Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης...

ενός απλού Έλληνα

Και τι δεν είπε χθες (Σ.Σ. τη Δευτέρα) ο Βαρουφάκης στον ‪#‎enikos ....

Όσοι είχαν την αντοχή και δεν διέλυσαν τις τηλεοράσεις τους είχαν την ευκαιρία να ακούσουν κατάμουτρα τα εξής:

"Στο Eurogroup δεν γίνεται διαπραγμάτευση. Μιλάμε για δέκα λεπτά ο καθένας και μετά καθόμαστε 5-6 ώρες για να μπορέσουμε να συγγράψουμε (με κόπο) ένα κοινό πόρισμα.

Οι αποφάσεις δεν παίρνονται στο Eurogroup αλλά σε πιο σκοτεινά κέντρα σε επίπεδο τεχνοκρατών!"

Και φυσικά δεν παρέλειψε να πει ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με... ένα λαό!"

Γιατί τώρα θα πείτε; Μα φυσικά γιατί είναι η ώρα που πέφτουν οι μάσκες ...

Ο άνθρωπος που αναγνώρισε το χρέος στο σύνολό του και δεσμεύτηκε για την αποπληρωμή του, αυτός ο ίδιος που αναβάθμισε τους παγκόσμιους τοκογλύφους και τους οικονομικούς δολοφόνους... σε "θεσμούς", ο "αριστερός" που αναγνώρισε ως καλό το 70% των μνημονίων, βγήκε πάλι σαν....
τον λαγό να μας προετοιμάσει για αυτά που έρχονται...

Ούτε λίγο ούτε πολύ λοιπόν, ο "υπουργός" μας είπε πως το Eurogroup είναι ένα στημένο "θέατρο" όπου παίζουν άβουλες πολιτικές μαριονέτες ενώ τις αποφάσεις παίρνουν άλλοι (σκοτεινοί τεχνοκράτες).

Και σιγά θα πείτε, μας είπε κάτι που δεν ξέραμε ! Εντάξει, έτσι είναι αλλά είναι ο πρώτος υπουργός μας που το παραδέχεται δημόσια...

Και τι υπονοεί άραγε; Ότι δεν φταίνε οι υπουργοί και το Eurogroup; Μήπως εν τέλει αυτό που κυρίως παραδέχεται είναι ότι οι ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ αποφάσεις που αφορούν ΑΜΕΣΑ την χώρα μας δεν είναι κανένα προϊόν διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους, αλλά υπαγορευμένες θέσεις των δανειστών ή καλύτερα των σκοτεινών κέντρων τεχνοκρατών όπως μας είπε ο ίδιος.

Τώρα λοιπόν που πλησιάζει η ώρα να γίνει η τελική κωλοτούμπα και να υπογραφεί το νέο μνημόνιο, χωρίς καμμία κόκκινη γραμμή, παρά μόνο αυτή την χυδαία γραμμή της παραμονής τους στην εξουσία... τώρα ο Βαρουφάκης -εκτός από "ΟΥΑΟΥ" μάγκας- μας προέκυψε και "αποκαλυπτικός"...

Και πίσω και παντού σε όλα αυτά, η γραμμή που συνδέει όσα μας είπε δεν είναι άλλη από αυτή της πλήρους υποτέλειας στους ξένους επικυρίαρχους. Κι αν δεχθεί έστω κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε ξεκάθαρη εντολή να βγει από την Ευρωζώνη, ας μας πει κάποιος εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ τι κάνανε με την ελπίδα του Ελληνικού λαού που ζήτησαν και πήραν μέσω της ψήφου, αφού τέσσερις μήνες τώρα δεν διαπραγματεύονται επί της ουσίας, αλλά μόνο αδειάζουν τα ταμεία;

Ή μάλλον καλύτερα να τους πω εγώ τι κάνανε; Πήρανε την ελπίδα του λαού μας και την εκπορνεύανε από Eurogroup σε Eurogroup, ενώ παράλληλα -άκουσον άκουσον- πληρώνανε και τους μαστροπούς της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, μέχρι ο λαός να κουραστεί και το ταμείο να αδειάσει ...

Και τώρα που η ελπίδα σχεδόν πέθανε βγαίνουν και μας φτύνουν κι αυτοί κατάμουτρα παριστάνοντας τις "μωρές παρθένες" και τους Πόντιους Πιλάτους... "Δεν φταίμε εμείς" υπάρχουν τα "ξένα σκοτεινά τεχνοκρατικά κέντρα"...

Λες και δεν ξέρανε με ποιους είχαν να κάνουν όταν μιλούσαν για "εταίρους" και "θεσμούς", λες κι ο ελληνικός λαός τους έδωσε την δικαιοδοσία να "διαπραγματεύονται" τα πάντα και να μιλούν για "Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης με έναν λαό..."! Με ποιόν λαό; Όλοι εμείς οι απλοί Έλληνες μπορούμε ή θέλουμε να είμαστε "ένας λαός" με τους αποικιοκράτες, ιμπεριαλιστές και φασίστες Ναζί που κατέσφαξαν επανειλημμένα τον πλανήτη; Μπορούμε να είμαστε ένας λαός με αυτούς που η ιστορία τους Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια είναι γραμμένη και βαμμένη με αίμα;

Ακόμα και σε αυτό ψέματα μας λένε... Γιατί δεν εργάζονται για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης αλλά για Ειδικές Οικονομικές Ζώνες του Ευρωπαϊκού Νότου με εργασιακές συνθήκες Κίνας ...

Αν τολμούσε να τα πει αυτά ο Βαρουφάκης πριν τις εκλογές θα έβγαινε πρώτος σε ψήφους στην Β' Αθηνών; Αν τολμούσε να πει ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές ότι -εν τέλει- θα δεχθεί η παραμονή στην Ευρωζώνη να γίνει "πάση θυσία" θα γινόταν ποτέ Κυβέρνηση;

Είναι ώρα όλοι οι απλοί Έλληνες που εμπιστεύτηκαν μάταια την ελπίδα τους στην ηγετική ομάδα των φεντεραλιστών ευρωπαϊστών του ΣΥΡΙΖΑ να ξυπνήσουν από τον λήθαργο του "περίμενε να δούμε" για να πάρουν πίσω την ελπίδα και να την διασώσουν μαζί με την πατρίδα μας ...

Όποιος ψάχνει για σωτήρα ας κοιτάξει στον καθρέφτη του κι ας αναλάβει τις ευθύνες του ...

Με οργάνωση και αγώνα για να πάρει πίσω την πατρίδα του ... Εδώ που φτάσαμε πλησιάζει η ώρα του "λογαριασμού" ...

Κι αυτόν τον λογαριασμό δεν πρέπει να τον πληρώσει ο ελληνικός λαός ...

Περιμέναμε ... και είδαμε ... ήδη που το πάνε οι συγκυβερνήτες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Τώρα είναι η ώρα να πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του ...

Πριν να είναι πολύ αργά ...

από το blog του ΕΠΑΜ Αχαρνών - Καματερού

Η δημόσια υγεία καταρρέει κυριολεκτικά και η κυβέρνηση... "συμβιβάζεται εντίμως"!

Ανακοίνωση

Ενώ η νέα «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» διαβουλεύεται με τους εκβιαστές της χώρας στο Brussels Group, και το Eurogroup των επκυρίαρχων, η κατάσταση στο χώρο της Υγείας βρίσκεται κυριολεκτικά σε στάδιο ολικής διάλυσης, αποτέλεσμα καί των μνημονιακών πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Σε όλη την Ελλάδα καθημερινά φωνές απόγνωσης από το ιατρικό, νοσηλευτικό, και διοικητικό προσωπικό των νοσοκομείων, μάταια προσπαθούν να μεταβιβάσουν στη νέα κυβέρνηση και ειδικά στον υπουργό Υγείας κ. Κουρουμπλή, τα χιλιάδες προβλήμετα που αντιμετωπίζουν.

Τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια οι δομές των λειτουργιών των νοσοκομείων τελούν υπό κατάρρευση.

Οι περικοπές στα κονδύλια, οι ελλείψεις ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, οι υπεράριθμες κλίνες στους διαδρόμους, η αύξηση του όγκου δουλειάς και οι εντατικοποιήσεις, σε συνδυασμό με την οικονομική ασφυξία λόγω της κλοπής των ταμειακών διαθεσίμων με την πρόσφατη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, έχουν καταστήσει την επιβίωση των νοσοκομειακών μονάδων, μη διαχειρίσιμη.

Η αποδόμηση της Υγείας στη χώρα μας, πλήττει με ανάλγητο τρόπο το νοσοκομείο Αμαλία Φλέμιγκ στην πρωτεύουσα. Οι εργαζόμενοι με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια κρατούν το συγκρότημα του νοσοκομείου ζωντανό, παρά και ενάντια στην αδιαφορία που εισπράττουν από τη νέα ηγεσία του Υπ. Υγείας, και γενικότερα της κυβέρνησης.

Χαρακτηριστική είναι η διάλυση της πτέρυγας Μπόμπολα, μιάς πλήρους εξοπλισμένης μονάδας, όπου οι εργαζόμενοι καταγγέλουν τον αφανισμό και την αποψίλωση του εξοπλισμού της. Όπως καταγγέλουν, εξοπλισμένα χειρουργεία, χώροι εργαστηρίων, ιατρεία και θάλαμοι νοσηλείας παραμένουν στο έλεος αγνώστων καταστροφέων.

Δυστυχώς η νέα κυβέρνηση βάζει σε προτεραιότητα την αποπληρωμή του παράνομου δημόσιου χρέους προς τους δανειστές, αδιαφορώντας για την υγεία των πολιτών, σπρώχνοντας στην απελπισία και την εξαθλίωση  ασθενείς και εργαζόμενους.

Το ΕΠΑΜ διαμηνύει προς τη νέα ηγεσία του υπ. Υγείας, ότι δεν βρίσκεται πλέον στην αντιπολίτευση, και ότι εδώ και τέσσερις μήνες είναι απολύτως συνυπεύθυνη για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα υγείας στην χώρα.

Το ΕΠΑΜ καλεί τους εργαζόμενους να συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα τους, περιφρουρώντας το δημόσιο αγαθό της υγείας και να συντονίσουν τον αγώνα τους με όλες τις νοσοκομειακές μονάδες της χώρας που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.

Το ΕΠΑΜ επίσης υπογραμμίζει, πως η παραμονή της χώρας σε καθεστώς Δανειακών Συμβάσεων και μνημονιακών πολιτικών, όπως καταφανέστατα πλέον προσανατολίζεται η νέα κυβέρνηση να συνεχίσει, θα οξύνουν περαιτέρω την αποδόμηση και την διάλυση της δημόσιας υγείας.

Μόνη διέξοδος υπέρ της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, η μη αναγνώριση και μονομερής διαγραφή του χρέους, και η αποδέσμευση από τη φεουδαρχία των τραπεζών που πρεσβεύει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

25/5/2015

Όταν ο Π. Κανελλόπουλος ζητούσε την αναγνώριση του ΕΑΜ.

