Προσοχή: όταν αναφέρω παρακάτω τον όρο "ενταγμένος" δεν εννοώ απλά κομμουνιστής, αριστερός, εθνικιστής, δεξιός ή καθεστωτικός. Εδώ μιλάμε για δογματικά ενταγμένους σε κάποιον οργανισμό μόνο!
Ευτυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των μη ενταγμένων βαθειά και επίσημα, δεν παρουσιάζουν τα ίδια προβλήματα.
Περνώντας λοιπόν μερικές ώρες, προσπαθώντας να ξεπεράσω το σοκ που έλαβα για μια ακόμη φορά από το επίπεδο πνευματικής λοβοτομής που διαπίστωσα, κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα:
Για κάποιους, απαγορεύονται οι χρήσεις κάποιων ορολογιών.
Μιλάς με ενταγμένους αριστερούς;
Μιλάς με αριστερούς και έκανες το "λάθος" ως απλός πολίτης, ή ως κάποιος που τολμά να είναι ανένταχτος ιδεολογικά:
Τότε να ξέρεις ότι υπάρχουν όροι που απαγορεύονται πρακτικά να χρησιμοποιηθούν σε τέτοιες συζητήσεις από την πλευρά σου, όπως: Λαός, κόσμος, εργάτης, αστός, ταξικό, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία, ενότητα, κεφάλαιο, καπιταλισμός, δημοκρατία, και άλλα. Για Πατρίδα,πατριωτισμός και Έθνος, βεβαίως να μην το κάνουμε θέμα, μην κάνετε το λάθος να ξεστομίσετε κάτι τέτοια. Δεν είναι ότι δεν μπορείτε να αναφέρετε αυτούς τους όρους επειδή στο επιβάλλει κάποιος βέβαια, είναι επειδή είναι για εσάς αδύνατον να τους καταλάβετε. Μιλάς για Λαό, ζητάς την ενότητα του; Μήπως τολμάς να τον διαχωρίζεις και σε ομάδες άλλες εκτός από τους εργάτες και όλους τους υπόλοιπους; Π.χ. Γυναίκες/Άνδρες; Ζητάς ο Λαός να αντισταθεί ή να αντιδράσει; Πως τολμάς; Είσαι λάθος, εξ ορισμού! Είσαι "απολιτίκ"! Για ποιον Λαό μιλάς, προφανώς εννοείς όλους, και τους βιομηχάνους έτσι; Αφού δεν καταλαβαίνεις ή δεν αποδέχεσαι το ταξικό ή τον καπιταλισμό με τους δικούς τους όρους, είσαι κακός, τέλος.
Μιλάς με ενταγμένους εθνικιστές;
Μιλάς για παράδειγμα με μέλος της Χρυσής Αυγής και είσαι Πατριώτης, Δημοκράτης αλλά όχι εθνικιστής; Γρήγορα θα καταλάβεις, ότι πρώτα πρώτα πρέπει να είσαι εξ αίματος (ότι και να σημαίνει αυτό) Έλληνας. Αλλιώς οι ιδέες σου δεν έχουν αξία. Μετά, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τους όρους δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία, χριστιανισμός, εργάτης, ταξικό, κράτος και άλλα. Δεν θα τις αποδεχθούν, ή στην καλύτερη περίπτωση, θα σου πουν ότι δεν τους καταλαβαίνουμε με τον ίδιο τρόπο. Θέλεις να υπερασπιστείς την Πατρίδα ή το Έθνος με όρους διαφορετικούς από τους δικούς τους; Τότε τώρα ή κάποια στιγμή σύντομα, θα γίνεις εχθρός του.
