Το 35ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ που διεξήχθη στην Αλεξανδρούπολη (21 έως τις 24 Μαρτίου 2013) τελείωσε με την εκλογή της νέας 45μελούς διοίκησης της Συνομοσπονδίας, αποτυπώνοντας για μια ακόμη φορά με τον πιο σαφή τρόπο, τον εκφυλισμό των εργατοπατέρων του συνδικαλιστικού κινήματος στην χώρα μας.
Πρώτα και κύρια η απόφαση για την διεξαγωγή του συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην όμορφη αλλά μακρυνή Αλεξανδρούπολη, μακρυά και έξω από τις ανάγκες του κινήματος της εργατικής τάξης, μακρυά από τα μεγάλα αστικά και βιομηχανικά κέντρα, φανερώνει πρακτικά και σημειολογικά, την τεράστια απόσταση που χωρίζει τους μεγαλοσυνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, από τις πραγματικές ανάγκες των απλών εργαζομένων του μόχθου και της βιοπάλης.
Ίσως δεν είναι τυχαία η επιλογή της ακριτικής πόλης, αφού ως γνωστόν, εκεί στην Θράκη, ετοιμάζεται να δημιουργηθεί ειδική οικονομική ζώνη (ΕΟΖ) και γι’ αυτό ίσως ο κος Παναγόπουλος και η παρέα του επέλεξε την συγκεκριμένη περιοχή, αφού πρώτα μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε «ωφελούμενους», θέλει να δείξει το δρόμο για την ΕΟΖ.
διαμονή σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, μη προσέλευση και άδεια καθίσματα, ενδοπαραταξιακές συγκρούσεις χωρίς αρχές ίσα για τις καρέκλες, προσπάθειες νομιμοποίησης συνέδρων με παραβάσεις, χειραγωγήσεις και παρατυπίες στις εκλογές αντιπροσώπων. Ανάδειξαν περίτρανα, ακόμα μια φορά, την αδιαφορία των συνδικαλιστικών δυνάμεων του δωσιλογισμού για την καταστροφή που βιώνει ο λαός μας, την φιλοτομαρική νομή της όποιας εξουσίας τους αναγνωρίζει ακόμα το καθεστώς που υπηρετούν..
Η φαρσοκωμωδία που διαδραματίστηκε στις συνεδριάσεις κατέδειξε τον γραφειοκρατικό και υποταγμένο χαρακτήρα του παραταξιακού συνδικαλισμού, που κύριος εκφραστής του είναι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και των μεγάλων Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κεντρων. Δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εξυπηρετούν την μεγαλοεργοδοσία, και να στρώνουν το χαλί στο δωσιλογικό καθεστώς.
Η επικράτηση της ΠΑΣΚΕ (34.52%-16 έδρες) έστω και με απώλειες, και η διατήρηση της ΔΑΚΕ στην 2η θέση (24.35%-11 έδρες), δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στους εργαζόμενους. Κυβερνητικές παρατάξεις του ξεπουλημένου κομματικού – συνδικαλιστικού παραγοντισμού, δεν θέλουν ούτε να οργανώσουν, ούτε να αγωνιστούν μαζί με τους εργαζόμενους Αντίθετα η παραμονή τους στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, εξασφαλίζεται από την υπονόμευση κάθε προσπάθειας συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης από τα κάτω, και με τη σειρά της υπονομεύει κάθε προσπάθεια ανατροπής της νεοκατοχικής κυβέρνησης και της πολιτικής των ευρωπαίων εταίρων της.
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, (10,4%-5 έδρες) αυτοεγκλωβισμένη στη λογική της ανάθεσης και της αριστερής διακυβέρνησης παραπέμπει την λύση των εργατικών προβλημάτων στις ελληνικές καλένδες, Αδυνατεί να υπερβεί τον σκόπελο της ευρωζώνης και του ανήκομεν εις την Δύση και το ευρώ της κομματικής του γραμμής. Παρότι οι προτάσεις περί ενοποίησης ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ακούγονται ενδιαφέρουσες, καταλήγουν σε «θεσμικό κρετινισμό»! Δεν επιτρέπουν να κατανοηθεί η αμεσότητα της ανάγκης αυτοοργάνωσης των εργαζόμενων από τα κάτω και δημιουργίας επιτροπών αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς χωρίς κομματικές-ιδεολογικές προκαταλήψεις και αποκλεισμούς.
Εμφανής είναι εξάλλου και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους εργαζομένους για υιοθέτηση νέων μορφών αντίστασης και αιτημάτων.
Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ 22.22%-10 έδρες) συνεχίζοντας την «ταξική» ρητορική της στη «λαϊκή εξουσία και οικονομία», δηλαδή τον σοσιαλισμό του ΚΚΕ. Προσπαθεί να απαντήσει στις αγωνίες των εργαζομένων ισχυριζόμενη ότι «μόνο κάτω από την ηγεσία του ΠΑΜΕ μπορεί οι αγώνες να έχουν αποτέλεσμα». Η λογική της ανάθεσης, σε κομματικούς γραφειοκράτες και μηχανισμούς, σε όλο της το μεγαλείο. Η κομματική τους γραμμή οδηγεί τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ μακριά από την εργατική τάξη και τις ανάγκες της.
Η πρωτοεμφανιζόμενη παράταξη ΕΜΕΙΣ, προϊόν της διάσπασης της ΠΑΣΚΕ (7.57%- 3 έδρες), αφού διαγωνίστηκε με την μητρική παράταξη για το ποιά είναι περισσότερο «αυθεντική», αρκέστηκε σε μια στείρα αντιπαράθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ για την ποιότητα των προηγούμενων απεργιακών κινητοποιήσεων, παραμένοντας μακριά από τις σύγχρονες ανάγκες και προτεραιότητες του συνδικαλιστικού αγώνα.
Το κεντρικό ψήφισμα που εκδόθηκε από το 35ο Συνέδριο δεν μπορούσε παρά να αποτελεί ένα ευχολόγιο κενό περιεχομένου, χωρίς αντίκρισμα. Ένα κείμενο αυτοϊκανοποίησης των συντακτών του! Δεξιοί και αριστεροί γραφειοκράτες, αρέσκονται να καταγγέλλουν την εμμονή της Τρόικας και της Κυβέρνησης στα μνημόνια, αλλά δεν λένε κουβέντα για τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων των ξένων κατακτητών! Διαμαρτύρονται για την ανεργία και την διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών και των κοινωνικών αγαθών, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις εκποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων, αλλά αφήνουν στο απυρόβλητο όχι μόνο την «απελευθέρωση» των αγορών, αλλά κι αυτή ακόμα την κατάργηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας!
Καταγγέλλουν τη συνεχιζόμενη ύφεση και κρίση στην οικονομία, αλλά ούτε λόγος για το ευρώ και την ΟΝΕ που έχει μετατρέψει την χώρα μας σε δουλοπαροικία χρέους.
Κανένα εργατικό αίτημα, καμιά διεκδίκηση δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, αν δεν ανατραπεί εδώ και τώρα ολόκληρο το οικοδόμημα των συμφωνιών, δεσμεύσεων, παρεμβάσεων και μέτρων που πάρθηκαν ήδη από την εποχή του πρώτου μνημονίου. Δεν χωράνε επαναδιαπραγματεύσεις και «κουρέματα»! Μόνο η άρνηση αναγνώρισης και μονομερής διαγραφή του χρέους. Και γι αυτό δε λένε κουβέντα!
Αν αυτοί επενδύουν στην απόγνωση και την εξαθλίωση, εμείς επενδύουμε στην οργή και την αγανάκτηση. Με αυτοοργάνωση, και δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, όπου όλοι οι εργαζόμενοι, χωρίς αποκλεισμούς θα μπορούν να συμβάλουν στον κοινό σκοπό: την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κ.λπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Έτσι θα ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.
Ο αγώνας των εργαζομένων είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού. Γι αυτό το ΕΠΑΜ καλεί ολόκληρο τον λαό σε ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, ενάντια σε κάθε μορφή ξεπουλήματος της πατρίδας και σε κάθε «όρνεο» ντόπιο ή ξένο που καραδοκεί για να κατασπαράξει τα σωθικά της.
Τα προτάγματα της μη αναγνώρισης και μονομερούς διαγραφής του χρέους, το πέρασμα σε εθνικό-κρατικό νόμισμα και η στήριξή του με τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, αποτελούν μονόδρομο για το εργατικό κίνημα, για τον ελληνικό λαό, για την πατρίδα.
Το ΕΠΑΜ καλλιεργεί την λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά με γειτονιά, πρέπει να αναδειχτεί η τακτική της λειτουργικής κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας από τους ίδιους που τα δουλεύουν, σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους, σαν βασική πλευρά του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οφείλουμε να δώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες.
Όποιος πιστεύει ακόμη, ότι με το υπάρχον συνδικαλιστικό, κομματικό και πολιτικό κατεστημένο μπορεί να βρει λύση στα προβλήματά του, πλανάται πλάνην οικτρά. Όποιος σήμερα δεν αποτελεί μέρος της λύσης είναι μέρος του προβλήματος. Όποιος δεν συγκρούεται με την κατοχική δύναμη του χρέους και με το δοσιλογισμό όσων βάζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ευρωζώνη, γίνεται είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι υπηρέτης των μνημονίων και όσων τα υπηρετούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου