Δελτίο Τύπου για την παράταση των κυρώσεων της Ρωσίας.

Για μια ακόμα φορά η Ελληνική Κυβέρνηση,αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού αλλά και της Ελλάδος, συμφώνησε στην παράταση των κυρώσεων που είχε επιβάλλει η ΕΕ κατά της Ρωσίας, ενώ είχε την δυνατότητα να τις σταματήσει. Έχασε έτσι την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί την δραματική χειροτέρευση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας και να βελτιώσει κάπως την κατάσταση των Ελληνικών γεωργικών εξαγωγών που εξακολουθουν και πλήττονται από τα Ρωσικά αντίμετρα προς την Ε.Ε.

Το ΕΠΑΜ καταδικάζει την αδιαφορία αυτή της Ελληνικής Κυβέρνησης  που αγγίζει επιπλέον τα όρια της εγκληματικής αδράνειας.

23 Δεκεμβρίου 2015

Δήλωση Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ για την κατάσταση στην Νοτιοανατολική Τουρκία

Δέκα χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες και αστυνομικοί, με συνοδεία αρμάτων μάχης επιτίθενται εδώ και τρεις εβδομάδες στην πόλη Sur, στην οποία έχει επιβληθεί απαγό-ρευση κυκλοφορίας, σφάζοντας έτσι τους Κούρδους κατοίκους της μέσα στα σπίτια τους, ενώ ο λαός προσπαθεί να σωθεί αμυνόμενος ένοπλα.

Στις 14 Δεκεμβρίου το καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας επεκτάθηκε στις πόλεις Cizre και Silopi, με ταυτόχρονη επέμβαση του στρατού και των τεθωρακισμένων .Τα θύματα από τον άμαχο πληθυσμό είναι αμέτρητα. Αυτά είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα, όπως τα υπερασπίζεται η Ε.Ε.. Το δικαίωμα στην σφαγή στην Τουρκία, το δικαίωμα στον αυτοχειριασμό στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες που υφίστανται με ή χωρίς μνημόνια τα προγράμματα προσαρμογής.

Το ΕΠΑΜ καταδικάζει τον νέο πόλεμο που πραγματοποιεί αυτή την στιγμή το καθεστώς του Ερντογκάν, κατά του Κουρδικού πληθυσμού της Τουρκίας. Καταδικάζει την αδράνεια της Ελληνικής Κυβέρνησης να διαμαρτυρηθεί για την σφαγή συνανθρώπων μας.

Αντίθετα, η κυβέρνηση συμφωνεί στην περαιτέρω χρηματοδότηση της Τουρκίας από την Ε.Ε. για να βοηθήσει την μείωση της ροής προσφύγων στην Ελλάδα, παραβλέποντας ότι προετοιμάζεται εισροή νέου προσφυγικού κύματος, αποτελούμενου αυτή την φορά από Κούρδους.

Αθήνα 22/12/2015

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Ο Μητρόπουλος κάνει κόμμα με τη Ζωή και τον Βαρουφάκη

Σχόλιο της Ημέρας

21 Δεκεμβρίου 2015

Του Δημήτρη Καζάκη
"Μετά τις γιορτές επιβάλλεται να ληφθούν πρωτοβουλίες" είπε στον Real fm 97,8 ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος. Μιλώντας στον 'Ακη Παυλόπουλο και τον Μάνο Νιφλή παραδέχθηκε ότι βρίσκεται σε συνεχή επαφή με την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Στο ερώτημα αν η συνεργασία τους πρόκειται να έχει τη μορφή κόμματος απάντησε χαρακτηριστικά: "Επιβάλλεται".
Ε, κάποιοι δεν πρέπει να αναλάβουν να στηρίξουν το 4ο μνημόνιο; Μην είμαστε πλεονέκτες. Οι δανειστές ψάχνουν για πολιτικές εφεδρείες σε νέους Τσίπρες. Κι όπου υπάρχει ζήτηση, θα πρέπει να δημιουργηθεί και η αντίστοιχη προσφορά.
Ο κ. Βαρουφάκης περιφέρεται ανά τας Ευρώπας για να εξηγήσει ότι αυτό που ζήτησε ο Σόιμπλε να επιβληθεί στην Ελλάδα (ευρώ με παράλληλο ξεφτιλισμένο νόμισμα) και για το οποίο δούλευε ενόσω ήταν υπουργός, είναι το plan b για ολόκληρη την ΕΕ.
Το γεγονός ότι τους χάλασε τη δουλειά το απρόσμενο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, δεν σημαίνει ότι αυτοί εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους.
Το ποιόν του κ. Μητρόπουλου είναι γνωστό και η χαρακτηριστική ευκολία του να αλλάζει χρώματα ως πολιτικός χαμαιλέων. Βλέπεις είναι κι εκείνα τα εκατομμυριάκια στους λογαριασμούς του, που πρέπει να "παραγραφούν".
Τέλος, θα πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία και στην Κωνσταντοπούλου να ανακαλύψει - στου κασίδι το κεφάλι, δηλαδή το δικό μας - ότι διαγραφή του χρέους εντός του ευρώ και της ΕΕ είναι απλώς αδύνατη. Άλλωστε η κ. Κωνσταντοπούλου φροντίζει να μιλά μόνο για το χρέος και τη διαγραφή του, σύμφωνα με την επιτροπή που η ίδια σχημάτισε και φροντίζει πάντα να μην απαντά στο καίριο ερώτημα: Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο μέσα στο ευρώ και την ΕΕ;
Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

Όταν το δουλεμπόριο ανθεί ως φιλανθρωπική επιχείρηση.

του Δημήτρη Καζάκη

Θέλεις να γίνεις δουλέμπορος; Θέλεις να κάνεις καριέρα στο εμπόριο ανθρώπινων ψυχών, αλλά και οργάνων; Ε, δεν έχεις παρά να στήσεις μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση και να βγεις στο σαφάρι για πρόσφυγες, ή λαθραίους μετανάστες. Μη φοβάσαι δεν πρόκειται να υπάρξει κανένας έλεγχος. Θυμήσου ότι ο ίδιος ο Καμμένος εκ μέρους της κυβέρνησης ζήτησε τη συνδρομή σου στη διαχείριση του προβλήματος. Υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για έναν δουλέμπορο;
Κι έτσι δεν έχεις παρά να έρθεις ως "εθελοντής" σε ένα από τα ελληνικά νησιά και να στήσεις εσύ τη δική επιχείρηση διάσωσης από την θάλασσα. Με το πρώτο, αρχίζεις τη φασαρία. Βγαίνεις στο διαδίκτυο και καταγγέλεις τις ελληνικές αρχές, το λιμενικό, τις συνθήκες. Έτσι κι αλλιώς το ελληνικό κράτος είναι ανύπαρκτο. Κανένας έλεγχος, κανένας συντονισμός, καμιά λογοδοσία, κανένα σχέδιο. Τα πάντα χύμα στο κύμα. Αληθινό σαφάρι.

Με την φασαρία πετυχαίνεις, πρώτο, να γίνεις υπολογίσιμη ΜΚΟ και υποψήφια χρηματοδότησης. Δεύτερο, να μαζέψεις χρήμα μέσω crowd funding και εισφορών από αφελείς. Τρίτο, να βρεις αρκετούς ανύποπτους εθελοντές για να λειτουργήσουν ως βιτρίνα. Άλλωστε η ανοησία περισσεύει, η ιδεοληψία το ίδιο, όπως και η φιλανθρωπία, που για τους πλείστους είναι ταυτόσημη με τη ζωοφιλία.
Άμα φωνάζεις και "κάτω τα σύνορα", θα σε βρουν αμέσως από την Open Society του Σόρος για να τεθείς υπό την προστασία της. Θα υπάρξουν δεκάδες αργυρώνητοι επώνυμοι δήθεν προοδευτικοί διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί, που θα υπερασπίζονται τους ανώτερους σκοπούς που υπηρετείς. Στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο θα κάνουν αφιερώματα σε σένα, το τεράστιο εθελοντικό σου έργο και τα ευγενικά σου κίνητρα. Ενώ κάθε λογής αριστερό απολειφάδι, που έχει υιοθετήσει τα συμφέροντα του Σόρος και της συμμορίας του ως ταξικό πρόταγμα, θα δουλεύει για σένα.
Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ανοιχτός. Τα δίκτυα ΜΚΟ θα σε βοηθήσουν για το πώς και προς τα πού θα προωθήσεις τους δύσμοιρους που ξεβράζει το Αιγαίο. Πολύ γρήγορα θα συνδεθείς με το κύκλωμα, υπό επίσημη κρατική προστασία, του δουλεμπορίου στην Τουρκία. Καραβιές θα έρχονται για να τους προωθήσεις. Το χρήμα θα ρέει άφθονο και οι "συστημικές" τράπεζες είναι πάντα πρόθυμες να το ξεπλύνουν.
Πρώτος σταθμός η Αθήνα. Κέντρο διαλογής για την επαναπροώθηση με βάση τη ζήτηση. Μην ανησυχείς για τις αστυνομικές αρχές. Ποιός θα πειράξει μια ΜΚΟ υπό την προστασία του Σόρος, ή της Ευρώπης; Μην ανησυχείς για τους δύσμοιρους. Ποιός θα τολμήσει να σε καταγγείλει όταν θα αναλάβει να τους τρομοκρατεί ο υπόκοσμος της Χρυσής Αυγής;
Προνομιακό πεδίο τα ασυνόδευτα παιδιά. Δεκάδες χιλιάδες πέφτουν στα χέρια της μαφίας, που τα προωθεί προς τις τουρκικές ακτές του Αιγαίου με προορισμό την Ευρώπη. Η βιομηχανία παιδοφιλίας στη Γερμανία και αλλού στην ΕΕ, ποτέ δεν ανθούσε όσο σήμερα. Ενώ οι ανάγκες για ανθρώπινα όργανα έχουν πια ισοφαριστεί από την τεράστια προσφορά ασυνόδευτων παιδιών.
Δεν είναι ανάγκη να απαγάγεις παιδιά από τα φανάρια. Έρχονται μόνα τους σε σένα από τις κατεστραμμένες χώρες τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι, αφενός, να στήσεις χιλιάδες λογαριασμούς στο FB και το twitter, για να τα προσκαλείς στον παράδεισο της Ευρώπης και, αφετέρου, να είσαι εκεί όταν θα καταφθάσουν.
Πρόσφατα η Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (International Consortium of Investigative Journalists) αποκάλυψε ότι "κατά την τελευταία δεκαετία, τα έργα που χρηματοδοτούνται από την Παγκόσμια Τράπεζα έχουν φυσικά ή οικονομικά εκτοπίσει πάνω από 3,4 εκατομμύρια ανθρώπους, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, παίρνοντας τη γη τους ή καταστρέφοντας τα προς το ζην τους." Από τους εκτοπισμένους, εκατοντάδες χιλιάδες είναι ανήλικα παιδιά, που από την ίδια την Παγκόσμια Τράπεζα και τις συνεργαζόμενες ΜΚΟ, προωθούνται προς τις ανεπτυγμένες χώρες.
Άλλωστε η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παγκόσμια φτώχεια είναι η απελευθέρωση της μετανάστευσης. Γιατί; Διότι δεν μπορούν να υπάρξουν παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου, χωρίς νομάδες της απόλυτης εξαθλίωσης να μετακινούνται από χώρα σε χώρα. Χωρίς δηλαδή εκατοντάδες εκατομμύρια εν δυνάμει δούλους.
Η παγκόσμια αγορά γεννήθηκε μέσα από μια πρωτοφανή έξαρση του δουλεμπορίου. Χωρίς τις τεράστιες μάζες, τα εκατομμύρια των δούλων, που μεταφέρθηκαν στις φυτείες των "νέων χωρών", η γηραιά ήπειρος δεν θα γνώριζε ποτέ τη βιομηχανική επανάσταση.
Σήμερα, ζούμε μια πρωτοφανή αναβίωση του δουλεμπορίου. Με τον δουλέμπορο, αυτό το αρχαίο επάγγελμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας - πιο αρχαίο ίσως και από την πορνεία - να φοράει τα καλά του, να ντύνεται με τις ρόμπες όχι του ιεραπόστολου όπως παλιά, αλλά του φιλάνθρωπου. Αποκτά αριστερό πρόσημο και διεκδικεί θέση στα πιο επιφανή επαγγέλματα του πλανήτη.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

Να τι σημαίνει ξεπούλημα και μάλιστα ολκής.

του Δημήτρη Καζάκη

Υπεγράφη η παραχώρηση των 14 περιφερειακών κρατικών αεροδρομίων στην κοινοπραξία της Fraport και του Ομίλου Κοπελούζου. Το αντίτιμο της παραχώρησης ανέρχεται σε 1,23 δις ευρώ. Φυσικά, το αντίτιμο θα πάει κατευθείαν στους δανειστές.

Τα αεροδρόμια που ξεπουλιούνται στην ηπειρωτική χώρα είναι του Ακτίου (PVK), της Καβάλας (KVA) και της Θεσσαλονίκης (SKG). Τα υπόλοιπα 11 αεροδρόμια βρίσκονται σε νησιά και είναι της Κέρκυρας (CFU), των Χανίων/ Κρήτης (CHQ), της Κεφαλλονιάς (EFL), της Κω (KGS), της Μυτιλήνης (MJT), της Μυκόνου (JMK), της Ρόδου (RHO), της Σάμου (KGS), της Σαντορίνης (JTR), της Σκιάθου (JSI) και της Ζακύνθου(ZTH).

Το 2014 τα αεροδρόμια αυτά είχαν πάνω από 22 εκατομμύρια ταξιδιώτες. Η κοινοπραξία προσδοκά να της αποφέρει γύρω στα 40 ευρώ ανά ταξιδιώτη. Δηλαδή γύρω στο 1 δις ευρώ κατ' έτος από το 2015 κι έπειτα. Με άλλα λόγια τα κέρδη ενός έτους θα ισοφαρίσουν σχεδόν το αντίτιμο της παραχώρησης.

Η κοινοπραξία Fraport- Κοπελούζου έχει υποσχεθεί ότι θα καταβάλλεται κάθε χρόνο τίμημα 22,9...εκατ. ευρώ, αναπροσαρμοζόμενο ετησίως. Κι αυτά βέβαια θα κατατίθενται στον ειδικό λογαριασμό υπέρ των δανειστών. Επιπλέον, θα επενδύσει συνολικά 330 εκατομμύρια ευρώ σε αερολιμενικές υποδομές μέχρι το 2020, ενώ κατά τα επόμενα χρόνια της παραχώρησης θα ακολουθήσουν επενδύσεις συντήρησης, αναβάθμισης και επέκτασης των αεροδρομίων καθοριζόμενες από την εξέλιξη της επιβατικής κίνησης.

Πρόκειται για υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Αν και το ύψος των υποσχεθέντων επενδύσεων είναι τουλάχιστον αστείο, μιας και δεν υπερβαίνει ουσιαστικά τις αναγκαίες δαπάνες συντήρησης των αεροδρομίων.

Η συγκεκριμένη παραχώρηση παραβιάζει ακόμη και τους κανόνες ανταγωνισμού της ΕΕ, καθώς δημιουργείται καρτέλ. Παρ' όλα αυτά η ΕΕ δεν ενοχλείται διόλου. Πρόκειται για ξεπούλημα προς το συμφέρον της Γερμανίας, όπου η ντόπια κάστα των δωσιλόγων έχουν εξασφαλίσει μερίδιο διαμέσου του ομίλου Κοπελούζου.

Το απλό ερώτημα, γιατί να ξεπουληθούν τα αεροδρόμια και να μην αξιοποιηθούν από το κράτος ώστε να αυξηθούν τα έσοδά του κάθε χρόνο, δεν το απαντά κανείς. Αν τα κρατούσε το κράτος μπορούσε κάλλιστα -με τις μετριοπαθέστερες εκτιμήσεις- να προσδοκά μισό δις ευρώ κάθε χρόνο. Διατηρώντας ταυτόχρονα ελκυστικές τιμές για την προσέλκυση περισσότερων ταξιδιωτών.

Με τη σύμβαση παραχώρησης, όχι μόνο δίνει τη δυνατότητα σε μια κοινοπραξία ιδιωτικών συμφερόντων να λειτουργήσει ως καρτέλ σε βάρος της τουριστικής κίνησης, αλλά περιορίζει δραστικά τα έσοδα του κράτους. Ποιός θα καλύψει τα διαφυγόντα έσοδα του κράτους; Το γνωστό υποζύγιο με περισσότερους φόρους.

Για τις ηγεσίες των στρατιωτικών Ενώσεων Αποστράτων Αξιωματικών.

Ανακοίνωση

Μετά την τοποθέτηση του Γενικού Γραμματέα του ΕΠΑΜ κ. Δημήτρη Καζάκη για την στάση των απόστρατων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων  και την ακόλουθη απάντηση του Συντονιστικού των τριών Ενώσεων  τους (Ε.Α.Α.Σ.-Ε.Α.Α.Ν.-Ε.Α.Α.Α.), στα όσα ειπώθηκαν, η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ δηλώνει:

Το ΕΠΑΜ συγκροτήθηκε προτάσσοντας την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας προς όφελος του ελληνικού λαού, την κοινωνική απελευθέρωση, την απρόσκοπτη λειτουργία της δικαιοσύνης. Συγκροτήθηκε για να γίνει καταλυτικός ενωτικός παράγοντας του ελληνικού λαού χωρίς διχαστικούς ιδεολογικούς ή άλλους διαχωρισμούς, σύμφωνα με τους αγώνες και τα ιδανικά όσων τίμησαν στο παρελθόν τις  έννοιες της Ελευθερίας και της Πατρίδας. Όσων μένουν πιστοί στις Συνταγματικές επιταγές της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Δημοκρατίας, που σήμερα ευτελίζονται από τους συνεχείς εκβιασμούς των «θεσμών» των δυνάμεων της οικονομικής κατοχής και της χρεοκρατίας και τον δωσιλογισμό των όποιων κυβερνώντων! Γι’ αυτό και εναντιώνεται σε κάθε ηγεσία, πολιτική ή συνδικαλιστική, που θέλει να στέκεται ουδέτερη, αμέτοχη και αδρανής. Που δε στέργει ενεργητικά στην ενότητα, στην πορεία του λαού μας να ξανακερδίσει την Πατρίδα και την Δημοκρατία.

Η δραματική μείωση των απολαβών (μισθών και συντάξεων) των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν είναι απόρροια μόνο της οικονομικής κρίσης και των κατάπτυστων μνημονιακών πολιτικών που  επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό. Είναι ταυτόχρονα και φυσική συνέπεια της μετατροπής του υπερήφανου «ΟΧΙ» του λαού μας σε «ΝΑΙ» στους εκβιασμούς και την καταλήστευση της Ελληνικής κοινωνίας. Ασχέτως με το ότι η απόφαση του ΣτΕ δικαίωσε τους στρατιωτικούς, η ακολουθούμενη πολιτική είναι παράνομη και αντισυνταγματική, και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό την συντριπτική πλειοψηφία εργαζομένων και συνταξιούχων τόσο του Δημόσιου όσο και του Ιδιωτικού τομέα.

Το κυριότερο όμως δεν είναι αυτό. Οι μειώσεις των μισθών και των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων στοχεύουν πριν απ’ όλα στην καταρράκωση του ηθικού τους, στην ακόμα μεγαλύτερη αποδυνάμωση της  χώρας. Εξωθεί ένα σημαντικό μέρος από τα πλέον ικανά και καταρτισμένα εν ενεργεία στελέχη του στρατεύματος, ν’ αναζητήσουν μιά καλύτερη τύχη στην ελεύθερη αγορά εργασίας, ακόμη και εκτός επικράτειας.

Συνεπώς,  το δικαίωμα της διαμαρτυρίας και της αντίστασης είναι απόλυτα θεμιτό, ακόμα και αν οδηγεί στο μέτρο της κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής, απέναντι σε νόμους και μέτρα που είναι αποτέλεσμα δόλου, απάτης και εκβιασμού (δανειακές συμβάσεις, επονείδιστο χρέος), τόσο αλλότριων δυνάμεων του εξωτερικού, όσο και της διαπλοκής και συνεργασίας τους με τις εντόπιες δωσίλογες πολιτικές  δυνάμεις και τα έκνομα και αντιλαϊκά επιχειρηματικά – τραπεζικά  συμφέροντα.

Μακριά από εμάς λοιπόν, η μη υιοθέτηση και η μη ενίσχυση κάθε πράξης διεκδίκησης αναφαίρετων ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, κάθε Έλληνα πολίτη, κάθε εργαζόμενου, κάθε συλλογικότητας που αγωνίζεται απέναντι στη νέα κατοχή, με κάθε μέσο.  Πολύ περισσότερο, που οι οικονομικές διεκδικήσεις των στρατιωτικών  συνδέονται άμεσα με την άμυνα της χώρας, σε μιά εποχή που η κυβέρνηση εκχωρεί την φύλαξη των συνόρων μας στην Frontex και η κ. Μέρκελ στο καθεστώς Ερντογκάν!

Πρέπει λοιπόν να επισημάνουμε, ότι σε μία Ελλάδα που τελεί υπό αποικιοκρατική κηδεμονία και κατοχή, η υπεράσπιση του μισθού και της σύνταξης, δεν μπορεί να είναι σήμερα η μόνη, η κορυφαία  διεκδίκηση των εργαζομένων, το Α και το Ω του αγώνα τους.   Αυτό αφορά όλους τους εργαζόμενους και πρωτίστως τους δημόσιους υπάλληλους: Να  κατανοηθεί, να διεκδικηθεί και ν’ ανυψωθεί ταυτόχρονα το περιεχόμενο του λειτουργήματός τους, η ανάληψη της ευθύνης  του ίδιου του σκοπού, της ύπαρξης και της αναγκαιότητας της εργασίας τους! Πόσο μάλλον για τους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων, και τον καθοριστικό τους ρόλο και ευθύνη στην υπεράσπιση της Πατρίδας, της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Οι ηγεσίες των Ενώσεων των αποστράτων, με τα συνθήματα και τα αιτήματα των κινητοποιήσεών τους, δείχνουν να ενδιαφέρονται μόνο για την εξασφάλιση και την απρόσκοπτη απολαβή μισθού και σύνταξης, αφού δεν σηκώνουν τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Έτσι ο απλός Έλληνας πολίτης διερωτάται: Που ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη για το λειτούργημά τους; Για την εθνική άμυνα που ορκίστηκαν να υπερασπίσουν ακόμα και με την ίδια την ζωή τους;

Διότι αν η Ανακοίνωση υπ’αριθ. 7/15 της 2 Ιουλίου 2015 του Συντονιστικού Συμβουλίου των  τριών  Ενώσεων των αποστράτων αξιωματικών που εκδόθηκε εν’ όψει του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου, και η οποία προτρέπει τα Μέλη των Ενώσεων να ψηφίσουν «υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη», με κάθε κόστος, τότε ας «δώσουν το καλό παράδειγμα» θυσιάζοντας πρώτοι οι ίδιοι, ότι απαιτούν από τους άλλους!  Ας μη κρύβονται πίσω από την Απόφαση του ΣτΕ! Αν το να ψηφίζουν «ΝΑΙ» θεωρείται πατριωτικό καθήκον στην υπεράσπιση της ακεραιότητας της εθνικής κυριαρχίας, τότε η ηγεσία των Ενώσεων αυτών τελεί  τουλάχιστον  υπό σύγχυση.

Κατά συνέπεια, όσο ευγενικά και να θέλουμε να το διατυπώσουμε, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστούν ως αναξιόπιστοι! Ο κάθε Έλληνας έχει το δικαίωμα να διερωτάται:  Αλήθεια,  δεν υπάρχει πατρίδα χωρίς το ευρώ; Δεν υπάρχει  Ελλάδα  έξω  από  την  Ευρωπαϊκή Ένωση;

Το ΕΠΑΜ δεν πρόκειται να  σταματήσει να ασκεί κριτική και να στηλιτεύει πρακτικές και συμπεριφορές όποιων ηγεσιών δεν θέτουν πάνω απ’ όλα τον ειρηνικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που έχει ανάγκη ο τόπος, πριν βρεθούμε ολοκληρωτικά χωρίς πατρίδα, μετανάστες στον ίδιο μας τον τόπο.

9  Δεκεμβρίου  2015

Η ώρα της μεγάλης σύσκεψης του λαού.

Λίγους μήνες μετά την ειδεχθή εξαπάτηση του ελληνικού λαού που κατα πλειοψηφία καταψήφισε την εφαρμογή οποιονδήποτε μέτρων λιτότητας και εξαθλίωσης της κοινωνίας με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, έρχεται και η μεθοδευμένη εκποίησή του μέσα απο την παράδοση της βούλησής του για εναλλακτική διακυβέρνησή του, σε ένα σχήμα που περιλαμβάνει τις ίδιες αποτυχημένες δυνάμεις που κυριολεκτικά τον λιάνισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια προετοιμάζοντας το έδαφος για τον εξανδραποδισμό του με την εφαρμογή του νέου μεσοπρόθεσμου προγράμματος που φέρνει η σημερινή συγκυβέρνηση.

Το δυστύχημα είναι οτι κυριολεκτικά με την άβυσσο της κατάρρευσης να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα του οπτικού τους πεδίου οι σημερινοί κομματικοί ηγήτορες δεν έχουν καν την ευαισθησία ιδιαίτερα έτσι όπως διαμορφώνεται και το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον,  να σηκώσουν τα μανίκια και να στρωθούν κάτω καταρτίζοντας αυτονόητα ένα σχέδιο δράσης που θα ενεργοποιήσει όλους τους έλληνες συμμετοχικά ώστε να ανακόψει τη πρόσκρουση και να αλλάξει τη μοιραία διαδρομή.

Ποιός θα αναλάβει να συγκρατήσει τη χώρα απ το βάραθρο; Ποιός θα σημάνει τη καμπάνα της εγρήγορσης; Η απάντηση προφανής: Κανείς άλλος εκτός απο τον ίδιο το λαό. Ενας λαός που θεσμικά δεν υφίσταται αλλά έχει παραδώσει τη θέση του, δεκαετίες τώρα, σε μορφώματα που εξαντλούνται σε οπαδούς, ψηφοφόρους και γεωγραφικούς πληθυσμούς.

Ο χρόνος της Ελλάδας έχει σωθεί πλέον. Διόλου απίθανο να δούμε να συμβαίνει αυτό που πριν λίγους μήνες εμφάνιζε ως αντιπρόταση στην θυελλώδη περίοδο της αριστερής διαπραγμάτευσης ο κ. Σόιμπλε: Αδυναμία πληρωμών, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, έξοδο απο την ευρωζώνη - ενδεχομένως να χαρακτηριστεί προσωρινή ή βραχύβια - και ανθρωπιστική βοήθεια στο χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Ευνόητο οτι η μετάπτωση αυτή θα συνοδευτεί με εισαγωγή παράλληλου υποτιμήσιμου νομίσματος σε μια προσπάθεια να πιεστεί το λειτουργικό κόστος διακυβέρνησης και να απομειωθεί ακόμη περισσότερο η περιουσιακή αξία τόσο του κρατικού όσο και του ιδιωτικού τομέα ώστε τάχιστα να αποτελέσει «κίνητρο ανταγωνιστικότητας και ευκαιρία επενδύσεων». Μόνη παρηγοριά ίσως θα είναι - σε μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι - μια γενναία μείωση του χρέους που όμως σύντομα θα εξισορροπηθεί απο την σημαντική υποτίμηση της εργασίας και των αξιών μέσω του νέου «κατοχικού» νομίσματος. Και αυτό όμως σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις του εκπροσώπου της Τρόϊκας στην Κομισιόν του κ. Ντέκλαν Κοστέλο, ναι μεν θα μπορούσε να ανοίξει μια συζήτηση μέσα στο 2016 μετά την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, αλλά πρόθεση του ΕΜΣ είναι η παράτασή της εξυπηρέτησης του χρέους και όχι η διαγραφή του.

Θεωρώντας οτι η υπάρχουσα δυναμική εξέλιξη του υφιστάμενου πολιτικοοικονομικού πλαισίου αλλά και οι γεωπολιτικές εξελίξεις θα λειτουργήσουν έτσι ώστε να υπάρχει η συνήθης επιτήρηση αυτής της εξέλιξης, στα επόμενα 3-4 χρόνια η εικόνα της ελληνικής επικράτειας θα προκαλεί ακόμη περισσότερη θλίψη με σοβαρές αλλοιώσεις στη ποιοτική και ποσοτική σύνθεση του πληθυσμού της, στο βάθεμα της οικονομικής εξαθλίωσης σε μεγαλύτερη ακόμη μερίδα της κοινωνίας, αλλά και στην σημαντική απώλεια ιδιωτικής αυτή τη φορά περιουσίας.

Η Ελλάδα θα καταγραφεί στη διεθνή πολιτική ιστοριογραφία ως ένα failed state – αποτυχημένο κράτος – που έχοντας ήδη παραχωρήσει κυριαρχικά της δικαιώματα σε υπερεθνικούς οργανισμούς διαχείρισης χρέους (βλ. Ευρωπαικό Μηχανισμό Σταθερότητας) θα τεθεί υπο καθεστώς εκκαθάρισης σαν να ήταν μια τυπική παραγωγική επιχείρηση.

Η εγκληματική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, σε συνδυασμό με την ασθενική διοίκηση και λειτουργία των φορέων που υλοποιούν τις πολιτικές αποφάσεις αφαιρεί επιπλέον δυνατότητα ανάδρασης της μεγάλης κατρακύλας και απομακρύνει κάθε προοπτική ανασυγκρότησης της οικονομίας.

Ο κλονισμός δε της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο πολιτικό δυναμικό ήδη έχει τορπιλισθεί από την αυτό-αναίρεση της αριστερής ρητορικής ως προς τη μέθοδο και το σχέδιο διακυβέρνησης μιας χώρας, σε βαθμό που ομάδες ανθρώπων ή πολιτικοί σχηματισμοί με εμφανή την ειλικρινή αυτοδιάθεση να φέρουν εις πέρας την εναλλακτική πολιτική που κατέβασε τον κόσμο στο Σύνταγμα και το 2011 και το βράδυ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 με την επικράτηση του ΟΧΙ, να αντιμετωπίζονται ως γραφικοί και να περιθωριοποιούνται σε σημείο εξαφάνισης, με τη καθοριστική συνδρομή βεβαίως βεβαίως, των διακεκριμένων ΜΜΕ που η ζωτική τους λειτουργία είναι αυταπόδεικτα συνδεδεμένη με τις υφιστάμενες πολιτικές και επιχειρηματικές δομές.

Απ την άλλη η σπουδή των ισότιμων εταίρων της Ευρωπαϊκής οικογένειας να διαρθρώσουν μηχανισμούς και εποπτείες διαχείρισης χρέους τέτοιους που να
αποδομούν μεθοδικά τις παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες χωρών μελών που αντιμετωπίζουν ζητήματα χρέους, μετατρέποντας τα ελλείμματά τους σε δικά τους πλεονάσματα (βλ.Γερμανία) αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να διατυπώνουν την άποψη ότι στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα επιτήρησης δεν μπορούν να εξασφαλισθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα αφού οι προγραμματικές συμβάσεις δεν αποτελούν ενωσιακό δίκαιο αλλά ιδιότυπη σχέση μεταξύ δανειζόμενου και δανειστών (δηλώσεις Καϊτάνεν τον Σεπτέμβριο του 2014 σε ερώτηση ευρωβουλευτών του Συριζα), επιτείνουν την κοινωνική αντιπάθεια και ενισχύουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην ΕυρωπαΪκή αλληλεγγύη. Ο συνδυασμός της συνεχιζόμενης εγχώριας ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού και της παρεπόμενης αυστηρής επιβολής μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων από μέρους των θεσμικών παραγόντων της Ε.Ε τους μεταλλάσει σταδιακά σε δυνάστες παρά σε συμβούλους ή αλληλέγγυους συνεργάτες.

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο έρχεται τώρα να προστεθεί και το βαρύ κάδρο των στρατηγικών εξελίξεων στην περιοχή της Συρίας και του μεταναστευτικού ρεύματος προς την Ευρώπη που περνάει μέσα από τη χώρα. Δεμένοι και σ αυτό το ζήτημα με συνθήκες αλλά και «γλυκαντικά» που δεν επιτρέπουν την ελευθερία κινήσεων στη διαχείριση των μεταναστών με βάση τις διεθνής συνθήκες η θέση της Ελλάδας δυσχεραίνει τόσο στο εσωτερικό όσο και στις ισορροπίες της με τις γύρω βαλκανικές χώρες.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν πληθαίνουν οι φωνές που σαλπίζουν προσκλητήριο του λαού σε σύσκεψη! Γιατί μόνο ένας ενωμένος λαός τουλάχιστον σε ζωτικά  - πανανθρώπινα αιτήματα όπως η εθνική κυριαρχία, η αξιοπρεπή διαβίωση και η ελευθερία αυτοπροσδιορισμού του μπορεί να υψώσει το ανάχωμα ανάσχεσης του ακρωτηριασμού της οικονομίας του, της συνοχής του ακόμη ακόμη και της γεωγραφικής του ολότητας απ όσους τα επιβουλεύονται ή από άγνοια ή πρόθεση τα θέτουν σε τέτοιο κίνδυνο.

Αυτό που λείπει δυστυχώς σήμερα απο την προοπτική αυτή της ελληνικής κοινωνίας είναι η επιμελής έλλειψη θεσμοθετημένων οργάνων συλλογικής συμμετοχής στη διαμόρφωση πολιτικής σκέψης και επιρροής. Ότι κι αν υπάρχει από συλλογικότητες αναγνωρίζεται, δημιουργείται και λειτουργεί σε επίπεδα όμως που δεν αντανακλούν ισχυρές δονήσεις στο πολιτικό  - εξουσιαστικό διευθυντήριο ή ακόμη κι αν διαμορφώνονται αυτές οι προεκτάσεις, τρέχει το ίδιο το σύστημα να τις αλλοτριώσει με τον κομματισμό ή τη χρηματοδότηση και τη εξαγορά μέσω προσφοράς ευκαιριών «πολιτικής καριέρας».

Παρόλα αυτά, σήμερα και θα λέγαμε από χτές αν γίνεται, πρέπει να προστρέξουμε οι έλληνες πολίτες σε μια ικανή πλειοψηφία που μπορούμε να σχηματίσουμε… πλαισιώνοντας συλλογικότητες που σίγουρα υπάρχουν στους χώρους που κινούμαστε κι αν δεν υπάρχουν μπορούμε να δημιουργήσουμε. Είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε ενεργά με την παραγωγή πολιτικής συζήτησης αλλά και παραγωγής πολιτικής άποψης. Ότι βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της ανάθεσης του πολυσήμαντου αυτού έργου σε οργανωμένους μηχανισμούς που προβάλλονται ως φορείς πολιτικής σκέψης αλλά στην ουσία κομματικοποιώντας την πολιτική σκέψη δημιουργούν οπαδική αντίληψη.

Κι εδώ όμως πρέπει να μάθουμε και να αναλογιστούμε τι ακριβώς ζητάμε να πετύχουμε έχοντας υπόψη μας ότι:
1)    Με το πρώτο μνημόνιο και τη δανειακή του σύμβαση, η χώρα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο έχει ή πρόκειται να αποκτήσει καθώς επίσης και από οποιασδήποτε μορφής νομική διεκδίκηση (αγωγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης…). Πέραν αυτού ότι περιλαμβάνεται στην παρούσα σύμβαση και τις εξωσυμβατικές υποχρεώσεις της, διέπεται από το αγγλικό δίκαιο. (αρθ. 14 παρ. 5 της δανειακής σύμβασης)
2)     Με την υπογραφή ένταξης της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, το αντίστοιχο ΔΝΤ της Ευρώπης δηλ, στις 9 Ιουλίου 2015 αποκλειστικός ρυθμιστής και επιτηρητής του χρέους είναι ένας απρόσωπος οργανισμός υπερεθνικού χαρακτήρα που χαίρει ασυλίας από οποιαδήποτε μορφής δικαστική διαδικασία εκτός και αν ο ίδιος παραιτηθεί από αυτήν (άρθ. 3 της ιδρυτικής του συνθήκης) όπως και χαίρει ασυλίας για το σύνολο της περιουσίας του, των χρηματοδοτικών του πόρων, των στοιχείων του ενεργητικού του, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, έναντι έρευνας, επίταξης, δήμευσης, απαλλοτρίωσης, ή οποιασδήποτε μορφής κατάσχεσης, αφαίρεσης, δέσμευσης βάσει δικαστικών διοικητικών ή νομοθετικών μέτρων. (αρθ 4 της ιδρυτικής του συνθήκης). Σε σειρά επόμενων άρθρων της ίδιας συνθήκης που τον διέπει ξεκαθαρίζεται ότι ο μηχανισμός δεν υπόκειται σε κανενός είδους έλεγχο, περιορισμό, ρύθμιση, μορατόριουμ οποιασδήποτε φύσεως, παροχής εγκρίσεων ή αδειοδότησης πιστωτικού ιδρύματος ή άλλη ρύθμιση δυνάμει των νομοθεσιών έκαστου μέλους του ΕΜΣ.
3)    Το δημόσιο χρέος σήμερα καταλαμβάνει το βάθρο των 320 δις ευρώ (και ενώ της έχει υλοποιηθεί διαγραφή χρέους περίπου 50% με τα δεδομένα του 2012 με το γνωστό PSI),  με τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου να αποτιμώνται στην εξευτελιστική τιμή των 50 δις. Το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο και φυσικά δεν μετατρέπεται σε άλλο νόμισμα.

Τι μας λένε αυτά τα στοιχεία; Πολύ συνοπτικά, ότι η χώρα δεν έχει καμία διαπραγματευτική ικανότητα όντας ενταγμένη στον πυρήνα της ευρωζώνης, όντας υποχρεωμένη να τηρήσει δανειακές συμβάσεις με εξοντωτικούς και ανελαστικούς όρους και όντας ελεγχόμενη από έναν μηχανισμό που είναι πλήρως εναρμονισμένος με τη συνθήκη λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρα βάσει του άρθρου 28 του Συντάγματος είμαστε υποχρεωμένοι να περιορίσουμε την εθνική κυριαρχία μας προκειμένου να συμμετάσχουμε επιτυχώς στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με άλλα λόγια η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί αυθύπαρκτο κράτος.

Συνεπώς όποιος προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχουν διαπραγματευτικοί αγώνες που μπορούν να κατακτηθούν εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου ή έχει άγνοια ή συμπεριφέρεται σαν τη κα «Σούζυ» την πελάτισσα της Ρένας Βλαχοπούλου στη ταινία «Η Παριζιάνα»’ δηλαδή «και τρώει και ψεύδεται».
Καλό θα είναι λοιπόν να συσκεφθούμε ως λαός και αυτές τις παραμέτρους στο τι ακριβώς ζητάμε και τι μπορούμε να αλλάξουμε.

Στην συλλογική αφύπνιση όμως πρέπει να προστρέξουν και απ την πλευρά τους οι συλλογικότητες που ακόμη και αν δεν επιδιώκουν πολιτικούς σκοπούς θα πρέπει να προτάξουν την εθνική ομόνοια και ομοψυχία με σκοπό την αφύπνιση του «γένους» στην αγάπη προς την πατρίδα. Να ζωντανέψουν μέσα απ τις δράσεις τους τη φλόγα για την ανάκτηση ενός τόπου και ενός πολιτισμού που θα κάνει ευτυχισμένες τις ζωές αυτών που τον κατοικούν και όσων τον επισκέπτονται.