του Δημήτρη Καζάκη

Κάποτε υπήρχαν δεξιοί που αντιλαμβάνονταν ότι δεν ήταν το ΕΑΜ που οδήγησε σε εθνικό διχασμό και εμφύλιο, αλλά ο διαρκής διωγμός του. Κάποτε υπήρχαν επιφανείς δεξιοί που ήξεραν να ξεχωρίζουν τις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στους πατριώτες και σέβονταν τον πατριωτισμό του ΕΑΜ και των κομμουνιστών που προτωστάτησαν σ’ αυτό.

Ένας από αυτούς ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986), λόγιος με εξαίρετο έργο, αλλά ταγμένος στην κυβέρνηση του Καίρου κατά την διάρκεια του πολέμου. Το γεγονός αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με το ΕΑΜ, ιδίως μετά την απελευθέρωση. Έγινε πρωθυπουργός δυο φορές. Τη πρώτη φορά το 1945 καθώς η χώρα σφάδαζε κάτω από την αρβύλα των Εγγλέζων, οι οποίοι την οδηγούσαν ολοταχώς προς τον εμφύλιο. Και την άλλη το 1967 ως αρχηγός της ΕΡΕ, λίγο πριν επιβληθεί η αμερικανοκίνητη χούντα. Μεταπολιτευτικά εξελέγη δύο φορές ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας το 1977 και 1981.

Να πώς αυτός ο παραδοσιακός δεξιός και επιφανής λόγιος μίλησε στη Βουλή το 1981 με κυβέρνηση ΝΔ κατά τη διάρκεια συζήτησης πρότασης νόμου του ΚΚΕ για την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης:

«Το ΕΑΜ ήταν η πιο μεγάλη οργάνωση, η μόνη μαζική οργάνωση. Απορώ, πώς είπε ο κ. Αβέρωφ, ότι το «ΕΑΜ δεν είχε εθνική δράση». Ποιοι είχαν τις πιο πολλές απώλειες; Το ΕΑΜ είχε τις μεγαλύτερες. Αυτό το κριτήριο είναι αρκετό… Το ΕΑΜ δεν ήταν, βέβαια, μόνο αντιστασιακή οργάνωση. Μα ποια από τις άλλες οργανώσεις ήταν μόνο αντιστασιακή; Άλλοι συνδέανε την αντίσταση με την επιστροφή του Γεωργίου Β΄. Άλλοι θέλαν μια κοινωνία δικαιότερη, στηριγμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη, μια κοινωνία που αργότερα ονομάστηκε Λαϊκή Δημοκρατία. Δεν συμμερίζομαι αυτή την ιδεολογία, αλλά τη σέβομαι. Αυτό που υπάρχει στη Σοβιετική Ένωση, στη Βουλγαρία ή στην Τσεχοσλοβακία, κτλ., δεν είναι ολοκληρωτικό καθεστώς. Δεν έχει σχέση με τα καθεστώτα του Χίτλερ ή του Μουσολίνι. Ανταποκρίνεται σε μια ιστορική επιταγή, ενώ δεν ανταποκρινόταν σε κάτι τέτοιο ούτε το καθεστώς του Χίτλερ, ούτε το καθεστώς του Μουσολίνι… Τι έκαναν στα χρόνια της κατοχής οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων και των «Λαϊκών» και των «Φιλελεύθερων»; Απέφυγαν κάθε ενέργεια. Δεν αγωνίστηκαν… Πώς να αρνηθώ, όμως, ότι το ΕΑΜ έκανε αντίσταση; Πώς να αρνηθώ την οργάνωση, που απέτρεψε την επιστράτευση; Πώς να αρνηθώ μια οργάνωση που είχε τόσους πολλούς νεκρούς. Δεν περιμένω από τη σημερινή κυβέρνηση να αναγνωρίσει την αντίσταση. Την καλώ, όμως, να τιμήσει τους νεκρούς και τις οικογένειές τους, να καταργήσει το νόμο του 1969, που αναγνώρισε σαν «αντίσταση» τα τάγματα ασφαλείας!» (Πρακτικά, Παρασκευή 26/6/1981).

Όταν ένα χρόνο αργότερα, στις 17 Αυγούστου 1982, η ελληνική Βουλή με νόμο του ΠΑΣΟΚ αναγνώριζε επιτέλους την εθνική αντίσταση και κυρίως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, 38 ολόκληρα χρόνια μετά από την απελευθέρωση, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε ο μοναδικός βουλευτής της Ν.Δ. που παρέμεινε στη αίθουσα του Κοινοβουλίου και ψήφισε υπέρ της κύρωσής του, τονίζοντας την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση. Υπήρξαν κι άλλοι βουλευτές τότε της ΝΔ που διαφώνησαν δημόσια με τον εμφυλιοπολεμικό οίστρο του αρχηγού της Αβέρωφ, ο οποίος αποφάσισε να απέχει το κόμμα του από την διαδικασία φοβούμενος πολλές διαρροές υπέρ του νομοσχεδίου. Η ΝΔ έπρεπε να μείνει το κόμμα των δοσιλόγων της κατοχής και των γόνων τους που συνεχίζουν έως σήμερα να την ελέγχουν.

Σήμερα ζούμε μια ολική επαναφορά στο εμφυλιοπολεμικό παρελθόν. Με κραυγαλέους δοσίλογους στην διακυβέρνηση της χώρας θα πρέπει να ξεχαστεί ότι ο αληθινός πατριωτισμός, η ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας εναντίον του κατοχικού ζυγού, μπορεί να ενώσει πέρα και πάνω από ιδεολογικές διαφορές. Μπορεί να ενώσει δεξιούς και αριστερούς, όπως έγινε και τότε με το ΕΑΜ.

Τι ξέρετε για το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015 και τον Αρμαγεδώνα που προβλέπει για εμάς και την πατρίδα μας;

του Δημήτρη Καζάκη

Πόσοι γνωρίζουν το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015, το οποίο κατέθεσε η κυβέρνηση Τσίπρα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή είναι δικής της "ιδιοκτησίας"; Λίγοι. Κι ενώ η παράσταση "σκληρή διαπραγμάτευση" συνεχίζεται, αυτός που θέλει να διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση έχει πλέον παραιτηθεί από κάθε "κοκκινη γραμμή", από κάθε διαπραγμάτευση με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών και της πατρίδας, δεν έχει παρά να βρει αυτό το Πρόγραμμα και να το διαβάσει.

Είναι στα ελληνικά και μπορεί να βρεθεί ολόκληρο στον ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (http://ec.europa.eu/europe2020/pdf/csr2015/nrp2015_greece_el.pdf)

Το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015, συντάχθηκε (υποτίθεται) από την κυβέρνηση στα πλαίσια του European Semester 2015 (Ευρωπαϊκού Εξαμήνου 2015), το οποίο είναι διαδικασία που προβλέπεται από το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Με βάση τις διαδικασίες του Εξαμήνου, οι κυβερνήσεις, μαζί και η ελληνική, καταθέτει Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. ...

Το Πρόγραμμα αυτό εγκρίνεται, ή προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και κατόπιν ανατίθεται στην κυβέρνηση, υπό την άμεση και διαρκή εποπτεία των οργάνων της Ένωσης να το εφαρμόσει. Η διαδικασία αυτή ακολουθείται για όλες τις χώρες-μέλη της ευρωένωσης και είναι μόνιμη. Όχι παρωδική όπως υποτίθεται ότι είναι τα μνημόνια.

Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται θεσμικά η συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων, ακόμη και για τις χώρες που τυπικά έφυγαν από αυτά. Η άγρια λιτότητα, οι οριζόντιες περικοπές, η διάλυση ακόμη και των υπολειμάτων του κοινωνικού κράτους, καθώς και το άνοιγμα των αγορών, έχει γίνει μόνιμο καθεστώς της ευρωζώνης και της ΕΕ για όλες τις χώρες.

Δεν χρειάζεται πια "μηχανισμός διάσωσης" με δανεικά για να εξαναγκάσουν οι Θεσμοί της ευρωένωσης μια χώρα σε πολιτικές κατεδάφισης υπέρ του τραπεζικού καρτέλ και των αγορών. Με τη διαδικασία των Εξαμήνων κουμάντο στις χώρες κάνουν ουσιαστικά οι απάτριδες γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Και φυσικά τα λόμπι που ξοδεύουν δις ευρώ για να υιοθετηθούν ως οδηγίες της Κομισιόν, τα πιο αδίστακτα και στυγνά συμφέροντα των τραπεζιτών και των ολιγαρχών της Ευρώπης.

Ότι αποφασίζουν οι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν τελεί ούτε καν υπό την αίρεση του εθνικού κοινοβουλίου. Αντίθετα αν ένα κράτος-μέλος αρνηθεί να συμμορφωθεί, αρχίζουν οι ποινές και οι ρήτρες εναντίον του. Όπως και οι εκβιασμοί όπως τους γνωρίσαμε τους τελευταίους ιδιαίτερα μήνες της νέας διακυβέρνησης.

Να γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα έτρεξε να αναγνωρίσει την πολιτική επικυριαρχία των Θεσμών πάνω στη χώρα μας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή. Δήθεν για να ξεφορτωθεί την τρόικα, αλλά επί της ουσίας για να εισάγει την Ελλάδα στο μόνιμο καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου.

Να γιατί το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015, δεν ήρθε πρώτα στη Βουλή προκειμένου να συζητηθεί και να εγκριθεί. Προέχει η έγκριση των Βρυξελλών πρώτα και ύστερα είναι στη διακριτική ευχέρια της κυβέρνησης το αν θα το περάσει από τη Βουλή. Οι Θεσμοί δεν απαιτούν κάτι τέτοιο. Το μόνο που απαιτούν είναι τυφλή εφαρμογή.

Φέτος κλείνουν 200 χρόνια ακριβώς από την εποχή που επιβλήθηκε η Ιερή Συμμαχία της Ευρωπαϊκής απολυταρχίας προκειμένου να κατασταλεί κάθε κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των λαών της Ευρώπης. Στην πολεμική ιαχή των πατριωτών για δημοκρατία και εθνική αυτοδιάθεση των λαών, η Ιερή Συμμαχία αντέταξε τον Ευρωπαϊσμό και την ενότητα της Ευρώπης υπό το σκήπτρο των ισχυρών μοναρχιών της εποχής.

Το 1818 στο Εξ Λα Σαπέλ, σημερινό Άαχεν, ο τσάρος Αλέξανδρος πρότεινε την ένωση της Ευρώπης, ως το απόλυτο ανάχωμα στα αιτήματα των πατριωτών. Δεν ήταν τυχαία η πρόταση. Ο τσάρος επανέφερε τις δοξασίες του μεσαίωνα για μια ενιαία Ευρώπη, όπου όλοι οι λαοί θα είναι παντοτινά υπήκοοι και υπεξούσιοι στη δύναμη της απολυταρχίας, που εξέφρασε για πρώτη φορά δια του ξίφους ο Καρλομάγνος και η αυτοκρατορία του. Έδρα του Καρλομάγνου ήταν το Εξ Λα Σαπέλ, σημερινό Άαχεν.

