Σαν σήμερα, το 1941, ιδρύεται το ΕΑΜ

 Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται επίσημα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, με ιδρυτικά κόμματα το ΚΚΕ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ).

Στην πορεία προστέθηκαν και άλλοι πολιτικοί οργανισμοί ενώ συμμετείχε πλήθος κοινωνικών-αντιστασιακών οργανώσεων, όπως:

Το Σοσιαλιστκό Εργατικό Κόμμα της Ελλάδας, η Σοσιαλιστική Ένωση, η αντιστασιακή οργάνωση Δημοκράτης, οι Σοσιαλιστές-Δημοκράτες, ο Εργατικός ΕΑΜ, η Εθνική Αλληλεγγύη, το ΕΑΜ Νέων, που μετεξελίχθηκε σε ΕΠΟΝ, η Πανυπαλληλική Επιτροπή Δημοσίων Υπαλλήλων, η Παγκληρική Ένωση, ενώ τον Μάιο του 1944 συνεργάστηκαν με το ΕΑΜ και οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι.

Στην επέτειο της ίδρυσης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, το LEFTeria-news παραθέτει ένα σχετικό απόσπασμα  απο το δίτομο έργο του Μανώλη Γλέζου "Εθνική Αντίσταση 1940-1945", Εκδόσεις Στοχαστής. 

Απο εκεί, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε το εξής:

"Για πρώτη φορά, επίσης, ως τότε, τα αριστερά κόμματα της Χώρας, πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο συνεργασίας για έναν κοινό σκοπό και κατάφεραν να ανταποκριθούν στα αιτήματα των καιρών και να βρεθούν σε απόλυτη αντιστοιχία με τα αισθήματα του ελληνικού λαού.

Κατάφεραν να εκφράσουν τον λαό και ο λαός τα περιέβαλε για αυτό με την εμπιστοσύνη του και τα πλαισίωσε. 

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, ένας πολιτικός σχηματισμός, προερχόταν τόσο άμεσα απο το λαό, εξέφραζε το λαό και άνηκε στον λαό".

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται επίσημα και αναγγέλλεται δημόσια, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ.

Την πρωτοβουλία για την ίδρυση του ΕΑΜ την είχε το ΚΚΕ, με συζητήσεις που ξεκίνησαν αρχές Ιουλίου 1941 ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη και τον πολιτικό κόσμο της Χώρας.

Το ιδρυτικό του ΕΑΜ συνυπέγραψαν απο το ΚΚΕ ο Λευτέρης Αποστόλου, απο το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας ο Χρήστος Χωμενίδης, απο την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ), ο Ηλίας Τσιριμώκος, απο το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ) ο Απόστολος Βογιατζής.

Βασικοί στόχοι του ΕΑΜ όπως καταφαίνεται απο το ιδρυτικό του, είναι:

1. Η λευτεριά και η ανεξαρτησία της χώρας.

2. Η επιβίωση του λαού.

3. Η οργάνωση του λαού για να επιζήσει και να λευτερωθεί.

Οι πρωτεργάτες ίδρυσης του ΕΑΜ επιδίωξαν τη σύμτηξη μετώπου με όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου Με διάφορες προφάσεις τα αστικά κόμματα δεν δέχτηκαν. Ύστερα απο διαπραγματεύσεις δυο μηνών , τελικά μόνο τα αριστερά κόμματα αποφάσισαν να προχωρήσουν και ιδρύουν το ΕΑΜ.

Το ΕΑΜ κατάφερε με τους σαφείς στόχους του, οι οποίοι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του λαού, να αγκαλιάσει τη συντριπτική πλειοψηφία του και να γίνει και η ηγετική δύναμη του εθνικοαπελευθερωτικοϋ αγώνα, όλου του λαού και του έθνους.

Ο ελληνικός λαός ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ΕΑΜ και ενάχθηκε στις γραμμές του, γιατι:

Α. Οι σκοποί του ταυτίζονταν απόλυταμε τους πόθους του.

Β. Η ενότητα όλων των δυνάμεων αποτελούσε προυπόθεση για την επιτυχία των ναγώνων του.

Γ. Η οργάνωση και η διεξαγωγή του αγώνα, απο την καθημερινή πάλη έως τον ένοπλο αγώνα απαιτούσε ενιαία κέντρα ευθύνης.

Ενότητα στους στόχους, ενότητα, ενότητα στις δυνάμεις, ενότητα στην οργάνωση του αγώνα. Με αυτό το τρίπτυχο, το ΕΑΜ κατόρθωσε να γίνει η κύρια και η ηγετική δύναμη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Στην προσπάθεια για την ίδρυση του ΕΑΜ οι εκπρόσωποι των κομμάτων, οι οποίοι είχαν πρωτοσυμφωνήσει, είχαν μεταξύ τους τακτικές επαφές και συνεργασίες οι οποίες τους έδωσαν τη δυνατότητα να διαπιστώσουν την αναγκαιότητα της δημιουργίας του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου και τον τρόπο οργάνωσης του.

Οι συναντήσεις αυτές και η συνεργασία των εκπροσώπων του ΚΚΕ, του ΣΚΕ, της ΕΛΔ και του ΑΚΕ, στην πράξη πήρε την έννοια ενός προσωρινού οργάνου, το οποίο υπήρξε και ονομάστηκε "Συντονιστικό Γραφείο των Λαϊκοδημοκρατικών Κομμάτων" και το οποίο μάλιστα απο τα μέσα Ιουλίου του 1941, είχε καταλήξει και στην απόφαση δημιουργίας του πανεθνικού μετώπου..Ακόμα περισσότερο προχώρησε σε νέες εξορμήσεις διαπραγματεύσεων με τα αστικά κόμματα.

Παράλληλα και πριν την ίδρυση του ΕΑΜ, το "Συντονιστικό Γραφείο" δημιούργησε προσωρινές τετραμελείς επιτροπές, με έναν εκπρόσωπο απο κάθε κόμμα, στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και όπου αλλόύ μπορούσε. Κι όπου οι οργανωμένες δυνάμεις των κομμάτων το επέτρεπαν, δημιουργήθηκαν ακόμη και συνοικιακές τετραμελέις επιτροπές.

Η ίδρυση, οι σκοποί και η αγωνιστική δραστηριότητα του ΕΑΜ αποτελούν έναν απο τους σημαντικότερους παράγοντες της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της τετράχρονης σκλαβιάς της Ελλάδας. Το ΕΑM, χωρίς να μειώνεται, σε καμία περίπτωση, η συμμετοχή και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων, αλλά και η συμβολή του μοναχικού ανένταχτου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, υπήρξεν η μεγαλύτερη σε δύναμη και δράση εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση.

Όντως, για πρώτη φορά στην ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, οργανώθηκαν, τόσο σημαΝτικά πλήθη,που έφτασαν να ξεπεράσουν το εκατομμύριο, μέσα σε μια οργάνωση. Για πρώτη φορά εκατοντάδες χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές συστρατεύθηκαν σε μια ενιαία οργάνωση και αγωνίστηκαν για τους ίδιους σκοπούς.

Για πρώτη φορά, επίσης, ως τότε, τα αριστερά κόμματα της Χώρας, πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο συνεργασίας για έναν κοινό σκοπό και κατάφεραν να ανταποκριθούν στα αιτήματα των καιρών και να βρεθούν σε απόλυτη αντιστοιχία με τα αισθήματα του ελληνικού λαού.

Κατάφεραν να εκφράσουν τον λαό και ο λαός τα περιέβαλε για αυτό με την εμπιστοσύνη του και τα πλαισίωσε.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, ένας πολιτικός σχηματισμός, προερχόταν τόσο άμεσα απο το λαό, εξέφραζε το λαό και άνηκε στον λαό.

lefteria-news.blogspot.gr

Η ρεπλίκα του ταλαντούχου κ. Ρίπλεϋ

του Στάθη

Προ ημερών, μιλώντας κατά την προεκλογική περίοδο, ο κ. Τσίπρας προσέθεσε στις αμετροέπειες που τον χαρακτηρίζουν τελευταίως την επικίνδυνη (για πρωθυπουργό χώρας) παρόλα ότι τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται (χειρότερα το διατύπωσε, αλλά αυτό ήθελε να πει). Πολύ λίγοι τότε σημείωσαν ότι το ίδιο ακριβώς ισχυρίζεται και η Τουρκία, εγείροντας έτσι (κατ’ αρχάς) ζήτημα «έρευνας και διάσωσης» στο Αιγαίο. Στη συνέχεια, και πριν αλέκτορα φωνήσαι, το ίδιο θέμα ήγειρε και η καγκελάριος Μέρκελ, αποφαινόμενη ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να φυλάξει μόνη της τα σύνορα της» και ότι «θα πρέπει να συνεργασθεί με την Τουρκία»!

Μάλιστα η κυρία Μέρκελ προσπέρασε (παρ’ ότι η ίδια στην ίδια ομιλία το έθεσε) την....
παραδοχή της ότι τα ελληνικά σύνορα είναι εξωτερικά σύνορα της Ένωσης, προτείνοντας (όχι να μας βοηθήσει η Ένωση να τα φυλάξουμε, αλλά) να συνεργασθούμε προς τούτο με την Τουρκία! Να μας «βοηθήσει» δηλαδή η γειτονική χώρα να φυλάξουμε σύνορα που η ίδια αμφισβητεί!