Οι πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις θα πρέπει να θέσουν στόχο να αποτινάξουν την κομματική τους αναφορά. Παρόλο που ο συνδικαλιστικός νόμος δεν αφήνει περιθώρια προς αυτή τη κατεύθυνση εντούτοις δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπηθεί κάθε υπηρεσία με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Όμως και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να αγκαλιάσουν μαζικά αυτή τη προσπάθεια να την απαιτήσουν και να καταψηφίσουν στελέχη που έχουν καταγραφεί ως κομματικοί εκπρόσωποι.

Θα ήταν επίσης ιδιαίτερα ελπιδοφόρο και θα δινε ένα ισχυρό κίνητρο στην κοινωνία να βλέπαμε και στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης να εγκαταλείπανε οι φοιτητές τις κομματικές εγκολπώσεις.

Εκείνο όμως που πραγματικά οφείλει ο καθένας να κάνει και που ανάγει την υπευθυνότητά του ως πολίτη σε αξιοσέβαστο επίπεδο είναι να μετέχει στις εκλογές. Όσο και αν ο μηχανισμός των εκλογών στήνεται προς όφελος των σχηματισμών που νέμονται παραδοσιακά την εξουσία η μεγάλη συμμετοχή αποτρέπει την ισχυροποίηση των κέντρων αυτών και διαμορφώνει δυναμικά το πεδίο συναινέσεων και πλουραλισμού στο πολιτικό λόγο.

Σ ότι αφορά τις πολιτικές δυνάμεις που μένουν συνήθως εκτός κοινοβουλίου και έχουν μια σοβαρή στάση απέναντι στη κρίση, είναι επιτακτική ανάγκη να συμφωνήσουν στο βασικότερο ζήτημα που είναι η ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ελευθερίας μέσω της αποτίναξης του χρέους αφήνοντας τις όποιες ιδεολογικές διαφορές ή ηγεμονικές τάσεις στην άκρη διότι στο μικρόκοσμο που κινούνται και καταγράφονται δεν ενδιαφέρει καθόλου την Ελλάδα και μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που χειμάζεται αποπροσανατολισμένη, οι ρητορικές προστριβές ομότιμων συνανθρώπων. Αντίθετα η σύμπραξη αυτή θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ισχυρή δυναμική που μπορεί να αλλάξει εντυπωσιακά το τοπίο του κοινοβουλίου αλλά και την στάση των πολιτών.

Ηχηρή πρέπει να είναι και η μεταστροφή της πληροφόρησης μας ειδικά προς τα μέσα ενημέρωσης που συμπορεύονται με το συστημικό κατεστημένο. Στην επαρχία ιδιαίτερα υπάρχει οργασμός τοπικών ραδιοτηλεοπτικών παραγωγών που έχουν καταφέρει να απεμπλακούν από τις κομματικές και επιχειρηματικές νόρμες και προσφέρουν μια πολυδιάστατη ενημέρωση. Πια με τη χρήση του διαδικτύου αλλά και της ψηφιακής τηλεόρασης αρκετοί τοπικοί σταθμοί είναι άμεσα προσπελάσιμοι.

Τέλος ο καθένας στο δικό του κύκλο, στη γειτονιά του στους ανθρώπους που γνωρίζει ακόμη και μετέχοντες σε πολιτικούς φορείς εφόσον εμπιστεύεται την ακεραιότητά τους και την αμεροληψία τους οφείλει να τους ζητήσει να αναλάβουν δράση, να  τους ζητήσουν να είναι σε ετοιμότητα να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους σε όποιο πόστο τους προτείνουν λαμβάνοντας εξέχοντα ρόλο ιδιαίτερα στη συγκρότηση σχηματισμών πολιτικού χαρακτήρα μακριά από τη γνωστή σαθρή και αναξιόπιστη κομματική υπεραγορά. Χρειαζόμαστε εξαίρετα μέλη κάθε κοινωνίας, άριστους επαγγελματίες, επιστήμονες, να δραστηριοποιηθούν για την πατρίδα αλλά μακριά από τη χοάνη του καθιερωμένου κομματικού ολετήρα.

Αυτές είναι μερικές ενδεικτικές  προσεγγίσεις που οφείλουμε ο καθένας χωριστά αλλά και στο σύνολό μας να κάνουμε όχι για εκδίκηση ή για τιμωρία συγκεκριμένων ανθρώπων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά για την πατρίδα μας, για το τόπο οπου είναι το σπίτι μας, η ιστορία μας και σαν έθνος αλλά και του καθενός ιδιαίτερα. Για το μέλλον των παιδιών που φέρνουμε στη ζωή και αγαπάμε τόσο.

Λάμπρος Μαυρουδής

Αμετανόητη εμφανίστηκε η κ. Βαλαβάνη θέλοντας την αναβίωση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μας πάει στο 4ο μνημόνιο εντός ευρώ και ΕΕ.

Η τοποθέτηση της κ. Βαλαβάνη στην προσυνεδριακή της ΛΑΕ εμφανίστηκε από ορισμένους ως η "φωνή της λογικής" μέσα στο συγκεκριμένο κόμμα. Κι επειδή ακόμη θυμάμαι εκείνη την ιστορική πια έκφραση της κ. Βαλαβάνη, ως υφυπουργού οικονομικών, ότι είναι "πατριωτικό καθήκον" των υπό κατοχή Ελλήνων να πληρώσουν τον δημευτικό φόρο του ΕΝΦΙΑ, δεν θα μπορούσα παρά να ενδιαφερθώ για το ποιόν της "λογικής" της.

Δεν θα ασχοληθώ με τα εσωκομματικά της ΛΑΕ. Δεν με αφορούν. Θα ασχοληθώ μόνο με τις θέσεις που διατύπωσε η κ. Βαλαβάνη σχετικά με τα κορυφαία ζητήματα που απασχολούν όλους μας, ολόκληρη τη χώρα. Κι αυτά είναι το χρέος και το νόμισμα.

Τι είναι εφαρμόσιμη θέση;

Να τι είπε η κ. Βαλαβάνη: "Πρώτον, πρόγραμμα σημαίνει πριν απ’ όλα θέσεις εφαρμόσιμες. Πώς π.χ. από τη θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους φτάσαμε στη χθεσινή εισήγηση να ενσωματώνεται η θέση ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ολική διαγραφή του χρέους, κάτι που δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου; Καθώς ακόμα και το χρέος που βρήκε και αρνήθηκε να πληρώσει η Οκτωβριανή Επανάσταση – τονίζω, Επανάσταση – πληρώθηκε τελικά εξ ολοκλήρου από τη Ρωσική Ομοσπονδία;"

Δεν γνωρίζω πώς αντιλαμβάνεται η κ. Βαλαβάνη το "θέσεις εφαρμόσιμες". Εφαρμόσιμες γιατί ελπίζει ότι θα της το επιτρέψουν οι δανειστές; Ή εφαρμόσιμες γιατί διαφορετικά δεν λύνεται το πρόβλημα του χρέους υπέρ του λαού και της χώρας;

Η κ. Βαλαβάνη δεν διευκρινίζει, αν και αφήνει με σαφήνεια να εννοηθεί ότι μέτρο της "εφαρμοσιμότητας" μιας θέσης δεν είναι οι ανάγκες και οι επιτακτικότητες του ίδιου του προβλήματος από την σκοπιά των συμφερόντων του λαού και της χώρας, αλλά οι διαθέσεις των δανειστών.

Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα.

Γι' αυτό άλλωστε αφήνει σκοτεινό ένα κομβικό σημείο της "εφαρμόσιμης θέσης" της. Με συνέναιση των δανειστών θα προχωρήσει σε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ή με μονομερή ενέργεια; Κατανοώ τον κίνδυνο εγκεφαλικού που απειλεί όσους είναι αδύνατον να σκεφτούν με όρους ρήξης με τους δανειστές, αλλά θα επισημάνω το εξής: Υπάρχει έστω και μια περίπτωση χώρας σ' ολόκληρο τον κόσμο που μπόρεσε να γλυτώσει από το βρόγχο του χρέους και της χρεοκοπίας, χωρίς μονομερή ενέργεια κήρυξης χρεοστασίου σε βάρος των δανειστών και διαγραφή;

Ακόμη και ο Ελ. Βενιζέλος τον Απρίλιο του 1932 κήρυξε χρεοστάσιο μονομερώς σε βάρος των δανειστών και αρνήθηκε να εξυπηρετήσει το χρέος. Το ίδιο έκανε και ο Κίχνερ στην Αργεντινή το 2004, ο οποίος ανακοίνωσε μονομερώς "κούρεμα" κατά 70% και διαπραγμάτευση μόνο και αποκλειστικά για το υπόλοιπο.

Όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει ούτε μια χώρα που να διέγραψε έστω το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της, χωρίς μονομερή ενέργεια. Η κ. Βαλαβάνη που τόσο εύκολα ανακάλυψε ότι η "ολική διαγραφή του χρέους... δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου," προφανώς δεν μπόρεσε να ανακαλύψει το ιστορικό δίδαγμα της μονομερούς διαγραφής.

Είναι κυριαρχικό δικαίωμα

Η έννοια της μονομερούς διαγραφής με πρωτοβουλία του κράτους οφειλέτη δεν είναι κάτι το αυθαίρετο. Πρόκειται για το δικαίωμα που αναγνωρίζει ακόμη και το υφιστάμενο διεθνές δίκαιο, της άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Η Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, 9/9/2014 αναγνώριζε για μια ακόμη φορά "το κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του, το οποίο δεν πρέπει να ματαιώνεται ή να εμποδίζεται από οποιοδήποτε μέτρο που προέρχεται από άλλο κράτος μέλος..."

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μονομερώς το κράτος οφειλέτης έχει το "κυριαρχικό δικαίωμα" να αναδιαρθρώνει το δημόδιο χρέος του - ακόμη και να το διαγράφει ολοσχερώς - κατά πώς το συμφέρει, χωρίς κανένα άλλο κράτος να μπορεί να του σταθεί εμπόδιο.

Πώς πρέπει να ασκήσει η Ελλάδα αυτό το "κυριαρχικό της δικαίωμα", που έως σήμερα το έχει απεμπολίσει; Σύμφωνα με την κ. Βαλαβάνη θα πρέπει να περιοριστεί σε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους κι όχι σε ολική διαγραφή. Γιατί; Τι είναι αυτό που καθορίζει το αν θα διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο του χρέους; Για την κ. Βαλαβάνη το να μη γίνει η ΛΑΕ σαν το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και φυσικά γιατί "ολική διαγραφή του χρέους... δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου."

Με τα παλιά απατηλά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ

Με άλλα λόγια η επιλογή είναι καθαρά με βάση τις ιδεολογικές προτιμήσεις της κ. Βαλαβάνη κι όχι με κριτήριο τις ανάγκες της χώρας και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού. Αλήθεια, πώς καθορίζει η κ. Βαλαβάνη πόσο και ποιό από το δημόσιο χρέος θα πρέπει να διαγραφεί; Δεν λέει. Επαναφέρει απλά μια παλιά αδιευκρίνηστη και θολή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αποδείχθηκε ότι δεν είναι εφαρμόσιμη υπό καθεστώς ευρώ.

Προφανώς την κ. Βαλαβάνη δεν την ενοχλεί η μετατροπή της ΛΑΕ σε νέο ΣΥΡΙΖΑ, παπαγαλίζοντας θέσεις που αποδείχθηκε ότι δεν μπορούν ουτε καν να εφαρμοστούν. Κι όχι μόνο αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε αυτή τη θέση περί διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς κανενός είδους διάλογο. Απλά ως βολικό προϊόν εσωκομματικών ισορροπιών χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρυσμα.

Αν ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι μπορεί να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος, τότε θα μας είχε διαφωτίσει σε ορισμένα βασικά ερωτήματα, που απευθύνουμε από την αρχή της κρίσης: Πόσο και ποιό από το δημόσιο χρέος μπορεί να εξυπηρετήσει ο λαός και η χώρα, έτσι ώστε να σταματήσουν οι επιδρομές στο εισόδημα,οι περικοπές, οι λιτότητες και το ξεπούλημα; Πόσο και ποιό μέρος μπορεί να σηκώσει η ελληνική οικονομία χωρίς να χρειαστεί να ξανακαταφύγει σε δανεισμό προς εξυπηρέτηση του υπόλοιπου δημόσιου χρέους;

Πόσο χρέος μπορούμε να πληρώσουμε;

Βλέπετε, αν είναι να διαγράψουμε ένα μέρος του δημόσιου χρέους, του μεγαλύτερου, και το κράτος συνεχίσει να δανείζεται για να εξυπηρετήσει το χρέος που απέμεινε, τότε είναι δώρο, άδωρο. Η χρεοκοπία θα είναι πάντα προ των πυλών και η Ελλάδα θα παραμείνει έρμαιο των αγορών και των δανειστών, που θα την εκβιάζουν προκειμένου να την δανείσουν.

Ρωτάμε λοιπόν ξανά: Πόσο είναι το μέρος του δημόσιου χρέους που μπορεί ο ελληνικός λαός να το εξυπηρετήσει χωρίς να συνθλίβεται η σύνταξη, το μεροκάματο, οι κοινωνικές δαπάνες, οι δουλειές και οι επενδύσεις στη χώρα; Πόσο είναι το μέρος του δημόσιου χρέους που ο ελληνικός λαός θα μπορεί να το εξυπηρετήσει χωρίς να χρειαστεί νέο δανεισμό;

Αυτά τα ρωτάμε εδώ και χρόνια σ' όλους αυτούς που σαν την κ. Βαλαβάνη μας λένε ότι πρέπει να διαγράψουμε το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους κι όχι όλο. Όσο πήρατε εσείς απάντηση, τόσο πήρα κι εγώ. Ο διάλογος ήταν και παραμένει ανύπαρκτος. Γιατί; Διότι πολύ απλά κανένας δεν τολμά να ισχυριστεί ότι μπορούμε σήμερα να εξυπηρετήσουμε έστω κι ένα μικρό μέρος του δημοσίου χρέους, χωρίς να βάλουμε το λαό στο γύψο των μνημονίων και την οικονομία στη δύνη της ύφεσης.

Κι αυτό η κ. Βαλαβάνη θα έπρεπε να το ξέρει πολύ καλά από πρώτο χέρι. Αποδείχθηκε περίτρανα από την θητεία της στην διακυβέρνηση της χώρας. Άλλωστε, η κ. Βαλαβάνη θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το 2012 επιβλήθηκε αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους με PSI, όπου υπήρξε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του. Κοντά στο 54%. Και μάλιστα με συναίνεση των δανειστών. Όπως δηλαδή φαίνεται να ονειρεύεται η κ. Βαλαβάνη τη δική της "εφαρμόσιμη θέση". Και λοιπόν; Όλοι γνωρίζουμε την κατάντια μας σήμερα.

Το τέλος της ιστορίας αλά Βαλαβάνη

Ας πάμε όμως στο άλλο τρομερό επιχείρημα της κ. Βαλαβάνη: "ολική διαγραφή του χρέους... δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου." Επικαλείται μάλιστα το εκπληκτικό επιχείρημα ότι "ακόμα και το χρέος που βρήκε και αρνήθηκε να πληρώσει η Οκτωβριανή Επανάσταση – τονίζω, Επανάσταση – πληρώθηκε τελικά εξ ολοκλήρου από τη Ρωσική Ομοσπονδία".

Σπουδαία λογική. Πρώτα η κ. Βαλαβάνη ισχυρίζεται ότι ολική διαγραφή "δεν έχει υπάρξει ποτέ" και αμέσως μετά αυτοδιαψεύδεται λέγοντας ότι έχει γίνει από την Οκτωβριανή. Επειδή όμως μετά από 90 χρόνια ανατράπηκε το καθεστώς που διέγραψε στο σύνολο του το τσαρικό χρέος την εποχή της Οκτωβριανής, τότε ολική διαγραφή του χρέους δεν μπορεί να γίνει. Και μάλιστα δεν έγινε ποτέ στην ιστορία! Άντε βγάλε άκρη.

Τότε γιατί μιλάμε για δημοκρατία; Που επικρατεί σήμερα δημοκρατία; Μ' αυτή τη λογική δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για δημοκρατία, ούτε για εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, ούτε καν για ελευθερίες. Ο λόγος είναι απλός. Γιατί ποτέ και σε καμιά ιστορική περίοδο δεν μπόρεσε τίποτε απ' ότι συνθέτει τη δημοκρατία με βάση τα συμφέροντα του λαού, να σταθεί και να επιβιώσει.

Αυτή ακριβώς είναι και η λογική του νεοσυντηρητισμού και του "τέλους της ιστορίας" που έχει ήδη προκηρύξει. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τα αιτήματα και τις κατακτήσεις της δημοκρατίας με βάση τα συμφέροντα του λαού δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί αυτά ανατράπηκαν από τις δυνάμεις της μαύρης αντίδρασης. Τέλος της ιστορίας. Η λογική αυτή είναι εκείνη που επέτρεψε στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα να οδηγήσει την χώρα στο 3ο και χειρότερο από ποτέ μνημόνιο.

Ποιά είναι η αληθινή διαφορά;

Επειδή όμως η ιστορία δεν είναι το φόρτε της κ. Βαλαβάνη , θα θέλαμε να σημειώσουμε για όποιον ενδιαφέρεται την αληθινή διαφορά. Το πρόβλημα δεν είναι στη διαγραφή όλου ή μέρους του χρέους, αλλά η αναγνώρισή του ή μή. Η βιβλιογραφία εδώ και δεκαετίες διαχωρίζει τις δυο προσεγγίσεις χρησιμοποιώντας δυό διαφορετικούς όρους: Η περίπτωση διαγραφής του χρέους λόγω ανικανότητας εξυπηρέτησης, συνιστά κήρυξη χρεοστασίου ή default. Ενώ η άρνηση της ίδιας της νομιμότητας του χρέους δεν συνιστά χρεοστάσιο, ή χρεοκοπία, αλλά repudiation, δηλαδή καταγγελία της νομιμότητας και άρνηση της οφειλής στο σύνολό της.

Είναι ψέμα ότι η καταγγελία της νομιμότητας του χρέους και η άρνηση της οφειλής δεν έχει γίνει ποτέ ξανά στην ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει γίνει πολλές φορές. Κι αυτό συνδέεται οργανικά όχι με επαναστάσεις, αλλά με την κατάκτηση της δημοκρατίας από τον ίδιο τον λαό. Όσο σπάνιο είναι για έναν λαό να κατακτά στην πράξη την δημοκρατία και την κυριαρχία του σε μια χώρα, άλλο τόσο είναι η καταγγελία της νομιμότητας του χρέους.

Ορισμένα παραδείγματα: Η καταγγελία και ολοκληρωτική άρνηση του χρέους του Ντομ Μιγκουέλ στην Πορτογαλία το 1832. Του αυτοκράτορα του Μεξικό Μαξιμιλιανού το 1883. Των δανείων του ποέδρου του Μεξικό Χουέρτα το 1922. Του Σάντο Νοτμίγκο προς την Αγγλία το 1873. Τα τσαρικά χρέη από τη Σοβιετική εξουσία το 1918. Τα χρέη του καθεστώτος Τινόκο της Κόστα Ρίκα το 1920. Τα χρέη της Πολωνίας προς τη Γερμανία το 1919, κοκ.

Μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο η καταγγελία και ολοκληρωτική άρνηση του χρέους συνδέθηκε με την κατάρρευση της αποικιοκρατίας και την ανάδειξη νεοαπελευθερωμένων χωρών. Μετά την κρίση χρέους που ξέσπασε στη Λατινική Αμερική κι όχι μόνο από το 1982 και ύστερα, η καταγγελία και ολοκληρωτική άρνηση ήταν στην ημερήσια διάταξη για όσες χώρες διεκδικούσαν την δημοκρατία για τον λαό τους.

Να τι σημείωναν οι New York Times (2/3/1987): "Όσο πιο συχνά οι περισσότερες δημοκρατικές χώρες διεκδικούν να βασίζονται στη νομιμότητα, τόσο τους επιτρέπει να υιοθετήσουν μια σκληρότερη στάση έναντι των τραπεζών, και, επίσης, φαίνεται να αντανακλούν περισσότερο το συναίσθημα αποκήρυξης του χρέους που φαίνεται να είναι ευρέως διαδεδομένο σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες. Ενώ οι ειδικοί γενικά πιστεύουν ότι η καταγγελία θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό, κόβοντας την ροή νέων κεφαλαίων, ο λαός ενοχλείται όλο και λιγότερο από αυτές τις προοπτικές."

Το γιατί δεν κυριάρχησε το λαϊκό συναίσθημα για την αποκήρυξη ή καταγγελία του χρέους, οφείλεται πρωτίστως στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την βίαιη ανατροπή των συσχετισμών δύναμης διεθνώς υπέρ του νεοσυντηρητισμού. Το χρέος παρέμεινε και διογκώθηκε με αποτέλεσμα σήμερα να απειλεί να καταπιεί τον πλανήτη ολόκληρο.

Από τι εξαρτάται η αποκήρυξη του χρέους;

Επομένως η λύση σ' ένα οξύτατο πρόβλημα δεν εξαρτάται απ' το αν αυτή έχει ή δεν έχει εφαρμοστεί ξανά στην ιστορία. Αντίθετα εξαρτάται, αφενός, από το αν μπορεί να υπάρξει άλλη λύση υπέρ του λαού και της χώρας και, αφετέρου, αν υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις και οι συσχετισμοί που απαιτούνται για την εποβολή της.

Δεν χρειάζεται λοιπόν για την κ. Βαλαβάνη και τους ομοϊδεάτες της να βγάζουν τελεσίγραφα για την ιστορία. Αρκεί να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα. Βρέθηκε ξανά η Ελλάδα, ή κάποια άλλη χώρα σαν την Ελλάδα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα; Βρέθηκε ποτέ ξανά άλλη χώρα στη δύνη ενός τέτοιου χρέους σε συνδυασμό με μια ανάλογη, τερματικού χαρακτήρα, ύφεση; Και μάλιστα χωρίς να διαθέτει τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής και οικονομικής πολιτικής;

Η κρίση χρεοκοπίας που διέρχεται η Ελλάδα είναι από άποψη έκτασης και βάθους πρωτοφανής. Όχι μόνο σε σύγκριση με ολόκληρη την προηγούμενη ιστορία της ελληνικής οικονομίας, αλλά και διεθνώς. Είναι χειρότερη ακόμη και από την ανάλογη που έμεινε στην ιστορία ως "Μεγάλο Κραχ" και από την οποία οι ΗΠΑ βγήκαν μόνο χάρις στον πόλεμο. Μέχρι σήμερα από έναν τέτοιο συνδυασμό χρεοκοπίας και ύφεσης, το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει βρει τρόπο ομαλής διεξόδου για το ίδιο.

Πόλεμος εναντίον όλων, ή δημοκρατία υπέρ του λαού. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Και δημοκρατία σήμερα χωρίς καταγγελία της νομιμότητας του χρέους, χωρίς άρνηση της οφειλής, δεν μπορεί να υπάρξει. Κι ο λόγος είναι απλός. Διότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σήμερα συνδέεται με την θεσμική απεμπόλιση της εθνικής κυριαρχίας της, την κατάλυση της συνταγματικής τάξης της χώρας και την επιβολή δια της βίας ενός νέου αποικιοκρατικού δικαίου σε βάρος του λαού.

Μη μου το ευρώ τάραττε.

Εκτός κι αν η κ. Βαλαβάνη δεν έχει κανένα πρόβλημα με όλα αυτά. Γι' αυτό ίσως δεν μπορεί να δει ούτε καν το καθεστώς αποικιακής κατοχής που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από δανειστές και ΕΕ. Το πρόβλημά της, αν έχει, με την ευρωζώνη ειναι καθαρά διαχειριστικό. Επειδή, όπως λέει η ίδια, "ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει αποδέσμευση από το κοινό νόμισμα μιας ολοκλήρωσης, που έχει εισχωρήσει και στο παραμικρό γρανάζι λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας; Και όταν μάλιστα απευθυνόμαστε σε ένα κόσμο που χρειάζεται να πείσουμε και πάλι από την αρχή ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές και η κοινωνία μπορούν ν’ αλλάξουν; Με ορατό κίνδυνο, σε κάποια αυριανή καμπή το GREXIT να σκάσει στα χέρια μιας κυβέρνησης με συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο χαώδη, άναρχο και καταστροφικό τρόπο;"

Άντε πάλι τα ίδια, "ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει αποδέσμευση από το κοινό νόμισμα μιας ολοκλήρωσης." Το τέλος της ιστορίας για μια ακόμη φορά. Τύφλα να έχει ο Φουκογιάμα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμη κι αυτός έχει αναθεωρήσει. Η κ. Βαλαβάνη όμως εκεί. Επιμένει. Ολόκληρη η ιστορία προσκυνά την προκλητική ιδεοληψία και σκοπιμότητα του πολιτικού της λόγου.

Η αλήθεια βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Η Ευρώπη έχει γνωρίσει αρκετές νομισματικές ενώσεις, ήδη από τον 14ο αιώνα. Πρώτα και κύρια οι αυτοκρατορίες της, που όλες τους - μηδεμιάς εξαιρουμένης - κατέρρευσαν και διαμελίσθηκαν σε εθνικές οικονομίες. Τι έγινε με τα αυτοκρατορικά νομίσματα; Πώς έγινε η μεταβολή; Ή μήπως τα κοινά αυτοκρατορικά νομίσματα δεν είχαν εισχωρήσει και στο παραμικρό γρανάζι λειτουργίας των επιμέρους εθνικών οικονομιών;

Η συμμετοχή της Ελλάδας στη Λατινική Ένωση

Μια από τι μακροβιότερες νομισματικές ενώσεις στην Ευρώπη ήταν η Λατινική Νομισματική Ένωση, που ιδρύθηκε στα 1867 και ήταν πρωτοβουλία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη για την επέκταση της Γαλλικής επιρροής. Πολλοί μελετητές την θεωρούν απευθείας πρόδρομο της ΟΝΕ στην ευρωζώνη. Όχι άδικα. Εντασσόταν στα σχέδια για "παγκόσμιο νόμισμα" που ονειρεύονταν οι βαρώνοι των χρηματαγορών στο Σίτι του Λονδίνου, αλλά και στο Παρίσι. Η Γαλλία, όπου η αριστοκρατία του χρήματος είχε ανεβάσει στον αυτοκρατορικό θρόνο το Λουδοβίκο Βοναπάρτη, είχε μετατραπεί σε τοκογλύφο της Ευρώπης κι όχι μόνο. Κι έτσι προηγήθηκε, σε σχέση με τη Βρετανία, στη δημιουργία "παγκόσμιου νομίσματος" βασισμένο στο χρυσό.

Η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες που εντάχθηκε σ' αυτήν τη Λατινική Ένωση με απίστευτα καταστροφικά αποτελέσματα. Να πώς εκτιμάται η συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτή την ένωση: " Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς το γιατί η αποδοχή της Ελλάδας στη Λατινική Ένωση θα ήταν επιθυμητή, ή επιτρεπτή από αυτό το σώμα. Με καμμιά έννοια δεν ήταν ένα επιθυμητό μέλος της ένωσης. Οικονομικά αφερέγγυα, συγκλονιζόμενη από πολιτικές διαμάχες, δημοσιονομικά σάπια, η κατάστασή της ήταν αξιοθρήνητη. Παλεύοντας με το βάρος του χρέους, η Ελλάδα επιχειρούσε να διατηρήσει σε κυκλοφορία μια μεγάλη ποσότητα μη μετατρέψημου χαρτονομίσματος. Εδαφικά δεν ήταν μια επιθυμητή προσθήκη στη Λατινική Ένωση, ενώ η εμπορική και χρηματοπιστωτική σημασία της ήταν μικρή. Παρ' όλα αυτά η τυπική της αποδοχή εξασφαλίστηκε και θα πρέπει να την αποδώσουμε σε σκοτεινές πολιτικές επιροές,... Σίγουρα θα ήταν δύσκολο να σκεφτεί κανείς πάνω σε ποιά άλλη βάση θα μπορούσε να επιδιωχθεί η συμμετοχή της." (H.P.Willis, A History of Latin Monetary Union, Chicago, 1901, σ. 81.)

Αυτά γράφονταν στα 1901 και κάλλιστα απηχούν τους όρους συμμετοχής της Ελλάδας και στην ευρωζώνη. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα! Η Ελλάδα εισήλθε στην Λατινική Ένωση γιατί στην οικονομία και την πολιτική της κυριαρχούσε ένα αδίστακτο σύστημα αγυρτείας και αρπακτής. Με την Λατινική Ένωση δόθηκε η ευκαιρία σε εγχώρια και ξένα αρπακτικά να κερδοσκοπήσουν ασύστολα με το χρέος της Ελλάδας, τα δημόσια έργα, τις επενδύσεις, τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και των τραπεζών υπό καθεστώς ελευθερίας των συναλλαγών σε χρυσό.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στη Λατινική Ένωση συνδέθηκε οργανικά με την εικονική οικονομική άνοδο της δεκαετίας του 1880, το "οικονομικό θαύμα" του Τρικούπη, όπως επώθηκε από τους απολογητές του. Ένα "θαύμα" που βασίστηκε στην έκρηξη των χρεών, την αβάσταχτη φορολογία και τα πρωτοφανή - ακόμη και για την Ελλάδα - σκάνδαλα με το δημόσιο ταμείο και το χρηματιστήριο, αλλά και στην πενία ενός ήδη πάμπτωχου λαού.