Μιλάς με ενταγμένους "καθεστωτικούς";
Μιλάς σε "καθεστωτικό" και είσαι αντίθετος με όλα αυτά που κάνουν; Τότε σίγουρα γι αυτούς, δεν έχεις καταλάβει πολλά πράγματα. Και αφού δεν τα έχεις καταλάβει, καλύτερα να μην τα αναφέρεις. Μην αναφέρεις λέξεις όπως "κεφάλαιο", "τοκογλύφος","καπιταλισμός" κλπ, είναι ντροπή να δείχνουμε τόσο "αριστερό" ή λαϊκιστικό πρόσωπο στους "εταίρους" μας όταν αυτοί είναι έτοιμοι να μας "βοηθήσουν" και μας "βοηθούν" ήδη τόσο πολύ... Μην αναφέρεις λέξεις όπως δημοκρατία, δικαιοσύνη κλπ. Αυτά τα λύσαμε με την μεταπολίτευση, πολίτευμα έχουμε, αυτά δεν αλλάζουν πλέον... Μην αναφέρεις λέξεις όπως αποκρατικοποίηση, ανάπτυξη, επενδύσεις, κλπ. Αυτά τα έχουν αναλάβει οι ειδήμονες... Εσύ απλώς κάτσε εκεί στην άκρη και δέξου τα όλα, όπως ακριβώς στα σερβίρουν.
Για κάποιους άλλους βέβαια, επιτρέπονται όλοι οι όροι...
Όχι για σένα βέβαια. Εσύ δεν ξέρεις, εσύ δεν έχεις καταλάβει! Ας δούμε μερικά παραδείγματα, παρμένα από πραγματικές συζητήσεις:
Είσαι ενταγμένος "αριστερός"?
Τότε μπορείς να μιλάς για όποιες ομάδες του Λαού θέλεις και να βγαίνεις έξω να φωνάζεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι απολιτίκ, εσύ εξ' άλλους είσαι "αριστερός"! Μπορείς να μιλάς για επενδύσεις, για κρατικοποιήσεις, για εργάτες, για ταξικά, για σοσιαλισμό, για καπιταλισμό. Μπορείς να μιλάς για σχεδόν ότι θέλεις. Μπορείς επίσης να μιλάς άφοβα, για τον Λαό, και να ζητάς να ενωθεί. Κανένα πρόβλημα. Σου ξέφυγε και μίλησες για Πατρίδα; Δεν πειράζει! Ότι και να πεις είναι "βαπτισμένο". Ότι και να πεις, είναι "αγνό". Τώρα αν ανέφερες κανέναν αιρετικό όρο και ξέχασες να το ξεκαθαρίσεις, εννοείται, ότι το λες ΠΑΝΤΑ ταξικά! Όλα εντάξει, ότι και να πεις, όποιον όρο και να χρησιμοποιήσεις, δεν υπάρχει κανένα θέμα, γιατί εσύ είσαι ενταγμένος.
Είσαι ενταγμένος εθνικιστής;
Πες ότι θέλεις, πάρε θέσεις "αριστερές", "δεξιές", "πατριωτικές", "χριστιανικές" ή και κομουνιστικές αν θέλεις. Όσο εσύ "αγωνίζεσαι" εθνικιστικά, δεν υπάρχει θέμα. Έκανες το λάθος να αναφερθείς σε δημοκρατία ή δικαιοσύνη, καλά δεν πειράζει, είναι σίγουρο ότι θα το εννοούσες με την έννοια που πρέπει και αρμόζει σε ένα κράτος "αρχής και εξουσίας". Άλλαξες την Ιστορία; Δεν πειράζει. Όσο εσύ ετοιμάζεσαι να "καθαρίσεις" την κατάσταση, μπορείς να λες ότι θέλεις.
