Η ώρα της μεγάλης σύσκεψης του λαού.

Λίγους μήνες μετά την ειδεχθή εξαπάτηση του ελληνικού λαού που κατα πλειοψηφία καταψήφισε την εφαρμογή οποιονδήποτε μέτρων λιτότητας και εξαθλίωσης της κοινωνίας με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, έρχεται και η μεθοδευμένη εκποίησή του μέσα απο την παράδοση της βούλησής του για εναλλακτική διακυβέρνησή του, σε ένα σχήμα που περιλαμβάνει τις ίδιες αποτυχημένες δυνάμεις που κυριολεκτικά τον λιάνισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια προετοιμάζοντας το έδαφος για τον εξανδραποδισμό του με την εφαρμογή του νέου μεσοπρόθεσμου προγράμματος που φέρνει η σημερινή συγκυβέρνηση.

Το δυστύχημα είναι οτι κυριολεκτικά με την άβυσσο της κατάρρευσης να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα του οπτικού τους πεδίου οι σημερινοί κομματικοί ηγήτορες δεν έχουν καν την ευαισθησία ιδιαίτερα έτσι όπως διαμορφώνεται και το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον,  να σηκώσουν τα μανίκια και να στρωθούν κάτω καταρτίζοντας αυτονόητα ένα σχέδιο δράσης που θα ενεργοποιήσει όλους τους έλληνες συμμετοχικά ώστε να ανακόψει τη πρόσκρουση και να αλλάξει τη μοιραία διαδρομή.

Ποιός θα αναλάβει να συγκρατήσει τη χώρα απ το βάραθρο; Ποιός θα σημάνει τη καμπάνα της εγρήγορσης; Η απάντηση προφανής: Κανείς άλλος εκτός απο τον ίδιο το λαό. Ενας λαός που θεσμικά δεν υφίσταται αλλά έχει παραδώσει τη θέση του, δεκαετίες τώρα, σε μορφώματα που εξαντλούνται σε οπαδούς, ψηφοφόρους και γεωγραφικούς πληθυσμούς.

Ο χρόνος της Ελλάδας έχει σωθεί πλέον. Διόλου απίθανο να δούμε να συμβαίνει αυτό που πριν λίγους μήνες εμφάνιζε ως αντιπρόταση στην θυελλώδη περίοδο της αριστερής διαπραγμάτευσης ο κ. Σόιμπλε: Αδυναμία πληρωμών, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, έξοδο απο την ευρωζώνη - ενδεχομένως να χαρακτηριστεί προσωρινή ή βραχύβια - και ανθρωπιστική βοήθεια στο χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Ευνόητο οτι η μετάπτωση αυτή θα συνοδευτεί με εισαγωγή παράλληλου υποτιμήσιμου νομίσματος σε μια προσπάθεια να πιεστεί το λειτουργικό κόστος διακυβέρνησης και να απομειωθεί ακόμη περισσότερο η περιουσιακή αξία τόσο του κρατικού όσο και του ιδιωτικού τομέα ώστε τάχιστα να αποτελέσει «κίνητρο ανταγωνιστικότητας και ευκαιρία επενδύσεων». Μόνη παρηγοριά ίσως θα είναι - σε μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι - μια γενναία μείωση του χρέους που όμως σύντομα θα εξισορροπηθεί απο την σημαντική υποτίμηση της εργασίας και των αξιών μέσω του νέου «κατοχικού» νομίσματος. Και αυτό όμως σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις του εκπροσώπου της Τρόϊκας στην Κομισιόν του κ. Ντέκλαν Κοστέλο, ναι μεν θα μπορούσε να ανοίξει μια συζήτηση μέσα στο 2016 μετά την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, αλλά πρόθεση του ΕΜΣ είναι η παράτασή της εξυπηρέτησης του χρέους και όχι η διαγραφή του.