Είναι η εποχή των χρυσοκάνθαρων και χαβιαρόχανων τραπεζιτών και χρηματιστών, όπως ήταν ο Συγγρός, ο Βλαστός, κ.ά., οι οποίοι μεσίτευαν τα ξένα δάνεια από το Παρίσι και το Λονδίνο και δημιούργησαν το ασύδοτο, τοκογλυφικό, σαράφικο τραπεζικό σύστημα που έχουμε έως σήμερα.

Με δικομματισμό και διπλό νόμισμα

Είναι η εποχή όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε στην πολιτική ο δικομματισμός και η δικομματική εναλλαγή. Δυο κόμματα, "κατορθώσαντα αλληλοδιαδόχως ν' ανέρχονται εις την εξουσίαν δια μεγάλων και συμπαγών πλειονοψηφιών πρωτοφανών εν τω πολιτικώ βίω της Ελλάδος," όπως έγραφε ο ιστορικός Επ. Κυριακίδης (Ιστορία του Σύγχρονου Ελληνισμού, τ. 2ος, Εν Αθήναις, 1892, σ. 640). Κι έτσι ο κομματάρχης μαζί με τον τραμπούκο έγιναν σήμα κατατεθέν της ελληνικής πολιτικής.

Είναι η εποχή του "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Τρικούπη, αφού πρώτα η Ελλάδα πέρναγε το παθών της τον τάραχο υπό το καθεστώς εκβιασμών των ξένων και ντόπιων τοκογλύφων. Μέχρι και παράλληλο νόμισμα με τη μορφή υποσχετικής, δηλαδή σκριπ (IOU), σαν αυτό που ετοίμαζαν για εμάς οι Βαρουφάκης-Γκάλμπρεϊθ - με υποβολέα τον Σόϊμπλε - επιβλήθηκε στην χώρα το 1893. Μετά οι ξένοι δανειστές μαζί με το παλάτι και το πολιτικό προσωπικό οδήγησαν τη χώρα στον στημένο πόλεμο της ντροπής του 1897 με την Τουρκία προκειμένου να επιβληθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος των ξένων δανειστών στην Ελλάδα.

Κι όλα αυτά γιατί; Διότι τότε κυριαρχούσαν οι απόψεις Βαλαβάνη. Παρουσίαζαν ως κάτι αδύνατο και απόλυτα καταστροφικό το να φύγει η Ελλάδα από τη Λατινική Νομισματική Ένωση. Ήταν αδιανόητο η Ελλάδα να φύγει από τον χρυσό και να υιοθετήσει το δικό της νόμισμα. Τελικά η χώρα έφυγε κακήν κακώς από την Ένωση με την επανάσταση του 1909.

Η εισαγωγή νέας δράχμης το Νοέμβριο του 44.

Η ελληνική οικονομία στην ιστορία της έχει αλλάξει νομίσματα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Όπως π.χ. την περίοδο της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητος του Γ. Παπανδρέου σχηματίστηκε στην απελευθερωμένη Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου 1944. Το πρώτο-πρώτο μέλημα της κυβέρνησης ήταν η άμεση αντικατάσταση της υπερπληθωριστικής δραχμής της κατοχής, μαζί και των μάρκων του 3ου Ράιχ, με τα οποία γίνονταν οι συναλλαγές στην κατεστραμένη χώρα.

Σας φαντάζει ότι η αλλαγή νομίσματος εκείνη την εποχή υπό συνθήκες ολοσχερούς καταστροφής της Ελλάδας, ήταν πιο εύκολη, ή πιο δύσκολη απ' ότι σήμερα με το ευρώ; Ή μήπως - για να θυμηθούμε την κ. Βαλαβάνη - η κατοχική δραχμή δεν είχε "εισχωρήσει και στο παραμικρό γρανάζι λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας"; Όποιος έχει σώας τα φρένας αντιλαμβάνεται ότι η νομισματική αλλαγή τότε ήταν σαφώς πιο δύσκολη απ' ό,τι σήμερα με το ευρώ. Έστω και στην κατάσταση που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα τα μνημόνια.

Πότε εισήχθη η νέα δραχμή, η δραχμή της απελευθέρωσης που αντικατέστηκε τα ράλλικα χαρτονομίσματα; Τον Νοέμβριο του 1944. Μόλις ένα μήνα μετά την εγκατάσταση της κυβέρνησης εθνικής ενότητος στην Αθήνα. Το σχέδιο της νομισματικής αυτής αλλαγής είχε εκπονηθεί από τους υπουργούς του ΕΑΜ με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Σβώλο και είχε τη σύμφωνη γνώμη του τότε διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδας, Ξενοφώντα Ζολώτα. Πώς τα κατάφεραν; Το αφήνουμε να μας το απαντήσει η συγχορδία της κ. Βαλαβάνη.

Πόσο γρήγορα υπολόγιζε το συγκεκριμένο σχέδιο την σταθεροποίηση του νέου νομίσματος, της νέας δραχμής; Έξη μήνες. Αρκεί, όπως έλεγε ο Άγγελος Αγγελόπουλος υφυπουργός οικονομικών εκ μέρους του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου το 1944, η δημοσιονομική πολιτική "να φροντίζη για την αξιοποίηση όλων των παραγωγικών πηγών της χώρας και δημιουργή τόσες δαπάνες, όσες μαζι με τις δαπάνες της ιδιωτικής οικονομίας χρειάζουνται για να υπάρξη εργασία για όλους τους ανθρώπους, που ζουν στη χώρα." (Α. Αγγελόπουλος, Τα Πρώτα Μέτρα για την Ανασυγκρότηση, Παπαζήσης, 1945, σ. 14)

Για τη σταθεροποίηση του νομίσματος, της νέας δραχμής, δεν χρειαζόταν κανένα κάλλυμμα σε χρυσό ή αποθεματικά συναλλάγματος. "Το μόνο υγιές κάλλυμμα είναι η παραγωγική εργασία," έγραφε ορθά ο Αγγελόπουλος. Και συνέχιζε: "Όσο παράγουμε περισσότερο μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερη κυκλοφορία, δίχως τον κίνδυνο του πληθωρισμού." (σ.69).

Τι ήξεραν τότε, που αγνοεί η κ. Βαλαβάνη;

Φυσικά, η νομισματική αλλαγή αυτή απέτυχε, γιατί οι Βρετανοί σύμμαχοι επέλεξαν να σρπώξουν την Ελλάδα στα Δεκεμβριανά και κατόπιν στον εμφύλιο πόλεμο. Κι έτσι να μετατρέψουν τη νέα δραχμή της απελευθέρωσης σε υπερπληθωριστικό νόμισμα, χάρις στα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού που χρηματοδοτούσαν το κράτος του εμφυλίου και τις πιστώσεις στους καλούς μας συμμάχους, οι οποίοι εσφαγίαζαν τους Έλληνες δαπάνη του ιδίου του κράτους.

Γιατί οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ εκείνη την εποχή δεν είχαν τις απόψεις της κ. Βαλαβάνη; Γιατί θεωρούσαν την σταθεροποίηση του νομίσματος με την εισαγωγή νέας δραχμής, θέση απόλυτα εφαρμόσιμη; Ακόμη και υπό τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες εκείνης της εποχής;

Η διαφορά τότε με τώρα είναι κυρίως μία: Η ιδεολογία της υποτέλειας, της υποταγής στους αποικιοκράτες της Ευρώπης του 4ου Ράιχ, που διακατέχει την κ. Βαλαβάνη. Της φαίνεται αδιανόητο και ιστορικά πρωτοφανές, αυτό που για το ΕΑΜ και τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού κατά την απελευθέρωση ήταν το άμεσο πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης. Και είναι απολύτως λογικό.

Παρεμπιπτόντως, το πρόγραμμα του ΕΑΜ προέβλεπε ολοκληρωτική διαγραφή του προπολεμικού χρέους της Ελλάδας, προκειμένου να είναι σε θέση η χώρα να αρχίσει την ανασυγκρότησή της. Προφανώς το ΕΑΜ δεν γνώριζε, ή αδιαφορούσε για το γεγονός ότι ποτέ πριν στην ιστορία δεν έχει υπάρξει ολική διαγραφή του χρέους, σύμφωνα πάντα με την κ. Βαλαβάνη. Κι έτσι χάρις στην επιμονή του ΕΑΜ οι Βρετανοί αποδέχθηκαν λίγο πριν εγκατασταθεί η κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην Αθήνα, να καταργηθεί ο Διεθνής Οικονομικός 'Ελεγχος και μαζί του να διαγραφεί το σύνολο του προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Φυσικά, με τον εμφύλιο "ξέχασαν" κι αυτή τους την υπόσχεση.

Ποιά Βαλαβάνη τότε θα τολμούσε να μιλήσει με όρους υποτέλειας και ιστορικά αδύνατου σ' έναν λαό, που είχε πολεμήσει για την ανεξαρτησία του; Σ' έναν λαό που με ανείπωτες θυσίες απελευθέρωσε μόνος του την κατεχόμενη πατρίδα του; Να γιατί τότε χρειάστηκαν τα όπλα των δοσιλόγων και των συμμάχων για να υποταχθεί ο λαός και να μείνει η Ελλάδα προτεκτοράτο.

Ενώ σήμερα μ' έναν λαό προδομένο και ζαβλακωμένο, αρκεί η κ. Βαλαβάνη, που σαν άλλος Τσίπρας, επιχειρεί να νεκραναστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014. Με τη φιλοδοξία να πάρει ξανά την κυβέρνηση με τις ίδιες φρούδες και αδιέξοδες υποσχέσεις ώστε να οδηγήσει την Ελλάδα στο 4ο και χειρότερο μνημόνιο.

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