Να γιατί από τότε όλοι οι πιστοί του Ευρωπαϊσμού και της Ενωμένης Ευρώπης έχουν σαν αφετηρία τους τον πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του πιο απόλυτου σκοταδισμού της εποχής του μεσαίωνα στη δυτική Ευρώπη, τον Καρλομάγνο. Μάλιστα στη πόλη του Άαχεν απονέμεται κάθε χρόνο από τη δεκαετία του 1950, το Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου, το οποίο, όπως επίσημα λέγεται, "είναι το παλαιότερο και πιο γνωστό βραβείο που απονέμεται για έργο που επιτελέστηκε στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το βραβείο πήρε το όνομά του Καρλομάγνου, του Φραγκόνιου βασιλιά, που δοξάστηκε από τους συγχρόνους του ως «Πατέρας της Ευρώπης»." Φέτος το πήρε ο Μάρτιν Σουλτς.

Αν η ιστορική μνήμη των λαών της Ευρώπης το επέτρεπε είναι σίγουρο ότι οι ευρωπαϊστές θα είχαν καθιερώσει βραβείο Ιερής Συμμαχίας, ή ακόμη και βραβείο Χίτλερ, μιας και ήταν ο πρώτος στη νεώτερη εποχή που επιχείρησε σαν τον Καρλομάγνο να ενώσει την Ευρώπη με τη βία και την απόλυτη βαρβαρότητα. Άλλωστε ο Καρλομάγνος αποτελούσε το 1ο Ράιχ και ο Χίτλερ το 3ο Ράιχ.

Πάντως 200 χρόνια μετά τη συνθήκη της Βιέννης, η οποία καθιέρωσε την Ιερή Συμμαχία, έχουμε πια μια ολική επαναφορά στην απολυταρχία. 

Μια απρόσωπη απολυταρχία υπερεθνικών Θεσμών σε βάρος λαών, εθνών και κυρίαχων κρατών στην Ευρώπη. Το όνειρο του τσάρου και ο εφιάλτης κάθε πατριώτη που γέννησε ο Ευρωπαϊκός διαφωτισμός και σφυρηλάτησαν οι επαναστάσεις για δημοκρατία και εθνική αυτοδιάθεση των λαών της Ευρώπης του 19ου και 20ου αιώνα, έχει γίνει πραγματικότητα με την ευρωένωση.

Οι λαοί καλούνται να αυτοκαταλυθούν, να απαρνηθούν την ιστορική τους ταυτότητα, τους αγώνες τους για ελευθερία, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, προκειμένου να γίνου υπήκοοι απρόσωπων Θεσμών. Να γίνουν δηλαδή Ευρωπαίοι, όπως τους ήθελε πάντα η οικουμενική απολυταρχία και το αυτοκρατορικό ιδεώδες. Όχι πια της αριστοκρατίας του σκήπτρου, αλλά του χρήματος.

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ 

Ο βλάκας δεν ξέρει ότι είναι βλάκας.

Ποιές ισχυρές και σκοτεινές δυνάμεις εμποδίζουν την αύξηση της ανθρώπινης ευημερίας και ευτυχίας;

Από τον Δαρβίνο γνωρίζουμε ότι μοιραζόμαστε την καταγωγή μας με τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου και σε όλα τα είδη, ως γνωστόν, από το πιο μικρό σκουληκάκι μέχρι τον ελέφαντα, πρέπει να εισπράττουν την καθημερινή τους δόση από βάσανα, φόβους, απογοητεύσεις, αγωνίες και αντιξοότητες. Τα ανθρώπινα όντα, ωστόσο, έχουν το προνόμιο να πρέπει να επωμιστούν ένα επιπρόσθετο βάρος, μια επιπλέον δόση από καθημερινά βάσανα, τα οποία προέρχονται από ομάδα ατόμων που ανήκουν στο ίδιο ανθρώπινο γένος.

Αυτή η ομάδα είναι πολύ πιο ισχυρή από τη Μαφία ή το βιομηχανικό-στρατιωτικό Μπλοκ ή την Κομμουνιστική Διεθνή (το βιβλίο γράφτηκε τη δεκαετία του ’70). Είναι μια ανοργάνωτη ομάδα που δεν αποτελεί τμήμα κάποιας οργάνωσης, που δεν έχει αρχηγό, ούτε πρόεδρο, ούτε καταστατικό, αλλά τα καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να λειτουργεί σε τέλειο συντονισμό, λες και καθοδηγείται από ένα αθέατο χέρι με τέτοιο τρόπο ώστε οι δραστηριότητες του κάθε μέλους να συμβάλλουν σημαντικά στην ενίσχυση και την επαύξηση της αποτελεσματικότητας της δραστηριότητας όλων των άλλων μελών. Η φύση, ο χαρακτήρας και η συμπεριφοράς αυτής της ομάδας είναι το θέμα των σελίδων που ακολουθούν.

Χρειάζεται να υπογραμμίσω σε τούτο το σημείο ότι αυτό το δοκίμιο δεν είναι καρπός κυνισμού ούτε μια άσκηση κοινωνικής ηττοπάθειας – τουλάχιστον όχι περισσότερο απ’ όσο ένα βιβλίο μικροβιολογίας. Οι επόμενες σελίδες είναι, στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα μιας εποικοδομητικής προσπάθειας να εξερευνηθεί, να καταστεί γνωστή και κατόπιν, αν είναι δυνατό, να εξουδετερωθεί μια από τις πιο ισχυρές και σκοτεινές δυνάμεις που εμποδίζουν την αύξηση της ανθρώπινης ευημερίας κι ευτυχίας.

Βλακεία και δύναμη: Όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, ακόμα και οι βλάκες επιδρούν πάνω στα άλλα άτομα ποικιλοτρόπως. Μερικοί ηλίθιοι προκαλούν φυσιολογικά μόνο περιορισμένες απώλειες, ενώ άλλοι καταφέρνουν να προξενήσουν τρομακτικές απώλειες όχι μόνο σε ένα ή δύο άτομα, αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες. Το δυναμικό ενός ηλίθιου προσώπου για τη δημιουργία ζημιών εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες. Πριν απ’ όλα από τον γενετικό παράγοντα.

Μερικά άτομα κληρονομούν αξιοσημείωτες δόσεις γόνους της βλακείας και χάρη σ’ αυτή την κληρονομικότητα συμμετέχουν, από τη γέννησή τους, στην ελίτ της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου προσώπου προέρχεται από θέση ισχύος και εξουσίας που κατέχει μέσα στην κοινωνία. Ανάμεσα στους γραφειοκράτες, τους στρατηγούς, τους πολιτικούς, τους αρχηγούς κρατών και τους ανθρώπους της Εκκλησίας βρίσκεται το χρυσό ποσοστό των κατά βάση ηλίθιων ατόμων, η ικανότητα των οποίων να ζημιώνουν τον πλησίον τους αυξήθηκε (ή αυξάνεται) επικίνδυνα από τη θέση ισχύος που κατείχαν (ή κατέχουν).

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως η πολιτική, η οικονομική ή η γραφειοκρατική δύναμη αυξάνει την καταστροφική και βλαπτική ενέργεια ενός ηλίθιου προσώπου.

Αλλά πρέπει ακόμα να εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τι ουσιαστικά καθιστά ένα ηλίθιο πρόσωπο επικίνδυνο. Με άλλα λόγια, σε τι συνίσταται η δύναμη της βλακείας.

Ουσιαστικά οι ηλίθιοι είναι επικίνδυνοι και ολέθριοι, επειδή τα λογικά πρόσωπα το βρίσκουν δύσκολο να φανταστούν και να κατανοήσουν μια βλακώδη συμπεριφορά. Ένα έξυπνο άτομο μπορεί να καταλάβει τη λογική ενός κακοποιού. Οι ενέργειες του κακοποιού ακολουθούν ένα μοντέλο λογικότητας: διεστραμμένη λογικότητα, αν θέλετε, αλλά οπωσδήποτε λογικότητα. Ο κακοποιός θέλει ένα «επιπλέον» στον λογαριασμό του.

Έχοντας ως δεδομένο ότι δεν είναι αρκετά έξυπνος για να επινοήσει μεθόδους με τις οποίες να κερδίσει ένα «επιπλέον» για τον εαυτό του, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ένα «επιπλέον» και για τους άλλους, ο κακοποιός θα κερδίσει το δικό του «επιπλέον» προξενώντας ένα «μείον» στον πλησίον του. Όλο αυτό δεν είναι δίκαιο, αλλά είναι λογικό, κι αν είναι λογικό μπορεί κανείς να το προβλέψει. Μπορούν τέλος πάντων να προβλεφθούν οι ενέργειες ενός κακοποιού, οι ύπουλες μανούβρες του και οι αξιοθρήνητες επιδιώξεις του και συχνά μπορούν να προετοιμαστούν οι κατάλληλες άμυνες. Με ένα ηλίθιο άτομο όλα αυτά είναι εντελώς αδύνατα.

Όπως υποδηλώνεται στον Τρίτο Θεμελιώδη Νόμο, ένα ηλίθιο πλάσμα θα σας καταδιώξει χωρίς λόγο, χωρίς ένα ακριβές σχέδιο, στους πιο απίθανους και αδιανόητους καιρούς και τόπους. Δεν υπάρχει κάποιος λογικός τρόπος να προβλέψει κανείς αν, πότε, πώς και γιατί ένα ηλίθιο πρόσωπο θα εξαπολύσει την επίθεσή του. Μπροστά σε ένα ηλίθιο πρόσωπο, είναι κανείς ολοκληρωτικά στο έλεός του. Από τη στιγμή που οι ενέργειες ενός ηλίθιου προσώπου δεν συμφωνούν με τους κανόνες της λογικής, συνεπάγεται ότι:

α) γενικά αιφνιδιάζεται κανείς από την επίθεση,

β) ακόμα κι όταν υπάρχει υποψία για την επικείμενη επίθεση, δεν καταφέρνει κανείς να οργανώσει μια λογική άμυνα, επειδή η επίθεση καθαυτή στερείται οποιασδήποτε λογικής δομής.

Το γεγονός ότι η δραστηριότητα και οι κινήσεις ενός ηλίθιου πλάσματος είναι εντελώς ασταθείς και παράλογες, όχι μόνο καθιστά την άμυνα προβληματική, αλλά και οποιαδήποτε αντεπίθεση αποβαίνει εξαιρετικά δύσκολη – πώς να προσπαθήσεις να πυροβολήσεις ένα αντικείμενο ικανό για τις πιο απίθανες και αδιανόητες κινήσεις; Αυτό εννοούσαν ο Ντίκενς και ο Σίλερ, όταν ο ένας διαβεβαίωνε ότι «με τη βλακεία και την καλή πέψη μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει πολλά πράγματα» κι ο άλλος ότι «ενάντια στη βλακεία και οι ίδιοι οι θεοί πολεμάνε μάταια».