Ή μας δουλεύουν ή μας έχουν του κλώτσου και του μπάτσου(τουρκικού κλώτσου και γερμανικού μπάτσου), επειδή έχουν πλέον εμπεδώσει εκεί στο Βερολίνο ότι διαθέτουμε ή Σαμαράδες (ουδείς αναμάρτητος) ή Τσίπρες (που μετά 17 ώρες διαπραγματεύσεων παραδέχονται 17 χρόνια υποταγής και 107 χρόνια αιχμαλωσίας). Στον σύγχρονο

άγριο κόσμο της παγκοσμιοποίησης δεν επιβιώνουν έτσι τα κράτη. Η Ελλάδα βρίσκεται σε παρακμή - εν πρώτοις κατά το πολίτευμα. Στη μεν Ευρώπη οι δημοκρατίες (οι αστικές) εκφυλίζονται κάτω απ’ το βάρος των οικονομικών δικτατοριών, στη δε χώρα μας δεν έχουμε πλέον καν Σύνταγμα, αλλά μνημόνιο.

Είναι δε τέτοια η πολιτική διαστροφή (που προκύπτει και απ’ τον πολιτειακό εκφυλισμό) ώστε στη χώρα μας το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζει αυτή τη στιγμή το 95% του εκλογικού σώματος να διαγκωνίζεται απλώς στο ποια δύναμη και ποιος αρχηγός είναι ικανότερος να τηρήσει καλύτερα το χειρότερο - δηλαδή το μνημόνιο.

Ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» των υποταγμένων πολιτών, όπως τον προέβλεψε ο Χάξλεϋ, προσφέρει εαυτόν να συνθλιβεί κάτω απ’ τη«σιδερένια φτέρνα» της τυραννίας όπως την περιέγραψε ο Τζακ Λόντον.

Τριάντα-σαράντα χρόνια στο κουρμπέτι, σαν να μην πέρασε μια μέρα -τα ίδια συζητάμε, τα ίδια παθαίνουμε, χωρίς τίποτα να μαθαίνουμε- όχι, η μεταπολίτευση δεν έκλεισε ακόμα τον κύκλο της, στην ίδια πεπατημένη βαδίζει και στο ίδιο τούνελ της καθόδου προς τον Αδη τρεκλίζει. Τραυλίζοντας φούμαρα. Χιλιοειπωμένα. Με την εντροπία της δημοκρατίας

να τρώει τη δημοκρατία σαν μαύρη τρύπα. Σ’ αυτές τις εκλογές 749.022 πολίτες, άνδρες και γυναίκες, από εκείνους που ψήφισαν τον Γενάρη, δεν προσήλθαν στις κάλπες τον Σεπτέμβρη. Αφησαν τους υπόλοιπους να αποφασίσουν για τους ίδιους. Άλλοι από απογοήτευση, άλλοι από σνομπαρία, άλλοι από άποψη,ενίσχυσαν την πολιτική της άρχουσας τάξης που βλέπει τη δημοκρατία (κι όση έχει απομείνει) ωσάν αναγκαίο κακό. Φράγκο δεν δίνει η τάξη των θηρίων για τη συμμετοχή ή την αποχή, εφόσον γίνεται η δουλειά της. Και με ένα 30% συμμετοχής (όπως στις ΗΠΑ, φέρ’ ειπείν) η δουλειά γίνεται. Διότι στις εκλογές εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Οποιο «μήνυμα» κι αν νομίζει ότι στέλνει η αποχή, το τρώει το αποτέλεσμα - όπως στο ποδόσφαιρο! μετράνε εκείνοι που βάζουν τα γκολ κι όχι ο τρόπος εκείνων που τα τρώνε.

Σε αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 320.074 ψηφοφόρους. Η Ν.Δ. έχασε 192.489 ψηφοφόρους. Το Ποτάμι έχασε 151.758 ψηφοφόρους. Το ΠΑΣΟΚ συν η ΔΗΜΑΡ ανέκαμψαν χάνοντας 130.456 ψηφοφόρους. Οι ΑΝΕΛ έχασαν 93.260 ψηφοφόρους. Κι όμως όλα αυτά τα κόμματα χάνοντας νίκησαν. Και μάλιστα σχημάτισαν όλα μαζί την πλέον φιλομνημονιακή Βουλή από επιβολής μνημονίων.

Κόμματα με προεκλογικό πρόγραμμα τα μνημόνια, σε μια χώρα με Σύνταγμα το μνημόνιο, συνθέτουν μια μνημονιακή Βουλή, η πλειοψηφία της οποίας πρόκειται να υποστηρίξει έναν μνημονιακό πρωθυπουργό, ανδρείκελο ενός υπερμνημονιακού υπερπρωθυπουργού. Αλλον ορισμό της παρακμής έχετε;

Σ’ αυτήν τη γκάμα των μνημονιακών κομμάτων πρέπει να προσθέσουμε 186.457 ψηφοφόρους που έκαναν πλάκα στον εαυτόν τους ψηφίζοντας Λεβέντη και 379.581 ψηφοφόρους που ψήφισαν τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, βγάζοντας τη γλώσσα τους στον ανθρωπισμό, στην ανθρωπότητα, στην πατρίδα τους, στα ελληνικά γράμματα και στον ελληνικό πολιτισμό. Ψηφοφόροι που ψήφισαν τους επιγόνους των προδοτών, εκείνων που διαμέλισαν μαζί με τους ναζί την Ελλάδα στην κατοχή, εκείνων που έπνιξαν στο αίμα τα αδέλφια τους για λογαριασμό των κατακτητών.

Σε ένα απ’ τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματά της, η κυρία Πατρίτσια Χάισμιθ περιγράφει τον βίο και την πολιτεία του «ταλαντούχου κ. Ρίπλεϋ», ο οποίος, μέσα από χαμαιλεόντιες μεταμορφώσεις και υποδυόμενος άλλους (συνήθως εκείνους που δολοφονεί), διατρέχει τη γνωστή οδό από το έγκλημα στην τιμωρία.

Απ’ όταν υπέγραψε το μνημόνιο ο κ. Τσίπρας είδε το φως το αληθινό, όχι ως άλλος Σαούλ που καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό έγινε Παύλος, αλλά ως Παύλος που έγινε ένας Σαούλ καθ’ οδόν προς τα Σούσα. Το μεγαλύτερο κρίμα που κατά την οβιδιακή του μεταμόρφωση έχει διαπράξει ο κ. Τσίπρας είναι ότι

έχει καταδικάσει τον ΣΥΡΙΖΑ κι ακολούθως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταδικάσει τον εαυτόν του, να μην ξαναπούν πια την αλήθεια ποτέ.

ΥΓ.1: Οσο για τη νέα κυβέρνηση, προσωπικώς θρηνώ για την απώλεια του κ. Σαγιά (έπεσε στο Βερντέν των ιδιωτικοποιήσεων), αλλά αγάλλομαι και πανηγυρίζω για την υπουργοποίηση της κυρίας Τζάκρη. Σαν τώρα τη θυμάμαι παιδούλα πάνω στα οδοφράγματα μέσα στην αντάρα των δακρυγόνων με την κόκκινη σημαία της (ασορτί με τα γοβάκια της) να τραγουδάει τη Μασσαλιώτιδα, με τον κ. Φλαμπουράρη δίπλα της να της μαθαίνει τη Διεθνή καθώς γύρω μας σφύριζαν οι σφαίρες - συγκινητικές στιγμές, που τώρα βρίσκουν τη δικαίωσή τους! Τζάκρη, βαρύ προλεταριάτο και ξερό ψωμί (για το βαρύ προλεταριάτο).

ΥΓ.2: Κι όπως είπε ο κ. Τσίπρας, «δεν θα μειωθούν άλλο οι συντάξεις» - «Αν μπορέσουμε να το αποφύγουμε», όπως τον διόρθωσε ο κ. Κατρούγκαλος!

ΥΓ.3: Εχετε φάει γεμιστά απ’ τα χεράκια της θείας Φωτούλας; Χάνετε!..

από το "enikos.gr"

Μπορεί να υπάρξει Σχέδιο Β για την Ευρωπαϊκή Ένωση;

του Δημήτρη Καζάκη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεξελίσσεται ανοιχτά σε νέο Ράιχ. Ενώ η ευρωζώνη ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια την πορεία κατάρρευσης όλων νομισματικών ενώσεων στην ιστορία της Ευρώπης και παγκόσμια. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πάντα μαθητευόμενοι μάγοι που νομίζουν ότι μπορούν να αποφύγουν την αναπόφευκτη κατάρρευση με κάποιο Σχέδιο Β. Όπλο τους η διακονία της άγνοιας, της ανοησίας και της διατεταγμένης σκοπιμότητας που διακρίνει σήμερα την Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Ένας απ' αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους είναι ο Όσκαρ Λαφοντέν, ο οποίος γράφοντας Socialist Project (22/9/2015) ανακάλυψε το ματζούνι δια πάσα νόσο της ΕΕ. Ω, ναι! Υπάρχει Σχέδιο Β για την ΕΕ. Είναι αλήθεια! Το ανακάλυψε ο κ. Λαφοντέν. Επομένως προς τι ο οδυρμός; Προς τι οι αγώνες ενάντια στην ΕΕ και τη νομισματική ένωση; Τα κεφάλια μέσα. Υπάρχει Σχέδιο Β!

Για να το δούμε. Ο κ. Λαφοντέν βγάζει το εξής συμπέρασμα από την κατάληξη της λεγόμενης αντιμνημονιακής κυβέρνησης Τσίπρα: "Έχουμε μάθει ένα πράγμα: όσο η Ευρωπαϊκή Κεντρική....
Τράπεζα, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι ανεξάρτητη και απολιτική, μπορεί να κλείσει την κάνουλα του χρήματος σε μια αριστερή κυβέρνηση, μια πολιτική που είναι προσανατολισμένη προς τις δημοκρατικές και κοινωνικές αρχές είναι αδύνατη."

