Τώρα είναι η δική μας η σειρά!

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Δανείζομαι αυτή τη φράση από πρόσφατη ομιλία του Δημήτρη Καζάκη, αφού αυτή πλέον είναι η φράση που περιγράφει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την ουσία της περιόδου που εισήλθαμε. Μετά την κατάρρευση και της τελευταίας αυταπάτης που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει στον κόσμο, ότι δηλαδή, ήταν δυνατή η -θετική για το λαό και τη χώρα- επίλυση του ελληνικού προβλήματος μέσω ενός «έντιμου» συμβιβασμού με τους επονομαζόμενους θεσμούς της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει, ότι δεν ξέρει, ότι μπορεί να ελπίζει μέσα στο καθορισμένο ασφυκτικό πλαίσιο.

Ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο που και η μικρότερη διαφοροποίηση από τη βούληση των δανειστών οδηγεί σε μεγαλύτερους εκβιασμούς, σε περισσότερο εξευτελισμό και την καταρράκωση κάθε έννοιας της ίδιας της λογικής. …

Πέντε χρόνια τώρα ζούμε τον παραλογισμό μιας βαθιάς κρίσης που μαστίζει τη χώρα, προκειμένου να διασωθούν μια χούφτα τραπεζιτών, μια δράκα παρασιτούντων ολιγαρχών και ένα συνονθύλευμα εξωνημένων πολιτικών, που έχουν παραδώσει τη χώρα έρμαιο σε κάθε ξένο τύραννο. Μια προσπάθεια σωτηρίας ενός καθεστώτος αντιδημοκρατικής επιβολής, ξένης επιβουλής, με κόστος τη μετατροπή της χώρας σε μια αποικία χρέους, χωρίς εθνική κυριαρχία, με ένα λαό εξαθλιούμενο συστηματικά, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα. Μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το άσπρο - μαύρο από τις δωσιλογικές -πρωτοφανούς εθελοδουλίας- κυβερνήσεις, η καταστροφή, ως σωτηρία και οι επικυρίαρχοι τοκογλύφοι ως «αλληλέγγυοι» εταίροι. Εταίροι, φίλοι και σύμμαχοι, που περίπου τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη που έσπευσαν να μας «βοηθήσουν» τη δύσκολη στιγμή και με τους οποίους οφείλουμε να προχωρούμε πάντα, έστω και μετά από «σκληρή» διαπραγμάτευση σε κάθε είδους «έντιμο» συμβιβασμό, βαφτίζοντας κάθε φορά το κρέας - ψάρι, προκειμένου οι τελευταίοι να «ξεδιπλώσουν» την έμπρακτη «αλληλεγγύη» τους, με τα γνωστά μέχρι τώρα καταστροφικά αποτελέσματα….

Τις προάλλες είχαμε επέτειο.

Ήταν 23 Απρίλη το 2010 που ο τότε εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Β’ -σχεδόν περιχαρής- μας ανακοίνωσε από το Καστελόριζο με φόντο βαρκούλες ν’ αρμενίζουν, ότι η χώρα προκειμένου να αποφύγει ένα πιστωτικό γεγονός όφειλε να αποταθεί στους φίλους και εταίρους μας στην Ευρώπη και να ζητήσει τη βοήθεια και την αλληλεγγύη τους, υπογράφοντας τα περίφημα μνημόνια κατανόησης.

Δεν θα σταθώ στο τι σήμανε για τη χώρα, αλλά και για κάθε ένα ξεχωριστά από εμάς αυτή η βοήθεια και η αλληλεγγύη των φίλων και των εταίρων μας, που όλως τυχαίως είναι και οι δανειστές μας.

Το ξέρουμε πια όλοι πολύ καλά αφού το εισπράξαμε και συνεχίζουμε με επιταχυνόμενο ρυθμό να το εισπράττουμε όλοι.

Θα ήταν περιττό να αναφερθούμε ξανά στα δύο εκατομμύρια ανέργους, στα 350.000 λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην κατάρρευση των εισοδημάτων από μισθούς και συντάξεις, στην παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτή καταγράφεται στις επίσημες εκθέσεις των διεθνών οργανισμών και του ΟΗΕ, στις χιλιάδες αυτοκτονίες, στη διάλυση κάθε δομής πρόνοιας και υγείας, στις συνεχείς παραβιάσεις του Συντάγματος, στην απεμπόληση κάθε ασυλίας του ελληνικού κράτους και τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους.

Ούτε χρειάζεται να επαναληφθεί εδώ, για μια ακόμα φορά, ότι μπήκαμε στα μνημόνια με τα περίφημα σπρέντς στις 600 μονάδες και σήμερα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά αυτά βρίσκονται εκεί ψηλά στα ουράνια. Όλοι γνωρίζουμε ότι το χρέος εκτοξεύθηκε από το 120% το 2010 στο 180% του ΑΕΠ σήμερα.