Θεωρώντας οτι η υπάρχουσα δυναμική εξέλιξη του υφιστάμενου πολιτικοοικονομικού πλαισίου αλλά και οι γεωπολιτικές εξελίξεις θα λειτουργήσουν έτσι ώστε να υπάρχει η συνήθης επιτήρηση αυτής της εξέλιξης, στα επόμενα 3-4 χρόνια η εικόνα της ελληνικής επικράτειας θα προκαλεί ακόμη περισσότερη θλίψη με σοβαρές αλλοιώσεις στη ποιοτική και ποσοτική σύνθεση του πληθυσμού της, στο βάθεμα της οικονομικής εξαθλίωσης σε μεγαλύτερη ακόμη μερίδα της κοινωνίας, αλλά και στην σημαντική απώλεια ιδιωτικής αυτή τη φορά περιουσίας.

Η Ελλάδα θα καταγραφεί στη διεθνή πολιτική ιστοριογραφία ως ένα failed state – αποτυχημένο κράτος – που έχοντας ήδη παραχωρήσει κυριαρχικά της δικαιώματα σε υπερεθνικούς οργανισμούς διαχείρισης χρέους (βλ. Ευρωπαικό Μηχανισμό Σταθερότητας) θα τεθεί υπο καθεστώς εκκαθάρισης σαν να ήταν μια τυπική παραγωγική επιχείρηση.

Η εγκληματική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, σε συνδυασμό με την ασθενική διοίκηση και λειτουργία των φορέων που υλοποιούν τις πολιτικές αποφάσεις αφαιρεί επιπλέον δυνατότητα ανάδρασης της μεγάλης κατρακύλας και απομακρύνει κάθε προοπτική ανασυγκρότησης της οικονομίας.

Ο κλονισμός δε της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο πολιτικό δυναμικό ήδη έχει τορπιλισθεί από την αυτό-αναίρεση της αριστερής ρητορικής ως προς τη μέθοδο και το σχέδιο διακυβέρνησης μιας χώρας, σε βαθμό που ομάδες ανθρώπων ή πολιτικοί σχηματισμοί με εμφανή την ειλικρινή αυτοδιάθεση να φέρουν εις πέρας την εναλλακτική πολιτική που κατέβασε τον κόσμο στο Σύνταγμα και το 2011 και το βράδυ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 με την επικράτηση του ΟΧΙ, να αντιμετωπίζονται ως γραφικοί και να περιθωριοποιούνται σε σημείο εξαφάνισης, με τη καθοριστική συνδρομή βεβαίως βεβαίως, των διακεκριμένων ΜΜΕ που η ζωτική τους λειτουργία είναι αυταπόδεικτα συνδεδεμένη με τις υφιστάμενες πολιτικές και επιχειρηματικές δομές.

Απ την άλλη η σπουδή των ισότιμων εταίρων της Ευρωπαϊκής οικογένειας να διαρθρώσουν μηχανισμούς και εποπτείες διαχείρισης χρέους τέτοιους που να
αποδομούν μεθοδικά τις παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες χωρών μελών που αντιμετωπίζουν ζητήματα χρέους, μετατρέποντας τα ελλείμματά τους σε δικά τους πλεονάσματα (βλ.Γερμανία) αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να διατυπώνουν την άποψη ότι στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα επιτήρησης δεν μπορούν να εξασφαλισθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα αφού οι προγραμματικές συμβάσεις δεν αποτελούν ενωσιακό δίκαιο αλλά ιδιότυπη σχέση μεταξύ δανειζόμενου και δανειστών (δηλώσεις Καϊτάνεν τον Σεπτέμβριο του 2014 σε ερώτηση ευρωβουλευτών του Συριζα), επιτείνουν την κοινωνική αντιπάθεια και ενισχύουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην ΕυρωπαΪκή αλληλεγγύη. Ο συνδυασμός της συνεχιζόμενης εγχώριας ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού και της παρεπόμενης αυστηρής επιβολής μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων από μέρους των θεσμικών παραγόντων της Ε.Ε τους μεταλλάσει σταδιακά σε δυνάστες παρά σε συμβούλους ή αλληλέγγυους συνεργάτες.

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο έρχεται τώρα να προστεθεί και το βαρύ κάδρο των στρατηγικών εξελίξεων στην περιοχή της Συρίας και του μεταναστευτικού ρεύματος προς την Ευρώπη που περνάει μέσα από τη χώρα. Δεμένοι και σ αυτό το ζήτημα με συνθήκες αλλά και «γλυκαντικά» που δεν επιτρέπουν την ελευθερία κινήσεων στη διαχείριση των μεταναστών με βάση τις διεθνής συνθήκες η θέση της Ελλάδας δυσχεραίνει τόσο στο εσωτερικό όσο και στις ισορροπίες της με τις γύρω βαλκανικές χώρες.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν πληθαίνουν οι φωνές που σαλπίζουν προσκλητήριο του λαού σε σύσκεψη! Γιατί μόνο ένας ενωμένος λαός τουλάχιστον σε ζωτικά  - πανανθρώπινα αιτήματα όπως η εθνική κυριαρχία, η αξιοπρεπή διαβίωση και η ελευθερία αυτοπροσδιορισμού του μπορεί να υψώσει το ανάχωμα ανάσχεσης του ακρωτηριασμού της οικονομίας του, της συνοχής του ακόμη ακόμη και της γεωγραφικής του ολότητας απ όσους τα επιβουλεύονται ή από άγνοια ή πρόθεση τα θέτουν σε τέτοιο κίνδυνο.

Αυτό που λείπει δυστυχώς σήμερα απο την προοπτική αυτή της ελληνικής κοινωνίας είναι η επιμελής έλλειψη θεσμοθετημένων οργάνων συλλογικής συμμετοχής στη διαμόρφωση πολιτικής σκέψης και επιρροής. Ότι κι αν υπάρχει από συλλογικότητες αναγνωρίζεται, δημιουργείται και λειτουργεί σε επίπεδα όμως που δεν αντανακλούν ισχυρές δονήσεις στο πολιτικό  - εξουσιαστικό διευθυντήριο ή ακόμη κι αν διαμορφώνονται αυτές οι προεκτάσεις, τρέχει το ίδιο το σύστημα να τις αλλοτριώσει με τον κομματισμό ή τη χρηματοδότηση και τη εξαγορά μέσω προσφοράς ευκαιριών «πολιτικής καριέρας».

Παρόλα αυτά, σήμερα και θα λέγαμε από χτές αν γίνεται, πρέπει να προστρέξουμε οι έλληνες πολίτες σε μια ικανή πλειοψηφία που μπορούμε να σχηματίσουμε… πλαισιώνοντας συλλογικότητες που σίγουρα υπάρχουν στους χώρους που κινούμαστε κι αν δεν υπάρχουν μπορούμε να δημιουργήσουμε. Είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε ενεργά με την παραγωγή πολιτικής συζήτησης αλλά και παραγωγής πολιτικής άποψης. Ότι βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της ανάθεσης του πολυσήμαντου αυτού έργου σε οργανωμένους μηχανισμούς που προβάλλονται ως φορείς πολιτικής σκέψης αλλά στην ουσία κομματικοποιώντας την πολιτική σκέψη δημιουργούν οπαδική αντίληψη.

Κι εδώ όμως πρέπει να μάθουμε και να αναλογιστούμε τι ακριβώς ζητάμε να πετύχουμε έχοντας υπόψη μας ότι:
1)    Με το πρώτο μνημόνιο και τη δανειακή του σύμβαση, η χώρα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο έχει ή πρόκειται να αποκτήσει καθώς επίσης και από οποιασδήποτε μορφής νομική διεκδίκηση (αγωγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης…). Πέραν αυτού ότι περιλαμβάνεται στην παρούσα σύμβαση και τις εξωσυμβατικές υποχρεώσεις της, διέπεται από το αγγλικό δίκαιο. (αρθ. 14 παρ. 5 της δανειακής σύμβασης)
2)     Με την υπογραφή ένταξης της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, το αντίστοιχο ΔΝΤ της Ευρώπης δηλ, στις 9 Ιουλίου 2015 αποκλειστικός ρυθμιστής και επιτηρητής του χρέους είναι ένας απρόσωπος οργανισμός υπερεθνικού χαρακτήρα που χαίρει ασυλίας από οποιαδήποτε μορφής δικαστική διαδικασία εκτός και αν ο ίδιος παραιτηθεί από αυτήν (άρθ. 3 της ιδρυτικής του συνθήκης) όπως και χαίρει ασυλίας για το σύνολο της περιουσίας του, των χρηματοδοτικών του πόρων, των στοιχείων του ενεργητικού του, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, έναντι έρευνας, επίταξης, δήμευσης, απαλλοτρίωσης, ή οποιασδήποτε μορφής κατάσχεσης, αφαίρεσης, δέσμευσης βάσει δικαστικών διοικητικών ή νομοθετικών μέτρων. (αρθ 4 της ιδρυτικής του συνθήκης). Σε σειρά επόμενων άρθρων της ίδιας συνθήκης που τον διέπει ξεκαθαρίζεται ότι ο μηχανισμός δεν υπόκειται σε κανενός είδους έλεγχο, περιορισμό, ρύθμιση, μορατόριουμ οποιασδήποτε φύσεως, παροχής εγκρίσεων ή αδειοδότησης πιστωτικού ιδρύματος ή άλλη ρύθμιση δυνάμει των νομοθεσιών έκαστου μέλους του ΕΜΣ.
3)    Το δημόσιο χρέος σήμερα καταλαμβάνει το βάθρο των 320 δις ευρώ (και ενώ της έχει υλοποιηθεί διαγραφή χρέους περίπου 50% με τα δεδομένα του 2012 με το γνωστό PSI),  με τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου να αποτιμώνται στην εξευτελιστική τιμή των 50 δις. Το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο και φυσικά δεν μετατρέπεται σε άλλο νόμισμα.

Τι μας λένε αυτά τα στοιχεία; Πολύ συνοπτικά, ότι η χώρα δεν έχει καμία διαπραγματευτική ικανότητα όντας ενταγμένη στον πυρήνα της ευρωζώνης, όντας υποχρεωμένη να τηρήσει δανειακές συμβάσεις με εξοντωτικούς και ανελαστικούς όρους και όντας ελεγχόμενη από έναν μηχανισμό που είναι πλήρως εναρμονισμένος με τη συνθήκη λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρα βάσει του άρθρου 28 του Συντάγματος είμαστε υποχρεωμένοι να περιορίσουμε την εθνική κυριαρχία μας προκειμένου να συμμετάσχουμε επιτυχώς στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με άλλα λόγια η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί αυθύπαρκτο κράτος.

Συνεπώς όποιος προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχουν διαπραγματευτικοί αγώνες που μπορούν να κατακτηθούν εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου ή έχει άγνοια ή συμπεριφέρεται σαν τη κα «Σούζυ» την πελάτισσα της Ρένας Βλαχοπούλου στη ταινία «Η Παριζιάνα»’ δηλαδή «και τρώει και ψεύδεται».
Καλό θα είναι λοιπόν να συσκεφθούμε ως λαός και αυτές τις παραμέτρους στο τι ακριβώς ζητάμε και τι μπορούμε να αλλάξουμε.

Στην συλλογική αφύπνιση όμως πρέπει να προστρέξουν και απ την πλευρά τους οι συλλογικότητες που ακόμη και αν δεν επιδιώκουν πολιτικούς σκοπούς θα πρέπει να προτάξουν την εθνική ομόνοια και ομοψυχία με σκοπό την αφύπνιση του «γένους» στην αγάπη προς την πατρίδα. Να ζωντανέψουν μέσα απ τις δράσεις τους τη φλόγα για την ανάκτηση ενός τόπου και ενός πολιτισμού που θα κάνει ευτυχισμένες τις ζωές αυτών που τον κατοικούν και όσων τον επισκέπτονται.

Οι πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις θα πρέπει να θέσουν στόχο να αποτινάξουν την κομματική τους αναφορά. Παρόλο που ο συνδικαλιστικός νόμος δεν αφήνει περιθώρια προς αυτή τη κατεύθυνση εντούτοις δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπηθεί κάθε υπηρεσία με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Όμως και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να αγκαλιάσουν μαζικά αυτή τη προσπάθεια να την απαιτήσουν και να καταψηφίσουν στελέχη που έχουν καταγραφεί ως κομματικοί εκπρόσωποι.

Θα ήταν επίσης ιδιαίτερα ελπιδοφόρο και θα δινε ένα ισχυρό κίνητρο στην κοινωνία να βλέπαμε και στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης να εγκαταλείπανε οι φοιτητές τις κομματικές εγκολπώσεις.

Εκείνο όμως που πραγματικά οφείλει ο καθένας να κάνει και που ανάγει την υπευθυνότητά του ως πολίτη σε αξιοσέβαστο επίπεδο είναι να μετέχει στις εκλογές. Όσο και αν ο μηχανισμός των εκλογών στήνεται προς όφελος των σχηματισμών που νέμονται παραδοσιακά την εξουσία η μεγάλη συμμετοχή αποτρέπει την ισχυροποίηση των κέντρων αυτών και διαμορφώνει δυναμικά το πεδίο συναινέσεων και πλουραλισμού στο πολιτικό λόγο.

Σ ότι αφορά τις πολιτικές δυνάμεις που μένουν συνήθως εκτός κοινοβουλίου και έχουν μια σοβαρή στάση απέναντι στη κρίση, είναι επιτακτική ανάγκη να συμφωνήσουν στο βασικότερο ζήτημα που είναι η ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ελευθερίας μέσω της αποτίναξης του χρέους αφήνοντας τις όποιες ιδεολογικές διαφορές ή ηγεμονικές τάσεις στην άκρη διότι στο μικρόκοσμο που κινούνται και καταγράφονται δεν ενδιαφέρει καθόλου την Ελλάδα και μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που χειμάζεται αποπροσανατολισμένη, οι ρητορικές προστριβές ομότιμων συνανθρώπων. Αντίθετα η σύμπραξη αυτή θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ισχυρή δυναμική που μπορεί να αλλάξει εντυπωσιακά το τοπίο του κοινοβουλίου αλλά και την στάση των πολιτών.

Ηχηρή πρέπει να είναι και η μεταστροφή της πληροφόρησης μας ειδικά προς τα μέσα ενημέρωσης που συμπορεύονται με το συστημικό κατεστημένο. Στην επαρχία ιδιαίτερα υπάρχει οργασμός τοπικών ραδιοτηλεοπτικών παραγωγών που έχουν καταφέρει να απεμπλακούν από τις κομματικές και επιχειρηματικές νόρμες και προσφέρουν μια πολυδιάστατη ενημέρωση. Πια με τη χρήση του διαδικτύου αλλά και της ψηφιακής τηλεόρασης αρκετοί τοπικοί σταθμοί είναι άμεσα προσπελάσιμοι.

Τέλος ο καθένας στο δικό του κύκλο, στη γειτονιά του στους ανθρώπους που γνωρίζει ακόμη και μετέχοντες σε πολιτικούς φορείς εφόσον εμπιστεύεται την ακεραιότητά τους και την αμεροληψία τους οφείλει να τους ζητήσει να αναλάβουν δράση, να  τους ζητήσουν να είναι σε ετοιμότητα να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους σε όποιο πόστο τους προτείνουν λαμβάνοντας εξέχοντα ρόλο ιδιαίτερα στη συγκρότηση σχηματισμών πολιτικού χαρακτήρα μακριά από τη γνωστή σαθρή και αναξιόπιστη κομματική υπεραγορά. Χρειαζόμαστε εξαίρετα μέλη κάθε κοινωνίας, άριστους επαγγελματίες, επιστήμονες, να δραστηριοποιηθούν για την πατρίδα αλλά μακριά από τη χοάνη του καθιερωμένου κομματικού ολετήρα.

Αυτές είναι μερικές ενδεικτικές  προσεγγίσεις που οφείλουμε ο καθένας χωριστά αλλά και στο σύνολό μας να κάνουμε όχι για εκδίκηση ή για τιμωρία συγκεκριμένων ανθρώπων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά για την πατρίδα μας, για το τόπο οπου είναι το σπίτι μας, η ιστορία μας και σαν έθνος αλλά και του καθενός ιδιαίτερα. Για το μέλλον των παιδιών που φέρνουμε στη ζωή και αγαπάμε τόσο.

Λάμπρος Μαυρουδής