Η απεργία διαρκείας θέλει οργάνωση.

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης/ FosPhotos

Η απεργία διαρκείας θέλει οργάνωση και συντονισμό. Η ...αμαρτωλή ΟΛΜΕ ... δεν αρκεί τώρα πια να αποφασίσει για πενθήμερες. Ο κόσμος δεν έχει πια τη δυνατότητα να απεργήσει επ' αόριστον, αντικειμενικά. Αν δεν οργανωθεί απεργιακό ταμείο, αν δεν συντονιστούν ώστε να απεργούν εναλλασσόμενα έτσι που να μην εξοντωθούν μόνο κάποιοι, δεν μπορεί να προχωρήσει η απεργία διαρκείας, και αυτό το γνωρίζουν στην ΟΛΜΕ. Επομένως εάν αφήσουν μια απόφαση για διαρκείας στο έλεος της τύχης, είναι σαν να την καίνε εξ αρχής.

Και να μην ξεχνάμε, το μόνο όπλο ήταν η απεργία στις Πανελλαδικές, που με ελάχιστες  μόνο ημέρες ακύρωνες το θεσμό και εκβίαζες την κυβέρνηση χωρίς να πεθαίνουν οι εργαζόμενοι. Τώρα λοιπόν, κατά την ίδια έννοια, μόνο με τις παραπάνω προϋποθέσεις έχει νόημα η ....
διαρκείας, διαφορετικά δεν πρόκειται να έχει συμμετοχή, για όποιον ξέρει τι γίνεται πραγματικά στη βάση. Εκείνοι που έχουν ανάγκη δεν μπορούν να απεργήσουν και εκείνοι που δεν έχουν, δεν θέλουν. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών, κυρίως των νεότερων, είναι πια τόσο χαμηλοί που εδώ και δυο χρόνια δεν μπορούν να αποταμιεύσουν, δεν υπάρχουν καβάντζες, το λίπος, που θα βοηθούσε και για την απεργία διαρκείας, κάηκε. Και όταν έχεις προστατευόμενα μέλη (ανήλικα, αρρώστους, ηλικιωμένους) δεν μπορείς να παίξεις με αυτούς, δεν πρόκειται μόνο για τη δική σου ζωή.

Είτε ακυρώνεις μια μαχητική απόφαση της βάσης, όπως έγινε στο ξεπούλημα του Μαΐου, είτε την αφήνεις ακάλυπτη, είναι ένα και το αυτό. Έτσι λοιπόν, για να υπάρξουν αυτή τη φορά οι όροι και οι προϋποθέσεις, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να φροντίσουν να τις εξασφαλίσουν εκ των προτέρων, καλύπτοντας όποιον δεν μπορεί αντικειμενικά να απεργήσει παρατεταμένα, με απεργιακό ταμείο και με εναλλαγές στις βάρδιες της απεργίας.

Ας μην ξανακάνουν το λάθος οι εκπαιδευτικοί να εναποθέσουν τυφλά τη μοίρα της απεργίας και των αποφάσεών τους στη σύσκεψη των προέδρων των ΕΛΜΕ. Ας θέσουν τα θέματα εκείνοι, έγκαιρα, μέσα στις συνελεύσεις τους και να δεσμεύσουν τα προεδρεία τους με λεπτομερείς αποφάσεις για την υλοποίηση των απεργιακών κινητοποιήσεων. Ας μην επιτρέψουν να τους σύρουν σε έναν αγώνα σικέ, εξ αρχής καμμένο και χαμένο με θύματα τους ίδιους και τις οικογένειές τους, χωρίς πραγματική προοπτική, για να προστεθεί έτσι ακόμα μια απογοήτευση στις τόσες που προηγήθηκαν.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να δοθεί αυτός ο αγώνας με νόημα: εξ ολοκλήρου από τα κάτω, με επίγνωση, με προσωπική και συλλογική ευθύνη, με τον απόλυτο έλεγχο και συντονισμό στη βάση και μόνον εκεί.

από το «Κεράσια και Κρίνοι»