Είσαι ενταγμένος "καθεστωτικός";
Μπορείς να μιλάς άφοβα για ότι θέλεις, οικονομία, κεφάλαια, επενδύσεις, κράτος, δημοκρατία, δικαιοσύνη, όλα μπορείς να τα αναφέρεις, αρκεί... Αρκεί βέβαια να να υποστηρίζεις το καθεστώς ανεγκέφαλα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Πες ότι θέλεις, δείξε και την διαφωνία σου ή ανησυχία σου ρε παιδί μου αν χρειαστεί! Μπορείς μάλιστα να βάλεις ακόμα και το προσωπείο του αριστερού! Όλα χωράνε στο καθεστώς, αρκεί να το υποστηρίζεις. Και όσο λοιπόν υποστηρίζεις αυτά που κάνει το καθεστώς, είσαι μιά χαρά, συνέχισε να λες ότι θέλεις. Αρκεί να αποδέχεσαι ότι σου υπαγορεύουν με πίστη και υπομονή. Ακόμα και αν είναι θανατηφόρα.
Βλέπουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ αυτών των "άκρως διαφορετικών" ομάδων;
Βλέπουμε ότι ισχύουν άλλοι κανόνες για τους ενταγμένους, και άλλοι για τους ανένταχτους. Βλέπουμε επίσης, ότι αν κάποιος είναι ενταγμένος, έχει μια μεγάλη ελευθερία στο πως θα εκφραστεί. Αλλά και ότι αν είναι κάποιος ανένταχτος, τότε θα αντιμετωπιστεί με καχυποψία ή ακόμα και με μη παραδοχή των θέσεών του, ακόμα και αν αυτός θέτει κοινά αποδεκτές ιδέες. Βλέπουμε μια τουλάχιστον έμμεση στάση, όπου ο ενταγμένος θεωρεί τον ανένταχτο ως "αμύητο" στις αλήθειες του ενταγμένου, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πιθανότητα σχέσης σε οποιοδήποτε επίπεδο, εκτός και αν οι αλήθειες αυτές γίνουν απολύτως παραδεκτές πρακτικά και με όρους. Δεν αρκεί δηλαδή ο ανένταχτος να παραδεχτεί λεκτικά κάποιες θέσεις έτσι απλά. Για να γινει αποδεκτός, θα πρέπει να περάσει ένα πλήρες και χρονοβόρο στις περισσότερες περιπτώσεις "τελετουργικό μύησης".
Βλέπουμε δηλαδή έναν σεκταρισμό, ο οποίος διακατέχει την όποια αντίδραση του ενταγμένου, άσχετα με το τι λέει ο ανένταχτος. Θα πρέπει ο ανένταχτος να "μυηθεί" πρώτα, να γίνει "μέλος", και μέσα από κάποια χρονική περίοδο, να αποδείξει ότι πλέον εντάχθηκε. Έτσι το αποτέλεσμα είναι τα γνωστά μας μαγαζάκια από τα μικρότερα κομματα. Για το καθεστώς, βλέπουμε και την άκρατη δικτατορική καταστολή και την αποδοχή του ως αναγκαίο έστω, κακό.
Βλέπουμε από όλους τους στην ουσία, το δόγμα "αν δεν είσαι μαζί μας, τότε είσαι εναντίον μας". Όλοι τους όμως, ξέχασαν το αίσθημα του συνόλου του Λαού. Ή μάλλον, δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που τους ενδιαφέρει, ακόμα και σήμερα εν μέσω τραγικότατων καταστάσεων, είναι το δικό τους "μετερίζι" και δικός τους σκοπός. Τα άλλα "μετερίζια" και οι άλλοι στόχοι, ας είναι ότι θέλουν. Άσχετα αν ο Λαός αποζητά απεγνωσμένα να ενωθεί επιτέλους ενάντια στην αδικία και έχει πλέον απολύτως κοινά συμφέροντα. Ο λόγος που σκέπτονται έτσι, είναι η κοινή τους θέση: Ότι η δικιά τους ιδεολογία, είτε αυτή είναι αριστερή, ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη ή απλά ραγιαδισμός, είναι απολύτως πιο σημαντική από την συνολική θέληση του Λαού ή οποιαδήποτε άλλη αξία.
