Ο φετιχισμός του νομίσματος

Ένα νόμισμα φαίνεται από την πρώτη ματιά σαν κάτι συνηθισμένο και αυτονόητο. Η λειτουργία των νομισμάτων επί αιώνες ικανοποιούσε την ανάγκη για απλοποίηση της έννοιας της αξίας των εμπορευμάτων, την διευκόλυνση των συναλλαγών, αλλά αντανακλούσε και την υγεία μιας οικονομίας.

Στην Ευρώπη του σήμερα και στην Ελλάδα της κρίσης με τη διολίσθηση μεγάλου μέρους των εργαζομένων στην εξαθλίωση, ένα νόμισμα, το ευρώ, απέκτησε και άλλες ιδιότητες, κυρίως μεταφυσικές. Η διατήρησή του μοιάζει να εξασφαλίζει μια υποτιθέμενη στοιχειώδη ευημερία, έναν μεταλλαγμένο διεθνισμό, ένα δρόμο της αρετής που απλώς στενεύει προσωρινά. Έτσι αντί να ελέγχεται η λειτουργία του νομίσματος και η ορθή εκπλήρωση του ρόλου του, αντί να ελέγχονται οι συνθήκες λειτουργίας του, αντί να εξετάζονται τα αποτελέσματα της διατήρησής του, αυτό παρουσιάζεται ως άγιο δισκοπότηρο που δεν το αποχωριζόμαστε παρά μόνο αν αυτό θελήσει να απομακρυνθεί από εμάς.

Το ευρώ φαίνεται να αντανακλά στην ψωροκώσταινα λίγη από την δυτικοευρωπαϊκή γκλαμουρία και δίνει την ψευδαίσθηση της δυνατότητας για κοινή ευρωπαϊκή ευημερία. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει και οι εργαζόμενοι πρέπει καθημερινά να πείθονται ότι για τα δεινά τους δεν είναι υπεύθυνο το ευρώ (φτωχός λέει ότι μπορεί να είσαι είτε μέσα είτε έξω από ευρώ), ότι το εργαλείο της αφαίμαξης του πλούτου των εθνών μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα και το μέσον της σωτηρίας τους (πάντως σίγουρα όχι της επίγειας)

Έτσι το ευρώ ως νόμισμα μετατρέπεται σε φετίχ και κάνει τον οικονομικό πόλεμο μεταξύ χρηματοπιστωτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους να μοιάζει με συνδετικό κρίκο των λαών της Ευρώπης

Μόνο τυφλοί πλέον δεν μπορούν να το δουν ή θωπευτές της λαϊκής άγνοιας προς άγρα ψήφων