Ειλικρινά, οφείλουμε όλοι μαζί να προσκυνήσουμε την οξυδέρκεια του κ. Λαφοντέν. Αντιλήφθηκε επιτέλους αυτό που είναι γνωστό από την εποχή της ίδρυσης της πρώτης κεντρική τράπεζα παγκόσμια, της Τράπεζας της Αγγλίας το 1694. Όποιος ελέγχει το εκδοτικό δικαίωμα, δηλαδή την δημιουργία και παροχή χρήματος σε μια οικονομία, ελέγχει σχεδόν απόλυτα την οικονομία.

Το βασικό αυτό ερώτημα -ποιος οφείλει να κατέχει το εκδοτικό δικαίωμα- απασχόλησε από την εποχή της αρχαιότητας. Ο Αριστοτέλης ξεχώριζε το "χρήμα" από το "νόμισμα". To χρήμα εμπεριείχε τον αποθησαυρισμό και την τοκοφορία, που ο Αριστοτέλης θεωρούσε παρά φύσιν. Ενώ το νόμισμα είναι προϊόν του νόμου, δηλαδή της πολιτείας με σκοπό να λειτουργήσει ως ενδιάμεσο στις συναλλαγές με σκοπό τη δικαιοσύνη. Με το νόμισμα στα χέρια του νόμου και της πολιτείας, ο Αριστοτέλης πίστευε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί η μετατροπή του χρήματος από μέσο σε αυτοσκοπό (τοκογλυφία, αισχροκέρδεια).

Με την ανατολή των αγώνων για τη δημοκρατία μια πλειάδα επιφανών στοχαστών συνέδεσε οργανικά τη δικαιοσύνη στην οικονομία με το εκδοτικό δικαίωμα στα χέρια του κράτους. Ο κατάλογος των ονομάτων τους, με την πάροδο των αιώνων, περιλαμβάνει τους John Locke, Benjamin Franklin, George Berkeley, Σαρλ ντε Μοντεσκιέ, Thomas Paine, Τόμας Τζέφερσον και τη μεγαλύτερη φυσιογνωμία της κλασσικής πολιτικής οικονομίας, ο Ντέιβιντ Ρικάρντο. Όλοι τους ήξεραν πώς αν η έκδοση του νομίσματος δεν ανήκει στο κράτος, μαζί με την κεντρική τράπεζα, τότε ολόκληρη η οικονομία θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του πιο ισχυρού καρτέλ, του ιδιωτικού τραπεζικού καρτέλ.

Ήταν με το νόμο Free Coinage Act του 1666,που τοποθετήθηκε ο έλεγχος της προσφοράς χρήματος σε χέρια ιδιωτών, ενώ η ίδρυση της ιδιωτικής Τράπεζας της Αγγλίας το 1694, για πρώτη φορά το κράτος επίσημα παραιτήθηκε από το εκδοτικό δικαίωμα και το νομισματικό έλεγχο, όχι μόνο της κεντρικής τράπεζας αλλά και των ιδιωτικών τραπεζικών συμφερόντων πίσω από αυτή. Οι αιώνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι ο ιδιωτικός έλεγχος έκδοσης χρήματος, είναι συνυφασμένος με τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κραχ, που έγιναν πλέον ενδημικά στην οικονομία.

Για παράδειγμα, ένας από τους πιο επιφανείς ιστορικούς των νομισματικών συστημάτων, ο Αλεξάντερ Ντελ Μαρ (The history of monetary systems, 1895) διαπιστώνει ότι ο νόμος English Free Coinage Act του 1666 εγκαινίασε μια σειρά εμπορικών πανικών και καταστροφών που ως εκείνη την εποχή ήταν εντελώς άγνωστοι. Κι ότι μεταξύ 1694, έτος ίδρυσης της ιδιωτικής Τράπεζας της Αγγλίας, έως και το 1890 δεν πέρασε εικοσιπενταετία χωρίς τουλάχιστον μια χρηματοπιστωτική κατάρρευση στην Αγγλία.

Το ίδιο φαινόμενο είχαμε και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντρο Γουίλσον, που το 1913 υπέγραψε την ίδρυση της Federal Reserve και έτσι παρέδωσε επίσημα ολόκληρη την οικονομία σ' ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών, έγραφε μετά την λήξη της θητείας του: "To μεγάλο μονοπώλιο στη χώρα αυτή είναι το μονοπώλιο των μεγάλων πιστώσεων... Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται από το σύστημα της πίστωσης. Το πιστωτικό σύστημά μας συγκεντρώνεται σε ιδιώτες. Η ανάπτυξη του έθνους, ως εκ τούτου, και όλες οι δραστηριότητές μας είναι στα χέρια λίγων ανδρών οι οποίοι, ακόμη και όταν η δράση τους είναι ειλικρινής και προορίζεται για το δημόσιο συμφέρον, είναι κατ’ ανάγκην συγκεντρωμένες στις μεγάλες επιχειρήσεις όπου τα δικά τους χρήματα εμπλέκονται και οι οποίοι κατ’ ανάγκην, από τον ίδιο τον λόγο των δικών τους περιορισμών, παγώνουν, περιορίζουν και καταστρέφουν την πραγματική οικονομική ελευθερία." (The New Freedom, 1919, σ. 185)

Η δημοκρατία από την απαρχή της συνδεόταν οργανικά με την έκδοση του νομίσματος από το κράτος και τον κρατικό έλεγχο ολόκληρου του πιστωτικού συστήματος. Αντίθετα, το εκδοτικό δικαίωμα και η κεντρική τράπεζα σε ιδιώτες ισοδυναμούσε με εξαγορά του κράτους από το πιο αδίστακτο καρτέλ ιδιωτικών συμφερόντων. Η εξαγορά αυτή ανέκαθεν συνοδευόταν με έκθεση της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας στα πιο βίαια χρηματοπιστωτικά κραχ, λόγω πρωτίστως της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας με το χρέος.

Επομένως, αυτό που συμβαίνει σήμερα με το ευρώ και την ΕΚΤ, δεν είναι πάρα κάτι το απολύτως αναμενόμενο. Τουλάχιστον για όποιον γνωρίζει την ιστορία των νομισματικών συστημάτων.

Και πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει ο Λαφοντέν το πρόβλημα του εκδοτικού δικαιώματος που κατέχει στην ευρωζώνη ο κ. Ντράγκι; Πάντως όχι με εθνικό κρατικό νόμισμα. Για κάποιον περίεργο λόγο, η μοναδική λύση που από την εποχή του Αριστοτέλη θεωρείται ως αφετηρία για την αντιμετώπιση του αισχροκέρδειας και της τοκογλυφίας με το χρήμα, ο Λαφοντέν το προσπερνά σαν κάτι το ασήμαντο και δευτερεύον. Φτάνει μάλιστα να το ταυτίζει με την εθνικιστική ακροδεξιά.

Το ενοχλητικό με τον Λαφοντέν και όσους σκέφτονται σαν κι αυτόν δεν είναι μόνο ότι πετούν στα σκουπίδια δυό και πλέον αιώνες κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για τη δημοκρατία, που συνδέθηκαν οργανικά με τη δημιουργία εθνικού κρατικού νομίσματος. Το θράσος τους είναι τέτοιο που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κατατάξουν τον ίδιο τον Μαρξ στην εθνικιστική ακροδεξιά γιατί ήδη από το 1848 διεκδικούσε: "Μια κρατική τράπεζα, της οποίας το χαρτονόμισμα θα είναι νόμιμο χρήμα, θα αντικαταστήσει όλες τις ιδιωτικές τράπεζες. Το μέτρο αυτό θα επιτρέψει να ρυθμιστεί το πιστωτικό σύστημα προς το συμφέρον του λαού στο σύνολό του, και ως εκ τούτου θα υπονομεύσει την κυριαρχία των μεγιστάνων του χρηματοπιστωτικού τομέα. Περαιτέρω, με τη σταδιακή υποκατάσταση του χρυσού και ασημένιου νομίσματος με χαρτονόμισμα, το καθολικό μέσο ανταλλαγής (αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση του αστικού εμπορίου και των συναλλαγών) θα φθηνύνει, ενώ ο χρυσός και το ασήμι θα απελευθερωθεί για χρήση στο εξωτερικό εμπόριο." (Αιτήματα του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γερμανίας, Μάρτιος 1848)

Και ορίστε τι προτείνει ο Λαφοντέν ως Σχέδιο Β, αντί του ευρώ: "Απευθύνω έκκληση για επιστροφή σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ), λαμβάνοντας υπόψη τις εμπειρίες που είχαμε με αυτό το σύστημα και βελτιώνοντας την κατασκευή του, προς το συμφέρον όλων των χωρών που συμμετέχουν. Το ΕΝΣ λειτούργησε για πολλά χρόνια, σίγουρα όχι χωρίς τριβές, αλλά καλύτερα από το ενιαίο νόμισμα."

Μάλιστα. Το ΕΝΣ ήταν η απάντηση της Γερμανίας και της Γαλλίας στην κατάρρευση του συστήματος Bretton Woods. H θέσπισης του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος (ΕΝΣ), βασιζόταν στις σταθερές, αλλά προσαρμόσιμες, συναλλαγματικές ισοτιμίες. Στο μηχανισμό συναλλάγματος συμμετέχουν τα νομίσματα όλων των κρατών μελών με εξαίρεση το Ηνωμένο Βασίλειο.

Η αρχή είναι η ακόλουθη: οι συναλλαγματικές ισοτιμίες βασίζονται σε κεντρικές τιμές που καθορίζονται σε συνάρτηση με το ECU(European Currency Unit), δηλαδή την Ευρωπαϊκή Λογιστική Μονάδα, η οποία αντιπροσωπεύει τον μέσο σταθμικό των συμμετεχόντων νομισμάτων. Από τις κεντρικές ισοτιμίες σε ECU υπολογίστηκε μια δέσμη διμερών ισοτιμιών και οι διακυμάνσεις μεταξύ των νομισμάτων δεν μπορούν να υπερβούν το περιθώριο του 2,25 % (με εξαίρεση την ιταλική λίρα για την οποία ίσχυσε περιθώριο 6 %) εκατέρωθεν των διμερών αυτών ισοτιμιών.

Το ΕΝΣ ανήγαγε ως κορυφαίο ζήτημα της οικονομικής πολιτικής κάθε κράτους την ουσιαστική μείωση της μεταβλητότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Αυτό μπορούσε να κατορθωθεί με την σύγκλιση των νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών. Με τον τρόπο αυτό εισήχθησαν στις χώρες της ΕΟΚ οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας.

Τον Μάρτιο του 1983, ο Μιτεράν εγκατελείπει ολοκληρωτικά το program commun και υιοθέτησε αυτό που έγινε γνωστό ως το Tournant de la rigueur, ή στροφή στην λιτότητα, δηλαδή μια σειρά πολιτικών με στόχο την προσαρμογή της Γαλλίας στις παγκοσμιοποιημένες αγορές, καθώς και τη διατήρηση του φράγκου Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Η κύρια προτεραιότητα ήταν η καταπολέμηση του πληθωρισμού: οι μισθοί αποσυνδέθηκαν από τις τιμές, οι φόροι αυξήθηκαν και οι επιδοτήσεις σε κρατικές εταιρείες κόπηκαν.

Το ΕΝΣ έφερε τη λιτότητα σ' όλες τις χώρες που είχαν ενταχθεί σ' αυτό. Η μόνη λειτουργία του ΕΝΣ ήταν να προετοιμάσει την σύγκλιση των οικονομικών πολιτικών με όρους ανοίγματος των συνόρων και των αγορών, ώστε να δημιουργεί η Οικονομική και Νομισματική Ένωση με την εισαγωγή του ευρώ. Σε τίποτε άλλο δεν βοήθησε. Ούτε καν στην σταθεροποίηση των ισοτιμιών.

Η Βρετανία εισήλθε στον ΕΜΣ το 1990, καθώς ελευθερωνόταν η κίνηση του κεφαλαίου. Το σύστημα αυτό των σταθερών ισοτιμιών, καθώς και η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, αποδείχθηκε εκρηκτικό μίγμα. Διευκόλυνε εξαιρετικά την κερδοσκοπία σε βάρος των νομισμάτων. Έτσι την 13η του Σεπτεμβρίου 1992 η Ιταλία αποφάσισε να υποτιμήσει ιταλική λιρέτα κατά 7% και στις 17 αναγκάζεται να εγκαταλείψει το ΕΝΣ. Η Βρετανία άφησε δραματικά τον ΕΝΣ στις 16 Σεπτεμβρίου 1992 (ημέρα που έγινε γνωστή ως Μαύρη Τετάρτη), επειδή δεν ήταν πλέον δυνατόν να κρατήσει τη το νόμισμά της εντός του εύρους διακύμανσης.

Από που λοιπόν προκύπτει ότι η επιστροφή στο ΕΝΣ αποτελεί καλύτερη λύση από το ευρώ; Πότε και ποιό διεθνές σύστημα σταθερών ισοτιμιών επιβίωσε; Γιατί ο Λαφοντέν δεν αντιλαμβάνεται το αυτονόητο; Αυτό που ίσχυσε επί αιώνες. Η μόνη διέξοδος από τα χρεοκοπημένα συστήματα σταθερών ισοτιμιών και κοινών νομισμάτων, δεν είναι άλλη παρά η εισαγωγή εθνικού κρατικού νομίσματος.

Άλλωστε μόνο υπό καθεστώς εθνικού κρατικού νομίσματος μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και να ακολουθηθούν ριζικά διαφορετικές πολιτικές με γνώμονα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Όσο η παρέα του Λαφοντέν δεν αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα, τότε είναι καταδικασμένη να επινοεί ευφάνταστα Σχέδια Β, μόνο και μόνο για να γίνεται περίγελος, ή για να λειτουργεί σαν βιτρίνα των πιο ασύδοτων κερδοσκόπων. Ας μην ξεχνάμε ότι ο μεγάλος κερδισμένος του ΕΝΣ ήταν ο Σόρος που κατόρθωσε να το γονατίσει και να εξαναγκάσει τη βρετανική λίρα να το εγκαταλείψει.

Να τι αποφασίσαμε στις εκλογές

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Πρώτη φορά τόσο γέλιο, δεν λες τίποτα.
Γελάμε με τα χάλια μας.
Οι Έλληνες πολίτες κλήθηκαν στις πιο ανούσιες εκλογές και κατάφεραν να το τερματίσουν.
Επ” ευκαιρίας, το κείμενο του Μανώλη για την αποχή ήταν αψεγάδιαστο και με έκανε να ντραπώ που μέχρι πριν λίγες μέρες ήμουν συνειδητά υπέρ της αποχής.
Είναι ένα από αυτά τα κείμενα που σε κάνει να αναρωτιέσαι, είτε συμφωνείς ή όχι.
Τέλος πάντων, στις 20 Σεπτεμβρίου ο ελληνικός λαός κλήθηκε να αποφασίσει, αν θέλει μνημόνιο με ΣΥΡΙΖΑ ή μνημόνιο με ΝΔ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε σε μια τέτοια εκλογική αναμέτρηση να πατήσει πόδι.
Μπορούσε να βάλει 15 κόμματα στη Βουλή ή να ρίξει τόσο χαμηλά την …τρόικα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που να έπρεπε να συνεργαστούν μέχρι με τους χρυσαυγίτες για να τη βγάλουν τους επόμενους μήνες.
Αντιθέτως, ο ελληνικός λαός έδωσε μια αυτοκλωτσιά στα αχαμνά και αποφάσισε ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού και ουδέν μονιμότερον του προσωρινού μνημονίου.
Αναρωτηθήκαμε, όμως, τι αποφασίσαμε στις 20 Σεπτεμβρίου, επιβραβεύοντας όλη την σαπίλα;
Θα σας πω εγώ τι αποφασίσαμε.
Αποφασίσαμε ότι το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο· και το ένα και το δύο και το τρία.
Αποφασίσαμε ότι έκαναν πολύ καλά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που διέλυαν τη χώρα επί 40 έτη.
Αποφασίσαμε ότι δεν έγινε και τίποτα με τη Siemens, τα εξοπλιστικά, το Βατοπέδι, το Χρηματιστήριο, το PSI, τη λίστα Λαγκάρντ και τα εκατοντάδες σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης.
Αποφασίσαμε ότι δεν είναι λάθος που έχει μετατραπεί το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο ή που ένας τραπεζίτης ορίστηκε ως πρωθυπουργός από τις αγορές πριν 3 χρόνια.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας νοιάζει να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Αποφασίσαμε ότι δεν πειράζει που Σημίτης και Καραμανλής μαγείρευαν και έτρωγαν για το χρέος.
Αποφασίσαμε ότι αυτό που έλειπε από τη χώρα ήταν ένα νεοναζιστικό κόμμα.
Αποφασίσαμε ότι δεν πειράζει που αυτό το νεοναζιστικό κόμμα σκότωσε τον Παύλο Φύσσα.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας καίγεται καρφί που κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και παιδικοί σταθμοί, εξάλλου μια κοινωνία δεν έχει ανάγκη την Υγεία ή την Παιδεία, οπότε στα παπάκια μας που πεθαίνουν άνθρωποι στην Ελλάδα από την έλλειψη ασθενοφόρων, φαρμάκων, νοσοκομειακού υλικού, γιατρών ή ασφάλισης.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζουν οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι εντολές Σαμαρά ή Τσίπρα και οι αντιδημοκρατικές εκτροπές.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει να μας ψεκάζουν χημικά τα ΜΑΤ όταν δεν παίζουν ποδόσφαιρο με τα κεφάλια μας.
Αποφασίσαμε ότι δεν είναι κακό να μας λένε λιγούρια και πεινασμένα σκυλιά, μόνο και μόνο επειδή είπαμε ένα ΟΧΙ ανάμεσα στα χιλιάδες ΝΑΙ.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει η εξοντωτική φορολογία.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει που έκλεισαν οι μισές επιχειρήσεις από το 2010 και μετά.
Αποφασίσαμε ότι είναι μικρή η πτώση του 25% του ΑΕΠ και αδιάφορη η οικονομική καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα, που απλά τυγχάνει να είναι μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων 200 χρόνων.
Αποφασίσαμε ότι η χώρα έχει περισσότερο ανάγκη τον Πρετεντέρη, την Τρέμη, τον Παπαδημητρίου, τον Πορτοσάλτε, τον Καραμανλή, τον Κούλη, τον Φίλη, την Τζακρή, τον Μπόμπολα, τον Μηλιώνη, τον Μελισσανίδη, τον Μαρτίνο, τον Ρουβά, την Πρωτοψάλτη, τον Καφετζόπουλο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Κασιδιάρη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Λεβέντη και τον Ψαριανό παρά οποιονδήποτε άλλο.
Αποφασίσαμε ότι η αλλαγή είναι για τους φλώρους.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζουν οι κωλοτούμπες των πολιτικών.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει που η χώρα είναι ένα προτεκτοράτο.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει να ιδιωτικοποιηθεί το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει να πέσουν και άλλο οι μισθοί ή οι συντάξεις μέχρι να φτάσουν στο ύψος των επιδομάτων, ενώ μικρό το κακό που αυτό έγινε για να μην πληρώσουν ούτε ένα φόρο οι εφοπλιστές και οι ολιγάρχες.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας νοιάζει που τα ιδιωτικά κανάλια αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους ή που έχουν καταλάβει τις δημόσιες συχνότητες.
Αποφασίσαμε ότι δεν έγινε και τίποτα που λιποθυμούν τα παιδιά μας στα σχολεία από την πείνα.
Αποφασίσαμε ότι δεν έχουν αυτοκτονήσει αρκετοί άνθρωποι μέχρι σήμερα και πως δεν είχε καμία αξία η ζωή όσων το έχουν πράξει ως τώρα.
Αποφασίσαμε το ίδιο για τους νεκρούς από τα μαγκάλια.
Αποφασίσαμε ότι δεν έγινε και τίποτα που έχουν φύγει με βαριά καρδιά 250.000 άνθρωποι (το 80% νέοι) στο εξωτερικό γιατί η Ελλάδα δεν θέλει πια ανθρώπους.
Αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε τους νέους ανθρώπους να χαμογελάνε και να ονειρεύονται.
Αποφασίσαμε ότι δεν μας πειράζει που μας φορτώσανε με ένα ανύπαρκτο χρέος οι ελληνικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, μαζί με τα σπασμένα όλων αυτών που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια τα ΕΣΠΑ και τα Ντελόρ.
Αποφασίσαμε ότι δεν πειράζει που φαγώθηκαν τόσα χρήματα από τόσο λίγους, ενώ οι πολλοί σκοτωνόντουσαν σε δρόμους καραμανιόλες, σε άθλιες δουλειές και σε ράντζα στα νοσοκομεία.
Αποφασίσαμε ότι η ζωή στην Ελλάδα είναι πολύ ωραία και πως όλοι οι εγκληματίες είναι αθώοι.
Αποφασίσαμε ότι είναι μαλάκες όλοι αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για να ζήσουν τα παιδιά μας σε έναν καλύτερο κόσμο.
Αποφασίσαμε ότι η οικογενειοκρατία δεν πρέπει να χαθεί και ο μπάρμπας από την Κορώνη είναι αναγκαίος για την καταπολέμηση της διαφθοράς, τι λέω… ποια διαφθορά;
Αποφασίσαμε ότι οι χιλιάδες άστεγοι θα έπρεπε να πρόσεχαν ή το πολύ-πολύ να πέσουν στις ράγες καθώς μας είναι περιττοί.
Αποφασίσαμε ότι έχουν δίκιο όσοι λένε πως η χώρα δεν παράγει τίποτα οπότε πρέπει να ζει για τις επόμενες 2 χιλιετίες με δανεικά.
Αποφασίσαμε ότι είναι υπέρ του δημόσιου συμφέροντος να χαρίζονται 400.000 στρέμματα και να καταστρέφεται ένα ολόκληρο δάσος, για να πλουτίσει και άλλο ο μεγκακαναλάρχης.
Αποφασίσαμε ότι δεν πειράζει να χαρίζονται απλόχερα τόσα χρήματα στις τράπεζες.
Αποφασίσαμε ότι όλα αυτά που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια -και επιπρόσθετα στα προηγούμενα 40-, ήταν αποκύημα της φαντασίας μας και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.
Αποφασίσαμε ότι κακώς συστάθηκε επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια και γενικά πως δεν υπάρχει λόγο να συστήνονται επιτροπές διερεύνησης πολιτικών εγκλημάτων.
Αποφασίσαμε πως καλύτερα σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή παρά μιας ώρας ελεύθερη ζωή.
Αυτά και πολλά άλλα αποφασίσαμε, θεωρώντας πως είναι πιο άξιος ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, η ΧΑ, οι ΑΝΕΛ και η Ένωση Κεντρώων από το ΕΠΑΜ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ, άντε και το ΚΚΕ, αλλά πολύ περισσότερο στέκομαι στον συμβολισμό: προτιμάμε την σαπίλα παρά κάτι ενδεχομένως διαφορετικό.
Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο, αλλά πολλές φορές δείχνουν αν οι ψηφοφόροι έχουν τη διάθεση να το κάνουν.
Ούτε όσοι απείχαν έχουν δρομολογήσει μέχρι σήμερα κάτι διαφορετικό, γι” αυτό και βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, ανεξαρτήτως αντίληψης.
Εύχομαι πάντως οι πρόσφατες εκλογές να ήταν άλλη μια μαλακία της στιγμής.
Για ένα πράγμα, εξάλλου είμαι 100% σίγουρος.
Θα έρθουν πολλές ανάλογες στιγμές, εντός και εκτός εκλογών.
Άλλες ανέμελες σαν την 20η Σεπτεμβρίου, άλλες πολύ σκληρές σαν αυτές που έρχονται με το τρίτο μνημόνιο και κάποιες από αυτές δεν θα σας επιτρέψουν να τη γλιτώσετε, προσποιούμενοι ξανά τα χάπατα.
Κανονίστε να βαράνε πάλι υπερωρίες τα μαλακόμετρα…
Ακόμα και αν κατά βάθος είστε χάπατα, δεν την γλιτώνετε την ώρα της ευθύνης.
Με εκτίμηση
Άρης
(Αγαπητέ Άρη, έγραψα αρκετές φορές πως οι λαοί δεν αυτοκτονούν, υπονοώντας πως οι Έλληνες θα αντιδράσουν. Μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, έχω αρχίσει να το ξανασκέφτομαι. Από την άλλη, ίσως είναι καλό να οδηγηθεί η χώρα στην απόλυτη σαπίλα. Αν και είναι κάπως παράδοξο να την οδηγούν στη σαπίλα οι πολίτες της. Αλλά δεν πειράζει, θα μας ξαναγράψει η Ιστορία. Άρη, εξαιρετικό το κείμενό σου. Να είσαι καλά.)

Ο ήλιος ο πράσινος ανατέλλει

του Άρη Χατζηστεφάνου

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν θριάμβευσε στις εκλογές. Όχι το κόμμα ΠΑΣΟΚ. Ο πολιτισμός του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί οι άνθρωποι που εδώ και χρόνια επιλέγουν την ησυχία απέναντι στην ελευθερία. 

Δεν είναι και οι χειρότεροι του κόσμου. Δεν έχουν στα σπλάχνα τους πρώην γερμανοτσολιάδες και βασανιστές (η τουλάχιστον έχουν πολύ λιγότερους σε σχέση με άλλα κόμματα). Ο πατέρας τους μπορεί να έχει ξεχασμένο στο υπόγειο και κανα μικρό αντίγραφο της γκούερνικα του Πικάσο. Στην καθημερινή πολιτική πρακτική όμως είναι ίδιοι και χειρότεροι.

Αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών είναι φυσικά το Βερολίνο και οι δανειστές της Ελλάδας. Όχι γιατί επικράτησε ένα κοινοβούλιο με μοναδική πλέον αντιμνημονιακή φωνή το ΚΚΕ, αλλά γιατί κανένας άλλος πολιτικός εκτός από τον Τσίπρα δεν μπορεί να εφαρμόσει το απάνθρωπο πρόγραμμα λιτότητας που ζητά η Τρόικα.

Πάντα οι «σοσιαλιστές» και οι σοσιαλδημοκράτες αναλάμβαναν το δύσκολο αυτό έργο, το οποίο ...
τα κόμματα της δεξιάς δεν μπορούσαν να πετύχουν χωρίς μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις.

Το ΠΑΣΟΚ έκανε τις περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις στην ιστορία αυτή της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ έριξε την Ελλάδα στα βράχια του ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ έφερε για πρώτη φορά την Τρόικα μετατρέποντας την Ελλάδας σε αποικία χρέους. Και όταν τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψε το κτήνος του φασισμού, το οποίο ζητούσε το σύστημα σαν λύση ύστατης ανάγκης.

Μπορεί στο συλλογικό υποσυνείδητο να έχει μείνει σαν το «κόμμα της ρεμούλας» αλλά στην πραγματικότητα η μεγάλη «συνεισφορά» του είναι ότι έκαμψε τις λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στην πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Για αυτό το λόγο η αξία χρήσης του, στα μάτια των ελληνικών και των ξένων οικονομικών ελίτ, ήταν ανεκτίμητη για σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Σήμερα το ρόλο αυτό αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου είναι αναμφίβολα ένας προσωπικός θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα αλλά και το βαρύτερο πλήγμα που έχει δεχθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Καταρχήν λόγω της ισχυρής παρουσίας της Χρυσής Αυγής, η οποία αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση κάθε έννοιας δημοκρατίας, και κατά δεύτερο λόγω της εισόδου του Λεβέντη, που αποτελεί τρολάρισμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέποντας το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ είναι να αφήσει εκτός κοινοβουλίου την πραγματική έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Σχεδόν οι μισοί Έλληνες ψηφοφόροι δεν προσήλθαν στις κάλπες αμφισβητώντας, σε σημαντικό βαθμό, την ίδια τη διαδικασία.

Θα περιμένουμε τα ακριβή στοιχεία της ανθρωπογεωγραφίας της ψήφου αλλά η πρώτη αίσθηση είναι ότι μακριά από τις κάλπες έμειναν τα πιο προοδευτικά τμήματα των φτωχών και των νέων που είχαν ψηφίσει μαζικά ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Αυτό όμως σημαίνει ότι η πολιτική μάχη γύρω από τα μνημόνια θα μεταφερθεί σύντομα στους δρόμους.

Και εκεί ανοίγονται δυο προοπτικές (χωρίς η μια να αποκλείει την άλλη): μιας γνήσιας λαϊκής αντίδρασης που θα ανατρέψει στην πράξη τα μνημόνια ή μιας επιστροφής σε σκοτεινές εποχές όπου ο φασισμός θα πλασαριστεί σαν δήθεν «αντισυστημική» φωνή στο ενιαίο κοινοβουλευτικό μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά, που θα έπρεπε να ηγηθεί της νέας αντιπαράθεσης, αποδείχθηκε μέχρι στιγμής ανίκανη να ξεπεράσει τις μικροκομματικές τις εμμονές. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα πρώτα σχόλια των στελεχών αλλά και αρκετών μελών της, στο Twitter και το Facebook, για να καταλάβει ότι για άλλη μια φορά ο μεγάλος εχθρός ήταν αυτός που βρισκόταν δίπλα και όχι αυτός που στεκόταν απέναντι.

Άλλοι απλώς φοβήθηκαν να πουν δυνατά τις σκέψεις τους πιστεύοντας ότι έτσι θα χάσουν ψήφους. Τα εναλλακτικά σχέδια που είχαν συντάξει, τούς τρόμαξαν και αντί να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον κόσμο για τα προβλήματα μιας μεταβατικής περιόδου προτίμησαν να στρογγυλέψουν για άλλη μια φορά τις θέσεις τους.

Θα χρειαστούν νέες δομές και νέα σχήματα για να δώσουν τρόπο στην οργή. Αλλιώς αυτή η οργή θα είναι ατομιστική, σκοτεινή και ρατσιστική. Θα αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους στους πρόσφυγες και σωτηρία σε φασίστες και τσαρλατάνους.

Το μαύρο όμως δεν είναι το πιθανότερο σενάριο. Το κόκκινο είναι.

Το βέβαιο είναι ότι όσοι αντάλλαξαν την ελευθερία για την ασφάλεια θα συνειδητοποιήσουν για άλλη μια φορά ότι έχασαν και την ελευθερία και την ασφάλεια.

από το «info-war.gr»

Εμείς οι Επαμίτες 2 – ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ

Εμείς οι Επαμίτες δώσαμε έναν έντιμο, άνισο και δύσκολο, προσωπικά και οικονομικά, αγώνα.

Δεν υπήρξαμε ποτέ επαγγελματίες του είδους και δεν αποσκοπούμε να γίνουμε. 

γράφει η Ντίνα Κοέδρου 

Νιώθω την ανάγκη να επανέλθω και να συνεχίσω από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο κείμενο μου γιατί πραγματικά αισθάνομαι την ανάγκη να εκφραστώ και μετεκλογικά. Ζητώ λοιπόν, για άλλη μια φορά, την ανοχή σας για τις σκέψεις μου.

Εμείς οι Επαμίτες δώσαμε έναν έντιμο, άνισο και δύσκολο, προσωπικά και οικονομικά, αγώνα. Λόγω έλλειψης πόρων, δεν εμφανιστήκαμε στις τηλεοράσεις σας και, λόγω αυτού,οι περισσότεροι από εσάς, δεν γνωρίσατε κάν την ύπαρξη μας. Αντί αυτού, ξεχυθήκαμε στους δρόμους και αντικρίσαμε τον κόσμο στα μάτια, ανοίγοντας κουβέντα που δυσκόλεψε πολλούς από εμάς, γιατί απαιτούσε υπέρβαση των δυνάμεων μας και πολλές φορές, του χαρακτήρα μας. Βλέπετε, πολλοί από εμάς, δεν είμαστε συνηθισμένοι να εμφανιζόμαστε σε κόσμο και ούτε να εκτιθέμαστε μέσω πολιτικού διαλόγου. Δεν υπήρξαμε ποτέ επαγγελματίες του είδους και δεν αποσκοπούμε να γίνουμε. Επιδιώξαμε όμως να σας γνωρίσουμε από κοντά γιατί μόνο έτσι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνεται η ενημέρωση του πολίτη, μέσα από κατ ιδίαν συζήτηση που του επιτρέπει την έκφραση των προβληματισμών του και άμεσο διάλογο γύρω από τα κοινά μας προβλήματα. Ο ανοιχτός διάλογος επίσης επιτρέπει ξεκάθαρη εξέταση των προταγμάτων μας και διαμορφώνει ερωτήματα που δεν επιτρέπονται από «επαγγελματίες» του είδους, που το μόνο που κάνουν είναι να ομιλούν και να μην ακούν, να μην απαντούν. Εμείς και ακούμε, και απαντάμε, και κυρίως, λαμβάνουμε υπ όψιν μας αυτά που λέγονται.

Στο τέλος της κάθε μέρας στους δρόμους του αγώνα ενημέρωσης, συνεχίζαμε να ενημερώνουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, στο διαδίκτυο, για όλους όσους χρησιμοποιούν το μέσο αυτό για διεύρυνση της πολιτικής τους σκέψης και όχι μόνο για αναρτήσεις selfies, τραγουδιών και χαριτωμένων «ζώων». Κάποιοι από εμάς δεν τα κατάφεραν ιδιαιτέρως καλά, γιατί η αγωνία των καιρών και περιστάσεων, ο ιδιαιτέρως πιεστικός χρόνος και η ιδιοσυγκρασία μας, μας έφερε αντιμέτωπους με «χλευαστές» και «αντιρρησίες» που, προκαλώντας κακόβουλα, μας οδήγησαν στο να πούμε και μια κουβέντα παραπάνω. Για αυτό, ζητώ προσωπικά συγγνώμη, καθότι ο σεβασμός πρέπει να υπερέχει σε ένα λαό που χειραγωγείται χρόνια να πιστεύει σε μια κάλπικη δημοκρατία της ψήφου και μόνο.

Η Αποχή προϋποθέτει ένα λαό συνειδητοποιημένο

Διεκδικήσαμε την ψήφο αυτού του λαού, όχι γιατί η είσοδος στην Βουλή ήταν, είναι η θα είναι ποτέ αυτοσκοπός μας, αλλά γιατί επιθυμούσαμε να μπεί η φωνή του Ε.ΠΑΜ εκεί όπου θα γινόταν, θέλαν δεν θέλαν, ακουστή σε όλο το λαό, προς αξιολόγηση του, εις πείσμα των μέσων που μας φιμώνουν, χρόνια τώρα. Κάποιοι από εσάς μας χρέωσαν την «ρετσινιά» της ψήφου που διεκδικήσαμε, θεωρώντας μας «μία από τα ίδια»,αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι ένα μέτωπο κατεβαίνει και συμμετέχει σε εκλογές σε ένα κατοχικό κοινοβούλιο, επιχειρηματολογώντας ότι το σύστημα δεν το πολεμάς από μέσα γιατί γίνεσαι ένα με αυτό. Αυτή η λογική φυσικά και είναι όχι μόνο σεβαστή αλλά και πολυπόθητη, όμως, προϋποθέτει ένα λαό συνειδητοποιημένο, που είναι έτοιμος να συσστρατευτεί σε αγώνα και να αντιδράσει και ο δικός μας, λυπάμαι, δεν έχει δείξει την ωριμότητα να το κάνει αυτό ολοκληρωμένα, ακόμα, με εξαίρεση, ίσως, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το οποίο φυσικά, καταπατήθηκε, εξευτελίστηκε και κατέληξε στο κάδο της ιστορίας από τους κυβερνώντες. 

Ως μετεξέλιξη του δημοψηφίσματος, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον εχθρό της αποχής. Δικαίως πολύς κόσμος αντέδρασε απέχοντας καθότι είχε πια σιχαθεί να βλέπει υποσχέσεις ελπίδας να διανεμίζονται στην πορεία όπως έγινε με την «πρώτη φορά αριστερά», την «ασφάλεια» που είχε υποσχεθεί η ΝΔ να μετατρέπεται σε τρόμο και όλους τους υπόλοιπους να σφάζονται για την σωτηρία μας, ποιοί, αυτοί που είχαν προδώσει άπαντες στο πρόσφατο παρελθόν η αυτοί που χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις αποσκοπούσαν απλά και μόνο στην υφαρπαγή της ψήφου του πολίτη, βολεύοντας εαυτόν σε κάποιο έδρανο για selfies. Δυστυχώς, όσο δικαιώνω τον κόσμο για την αντίδραση του,δεν μπορώ να δικαιώσω και αυτούς που απροκάλυπτα προέτρεπαν τον κόσμο να απέχει. Θα δικαιολογήσω αυτή μου την θέση λέγοντας ότι εφόσον η μοναδική πολιτική έκφραση που μας έχει απομείνει είναι πλέον η ψήφος, δεν δικαιολογείται να απέχεις, ως υπεύθυνος πολίτης, καθότι έτσι στερείς από τον εαυτό σου το δικαίωμα να στείλεις το μήνυμα σου, να κάνεις την επιλογή σου γνωστή και να υπερασπιστείς συγκεκριμένες θέσεις η τάσεις. Εάν είχαμε ένα καθεστώς το οποίο θα ήταν διατεθειμένο να αξιολογήσει την αποχή ως αντίσταση του λαού και αυτό να γίνει σεβαστό, θα απείχα και εγώ, αλλά, δυστυχώς, η αποχή έχει μετατραπεί ως ένα ακόμα όπλο των ισχυρά πολιτικών δυνάμεων, αυτών που διαμορφώνονται μέσα από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, μαγειρέματα εκλογικών νόμων και δημοσκοπήσεων. Ας μη ξεχνάμε το BONUS  των 50 εδρών και όλα τα κατασκευάσματα της «δημοκρατίας» μας που βοήθησαν να διαμορφώσουν ένα απόλυτα μνημονιακό κοινοβούλιο. Η αποχή λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές, ενώ βγήκε, για άλλη μια φορά, πρώτο κόμμα, λειτούργησε με το να αγνοηθεί παντελώς από το καθεστώς, βοηθώντας τους αντιθέτως, να ισχυροποιήσουν τις δυνάμεις τους.