Υπάρχει όμως και μια ομοιότητα πρακτική που απορρέει από όλα αυτά, για εμένα πολύ ουσιαστική, γιατί επιρεάζει την πραγματικότητά μας. Ας κάνουμε ένα ερώτημα:
Τι θα γινόταν αν θέλαμε για παράδειγμα, πάση θυσία να αγωνιστούμε για βασική δικαιοσύνη και προφανέστατα κοινά συμφέροντα μαζί έναν τέτοιον ενταγμένο άνθρωπο; Αν λόγου χάριν, θέλαμε να πάρουμε μια θέση, να δούμε δηλαδή ΠΩΣ ακριβώς θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε σε οποιοδήποτε επίπεδο, χωρίς καταστροφικές διαφωνίες δηλαδή, με ένα τέτοιο άτομο για έναν κοινό σκοπό ή συμφέρον, τότε σε ποια κατάσταση ακριβώς καταλήγει κανείς αν κάνει όλες τις παραχωρήσεις που θα χρειαστεί να κάνει;
Νομίζω ότι είναι φανερό, αλλά ας το δούμε επί μέρους και πρακτικά για μερικές κατηγορίες:
- Είναι δυνατόν να είσαι συνεργαστείς "πολιτικά" ή κοινωνικά με έναν ενταγμένο "αριστερό" αν εσύ είσαι ανένταχτος; Η απάντηση είναι όχι. Θα πρέπει να "μυηθείς" και αποδεχθείς την "ιδεολογία" του πρώτα. Θα πρέπει να ενωθείς με το δικό του μπλοκ και να συμφωνήσεις σε όλα.
- Είναι δυνατόν να είσαι συνεργαστείς "πολιτικά" ή κοινωνικά με έναν ενταγμένο "εθνικιστή" αν εσύ είσαι ανένταχτος; Η απάντηση είναι όχι. Θα πρέπει να αποδεχθείς την "ιδεολογία" του και τις πρακτικές του, όσο και αν η συνείδησή σου ή το αίσθημα δικαιοσύνης σου, σου υπαγορεύει το αντίθετο.
- Είναι δυνατόν να είσαι συνεργαστείς "πολιτικά" ή κοινωνικά με έναν ενταγμένο "καθεστωτικό" αν εσύ είσαι ανένταχτος; Η απάντηση είναι όχι. Θα πρέπει να αποδεχθείς την "ιδεολογία" του και τις πρακτικές του, όποιες και όσο ολέθριες και αν είναι αυτές. Και θα πρέπει να συνεργαστείς, αποδεχόμενος το σάπιο πολιτικό-οικονομικό σύστημα πλήρως και να το νομιμοποιήσεις.
Οι γενικές και κοινές διαπιστώσεις όμως εδώ είναι πιο αποκαλυπτικές
Στο πείραμα μας λοιπόν, η στόχος είναι η συνεργασία για έναν κοινωνικά ή "πολιτικά" κοινό σκοπό με κοινό συμφέρον. Τι θα πρέπει να κάνει κάνεις, τι θα πρέπει να θυσιάσει κανείς, για να συνεργαστεί με τέτοιους ενταγμένους, άσχετα από την ιδεολογία τους; Οι επί μέρους πρακτικές απαντήσεις μας δίνουν και τις γενικές:
- Πρώτον, θα πρέπει να συμφωνήσεις δογματικά σε ΟΛΑ αυτά που σου λένε, και όχι με κριτική διάθεση. Γιατί πολύ απλά αν θέσεις κριτική σε κάτι που δεν έπρεπε και δεν μπορέσεις να το καταλάβεις έγκαιρα, θα σε "πετάξουν έξω". Αποτέλεσμα: Συνεργασία τέλος.
- Δεύτερον, όσο εσύ θα υποκρίνεσαι ότι συμφωνείς με όλα , θα πρέπει να ενταχθείς μαζί τους. Αν δεν ενταχθείς μαζί τους, τότε σημαίνει ότι έχεις διαφωνίες. Αποτέλεσμα: Συνεργασία τέλος.
