο δυο μπορεί να επιλέξει. Δεν μπορεί να έχει και τις τρεις μαζί. Δεν μπορούν και οι τρεις επιλογές να συνυπάρξουν. Είναι σαν να καίγεται το σπίτι σου και να σου πουν, διάλεξε δυο απ’ ότι έχεις αγαπητά μέσα στο σπίτι να σώσεις, αλλά το τρίτο θα καεί. 

                          

Με άλλα λόγια, παρατηρώντας την παραπάνω εικόνα:

α) αν μια κυβέρνηση επιλέξει την πολιτική (a) δηλαδή να έχει σταθερή ισοτιμία νομίσματος και ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων τότε παύει να είναι επικυρίαρχη, αφού δεν μπορεί να καθορίσει τα δικά της επιτόκια, και κατ’ αναλογία,

β) αν επιλέξει την πολιτική (b) τότε θα πρέπει το νόμισμα της ελευθέρα να διακυμαίνεται, να μην είναι σταθερό και, 

γ) αν επιλέξει την (c) πολιτική τότε δεν θα πρέπει να επιτρέψει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. 

Στην οικονομική θεωρία αυτό λέγεται το ασύμβατο τρίγωνο ή ασύμβατη τριάς. Στην διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται κυρίως ως The Impossible Trinity και προέρχεται από την μετακεϋνσιανή ακαδημία σκέψης. Δεν αμφισβητείται από καμία άλλη σχολή σκέψης.

Τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά, γιατί μόνο αν τα κατανοήσουμε θα αντιληφθούμε τι μας συνέβη και 6 χρόνια τώρα είμαστε σε κρίση χωρίς πρόβλεψη τερματισμού, και τι πρέπει να κάνουμε για να εξέλθουμε από αυτή την κρίση και ύφεση.

Ας δούμε λοιπόν αν μετά από αυτόν τον κανόνα, παραφράζοντας τον Απόστολο των Εθνών,  ‘επεφάνη η χάρις της οικονομίας η σωτήριος πάσιν ανθρώποις’; (απ. Παύλος προς Τίτ.Β΄,11).

Κατ αρχήν, τι εννοούμε με τον όρο σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία και τι επιδιώκουμε μέσα από αυτή την επιλογή. Με τον όρο αυτό, εννοούμε ότι το νόμισμα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θα ανταλλάσσεται σε μια συγκεκριμένη τιμή, π.χ. ένα ευρώ θα ανταλλάσσεται με 1,30 δολάρια, και με αυτόν τον τρόπο αίρεται η αβεβαιότητα των πράξεων του εμπορίου,  αφού οι συναλλασσόμενοι θα γνωρίζουν το αποτέλεσμα της συναλλαγής τους.

Τι σημαίνει ο όρος ανεξάρτητη ή επικυρίαρχη νομισματική πολιτική; Πέραν του ευλόγου γεγονότος ότι η επικυρίαρχη χώρα εκδίδει το νόμισμα της, μέσω της κεντρικής της τραπέζης καθορίζει τα επιτόκια της, τα οποία επηρεάζουν την παραγωγή, την απασχόληση και τις τιμές μέσω της παραγωγής. Έτσι όταν η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, τα χαμηλά επιτόκια μπορούν να ωθήσουν την οικονομία σε ανάκαμψη, ενώ αν η οικονομία θερμανθεί, με φούσκες και υψηλό πληθωρισμό, τα υψηλά επιτόκια μειώνουν την ενεργό ζήτηση. Δηλαδή το επιτόκιο είναι το εργαλείο συντονισμού της οικονομίας.

Τι τέλος πάντων είναι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων; Σημαίνει ελευθερία στο κεφάλαιο να διακινείται από χώρα σε χώρα, χωρίς κανένα εμπόδιο, είτε αυτό είναι παραγωγικό, είτε είναι κερδοσκοπικό, που είναι και συντριπτικά το μεγαλύτερο.

Αυτή η αντίληψη είναι συμβατή με αυτό που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση, ελεύθερο εμπόριο και ευρωζώνη και σαφώς πέραν από οικονομικό θέμα είναι βαθύτατα ιδεολογικό ζήτημα. Νεαροί οικονομολόγοι, αν δεν συμφωνούν με το ελεύθερο εμπόριο και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αποκλείεται να κάνουν καριέρα. Ή κομμουνιστές θα είναι, η πιο ελαφριά κατηγορία, ή άσχετοι με την οικονομική επιστήμη. Τέλος πάντων θα τους αξίζει επιστημονική περιφρόνηση! Προσωπικά αυτή την περιφρόνηση την εποχή Σημίτη την ένοιωσα στο πετσί μου.

Νομίζω ότι έως εδώ η ανάλυση ήταν απλή και σαφής. Τώρα ας διερευνήσουμε το ερώτημα γιατί δεν μπορεί να έχει και τις τρεις επιλογές ταυτόχρονα μια Κυβέρνηση:

Ας υποθέσουμε ότι η Κυβέρνηση επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και έχει σταθερή ισοτιμία. 

Πολιτική (a) 

Η Κυβέρνηση επιθυμεί όμως να θέσει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Πρέπει να μειώσει τα επιτόκια. Κάνοντας αυτό, τα κεφάλαια σταδιακά εγκαταλείπουν την χώρα να βρουν μια καλύτερη απόδοση και έτσι ασκούν πίεση στην ανταλλακτική αξία του νομίσματος. Αν η Κυβέρνηση επιμείνει στην πολιτική της σταθερής ισοτιμίας τότε θα πρέπει να ακυρώσει την πολιτική των χαμηλών επιτοκίων. Με άλλα λόγια η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων ακυρώνει την προσπάθεια της κυβέρνησης για την ανάκαμψη της οικονομίας και επιστρέφει εκεί όπου άρχισε, δηλαδή την ύφεση. Από την άλλη αν η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει θέμα πληθωρισμού και αυξήσει τα επιτόκια για να καταπολεμήσει τον πληθωρισμού, τότε κεφάλαια θα προσγειωθούν στην χώρα με αποτέλεσμα  να θερμάνουν την οικονομία και να ακυρωθεί η μάχη κατά του πληθωρισμού. Με άλλα λόγια υπό καθεστώς ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και σταθερής ισοτιμίας η κυβέρνηση είναι σε πλήρη αδυναμία να βγάλει την χώρα από την ύφεση. Αυτό σημαίνει ότι τα επιτόκια είναι σε πλήρη αποσυντονισμό με την οικονομία, οδηγώντας σε εποχή ύφεσης σε υψηλή επιτόκια που κάνουν την κατάσταση ακόμα χειρότερη, και σε περιόδους ανάκαμψης, σε χαμηλά επιτόκια που κάνουν επίσης την κατάσταση χειρότερη.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι μια χωρά επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ταυτόχρονα ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική: 

Πολιτική (b)

Στην περίπτωση αυτή αποκλείεται η χώρα να έχει σταθερή ισοτιμία με τα αλλά νομίσματα. Με άλλα λόγια, αν υποθέσουμε ότι η οικονομία της χώρας πέσει σε ύφεση, τότε η Κυβέρνηση αναγκαστικά θα μειώσει τα επιτόκια για να κάνει εφικτές τις επενδύσεις. Κάνοντας αυτό η κυβέρνηση, και δεδομένου ότι η χώρα είναι υπό καθεστώς ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, τα κεφάλαια θα εγκαταλείψουν την χώρα για να βρουν καλύτερη απόδοση. Αν η Κυβέρνηση επιμείνει στην πολιτική των χαμηλών επιτοκίων, και ταυτόχρονα επιθυμεί την σταθερή ισοτιμία του νομίσματος της χώρας, σε λίγο θα στερέψει η κεντρική τράπεζα από τα αποθεματικά ξένων νομισμάτων στην προσπάθεια της να διατηρήσει την ισοτιμία σταθερή. Αλλά βλέποντας αυτό η κεντρική τράπεζα, είναι πια αναγκασμένη να αφήσει το νόμισμα να διακυμανθεί ελεύθερα στην παγκόσμια αγορά χρήματος. Αποτέλεσμα, οι εισαγωγές θα γίνουν πιο ακριβές, οι εξαγωγές θα αυξηθούν, λόγω υποτίμησης του νομίσματος, αλλά επί της ουσίας η οικονομία θα ανακάμψει  με κόστος ένα σχετικό  πληθωρισμό. 

Ας υποθέσουμε τώρα ότι μια Κυβέρνηση θέτει ελέγχους στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και έτσι μπορεί να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και ταυτόχρονα να έχει σταθερό το νόμισμα της: 

Πολιτική (c) 

Ο έλεγχος διακίνησης κεφαλαίων αποτρέπει τους κερδοσκόπους να ασκήσουν πίεση στην αξία του νομίσματος, ενώ η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική μπορεί να θέτει τα επιτόκια στο ύψος εκείνο,  που να καθιστά την πλήρη απασχόληση πόρων και ανθρώπων εφικτή, ή με άλλα λόγια να μειώνει τα επιτόκια όταν χτυπήσει την χώρα ύφεση ή να αυξάνει τα επιτόκια όταν η χώρα αντιμετωπίζει πληθωρισμό. Η χώρα είναι στην οδό της ανάπτυξης. Το κόστος είναι ότι απαγορεύεται η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Όχι των παραγωγικών κεφαλαίων, αλλά των κεφαλαίων ακρίδα, των  κερδοσκοπικών (θυμάστε το χρηματιστήριο το 1999-2000;).

Αυτές λοιπόν είναι οι αιτίες που μια Κυβέρνηση, υπό οιοδήποτε καθεστώς, δεν μπορεί να έχει ως επιλογή αυτή την Αγία Οικονομική Τριάδα. Θα πρέπει να διαλέξει από αυτές τι τρεις πολιτικές μόνο δυο, με στόχο πάντα, υποτίθεται, την ανάπτυξη της οικονομίας και την πλήρη απασχόληση.

Πως όλα αυτά συνδέονται με την θλιβερή κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα μας, γιατί τα προγράμματα διάσωσης της χώρας αποτυγχάνουν και θα αποτυγχάνουν διαρκώς, και τι πρέπει να κάνουμε.

Όταν το ευρώ κατέστη γεγονός, αυτό σήμαινε ότι οι χώρες μέλη της ευρωζώνης, ασχέτως παραγωγικότητας και άλλων ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών, είχαν αποφασίσει να ασκήσουν την πολιτική (a), δηλαδή σταθερή ισοτιμία, στην περίπτωση μας ένα νόμισμα το ευρώ, και ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Παρέδωσαν την νομισματική πολιτική και κατά συνέπεια την δημοσιονομική πολιτική τους στην ΕΚΤ. Δηλαδή επί της ουσίας η Δημοκρατία τερμάτισε στην Ευρώπη.

Όταν ξέσπασε η κρίση του 2008 τα επιτόκια ανέβηκαν στις προηγμένες χώρες του ευρώ, Γερμανία, Γαλλία κα, για να τις προστατεύσουν από τον πληθωρισμό, αλλά βύθισαν την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου σε ανείπωτη ύφεση που συνεχίζεται ως σήμερα μετά από 8 χρόνια. Η Ελλάδα και οι άλλες χώρες βρέθηκαν χωρίς άμυνα στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Πριν το 2008 όταν ενέσκηψαν σαν ακρίδες προωθώντας μια ανάπτυξη χωρίς συνεχεία, αφού βασιζόταν στις φούσκες της κατανάλωσης και του εύκολου δανεισμού, και μετά το 2008 εγκατέλειψαν την χώρα, την αποσάρθρωσαν, και την οδήγησαν στην κατάσταση που είναι τώρα.

Δυστυχώς ενώ έχουμε πάθει αυτή την καταστροφή και επάνοδος σε καλύτερη κατάσταση αποκλείεται θεωρητικά και  ιστορικά, ενώ πρακτικά αυτό αποδεικνύεται καθώς ο χρόνος περνά, ακόμα οι πολιτικοί μας, χωρίς γνώση επιμένουν στην εφαρμογή αυτής της πολίτικης φοβίζοντας τον Λαό. Στο τέλος, επειδή η ύφεση θα συνεχίζεται δεν θα μείνει τίποτα στο Λαό αυτής της χώρας. Η Ελλάδα λεηλατείται, πάμε στο χάος.

Τα πράγματα είναι σαφή από την οικονομική ιστορία. Ποτέ χώρα στον κόσμο δεν προόδευσε με ξένο νόμισμα και ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων.  Πάντα ήταν υπό την εξουσία ξένων και φτωχή. Τελεία και παύλα.

Δεδομένων τούτων, η συνεχιζόμενη πολιτική της λιτότητας, από τα κόμματα του ευρώ, και από αυτά που λένε ότι η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή, συνιστούν πια εσχάτη προδοσία και καλόν είναι να το συνειδητοποιήσουν. Όλα αυτά οδηγούν σε άσχημα ξεμπερδέματα. Τα παιδιά της ‘πρώτη φορά αριστερά’ ας προσέχουν.

Τι πρέπει να κάνουμε; 

Έχουμε ανάγκη την πολιτική (c), δηλαδή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα με σταθερή αξία που θα οριστεί, στην άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολίτικης και στον έλεγχο της διακίνησης των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Είναι η μόνη πολιτική που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην ανάπτυξη, στην πλήρη απασχόληση, στην ελευθερία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

spyridonstalias@hotmail.com

* Ο Σπύρος Στάλιας ήταν υποψήφιος βουλευτής στις τελευταίες εκλογές με το Ε.Πα.Μ.

Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε.

Σχόλιο της Ημέρας

21 Φεβρουαρίου 2016

Του Δημήτρη Καζάκη
Ολόκληρη η πολιτική βυθίζεται όλο και περισσότερο στο επίπεδο του κ. Λεβέντη. Με την αμέριστη φυσικά βοήθεια των μέσων μαζικής εξαχρείωσης. Ο μέσος έλληνας δεν πρέπει να συζητά τα σοβαρά. Δεν έχει καμιά σημασία αν η οικονομία κυριολεκτικά καταρρέει κι από κοντά ακολουθεί η κοινωνία.
Αρκεί να το θελήσουν οι ευεργέτες μας εξ Ευρώπης και ως δια μαγείας όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Η οικονομία θα αναστηθεί, θα έχουμε ανάπτυξη κι ως εκ τούτου όλα θα πάνε καλά. Αρκεί οι εταίροι, ευχαριστημένοι από τις επιδόσεις μας, να χαλαρώσουν τη δημοσιονομική πίεση και να "απομειώσουν" το χρέος. Αυτά ακούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν έχει καμιά σημασία αν όλα αυτά είναι μπούρδες, ανοησίες και ηλιθιότητες για αφελείς και simpletons.
Η λογική δεν έχει καμιά θέση σήμερα. Αφήστε που είναι είδος εν ανεπαρκεία γενικά. Οι εκπρόσωποι των αγροτών θα πάνε να δουν τον πρωθυπουργό για να συζητήσουν με μια κυβέρνηση, η οποία έχει παραχωρήσει επίσημα και με νόμο το δικαίωμα των αποφάσεων στην ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτό βέβαια δεν ενοχλεί ούτε τους αγροτοσυνδικαλιστές, ούτε τα κόμματα, ούτε φυσικά την κυβέρνηση, η οποία καλεί σε έναν διάλογο χωρίς αντικείμενο.
Ζούμε στην εποχή της πιο απόλυτης προσποίησης. Οι συνδικαλιστές των κλάδων προσποιούνται ότι διεκδικούν από μια κυβέρνηση, που δεν έχει καμιά πολιτική αρμοδιότητα πέρα από την εξαπάτηση και την προδοσία. Η κυβέρνηση προσποιείται ότι αυτοί αποφασίζει. Η αντιπολίτευση προσποιείται ότι είναι κάτι διαφορετικό από την κυβέρνηση. Οι δικαστές προσποιούνται ότι υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Κι όλοι εμείς προσποιούμαστε ότι νοιαζόμαστε για ότι συμβαίνει στη χώρα μας.
Πέστε μου, ποιός δουλεύει ποιόν; Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ο ραγιάς να νομίζει ότι έχει επιλέξει κυβέρνηση κι ότι αυτή αποφασίζει. Ότι ακόμη έχει χώρα κι ότι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά του θα 'ναι. Ναι, όταν ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς!
Αν όμως κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, τι θα δούμε; Η οικονομία της ευρωζώνης μόλις και μετά βίας αναπνέει με ρυθμούς ανόδου που δεν ξεπερνούν το 0,5% ανά τρίμηνο. Η ανεργία είναι στα υψηλότερα επίπεδα που γνώρισε η Ευρώπη μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και δεν λέει να πέσει με τίποτε. Εισοδηματικά ο μέσος Ευρωπαίος εργαζόμενος κυριολεκτικά υποφέρει. Και σαν αποτέλεσμα όλων αυτών η οικονομία της ευρωζώνης έχει εισέλθει σε δίνη αποπληθωρισμού, κοινώς κλιμακούμενης κατάρρευσης.
Το συνολικό δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει το 93% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, από 66% το 2007. Το χρέος των νοικοκυριών βρίσκεται στο 95% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, ενώ των επιχειρήσεων στο 134%. Δηλαδή το συνολικό χρέος στην ευρωζώνη υπερβαίνει το 322% του ΑΕΠ.
Στην Ελλάδα το δημόσιο χρέος αισίως έχει πιάσει το 180% του ΑΕΠ και το ιδιωτικό χρέος (νοικοκυριά και επιχειρήσεις) το 130%. Σύνολο χρέους ως προς το ΑΕΠ της Ελλάδας, 310%.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ (Telegraph, 19.4.2015), ο συνδυασμός με τη δυσοίωνη απειλή του αποπληθωρισμού, το βάρος του χρέους στις προηγμένες οικονομίες είναι τώρα η κύρια απειλή που αντιμετωπίζει η παγκόσμια οικονομία. Τα συνολικά επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους έχουν φτάσει σε ύψη ρεκόρ, 275% του ΑΕΠ στις πλούσιες χώρες και 175% στις αναδυόμενες αγορές. Και στις δύο ομάδες χωρών, το χρέος είναι μέχρι και 30 πόντους υψηλότερα από την εποχή της κατάρρευσης της Lehman Brothers το 2008. Από 210% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2008, έχει ξεπεράσει σήμερα το 240%.
Κι εμείς περιμένουμε να ανακάμψει η ελληνική οικονομία, αν το θελήσουν οι ευρωπαίοι. Οι ίδιοι δηλαδή που δεν μπορούν να κάνουν καλά την οικονομία της ευρωζώνης. Τα ίδια επιτελεία που ότι κι αν κάνουν όχι μόνο αδυνατούν να αναχαιτίσουν το βύθισμα της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά το κάνουν χειρότερο. Πόσο αφελής, ανόητος, ή κοινός απατεώνας πρέπει να είναι κάποιος για να περιμένει ότι υπάρχει διέξοδος εντός των δοσμένων πλαισίων;
Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, που ακόμη και τα επίσημα φερέφωνα της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων και των ανοιχτών αγορών, αναγκάζονται να εξετάσουν - στα λόγια έστω - εναλλακτικές.
"Έχει έρθει η ώρα για τους πολιτικούς να συμμετάσχουν στον αγώνα μαζί με τους κεντρικούς τραπεζίτες. Οι πιο ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες θέλουν τη συγχώνευση δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Μια τέτοια επιλογή είναι η χρηματοδότηση των δημοσίων δαπανών (ή των φορολογικών περικοπών) απευθείας με την εκτύπωση χρήματος, γνωστή ως "πτώση από ελικόπτερο". Σε αντίθεση με QE [ποσοτική χαλάρωση], μια πτώση από ελικόπτερο παρακάμπτει τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές αγορές, και βάζει φρεσκοτυπωμένο μετρητό χρήμα κατευθείαν στις τσέπες των ανθρώπων. Αυτή η καθαρά απερίσκεπτη ενέργεια, θεωρητικά, θα ενθαρρύνει το λαό να δαπανήσει τα επιπλέον χρήμα κι όχι να το αποταμιεύσει," αναφέρει το κεντρικό άρθρο του Economist (20.2.2016).
Η ιδέα είναι πολύ παλιά. Η ουσία της βρίσκεται στην ανάγκη να δοθεί πραγματικό εισόδημα στα λαϊκά στρώματα ώστε να αυξηθεί η αγοραστική τους δύναμη, να τονωθεί ο τζίρος στην οικονομία κι έτσι να αυξηθούν οι επενδύσεις μαζί με τις θέσεις απασχόλησης.
Με άλλα λόγια, μετά από σχεδόν 8 χρόνια συνεχών κεφαλαιοποιήσεων των μεγάλων τραπεζών και των ανοιχτών χρηματαγορών με δεκάδες τρις δολάρια παγκόσμια, ανακάλυψαν - στα λόγια - το αυτονόητο. Ό,τι χωρίς πραγματικό εισόδημα είναι αδύνατο να ανακάμψει η οικονομία. Ιδίως μια οικονομία σαν της Ελλάδας, που εξαρτάται πρωταρχικά από τη δική της εγχώρια αγορά.
Επομένως, ποιό είναι το πρώτο και βασικό μέλημα μιας πολιτικής που επιδιώκει την ανάκαμψη της οικονομίας με όρους θέσεων εργασίας και επενδύσεων; Η παροχή πραγματικού εισοδήματος στα λαϊκά στρώματα. Αλλιώς είναι αδύνατον να ξεφύγει από την κατάρρευση.
Πώς πρέπει να δοθεί εισόδημα; Ακόμη και με τον τρόπο που αναφέρει ο Economist. Δηλαδή με φρεσκοτυπωμένο χρήμα κατευθείαν στον πληθυσμό. Κι αυτή οφείλει να είναι η πρώτη πράξη μιας κυβέρνησης, που θέλει να οδηγήσει την οικονομία και την κοινωνία σε ανάκαμψη.
Σε ποιούς πρέπει να δοθεί αυτό το χρήμα, ως επιπλέον εισόδημα; Στα πιο καταπονημένα στρώματα του πληθυσμού. Συνταξιούχοι, άνεργοι και νοικοκυριά που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Γιατί σ' αυτούς; Όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά γιατί το εισόδημα αυτό δεν θα γίνει αποταμίευση, ούτε θα ενισχύσει τη ζήτηση για εισαγόμενα. Θα κατευθυνθεί πρωτίστως σε βασικά είδη κατανάλωσης, όπου κυριαρχεί η εγχώρια παραγωγή.
Πώς μπορεί να δοθεί αυτό το εισόδημα από την πρώτη κιόλας ημέρα; Με απόφαση του κράτους. Στην αρχή αγνοώντας τους κανόνες του κοινού νομίσματος με σκοπό να προετοιμάσει την ομαλή μετάβαση της ελληνικής οικονομίας σε δικό της εθνικό κρατικό νόμισμα.
Ειδικά για την Ελλάδα το κράτος οφείλει να χρηματοδοτήσει τα ανήλικα τέκνα από 0-18 ετών με 300 ευρώ ανά μήνα κατά κεφαλή. Με σκοπό φυσικά να ανακόψει αποφασιστικά τη δημογραφική κατάρρευση, που βιώνει η χώρα.
Για να βρει το επιπλέον αυτό εισόδημα το δρόμο του για την εγχώρια αγορά, απαιτούνται τρείς θεμελιώδεις κινήσεις:
Πρώτο, σεισάχθεια, δηλαδή σβήσιμο των χρεών προς τράπεζες, εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία για νοικοκυριά, ελευθεροεπαγγελματίες, αγρότες και μικρομεσαίους.
Δεύτερο, διάλυση όλων των τραστ, καρτέλ και ιδιωτικών μονοπωλίων, ή ολιγοπωλίων.
Και τρίτο, καθεστώς επιλεκτικής ανταγωνιστικής προστασίας υπέρ της εγχώριας παραγωγής και αγοράς. Σε συνδυασμό φυσικά με την επιβολή αυστηρών ελέγχων και απαγορεύσεων στην κίνηση κεφαλαίου εκτός Ελλάδας.
Όλα αυτά είναι μέτρα του πρώτου 24ώρου που οφείλει να υιοθετήσει μια κυβέρνηση, αν έχει σκοπό να αναχαιτίσει την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια. Δεν μπορεί ούτε καν να υπάρξει προετοιμασία για εισαγωγή νέου εθνικού κρατικού νομίσματος στη θέση του ευρώ.
Μπορούν όλα αυτά να γίνουν με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις; Ούτε κατά διάνοια. Η κυβέρνηση που θα αναλάβει να βγάλει τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο είναι υποχρεωμένη να καταγγείλει δανειακές συμβάσεις, μνημόνια και χρέος ως παράνομα, απεχθή και καταχρηστικά για τα θεμελιώδη δικαιώματα του λαού και της χώρας.
Είναι επίσης υποχρεωμένη να κινήσει διαδικασία ποινικής λογοδοσίας για όλους όσοι υπέγραψαν, ψήφισαν και υπηρέτησαν θεσμικά το καθεστώς των μνημονίων, της κατάλυσης του Συντάγματος και της αποικιακής κατοχής της χώρας. Όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης, αλλά για να καταλάβει τόσο ο λαός, όσο και η διεθνής κοινότητα ότι τα πράγματα αλλάζουν ριζικά στην Ελλάδα.
Δεν ξέρω τι θα χρειαστεί για να αντιληφθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ότι αυτά που περιγράψαμε είναι η μόνη εναλλακτική που διαθέτει έναντι της απόλυτης καταστροφής. Δεν ξέρω πόσα παθήματα θα χρειαστούν ακόμη. Πόσες εκατόμβες. Πόσες τραγωδίες. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι υπάρχει η πολιτική δύναμη που μπορεί - αύριο το πρωί, αν χρειαστεί - να τα βάλει με επιτυχία στην πράξη. Κι αυτή η δύναμη είναι μόνο το ΕΠΑΜ.
Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΠΑΝΑΝΙΣΤΑΝ.