Χρειάζεται να λάβουμε υπόψη και μιαν άλλη περίπτωση. Το έξυπνο άτομο γνωρίζει ότι είναι έξυπνο. Ο κακοποιός έχει επίγνωση ότι είναι κακοποιός. Ο αμόρφωτος άνθρωπος είναι οδυνηρά διαποτισμένος από την αίσθηση της ίδιας του της έλλειψης. Σε αντίθεση με όλα αυτά τα πρόσωπα, ο βλάκας δεν ξέρει ότι είναι βλάκας.

Αυτό συμβάλλει πολύ στο να προσδώσει μεγαλύτερη δύναμη, έμπνευση και αποτελεσματικότητα στην καταστροφική του ενέργεια. Ο βλάκας δεν έχει αναστολές εξαιτίας του ότι στερείται αυτού που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «self-consciousness» (=αυτεπίγνωση). Με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να κάνει το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, ο βλάκας θα εμφανιστεί ξαφνικά για να καταστρέψει τα σχέδιά σου, να σου χαλάσει την ησυχία σου, να σου περιπλέξει τη ζωή και τη δουλειά, να σε κάνει να χάσεις χρήμα, χρόνο, καλή διάθεση, όρεξη, παραγωγικότητα – κι όλα αυτά χωρίς κακία, χωρίς τύψη και χωρίς λόγο. Βλακωδώς.

Carlo M. Cipolla, Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας
Πηγή edwhellas.gr

Όταν τα κολλήματα δεν επιτρέπουν τη λογική συζήτηση.

Dimitris Kazakis

Έλαβα και δημοσιεύω μια υποτιθέμενη κριτική στις απόψεις που διατύπωσα από κάποιον παρευρισκόμενο στις Σέρρες. Κι επειδή δια ζώσης δεν έβαλε παρά μόνο δυο-τρία απ' αυτά που μας καταμαρτυρά, αξίζει τον κόπο να δημοσιεύσουμε τι λέει και πως απάντησα - γιατί απαντησα - σχεδόν σ' όλα αυτά που αναφέρεται εν λόγω κύριος.

Δημήτρης Καζάκης
Σκόρπιες διαπιστώσεις & προβληματισμοί, ύστερα από την απογοήτευση της Παρασκευής 08/05/2015 από την ομιλία Καζάκη (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) στις Σέρρες:
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ-ΦΟΡΟΚΛΟΠΗ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΚΑΜΙΑ, ΑΝΤΙ ΑΥΤΩΝ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΟΦΥΓΑ (ΕΩΣ ΟΤΟΥ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΓΓΙΞΕΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΣΟΥΗΔΙΑΣ, ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ , ΟΣΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΠΟΤΕΘΕΛΟΥΜΕ, ΩΣ ΦΟΡΟ;)
ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΚΤΟΣ Ε.Ε. , ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ &ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΤΟΥ 1.300.000.000 ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΠΕΡΑ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ ,ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑ…ΟΝΤΑΣ ΕΝΤΟΣ Ε.Ε., ΜΟΙΑΖΕΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟ…
ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΓΡΟΤΩΝ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ….(ΦΑΣΟΛΑΚΙΑ ΜΑΡΟΚΟΥ, ΚΑΡΟΤΑ ΒΕΛΓΙΟΥ, Κ.Ο.Κ), ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΛΟΜΑΘΑΝ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΗΣ Ε.,Ε. . ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑΝ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΝΑ ΤΗ ΣΩΣΕΙ…ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Ο ΣΩΣΜΟΣ…
ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ (ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΟΝΤΑΙΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ 300 €)
ΑΓΝΟΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΠΟΣΒΕΣΕΙΣ ΟΡΥΧΕΙΩΝ ΓΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ 500.000.000 € (ΜΕ 5% ΕΩΣ 10% ΕΤΗΣΙΩΣ + ΔΑΠΑΝΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑΣ 2.500 ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ) ΑΡΑ ΛΟΓΙΚΑ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΕΡΔΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ»
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ , ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΥΣΙΜΑ ; ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ….& ΘΑ ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΗ...
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΚΔΙΚΑΣΗ ΠΕΡΙΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΠΡΟ 50ΕΤΙΑΣ (ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ) ΕΝΩ ΥΠΑΡΧΕΙΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΟΗΕ
Ο ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ Ε.Σ. ΣΤΙΣ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ Π/Υ ΑΝΑΔΕΙΧΘΗΚΕ , Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ…ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ (ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΛΕΝΙΝ ΠΛΗΡΩΣΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΟΥΒΛΙ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΣΑΡΙΚΗΣ ΡΩΣΙΑΣ )...ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΕΝΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ;
ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΔΡΑΧΜΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΡΟΛΟ ΑΡΧΙΚΑ (ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ;)
ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ , ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΣΕ ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΚΛΠ
ΤΟ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟ ΤΩΝ ΟΤΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΟΤΑΝ ΧΑΡΙΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ..; (Με τους νόμους 4071/2012 και 4170/2013 διαγράφηκαν τα χρέη όλων των δημοτικών επιχειρήσεων)
ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ Ή ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΩΣΗ, ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ (ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ, ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΩΝ , ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ, ΚΛΠ),
Η ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ (ΒΙΡΣΟΔΕΨΙΑ, ΚΛΠ) ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΤΗΣ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ ΑΙΧΜΗΣ , ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΟΠΩΣ ΟΙΑΤΡΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΣΤΕΛΕΧΙΑΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΖΕΤΑΙ….
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΟΣΟΙ ΕΒΓΑΛΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΟΦΕΛΗ….ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΛΛΩΝ… ΠΟΙΩΝ ΑΡΑΓΕ ;
Σωστές οι διαπιστώσεις , πολύ καλές οι αναλύσεις , αλλά αναζητούνται λύσεις
Καλή δύναμη στη διαμόρφωση νέων και περισσότερο εμπνευσμένων & υλοποιήσιμων προτάσεων
φιλικά
Σήφης Σταμπούλογλου
Οικονομολόγος -Σέρρες
ΟΙ απαντήσεις που δόθηκαν στην εκδήλωση αλλά προφανώς δεν τις άκουσε ο εν λόγω κύριος:
1. Αυτό που είπα είναι αυτό που μαθαίνει ο πρωτοετής φοιτητής στα δημοσιονμικά. Δεν μπορεί να υπάρξει αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής αν δεν υπάρξει ένα δίκαιο, ορθολογικό, αναπτυξιακό και ανταποδοτικό σύστημα φορολόγησης. Ο μεγαλύτερος εχθρός του φόρου, έλεγε ο Άνταμ Σμιθ, είναι ο κακός φόρος, δηλαδή ο φόρος που επιβάλλεται με όρους δήμευσης.
2. Ισότιμη σχέση είναι όρος του συντάγματος (άρθρο 28) και των διεθνών σχέσεων και προϋποθέτει όχι ραγιάδες και αποικιακό καθεστώς, αλλά έντιμους και ευθυτενής πολίτες που ξέρουν πώς να υπερασπίζονται την εθνική τους κυριαρχία. Αυτό αν και άκρως διαδεδομένη αρχή στον κόσμο σήμερα, είναι κατανοητό να μην γίνεται αντιληπτή από κάποιον πεισμένο ραγιά και οπαδό της σημερινής κατάστασης όπου κυβερνούν δοσίλογοι και γιουσουφάκια των ισχυρών.
3. Ποιός είπε ότι ο αγρότης θα είναι χωρίς επιδότηση. Μόνο που αυτή θα είναι εθνική και θα αφορά την ποιότητα και το ύψος της παραγωγής με εθνικά κριτήρια και όχι ανά στρέμα όπως στην ΚΑΠ. Όσο για την Αργεντινή τι να πει κανείς; Μόλις κατασκεύασε και έστειλε δικό της δορυφόρο στο διάστημα, ενώ οι αγορές την έχουν κηρύξει σε πτώχευση. Όσους μήνες τελεί υπό πτώχευση, η Αργεντινή παρουσιάζει ανοδικούς δείκτες και κυρίως δεν έχει καμιά ανάγκη εξωτερικού δανεισμού, ενώ τα εξωτερικά της ισοζύγια είναι όλα πλεονασματικά. Μακάρι η Ελλάδα να ακολουθούσε το δρόμο της Αργεντινής.
4. Πώς φαίνεται ότι δεν έχετε επαφή με την πραγματική οικονομία. Αλήθεια, στο Βέλγιο όπου το μεροκάματο είναι τριπλάσιο του Ελληνικού γιατί η χώρα διαθέτει σχεδόν διπλάσια βιομηχανική συμβολή στο ΑΕΠ; Γιατί υπάρχει το κράτος δεν είναι ξεπουλημένο με πολιτικό προσωπικό ανάλογο του Αλ Καπόνε όπως στην Ελλάδα.
5. Τι σχέση έχουν οι αποσβέσεις; Προφανώς δεν ξέρετε τι λέτε. Ξέρετε πολλές εταιρείες με αποσβέσεις να παρουσιάζουν λογιστικές ζημιές για μια ολόκληρη 10ετία χωρίς να εξαναγκάζεται σε εκκαθάριση; Όμως ακόμη κι έτσι να είναι, σε τι συμφέρει η εν λόγω επένδυση, όταν δεν αποδίδει τίποτε εκτός από 2.500 θέσεις εργασίας και τεράστια οικολογική καταστροφή; Θα μπορούσαν άριστα να δαπανηθούν τα 500 εκατ. σε υποδομές στην Χαλκιδική ώστε με την τωρινή διάρθρωση του ΑΕΠ θα αποδόσουν πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας, πάνω από 10.000 και εισόδημα που θα διαχυθεί σ' ολόκληρη την τοπική οικονομία. Γιατί επιλέχθηκε λοιπόν η επένδυση χρυσού; Που είναι η μελέτη κόστους-οφέλους; Πουθενά, γιατί δεν υπάρχει.
6. Η στρατιωτική ισχύς προάγεται πρώτα και κύρια από τη οργάνωση, την ισχύ και το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων. Δεύτερο από το στρατιωτικό υλικό το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να καλυφθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Η παγκόσμια αγορά όπλικών συστημάτων απαρτίζεται από 1.600 βιομηχανικά συμπλέγματα σε 90 χώρες. Προφανώς είναι αδιανόητο να βρούμε να προμηθευτούμε ότι χρειαζόμαστε και μάλιστα με όρους πολύ πιο ευνοϊκούς απ' ότι σήμερα.
7. Οι πράξεις εσχάτης προδοσίας και σφετερισμού εξουσίας δεν παραγράφονται. Βασική αρχή του Ποινικού Δικαίου όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.
8. Επικαλείστε ανοησίες. Όπως περί Λένιν. Είστε άσχετος. Η διαγραφή των τσαρικών χρεών από τους μπολσεβίκους το 1918 αποτελεί θεμελίωδες νομολογικό προηγούμενο στο διεθνές δίκαιο, το οποίο επιτάσσει να μην πληρώνονται τα χρέη τυράννων, δικτατόρων ή και διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Όσο για τις εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποτελούν αποδεικτικό στοιχείο για το δόλο που υπάρχει στο πολιτικό προσωπικό όταν οδήγησε τη χώρα στην απεμπόλιση της εθνικής κυριαρχίας και τα μνημόνια. Δόλος για την πράξη εσχάτης προδοσίας με βάση το 134 ΠΚ παρ. 2.
9. Η ισοτιμία της νέα δραχμής, όπως και κάθε εθνικού νομίσματος που δεν είναι έρμαιο της διεθνούς συναλλαγματικής αγοράς, εξαρτάται από τη δυναμική άνοδο της παραγωγής και της παραγωγικότητας της οικονομίας. Αν ανοίγατε κανένα εγχειρίδιο διεθνούς οικονομικής, θα το ξέρατε.
10. Προφανώς δεν ακούσατε - φαινόμενο βαρυκοϊας ή κάποια πιο σοβαρή πάθηση - την πρόταση καταγγελίας της συμφωνίας Δουβλίνο Ι και ΙΙ με ταυτόχρονη έκκληση στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ να αναλάβει τους λαθραίους και να τους μεταφέρει εκτός Ελλάδας. Πρόταση που έχει γίνει ήδη από την Υπατη Αρμοστεία, αλλά οι κυβερνήσεις κοφεύουν διότι εισπράτουν επιδοτήσεις κατά κεφαλή λαθραίου από την ΕΕ προκειμένου να τους κρατά εγκλωβισμένους στην Ελλάδα.
11. Το να κλέψεις τα ταμειακά διαθέσιμα από Ασφαλιστικούς Φορείς, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, ΟΤΑ, κοκ. συνιστά κατάφωρα αντισυνταγματική πράξη και επισύρει αυτεπάγγλετη παρέμβαση εισαγγελέα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι υπαρχει δικαιοσύνη. Πράγμα που έχει καταλυθεί στη χώρα μας από την πολιτική τάξη της διαπλοκής και κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Κι όλα αυτά γιατί εκτός όλων των άλλων παρεμβαίνει ανεπίτρεπτα στην οικονομική διαχείριση των πόρων αυτοδιοικούμενων νομικών προσώπων, όπως οι Ο.Τ.Α. α΄ ή β΄ βαθμού και τα ΑΕΙ/ΤΕΙ κατά παράβαση των συνταγματικών προβλέψεων που προβλέπουν και την οικονομική αυτοτέλειά τους (άρθρο 102 παρ. 2, 16 παρ. 5 Σ.).
12 & 13 Προφανώς αφορά άλλη εκδήλωση κι όχι αυτή στην οποία μίλησα. Παρόλα αυτά όσοι έχουν δουλέψει στην παραγωγή γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν παρωχημένοι τομείς και τομείς αιχμής. Αυτός ο διαχωρισμός γίνεται μόνο με όρους εισροής κεφαλαίου. Παρωχημένος είναι ο κλάδος για τον οποίο δεν ενδιαφέρονται τα ιδιωτικά κεφάλαια γιατί δεν αποφέρει μέγιστο κέρδος, ενώ ο κλάδος αιχμής είναι το αντίθετο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι παρωχημένος ένας κλάδος από την σκοπιά της παραγωγικής ανάπτυξης μιας οικονομίας. Όπου υπάρχει συσσωρευμένη παραγωγική εμπειρία ο κλάδος μπορεί να εκσυγχρονιστεί, να εισαχθούν νέες τεχνολογίες παραγωγής και να αναπτυχθεί. Δεν εγκαταλείπεις ποτέ έναν κλάδο παραγωγής γιατί δεν συμφέρει τις δεσπόζουσες ιδιωτικές επιχειρήσεις και τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Αν το κάνεις τότε καταδικάζεις την οικονομία στην παραγωγική παρακμή.
14. Η γνωστή ανοησία. Ερώτημα: Τότε γιατί αυτοί που έχουν βγάλει δις στο εξωτερικό λυσσάνε σε βάρος του εθνικού κρατικού νομίσματος; Γιατί ως μιντιάρχες έχουν απαγορέψει κάθε πολιτικό διάλογο; Η αλήθεια είναι ότι εθνικό κρατικό νόμισμα ισοδυναμεί με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίου. Σημαίνει ότι ισχύει πραγματικό πόθεν έσχες για όποιον θέλει να φέρει χρήματα από το εξωτερικό. Αν πρόκειται για αποταμιεύσεις, κανένα πρόβλημα. Αν πρόκειται για κεφάλαια, τότε θα πρέπει να αποδείξουν από που προήλθαν και που θα τοποθετηθούν. Τέλος, κάποιος πουλά μόνο ή κυρίως όταν έχει ανάγκη και δεν μπορεί αλλιώς. Με εθνικό κρατικό νόμισμα η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού θα ενισχυθεί τόσο ώστε να μην είναι ανάγκη να ξεπουλήσει την περιουσία του για να πληρώσει χρέη και να επιβιώσει. Πώς λοιπόν θα αγοράσουν;
Σας ευχόμαι καλά μυαλά και λιγότερα κόμπλεξ. Λιγότερη τηλεόραση και περισσότερο διάβασμα. Ειδικά όταν λέτε ότι είστε και οικονομολόγος. Αφήστε που αρκεί η κοινή λογική.
Δημήτρης Καζάκης