- Τρίτον, δεν μπορείς να εισάγεις αιρετικές ιδέες, ακόμα και αν είναι από άγνοιά σου. Οπότε καλό είναι να μην μιλάς καθόλου. Όσο και αν σε καίει μέσα σου, δεν θα μπορέσεις να ξεστομίσεις καμιά διαφωνία ή γνώμη στο επίπεδο της ιδεολογίας τους και πόσο μάλλον να θέσεις θέματα που πιθανόν να οδηγήσουν σε αμφισβήτηση από τρίτους, ακόμα και αν οι λόγοι σου έχουν βάση, γιατί πολύ απλά υπάρχει πιθανότητα να κάνεις λάθος. Αποτέλεσμα: Συνεργασία τέλος. .
- Τέταρτον, ποτέ μα ποτέ, για τα θέματα ιδεολογίας δεν θέτουμε θέμα δημοκρατίας. Για τις πρακτικές, και τα διαδικαστικά, ναι. Για τα θέματα που βρίσκονται στον πυρήνα, ποτέ. Ή συμφωνείς, ή δεν είσαι μαζί μας. Αποτέλεσμα: Συνεργασία τέλος.
- Πέμπτον, θα πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχθείς, έμμεσα ή άμεσα ότι αυτός που δεν αποδέχεται την βασική ιδεολογία, είναι ουσιαστικά εχθρός. Και με εχθρούς, το αποτέλεσμα είναι: Συνεργασία τέλος.
Τι κοινό καλό μπορεί να καταφέρει μια τέτοια ένταξη;
Εσείς τι λέτε, μπορεί μια τέτοια ένταξη σε μια "ιδεολογία" ή/και πρακτική, να οδηγήσει σε κοινό καλό; Προσωπικά, πιστεύω όχι.
Είναι δυνατόν να συμφωνήσει κανείς, έστω και στα βασικά, όταν έχει να κάνει με τέτοιες πρακτικές; Εξ ορισμού, όχι.
Σε τι ακριβώς διαφέρει κάτι τέτοιο από παρά-θρησκευτικές οργανώσεις που οδηγούν αναπόφευκτα σε ακραίες συμπεριφορές; Εξ ορισμού, τίποτα.
Τι συνεργασία και τι κοινωνικό καλό μπορεί να καταφέρει ένας οργανισμός ενταγμένων, όπου η διαφορετική γνώμη αποτελεί λόγο μη συνεργασίας; Εξ ορισμού, τίποτα.
Το "τεστ της Δημοκρατίας".
Όποιος φοβάται να περάσει την ιδεολογία του, μέσα από την "δοκιμασία του πυρός" που είναι μια πραγματική Δημοκρατική διαδικασία, είναι σαν να επικαλείται ορθότητα χωρίς όμως να έχει το θάρρος να την θέσει σε κριτική από τρίτους. Στην τελική, όποιος φοβάται να δοκιμάσει την ιδέα του, βάζοντας την στο τραπέζι για κριτική από τρίτους, εκ των πραγμάτων, δεν πιστεύει ότι η ιδεολογία του έχει αξία. Και όσο ο όλεθρος που απορρέει από τον φόβο αυτόν γιγαντώνεται, τόσο θα αναρωτιέται τι κάνει λάθος, όσο και να μην θέλει να το παραδεχθεί.
Αλλά ακόμα και αυτό, δεν έχει πλέον τόσο μεγάλη σημασία όσο το φλέγον ζήτημα του σήμερα, που πηγάζει όμως από τον φόβο να τεθεί ένα οργανωμένο κόμμα σε εσωτερική Δημοκρατική διαδικασία: Όταν ο Λαός επιζητεί απεγνωσμένα να συνεργαστεί για αλλάξουν τα πράγματα στην πιο βασική τους μορφή και εσύ ακόμα βάζεις την ιδεολογία σου πάνω από αυτήν την επείγουσα ανάγκη του, αγνοώντας τον, τότε είναι φανερό πλέον ότι δεν βοηθάς την κατάσταση, αλλά γίνεσαι μέρος του προβλήματος, για χάρη της "ιδεολογικής σου καθαρότητας". Στην ουσία, στην περίπτωση αυτή, απαγορεύουν την δημοκρατική έκφραση κοινών συμφερόντων που μπορούν να κινήσουν δυνάμεις ακόμα και εκτός του κόμματος. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι το κοινό συμφέρον θα θυσιαστεί αναγκαστικά, μπροστά στο δόγμα που βρίσκεται στον "πυρήνα".