του Σταύρου Κατσούλη  

Όλα καλά στο Μπανανιστάν. Μιά χαρούλα. Κανένα θέμα. Ασχοληθείτε με το πως θα παραμείνουμε στο ευρώ, πως θα πληρώσετε τους φόρους σας, πως θα κρατήσετε για έναν ακόμα μήνα τον τον τρόπο ζωής σας.

Θα χρειαστεί να αγνοήσετε την 3ΠΠ που ετοιμάζεται και τις 200000 σφαίρες που βρήκαν σήμερα στην Αλεξανδρούπολη καθώς και την νέα φορολογική αποτέφρωση που έρχεται για να πληρώσουμε τα σπασμένα των πολιτικών και φίλων τους που ψηφίσατε.

Συνεχίστε οι της ΝΔ και Ποτάμι να καταγγέλλετε τον κρατισμό, ενώ δεχόσαστε πεσμένοι στα τέσσερα την απόλυτο και τεράστιο ΚΡΑΤΟΣ της Ε.Ε. και των τραπεζών τους.

Συνεχίστε οι ψευτοαριστεροί να προσκυνάτε το κωλόπαιδο.

Συνεχίστε οι εξαρτημένοι Έλληνες να γλύφετε τον τσουρουφλισμένο σας ηγέτη, όσο αυτός ξεπουλά την Πατρίδα.

Συνεχίστε οι εργαζόμενοι να υπακούτε τυφλά τους άεργους εργατοπατέρες σας.
Και μην ξεχνάτε οι υπόλοιποι, να ψηφίσετε τους αποδεδειγμένους πλέον συνεργάτες του καθεστώτος ΚΚΕ και ΧΑ, για να νιώσετε καλύτερα.

Συνεχίστε να στηρίζετε άχρηστους, προδότες, υποτελείς, ραγιάδες, πατριδοκάπηλους, φασίστες, σταλινοφασίστες, ψεύτες, λαμόγια και λοβοτομημένους ιδεολογικά πολιτικάντηδες.
Γονατίστε ταπεινά και με σεβασμό στους πολιτικούς σας, ξεπουλήστε αρχαίες και διαχρονικές αρχές και αξίες μπας και σας δώσουν καμιά θεσούλα στο δημόσιο.

Πάτε στην εκκλησία κάθε Κυριακή, και αμέσως μετά αδιαφορήστε επιδεικτικά και αποκαλέστε ζώο τον συνάνθρωπό σας λευκός, μελαμψός ή Έλληνας - δεν έχει σημασία - που δεν έχει να φάει. Έτσι είχε πει να κάνουμε ο Θεός με τους συνανθρώπους μας, σωστά;

Μην κάνετε τίποτα, μην κινείστε, μην σκέπτεστε, μην οργανώνεστε, μην προετοιμάζεστε, μην αλλάξετε τίποτα από την τωρινή ζωή σας.

Απλά περιμένετε, για να δείτε τι θα γίνει.

Αφήστε τους λαϊκιστές στην άκρη, μην ακούτε τους κινδυνολόγους και τις μπαρούφες τους, βγάλτε από την ζωή σας οποιονδήποτε χτυπά τον συναγερμό, ζήστε την ζωή σας χωρίς άγχος.

Ακόμα καλύτερα, θάψτε το κεφάλι σας στην άμμο, έτσι όπως ακριβώς υπαγορεύει η λογική και η τηλεόραση.

Συνεχίστε την δουλειά σας σαν να μην τρέχει κάστανο, αγοράστε σκατολοϊδια με τις πιστωτικές σας, φάτε, πιείτε, διασκεδάστε, πάρτε φρεντοτσίνο, χορέψτε, κάντε φιγούρα με την νέα σας 3D 4K SUper HD Smart TV + Netflix, κρύψτε το γεγονός ότι τα οικονομικά σας πάνε κατά διαόλου, βλέπετε τηλεόραση όσο πιο συχνά μπορείτε, ξεχάστε λογική και σωφροσύνη.

Και μην τυχόν σας πέσει στα χέρια κάνα νέο φυλλάδιο για πιτόγυρα. Θα πρέπει να το δοκιμάσετε αμέσως. 

Δεν πειράζει που δεν υπάρχει μία, φάτε αβέρτα πιτόγυρα, πάρτε φρέντο και φραπέ, πληρώνοντας με τα λεφτά της σύνταξης του Παππού ή αυτά που βγάλατε μέσα στην χαβούζα της πόλης μοιράζοντας όλη μέρα φυλλάδια για σουβλατζίδικα και καφετέριες για 2.60 ευρώ την ημέρα.

Ξεχάστε αυτά που σας έλεγαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σας, έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν είναι παρά ένα μάτσο αγράμματοι γεροξεκούτηδες, που έκαναν την βλακεία να θυσιάσουν την ασφάλειά τους για την ελευθερία τους.

Εσείς όμως, με τα πτυχία σας, ξέρετε ότι λευτεριά εάν δεν έχεις ησυχία, τάξη και ασφάλεια και τουλάχιστον ένα τεραπύρυνο Samsung Galaxy για ν παίζετε παιχνιδάκια με φούσκες που σκάνε δεν έχει νόημα, έτσι; 
Εσείς τα ξέρετε όλα καλύτερα. Ξέρετε να ψηφίζετε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΕΒΕΝΤΗ, ΚΚΕ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΣΥΡΙΖΑ, και τα λοιπά ΠΟΤΑΜΙΑ. Ξέρετε για παράδειγμα, ότι αγώνας είναι να κάνει κανείς μια 24ωρη απεργία με πορεία στο σύνταγμα και μετά στο καφενείο. Ξέρετε να στέλνετε τα παιδιά σας με περηφάνια στις παρελάσεις στις εθνικές εορτές. Ξέρετε ότι όλα αυτά αφήνουν ένα θερμό αίσθημα ότι έκανες κάτι. Μόνο που αυτό κρατά μέχρι να πας πίσω στο σπίτι και συνειδητοποιήσεις ότι σε κυνηγά το νοίκι, η εφορία, το ΦΠΑ, τα χρέη, οι πιστωτικές, και τα παιδιά σου δεν έχουν να φάνε.


Και ας αφήσουμε στην άκρη τα περί Δημοκρατίας και δικαιωμάτων, αυτά είναι ξεπερασμένα σήμερα. Πολύ προτιμότερο να υπάρχουν κάποιοι που γνωρίζουν καλύτερα για εμάς , χωρίς εμάς, τι θα πρέπει να σκεπτόμαστε, τι θα πρέπει να τρώμε, τι θα πρέπει να κάνουμε. Άλλωστε, όλοι ξέρουν ότι αυτοί μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας, σωστά;

Κι ο θάνατος που υπάρχει γύρω, δεν σας αφορά. Πεθαμένα παιδάκια, πρόσφυγες που έχασαν την πατρίδα τους, επειδή οι "φίλοι" μας στην Ε.Ε. και οι τράπεζές τους την σμπαράλιασαν, είναι λαϊκίστικες μπαρουφολογίες, ξεχάστε τα, δεν είναι δυνατόν να τα πάθουμε εμείς αυτά, ας σοβαρευτούμε. Σας ακούω τώρα να απαντάτε: "Δεν γίνονται αυτά", "Πρέπει να σκεπτόμαστε θετικά", "Έλα μωρέ τώρα" κλπ. σωστά;

Εντάξει, μπορεί να χρειαστεί να εκπορνεύσετε τις κόρες σας, να διώξετε τους γιούς σας από την χώρα δια παντός, να πεθάνουν οι γονείς σας πρόωρα, να χάσετε τα σπίτια σας, να χεζόσαστε από τον φόβο κάθε φορά που θα σας απευθύνεται για φόρους το καθεστώς αλλά τι είναι μερικές τέτοιες θυσιούλες μπροστά στην Ευρωπαϊκή μας προοπτική, σωστά;

Άλλωστε, όλοι γνωρίζουν ότι αυτός που περιμένει άπραγος, αυτός που περιμένει να δει "τι θα γίνει", πάντα κερδίζει, έτσι δεν είναι;

Κι αυτά που λένε για πράξεις και άλλες σαχλαμπούχλες, προφανώς δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα ιστορικά. 
Όλοι το ξέρουν αυτό. 
Όλοι οι Ραγιάδες το ξέρουν αυτό.

http://stavroskatsoulis.blogspot.gr/ 

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της συριακής κρίσης!

 

Του Πάνου Μητρονίκα

Στη Συρία σήμερα παρουσιάζεται ένα ανησυχητικά εκρηκτικό μείγμα από μεγάλους και μικρούς εμπλεκόμενους, καθένας τους με πολύ διαφορετικά συμφέροντα, υφασμένα σε έναν πολύπλοκο ιστό συμμαχιών και παρατάξεων σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Επιπροσθέτως, αν εξετάσουμε την όλη κατάσταση, όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά και οικονομικά, παρατηρούμε ότι τα συμφέροντα και οι σχέσεις ανάμεσα στους εμπλεκόμενους και τις επιμέρους συμμαχίες τους άλλες φορές συμπλέουν και άλλες φορές είναι σε πλήρη αντίθεση.

Στην παρούσα ανάλυση θα προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι συμφερόντων, εξετάζοντας αρχικά την κάθε πλευρά ξεχωριστά σε σχέση τη δυναμική της κατάστασης που αναδύεται. Στη συνέχεια θα δούμε τα πιθανά σενάρια που μπορεί να εξελιχθούν βάση των κινήσεων που επιτρέπει αυτή η δυναμική σε κάθε πλευρά.

Λίγα λόγια περί στρατηγικής

Στη στρατηγική υπάρχουν δύο βασικές «σχολές» σκέψης:

-Η Δυτική Στρατηγική σκέψη, η οποία κυριαρχείται από τις έννοιες του «Σχεδίου» και του «Στόχου». Σε αυτήν τη σχολή σκέψης θέτεις έναν στόχο και καταστρώνεις ένα σχέδιο για να πετύχεις αυτόν τον στόχο. Αυτός είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος προσέγγισης με πολύ καλά αποτελέσματα σε ορισμένους τομείς που απαιτούν μεθοδικότητα, όπως η επιστήμη, η έρευνα και η επιχειρηματικότητα. Παραδόξως, παρότι μιλάμε για στρατηγική σκέψη, η προσέγγιση αυτή δεν είναι τόσο αποτελεσματική σε πιο σύνθετα και ρευστά πράγματα, όπως ο πόλεμος και κατά συνέπεια και κάθε μορφή αντιπαράθεσης ή διαπραγμάτευσης. Αυτό ισχύει γιατί αν είναι κάτι δεδομένο σε μια αντιπαράθεση, αυτό είναι ότι το σχέδιο δεν θα βγει όπως θα το ήθελες. Θα πρέπει να το αλλάξεις και να συνεχίσεις να το αλλάζεις όσο οι συνθήκες θα μεταβάλλονται. Συχνά δε, θα καταλήξεις και στον ηρωισμό για να σώσεις την κατάσταση (ή απλά γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή).

-Η Ανατολική Στρατηγική σκέψη από την άλλη δεν έχει ούτε «Στόχο» ούτε και «Σχέδιο». Οι έννοιες αυτές είναι παντελώς ξένες για αυτήν, και μαζί τους και το ηρωικό στοιχείο. Στην Ανατολική σκέψη έχουμε δυο άλλες κυρίαρχες έννοιες. Τις έννοιες της «Δυναμικής της κατάστασης» και του «Οφέλους από αυτήν τη δυναμική». Για τους Κινέζους το σημαντικό δεν είναι μόνο να θέλεις να πετύχεις κάτι, αλλά και αυτό το κάτι να είναι έτοιμο για να το πετύχεις. Δεν αρκεί να θέλεις να φας ένα φρούτο, πρέπει και το φρούτο να είναι ώριμο για να το φας. Η προσέγγιση αυτή δεν είναι τόσο αποτελεσματική στα θέματα που χρειάζονται μεθοδικότητα (για αυτό και η Κίνα έμεινε πολύ πίσω από τον δυτικό κόσμο σε αυτά και προόδευσε μόνο όταν άρχισε να δανείζετε τον δυτικό τρόπο σκέψης), αλλά από την άλλη είναι πολύ αποτελεσματική σε θέματα ρευστά, όπως ο πόλεμος. Σε θέματα που αλλάζουν συνέχεια και των οποίων η εξέλιξη δεν εξαρτάτε μόνο από εσένα και τα θέλω σου, αλλά από πολλούς παράγοντες και τα δικά τους, κατά κανόνα αντιδιαμετρικά με τα δικά σου, θέλω.

Στην «τέχνη του πολέμου» λοιπόν, όπως και στην παρούσα ανάλυση, κυρίαρχο ρόλο έχουν οι συνθήκες και το πώς θα τις εκμεταλλευτείς ή θα τις φέρεις στα μέτρα σου ώστε να έχεις όφελος από αυτές.

Ο λόγος πίσω από αυτήν την επιλογή δεν είναι άλλος από την κυρίαρχη παρουσία της Ρωσίας στο επίκεντρο της συριακής κρίσης και τη δεδομένη, κρίνοντας από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις της στο παρελθόν, χρήση από τη Ρωσία αυτής της σχολής σκέψης έναντι της δυτικής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Δύση και η Ρωσία παίζουν δύο διαφορετικά παιχνίδια. Η Δύση παίζει «Μονόπολη» και η Ρωσία παίζει «Σκάκι». Για αυτό και οι παρεξηγήσεις είναι πολύ συχνές ανάμεσα στους δύο, αλλά πάντα βρίσκουν τη Ρωσία σε θέση ισχύος όταν υπάρχει άμεση αντιπαράθεση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της ρωσικής στρατηγικής σκέψης είναι η επέμβαση στη Γεωργία, την Ουκρανία, το αεροδρόμιο της Πρίστινα στη Βοσνία το 1999, και φυσικά η ίδια η εμπλοκή της στη Συρία που εξετάζουμε.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η Ρωσία δεν έδρασε βάση κάποιου σχεδίου. Είδε απλά την ευκαιρία που αναδύθηκε από τη δυναμική της κατάστασης, και ωφελήθηκε από αυτήν ξαφνιάζοντας την άλλη πλευρά. Γνώμη του γράφοντος είναι ότι αυτό θα κάνει και τώρα που οι κινήσεις της Τουρκίας δημιουργούν μια νέα, πολύ ευνοϊκή για τη Ρωσία, δυναμική.

Εμπλεκόμενοι, παρατάξεις, συμμαχίες, δυναμική

Ας δούμε λοιπόν τα εμπλεκόμενα μέρη ξεχωριστά, εξετάζοντας τα επιμέρους συμφέροντα, τις συμμαχίες που συμμετέχουν σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και τη δυναμική που παρουσιάζει η παρούσα συγκυρία για τον καθένα:

-ΡΩΣΙΑ: Αναμφίβολα ο κυρίαρχος παίχτης πλέον αυτήν τη στιγμή στη Συρία. Η εμπλοκή της εκεί έγινε σε μια στιγμή που η ίδια βρισκόταν υπό διεθνή πίεση για το θέμα της Ουκρανίας και η οικονομία της σε δύσκολη θέση λόγω της πτώσης των τιμών του πετρελαίου. Με την επέμβαση της, ανέτρεψε ήδη κάθε προηγούμενο σχεδιασμό για όλα τα υπόλοιπα άμεσα εμπλεκόμενα

μέρη. Εξαίρεση αποτελούν οι ΗΠΑ, που βρίσκονταν σε αδιέξοδο, όπως θα δούμε πιο κάτω, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έγινε κατόπιν άτυπης συνεννόησης των δύο μερών, και ίσως κάποιας συμφωνίας. Η Ρωσία με την εμπλοκή της στη Συρία πέτυχε να σταθεροποιήσει την όλη κατάσταση, να παγιώσει τη θέση της στη Μέση Ανατολή, να αναβαθμίσει τον ρόλο της σε παγκόσμιο επίπεδο σαν δύναμη, και τέλος –μετά τα γεγονότα της Ουκρανίας– να αντιστρέψει προς όφελος της τη δυτική κοινή γνώμη, μιας και αποτελεί τη μόνη σοβαρή αντίδραση στο Ισλαμικό Κράτος. Πιθανότατα αυτοί ήταν και οι στόχοι της μέχρι τη στιγμή της κατάρριψης από την Τουρκία του μαχητικού αεροσκάφους της. Αυτό το γεγονός έδωσε μιανέα διάσταση στην εκεί παρουσία της και δημιούργησε μια πολύ διαφορετική δυναμική για τη Ρωσία. Δυναμική που η Ρωσία δεν θα αφήσει να πάει χαμένη χωρίς σημαντικά ανταλλάγματα σε διεθνές επίπεδο. Επιπροσθέτως, με τις συνεχιζόμενες επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας, μπορούμε να πούμε ότι η Ρωσία αυτήν τη στιγμή κρατάει όλα τα χαρτιά στα χέρια της και έχει αναβαθμιστεί στον απόλυτο ρυθμιστή των εξελίξεων από εδώ και πέρα, όπως θα δούμε και στα πιθανά σενάρια.

-ΤΟΥΡΚΙΑ: Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση, αλλά έχει κάνει και μια μεγάλη ισλαμική στροφή, με αποτέλεσμα να κυριαρχείται από σύνδρομα μεγαλοϊδεατισμού που ξεπερνούν κατά πολύ τους παλαιότερους σχεδιασμούς της και φαντάζουν παράλογα στον δυτικό τρόπο σκέψης. Στόχος της πλέον είναι το να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού κόσμου, με ο,τι συνεπάγεται αυτό σε ισλαμικούς όρους (επέκταση του Ισλάμ, προβολή ισχύος και ανωτερότητας, επιβολή απόψεων, ηγετική παρουσία σε παγκόσμιο επίπεδο κλπ.). Παράλληλα δεν μπορεί να επιτρέψει τη δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κράτους και πολύ περισσότερο τη δημιουργία ενός σιιτικού άξονα με έξοδο στη Μεσόγειο, που αυτόματα υποβαθμίζει τον στρατηγικό της ρόλο κατακόρυφα και την αποκόπτει από το υπόλοιπο σουνιτικό Ισλάμ, του οποίου θέλει να ηγηθεί. Με βάση αυτό το σκεπτικό λοιπόν ενεπλάκη στη Συρία, στοχεύοντας στη δημιουργία ενός σουνιτικού κράτους δορυφόρου στα νότια της, μέσω του οποίου θα αποτελούσε την προφανή έξοδο του υπόλοιπου σουνιτικού κόσμου προς την Ευρώπη, θα περιόριζε τη σιιτική παρουσία (μεγάλη υπόθεση για την ισλαμική της ατζέντα), θα αδρανοποιούσε πλήρως τους Κούρδους και θα αποκτούσε ύψιστη γεωπολιτική θέση για τη Δύση. Η ρωσική παρουσία ανέτρεψε όλους τους παραπάνω στόχους, γεγονός που οδήγησε την Τουρκία σε μια απότομη αλλαγή στρατηγικής με κύριο στόχο την απομάκρυνση της Ρωσίας από την περιοχή. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το πετύχει μόνη της και για αυτό προσπάθησε ανεπιτυχώς να εμπλέξει το ΝΑΤΟ στους σχεδιασμούς της με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και μέσω της γερμανικής προσέγγισης για το προσφυγικό, πάλι όμως ανεπιτυχώς, μιας και το ΝΑΤΟ περιορίστηκε στο Αιγαίο και όχι στη Συρία που ήθελε η Τουρκία (γεγονός που μπορεί να φανεί έως και πολύ θετικό για εμάς σαν Ελλάδα). Τέλος, αυτές τις μέρες ξεκίνησε μια σειρά από προκλήσεις και απειλές, ελπίζοντας πιθανότατα ότι η Ρωσία θα απαντήσει σε αυτές και έτσι θα μπορέσει να εκβιάσει την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο πλευρό της. Οι πολλαπλές ανεπιτυχείς κινήσεις της οδήγησαν πλέον την Τουρκία στο απόλυτο αδιέξοδο, έχουν στρέψει την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον της, και, το χειρότερο για αυτήν, έδωσαν πλέον στη Ρωσία τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων. Η Τουρκία θα είναι ο μεγάλος χαμένος της συριακής αναμέτρησης σε κάθε πιθανό σενάριο, και το μέγεθος της χασούρας, όπως θα δούμε στη συνέχεια, εξαρτάται μόνο από το αν η ίδια θα επιλέξει την ταπείνωση ή την καταστροφή.

-ΗΠΑ: Κατά την περίοδο της προεδρίας Obama, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια φάση αναδίπλωσης και εσωστρέφειας, γεωπολιτικά αλλά και οικονομικά. Αυτό μέχρι στιγμής οδήγησε στην έξαρση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους (μετά την αποχώρηση από το Ιράκ), την αναβάθμιση της Γερμανίας σε κυρίαρχη δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την επάνοδο της Ρωσίας στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό. Η κρίση της Συρίας βρήκε τις ΗΠΑ σε αδιέξοδο, γιατί από τη μια το Ισλαμικό Κράτος, που ήταν αποτέλεσμα των δικών της ενεργειών στο Ιράκ και στη Συρία, είχε φέρει το χάος και έπρεπε να καταπολεμηθεί, αλλά από την άλλη πλευρά η σύμμαχος της στο ΝΑΤΟ Τουρκία και η επίσης σύμμαχος και οικονομικό κεφάλαιο Σαουδική Αραβία είχαν αντίθετα συμφέροντα.  Επιπροσθέτως η οικονομία της βρισκόταν σε πολύ λεπτές ισορροπίες μετά την κρίση του 2008 και η κύρια δυτική σύμμαχος Ε.Ε. ήταν σε ένα οικονομικό τέλμα και ανίκανη για οποιαδήποτε ενεργή εμπλοκή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι επιπόλαια χειρισμοί της Ε.Ε. στα γεγονότα της Ουκρανίας δημιούργησαν μια νέα ένταση με τη Μόσχα και υπήρχε επιτακτική ανάγκη κλεισίματος αυτού του μετώπου. Για τις ΗΠΑ λοιπόν η κατάσταση θύμιζε τη φράση «όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια» και η ίδια δεν ήταν σε θέση να παίξει τον ρόλο της γάτας την παρούσα στιγμή. Εξετάζοντας τη στάση των ΗΠΑ, βλέπουμε μια περίεργη σιωπηλή στροφή. Φρόντισε να απομακρύνει από την Τουρκία κάθε τι νατοϊκό αμέσως πριν τη ρωσική επέμβαση. Έκλεισε τη χρόνια διαμάχη με το Ιράν με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Έκανε μια πάλι σιωπηλή, αλλά προφανέστατη, στροφή προς τους Κούρδους. Κράτησε πολύ χαμηλά τους τόνους σχετικά με τη ρωσική εμπλοκή στη Συρία και άφησε να σβήσει το θέμα της Ουκρανίας. Το σύνολο των κινήσεων των ΗΠΑ το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι έκανε την επιλογή να μοιραστεί τα ποντίκια με άλλη μια γάτα. Τη Ρωσία. Παράλληλα να «αδειάσει» τις φίλες και συμμάχους Τουρκία και Σαουδική Αραβία, που, εκτός από τον γεωπολιτικό πυρετό, νοιώθουν και έναν οικονομικό πυρετό να τις τυλίγει τελευταία. Επιπροσθέτως βλέπουμε και μια αλλαγή στάσης προς τη Γερμανία με πιέσεις σε οικονομικό αλλά και πολιτικό επίπεδο, δείγμα επιθυμίας των ΗΠΑ για σταθεροποίηση στην Ε.Ε. μέσω άλλου δρόμου από αυτόν που επιθυμεί η Γερμανία. Οι ΗΠΑ φαίνονται να μην επιθυμούν καμιά άμεση εμπλοκή στη Συρία, να υποστηρίζουν σιωπηλά τις κινήσεις της Ρωσίας και των Κούρδων και να επικεντρώνονται στη θωράκιση τους οικονομικά και ενεργειακά από όλες τις πλευρές. Τουλάχιστον μέχρι να έχουμε αλλαγή Προέδρου, γεγονός που από μόνο του βάζει μια σειρά περιορισμών στους χρονικούς ορίζοντες ελευθερίας κινήσεων και των υπολοίπων πλευρών. Ιδίως δε η πιθανότητα εκλογής ενός πιο ακραίου προέδρου, όπως ο Trump, δημιουργεί μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας και στη Ρωσία, αλλά πολύ περισσότερο στην Τουρκία.

-ΚΟΥΡΔΟΙ: Οι Κούρδοι τάχθηκαν από την αρχή και με απόλυτη συνέπεια κατά του Ισλαμικού Κράτους, γεγονός που τους τοποθετεί στο στρατόπεδο των καλών και σταθερών συμμάχων για τη Ρωσία, για τις ΗΠΑ/Ε.Ε., αλλά και για το καθεστώς Assad. Αυτό τους δίνει μια προνομιακή θέση ως προς τις εξελίξεις και προφανώς ανησυχεί, αν όχι εξοργίζει, την Τουρκία, που βλέπει πλέον τη δημιουργία κουρδικού κράτους σαν κάτι δεδομένο, αν δεν επέμβει η ίδια. Η ρωσική παρέμβαση και η στροφή των ΗΠΑ έδωσαν το δικαίωμα στους Κούρδους να επεκτείνουν τα σχέδια τους περί δημιουργίας κράτους σε μια πιο μεγάλη δομή με έξοδο στη Μεσόγειο. Αυτός είναι ο στόχος τους και φαίνεται να είναι απόλυτα εφικτός και με την υποστήριξη Ρωσίας, ΗΠΑ, Συρίας και Ιράν/ιρακινής διοίκησης, που πιθανώς βλέπουν και μια άλλη έξοδο προς τη Μεσόγειο για σιιτικούς υδρογονάνθρακες. Ένας τέτοιος αγωγός θα ήταν επιθυμητός και από τη Δύση για λόγους αντίβαρου στον άξονα Σαουδική Αραβία/Κατάρ/Κουβέιτ και φυσικά παρακάμπτοντας την απρόβλεπτη και τελευταία ίσως και εχθρική Τουρκία. Επιπροσθέτως θα εξυπηρετούσε και τα κοιτάσματα Κύπρου/Ισραήλ. Τέλος, οι Κούρδοι, πρόσφατα, σε μια κίνηση υψηλής στρατηγικής σκέψης, προσφέρθηκαν να βοηθήσουν αυτοί την Ε.Ε. με τους πρόσφυγες, φιλοξενώντας ακόμα και τις οικογένειες Τζιχαντιστών που αποχωρούν από το Χαλέπι. Με τον τρόπο αυτό μειώνουν άμεσα την αξία της Τουρκίας στο προσφυγικό και μια πιο επίσημη πρόταση μπορεί να φέρει την Ε.Ε. σε απόλυτη ταύτιση με τα συμφέροντα τους.

-ΙΡΑΝ: Το Ιράν, για καθαρά θρησκευτικούς λόγους, τάχθηκε από την αρχή ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος και με τη στάση του αυτή φαίνεται ότι κατάφερε ήδη να αναβαθμίσει τη θέση του και να θεωρείται πιο καλό σύμμαχος την παρούσα στιγμή για τη Δύση από ο,τι οι χώρες του σουνιτικού τόξου. Έχει ήδη κερδίσει ότι ήθελε, αλλά η παρούσα δυναμική του δίνει τη δυνατότητα για βλέψεις δημιουργίας ενός σιιτικού άξονα μέχρι τη Μεσόγειο, με πολλαπλά οφέλη και οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά για αυτό.

-ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ: Άλλη μια ηγέτιδα χώρα του ισλαμικού κόσμου που έβλεπε πολύ θετικά τη δημιουργία ενός σουνιτικού κράτους δορυφόρου ανάμεσα σε αυτήν και την Τουρκία. Η Ρωσική επέμβαση την ενόχλησε ιδιαίτερα, ενώ βλέπει σαν απειλή την αναβάθμιση του Ιράν και την επάνοδο του στη διεθνή σκηνή. Απειλή όχι μόνο οικονομική, αλλά και κατά της ίδιας της ύπαρξης της. Μέχρι στιγμής η εμπλοκή της στη Συρία είναι μόνο έμμεση, αλλά η πιθανότητα άμεσης εμπλοκής στο πλευρό της Τουρκίας είναι το πιο ανησυχητικό γεγονός που θα εξετάσουμε στα σενάρια μας, μιας και μπορεί να οδηγήσει σε τελείως απρόβλεπτες εξελίξεις. Η πρόσφατη συμφωνία με τη Ρωσία για τον περιορισμό της παραγωγής του πετρελαίου είναι κάτι που εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές οικονομικά στην παρούσα συγκυρία, ίσως όμως αποτελεί και ένδειξη ότι δεν επιθυμεί να εμπλακεί τόσο ενεργά όσο πρόβαλε η Τουρκία τις τελευταίες μέρες και να διακινδυνεύσει μια γενικότερη ρήξη.

-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: Τελευταία και καταϊδρωμένη, στην παρούσα συγκυρία, η Ε.Ε. δεν μπορεί, ακόμα και να θέλει, να παίξει κάποιο ρόλο στην κρίση. Η Ε.Ε. δεν διαθέτει καμιά σοβαρή στρατιωτική ισχύ, είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη Ρωσία στο θέμα ενέργεια για να μπορέσει να πάρει αντίθετη θέση, απόλυτα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ στο θέμα οικονομία (μια ανατίμηση του δολαρίου θα μπορούσε να οδηγήσει χιλιάδες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις σε χρεωκοπία, λόγω του δανεισμού τους σε δολάρια σε συνδυασμό με την ύφεση) και, τέλος, βρίσκεται εσωτερικά σε καθεστώς διάλυσης. Επιπροσθέτως το μεταναστευτικό, σε συνδυασμό με τους ήδη πολύ μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα κράτη μέλη, μπορεί να οδηγήσει σε χάος, αν η Ε.Ε. πάρει αντί-μουσουλμανικές θέσεις και εμπλακεί ενεργά σε πολεμικές επιχειρήσεις, ακόμα και κατά του Ισλαμικού Κράτους.

-ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ: Το ΙΚ δεν αποτελεί κλασσικό γεωπολιτικό παίχτη στη συριακή κρίση, γεγονός που το καθιστά παράγοντα ανατροπής σχεδίων ανά πάσα στιγμή βάση μιας λογικής που δεν μπορεί να χωρέσει σε κλασσικές αναλύσεις, μιας και είναι υπερφυσικής (θρησκευτικής) έμπνευσης. Το ΙΚ έχει αυτοανακηρυχθεί σε Χαλιφάτο και αυτό το υποχρεώνει να μην αναγνωρίζει ούτε να διαθέτει σύνορα, να μην διατηρεί εκεχειρίες για περισσότερο από ένα έτος με κάθε πλευρά, να επεκτείνεται συνέχεια και να έχει σαν μοναδικό στόχο την παγκόσμια επικράτηση του Ισλάμ με κάθε τρόπο. Το Ισλαμικό Κράτος θα διαγραφεί από τον χάρτη μέχρι το τέλος αυτής της κρίσης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και αυτό το γνωρίζει και το ίδιο. Το αρνητικό όμως με ανθρώπους που κινούνται αποκλειστικά με κριτήριο την πίστη και γνωρίζουν ότι δεν έχουν μέλλον είναι ότι είναι απρόβλεπτοι και μπορεί να δουν στόχους ακόμα και στην καταστροφή τους. Ιδίως αν αυτή η αυτοκαταστροφή συνδέεται με μαυρομάτες παρθένες σε κάποιο παράδεισο. Ένας τέτοιος στόχος λοιπόν είναι το «Dabiq» της ισλαμικής εσχατολογίας. Η πόλη αυτή βρίσκεται βορειοανατολικά από το Χαλέπι στα σύνορα με την Τουρκία, στην πιο επίμαχη περιοχή για τις επόμενες ημέρες. Είναι η πόλη στην οποία κατά τας γραφάς θα δοθεί η τελική μάχη με τον στρατό των «Σταυροφόρων», γεγονός που θα αποτελέσει την αρχή για την παγκόσμια επικράτηση του Ισλάμ. Φαντάζει γελοίο, αλλά δεν είναι καθόλου στο μυαλό ενός φανατικού Μουσουλμάνου και δεν θα αποτελούσε έκπληξη κάποια ακατανόητη κίνηση από το ΙΚ ή ακόμα και την Τουρκία ή τη Σαουδική Αραβία υπό αυτό το τόσο ξένο σε εμάς σκεπτικό. Για αυτό και το αναφέρουμε.

Το γεγονός που δεν θέλει να δει η Τουρκία

Στην παρούσα στιγμή οι επιχειρήσεις στη Συρία δείχνουν να βαίνουν προς το τέλος τους, με νικητές τον συνασπισμό Συρίας, Ρωσίας και Κούρδων. Με την κατάληψη του Χαλεπίου θα βρεθούμε στο κομβικό σημείο του ποιος θα ελέγχει την περιοχή γύρω από αυτό στα σύνορα με την Τουρκία και ανάμεσα στα κουρδικά καντόνια. Η Τουρκία έχει κάνει γνωστό ότι δεν θα επιτρέψει να είναι οι Κούρδοι, αλλά όλα δείχνουν ότι οι Κούρδοι είναι οι μόνοι που μπορούν να έχουν έλεγχο σε αυτό το σημείο.

Ο απόλυτος ρυθμιστής λοιπόν των εξελίξεων από εδώ και πέρα είναι η Ρωσία και αρκεί να κάνει ένα μόνο πράγμα για να εγκλωβίσει απόλυτα την Τουρκία σε μια αναμέτρηση που θα την καταστρέψει.

Αρκεί οι Ρώσοι να προωθήσουν χερσαίες δυνάμεις μαζί με τους Κούρδους στην περιοχή και να επιβάλουν την ένωση των κουρδικών καντονιών (ήδη υπάρχουν φήμες ότι μεταφέρουν κάποιες αερομεταφερόμενες δυνάμεις τους στη Συρία τις τελευταίες μέρες).

Αν συμβεί αυτό, τότε η Τουρκία έχει δύο επιλογές:

α) Να μην κάνει τίποτα, με αποτέλεσμα να υποστεί ταπείνωση και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, οπού πλέον κανένας δεν θα παίρνει σοβαρά τις απειλές της. Σε αυτήν την περίπτωση ο Πρόεδρος της, Recep Tayyip Erdoğan, δεν θα έχει πολύ χρόνο και πιθανότατα θα αντιδράσει πολύ έντονα ενάντια στους Κούρδους της νοτιοανατολικής Τουρκίας, με κίνδυνο η Τουρκία να μετατραπεί σε Συρία πολύ σύντομα και να διαλυθεί. Ιδίως αν δημιουργηθεί και ένα κουρδικό κράτος στα σύνορα της που θα χαίρει διεθνούς υποστήριξης. Θα μπορούσε να στραφεί και κατά της Ελλάδας, αλλά η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο λειτουργεί αποτρεπτικά σε τέτοια σενάρια (εδώ είναι το όφελος από την παρουσία του που αναφέραμε πιο πριν).

β) Να επιτεθεί στη Συρία, προσβάλλοντας αυτήν τη φορά θέσεις των Ρώσων (ή δίνοντας τους το δικαίωμα να ισχυριστούν κάτι τέτοιο), με αποτέλεσμα να έχουμε έναν ρώσο-τουρκικό πόλεμο που δεν θα μείνει μόνο στην περιοχή, αλλά θα οδηγήσει πιθανότατα σε γενικευμένη σύγκρουση ανάμεσα στις δύο χώρες και καταστροφή της Τουρκίας, αν δεν επέμβει κάποιος να την σώσει. Σε τέτοια περίπτωση είναι απίθανο το ΝΑΤΟ να εμπλακεί σε επιχειρήσεις, και αν υπάρχει εμπλοκή σε διπλωματικό επίπεδο, η Τουρκία θα βρεθεί πάλι πολλαπλά χαμένη και πιθανώς δεμένη μια νέα συνθήκη ανάλογη αυτής των Σεβρών.

Η Τουρκία, λοιπόν, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και σε κάθε ένα από δυο σενάρια το μέλλον της δεν θα είναι καλό.

Άλλα πιθανά σενάρια

Το μόνο «ήσυχο» σενάριο θα είναι αυτό μιας Ρωσίας που σταματά μετά το Χαλέπι, και το οποίο θα πρέπει να συνοδεύεται με πολλές παραχωρήσεις σε κάποιο νέο κύκλο ειρηνευτικών συνομιλιών για τη Συρία. Γνώμη του γράφοντος είναι ότι αυτό το σενάριο δεν είναι πολύ ισχυρό, γιατί η Ρωσία έχει τη δυνατότητα για πολύ μεγαλύτερα οφέλη από την παρούσα δυναμική, και με απόλυτα ελεγχόμενο ρίσκο.

Αν η Ρωσία λοιπόν κρίνει ότι την συμφέρει περισσότερο η εμπλοκή με την Τουρκία, τότε αρκεί να βάλει στρατό στα σύνορα και να περιμένει. Αν δεν απαντήσει η Τουρκία, θα έχει δημιουργήσει αναίμακτα μια πλήρως ελεγχόμενη ζώνη νότια της Τουρκίας από τη Μεσόγειο μέχρι το Ιράν και θα έχει ισχυρότατους συμμάχους στην περιοχή με δυναμικό να επεκτείνει αυτήν την επιρροή και πιο βόρεια στο μέλλον, μιας και η Τουρκία δεν θα υπάρχει για πολύ στη σημερινή της μορφή.

Αν πάλι η Τουρκία απαντήσει, τότε η Ρωσία έχει την ευκαιρία να την εξαφανίσει, να αναβαθμίσει κατακόρυφα τον ρόλο της διεθνώς, να εξασφαλίσει τα στενά και να ανακατέψει την τράπουλα και στο ΝΑΤΟ. Επίσης θα διαθέτει και τον απόλυτο έλεγχο της ενέργειας στην Ευρώπη.

Ακριβώς όμως επειδή σε ένα τέτοιο σενάριο είναι απίθανο, η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ να επιτρέψουν έναν τέτοιο απόλυτο ενεργειακό έλεγχο της Ευρώπης από τη Ρωσία, είναι πολύ πιθανό ότι θα υπάρξει μια προσπάθεια εμπλοκής έτσι ώστε να εξασφαλιστεί μια κάποια συν-διαχείριση. Το πιο πιθανό σε μια τέτοια περίπτωση είναι το πλήρες άδειασμα της Τουρκίας από τη Δύση με αντάλλαγμα παραχωρήσεις από τη Ρωσία (που θα είναι, έτσι και αλλιώς, υπέρ το δέον κερδισμένη) στον έλεγχο αυτών των περιοχών.

Τα κακά σενάρια

Τα πράγματα μπορούν να παρεκτραπούν μόνο σε δύο περιπτώσεις:

-Την άμεση εμπλοκή της Σαουδικής Αραβίας στο πλευρό της Τουρκίας. Κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο με τις παρούσες συνθήκες (συμφωνία με Ρωσία, υποβάθμιση της παρουσίας της σε 4 μαχητικά, δήλωση ότι θα συμμετέχει στο έδαφος μόνο μαζί με τις ΗΠΑ, κλπ.) αλλά με δεδομένη την ένταση με το Ιράν, τη νέα ηγεσία και τους θρησκευτικούς παράγοντες, δεν μπορεί να αποκλειστεί ακόμα. Αν έχουμε άμεση εμπλοκή της Σαουδικής Αραβίας, τότε αυτό μπορεί να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε αντιπαράθεση ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν, οι πολεμικές επιχειρήσεις να επεκταθούν και στις επικράτειες τους και, τέλος, να έχουμε μέχρι και καταστροφή πετρελαϊκών εγκαταστάσεων που θα οδηγούσε όχι μόνο σε ράλι των τιμών, αλλά και σε πιθανή έλλειψη πετρελαίου για χρόνια, με ο,τι συνεπάγεται αυτό για την παγκόσμια οικονομία. Το σενάριο αυτό είναι ακραία απίθανο να το δούμε, αλλά δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε όσο υπάρχουν παίχτες που αντιμετωπίζουν αφανισμό (Τουρκία, Ισλαμικό Κράτος) και θα είχαν όφελος να εξωθήσουν τα πράγματα στα άκρα μέσω προβοκατόρικων ενεργειών ή ακόμα και λάθος εκτιμήσεων ότι θα υπάρξουν «πυροσβεστικές» επεμβάσεις από τρίτους.

-Έκρηξη της τρομοκρατίας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ από Τζιχαντιστές σε αποστολή ή εν υπνώσει. Αυτό το σενάριο είναι πολύ πιθανό σε κάθε περίπτωση που το Ισλαμικό Κράτος θα απειληθεί με εξαφάνιση. Είναι και ο κυριότερος λόγος που οι λιγοστές ευρωπαϊκές δυνάμεις πρέπει να βρίσκονται στην Ευρώπη και όχι στη Μέση Ανατολή, γιατί αν θεωρήσουμε αληθινές τις αναφορές για χιλιάδες Τζιχαντιστές που επέστρεψαν από τη Συρία στην Ευρώπη και αντίστοιχα χιλιάδες υποστηρικτές τους που βρίσκονται στην Ευρώπη έτσι και αλλιώς, διαγράφονται πολύ εφιαλτικά σενάρια τρομοκρατίας που θα μπορούσαν να οδηγήσουν μέχρι και ολόκληρες πόλεις σε ομηρία. Σε περίπτωση που το σενάριο αυτό φύγει εκτός ελέγχου (πολλές επιθέσεις με πολλά θύματα, λαϊκή οργή κατά των μουσουλμάνων, απαίτηση αντιποίνων κλπ.), τότε η κατάσταση μπορεί πάλι να παρεκτραπεί, οδηγώντας όλες τις δυτικές χώρες σε εκτεταμένες επιχειρήσεις σε πολλές ισλαμικές χώρες και ακόμα και σε εκτεταμένη μακροχρόνια παγκόσμια σύγκρουση ανάμεσα στους δύο κόσμους.

