Ψευδεπίγραφη η ...«επιτυχία» των stress tests!

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου

του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.)

Τα ... «συνεταιράκια» της κυβερνώσας συμμορίας, πανηγυρίζουν για τα επιτυχή stress tests! Όμως, η αλήθεια είναι άλλη! Τα αποτελέσματα είναι τα χειρότερα των τελευταίων ετών, για όλες ανεξαιρέτως τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Κι αυτό συνέβη, παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) εφάρμοσε ένα σενάριο κινδύνου, υπό την προϋπόθεση ότι ανακάμπτει η ευρωπαϊκή οικονομία. Δηλαδή, το καλύτερο δυνατό σενάριο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Παρ’ όλα αυτά οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες παρουσιάζουν συνολικό έλλειμμα 25 δις, με τις τρεις συστημικές ελληνικές να υπολείπονται κατά 9,7 δις.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αφού καταλήστευσαν για μια ακόμα φορά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων και των υπολοίπων νομικών προσώπων του δημοσίου, προκειμένου να στηρίξουν το τραπεζικό σύστημα, οι τράπεζες παρουσιάζουν πάλι ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης.

Ο ελληνικός λαός καλείται εκ νέου να φορτωθεί δεκάδες δισεκατομμυρίων, για τα λεηλατημένα και χρεωκοπημένα τραπεζικά ιδρύματα που αποκαλούνται συστημικές τράπεζες. Εν τω μεταξύ, από τον Νοέμβριο θα τεθεί σε λειτουργία η εποπτική αρχή της τραπεζικής ένωσης. Αυτό σημαίνει ότι οι συστημικές τράπεζες φεύγουν από τη δικαιοδοσία των εθνικών δημοσιονομικών και ελεγκτικών αρχών και ο έλληνας φορολογούμενος θα καλείται πλέον μόνο για να πληρώνει τον... λογαριασμό.

Δεν περισσεύει ούτε λεπτό! Οι ελληνικές τράπεζες πρέπει να πτωχεύσουν εδώ και τώρα! Να τεθούν υπό εκκαθάριση και δημόσιο έλεγχο, για να προστατευθούν οι λαϊκές αποταμιεύσεις και η Οικονομία της χώρας. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο αναγκαία η συστράτευση όλων των δυνάμεων που αντιτίθενται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των δωσιλόγων, σ’ ένα ευρύτατο μέτωπο ανατροπής του κατοχικού καθεστώτος. Οι καιροί ου μενετοί!

Το Γραφείο Τύπου

Αθήνα 27/10/2014

Κύπρος: «Ενα λαός, ένα κράτος, μία ενιαία και αδιαίρετη εθνική επικράτεια».

                                  Ανακοίνωση

του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Ε.ΠΑ.Μ.

Σε νέα επικίνδυνη «πολεμική ενέργεια» και αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου,  προέβη η Τουρκία, με το τουρκικό σεισμογραφικό σκάφος «Barbaros» όταν αυτό εισήλθε -συνοδεία πολεμικών πλοίων- στο οικόπεδο 3 της κυπριακής ΑΟΖ, το πρωί της Δευτέρας 21 Οκτωβρίου 2014. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο ερευνητικό σκάφος προκαλεί, αφού τους τελευταίους μήνες βρίσκεται συνεχώς στην περιοχή μπαινοβγαίνοντας στην ΑΟΖ της Κύπρου, παραβιάζοντας το  Διεθνές Δίκαιο, απέναντι σε ένα τυπικά «ανεξάρτητο» κράτος μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Κύπρο, μαρτυρούν την έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή. Η εμπλοκή πολλών χωρών στην περιοχή, είναι αποτέλεσμα των μεγάλων γεωστρατηγικών αλλαγών που συντελούνται στην λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με την Τουρκία να εξάγει την κρίση της και να επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα κατά την προσφιλή της τακτική.  Μοιραία θα οδηγήσουν  την Κύπρο και την Ελλάδα σε νέα εθνική τραγωδία. εφάμιλλη του Αττίλα 1 και 2.

Η στάση  των «φίλιων δυνάμεων» και «εταίρων» μας,  μόνο ως συμπαιγνία μπορεί να χαρακτηριστεί. Αφ’ ενός το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο  εξαντλήθηκε στην αναβάθμιση της Δήλωσης του 2005 για αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε χλιαρές συστάσεις περί σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών –μελών, αφ’ ετέρου ο αμερικανικός παράγοντας εξακολουθεί να τηρεί ίσες αποστάσεις, μεθοδεύοντας την παρέμβασή του για πάγωμα όλων των διαδικασιών εκμετάλευσης στην κυπριακή ΑΟΖ, μέχρι να βρεθεί τελική λύση στο Κυπριακό.

Στον αντίποδα, οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας συνεχίζουν τον άκρατο ενδοτισμό τους.  Αντί να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες της διεθνούς πρακτικής, επαιτούν την βοήθεια του ξένου παράγοντα. Η ρηματική διακοίνωση στην Αγκυρα, η διαμαρτυρία στον τούρκο πρέσβη, η άμεση καταγγελία στον ΟΑΣΕ, η σύγκλιση του συμβουλίου των αρχηγών στην Αθήνα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι οι πρώτες κινήσεις που έπρεπε να κάνει η φερόμενη ως ελληνική κυβέρνηση.

Αντ’ αυτού, ταυτισμένες με την υποτέλεια, αφήνουν ουσιαστικά τις τύχες των χωρών τους σε αλλότρια συμφέροντα. Αποδεικνύουν ακόμα μια φορά πόσο επικίνδυνοι και ανίκανοι είναι να προασπίσουν , τα εθνικά  και κυριαρχικά δικαιώματα. Η κατάσταση θυμίζει έντονα το 1974 όταν οι χουντικές μαριονέτες των Αθηνών, εντεταλμένα οδήγησαν σε ανατροπή της γεωστρατηγικής ισορροπίας στην περιοχή, λίγο πριν καταρρεύσουν και καταδικαστούν τελεσίδικα από τον ελληνικό λαό.

Το ΕΠΑΜ από τον Μάρτιο του 2013,  είχε προειδοποιήσει  τους Κυπρίους, για την εθνοκτόνα πολιτική που δρομολογούν οι αρχιτέκτονες της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, Τότε η Κύπρος μπήκε με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και την συνέργεια της ελληνικής κυβέρνησης, στο καθεστώς μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, παραδίδοντας την εθνική της κυριαρχία στους υπερεθνικούς οργανισμούς της ΕΕ.

Σήμερα βιώνει με τον χειρότερο τρόπο τα αποτελέσματα της προδοσίας του πολιτικού συστήματος ένθεν κακείθεν, μένοντας απροστάτευτη στον νεο οθωμανικό επεκτατισμό, και με την οικονομία της παραδομένη στους τοκογλύφους –δανειστές. Κύπρος και Ελλάδα βιώνουν την νέα ιδιότυπη οικονομική κατοχή, σε ένα γεωστρατηγικό περιβάλλον που μεταβάλλεται με ραγδαίους ρυθμούς, και απρόβλεπτη κατάληξη.

Οι ώρες είναι κρίσιμες για τον ελληνισμό σε Κύπρο και Ελλάδα και η  απειλή για δραματικές εθνικές συνέπειες άμεση.  Είναι απόλυτη ανάγκη οι πατριωτικές, δημοκρατικές, αντικατοχικές πολιτικές δυνάμεις,  και τα κινήματα σε Ελλάδα και Κύπρο, να κινητοποιηθούν άμεσα για να σταματήσουν την επίθεση που δέχονται από κάθε επίδοξο επικυρίαρχο που ορέγεται να δημιουργήσει νέα δεδομένα στην ισορροπία της περιοχής. 

Η λύση για την Κύπρο είναι μία. Ένας λαός, ένα Κράτος, μία, ενιαία και αδιαίρετη εθνική επικράτεια.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί τον Ελληνικό και Κυπριακό λαό σε Εθνική Πανστρατιά. Μόνο γενικευμένη αντίσταση που θα προσλάβει παλλαϊκά χαρακτηριστικά σε Ελλάδα και Κύπρο μπορεί να αποτρέψει το έγκλημα που συντελείται σε βάρος των λαών μας.

Η Πολιτική Γραμματεία

Αθήνα 27/10/2014

Γιατί άραγε, θα πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Η σταχυολόγηση κάποιων από τις αποφάσεις που πήρε η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόσφατη σύνοδό της  (18-19/10/2014), προκαλεί  σοβαρότατα  ερωτήματα, ως προς το τι μέλει γενέσθαι, αν και όταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης λάβει κυβερνητική εντολή.

Η «συμπολιτευόμενη» πλειοψηφία των μελών της Κ.Ε. απέρριψε πρόταση της αριστερής πλατφόρμας για την υιοθέτηση δέσμης μέτρων που – κατά την άποψη των εισηγητών – «θα αντιμετωπίζει τα πιο καυτά και οξυμμένα προβλήματα επιβίωσης του ελληνικού λαού και ταυτόχρονα θα εισάγει ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, ριζικής αναδιανομής σε βάρος του κεφαλαίου , δημοκρατικών αλλαγών στο κράτος, πλήρους και σταθερής εργασίας και αποκατάστασης των κοινωνικών δικαιωμάτων».

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι οι προτάσεις που τελικά καταψηφίστηκαν, αφενός μεν συμπεριλαμβάνονται στην πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου δε κατατέθηκαν στη σύνοδο της Κ.Ε. αμέσως μετά την εξαγγελία του κυβερνητικού προγράμματος του κόμματος, στην ΔΕΘ. Εκεί όπου ο κ.Τσίπρας πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τις αποφάσεις του συνεδρίου, μεταθέτοντας την υλοποίησή τους στις ...ελληνικές καλένδες.

Συγκεκριμένα:

Καταψηφίστηκε: «Η άμεση θέση των τραπεζών κάτω από δημόσια ιδιοκτησία, δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο για μια νέα αποκλειστικά αναπτυξιακή και κοινωνική χρηματοπιστωτική πολιτική».

Τι πρέπει να υποθέσουμε; Οτι η «αντιμνημονιακή» κατεύθυνση της κυβερνητικής στρατηγικής που ευαγγελίζεται η στενή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, θα υλοποιηθεί χωρίς να θιγεί το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα; Οι τράπεζες που κόστισαν στον ελληνικό λαό περί τα 500 δις, θα συνεχίσουν τη λεηλασία και την τοκογλυφία, αλλά αυτή τη φορά σε ...αντιμνημονιακή κατεύθυνση; Με ποιον ...μαγικό τρόπο θα επιτευχθεί παραγωγική ανασυγκρότηση, δίχως την εθνικοποίηση της κεντρικής τράπεζας και των βασικών πυλώνων του τραπεζικού συστήματος;

Καταψηφίστηκε:  «Η λήψη άμεσων μέτρων στο πλαίσιο της ριζικής αλλαγής του φορολογικού συστήματος σε βάρος του πλούτου και υπέρ των εργαζόμενων και των μικρομεσαίων στρωμάτων»

Η πλειοψηφία των μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνεί με την οριζόντια φορομπηχτική πολική της κυβερνώσας συμμορίας, που οδηγεί – με ραγδαίους ρυθμούς – την ελληνική κοινωνία και ιδιαιτέρως τα λαϊκά στρώματα, στην απόλυτη εξαθλίωση;

Καταψηφίστηκε:. «Η διακοπή των ιδιωτικοποιήσεων και η  κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, μαζί με το πέρασμα σε δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο των στρατηγικών επιχειρήσεων και κλάδων της οικονομίας»

Αν δεν καταργηθεί το ΤΑΙΠΕΔ, πώς αλλιώς θα αποφευχθεί  το οριστικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Με ποιον άλλο τρόπο περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει στην κυριότητα του ΤΑΙΠΕΔ (κι όσα πρόκειται να περιέλθουν), θα επανακτήσουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους; Γιατί η πλειοψηφία των μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δεν επικροτεί την επανάκτηση του δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ και ΔΕΥΑ;   Συντάσσεται με  τη λογική της εμπορευματοποίησης βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες και το νερό ;

Όταν απορρίπτεις τα βασικά αιτήματα που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν το λαό και να συνεισφέρουν στην ανασυγκρότηση της οικονομίας, και αντ’ αυτού υιοθετείς την λογική της ... ελεημοσύνης (βλ. συσσίτια) και του κρατικού πατερναλισμού, με πενιχρές παροχές, χωρίς θεμελίωση δικαιωμάτων, σε τι διαφέρεις – επί της ουσίας – από την ακραία νεοφιλελεύθερη κυβερνώσα συμμορία;

Και εν τέλει – βάσει της κοινής λογικής – ένα μεγάλο ερώτημα γεννιέται: Γιατί άραγε, θα πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το Ε.ΠΑ.Μ παρ’ότι  παραμένει αταλάντευτα προσηλωμένο στη λογική της ρήξης με το κατοχικό καθεστώς που έχουν επιβάλλει οι δανειστές και οι τοκογλύφοι, θα συνεχίσει να απευθύνεται στις ηγεσίες, αλλά και κύρια στον απλό κόσμο, πρωτίστως σε όσους βρεθήκαμε και βρισκόμαστε μαζί στους δρόμους του αγώνα ανεξάρτητα από το που ανήκουν, τι ψήφισαν, ή τι πρόκειται να ψηφίσουν. Για να θέσουμε ως βάση της κοινής πολιτικής δράσης την πολιτική συμφωνία που ήδη υπάρχει ανάμεσά μας. Ανάμεσα σ' αυτούς που παλεύουν ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, ενάντια στις τράπεζες, τα χαράτσια, το γενικό ξεπούλημα και τον εργασιακό μεσαίωνα.

Η σωτηρία της χώρας και του λαού εξαρτάται μόνον από την ανατροπή του καθεστώτος των διεθνών δεσμεύσεων και των δανειακών συμβάσεων.

Η Πολιτική Γραμματεία

Αθήνα 26/10/2014

Πάλι με λεφτά δικά μας πάνε να σώσουν τράπεζες και χρηματιστήριο.

Με τα λεφτά των ελλήνων ασφαλισμένων και φορολογουμένων οι κυβερνώντες προσπαθούν να αναχαιτήσουν την κερδοσκοπία των επενδυτικών κεφαλαίων, που οδήγησε σε μίνι κραχ το ελληνικό χρηματιστήριο την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς και τη δευτερογενή αγορά των ελληνικών ομολόγων. Να θυμήσουμε ότι οι ίδιοι οι κυβερνώντες εμφάνισαν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τοποθετήσεις στα "ψόφια" ελληνικά ομόλογα και στο "ψόφιο" χρηματιστήριο από ξένα επενδυτικά κεφάλαια κυρίως υψηλού ρίσκου, που αναζητούν γρήγορες και υψηλές αποδόσεις, ως "αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών".
Αυτές ήταν οι πολυπόθητες "ξένες επενδύσεις" που σωρηδόν κατεύθεναν όλο το προηγούμενο διάστημα της "ανάκαμψης" της ελληνικής οικονομίας. Έτσι μας έλεγαν. Τώρα, καθώς το μίνι κραχ του ελληνικού χρηματιστηρίου και των ελληνικών ομολόγων επιδείνωσε τις συνθήκες και συνολικά στην χρηματαγορά της ευρωζώνης, ΕΚΤ και Τράπεζα της Ελλάδας προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ζημιά στην κεφαλαιοποίηση του ελληνικού χρηματιστηρίου που υπερέβει το 10% του ΑΕΠ της χώρας σε ετήσια βάση. Με λεφτά βέβαια που θα επιβαρύνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία, τα νομικά πρόσωπα του δημοσίου γενικά, αλλά και τους φορολογούμενους.
Δεν ξέρω αν το έχετε κι εσείς παρατηρήσει, αλλά ο κόσμος όλος να καίγεται εμείς δεν θα πάρουμε χαμπάρι. Φροντίζουν γι' αυτό τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, αλλά και το σύμπαν πολιτικό σύστημα. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Βρισκόμαστε καταμεσής μιας βίαιης αναδιάταξης της μετοχικής σύνθεσης των λεγόμενων συστημικών τραπεζών με το κράτος να χάνει 2-3 δις ευρώ από τα χαρτιά που πήρε ως αντάλλαγμα για την ανακεφαλαιοποίησή τους με δημόσιο χρέος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κανείς δεν βγάζει κουβέντα.
Πώς γίνεται αυτή η βίαιη αναδιάταξη; Κυρίως με λεφτά από την ΕΚΤ, τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλα νομικά πρόσωπα του δημοσίου, που διατάχθηκαν από την τρόικα να αρχίσουν τις αγορές τραπεζικών μετοχών και ομολόγων προκειμένου να ανασχεθεί η κατάρρευση της χρηματαγοράς στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι μ' αυτά και μ' αυτά τα ασφαλιστικά ταμεία θα φτάσουν να πληρώνουν συντάξεις με χαρτιά, δεν φαίνεται να νοιάζει κανένα πολιτικό σχήμα. Είδατε κανέναν να θέτει θέμα; Όχι βέβαια.
Είδατε να νοιάζεται κανένας για το γεγονός ότι χθες, π.χ., η κυβέρνηση φρόντισε να "κατευνάσει" την δευτερογενή αγορά ομολόγων 5ετούς και 10ετούς με αγορές από την ΕΚΤ και τα νομικά πρόσωπα ώστε να πέσει η επιτοκιακή απόδοση άνω του 7,80% έως τις 12:00 το μεσημέρι χθες, στο 6,67% στο κλείσιμο. Το ίδιο βιολί θα συνεχιστεί και τις επόμενες ημέρες μέχρις ότου οι κερδοσκόποι κυρίως από το εξωτερικό να αποφασίσουν ότι ήρθε ώρα για ένα νέο γενικό ξεπούλημα. Κι όταν γίνει αυτό, το κραχ θα επικρέμεται πάλι πάνω από τις χρηματαγορές.
Όμως, όλα αυτά δεν πρέπει να νοιάζουν το έλληνα εργαζόμενο, ασφαλισμένο, συνταξιούχο. Πρέπει να μείνει στην κοσμάρα του. Το δικαίωμα των κερδοσκόπων σε κεφάλαια και κέρδη είναι ανώτερο από τη ζωή του. Το δικαίωμα των τραπεζιτών να καπηλεύονται, να παίζουν στο τζόγο της χρηματαγοράς και να εξανεμίζουν τις καταθέσεις του κοσμου είναι ανώτερο από το δικαίωμα του καθενός στις αποταμιεύσεις του.
Δεν έχει καμιά σημασία αν η κατάθεση σ' έναν αποταμιευτικό λογαριασμό γίνεται στη βάση μιας θεμελιώδους σύμβασης με την τράπεζα, η οποία προβλέπει ότι τα χρήματα αυτά είναι και οφείλουν να είναι άμεσα απαιτητά από τον καταθέτη τους. Σήμερα, η συμβατική αυτή δέσμευση, αν και θεμελιώδης για την ύπαρξη της τραπεζικής πίστης γενικά, έχει παραβιαστεί κατάφωρα διότι οι κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να επιτρέψουν στις τράπεζες την νομότυπη διασπάθιση των καταθέσεων, χωρίς να είναι υπόλογες για τίποτε και σε κανέναν.
Έτσι θεωρείται "πανικός" όταν σε συνθήκες ύφεσης και τραπεζικής κρίσης ο κόσμος αναζητά τις καταθέσεις του. Και μόνο να βγει κανείς να πει την αλήθεια για το γεγονός ότι οι τράπεζες είναι παντελώς χρεοκοπημένες, ότι έχουν φάει τις καταθέσεις του κόσμου και ότι έχουν μετατραπεί σε μια καταβόθρα που ρουφά εκατοντάδες δις ευρώ, μπορεί να θεωρηθεί ως κολάσιμη πράξη γιατί, λέει, σπέρνει τον "πανικό".
Η αλήθεια είναι ότι η δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στις καταθέσεις είναι ιδιαίτερα κρίσιμης σημασίας σε συνθήκες κρίσης και ύφεσης της οικονομίας. Οι καταθέσεις είναι μέρος της νομισματικής κυκλοφορίας κι επομένως η δέσμευσή τους από τις τράπεζες επιδεινώνει την κατάσταση ύφεσης. Αντίθετα, αν ο κόσμος μπορεί να σηκώσει τις καταθέσεις του σε ρευστό αποτελεί σοβαρή ένεση για την οικονομία ειδικά σε συνθήκες καθίζησης.
Οι καταθέσεις στην Ελλάδα τελούν ήδη υπό άτυπη δέσμευση. Ειδικά οι αποταμιευτικοί λογαριασμοί των φυσικών προσώπων. Η άτυπη αυτή δέσμευση ξεκινά από τα χιλιάδες ανόητα δικαιολογητικά που ζητά η τράπεζα για την εξόφληση σημαντικών ποσών σε ρευστό και φτάνει μέχρι και την άρνησή της να συμμορφωθεί σε εντολή του καταθέτη που ζητά του αποδωθεί το σύνολο του λογαριασμού του. Στην καλύτερη περίπτωση θα συμβιβαστεί με ένα μέρος του και κατά προτίμηση σε επιταγή. Κι επειδή πολλοί επιχειρούν να σηκώσουν τα χρήματά τους από τα ATM, οι τράπεζες ασκούν περιοριστική πολιτική και σ' αυτά.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι καταθέσεις υπάρχουν μόνο στο βαθμό που μπορείς να τις σηκώσεις, δηλαδή να τις πάρεις σε ρευστό στα χέρια σου. Διαφορετικά δεν είναι παρά εικονικές στην αυθαιρεσία των τραπεζών. Όσο δεν ζητάς την εξαργύρωσή τους, οι καταθέσεις δεν είναι παρά μια απλή λογιστική καταχώρηση σε τραπεζικό χαρτί και τίποτε περισσότερο.
Το μόνο που λείπει τώρα πια είναι η επίσημη δέσμευση των καταθέσεων. Μέχρι να γίνει αυτό, όλα, χωρίς καμιά εξαίρεση, τα πολιτικά κόμματα του κοινοβουλίου, δεξιά και αριστερά, αλλά και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, θα τηρούν απαρέγκλητα την ομερτά που τηρούν προς όφελος των τραπεζιτών. Κανένα τους δεν θα τολμήσει να βγει να προειδοποιήσει τον κόσμο ότι όσο αφήνει τις καταθέσεις του στις τράπεζες, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να τις χάσει.
Μόλις, όμως, κλείσει το δόκανο, τότε είναι σίγουρο ότι θα έρθουν τρέχοντας να παρηγορήσουν τους δυστυχείς που θα έχουν αντιληφθεί με τον χειρότερο τρόπο ότι έχουν χάσει τις όποιες αποταμιεύσεις τους. Και φυσικά να καταγγείλουν τα "σκοτεινά συμφέροντα" που ευθύνονται γι' αυτό. Τα ίδια που συγκαλύπτουν με την ομερτά που κρατούν όλοι τους σήμερα.
Σχόλιο της Ημέρας, 22/10/2014, dimitriskazakis.blogspot.com

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.) για την τουρκική πρόκληση στην Κύπρο.

Στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας εισήλθε στις 6:30 το πρωί (ώρα Ελλάδος) το τουρκικό σεισμογραφικό σκάφος «Barbaros», όπως επιβεβαίωσε στο ΡΙΚ ο Κύπριος υπουργός Άμυνας, Χριστόφορος Φωκαΐδης.

Η κίνηση αυτή της Τουρκίας είναι σαφώς πολεμική πρόκληση, ενάντια σε τυπικά ανεξάρτητο κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο. Δείχνει σε τι κατάσταση έχει οδηγηθεί η Κύπρος μετά το πλήγμα που δέχθηκε από την ευρωζώνη με το κούρεμα. Η συνέχεια της παραμονής της Κύπρου στην ευρωζώνη, την μετατρέπει σε χώρα ανοχύρωτη, έρμαιο των προκλήσεων, πολεμικών και άλλων της Τουρκίας, η οποία δεν πρεπει να ξεχνάμε ότι ήδη κατέχει το 1/3 της νήσου. Η μόνη λύση για το λαό της Κύπρου είναι μια ενιαία ανεξάρτητη δημοκρατική Κύπρος χωρίς ξένους στρατούς κατοχής και βάσεις πολέμου.

Αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχει ζητηθεί η ακόμα από τις κυβερνήσεις  Κύπρου και Ελλάδας,  η σύγκληση του Ευρωπαϊικού Συμβουλίου, τη στιγμή που παραβιάζεται το έδαφος της Ε.Ε.

Το Γραφείο Τύπου

Αθήνα 21/10/2014

Τρώες από κερί…

του Στάθη

Κέρινος Μεγαλέξανδρος στα Σκόπια - μοιάζουν οι προσπάθειές τους συφοριασμένες, σαν των Τρώων.

Κέρινη ταυτότητα, αντί της αληθινής, της ντόμπρας και της υπερήφανης. Ψοφοδεής, λιγούρικος εθνικισμός, πόσον ακόμα καιρό θ’ αντέξει; Κέρινος Μεγαλέξανδρος, αλλά η φλογίτσα στο κερί που λειώνει καίει πολύ κοντά σε μια μπαρουταποθήκη που έχει εκραγεί πολλές φορές...

Αλλά κι εδώ, κέρινο success story. Κέρινη έξοδος στις αγορές. Πρώτα τα....
ταρατατζούμ των λεονταρισμών και στον πρώτο βρυχηθμό των αγορών, αμηχανία και αναμονή. Στα ίδια και επί τα αυτά: Πάλι «πακέτα», πάλι «προληπτική γράμμη πίστωσης», πάλι

τα ίδια ιερογλυφικά: «Μηχανισμός προστασίας με πιστωτική γραμμή» ή «Πιστωτική γραμμή ενισχυμένων προϋποθέσεων»; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Φωνάξτε τους μεγάλους ιεροεξεταστές των λέξεων να τις εξετάσουν και να σας εξηγήσουν.

Η τρόικα ξανάρχεται. Πάλι αγριάδες, πάλι προαπαιτούμενα, πάλι τι θα της δώσουμε, πάλι τι θα μας πάρει, πάνε περίπατο τα ταρατατζούμ της αμπάριζας στις αγορές, να ’τοι πάλι οι ψευτοπαλληκαρισμοί για κόκκινες γραμμές, όμως

σε πιο χαμηλούς τόνους, να μας πάρουνε μόνον με τις φουσκιές όχι και με τις κλωτσιές. Γύρω - γύρω ο «τρόμος και η αθλιότητα» της αποικίας του Δ’ Ράιχ και μέσα στο Πραιτώριο η αμηχανία και η αναμονή των ανδρεικέλων.

Ξανά η ίδια συζήτηση, ξανά το ίδιο αποτέλεσμα, φεύγει η ζωή μας βερεσέ. Ξημερώνει η μέρα κι ως το βράδυ μιλάμε για φόρους, για ρυθμίσεις, για απώλειες, για τη θλίψη των φίλων και τη δική μας. Νυχτώνει και αύριο -μετά από έναν ανήσυχο ύπνο- τα ίδια. Έρχεται 20 του μηνός, έχουν τελειώσει τα λεφτά

σε όσα νοικoκυριά έχουν ακόμα κάποιοι, κάποια δουλειά. Δανεικά, έχει ο ένας μήνες να πληρωθεί, δουλεύει βερεσέ, το πρόσωπό του πια σαν κέρινο ομοίωμα άλλων εποχών, δεν υπάρχουν δανεικά, καλά, θα δω αλλού, σ’ ευχαριστώ, μακάρι να μπορούσα.