Ο κόσμος μας χρέωσε επίσης την αδυναμία συμμαχιών, κυρίως με το καινούργιο δημιούργημα του Λαφαζάνη, την ΛΑ.Ε., μη γνωρίζοντας ότι ήμασταν από τους πρώτους που ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα για ΠΛΑΤΥ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που έγινε, καθότι για την δημιουργία αυτού ακριβώς του μετώπου παλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια. Και ενώ η απόρριψη βαραίνει αποκλειστικά την ΛΑ.Ε., οι οποίοι μας απέκλεισαν γιατί είμαστε πολύ πατριώτες (δηλαδή όχι αποκλειστικά αριστεροί) και δήλωσαν ότι φοβούνται την «μετεκλογική μας ασυνέπεια» (δηλαδή ότι δεν θα ακολουθούσαμε οποιαδήποτε «τροποποίηση προγράμματος»), ουδέποτε αυτό έφτασε στα αυτιά σας εκτός επίσημων δηλώσεων Ε.ΠΑΜ . Η ΛΑ.Ε. σιώπησε και ουδέποτε ενοχλήθηκε να ενημερώσει τον κόσμο την θέση της γύρω από το θέμα της μη συμμετοχής μας. Ούτε οι «συναγωνιστές», άλλα κινήματα, που εν τέλει κατέληξαν να πλαισιώσουν τους κόλπους της ΛΑ.Ε. ενοχλήθηκαν να πάρουν θέση για την απουσία μας. 

Ο λαός δεν σώζεται αλλά σώζει

Ο αγώνας μας, φαινομενικά, δεν δικαιώθηκε, καθότι το ποσοστό που αντικατοπτρίζει την «επιτυχία» δεν ήταν το επιθυμητό. Το πολυπόθητο 3% δεν μας το εμπιστεύτηκε ο λαός και εδώ θα σταθώ για λίγο, με την ταπεινότητα και την αυτοκριτική που θέλω πάντα να με χαρακτηρίζουν. Θεωρώ ότι όλοι έχουμε προσωπικές ευθύνες και εγώ θα σταθώ στις δικές μου. Η καθημερινή δουλειά που έπρεπε να έχει γίνει στο τόπο μου, στην γειτονιά μου πολύ πριν τις εκλογές δεν έγινε όπως θα έπρεπε. Επίσης, δεν ήμουν πάντα παρούσα στην τοπική μου κοινωνία όπως θα έπρεπε να είμαι, και συχνά απέφευγα την πολιτική κουβέντα με δικούς μου ανθρώπους για να μην τους κουράζω, όντως ήδη κουρασμένοι από την καθημερινότητα και την αγωνιώδες πάλη για επιβίωση. Ο εκλογικός αγώνας μου ήταν ελλιπής καθότι τα προσωπικά μου προβλήματα με είχαν κατακλύσει και μου στέρησαν δυνάμεις. Ο απολογισμός μου αυτός δεν έχει ίχνος ηττοπάθειας και θα ήθελα να προσθέσω ότι οι επαφές μου με όσο κόσμο κατάφερα να προσεγγίσω απέφεραν κλίμα αισιοδοξίας και εδώ πάλι θα σταθώ. Ο σκοπός μας, η φωνή μας στο λαό, επετεύχθη, ίσως όχι μέσα από το κοινοβούλιο, αυτή τη φορά, αλλά στον καθένα που κοιτάξαμε στα μάτια και ανοίξαμε ειλικρινή κουβέντα μαζί του. Μπορεί να μη μας ψήφισε αυτή την φορά γιατί επέλεξε την «ασφάλεια του ευρώ (???)» και αυτή των «εταίρων (???)» μην έχοντας ακόμα συνειδητοποιήσει τον κατακλυσμό των μέτρων που έρχονται. Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας μας έχουν ανάγκη να παραμείνουμε δίπλα τους, να αφουγκραζόμαστε τους επερχόμενους προβληματισμούς τους και να συνεχίσουμε τις επαφές μας μαζί τους γιατί, προσωπική μου άποψη, πολύ σύντομα θα μας χρειαστούν. Όχι για να τους σώσουμε, καθότι ο λαός δεν σώζεται αλλά σώζει, αλλά γιατί, αργά η γρήγορα, θα συνειδητοποιήσουν την πικρή αλήθεια ότι σωτηρία μέσα στην ανελέητη συνέχεια του δανεισμού και των μνημονίων δεν υπάρχει και ότι οι «δεύτερες ευκαιρίες» έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης.

Εμείς οι Επαμίτες λοιπόν, για να μη σας κουράζω άλλο, θα παραμείνουμε όρθιοι και δίπλα σας. Γιατί εμείς έχουμε χρέος και ευθύνη που οικειοθελώς αναλάβαμε και κανείς δεν μας επέβαλε. Γιατί εμείς πιστεύουμε ακράδαντα σε αυτόν τον αγώνα και οφείλουμε να εμπνεύσουμε όχι μόνο με θεωρία αλλά με πράξη και παράδειγμα. Μεγάλη επιθυμία μας είναι να γίνουμε περισσότεροι, να πλαισιωθούμε από εσάς που μας ακούσατε και συμφωνείτε μαζί μας. Να συμβάλλετε με τον λόγο σας, τα ταλέντα σας και την προσωπική σας συμβολή στην διασπορά μιας μεγάλης ιδέας. Μιας εφικτής και υλοποιήσιμης ιδέας που αποσκοπεί να φέρει την λύτρωση από τα δεσμά της υποταγής και της υποτέλειας που μας επιβάλλουν, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι τα δανεικά και μνημόνια είναι μονόδρομος. Όσοι από εμάς συνεχίζουμε να λέμε ΟΧΙ, το μόνο μονόδρομο που βλέπουμε μπροστά μας είναι αυτός που θα οδηγήσει στην απελευθέρωση μας. 

 kougi2015.blogspot.gr

Η ΕΕ μετασχηματίζεται σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες.

του Δημήτρη Καζάκη

Οι υπουργοί Εσωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν να δώσουν καταφύγιο σε 120.000 πρόσφυγες από την εμπόλεμη ζώνη στη Μέση Ανατολή και τις εμφύλιες συρράξεις, ενώ συνεχίζεται η διαμάχη για τα ποσοστά που κάθε χώρα θα αναλάβει.

«Αυτό που έχουμε αποφασίσει σήμερα είναι ένα σημαντικό δομικό στοιχείο, αλλά όχι περισσότερο," δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Τόμας ντε Μεζιέρ στους δημοσιογράφους. «Δεν είναι μόνο θέμα της μετεγκατάστασης 120.000 ανθρώπους που έχουν ανάγκη από βοήθεια, χρειαζόμαστε πιο θεμελιώδεις λύσεις."

Αν σκεφτεί κανείς ότι η Γερμανία άνοιξε πρώτα το Μπούχεβαλντ και τώρα τελευταία το Ντάχαου, τα παλιά στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, ώστε να υποδεχθούν τους πρόσφυγες, μπορεί να αντιληφθεί κανείς τι εννοεί ως "θεμελιώδεις λύσεις" ο Γερμανός υπουργός.

Οι αρχηγοί των κυβερνήσεων της ΕΕ θα συνεχίσουν την αναζήτηση για απαντήσεις σε μια σύνοδο...
κορυφής την Τετάρτη, όπου θα συζητηθούν σχέδια για την ενισχυμένη επιτήρηση των συνόρων, πιο αποτελεσματική καταχώριση των νέων αφίξεων, καθώς και ενισχύσεις για χώρες στην πρώτη γραμμή όπως η Τουρκία, ο Λίβανος και η Ιορδανία. Με άλλα λόγια καθώς η Ελλάδα ως "χώρα υποδοχής" καταρρέει, οι επιτελείς της ΕΕ επιδιώκουν να αναχαιτίσουν την ροή προσφύγων επιδοτώντας Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία ώστε να γίνουν κι αυτές "χώρες υποδοχής", δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης και εγκλωβισμού.

Δεν είναι όμως μόνο οι πρόσφυγες από τη Συρία που ίσως να ξεπεράσουν το 1 εκατομμύριο σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Ένα χρόνο θητείας του Πρόεδρου Ashraf Ghani, είναι τόσοι πολλοί οι Αφγανοί που θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα ώστε οι αρχές πρέπει να παραγγείλουν περισσότερα μηχανήματα για να εκτυπώσουν αρκετά διαβατήρια. Οι Αφγανοί αποτελούν τουλάχιστον το 13% της ροής προσφύγων και μεταναστών προς τη Μεσόγειο.

Κι ενώ οι κυβερνήσεις στην ΕΕ, με πρώτη την κυβέρνηση Τσίπρα, παζαρεύει το αντίτιμο της επιδότησης για να μετατραπούν σε χώρα συγκέντρωσης και εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών, το ερώτημα παραμένει. Γιατί θα πρέπει χώρες σαν την Ελλάδα να μετατρέπονται σε τόπους συγκέντρωσης και εγκλωβισμού;

Ποιες χώρες διέλυσαν κυριολεκτικά το Αφγανιστάν; Οι ΗΠΑ και η "συμμαχία των προθύμων", Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, κοκ. Γιατί λοιπόν να μην επιβληθεί σ' αυτές τις χώρες να περιθάλψουν τα θύματα της δικής τους πολεμικής επέμβασης στην περιοχή; Ποιοι εμπλέκονται σε επιχειρήσεις στη Συρία; Πάλι οι ίδιες χώρες. Γιατί λοιπόν να μην περιθάλψουν τα θύματα του δικού τους τυχοδιωκτισμού;

Από πού κι ως πού η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία να εμπλέκεται σε βομβαρδισμούς και πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον χωρών και ύστερα θα πρέπει χώρες σαν την Ελλάδα να φορτώνονται την περίθαλψη των δικών τους θυμάτων; Η Ελλάδα δεν είναι δουλέμπορος για να συγκεντρώνει και να εγκλωβίζει στο έδαφός της πρόσφυγες και μετανάστες. Ιδίως όταν το 99% όσων ξεβράζονται στις ακτές της θέλουν να φύγουν για άλλες χώρες.