Αντί επιλόγου

Οι επόμενες μέρες στη Συρία θα καθορίσουν τη μορφή που θα έχει η Μέση Ανατολή από εδώ και πέρα, και πιθανώς να οδηγήσουν και σε γενικότερες ανακατατάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο, όμως όταν τα πράγματα είναι τόσο μπλεγμένα, είναι πάρα πολύ εύκολο μια λάθος εκτίμηση ή ακόμα και ένα ατύχημα να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Είναι καθησυχαστικό το ότι φαίνεται να υπάρχει μια σύμπλευση απόψεων και μια συνεννόηση ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους παίχτες (Ρωσία και ΗΠΑ), αλλά, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, η παρουσία τόσων πολλών αντιπάλων με τόσο διαφορετικά συμφέροντα και φιλοσοφίες δημιουργεί ένα πολύ εκρηκτικό μείγμα, που είναι σχεδόν αδύνατο να εκτονωθεί με ήπιο τρόπο.

ΠΗΓΗ: liberal

Οι Εχθροί είναι…ανάμεσά μας!!!

Της Γεωργίας Μπιτάκου 

Κάποιοι επιλέγουν τη σιωπή, κάποιοι άλλοι την αδιαφορία, υπάρχουν και αυτοί που για να μην …τρελαθούν προτιμούν να υποκρίνονται πως δεν συμβαίνει τίποτε τραγικό και συνεχίζουν - άραγε για πόσο ακόμα – να δρουν προστατευμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο… 

Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί οι …άλλοι οι ‘’εξαιρετικοί’’, κατά Ντοστογιέφσκι (Έγκλημα και Τιμωρία), που έχουν βγει στο δρόμο, φωνάζουν, συσπειρώνονται, αρθρογραφούν, δραστηριοποιούνται, προσπαθούν να αφυπνίσουν όσους δεν έχουν την ίδια πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση, ελπίζουν μαχόμενοι ότι έστω και λίγοι θα καταφέρουν ότι φαντάζει ακατόρθωτο, να αποτινάξουν την άθλια κατοχή, να αποκαταστήσουν τη Δημοκρατία, να επαναφέρουν το χαμόγελο στα πρόσωπα των …‘’ελεύθερων πολιορκημένων’’ Ελλήνων.

Κυρίως όμως, και είναι πασίδηλα τραγικό, υπάρχουν αυτοί οι …άλλοι που συνέβαλλαν - με την ανοχή χρόνων, τις λανθασμένες επιλογές, τις ιδιοτελείς αποφάσεις, τον εγκληματικό ωχαδερφισμό και την απαράδεκτη αλλά και ύποπτη ευκολοπιστία τους – στην οδυνηρή, για την Πατρίδα μας, εξέλιξη σε όλους τους τομείς που διέπουν την Εθνική συνοχή, ως προς το οικονομικό, πολιτειακό, γεωστρατηγικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό πλαίσιο.

Αυτοί οι συνένοχοι και ηθικοί αυτουργοί ενός εγκλήματος πρωτόγνωρου για την ανθρωπότητα με τον τρόπο, τις μεθόδους και την ταχύτητα που συντελείται, συνεχίζουν ξεδιάντροπα να ασελγούν στο κουφάρι της Ελλάδας!

Πώς? Με την τυφλή κομματική εμμονή τους, με την ανόητη προσήλωση σε απομεινάρια του αχρείου κομματικού καθεστώτος, με την άγνοια χωρίς καμιά προσπάθεια να την μετατρέψουν σε γνώση, με την απαράδεκτη πλέον διάθεση να παραμείνουν Ευρώπη, αφού επιλέγουν μνημονιακές παρατάξεις ή σικέ αντιμνημονιακές, που θα κάνουν τα γνωστά αντάρτικα εντός των νεοταξικών –ναζιστικών Ευρωπαϊκών τειχών.

Αυτοί είναι ο εχθρός! Δεν είναι ο Τσίπρας, το θρασύ αυτό αμόρφωτο παράσιτο, δεν είναι ο υποτελικός Σαμαράς ή το αγόρι της Siemens και γόνος της πιο σφετεριστικά πλούσιας οικογένειας στην Ελλάδα, γνωστός και ως Κούλης, δεν είναι ο μιζαδόρος Βενιζέλος, ούτε ο οικοδεσπότης Γερμανών νεοναζί στην Αθήνα, Μιχαλολιάκος, αλλά ούτε καν το απολειφάδι της Νέας Τάξης Πραγμάτων ο Σόιμπλε και η συμμορία του ΔΕΝ είναι αυτοί οι εχθροί!!!

Οι εχθροί, είναι ανάμεσά μας, δεν έχουν καν ενοχικό βλέμμα , οι συνωμότες, οι συνένοχοι, οι δωσίλογοι και οι απάτριδες δεν μπορούν να νιώσουν ενοχή ή υπαιτιότητα, ευθύνη ή μεταμέλεια… Συνειδητοποιημένα συμμετέχουν στο διαμελισμό που συντελείται της πατρίδας, στην αντισυνταγματική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, στη γενοκτονία του Έθνους μας, στον αφανισμό του Ελληνισμού!

Αυτοί είναι οι εχθροί, κάτι εργατοπατέρες σαν τον Μπούτα, που βάζει εκ του ασφαλούς τα μικροκομματικά του συμφέροντα πάνω από την επιβίωση χιλιάδων αγροτών, διαλύοντας ύπουλα το αγροτικό κίνημα.

Κάτι μεγαλοδημοσιογράφοι, που δεν έχουν εκτός από τα κρεβάτια τους τίποτα άλλο να επιδείξουν, διατηρώντας ιλιγγιώδεις καταθέσεις στο εξωτερικό και τολμάνε με θράσος να αποσιωπούν το κατάφωρο έγκλημα που συντελείται , καταλύοντας τον πολύτιμο για κάθε Δημοκρατία πυλώνα της δημοσιογραφίας, που θα έπρεπε να ελέγχει, να αποκαλύπτει, να ενημερώνει, να αφυπνίζει προς το συμφέρον αποκλειστικά της Πατρίδας.

Κάτι ψευτοεπαναστάτες, που συσπειρώνονται σε γιαλαντζί αντιμνημονιακές παρατάξεις αποσκοπώντας σε κανά μελλοντικό μεροκάματο βουλευτικού αξιώματος.

Ανατροπή… δύσκολη λέξη, λίγοι την εκφέρουν ακόμα λιγότεροι πιστεύουν ότι μπορούν να την προκαλέσουν. Ποιος την εμποδίζει? Αυτοί που προανέφερα γιατί δεν μπορεί να την εμποδίσει κανένα φασιστικό σύστημα και καμία ενδοτική εξουσία.

Είσαι ένοχος εάν κάθεσαι μέσα στο σπίτι σου, όσο το έχεις ακόμα και καλό θα είναι να αρχίσουμε να βγάζουμε από το λεξιλόγιό μας κτητικές αντωνυμίες γιατί δεν μας ανήκει τίποτε πλέον!

Δεν μας ανήκουν τα σπίτια μας, τα χωράφια μας, η γη των παππούδων μας, οι θάλασσές μας, τα μνημεία μας…Τα κατάπιαν αδηφάγες δανειακές συμβάσεις!

Είσαι ένοχος εάν περιμένεις ένα Μεσσία να έρθει να σε λυτρώσει, ακόμα και αυτόν τον σταυρώσανε κάτι παραδόπιστοι άθλιοι αρχομανείς!

Είσαι ένοχος που αφήνεις να σκοτώνονται παλικάρια πάνω από άγριες θάλασσες, για τη δική σου ασφάλεια, καταδικάζοντας στη δυστυχία και στο θρήνο τις οικογένειές τους, την ίδια νύχτα που οι Εφιάλτες που έμπασες στο ναό της Δημοκρατίας, παραδίδουν αυτές τις θάλασσες σε Τουρκικές και Αμερικανικές φρεγάτες.

Ακούς ότι το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων θα πάει στο Λουξεμβούργο με όλο τον Εθνικό σου πλούτο, διαβάζεις ότι οι κατακτητές σου ζητάνε και τα πράσινα δάνεια, αυτοκτονούν καθημερινά συμπατριώτες σου και αρρωσταίνουν πόσοι άλλοι, αδυνατούν τα συσσίτια να εξυπηρετήσουν αξιοπρεπείς συμπολίτες σου, αποχαιρετάς φίλους σου που μεταναστεύουν, παρηγορείς άλλους που καταστράφηκαν οι επιχειρήσεις και το βιος τους και ΚΑΘΕΣΑΙ αμέτοχος, αδρανής, παθητικός, γιατί προς το παρόν τρως, ζεσταίνεσαι, ντύνεσαι ίσως να πηγαίνεις και κανά σινεμά!

Να ξέρεις ότι και αυτοί που θαλασσοπνίγονται (και θα συνεχίσουν να το κάνουν παρά τις φρεγάτες που πήραν τα σύνορά σου), είχαν κάποτε σπίτια, όνειρα, ακριβά αμάξια, όμορφα ρούχα, σπουδές, κοινωνική ζωή…

Νομίζεις ανόητε θιασώτη του συστήματος που στηρίζεις ακόμα με πώρωση και εμμονή, ότι απέχει πολύ η μέρα που θα βρεθείς εσύ σε φουσκωτό με τα δικά σου παιδιά !

Τι;;;; Δεν νικιέται το σύστημα, ούτε μπορεί να γίνει επανάσταση;

Ντροπή σου και μόνο που το σκέφτηκες γιατί θα τρίζουν πολλά κόκκαλα που για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχουν το ίδιο DNA με εσένα!

Ασελγείς πάνω από το μνήμα Λεωνίδων, Κολοκοτρωνέων, Βελουχιώτιδων, Παναγουλέων και πόσων άλλων που άλλαξαν την ιστορία γιατί απλά δεν γούσταραν να ζουν ως δούλοι, ραγιάδες και χανουμάκια κάτω απ΄τα φουστάνια διεστραμμένων κατακτητών!

Δεν πάλεψαν για σένα που δεν σε ξέρουν, δεν αντιστάθηκαν στο όνομα κανενός ηγέτη, αλλά προκάλεσαν το θάνατο για την υπερηφάνεια, το φιλότιμο, την τιμή, την αξιοπρέπεια, το όνομά τους!

Γιατί πώς να το κάνουμε, ακόμα και ένα παιδί εάν το προσβάλλεις θα ξεσηκώσεις την οργή του, ακόμα και ένα παιδί εάν το θίξεις θα αντιμετωπίσεις το θυμό του… Τιμή λέγεται αυτό και ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας ακριβή τιμή και υπόληψη…Στην πορεία της ζωής σου επιλέγεις εάν θα τη διατηρήσεις και πως θα την προασπίσεις.

Εσύ που ανέχεσαι ο πρωθυπουργός της χώρας σου να μην μπορεί να προσγειωθεί σε Ελληνικό έδαφος για ανεφοδιασμό, κοιμήσου ήσυχος…για λίγο ακόμα… και προσευχήσου…κάπου αλλού εκεί έξω κρυμμένοι σε δωμάτια και γραφεία να χαράζουν στρατηγική ανατροπής και ελευθερίας, ανυπακοής και επανάστασης, κάποιοι τρελοί που με πίστη, επιμονή , θέληση και αυτοθυσία…ίσως να σώσουν και το δικό σου το τομάρι!!!!

ΠΗΓΗ: giorgia-bitakou

Σχόλασε το πανηγύρι και η αποστολή εξετελέσθη...

Του Δημήτρη Καζάκη
Τα «μάζεψαν» οι αγρότες από το Σύνταγμα. Η παράσταση έλαβε τέλος. Η πολιτική ζωοπανήγυρις του κ. Μπούτα με παράτες και γραφικότητες, που ανέλαβε να οργανώσει το ΚΚΕ, κέρδισε τις επιδοκιμασίες όλων των μέσων μαζικής εξημέρωσης. Κι έτσι mission accomplished, όπως ίσως να είπαν και τα μεγάλα αφεντικά στο παρασκήνιο.
Τι ακριβώς παίχτηκε; Εδώ και πάνω από μια εβδομάδα οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΚΚΕ και της κυβέρνησης έψαχναν ένα τρόπο να «ξεφουσκώσουν» τα μπλόκα. Να μην επιτρέψουν την κλιμάκωση των αγροτικών κινητοποιήσεων. Όλοι τους έτρεμαν τη στιγμή που τα χωριά θα αποφάσιζαν να κατέβουν και τότε, ποιός θα μπορούσε να ελέγξει την αγροτιά;
Άλλωστε τα περισσότερα μπλόκα στήθηκαν από τους γνωστούς αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ και του ΚΚΕ, για τα μάτια του κόσμου, όχι για να κινητοποιηθούν οι αγρότες, αλλά για να μην κινητοποιηθούν. Για να μην υπάρξουν ανεξάρτητα συντονιστικά που θα ένωναν τον αγροτόκοσμο στη βάση αιτημάτων εναντίον του καθεστώτος κατοχής, εναντίον του ξεκληρίσματος των αγροτών.
Έτσι εξαρχής οι αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ και του ΚΚΕ έδωσαν μάχη να μην υπάρξει κανενός είδους ενότητα των αγροτών. Έφτιαξε ο καθένας το ταμπούρι του στο μπλόκο που έλεγχε κομματικά και δεν επέτρεψε να σμίξει ο αγροτόκοσμος κάτω από κοινά αιτήματα, σε μια ενιαία κοινή κινητοποίηση. Και φυσικά με κανένα τρόπο δεν ήθελαν να διατυπωθούν αιτήματα πέρα από την απόσυρση του λεγόμενου αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου.
«Άσε ρε φίλε, δεν θέλω να χάσω τις επιδοτήσεις...,» σου έλεγαν οι γνωστοί αγροτοπατέρες της ΝΔ και της ΧΑ, όταν τους έλεγες ότι το πρόβλημα είναι πατριωτικό, ότι η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει ακόμη και το δικαίωμα να αποφασίζει. Άλλωστε, το είδος τους έκανε τρελή περιουσία από τις επιδοτήσεις και τη διασπάθισή τους. Όχι στο χωράφι. Εκεί το πολύ-πολύ να δουλεύουν τα δουλικά τους, οι μετανάστες. Την περιουσία την έφτιαξαν με το φραπέ στο χέρι και με τα γνωστά κονέ της εκάστοτε ληστοσυμμορίας που έλεγχε ευρωπαϊκά κονδύλια και δημόσιο ταμείο.
«Το ζήτημα είναι ταξικό...,» σου έλεγε ο αγροτοσυνδικαλιστής του ΚΚΕ, όταν τύχαινε να μιλήσεις στον νταϊφά του για πατρίδα και εθνική απελευθέρωση από δανειστές και ΕΕ. Κι όσο ο απλός αγρότης αντιλαμβανόταν τις απλές αλήθειες, τόσο η ψώρα της επαναστατικής λογοκοπίας, έδινε κι έπαιρνε.
Όμως, όσο τα μπλόκα επέμεναν, τόσο κινδύνευαν όλοι αυτοί να βρεθούν αντιμέτωποι με μάζες. Κι όταν κατεβαίνουν μάζες, όσο ικανός απατεώνας κι αν είσαι, είναι δύσκολο να τις ελέγξεις.
Ποιός θα αναλάμβανε να «ξεφουσκώσει» τα τρακτέρ των αγροτών; Ο ειδικός. Ποιός άλλος ειδικότερος από τον κ. Μπούτα. Κι έτσι ανέλαβε την αποστολή. Επί μέρες αυτή την εβδομάδα διαπραγματευόταν με την κυβέρνηση το «στήσιμο» της φιέστας στο Σύνταγμα.
Ο κ. Καμίνης συμφώνησε να παραδώσει την ηχητική του Συντάγματος στους εγκάθετους του κ. Μπούτα και η κυβέρνηση επέτρεψε να φέρει ο μέγας αυτός νεκροθάφτης των αγροτικών κινητοποιήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, περί τα 20 τρακτέρ. Το σκηνικό ήταν πια έτοιμο.
Τα ΜΜΕ έπαιξαν το ρόλο τους. Μετέτρεψαν σε φορκλόρ τους Κρητικούς με τις μαγκούρες και τα σαρίκια. Πήραν αυτούς τους απλούς ανθρώπους και τους γελοιοποίησαν όσο δεν έπαιρνε. Την ανάγκη τους και την αδυναμία τους να θρέψουν τη φαμελιά τους, την ξεφτίλισαν.
Τα δελτία ειδήσεων μιλούσαν για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων χρόνων. Μέγα ψέμα. Η συγκέντρωση ήταν μικρότερη από εκείνη της απεργίας στις 4 Φεβρουαρίου. Ήταν ανάξια του προβλήματος, αλλά και των κινητοποιήσεων της τελευταίας περιόδου. Όμως, αυτό είχε συμφωνηθεί. Να ευλογήσουν τα γένια του παπά Γκαμπόν της αγροτιάς, του κ. Μπούτα και του κόμματός του.
Κι ενώ τα τρακτέρ του Μπούτα πήραν άδεια παρέλασης στο Σύνταγμα, ο αγροτόκοσμος της Πελοποννήσου που ερχόταν με αγροτικά και πούλμαν αντιμετώπισε τους πραιτωριανούς. Επί ώρες ανάξιοι της στολής και του εθνόσημου – γνήσιοι απόγονοι των μπουραντάδων της ναζιστικής κατοχής – είχαν φράξει με εντολή της κυβέρνησης το δρόμο στους αγρότες στο ύψος Χαϊδαρίου.
Ξύλο και χημικά άνευ προηγουμένου. Γιατί; Για να διαλυθούν οι αγρότες. Βλέπετε, αυτοί δεν ήταν μέσα στη συμφωνία του ΚΚΕ με την κυβέρνηση και η τελευταία φοβήθηκε από τον όγκο και τον παλμό τους.
Με βάση ποιό νόμο τους σταμάτησαν; Με κανένα νόμο. Δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Νόμος είναι η θέληση του δοτού υπουργού. Μάλιστα, στο αίτημα των εγκλωβισμένων προς τους βαθμοφόρους των μπουραντάδων να έρθει εισαγγελέας επί τόπου, εισέπραξαν την απάντηση, «αποκλείεται!» Η νομιμότητα στο απόγειό της.
Οι νέοι μπουραντάδες απαίτησαν από τους αγρότες να αφήσουν επί τόπου τα αγροτικά τους αυτοκίνητα και να συνεχίσουν με τα πόδια, ή με τα πούλμαν προς το Σύνταγμα. Την ίδια ώρα που τα τρακτέρ του Μπούτα έκαναν παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας συνοδεία της αστυνομίας.
Όλα αυτά έκαναν πολύ κόσμο να μην κατέβει. Δεν τον αδικώ. Κι εμένα προσωπικά μου έφερε μια δυσάρεστη γεύση στο στόμα όλη αυτή η φιέστα. Όμως, εγώ και πολλοί άλλοι είχαμε κατέβει, πρώτα-πρώτα, για να τιμήσουμε εκείνον τον αγροτόκοσμο που αθώα ήρθε στην Αθήνα να διαδηλώσει γιατί δεν πάει άλλο. Κι ήταν αρκετός.
Μπορεί η μικροφωνική του Δήμου Αθηναίων να είχε δοθεί στα χέρια του ΚΚΕ, για να κόβει και να ράβει κατά πώς ήθελε, αλλά όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα ότι παραβρισκόταν αντιπροσωπεία του συγκεκριμένου κόμματος με επικεφαλής τον ΓΓ Δημήτρη Κουτσούμπα, το αυθόρμητο γιούχα του κόσμου έδειξε ότι δεν μασάει κουτόχορτο. Ο Κουτσούμπας και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γιουχαρίστηκαν και μάλιστα έντονα.
Η αποστολή του παπά Γκαμπόν της αγροτιάς και του κόμματός του, ήταν να «ξεφουσκώσει» τα λάστιχα από τα τρακτέρ. Για μια ακόμη φορά. Χάρις στη φιέστα που έστησε με την αμέριστη συνεργασία της κυβέρνησης, πέρασε στα ψιλά η παράδοση του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ. Κι αφού το κατάφερε, σφύριξε λήξη στη φιέστα του Συντάγματος. Finito la musica passato la fiesta.
Τώρα θα αρχίσει η δεύτερη φάση. «Δεν μπορεί να γίνει τίποτε, γιατί αυτός είναι ο καπιταλισμός...» Κάθισε και ψόφα εσύ αγρότη, εσύ επαγγελματία, εσύ εργάτη, εσύ μικρομεσαίε, γιατί μέχρι να έρθει η Δευτέρα Παρουσία με τα ατζέμ πιλάφ, που υπόσχεται ο Περισσός, πρέπει να εθιστείς στην ήττα. Και μάλιστα σε τέτοιον βαθμό ώστε να μην μπορείς να σηκώσεις κεφάλι, ό,τι κι αν γίνει.
Ίσως, όμως, και να είναι ο μόνος τρόπος για να καθαρθεί ο αγρότης, ο εργάτης, ο επαγγελματίας, ο μικρομεσαίος από όλους αυτούς που τον καπηλεύονται και τον ξεπουλάνε δεκαετίες τώρα. Άλλοι από τη συμπολίτευση κι άλλοι από την αντιπολίτευση.
Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να πεισθούμε επιτέλους όλοι μας ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, είτε δεχόμαστε ότι δεν γίνεται τίποτε κι έτσι κάνουμε χαρακίρι, είτε βρίσκουμε τη δύναμη να συσπειρωθούμε όλοι μαζί – πέρα από τεχνητούς διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς – για να επιβάλουμε το κοινό μας συμφέρον. Να κερδίσουμε την πατρίδα μας και να προκόψουμε σ’ αυτήν. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε μετά από τόσα παθήματά μας;
Πάντως, όσο και να το θέλουν όλοι της κατοχικής βουλής, το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Μόλις τώρα αρχίζει. Η κοινωνική οργή αυτή την φορά δεν μπορεί να φιμωθεί, δεν μπορεί να αποπροσανατολιστεί, ούτε να εκτονωθεί. Ούτε καν από το τυριμοκωμείο του Περισσού. Το καζάνι βράζει και σύντομα θα βρεθούν όλοι τους προ μεγάλης εκπλήξεως.
Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.