Όλα αυτά είναι γνωστά. Ωστόσο πλανάται ένα ερώτημα πως είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός με όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και 5 χρόνια να μην αντιδρά; Πως είναι δυνατό ν δέχεται αδιαμαρτύρητα ένα τόσο μεγάλο ψέμα και με βάση αυτό να οδηγείται σε αργό θάνατο και να μην το αντιλαμβάνεται;

Νομίζω ότι αδικούμε και τον ελληνικό λαό, αλλά και την αλήθεια, ισχυριζόμενοι ότι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει αντίδραση.

Ο κόσμος -παρά τα αντίθετα λεγόμενα- από την πρώτη στιγμή αντέδρασε για να υποστεί την πιο σκληρή καταστολή, τόσο σε ψυχολογικό, όσο όμως και σε πραγματικό -φυσικό- επίπεδο.

Όλοι θυμόμαστε τους νεκρούς της Μαρφίν. Όμως ο κόσμος κατάφερε να ξαναβγεί στους δρόμους και στις πλατείες μαζικά και για καιρό παρά την άγρια καταστολή, τα χημικά, το ξύλο, τις συλλήψεις.

Και τελικά κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, να υποχρεώσει τον Παπαδήμο σε εκλογές και το ίδιο δυο χρόνια μετά την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων.

Πήρε μάλιστα ένα κόμμα του 4% και το έκανε αξιωματική αντιπολίτευση και σήμερα κυβέρνηση.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της δράσης του λαού που έστω περισσότερο παθητικά και λιγότερο ενεργητικά -τουλάχιστον όσο θα θέλαμε εμείς και οι συνθήκες απαιτούσαν-, αμφισβήτησε όμως, αντέδρασε και οδήγησε τα πράγματα εδώ που βρίσκονται σήμερα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Όμως και παρά αυτές τις δράσεις και τις επιτυχίες σε τακτικό επίπεδο, στο γενικότερο εποικοδόμημα τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και η μέγγενη σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω μας, αφού το θηρίο αποδεικνύεται πολυπλόκαμο και με πολλά κεφάλια.

Αυτό σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη το ίδιο και περισσότερο άγριος από πριν και ότι οι πιο σκληρές μάχες βρίσκονται μπροστά μας.

Ίσως πολλοί με την εκλογή της νέας κυβέρνησης να επαναπαύτηκαν και προσπαθούν να βολευτούν με την ιδέα ενός «έντιμου» συμβιβασμού. Πόσο έντιμος όμως μπορεί να είναι ένας συμβιβασμός που αφορά στη ζωή όλων μας;

Κι εδώ ακριβώς είναι που ξεκινάει ένας νέος κύκλος σκληρής πνευματικής, ηθικής και ψυχολογικής καταστολής:

Δεν γίνεται τίποτα, αν δεν συμβιβαστούμε μας περιμένει το χάος και η καταστροφή.

Η επίτευξη συμφωνίας με τους «θεσμούς» είναι πια ο νέος μας εθνικός στόχος, που απαιτεί κάθε θυσία. Η υποταγή και ο εξευτελισμός γίνονται για μια ακόμα φορά συνώνυμο του πατριωτισμού.

Όσοι αντιδρούν γίνονται γραφικοί και δακτυλοδεικτούμενοι ως εχθροί του λαού. Πολύ χειρότερα τώρα με την «πρώτη φορά αριστερά», όπου ο καθένας που αντιδρά, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής, ακροδεξιός ακόμα και φασίστας, που υπονομεύει τη νέα μεγάλη πατριωτική προσπάθεια για τη με κάθε θυσία -δική μας βέβαια- παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Ας είναι….

Είχα την ευκαιρία πέρσι τον Ιούλιο να εκπροσωπήσω το ΕΠΑΜ σε μια μεγάλη εκδήλωση που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να δημιουργηθεί ένα πλατύ μέτωπο ενάντια στο ξεπούλημα της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ, που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Εκεί αναπτύσσοντας τις θέσεις του ΕΠΑΜ απευθύνθηκα ευθέως στον κ. Τσίπρα και αφού διαβεβαίωσα για την πρόθεση του μετώπου για ολόθερμη στήριξη ανάλογων πρωτοβουλιών από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, τον ρώτησα και του ζήτησα να απαντήσει καθαρά μέχρι που ήταν διατεθειμένος να φτάσει. Επειδή κατά τη γνώμη μου, αλλά και την άποψή όλου του ΕΠΑΜ, ανεξάρτητα από προθέσεις τίποτα δεν μπορεί να γίνει θετικό εντός του πλαισίου της ευρωένωσης και του χρεοκρατικού καθεστώτος που μας επιβλήθηκε.

Απάντηση δεν πήρα. Ούτε υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όταν, έκτοτε, πολλές φορές και σε κάθε ευκαιρία διατυπώναμε την άποψή μας, ότι εάν και εφ’ όσον ήταν ειλικρινείς στις προθέσεις τους, σύντομα αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας θα ερχόντουσαν να αντιμετωπίσουν το πραγματικό δίλημμα δηλαδή την απόφαση εφαρμογής του προγράμματός τους ερχόμενοι σε ρήξη με το καθεστώς, ή την τελική τους υποταγή.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.

Φαίνεται όμως, ότι η κυβέρνηση έχει πάρει τις αποφάσεις της οριστικά. Ενδεχομένως να τις είχε πάρει πολύ πριν τις εκλογές. Επειδή είναι αδύνατο τρείς μήνες μετά τις εκλογές να τρέφει ακόμα αυταπάτες, ότι μπορεί να προχωρήσει χωρίς ρήξη με τους δανειστές. Φαίνεται ότι αυτό που τώρα ψάχνει να βρει είναι το κατάλληλο «περιτύλιγμα» για την υπαναχώρηση και την πλήρη υποταγή κι ας πάει και το παλιάμπελο….

Μακάρι να καταλαβαίναμε λάθος, όντας βιαστικοί όπως πολλοί μας κατηγόρησαν, αλλά δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.

Γι’ αυτό το ερώτημα που τότε είχα θέσει, δηλαδή μέχρι που είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε δεν αφορά πλέον στην κυβέρνηση, αλλά όλους εμάς. Τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και όλους μαζί!

Ας αναρωτηθούμε όλοι μέσα μας κι ας δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση. Μέχρι που είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε;

Γιατί το δίλημμα είναι πλέον δικό μας. Δεν υπάρχει μέση λύση.

Ή σκύβουμε το κεφάλι, μοιραίοι κι άβουλοι να περιμένουμε την καταστροφή, ελπίζοντας όπως λέει ο ποιητής σε κάποιο θάμα, που δεν πρόκειται όμως να έλθει, ή να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να οδηγήσουμε στη μόνη λύση που μπορεί να μας βγάλει σε ήρεμα νερά.

Στη λύση που εδώ και πέντε χρόνια ο Δημήτρης ο Καζάκης -αλλά και άλλοι- προτείνουν σαν τη μοναδική ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο και γι’ αυτόν το λαό.

Μονομερή διαγραφή του χρέους τώρα με ταυτόχρονη έξοδο από το ευρωσύστημα και δημόσιο χρήμα με καθιέρωση Εθνικού κρατικού νομίσματος.

Μα είναι εύκολο θα ρωτήσει κάποιος;

Τίποτε στη ζωή δεν είναι εύκολο. Μα σας διαβεβαιώ ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι τώρα. Είναι να το πάρουμε απόφαση. Άπαξ και συμβεί αυτό τα πάντα πλέον γίνονται εξαιρετικά απλά!

Πολλοί αναρωτιούνται πως μπορεί να γίνουν όλα αυτά.

Η απάντηση είναι απλή. Με πολύ καλά επεξεργασμένο σχέδιο.

Υπάρχει αυτό το σχέδιο;

Βεβαίως και υπάρχει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πέντε ολάκερα χρόνια εργαζόμαστε πάνω σ’ αυτό.

Άλλοι ρωτούν εντάξει αλλά ποιος θα το κάνει;

Κι εδώ η απάντηση είναι απλή.

Προφανώς δεν μπορούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο σχέδιο όλοι αυτοί που μας έφτασαν σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε κανείς άλλος από δαύτους.

Φοβάμαι όμως ότι ούτε αυτή η κυβέρνηση έχει τα φόντα να προχωρήσει στην υλοποίηση ενός ανάλογου σχεδίου, εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της και στον εθνομηδενισμό της.

Ποιοι λοιπόν θα προχωρήσουν με αυτή τη λογική και σ’ αυτή τη λύση;

Μα όλοι εμείς που δουλέψαμε πάνω σ’ αυτή τη λύση, όλοι εμείς που την πιστέψαμε και τέσσερα χρόνια τώρα δίνουμε τη μάχη για να την κάνουμε γνωστή.

Εμείς λοιπόν το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και ο Δημήτρης Καζάκης επικεφαλής. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα το κάνουμε μαζί με όλους τους δημοκράτες και πατριώτες πολίτες.

Επειδή εμείς ξέρουμε,

επειδή εμείς θέλουμε,

επειδή εμείς μπορούμε!

Κανείς δεν πρέπει να λείψει απ’ αυτή την πορεία προς το μέλλον.

Καλούμε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες στην πιο πλατιά συμπαράταξη με το ΕΠΑΜ το Δημήτρη Καζάκη και τον κοινό μας αγώνα.

Γιατί το καθήκον όλων μας είναι η Ελπίδα.

Γιατί η ελπίδα όλων μας είναι η Ανάγκη των καιρών.

Επειδή τώρα ήρθε η δική μας η σειρά να κάνουμε την Ανάγκη Ιστορία!

(Σ.Σ. το κείμενο αυτό αποτελεί -εν μέρει- τη γραπτή αποτύπωση του λόγου που εκφώνησε ο αρθρογράφος στην εκδήλωση για το Εθνικό Νόμισμα στην Πάτρα στις 27 Απριλίου 2015).