Τρόμος και αθλιότητα, τρόμος να δουλεύεις για 300 ευρώ τον μήνα, αθλιότητα να μην τρώει καλά το παιδί και να σου βγαίνει η κυρία Βούλτεψη από άμβωνος ασφαλής, ο κ. Γεωργιάδης από υπονόμου μελανοχίτων, και να σου βρίζουν τη ζωή - «όλοι οι Ελληνες είχαν έναν μικρό Τσοχατζόπουλο μέσατους», καθώς η πανανήθικη κυρία Κούρκουλα δήλωσε, διότι πρέπει να ’σαι τουλάχιστον πανανήθικος για να κατηγορείς για Ακηδες τα θύματά του.

Η κυρία Κούρκουλα, όλο αυτό το είδος, Πάγκαλοι και Γεωργιάδηδες, Βενιζέλοι και Μπαλτάκοι, κυβέρνησαν. Κι έσφαξαν εκατομμύρια Ελλήνων στο γόνατο. Και τους βρίζουν κι από πάνω! Η μάνα μου έλεγε για κάτι τέτοιους ότι «απ’ τον Θεό θα το ’βρουν». Πλην όμως, επειδή ο Θεός δεν ασχολείται, λείπει στο υπερπέραν για δουλειές, το είδος αυτό των λαφυραγωγών τη βγάζει ζωή και κότα - όχι στον βερεσέ. Ετσι τη βγάζουν οι λαϊκιστές, που μελαγχολούν με τις αυτοκτονίες, με το άδειο πιάτο στο τραπέζι, με το κέρινο ομοίωμα της ζωής τους.

Κύρια Βούλτεψη, ξέρετε πόσοι άνθρωποι έκλαψαν σήμερα;

Κύριε Σαμαρά, ξέρετε πόσοι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν την ημέρα τους αύριο;

Μπορεί η ΕΛΣΤΑΤ να υπολογίσει πόσοι ακόμα θα αυτοκτονήσουν τους προσεχείς τρεις μήνες;

Ποιος να σας ρωτήσει τι, και να μην του απαντήσουν οι δαίμονές σας; Τι να σου πει ο κ. Βενιζέλος; ότι φταις εσύ που γεννήθηκες; Δεν έχει πρόβλημα! Και η όποια αμηχανία κι αναμονή μέσα στο Πραιτώριο το τέλος ή την αρχή κάποιας συνωμοσίας σηματοδοτεί. Πάλι την επόμενη στιγμή τα ταμπούρλα θα ηχήσουν, πάλι οι σάλπιγγες θα ανακοινώσουν τα καλά λόγια του κ. Σόιμπλε, την εύνοια της κυρίας Μέρκελ, πάλι μια βδομάδα προέλαση έως την επόμενη φουσκιά, πάλι οι θυσίες μας δεν θα πάνε χαμένες έως το επόμενο Μνημόνιο, που δεν θα λέγεται Μνημόνιο αλλά Τζαμτζής ο Δ’ ο Μεγαλοπρεπής.

Για δες, Ελλάδα μου, τον Ιερό σου Λόχο: Σαμαράς, Μπαλτάκος, Βενιζέλος, Χρύσανθος, Γεωργιάδης, Βούλτεψη και Γιακουμάτος, Τζαμτζής, Ρήγας και Ταμήλος, Βορίδης, Αλ Σάλεχ και Πρωτόπαπας, Χαρδούβελης, Στουρνάρας και Κουβέλης, Γιωργάκης, Κασσής, Λοβέρδος και Ράιχενμπαχ, Φούχτελ, Χριστοφοράκος και Σημίτης, Παπασταύρου, Παπαμιμίκος και Ν. Ανδρουλάκης, Κυρ. Μητσοτάκης, Ντόρα Μπακογιάννη και Ντόυτσε Μπανκ - εθνική Ελλάδος, γεια σου!.

από το "enikos.gr"

Ποτάμι οι κουταμάρες.

του Στάθη

Εναν κίνδυνο μόνον διατρέχει ο βλαξ και μόνον τότε ηττάται. Οταν αρχίζει να γελάει μαζί του το καφενείο. (Προσοχή όμως! μόνον ο βλαξ ηττάται, η βλακεία παραμένει αήττητη.)

Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, πρώην «επικεφαλής» και τώρα «αρχηγός» του....
Ποταμιού, δεν προκαλεί ακόμα τους γέλωτες, αλλά την έκπληξη όσων ακούνε αυτά που λέει, τουλάχιστον εκείνων που δεν αποτελούν το ποσοστό που ακολουθεί το πιασάρικο, το εξυπνακίστικο, την παραδοξολογία και τον σνομπισμό.

Αλλά, ας δώσουμε τον λόγο στον ίδιο να τα πει όπως τα είπε στον enikos και τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου: «Θα μπορούσα να υποσχεθώ ότι θα πάω τον βασικό μισθό στα 1.000 ευρώ. Οχι στα 750 ευρώ που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα 1.000 ευρώ. Ομως δεν θα το κάνω» - οι υπογραμμίσεις δικές μου, ώστε το εγώ του αγορητή να απολαύσει το μεγαλείο που του πρέπει.Γιατί όμως ο Σταύρος θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα αφήσει τους εργαζόμενους να θαλασσοδέρνονται γύρω απ’ τα 500-300 ευρώ; Ας δώσουμε πάλι τον λόγο στον ίδιο: «Δεν θα δώσω λεφτά στους εργαζόμενους διότι θα πάνε να αγοράσουν  βενζίνη, που είναι εισαγόμενο είδος και τρόφιμα που και αυτά σε μεγάλο βαθμό εισάγονται απ’ το εξωτερικό». Στο σημείο αυτό

ο Μαρξ δέρνει τον Εγκελς, ο Κέυνς σχίζει το πτυχίο του, ο Φουκουγιάμα βλέπει τον Χριστό φαντάρο, ο Κύριος κάνει τον σταυρό του και ο Σταύρος απτόητος συνεχίζει: «Αν σε μια χώρα που παράγει λιγότερα απ’ όσα χρειάζεται για να ζήσει αυξήσω τις εισαγωγές, θα αυξήσουμε κι άλλο το έλλειμμα και θα διαιωνίζαμε έναν φαύλο κύκλο».

 Εδώ η πολιτική οικονομία σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδεται.Ανύποπτος για όσα λέει ο αγορητής επικαλείται το μοντέλο της αυτάρκειας που έως τώρα μόνον ο Τσαουσέσκου και η Βόρεια Κορέα εφάρμοσαν.

Αλλά, ας αφήσουμε την πολιτική οικονομία στα βάσανά της. Πολιτικός που λέει ότι δεν θα δώσω χρήματα στον λαό για να μην τα ξοδέψει σε βενζίνες καιτρόφιμα επειδή είναι εισαγόμενα, παίρνει αριστείον βλακείας.

 Ομως, ο κ. Στ. Θεοδωράκης αριστεύει και σε άλλους τομείς: στονρατσισμό: δεν μιλάει με τον κ. Καμμένο, είναι «ψεκασμένος». Ολη η χυδαιότης της αλαζονείας και του ελιτισμού (τρομάρα του) σε όλο της το μεγαλείο. Ενας ακόμα Αδωνις Γεωργιάδης όχι μόνον εις ό,τι αφορά την οίηση και τονπτωχοπροδρομισμό, αλλά και την ανηθικότητα, διότι ο κ. Στ. Θεοδωράκης προκειμένου να αποδομήσει τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ τον πιστώνει με την πίστη ότι «κάποια στιγμή ο Μεγαλέξανδρος θα αναστηθεί και θα σώσει τη χώρα και θα κάνει μια εκστρατεία και θα πάρει τα χαμένα εδάφη» κι άλλα τέτοια. Ως φαίνεται, για τον κ. Στ. Θεοδωράκη είναι πιο εύκολο να συκοφαντεί τον αντίπαλό του παρά να του κάνει κριτική.

Κι ακόμα πιο εύκολο είναι να εμφανίζει τον εαυτόν του ως αμύντορατης Αριστεράς, αποτιμώντας τη συνάντηση Τσίπρα - Καμμένου ως «προσβλητικήγια τον κόσμο της Αριστεράς». Εδώ το θράσος του Τιμητή σκοντάφτει πάνω στηνπαιδαριώδη σκέψη του. Ως εκ της θεσμικής θέσεώς του, ο κ. Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να συναντηθεί με τους πάντες, τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο, τον ΣΕΒ, τον κ. Κουτσούμπα, τον Πάπα, τους πάντες (πλην Χρυσής Αυγής), ακόμα και με τον ίδιο τον... κ. Σταύρο Θεοδωράκη.

Πλην όμως, δεν είναι οι θεσμικές υποχρεώσεις του κ. Τσίπρα που εξαγρίωσαν το «εκσυγχρονιστικό» ταπεραμέντο του «επικεφαλής», αλλά οιπολιτικές παράμετροι της συνάντησης. Τι δουλειά έχει ο κ. Τσίπρας να συνομιλεί με έναν πολιτικό που δεν έβαψε τα χέρια του σε μνημονιακό αίμα; Σωστόν! Για τον κ. Στ. Θεοδωράκη και το είδος του, πολιτικοί που έπνιξαν την υπόληψή τους στο αίμα του Μνημονίου, όπως ο κ. Κουβέλης ή ο κ. Βενιζέλος, είναικαθώς πρέπει συνομιλητές, ενώ όσοι δεν έστερξαν στο έγκλημα είναιλαϊκιστές.

Κι εδώ φθάνουμε στο ζουμί αυτής της ιστορίας. Καθ’ ότι το υπέρτατο τρόπαιο και αριστείο, που διεκδικεί ο αρχηγός των ακολούθων του, είναι να θανατώσει τον λαϊκισμό, να τον πατάξει όπως ο Αη-Γιώργης ο Τροπαιφόρος τον πονηρό φίδην. Ο κ. Σ. Θεοδωράκης φρίττει με τον λαϊκισμό, όπως αι μιμόζαι με τον τραχύ αγέρα. Θέλει να ανήκει κι αυτός στον ευγενή όμιλο εκείνων που όπως η κυρία Μπακογιάνη, ο ΔΟΛ και η κυρία Βούλτεψη σιχαίνονται τον λαϊκισμό. Φευ, τον λαό σιχαίνονται! Και δεν υπάρχει Εχθρός του Λαού που να μην κατηγόρησετον λαό για λαϊκισμό...

 Κάποτε για λαϊκισμό κατηγορούσαμε μεγάλους δημαγωγούς και δημεγέρτες, ποπουλιστές και λαοπλάνους, σήμερα ο κατιμάς της ομογενοποιημένης σκέψης κατηγορεί για λαϊκισμό τον ίδιο λαό - κι έτσι από αντικείμενο του λαϊκισμού ο λαός γίνεται υποκείμενο! Και «υποκείμενο»!; - τεμπέλης, διεφθαρμένος, εκμαυλισμένος και δεν συμμαζεύεται. Οξύμωρο; Οχι!προπαγάνδα! Χυδαία; πιο χυδαία δεν γίνεται.

 Τώρα, που στα μάτια πολλών δεξιών πολιτών η Αριστερά αποδαιμονοποιείται, ο κ. Στ. Θεοδωράκης είναι πολύ χρήσιμος για όσους θέλουν να μείνει ζωντανό το παλιό δηλητήριο: εκείνων που την αλαζονεία τους και την ιδιοτέλειά τους εξελάμβανε ο λαός ως «αριστερά». Το «Ποτάμι» εντάσσεται σ’ αυτό το ζατρίκιον του συστήματος, πλην όμως με ελάχιστες πλέον ελπίδες επιτυχίας. Διότι, για να τελεσφορήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, χρειάζεται και ένανιθύνοντα νου που να μην κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του η απειλή του γέλωτος.

Για αυτό και το Ποτάμι δεν φουσκώνει. Μάλιστα θα ξεφουσκώσει σύντομα, όπως και άλλα μορφώματα επί τούτω φτιαγμένα. Ηδη πολλοί καλοί άνθρωποι, στελέχη και ψηφοφόροι, πήγαν στο Ποτάμι, είδαν κι έφυγαν. Είναι θέμα χρόνου να δουν και οι υπόλοιποι.

 Ενας πολιτικός που λέει δεν θα δώσω(!) στον λαό λεφτά για να μην τα φάει(!) σε εισαγόμενες βενζίνες και τρόφιμα, δεν απέχει πολύ απ’ το πρώτο γέλιο στο καφενείο. Πόσω μάλλον εάν, ως άλλος Μέγας Κωνσταντίνος, έχει δει κι αυτός όραμα όχι το Εν τούτω νίκα αλλά το Εγώ σφύριξα...

ΥΓ.: Η γελοιότης του εθνικισμού δεν έχει πατρίδα. Βέλγος εθνικιστής, Ελληνας εθνικιστής, Αλβανός εθνικιστής, το ίδιο γελοίοι είναι. Εν προκειμένω, οι Αλβανοί εθνικιστές που σήκωσαν τη σημαία της... μεγάλης Αλβανίας έγραφαν πάνω της: Αυτόχθονες με λατινικά στοιχεία Autochthonous. Εντάξει, βρε λεβέντες, βρείτε πρώτα μια λέξη στη γλώσσα σας που να αποδίδει αυτήν την έννοια και τα ξαναλέμε...

"enikos.gr"

Ιδιαίτερη προσοχή στην οικονομική εκτίμηση του Δ.ΚΑΖΑΚΗ!

Πάμε ολοταχώς για παγκόσμιο κραχ 

                με πρώτο   θύμα την Ελλάδα 

     Αναρτήθηκε από

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ 

Έξι χρόνια μετά το μεγάλο παγκόσμιο κραχ του 2008, 

οι χρηματαγορές κινούνται ξανά στον ρυθμό του κραχ. 

Το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης μόλις είχε την χειρότερη ημέρα του με κάθετη πτώση των τιμών του. Η χειρότερη των τελευταίων τριών χρόνων. 

Τα χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο είναι σε ή κοντά σε "διόρθωση" με πτώση που κινείται άνω του 10% την Τετάρτη, εν μέσω αδυναμίας στην Ευρώπη, απογοητευτικά οικονομικά στοιχεία και τις συνεχιζόμενες ανησυχίες για την γεωστρατηγική και το βάθαιμα της παγκόσμιας ύφεσης.

Το ελληνικό χρηματιστήριο σημείωσε πτώση άνω του 35,75% μέσα σε μια μέρα. Την μεγαλύτερη που καταγράφηκε παγκόσμια. Ακολουθεί το χρηματιστήριο της Πορτογαλίας με πτώση 35,11%. Κατόπιν το χρηματιστήριο της Ιταλίας με πτώση 18,45%, της Γαλλίας με πτώση 14,38%, ο DAX της Γερμανίας με πτώση ανάλογης τάξης 14,25%. Της Ισπανίας σημείωσε πτώση 12,9%.

Η κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης προσπαθούν να κρατήσουν κρυφό τον πανικό που αρχίζει να κυριαρχεί στις αγορές, προκειμένου ο ελληνικός λαός να πιαστεί στον ύπνο. 

Τον παραμυθιάζουν ότι η πτώση του χρηματιστηρίου είναι λόγω της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ κι άλλες τέτοιες ηλιθιότητες.  

Στήνουν δόκανο για τον ελληνικό λαό, ώστε οι τράπεζες να του δεσμέυσουν τις καταθέσεις σε περίπτωση κραχ.

Την ίδια ημέρα, δηλαδή σήμερα, είδαμε και την κατάρρευση της δευτερογενούς αγοράς των ελληνικών ομολόγων στα επίπεδα του Ιουλίου του 2012. 

Πλήγμα δέχτηκαν οι αγορές ομολόγων και των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης μαζί και της Γερμανίας. 

Απ' ότι φαίνεται η αυριανή ημέρα για τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τις αγορές ομολογων της ευρωζώνης θα είναι η πιο δύσκολη των τελευταίων πέντε ετών. 

Με την ΕΚΤ χωρίς να μπορεί ουσιαστικά να αντιδράσει, εκτός από τον μηδενισμό του διατραπεζικού επιτοκίου.

Ο NASDAQ της Νέας Υόρκης κρατιέται με χίλια ζόρια και με παρεμβάσεις της FED και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε πτώση, μόλις κατά 9,19%. Ενώ ο ΝΙΚΚΕΙ της Ιαπωνίας κρατήθηκε σε μια πτώση γύρω στο 8%. 

Το αν θα πάμε σε παγκόσμιο κραχ τις επόμενες δύο ημέρες!!! θα εξαρτηθεί από το αν θα μπορέσει να κρατηθεί η χρηματιστική αγορά της Νέας Υόρκης και οι αγορές της Άπω Ανατολής. 

Περίπου 3-4 τρις δολάρια χρειάζονται άμεσα για να περιοριστεί ο πανικός στις αγορές και για να μην προκύψει κραχ μέχρι το σαββατοκύριακο.

Ταυτόχρονα, η τιμή του πετρελαίου συνεχίζει να πέφτει πλησιάζοντας τα 80 δολάρια του βαρέλι, κάτι που προκαλεί σοκ στις αγορές Junk Bonds, δηλαδή στην αγορά ομολόγων πολύ υψηλού ρίσκου και αντίστοιχων αποδόσεων με τα οποία χρηματοδοτούνται κυρίως οι υπερεθνικές εταιρείες υδρογοναθράκων και ενέργειας. 

Επειδή η δανειοληπτική ικανότητα των παραγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αξία των αποθεμάτων τους, οι πτωτικές τιμές των βασικών εμπορευμάτων, αυξάνουν τον κίνδυνο ότι οι εταιρείες θα αντιμετωπίσουν περιορισμούς χρηματοδότησης σε περίπτωση που οι ρευστοποιήσεις συνεχίσουν.

 Ομόλογα junk εκδίδονται από εταιρείες ενέργειας, τα οποία έχουν κάνει ένα ρεκόρ 17% των 294 δισεκατομμυρίων δολάρια των ομολογιακών δανείων υψηλής απόδοσης που πωλούνται στις ΗΠΑ αυτό το έτος, έχουν κατά μέσο όρο χάσει περισσότερο από 4% της αξίας τους στην αγορά από την έκδοση, σύμφωνα με τα στοιχεία από Bloomberg.

Το στοίχημα είναι, που θα βρουν διέξοδο τα τεράστια κεφάλαια που αποσύρονται από τους τίτλους αυτές τις ημέρες; 

Αν δεν βρουν καλύτερες τοποθετήσεις, τότε το γενικό ξεπούλημα θα συνεχιστεί προκαλώντας πανικό και τελικά κραχ στις αγορές.

 Όμως ακόμη κι αν το παγκόσμιο σύστημα αγορών γλυτώσει το κραχ τις επόμενες ημέρες το πρόβλημα δεν έχει αποσοβηθεί. 

Κάθε βήμα, κάθε μέτρο, κάθε διάσωση της χρηματαγοράς απλά προετοιμάζει ένα νέο ακόμη πιο ισχυρό κραχ.

Αν λοιπόν το επόμενο διήμερο οδηγηθούμε σε παγκόσμιο κραχ, να ξέρετε ότι οι τράπεζες θα είναι πρώτες που θα κλείσουν. 

 Πρώτα και κύρια στην Ελλάδα!!!

Αν λοιπόν δεν θέλετε να πιαστείτε στην φάκα, τότε φροντίστε να αποτραβήξετε τις καταθέσεις από τις τράπεζες το επόμενο διήμερο. 

Αλλιώς οι καταθέσεις σας θα δεσμευτούν προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες από τις συνέπειες του κραχ. 

Η κατάσταση έχει φτάσει σε ιδιαίτερα κρίσιμο σημείο.

Αναρτήθηκε από Δημήτρης Κυπριώτης

Δ. Καζάκης: H Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η ευρωζώνη καταρρέει μέσα στην πιο απόλυτη παρακμή όπως η αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία...

Από την ιστορία είναι γνωστό ότι η αρχαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, δηλαδή ένα είδος Ευρωπαϊκής Ένωσης της εποχής, καθώς μετέτρεπε τους υπηκόους της σε μαλθακούς υπόδουλους της πιο παρασιτικής και αδίστακτης άρχουσας τάξης που είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο κόσμος άρχισε η κοινωνία στο σύνολό της να αποσαθρώνεται και να παρακμάζει σε βαθμό πρωτόγνωρο μέχρι τότε. Η προσωπική ικανότητα και παλικαριά, η αγάπη για τη λευτεριά και το δημοκρατικό ένστιχτο της μάζας που θεωρούσε όλες τις υποθέσεις της πολιτείας σαν δικές της και είχαν κάνει την παλιά Ρώμη μεγάλη, είχαν εξαφανιστεί παντελώς. Την θέση τους είχε πάρει ο παρασιτισμός σ’ όλο του το μεγαλείο και η κοινωνική ηθική του όχλου, που σαν συρφετός ζούσε από τις αγαθοεργίες, ή τους εμφυλίους των αρχόντων της αυτοκρατορικής Ρώμης.

Δεν ήταν ο βούρδουλας που κρατούσε σε υποταγή τους αμέτρητους δούλους, τους ακόμη περισσότερους πληβείους και μυριάδες προλετάριους. Δεν ήταν ο δήμιος που τους εξανάγκαζε να ζουν μια ζωή χαμερπή στα πόδια των αρχόντων. Δεν υπήρχε ανάγκη για βούρδουλα. Εκεί που δεν υπάρχει παλικαριά και αγάπη για την ελευθερία οι τύραννοι δεν έχουν ανάγκη τον βούρδουλα, ούτε τον δήμιο. Την θέση του βούρδουλα πήρε ο αβάσταχτος φόρος και το τοκογλυφικό χρέος. Για να γλυτώσουν το αβάσταχτο βάρος των φόρων, πολλοί μικροϊδιοκτήτες προτιμούσαν να πουληθούν σαν δούλοι, μιας και οι τελευταίοι δεν πλήρωναν φόρους και η ελευθερία από τον φοροεισπράκτορα ήταν πιο γλυκιά σαν κίνητρο από την προσωπική ελευθερία.
Την πρώτη περίοδο της Ρωμαϊκής δημοκρατίας η δουλεία λόγω χρέους (nexum) ήταν αποδεχτή. Ο οφειλέτης έθετε τον εαυτό του ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του ως εγγύηση για την περίπτωση που δεν μπορούσε να πληρώσει το χρέος του. Όμως η τοκογλυφία αλλά και η κακομεταχείριση των οφειλετών ήταν απαράδεκτη. H κακομεταχείριση ενός οφειλέτη από τον δανειστή κάτοχο του nexumστάθηκε η αφορμή να καταργηθεί με το νόμο Lex Poetelia Papiria το 326 π.Χ. κατά Λίβυο. Ωστόσο, καθώς η τοκογλυφία μετατράπηκε σε μια από τις πιο αγαπημένες δραστηριότητες πλουτισμού των αρχόντων της αρχαίας Ρώμης, τα δικαστήρια έβγαζαν σωρηδόν αποφάσεις που μετέτρεπαν σε δούλο του δανειστή, τον οφειλέτη που δεν μπορούσε να πληρώσει το χρέος του.

Το βάρος του χρέους άρχισε να πέφτει βαρύ σαν σάβανο στα πλειβιακά στρώματα της αρχαίας Ρώμης από νωρίς. Όταν οι αδελφοί Γράκχοι και οι οπαδοί τους το 133 π.Χ. προσπάθησαν να «κουρέψουν» τα χρέη των πληβείων, η κυρίαρχη τάξη που έλεγχε την Σύγκλητο αντέδρασε με βία, δολοφονώντας, σφάζοντας και καίγοντας τους εχθρούς της σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο. Η τελευταία οργανωμένη προσπάθεια για να απαλλαγούν οι πληβείοι από την μέγγενη του χρέους ήταν η αποκαλούμενη συνωμοσία του Κατιλίνα το 63-62 π.Χ.. Όποιος τολμούσε να μιλήσει έστω για διαγραφή χρεών τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι, ενώ τις αντιδράσεις των μαζών ακολοθούσαν πάντα σφαγές και πόλεμοι. Ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (56-120 μ.Χ.) γράφει στα Χρονικά (βιβλίο IV, 16):  «Η κατάρα της τοκογλυφίας ήταν πράγματι από παλιά στη Ρώμη και συνιστούσε την πιο συχνή αιτία για στάση και διχόνοια…»

 

Έως τον 5ο αιώνα η οικονομία της Ρώμης είχε καταρρεύσει. Οι συχνές στάσεις και οι εμφύλιοι, καθώς και οι αμέτρητοι πεινασμένοι που συσσωρεύονταν στις πόλεις, έκαναν πολλούς να καταφύγουν στην ύπαιθρο. Όταν ο αριθμός των δούλων που δεν άφηναν φόρους στο αυτοκρατορικό κράτος πλήθυναν τόσο ώστε ο κρατικός κορβανάς να μην μπορεί να συλλέξει όσα χρειάζεται για να χρηματοδοτήσει τα λούσα, τον παρασιτισμό και τους πολέμους της αυτοκρατορικής κλίκας, τότε επινοήθηκε ένα νέο σύστημα δουλείας. Πρώτα απαγορεύτηκε το να πουλά κάποιος τον εαυτό του σαν δούλο κι έτσι πλήθυναν οι χρεώστες, οι οφειλέτες. Ο οφειλέτης πια δεμένος με τον δανειστή του, υποχρεωνόταν πολλές φορές να δουλέψει ένα κομμάτι γης που του το παραχωρούσε ο άρχοντας δανειστής του μέχρι να ξεχρεώσει.

 

Έτσι ο δούλος έγινε δουλοπάροικος που μπορούσε αφενός να φορολογηθεί και ταυτόχρονα η δουλειά η δικιά του, της οικογένειάς του και τα προϊόν της καθώς και η γη με την οποία ήταν δεμένος ανήκαν στον άρχοντα. Μέχρι να ξεχρεώσει. Όμως καθώς ο άρχοντας έλεγχε το χρέος, ο δουλοπάροικος ήταν βέβαιο ότι δεν μπορούσε ποτέ να ξεχρεώσει. Ούτε αυτός, ούτε τα παιδιά του, ούτε τα παιδιά των παιδιών του. Μ’ αυτό το καθεστώς, την δουλοπαροικία του χρέους, την πεονία όπως αποκαλείται, εισήλθε στο ιστορικό προσκήνιο η φεουδαρχία.

 

Ο παλιός ελεύθερος μικροκτηματίας και τεχνίτης, που κυριαρχούσε στον πληθυσμό της παλιάς δημοκρατικής Ρώμης, είχε αντικατασταθεί πια με τον υπόδουλο του κράτους και του άρχοντα, που τα έχει χάσει όλα, μαζί και τη θέληση για ζωή. Έχει μετατραπεί σε επαίτη των ισχυρών. Κι οι επαίτες δεν ασκούν ούτε διεκδικούν δικαιώματα, επιβιώνουν απλά κατά παραχώρηση του ισχυρού και της εξουσίας. Γι’ αυτό και οι πληθυσμοί που έχουν καταντήσει επαίτες στην ιστορία δεν ήταν ποτέ σε θέση για τίποτε καλύτερο εκτός από το να ξεσπούν σε λεηλασίες, σε αλληλοσφαγές και να υπηρετούν τυράννους.

 

Με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορική κοινωνία στην πιο απόλυτη παρακμή, χωρίς να υπάρχουν διαθέσιμες κοινωνικές δυνάμεις που να μπορούν να δώσουν ζωή μέσα από την ανατροπή του χρεοκοπημένου καθεστώτος, δεν έμενε τίποτε άλλο εκτός από τις επιδρομές των βαρβαρικών ορδών. Ο Ένγκελς έγραφε εύστοχα: «Ότι ζωντανό και ζωογόνο έδωσαν οι Γερμανοί στον Ρωμαϊκό κόσμο ήταν βαρβαρικό. Είναι αλήθεια πώς μόνον οι βάρβαροι μπορούν να ξαναδώσουν ζωή σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στην αγκαλιά ενός πεθαμένου πολιτισμού.»

 

Πολλά χρόνια αργότερα ένας άλλος Γερμανός σοσιαλιστής, ο Πάουλ Λεντς, τόσο αριστερός όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, δεν είχε πρόβλημα να επικαλεστεί τον Ένγκελς για να σταθεί υπέρμαχος του παγκόσμιου πολέμου που είχε προκαλέσει ο Γερμανός Κάιζερ, λέγοντας: «Μας αποκαλούν βαρβάρους! Πολύ καλά! Οι πρόγονοί μας ήταν ακόμη βάρβαροι, όταν προσέφεραν μια τεράστια υπηρεσία στην ανθρωπότητα συντρίβοντας την παγκόσμια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε τεμάχια και ανοίγοντας μια διέξοδο για την ιστορική εξέλιξη, η οποία φαίνεται να είχε όλα παρασυρθεί σε αδιέξοδο, μια διέξοδος με παγκόσμια ιστορική σημασία. Και τι ήταν αυτό που επέτρεψε στην Γερμανική φυλή να εκτελέσει την αποστολή της στην παγκόσμια ιστορία; Τι τους έκανε ικανούς να δώσουν νέα ζωή στην Ευρώπη; Ήταν αυτό που ο Φρίντριχ Ένγκελς κάποτε διακήρυξε, αποκλειστικά η βαρβαρότητά τους!»

 

Αυτά γράφονταν καταμεσής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου με όλη την βαρβαρότητά του στο απόγειό της. Και τα έγραφε ένας αριστερός, ένας σοσιαλδημοκράτης, πιστός – όπως τουλάχιστον έλεγε – μαθητής του Μαρξ και του ΄Ενγκελς. Εξέφραζε την κυρίαρχη προβληματική της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας εκείνη την εποχή, η οποία εκλάμβανε το παγκόσμιο πόλεμο ως μια μάχη για την επιβολή του παγκόσμιου πολιτισμού. Κι έτσι επέλεξαν πάρουν θέση υπέρ εκείνου που φάνταζε στα μάτια τους ως λιγότερο βάρβαρος στην επιβολή του πολιτισμού παγκόσμια.

 

Όμως στη διάρκεια του πολέμου με την βαρβαρότητα των αντιμαχομένων να ξεπερνά κάθε όριο κι από τις δυο μεριές των χαρακωμάτων, το παραμύθι άλλαξε. Η Γερμανία ήταν η αδικημένη και ο φορέας της παγκόσμιας επανάστασης, μιας και πολεμά εναντίον της κυρίαρχης παγκόσμιας αυτοκρατορίας, της Βρετανικής. Επομένως ακόμη και η βαρβαρότητα συγχωρείται από την μεριά των Γερμανών. Το παράξενο είναι ότι από μια σκοπιά είχαν δίκιο. Οι Γερμανοί μπόρεσαν στις πιο κρίσιμες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας να εκβιάσουν τις παγκόσμιες εξελίξεις με σχεδόν αποκλειστικό μέσο την πιο απροκάλυπτη βαρβαρότητά τους. Αυτό δεν έγινε και με τον Γερμανικό ναζισμό; Αυτό δεν γίνεται και σήμερα;

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η ευρωζώνη καθώς μετεξελίσσεται σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία σε συνθήκες μιας πρωτοφανούς κρίσης, ζει ημέρες ανάλογες με εκείνες της τελευταίας Ρώμης. Η τρομακτική παρακμή που σκεπάζει σαν τέφρα τα πάντα σκοτώνει ότι ζωντανό υπάρχει ακόμη στις ανεπτυγμένες κοινωνίες των κρατών μελών. Το πρόβλημα δεν είναι απλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά η αποπνικτική ατμόσφαιρα όπου τα πάντα αποφασίζονται κάπου μακριά, απρόσιτα, με τους λαούς να χάνουν ακόμη και την θέληση για να ζήσουν. Αν δεν έχουν μετατραπεί, σίγουρα μετατρέπονται σε υπεξούσιους, σε άθλιους υπηκόους, ικανούς μόνο για επαιτεία.

 

Η απολυταρχία που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ευρώπη μόνο με την παρακμιακή Ρώμη μπορεί να συγκριθεί ιστορικά. Ενώ οι ευρωπαϊκοί λαοί χάνουν σιγά-σιγά την ταυτότητά τους, τις ρίζες και την ιστορία τους για να μετατραπούν σε άθλιες σκιές του μακρινού εαυτού τους, σε ομοιόμορφα κλισέ καταναλωτών και πολιτών της αγοράς ικανούς μόνο για να επιβιώνουν σ’ έναν εικονικό κόσμο που δημιουργεί σχεδόν αποκλειστικά το μάρκετινγκ των εταιρειών και της απόκοσμης υπερεθνικής εξουσίας.

 

Η εθνική μειοδοσία, η εσχάτη προδοσία, ο δοσιλογισμός που κάποτε οι λαοί, τα έθνη και τα κράτη θεωρούσαν ως υπέρτατο αμάρτημα, σήμερα θεωρείται τόσο κοινή πρακτική που κανέναν δεν απασχολεί σε δεξιά και αριστερά. Πρόκειται για το αναγκαίο προϊόν της κατάλυσης του έθνους κράτους και της επιβολής μιας δοτής «διεθνοποίησης» που στην πράξη και στην ιδεολογία της ταυτίζεται με την επικράτηση των ανοιχτών συνόρων, των ανοιχτών αγορών και των ανοιχτών κοινωνιών στην ασυδοσία του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα πάντα έχουν πια την ανταλλακτική τους αξία στον κόσμο των κεφαλαιαγορών, ακόμη και η προσωπική τιμή μαζί με την αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχουν δικαιώματα και επομένως δεν υπάρχουν διεκδικήσεις. Ούτε ανάγκη για αγώνες. Υπάρχει μόνο ο νόμος της πυγμής και της ισχύος. Σ’ έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζονται δικαιώματα στους λαούς, δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατικής κυριαρχίας, τότε δεν έχει κανένα νόημα και η προδοσία. Αυτό που οι δωσίλογοι σήμερα εμφανίζουν ως στάση ευθύνης, οι δήθεν επαναστάτες αριστεροί δικαιολογούν με το γνωστό «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»

 

Η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο απλή. Και θα αφήσουμε να την διηγηθεί ένας μετρ εκείνης της πολιτικής και της ιδεολογίας που σήμερα συνεπαίρνει δεξιά και αριστερά, ο Αδόλφος Χίτλερ:

 

«Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα έθνη που καταθέσαν τα όπλα χωρίς να εξαναγκαστούν απόλυτα, προτιμούν κατόπι να δεχτούν τις χειρότερες ταπεινώσεις και να κάνουν τις πιο ταπεινωτικές υποχωρήσεις παρά να προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν την τύχη τους με μια νέα προσφυγή στη βία. Αυτό εξηγείται ανθρώπινα. Ένας συνετός νικητής, όποτε είναι δυνατόν, δεν θα θελήσει να επιβάλλει τις αξιώσεις του στον ηττημένο παρά μόνο σε δόσεις. Μπορεί τότε να είναι σίγουρος ότι ένα έθνος το οποίο έχει χάσει τη δύναμη του χαρακτήρα του και τέτοιο είναι κάθε ένα που υποτάσσεται εθελοντικά, δεν πρόκειται να βρει κανένα επαρκή λόγο σε κάθε μία από αυτές τις λεπτομερείς καταπιέσεις ώστε να καταφύγει στα όπλα για μια ακόμη φορά. Έτσι, όσο περισσότερους εκβιασμούς κάνει με χαρά αποδεκτούς, τόσο λιγότερο φαίνεται δικαιολογημένη στα μάτια του λαού η προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό του από μια νέα, προφανώς απομονωμένη, αν και πραγματικά διαρκώς επαναλαμβανόμενη, καταπίεση. Ειδικά όταν, μετά από μια ολόκληρη σειρά τέτοιων ενεργειών, τόσο περισσότερες και μεγαλύτερες δυστυχίες έχει υποφέρει ήσυχα και με ανεκτικότητα χωρίς να αντιδράσει. Η πτώση της Καρχηδόνας είναι η φρικτή εικόνα μιας τέτοιας αργής, αυτοεκπληρούμενης εκτέλεσης ενός έθνους. Κατά συνέπεια, Clausewitz, στο έργο του ‘Drei Bekenntnissen’, επίσης, ξεχωρίζει αυτή τη σκέψη με τον δικό του ασύγκριτο τρόπο και για πάντα, όταν λέει: «Η κηλίδα μιας δειλής υποταγής δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί». Ότι αυτή η σταγόνα του δηλητηρίου στο αίμα ενός έθνους περνά στην αιωνιότητα και θα ακρωτηριάσει και θα αποδυναμώσει την θέληση των επόμενων γενεών. Ότι, σε σύγκριση με αυτό, «ακόμη και η εξαφάνιση της ελευθερίας μετά από έναν αιματηρό και έντιμο αγώνα εξασφαλίζει την αναγέννηση ενός έθνους και είναι ο σπόρος της ζωής από τον οποίο ένα νέο δέντρο κάποια μέρα θα αποκτήσει γρήγορα ρίζες ». Φυσικά, ένα έθνος που έχει ατιμαστεί και έχει χάσει τη δύναμη χαρακτήρα του δεν νοιάζεται γι’ αυτό το είδος της διδασκαλίας. Μιας και όποιος την καλλιεργεί είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να βυθιστεί τόσο χαμηλά, ενώ καταρρέει μόνο αυτός που την ξεχνά, ή δεν θέλει πλέον να τη γνωρίζει. Έτσι, δεν πρέπει κανείς να αναμένει ότι οι εκπρόσωποι αυτής μικρόψυχης υποταγής θα μετανοήσουν ξαφνικά, προκειμένου, βάσει των δεδομένων και την ανθρώπινη εμπειρία, να ενεργήσουν διαφορετικά από ό,τι μέχρι σήμερα. Αντίθετα, αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι θα κρατούν κάθε τέτοιο μάθημα σε απόσταση μέχρι το έθνος είτε μια για πάντα να εθιστεί στο ζυγό της δουλείας του, είτε μέχρις ότου να αναδειχθούν καλύτερες δυνάμεις στην επιφάνεια για να αρπάξουν την εξουσία από τα χέρια των κυβερνώντων αυτής της διαβόητης διαφθοράς. Στην πρώτη περίπτωση, αυτοί οι κυβερνώντες καταφέρνουν να μην αισθάνονται καθόλου άσχημα, αφού όχι σπάνια τους έχει ανατεθεί από τους νικητές το γραφείο επιστασίας των δούλων, που στη συνέχεια αυτοί οι αχαρακτήριστοι τύποι ασκούν πάνω στο δικό τους έθνος με μια σκληρότητα πολύ πιο ανελέητη από κάθε αλλοδαπό θηρίο που θα τοποθετούσε ο ίδιος ο εχθρός στην νικημένη χώρα.»

 

Πόσο διαφέρει επί της ουσίας η προβληματική του Τζουλιάνο Αμάτο, πρώην Ιταλού πρωθυπουργού και αντιπρόεδρου της Ευρωπαϊκής Συντακτικής Συνέλευσης, σε συνέντευξή του στη La Stampa (13 Ιουλίου 2000) όπου υπήρξε αποκαλυπτικός σχετικά με το χαρακτήρα της ΕΕ:

 

«Στην Ευρώπη χρειάζεται κανείς να δρα με το «σαν να» – σαν να είναι αυτό που επιδιώκεται κάτι πολύ λίγο, ώστε να αποσπαστούν πολλά, σαν να πρόκειται τα κράτη να παραμείνουν κυρίαρχα, ώστε να πειστούν να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους. Η Επιτροπή στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, θα πρέπει να δρα σαν να είναι κάποιο τεχνικό εργαλείο, ώστε να είναι σε θέση να λειτουργεί ως κυβέρνηση. Και ούτω καθεξής, με μεταμφίεση και απόκρυψη... Η κυριαρχία που χάνεται στο εθνικό επίπεδο δεν περνά σε κάποια νέα οντότητα. Παραδίδεται σε οντότητες δίχως πρόσωπο: το ΝΑΤΟ, τον ΟΗΕ και τελικά στην ΕΕ, η οποία βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός κόσμου που αλλάζει, στοχεύοντας σ’ ένα μέλλον με πρίγκιπες δίχως κυριαρχία. Η νέα οντότητα είναι απρόσωπη και εκείνοι που έχουν τα ηνία στα χέρια τους δεν φαίνονται, ούτε εκλέγονται... Οι φεντεραλιστές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αφαιρώντας από τα έθνη κράτη την κυριαρχία τους, την μεταφέρουν σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο. Αυτό είναι το λάθος τους. Η αλήθεια είναι ότι η μεταφορά της κυριαρχίας θα την κάνει να εξαερωθεί, να εξαφανιστεί. Στα πλαίσιά της δεν θα υπάρχουν πλέον εξατομικευμένες, ταυτοποιημένες κυριαρχίες. Στη θέση τους θα υπάρξουν ένα πλήθος από αρχές σε διάφορα επίπεδα συλλογικότητας, καθεμιά από τις οποίες θα βρίσκεται επικεφαλής διαφορετικών οργανωμένων συμφερόντων των ανθρώπων: επίπεδα που περιλαμβάνουν απροσδιόριστα πεδία εξουσίας τα οποία μοιράζονται με άλλες αρχές.»

 

Το χρέος σήμερα και οι άγριες πολιτικές προσαρμογής είναι οι βασικές μέθοδοι, αντί για το βούρδουλα, το καρότο και τον ανοιχτό πόλεμο, με τις οποίες επιχειρείται να επιβληθεί αυτή η λογική της εθελοντικής υποταγής των λαών. Πώς αλλιώς θα περάσουμε από την εποχή των λαϊκών, εργατικών και κοινωνικών κινημάτων που είχαν σαν αφετηρία τους την υπεράσπιση των δικαίων τους που πάντα έφεραν ιθαγένεια και πατρίδα, σε μια απρόσωπη κατάσταση πληθυσμών δουλοπαροίκων της αγοράς; Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς θνητός να δεχθεί μια κυβέρνηση σαν την σημερινή, τυπική παραλλαγή των κυβερνήσεων που επιβάλλονται σ’ ολόκληρη την ΕΕ, η οποία απαρτίζεται από υποκείμενα που μπροστά τους ο ψυχασθενής δολοφόνος με το πριόνι είναι καρικατούρα;

 

«Θα ήμασταν σαν την Αίγυπτο, εάν χρεοκοπούσαμε και βγαίναμε από το ευρώ, όπως υποστήριζαν κάποιοι» τόνισε ο Στουρνάρας με τ’ όνομα, μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων με την τρόικα αργά το βράδυ της Τετάρτης. Δηλαδή θα ήμασταν σαν τον λαό της Αιγύπτου που βρίσκεται στα κάγκελα και απαιτεί τα δικαιώματά του και την χώρα του, χωρίς να αποδέχεται όποιον του φορτώσουν στην καμπούρα οι ξένες δυνάμεις και η ντόπια ολιγαρχία.

 

Ναι κύριε Στουρνάρα, θα ήμασταν σαν την Αίγυπτο, αν χρεοκοπούσαμε και βγαίναμε από το ευρώ. Θα ήμασταν ένας περήφανος λαός που δεν φοβάται να υπερασπιστεί την πατρίδα του από τις ξένες δυνάμεις και τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Και ναι, κύριε Στουρνάρα, είδες τι κάνει ένας λαός που έχει φρόνιμα, που σέβεται τον εαυτό του, όταν τον προδώσουν οι μουστερήδες που του αποσπούν την συγκατάθεση για να κυβερνήσουν, αλλά δεν εφαρμόζουν τις υποσχέσεις τους; Δεν χρειάστηκε παρά ένα παλλαϊκό σκίρτημα του λαού για να διαλυθεί η πανίσχυρη Αδελφότητα των Μουσουλμάνων και να ευθυγραμμιστεί ακόμη κι ο πλανητάρχης με τη θέληση του λαού.

 

Κι αυτός ο λαός, κύριε Στουρνάρα με τ’ όνομα, έχει κατορθώσει να διαγράψει τα χρέη Μουμπάρακ με έτσι θέλω. Να εύχεσαι κ. Στουρνάρα να μην ξυπνήσει ο Έλληνας, τουλάχιστον για όσο η άθλιά σου ύπαρξη θα ταλαιπωρεί τους ζωντανούς τριγύρω σου, γιατί μ’ αυτά που έχετε κάνει εσύ και η παρέα σου σ’ αυτή την χώρα, ούτε ψύλλος στον κόρφο σας. Κι επειδή με στην πώρωση που σας διακρίνει δεν έχετε αίσθηση του κινδύνου που καραδοκεί, θα σας πρότεινα να συνεχίσετε τις προκλητικές δηλώσεις. Κάθε μια από αυτές προσθέτει μια ακόμη φράση στο δικό σας επικήδειο.

 

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 7/7/2013