Έτσι και οι διάφοροι ενταγμένοι, ανεξάρτητα από το σε πιο στρατόπεδο ανήκουν. Δεν επιτρέπουν, και αποφεύγουν με κάθε τρόπο, το "τεστ της δημοκρατίας", για αυτά που θεωρούν ως βασικές πρακτικές ή και τις ιδεολογίες τους. Η ελευθερία της γνώμης και της σκέψης σε αυτά τα θέματα, από την βάση τους, απαγορεύεται εξ ορισμού. Αν διαφωνείς, να φύγεις. Αν έχεις να πεις κάτι καλό, που όμως δεν ταιριάζει με αυτό που έχει οριστεί ως πυρήνα της ιδεολογίας της σέκτας, να φύγεις. Και αν τολμήσεις και το βάλεις Δημοκρατικά, να φύγεις. Αλλά και εκτός του κομματος να είσαι, πάλι, δεν συζητώ μαζί σου. Και το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι και ένας από τους κύριους λόγους που δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας. Σου λένε: Δεν παει να καίγεται ο κόσμος, αν είσαι εκτός, αν δεν είσαι 100% μαζί μου, δεν μπορώ να συνεργαστώ μαζί σου. Και ας σφάζεται ο αδύναμος, ας πεθαίνει ο κόσμος και ας καταργούνται τα βασικά δικαιώματα όλων.
Γιατί είναι το Ε.ΠΑ.Μ. διαφορετικό;
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο διαφέρει πρακτικά και πραγματικά σε όλα αυτά που ανέφερα ως εδώ. Το "τεστ της Δημοκρατίας" σε εμάς γίνεται καθημερινά. Και όμως στεκόμαστε, και μάλιστα χαίρουμε άκρας συνοχής, γιατί μας ενώνει το κοινό συμφέρον. Δεν φοβόμαστε τις Δημοκρατικές διαδικασίες. Έχουμε καταλάβει ότι χωρίς υπεύθυνους πολίτες με ελεύθερο πνεύμα και σκέψη, δεν υπάρχει αποτελεσματική Δημοκρατία και πρόοδος. Γι' αυτό και δουλεύουμε από τα κάτω. Η γνώμη και του "τελευταίου" συναγωνιστή έχει αξία. Όλοι οι "όροι" είναι αποδεκτοί και αν υπάρχουν διαφορές, τις συζητούμε. Όλες οι διαφωνίες ακούγονται. Όλες οι Δημοκρατικές ιδεολογικές αξίες είναι σεβαστές. Η κριτική, ακόμα και η αδυσώπητη κριτική επιτρέπεται. Δεν φοβόμαστε την αλήθεια ή την ελευθερία έκφρασης ή γνώμης.
Βεβαίως, έχουμε προτάγματα, και θέσεις. Αν διαφωνεί κάποιος όμως σε κάποια, τότε εξ ορισμού, δεν μπορεί να είναι μέλος. Αλλά αν συμφωνεί έστω σε μερικά από αυτά, τότε ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ και ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ την έμπρακτη συνεργασία. Συνεργασία στον δρόμο βέβαια, δηλαδή στο μέτωπο και όχι σε επίπεδο θεωρίας. ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ σε συνεχή χρόνο, και την συζήτηση με άλλους φορείς, και την συνεργασία, και την κοινή αντίσταση, έστω και αν είναι μόνο στα θέματα που συμφωνούμε. Δεν θα πούμε ποτέ όχι στον συμπολίτη που θέλει να αγωνιστεί ενάντια στο καθεστώς. Δεν θα διαχωρίσουμε τον Λαό που θέλει να αντισταθεί και να συμμετάσχει στον αγώνα, σε "δικούς μας" και "τους άλλους". Ο αγώνας είναι ένας, και ή ενωμένη συνεργασία όλου του Δημοκρατικού Λαού απολύτως αναγκαία.