Η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει τις συνθήκες του Δουβλίνου και της Σένγκεν, ώστε να απεγκλωβιστούν οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες από την επικράτειά της. Πρέπει να απαιτήσει την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών για τους πρόσφυγες και το μεταναστευτικό. Να απαιτήσει από τις εμπλεκόμενες χώρες σε πολέμους στη Μέση Ανατολή και αλλού, να αναλάβουν εξολοκλήρου την ευθύνη να περιθάλψουν τα θύματα των δικών τους τυχοδιωκτισμών. Να αρνηθεί την επιδότηση του δουλεμπορίου από την ΕΕ και να μετατρέψει το δουλεμπόριο ανθρώπινων ψυχών σε αδίκημα με χαρακτήρα ιδιωνύμου.

Η Ελλάδα θα πρέπει να φυλάσσει τα σύνορά της αποκλειστικά με ίδια μέσα. Με βάση τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οφείλει να τιμωρεί παραδειγματικά τους δουλέμπορους και να περιθάλπει τα θύματά τους. Όχι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε σκόρπιους στις πόλεις χωρίς στον ήλιο μοίρα, έρμαια των επιτήδειων και των ΜΚΟ τους. Αλλά σε επίσημους χώρους υποδοχής, καταγραφής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης έως ότου μπορέσουν να φύγουν από τη χώρα. Και κυρίως, με συνεργασία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, να φροντίσει έτσι ώστε οι μάζες αυτές να εγκαταλείψουν την χώρα προς τους προορισμούς που οι ίδιες έχουν επιλέξει.

Οποιαδήποτε άλλη "λύση" συνιστά έμμεση ή άμεση ενίσχυση του δουλεμπορίου ανθρώπινων ψυχών. Φυσικά προς όφελος των ισχυρών που προκαλούν τις τεράστιες ροές μετακίνησης πληθυσμών για να καταστραφούν οι κοινωνίες και να πέσουν δραματικά οι όροι και οι συνθήκες εργασίες για τους εργαζόμενους παγκόσμια.

O tempora, o mores

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις εκλογές της Κυριακής

α) η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά επικροτήθηκε,

β) διατηρήθηκε η ομηρεία σημαντικού αριθμού λαϊκών στρωμάτων υπό την πολιτική επιρροή κομμάτων όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κλπ, παρά τις συγκριτικές εκλογικές επιδόσεις τους,

γ) η αποχή ως σύμπτωμα της απογοήτευσης εκτινάχτηκε, γεγονός που χρειάζεται μια ισχυρή κοινωνική φουσκοθαλασσιά για να μην παγιωθεί ως ξεστράτισμα της οργής και της απόρριψης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος στους δρόμους της παραίτησης,

δ) ο ναζισμός βρήκε ξανά ευήκοα ώτα.

Όλα αυτά προφανώς και δεν συνθέτουν μια εικόνα που θα την περιέγραφε κανείς σαν...

«ενθαρρυντική»...

Από εκεί και πέρα:

1) Στις εκλογές της Κυριακής το μνημονιακό πολιτικό σύστημα, με σημαιοφόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε στο κατεστημένο τη μεγάλη ρεβάνς του δημοψηφίσματος. Το 85% που έλαβαν τα κόμματα της μνημονιακής συμφωνίας θα έρχεται και θα επανέρχεται στα χείλη της ενσωματωμένης προπαγάνδας. Και πάντα με την χαιρέκακη επισήμανση ότι είναι μεγαλύτερο από το 62%. Θα είναι, δε, η μόνιμη δικαιολογητική βάση της αγριότητας απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία κατά την εφαρμογή του επικείμενου Αρμαγεδδώνα.

2) Ο,τι καταγράφεται ως «παλιό» και συνδεδεμένο με τα προηγούμενα 40 χρόνια από τη μεταπολίτευση έχει σε τέτοιο βαθμό απορριφθεί από το εκλογικό σώμα ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον υποδύεται το «νέο» να σερφάρει πάνω στην προηγούμενη σαπίλα, όπως ο κ.Τσίπρας, και να καταφέρνει να επιπλέει μένοντας (προσωρινά) αλώβητος ακόμα και από την δική του καταφανή μετάλλαξη.

3) Η Βουλή που σχηματίστηκε είναι η προέκταση της κοινοβουλευτικής κινούμενης άμμου που έχει προκύψει από όλες τις εκλογές της περιόδου της κρίσης. Τώρα πια στην κινούμενη αυτή άμμο προστέθηκαν και τα «φρούτα» που προέκυψαν από την λεγόμενη «ψήφο της πλάκας».

4) Το εκλογικό σώμα προσήλθε στην κάλπη σοκαρισμένο, ζαλισμένο, μπερδεμένο, απογοητευμένο από την προδοσία των προσδοκιών που είχαν γεννηθεί 7 μήνες πριν. Πριν 7 μήνες άνοιξε ένας κύκλος ψευδαισθήσεων και αυταπατών που προχτές έκλεισε ερμητικά με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής διάψευσης και της εξαπάτησης, με την κατίσχυση του εμπαιγμού και την επιβράβευση της μετάλλαξης. Νικητής των εκλογών είναι η πολιτική πεπατημένη της δημαγωγίας και ο αμοραλισμός του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω». Είναι μια νίκη που δεν οφείλεται στο ότι ο λαός πείστηκε από τη δημαγωγία ή επειδή δεν μπορεί να διακρίνει την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα, γεγονός που πιστοποιείται και από την εκτίναξη της αποχής. Οφείλεται  στο γεγονός ότι η προδοσία που υπέστη επέτεινε την συνθηκολόγησή του με την λογική του μικρότερου κακού.

5) Ο θρίαμβος της λογικής του μικρότερου κακού, με άμεσο αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα να συνομολογήσει τον εμπαιγμό του και να συμφωνήσει αναδρομικά με τον προηγούμενο μνημονιακό σφαγιασμό του και προκαταβολικά με τον επόμενο μνημονιακό σφαγιασμό του, είναι και το μεγαλύτερο πολιτικό και ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας τον Γενάρη, ήρθε με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια». Και ακόμα χειρότερα: Ήρθε να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι τάχα αναπόφευκτα.

6) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός εμπεδώνει πλέον το συναίσθημα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι και να ψηφίζεις υπάρχουν δυο αμετάβλητες σταθερές. Ο,τι κι αν ψηφίσεις δυο πράγματα βγαίνουν: Μνημόνια και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ, λέγεται πλέον ΣΥΡΙΖΑ…

7) Η πολιτική περίοδος που ξεκίνησε έδωσε ήδη δείγματα για τον εξοργιστικά… διασκεδαστικό χαρακτήρα της. Η προηγούμενη «δημιουργική ασάφεια» θα δώσει πλέον τη θέση της σε μια σκληρή μνημονιακή διακυβέρνηση που θα προχωρά με…αντιμνημονιακές επικοινωνιακές ανταύγειες. 

8) Ναζισμός: Παρά το γεγονός ότι η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής συνιστά ομολογημένα τον φορέα του πολιτικού εγκλήματος, ο ναζισμός παραμένει στη Βουλή. Κάποιοι θα πουν ότι συνιστά ύβρη να αποκαλείς «ναζί» τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Απαντάμε: Το 33% και το 44% που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933 δεν ήταν ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί. Κατά την απαρχή του φασιστικού φαινομένου ένας γίγαντας της σκέψης, ο Αντόνιο Γκράμσι διαπίστωνε ότι «η κρίση  συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...». Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι είδαν στα λόγια του την προφητεία για την έλευση της «εποχής των τεράτων». Σε κάθε περίπτωση είναι η σαπίλα του συστήματος που δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει τις αντίστοιχες τερατογενέσεις. Η αντιμετώπιση των τερατογενέσεων ή θα συνδυαστεί με την αντίσταση στο σύστημα που τις γεννά ή δεν θα υπάρξει.

9) Οι δημοσκοπήσεις (εδώ γελάνε), με την επαναλαμβανόμενη αυτογελοιοποίησή τους και την καταγραφή τους ως (ατελούς) μεθόδου χειραγώγησης, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι η μόνη δημοσκόπηση που θα άξιζε να γίνει είναι μία και με ένα και μόνο ερώτημα: Έχουν κανένα νόημα οι δημοσκοπήσεις;

10) Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματική Αριστερά, και να μην εκλαμβάνεται ή να είναι διαχειριστικό παρακολούθημα, δεν μπορεί να έχει σαν πρόταγμα και όραμά της την αλλαγή νομίσματος. Η πραγματική Αριστερά είναι τέτοια στο βαθμό που κόντρα στις αντικειμενικές δυσκολίες κρατά ζωντανές τις«φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», γειώνει το κοινωνικά απελευθερωτικό της μήνυμα με τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, υπερασπίζεται και πρωταγωνιστεί για την ικανοποίησή τους επειδή ακριβώς κινείται στον ανηφορικό αλλά μόνο ελπιδοφόρο δρόμο της αλλαγής συστήματος και όχι νομίσματος.   

Ο προηγούμενος 7μηνος κύκλος έκλεισε. Ο νέος πολιτικός κύκλος που άνοιξε την Κυριακή θα είναι επίσης μικρός. Σε αυτό συνηγορούν, πρώτον η σκληρότητα των επικείμενων μέτρων που καθιστά και τη νέα κυβέρνηση εξίσου φιλάσθενη με τις προηγούμενες, δεύτερον ότι η κοινωνία διαθέτει πολιτικές δυνάμεις που θα της υπενθυμίζουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του αδιαμαρτύρητα συντελεσθέντα σφαγιασμού της και τρίτον – και ευτυχώς - το γεγονός ότι η ζωή δεν συνηθίζει να σταματά την κίνησή της μπροστά στο «τοτέμ» της κάλπης.

από το "enikos.gr"