Ξεπούλημα ως ένδειξη καλής θέλησης από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Του Δημήτρη Καζάκη

Σήμερα το πρωί το Reuters μετέδωσε την είδηση: “Ως χειρονομία καλής θέλησης, ένας ανώτερος αξιωματούχος της υπηρεσίας ιδιωτικοποίησης δήλωσε ότι η Αθήνα είναι έτοιμη να ολοκληρώσει μια συμφωνία για € 1.2 δις με τη γερμανική Fraport που αναλαμβάνει τους περιφερειακούς αερολιμένες και να ανοίξει εκ νέου υποβολή προσφορών για την πλειοψηφία των μετοχών στο λιμάνι του Πειραιά.”

H Fraport AG είναι μια από πιο τις αγαπημένες εταιρείες της κυβέρνησης Μέρκελ. Η αγορά λέει ότι η πολιτική οικογένεια της Μέρκελ και η ίδια έχει συμφέροντα στη συγκεκριμένη εταιρεία. Ίσως έτσι να εξηγείται γιατί η συγκεκριμένη εταιρεία προωθείται με πυγμή όπου οι Γερμανοί έχουν πάτημα. Για παράδειγμα, η συγκεκριμένη εταιρεία είναι μπλεγμένη στο σκάνδαλο της κατασκευής του διεθνούς αεροδρομίου Ακίνο των Φιλλιπίνων από το 2002.

Το ανώτατο δικαστήριο των Φιλιπίνων το 2004 ακύρωσε το συμβόλαιο με την Fraport γιατί παραβιαζόταν κατάφωρα η εθνική νομοθεσία που δεν επέτρεπε τον έλεγχο βασικών υποδομών της χώρας (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, κοκ) από ξένα συμφέροντα. Η Fraport ενώ τυπικά είχε μειοψηφικό μερίδιο, είχε κλείσει παρασκηνιακή συμφωνία με τους Φιλιππίνους εταίρους για να τους χρησιμοποιήσει ως βιτρίνα προκειμένου να έχει τον έλεγχο του αεροδορμίου. Οι δικαστικές αρχές ανακάλυψαν επίσης και “αποχρώσες ενδείξεις” έντονου χρηματισμού κυβερνητικών στελεχών της Μανίλα. Κι έτσι η σύμβαση με την συγεκριμένη εταιρεία τερματίστηκε τελεσίδικα.

Ωστόσο, η συγκεκριμένη εταιρεία μετά από πίεση και της Γερμανικής κυβέρνησης είχε υπογράψει μυστική ρήτρα με την κυβέρνηση της Μανίλα για επιδιαιτησία από το Κέντρο για την επίλυση των διαφορών Επενδύσεων (ICSID) της Παγκόσμιας Τράπεζας με έδρα την Ουάσινγκτον. Η εταιρεία προσέφυγε στην επιδιαιτησία, αλλά η ICSID αποφάσισε το 2007 ότι η Fraport είχε παραβιάσει τόσο κατάφωρα την εθνική νομοθεσία των Φιλιππίνων, που δεν τόλμησε να γνωμοδοτήσει υπέρ της.

Το 2011 όμως η Fraport με προτροπή της Μέρκελ κατέφυγε ξανά στo ICSID. Αυτή τη φορά η επιδιαιτησία δικαίωσε την Γεμανική εταιρεία, παρά την κατάφωρη παραβίαση της εθνικής νομοθεσίας των Φιλιππίνων, την πρακτική καρτέλ που επέβαλε στο αεροδρόμιο, αλλά και τις κατηγορίες για μαζικές δωροδοκίες κυβερνητικών στελεχών για να της παρέχουν προστασία. Η Μέρκελ νίκησε, αλλά η κυβέρνηση των Φιλλιπίνων αρνείται να συμορφωθεί θεωρώντας την απόφαση ως κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου.

Αυτή την εταιρεία διάλεξε η κυβέρνηση Τσίπρα για να παραδώσει τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μας και μαζί τους ένα πολύ μεγάλο μέρος αφίξεων της τουριστικής περιόδου. Δεν ξέρουμε κι ούτε θα μάθουμε – έως ότου καθίσουν οι σημερινοί μαζί με τους προηγούμενους στο σκαμνί για να λογοδοτήσουν – με ποιους όρους, με ποιες ρήτρες μυστικές ή άλλες η σημερινή κυβέρνηση δημιουργεί ένα τέτοιο καρτέλ υπό τον έλεγχο μιας τέτοιας εταιρείας. Το σίγουρο είναι ότι εκτός όλων των άλλων, ο τουρισμός των τσάρτερ θα υποστεί βαρύτατο πλήγμα από το Γερμανικό καρτέλ.

Φυσικά η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει το ανάστημα ούτε καν των κυβερνήσεων των Φιλλιππίνων που θεωρούν ότι οι υποδομές της χώρας δεν μπορούν να βρίσκονται υπό καθεστώς ξένων εταιρειών. Αλλά στις Φιλλιππίνες δεν έχουν πρώτη φορά αριστερά. Ούτε έναν κέρβερο σαν τον Λαφαζάνη, που ενώ προσυγράφει τα πάντα, μας διαβεβαιώνει ως άλλος Τσιριμώκος ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί υποχωρήσεις.

Φυσικά το €1,2 δις της συμφωνίας θα πάει στο χρέος. Όπως ακριβώς έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση στις 20 Φεβρουαρίου. Όπως επίσης και το ξεπούλημα των λιμανιών του Πειραιά, αλλά και της Θεσσαλονίκης που θα ακολουθήσει τάχιστα. Αλλά μην ανησυχείτε. Κοιμηθείτε τον ύπνο του δικαίου και περιμένετε. Άλλωστε μόλις τρεις μήνες είναι στην κυβέρνηση. Όταν ξυπνήσετε, μην τρομάξετε από τον θόρυβο. Είναι απλά ο χτύπος στην πόρτα του δικαστικού κλητήρα που μαζί με εκπροσώπους των δανειστών ήρθε για το σπίτι και τα παιδιά σας. Πρώτη φορά Αριστερά!

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι ιδρυτικό μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.

Τώρα είναι η δική μας η σειρά!

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Δανείζομαι αυτή τη φράση από πρόσφατη ομιλία του Δημήτρη Καζάκη, αφού αυτή πλέον είναι η φράση που περιγράφει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την ουσία της περιόδου που εισήλθαμε. Μετά την κατάρρευση και της τελευταίας αυταπάτης που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει στον κόσμο, ότι δηλαδή, ήταν δυνατή η -θετική για το λαό και τη χώρα- επίλυση του ελληνικού προβλήματος μέσω ενός «έντιμου» συμβιβασμού με τους επονομαζόμενους θεσμούς της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει, ότι δεν ξέρει, ότι μπορεί να ελπίζει μέσα στο καθορισμένο ασφυκτικό πλαίσιο.

Ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο που και η μικρότερη διαφοροποίηση από τη βούληση των δανειστών οδηγεί σε μεγαλύτερους εκβιασμούς, σε περισσότερο εξευτελισμό και την καταρράκωση κάθε έννοιας της ίδιας της λογικής. …

Πέντε χρόνια τώρα ζούμε τον παραλογισμό μιας βαθιάς κρίσης που μαστίζει τη χώρα, προκειμένου να διασωθούν μια χούφτα τραπεζιτών, μια δράκα παρασιτούντων ολιγαρχών και ένα συνονθύλευμα εξωνημένων πολιτικών, που έχουν παραδώσει τη χώρα έρμαιο σε κάθε ξένο τύραννο. Μια προσπάθεια σωτηρίας ενός καθεστώτος αντιδημοκρατικής επιβολής, ξένης επιβουλής, με κόστος τη μετατροπή της χώρας σε μια αποικία χρέους, χωρίς εθνική κυριαρχία, με ένα λαό εξαθλιούμενο συστηματικά, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα. Μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το άσπρο - μαύρο από τις δωσιλογικές -πρωτοφανούς εθελοδουλίας- κυβερνήσεις, η καταστροφή, ως σωτηρία και οι επικυρίαρχοι τοκογλύφοι ως «αλληλέγγυοι» εταίροι. Εταίροι, φίλοι και σύμμαχοι, που περίπου τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη που έσπευσαν να μας «βοηθήσουν» τη δύσκολη στιγμή και με τους οποίους οφείλουμε να προχωρούμε πάντα, έστω και μετά από «σκληρή» διαπραγμάτευση σε κάθε είδους «έντιμο» συμβιβασμό, βαφτίζοντας κάθε φορά το κρέας - ψάρι, προκειμένου οι τελευταίοι να «ξεδιπλώσουν» την έμπρακτη «αλληλεγγύη» τους, με τα γνωστά μέχρι τώρα καταστροφικά αποτελέσματα….

Τις προάλλες είχαμε επέτειο.

Ήταν 23 Απρίλη το 2010 που ο τότε εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Β’ -σχεδόν περιχαρής- μας ανακοίνωσε από το Καστελόριζο με φόντο βαρκούλες ν’ αρμενίζουν, ότι η χώρα προκειμένου να αποφύγει ένα πιστωτικό γεγονός όφειλε να αποταθεί στους φίλους και εταίρους μας στην Ευρώπη και να ζητήσει τη βοήθεια και την αλληλεγγύη τους, υπογράφοντας τα περίφημα μνημόνια κατανόησης.

Δεν θα σταθώ στο τι σήμανε για τη χώρα, αλλά και για κάθε ένα ξεχωριστά από εμάς αυτή η βοήθεια και η αλληλεγγύη των φίλων και των εταίρων μας, που όλως τυχαίως είναι και οι δανειστές μας.

Το ξέρουμε πια όλοι πολύ καλά αφού το εισπράξαμε και συνεχίζουμε με επιταχυνόμενο ρυθμό να το εισπράττουμε όλοι.

Θα ήταν περιττό να αναφερθούμε ξανά στα δύο εκατομμύρια ανέργους, στα 350.000 λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην κατάρρευση των εισοδημάτων από μισθούς και συντάξεις, στην παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτή καταγράφεται στις επίσημες εκθέσεις των διεθνών οργανισμών και του ΟΗΕ, στις χιλιάδες αυτοκτονίες, στη διάλυση κάθε δομής πρόνοιας και υγείας, στις συνεχείς παραβιάσεις του Συντάγματος, στην απεμπόληση κάθε ασυλίας του ελληνικού κράτους και τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους.

Ούτε χρειάζεται να επαναληφθεί εδώ, για μια ακόμα φορά, ότι μπήκαμε στα μνημόνια με τα περίφημα σπρέντς στις 600 μονάδες και σήμερα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά αυτά βρίσκονται εκεί ψηλά στα ουράνια. Όλοι γνωρίζουμε ότι το χρέος εκτοξεύθηκε από το 120% το 2010 στο 180% του ΑΕΠ σήμερα.

Όλα αυτά είναι γνωστά. Ωστόσο πλανάται ένα ερώτημα πως είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός με όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και 5 χρόνια να μην αντιδρά; Πως είναι δυνατό ν δέχεται αδιαμαρτύρητα ένα τόσο μεγάλο ψέμα και με βάση αυτό να οδηγείται σε αργό θάνατο και να μην το αντιλαμβάνεται;

Νομίζω ότι αδικούμε και τον ελληνικό λαό, αλλά και την αλήθεια, ισχυριζόμενοι ότι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει αντίδραση.

Ο κόσμος -παρά τα αντίθετα λεγόμενα- από την πρώτη στιγμή αντέδρασε για να υποστεί την πιο σκληρή καταστολή, τόσο σε ψυχολογικό, όσο όμως και σε πραγματικό -φυσικό- επίπεδο.

Όλοι θυμόμαστε τους νεκρούς της Μαρφίν. Όμως ο κόσμος κατάφερε να ξαναβγεί στους δρόμους και στις πλατείες μαζικά και για καιρό παρά την άγρια καταστολή, τα χημικά, το ξύλο, τις συλλήψεις.

Και τελικά κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, να υποχρεώσει τον Παπαδήμο σε εκλογές και το ίδιο δυο χρόνια μετά την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων.

Πήρε μάλιστα ένα κόμμα του 4% και το έκανε αξιωματική αντιπολίτευση και σήμερα κυβέρνηση.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της δράσης του λαού που έστω περισσότερο παθητικά και λιγότερο ενεργητικά -τουλάχιστον όσο θα θέλαμε εμείς και οι συνθήκες απαιτούσαν-, αμφισβήτησε όμως, αντέδρασε και οδήγησε τα πράγματα εδώ που βρίσκονται σήμερα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Όμως και παρά αυτές τις δράσεις και τις επιτυχίες σε τακτικό επίπεδο, στο γενικότερο εποικοδόμημα τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και η μέγγενη σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω μας, αφού το θηρίο αποδεικνύεται πολυπλόκαμο και με πολλά κεφάλια.

Αυτό σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη το ίδιο και περισσότερο άγριος από πριν και ότι οι πιο σκληρές μάχες βρίσκονται μπροστά μας.

Ίσως πολλοί με την εκλογή της νέας κυβέρνησης να επαναπαύτηκαν και προσπαθούν να βολευτούν με την ιδέα ενός «έντιμου» συμβιβασμού. Πόσο έντιμος όμως μπορεί να είναι ένας συμβιβασμός που αφορά στη ζωή όλων μας;

Κι εδώ ακριβώς είναι που ξεκινάει ένας νέος κύκλος σκληρής πνευματικής, ηθικής και ψυχολογικής καταστολής:

Δεν γίνεται τίποτα, αν δεν συμβιβαστούμε μας περιμένει το χάος και η καταστροφή.

Η επίτευξη συμφωνίας με τους «θεσμούς» είναι πια ο νέος μας εθνικός στόχος, που απαιτεί κάθε θυσία. Η υποταγή και ο εξευτελισμός γίνονται για μια ακόμα φορά συνώνυμο του πατριωτισμού.

Όσοι αντιδρούν γίνονται γραφικοί και δακτυλοδεικτούμενοι ως εχθροί του λαού. Πολύ χειρότερα τώρα με την «πρώτη φορά αριστερά», όπου ο καθένας που αντιδρά, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής, ακροδεξιός ακόμα και φασίστας, που υπονομεύει τη νέα μεγάλη πατριωτική προσπάθεια για τη με κάθε θυσία -δική μας βέβαια- παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Ας είναι….

Είχα την ευκαιρία πέρσι τον Ιούλιο να εκπροσωπήσω το ΕΠΑΜ σε μια μεγάλη εκδήλωση που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να δημιουργηθεί ένα πλατύ μέτωπο ενάντια στο ξεπούλημα της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ, που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Εκεί αναπτύσσοντας τις θέσεις του ΕΠΑΜ απευθύνθηκα ευθέως στον κ. Τσίπρα και αφού διαβεβαίωσα για την πρόθεση του μετώπου για ολόθερμη στήριξη ανάλογων πρωτοβουλιών από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, τον ρώτησα και του ζήτησα να απαντήσει καθαρά μέχρι που ήταν διατεθειμένος να φτάσει. Επειδή κατά τη γνώμη μου, αλλά και την άποψή όλου του ΕΠΑΜ, ανεξάρτητα από προθέσεις τίποτα δεν μπορεί να γίνει θετικό εντός του πλαισίου της ευρωένωσης και του χρεοκρατικού καθεστώτος που μας επιβλήθηκε.

Απάντηση δεν πήρα. Ούτε υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όταν, έκτοτε, πολλές φορές και σε κάθε ευκαιρία διατυπώναμε την άποψή μας, ότι εάν και εφ’ όσον ήταν ειλικρινείς στις προθέσεις τους, σύντομα αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας θα ερχόντουσαν να αντιμετωπίσουν το πραγματικό δίλημμα δηλαδή την απόφαση εφαρμογής του προγράμματός τους ερχόμενοι σε ρήξη με το καθεστώς, ή την τελική τους υποταγή.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.

Φαίνεται όμως, ότι η κυβέρνηση έχει πάρει τις αποφάσεις της οριστικά. Ενδεχομένως να τις είχε πάρει πολύ πριν τις εκλογές. Επειδή είναι αδύνατο τρείς μήνες μετά τις εκλογές να τρέφει ακόμα αυταπάτες, ότι μπορεί να προχωρήσει χωρίς ρήξη με τους δανειστές. Φαίνεται ότι αυτό που τώρα ψάχνει να βρει είναι το κατάλληλο «περιτύλιγμα» για την υπαναχώρηση και την πλήρη υποταγή κι ας πάει και το παλιάμπελο….

Μακάρι να καταλαβαίναμε λάθος, όντας βιαστικοί όπως πολλοί μας κατηγόρησαν, αλλά δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.

Γι’ αυτό το ερώτημα που τότε είχα θέσει, δηλαδή μέχρι που είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε δεν αφορά πλέον στην κυβέρνηση, αλλά όλους εμάς. Τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και όλους μαζί!

Ας αναρωτηθούμε όλοι μέσα μας κι ας δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση. Μέχρι που είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε;

Γιατί το δίλημμα είναι πλέον δικό μας. Δεν υπάρχει μέση λύση.

Ή σκύβουμε το κεφάλι, μοιραίοι κι άβουλοι να περιμένουμε την καταστροφή, ελπίζοντας όπως λέει ο ποιητής σε κάποιο θάμα, που δεν πρόκειται όμως να έλθει, ή να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να οδηγήσουμε στη μόνη λύση που μπορεί να μας βγάλει σε ήρεμα νερά.

Στη λύση που εδώ και πέντε χρόνια ο Δημήτρης ο Καζάκης -αλλά και άλλοι- προτείνουν σαν τη μοναδική ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο και γι’ αυτόν το λαό.

Μονομερή διαγραφή του χρέους τώρα με ταυτόχρονη έξοδο από το ευρωσύστημα και δημόσιο χρήμα με καθιέρωση Εθνικού κρατικού νομίσματος.

Μα είναι εύκολο θα ρωτήσει κάποιος;

Τίποτε στη ζωή δεν είναι εύκολο. Μα σας διαβεβαιώ ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι τώρα. Είναι να το πάρουμε απόφαση. Άπαξ και συμβεί αυτό τα πάντα πλέον γίνονται εξαιρετικά απλά!

Πολλοί αναρωτιούνται πως μπορεί να γίνουν όλα αυτά.

Η απάντηση είναι απλή. Με πολύ καλά επεξεργασμένο σχέδιο.

Υπάρχει αυτό το σχέδιο;

Βεβαίως και υπάρχει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πέντε ολάκερα χρόνια εργαζόμαστε πάνω σ’ αυτό.

Άλλοι ρωτούν εντάξει αλλά ποιος θα το κάνει;

Κι εδώ η απάντηση είναι απλή.

Προφανώς δεν μπορούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο σχέδιο όλοι αυτοί που μας έφτασαν σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε κανείς άλλος από δαύτους.

Φοβάμαι όμως ότι ούτε αυτή η κυβέρνηση έχει τα φόντα να προχωρήσει στην υλοποίηση ενός ανάλογου σχεδίου, εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της και στον εθνομηδενισμό της.

Ποιοι λοιπόν θα προχωρήσουν με αυτή τη λογική και σ’ αυτή τη λύση;

Μα όλοι εμείς που δουλέψαμε πάνω σ’ αυτή τη λύση, όλοι εμείς που την πιστέψαμε και τέσσερα χρόνια τώρα δίνουμε τη μάχη για να την κάνουμε γνωστή.

Εμείς λοιπόν το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και ο Δημήτρης Καζάκης επικεφαλής. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα το κάνουμε μαζί με όλους τους δημοκράτες και πατριώτες πολίτες.

Επειδή εμείς ξέρουμε,

επειδή εμείς θέλουμε,

επειδή εμείς μπορούμε!

Κανείς δεν πρέπει να λείψει απ’ αυτή την πορεία προς το μέλλον.

Καλούμε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες στην πιο πλατιά συμπαράταξη με το ΕΠΑΜ το Δημήτρη Καζάκη και τον κοινό μας αγώνα.

Γιατί το καθήκον όλων μας είναι η Ελπίδα.

Γιατί η ελπίδα όλων μας είναι η Ανάγκη των καιρών.

Επειδή τώρα ήρθε η δική μας η σειρά να κάνουμε την Ανάγκη Ιστορία!

(Σ.Σ. το κείμενο αυτό αποτελεί -εν μέρει- τη γραπτή αποτύπωση του λόγου που εκφώνησε ο αρθρογράφος στην εκδήλωση για το Εθνικό Νόμισμα στην Πάτρα στις 27 Απριλίου 2015).

Ιστορικές περιπτώσεις διαγραφής δημόσιου χρέους.

 

του Καλ. Νικολακόπουλου

Η πράξη της άρνησης πληρωμής του δημόσιου χρέους αποτελεί έννομη πράξη, κατά το διεθνές δίκαιο, ενώ αρκετές χώρες, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, έχουν προσφύγει σε αυτή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας που έχει κηρύξει ήδη τέσσερις επίσημες πτωχεύσεις. Οι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν βέβαια την αποπληρωμή του χρέους, ασκώντας το δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή ή εσωτερικά δικαστήρια των χωρών. Πρόσφατες χαρακτηριστικές περιπτώσεις χωρών, με αντιφατικές εμπειρίες, που αρνήθηκαν στην πορεία την «αρωγή» του ΔΝΤ ή και διέγραψαν μέρος του χρέους για να αναδειχθούν τα προβλήματα εφαρμογής των «προγραμμάτων αρωγής» καθώς και οι δυνατότητες που υπάρχουν στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, είναι αυτές της Αργεντινής και του Ισημερινού-Εκουαδόρ.

Ακόμη, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας που, σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου του 1953, διέγραψε το 63% του δημόσιου χρέους της επιτρέποντας τη γρήγορη ανάκαμψή της από τις στάχτες του Παγκόσμιου Πολέμου, που η ίδια προκάλεσε και επέβαλε, και στη συνέχεια τη μεταπολεμική πανευρωπαϊκή κυριαρχία της. …

1. Αργεντινή: Τη χρονική περίοδο 1999-2002, η Αργεντινή κλονίσθηκε από μια φοβερή κοινωνικο-οικονομική κρίση, που ξεκίνησε στο τέλος μιας δεκαετίας μεγάλης πτώσης του πληθωρισμού, σταθεροποίησης των τιμών και σταδιακής αύξησης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της χώρας λόγω της πολιτικής σύνδεσης του αργεντίνικου νομίσματος πέσο με το αμερικανικό δολάριο. Η χώρα, είχε ιστορικό υπερ-πληθωρισμού επί δεκαετίες και η σύνδεση αυτή των δύο νομισμάτων είχε εκληφθεί ως λύση που επέλυε όλα τα προβλήματα. Παρά την τιθάσευση όμως του πληθωρισμού, η παραγωγικότητα της οικονομίας της έμενε στάσιμη ενώ η παραγωγικότητα εμπορικών εταίρων της Αργεντινής (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ν.Α. Ασία, Κίνα, άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής) βελτιωνόταν με γρήγορους ρυθμούς. Η σταθερή σύνδεση πέσο–δολαρίου δεν επέτρεπε τις απαραίτητες υποτιμήσεις του νομίσματος, που ήταν αναγκαίες, για να εξακολουθήσουν να παραμένουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα της Αργεντινής συγκριτικά με τα ξένα ανταγωνιστικά. Οι εισαγωγές προϊόντων ήταν φθηνές, μειώνοντας την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων προϊόντων και οδηγώντας σε σταδιακή μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας και διόγκωση της ανεργίας, χειροτερεύοντας το εμπορικό ισοζύγιο και μειώνοντας τα κρατικά έσοδα, με συνέπεια τη διαρκή αύξηση των εμπορικών ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Λόγω όμως της εισροής ξένων κεφαλαίων και εξαιτίας των σχετικά χαμηλών τιμών γης και άλλων περιουσιακών στοιχείων, δεν ήταν εμφανές το μέγεθος του προβλήματος, που έμοιαζε διαχειρίσιμο. Όταν όμως άρχισε η έξοδος των ξένων επενδυτών αλλά και των εγχώριων εισοδηματιών, με φυγή κεφαλαίων και ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων, συνειδητοποιήθηκε η τεράστια έκταση του προβλήματος.

Η τότε κυβέρνηση της Αργεντινής αντί της άμεσης αποσύνδεσης του πέσο από το δολάριο και της άμεσης υποτίμησής του, σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπάρξει ισορροπία, προτίμησε να αρχίσει το δανεισμό τεράστιων ποσών από ιδιώτες και το ΔΝΤ. Ως στόχο είχε τη διαφύλαξη της σύνδεσης της ισοτιμίας πέσο-δολαρίου με λόγο 1 προς 1, υπό την ασφυκτική πίεση και καθοδήγηση του ΔΝΤ. Όταν ολοκληρώθηκε η έξοδος των χρημάτων των ξένων και εγχώριων επενδυτών από τη χώρα (λόγω της διατήρησης σταθερής της νομισματικής ισοτιμίας 1 προς 1), το σύστημα κατέρρευσε ολοσχερώς (1999), και το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 4%, που ήταν το πρώτο στάδιο μιας τριετούς περιόδου ύφεσης που κατέληξε σε πλήρη διάλυση του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού.

Όταν το 2001 οι κάτοικοι, ευρισκόμενοι σε κατάσταση πανικού, άρχισαν την μαζική απόσυρση των καταθέσεών τους από τις τοπικές τράπεζες και τη μεταφορά τους σε τράπεζες του εξωτερικού, η κυβέρνηση του Φερνάντο ντε λα Ρούα αποφάσισε το «πάγωμα» των καταθέσεων επί 12μηνο, προκαλώντας τεράστια κοινωνική αναταραχή και βίαιες διαδηλώσεις, με συνέπεια τη φυγάδευσή του από τη χώρα με ελικόπτερο το Δεκέμβριο του 2001. Ο Αδόλφο Ροντρίγκες Σάα, που διαδέχθηκε στην προεδρία τον αποδράσαντα Φερνάντο ντε λα Ρούα, προσπάθησε να εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, που δεν απέφερε τα αναμενόμενα και εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση.

Την περίοδο 2001-2002 το ΑΕΠ μειώθηκε 21%, η επίσημη ανεργία ανήλθε στο 23% του εργατικού δυναμικού, το ποσοστό του ευρισκόμενου κάτω από το όριο της φτώχειας πληθυσμού ήταν 57% του συνόλου και το δημόσιο χρέος ανήλθε σε 140 δισ. δολάρια. Τον Ιανουάριο του 2002, λόγω της αδήριτης οικονομικής πραγματικότητας, τερματίσθηκε η πολιτική της σταθερής ισοτιμίας και το πέσο οδηγήθηκε σε ελεύθερη πτώση, με συνέπεια την αύξηση του πληθωρισμού και της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη. Η ποιότητα ζωής του μέσου πολίτη μειώθηκε κατακόρυφα, πληθώρα επιχειρήσεων οδηγήθηκε σε πτώχευση και τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν σε πραγματικές τιμές απλησίαστα, ενώ η ονομαστική αξία των μισθών είχε παραμείνει στα επίπεδα που ήταν πριν από την κρίση. Εξαιτίας όμως της «γενναίας» υποτίμησης του πέσο, οι εξαγωγές έγιναν φθηνές και ο τουρισμός αυξήθηκε, οδηγώντας την οικονομία στην επανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς της. Επίσης λόγω της αύξησης της τιμής της σόγιας στην παγκόσμια αγορά, καθώς και άλλων προϊόντων (κρέατα-δημητριακά), που προκλήθηκε από την ανάπτυξη της Κίνας, υπήρξε μαζική εισροή κεφαλαίων στην οικονομία της χώρας, που υπήρξε τονωτική ένεση, οδηγώντας την σε επανεκκίνηση.

Το 2003 ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρχνερ, μετά από περίοδο φοβερής πολιτικής αστάθειας και κοινωνικής εξαθλίωσης, λόγω της εφαρμογής των προγραμμάτων του ΔΝΤ, κήρυξε μονομερή στάση πληρωμών, υποτίμησε περαιτέρω το πέσο κατά 28% και εθνικοποίησε σημαντικούς τομείς της οικονομίας, αρνούμενος την αναγνώριση του δημόσιου χρέους. Το επιχείρημά του ήταν ότι το χρήμα που δανείσθηκε η χώρα δεν χρησιμοποιήθηκε προς όφελος του λαού, αλλά διοχετεύθηκε στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων. Μια ομάδα εξουσιοδοτημένων από τον ΟΗΕ επιθεωρητών, αφού έλεγξαν το περιεχόμενο του χρέους, έκριναν ότι το μεγαλύτερο μέρος δεν μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμο. Το 2005, μετά από σειρά σκληρών διαπραγματεύσεων, η χώρα κατόρθωσε να επιτύχει την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους προς τους ιδιώτες επενδυτές με έκπτωση της τάξης του 25%-35% της αρχικής ονομαστικής αξίας των ομολόγων, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής (μέσω ανταλλαγής των παλαιών ομολόγων με νέα μικρότερης αξίας και μεγαλύτερης διάρκειας).

Σε αντίθεση με τους ιδιώτες επενδυτές, το ΔΝΤ κράτησε αρχικά σκληρή στάση μη αποδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευση των όρων του δανείου του. Μετά όμως από πολύμηνες σκληρές διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ, έγινε κατορθωτή η περικοπή του 70% του χρέους του και συμφωνήθηκε η αποπληρωμή του υπολοίπου με δεσμευτικούς όρους. Το Δεκέμβριο του 2005, ο Κίρχνερ ανακοίνωσε ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας επαρκούσαν για την κάλυψη των υποχρεώσεών της και το 2006, εκμεταλλευόμενη η χώρα τα πλεονάσματα λόγω της οικονομικής ανάπτυξης, αποπλήρωσε με το ποσό των 9,5 δισ. δολαρίων το χρέος της προς το ΔΝΤ.

Την περίοδο εκείνη το ΔΝΤ, λόγω της παταγώδους αποτυχίας του τόσο στην περίπτωση της Αργεντινής όσο και σε εκείνη της κρίσης της Ν.Α. Ασίας, υπέστη φοβερή απαξίωση και κόντεψε να παύσει να υφίσταται, ώσπου η κρίση της Ελλάδας και των λοιπών χωρών της Ευρωζώνης το κατέστησε ξανά ενεργό στη διεθνή οικονομική πραγματικότητα. Με αφορμή την κήρυξη επιλεκτικής χρεοκοπίας από τους περιώνυμους διεθνείς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης τον Αύγουστο του 2014, λόγω άρνησης υποταγής της χώρας σε μια παράλογη απόφαση αμερικάνικου δικαστηρίου που δικαίωσε ένα αμοιβαίο κεφάλαιο-«γύπα» το οποίο αρνήθηκε να αποδεχθεί τη συμφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των διεθνών επενδυτών με τη χώρα, να επισημάνουμε ότι αν και είναι αποκλεισμένη από τις διεθνείς ομολογιακές αγορές από τότε, αναπτύσσεται ταχύτατα με κατά κεφαλή ΑΕΠ 14.760 δολάρια το 2013 έναντι 3.285 δολαρίων το 2002, με τελευταίους ρυθμούς ανάπτυξης 8,9% το 2011, 1,9% το 2012 και 3,5% το 2013, έχοντας βρει αλλού χρηματοδότες των επενδυτικών της σχεδίων (BRICS και ειδικότερα Κίνα και Ρωσία), και συνολικό δημόσιο χρέος που ανέρχεται σε μόλις 44% του τρέχοντος ΑΕΠ της με περίπου 70% αυτού να είναι σε πέσος και ευρώ και όχι σε δολάρια.

2. Ο Ισημερινός-Εκουαδόρ: Με πρωτοβουλία του σημερινού πρωθυπουργού Ραφαέλ Κορέα, πρώην υπουργού Οικονομικών και προέδρου της χώρας, που επέστεψε στην εξουσία το 2007, κάλεσε το ΔΝΤ για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Δεν προέβη σε άρνηση πληρωμής του χρέους αμέσως, αλλά ξεκίνησε τη διαδικασία του διεθνούς λογιστικού ελέγχου με τη συγκρότηση διακομματικής επιτροπής υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας με τη συμμετοχή ενός ανώτερου κληρικού και τη συνεργασία Μη-κυβερνητικής Οργάνωσης, ξένων οικονομολόγων και νομικών αυξημένου κύρους. Έπειτα από σχεδόν ένα έτος εργασίας, η επιτροπή λογιστικού ελέγχου συνέστησε στην κυβέρνηση του Ισημερινού να κηρύξει στάση πληρωμών για τα 3,2 δισ. δολάρια εξωτερικού χρέους, που αφορούσαν στα λεγόμενα «διεθνή ομόλογα» (Global Bonds), που έληγαν το 2012, το 2015 και το 2030 και ήταν αποτέλεσμα προηγούμενης αναδιάρθρωσης χρέους το 2000, μετά τη στάση πληρωμών του 1999.

Ο Κορέα, ακολουθώντας τη σύσταση της επιτροπής και επικαλούμενος συγκεκριμένες σκανδαλώδεις συμβάσεις, κήρυξε στάση πληρωμών το Δεκέμβριο του 2008. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που υποστήριξε την επιλογή του και αναγνώρισε το δικαίωμα της χώρας να μην αποπληρώσει χρέη που δημιουργήθηκαν από προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις.

Οι ρίζες της κρίσης χρέους του Ισημερινού, ανάγονται στην περίοδο 1976-1979, όταν το τότε δικτατορικό καθεστώς της χώρας συνομολόγησε χρέος 3,4 δισ. δολαρίων. Τα 2/3 του χρέους αυτού κατευθύνθηκαν στη χρηματοδότηση στρατιωτικών εξοπλισμών. Μόνο το 2007, ο Ισημερινός πλήρωνε περισσότερα από 1,75 δισ. δολάρια για την εξυπηρέτηση του χρέους, περισσότερα από όσα η κυβέρνηση δαπάνησε για την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, την κατοικία, την αστική ανάπτυξη και το περιβάλλον μαζί. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους κατέληξε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Όπως ότι εκπρόσωποι των τραπεζών Smith Barney (ανήκει σήμερα στη Citigroup) και JP Morgan προχώρησαν σε αναδιάρθρωση χρέους το 2000 χωρίς την έγκριση της χώρας, χρεώνοντας επιτόκια 10% και 12%. Απέδειξε επίσης ότι υπήρξαν παρατυπίες στην έκδοση ομολόγων, που έρχονταν σε αντίθεση ακόμη και με αυτούς τους κανονισμούς της πανίσχυρης Αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Ακόμη οι συμφωνίες έκδοσης ομολόγων δεν ήταν σύννομες με το Σύνταγμα της χώρας και οι ανάδοχοι της έκδοσης είχαν ασυλία έναντι οποιωνδήποτε ζημιών που είχαν σχέση με την έκδοση των «διεθνών ομολόγων», απαλλάσσοντάς τους από οποιαδήποτε έκθεση σε κίνδυνο.

Η απόφαση στην αρχή προκάλεσε κάποιες αναταράξεις στις διεθνείς αγορές, χωρίς όμως ιδιαίτερη συνέχεια, όπως σε άλλες κρίσεις ομολόγων, π.χ. αυτήν του Μεξικού το 1994. Η στάση πληρωμών του Κορέα, συνοδεύθηκε από αναδιάρθρωση χρέους (το Εκουαδόρ θα πληρώσει 35 σεντς για κάθε δολάριο χρέους) και βέβαια από ριζική αναθεώρηση του οικονομικού προσανατολισμού της χώρας, με έλεγχο επί των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.

Ο Ισημερινός αποκλείσθηκε από τις αγορές, συνήψε ωστόσο διμερείς συμφωνίες δανεισμού με την Κίνα ύψους 3 δισ. δολαρίων, με αντάλλαγμα τις εξαγωγές πετρελαίου και τη χρηματοδότηση ενός υδροηλεκτρικού έργου. Χωρίς βέβαια να έχουν λυθεί τα οξύτατα προβλήματα φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, η οικονομία της χώρας αναπτύχθηκε κατά 4,5% τα δύο πρώτα έτη της διακυβέρνησης Κορέα, με ανάλογη συνέχεια, παρά τη διεθνή οικονομική ύφεση-κρίση.

3. Η Γερμανία: Με τη συμφωνία για το γερμανικό δημόσιο χρέος, που υπογράφηκε και από την Ελλάδα, στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 επί καγκελαρίας Κόνραντ Αντενάουερ, 32 χώρες και οι ΗΠΑ δέχθηκαν τη διαγραφή-απομείωση της ονομαστικής αξίας του διακρατικού δημόσιου χρέους κατά 63%. Το υπόλοιπο χρέος διευθετήθηκε με ευνοϊκούς όρους βάσει της ίδιας συμφωνίας (πληρωμή σε γερμανικό νόμισμα, επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής, καθορισμός «πλαφόν» στα ποσά που κατέληγαν για την εξυπηρέτησή του με ρήτρες ανάπτυξης, χαριστικά επιτόκια της τάξης του 0%-0,5%), που η Γερμανία αποπλήρωσε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Επιπλέον συμφωνήθηκε η αναστολή αποπληρωμής των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα (κατοχικό υποχρεωτικό δάνειο) μέχρι την επανένωση της Γερμανίας...

Ο Καλλίνικος Νικολακόπουλος είναι Οικονομολόγος - αναλυτής πληροφοριακών συστημάτων

Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο «RProject»

Πηγή: «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ - Ε.ΠΑ.Μ.»