Είσαι αριστερός; Έλα μαζί μας να ρίξουμε το καθεστώς απόλυτης εκμετάλλευσης!
Είσαι δεξιός; Έλα μαζί μας να ρίξουμε την Χούντα!
Είσαι ανένταχτος; Έλα μαζί μας να ανακτήσουμε την Δημοκρατία!
Θέλεις δικαιοσύνη; Έλα μαζί μας για να απαιτήσουμε δικαιοσύνη!
Θέλεις Ελευθερία; Ενώσου μαζί μας και με πράξεις και θα τα καταφέρουμε!
Θέλεις Δημοκρατία; Έλα μαζί μας να την επιβάλουμε όλοι μαζί ως Λαός!
Τα υπόλοιπα τα συζητάμε
Τα συζητάμε δηλαδή, μόλις ανακτήσουμε τα βασικά μας δικαιώματα και την ελευθερία μας. Δεν είναι η θέση αυτή χωρίς ιδεολογία. Είναι υπεράνω ιδεολογίας. Αποτελεί δηλαδή αναγκαίο προαπαιτούμενο για να έχει κανείς ιδεολογία. Δεν νοείται ιδεολογική διαφορά, η οποία να έχει οποιοδήποτε πρακτικό νόημα, όταν δεν υπάρχει ενότητα του Λαού ενάντια σε απροκάλυπτη δικτατορία. Δεν νοείται ιδεολογικός διαχωρισμός, όταν οι πολίτες έχουν μετατραπεί σε σκλάβους. Και δεν νοείται ενταγμένος ιδεολογικός αγωνιστής, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να σταματήσει την έμπρακτη και κοινή αντίσταση του Λαού σήμερα που καταρρέει το πολίτευμα.
Ιδεολογία πάνω από τα κοινά συμφέροντα;
Το ξαναλέμε λοιπόν.
Όποιος βάζει την ιδεολογία του πάνω από την Δημοκρατία και το κοινό συμφέρον, όχι μόνο θα χάσει το πρώτο και το δεύτερο, αλλά και τα βασικά του δικαιώματα ακόμα.
Αυτή η θέση είναι σήμερα ότι χειρότερο μπορεί κανείς να κάνει, αν θεωρεί ότι η ένταξή του σε ένα κόμμα θα βοηθήσει την κοινωνία. Γιατί ότι και να πιστεύει, ότι και να πρεσβεύει, αν οι πράξεις του σταματούν την σύσσωμη αντίσταση του Λαού, τότε θέτει εκ των πραγμάτων τον εαυτό του με το μέρος των επικυρίαρχων.
Σήμερα στις ημέρες κατοχής που ζούμε, είναι άκρως επιτακτικό να καταλάβουμε όλοι μας, ότι όποιος βαζει την ιδεολογία του πάνω από το κοινό συμφέρον με τον τρόπο που παρέθεσα παραπάνω, τότε δεν εργάζεται για το κοινωνικό συμφέρον πλέον. Αυτός που κάνει με λόγια ή και με πράξεις αδύνατη την ενότητα του Λαού ή βάζει φρένο σε συνεργασίες με βάση το κοινό συμφέρον, τώρα που το χρειάζεται πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, είναι μέρος του προβλήματος, ανεξάρτητα με το τι λέει και ποιες οι δηλωμένες αξίες του.
Καλή Λευτεριά!
Σ. Κατσούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου