Έκαναν την ξετσιπωσιά σημαία !

του Κώστα Γιαννιώτη
Μέσα στον προεκλογικό θόρυβο και τον κουρνιαχτό που σηκώνουν τα Μεγαλοκάναλα και τα θαλασσοκάναλα, ξεπροβάλλουν κάθε λογής ‘’λουλούδια’’που, παρά το γεγονός ότι είναι πλαστικά, βγαλμένα μέσα από τα μαγειρεία της βιομηχανίας θεάματος ακροάματος, κάθε άλλο παρά άοσμα είναι. Βρομούν και όζουν. Η δυσωδία τους είναι αντάξια των αφεντάδων που υπηρέτησαν χρόνια, μέσα από τον γκαιμπελισμό.
Τώρα βγαίνουν και στην πιάτσα με ολάνοιχτα πανιά, για είσπραξη και εκλογική επιβράβευση των καλών τους υπηρεσιών προς το καθεστώς της κατοχής.

Είναι οι δημοσιογραφίσκοι και δημοσιολογούντες (χυδαιολογούντες θα ήταν το σωστό) επί χρόνια, μπροστά στη μούρη του λαού, κρυμμένοι πίσω από τη σιγουριά του ‘’γυαλιού’’. Δημοσιογραφίσκοι που τους ανέδειξαν σε ‘’μεγάλους’’ οι κατασκευαστές δημοσιογραφικών ινδαλμάτων, αφού πρώτα μέτρησαν το μπόι τους . Το εσωτερικό τους μπόι. Το μπόι της συνείδησης και της αξιοπρέπειας. Τους βρήκαν αρκετά κοντούς – έως νάνους – και τους προσέλαβαν. Τους άφησαν να πιστέψουν ότι είναι …. κάποιοι, τους πρόβαλλαν, τους προώθησαν, τους ‘’ανέδειξαν’’. Τέτοιους χρειάζονται. Άνοες, ημιμαθείς και, κυρίως ελλιποβαρείς σε συνείδηση και αξιοπρέπεια, αλλά επηρμένους και αλαζόνες. Που προσφέρουν γη και ύδωρ σε όποιον …….. ‘’τους τα ακουμπήσει’’ και τους τάξει ανάδειξη.
Κάτι τέτοιους αφού τους χρησιμοποίησαν δεόντως, αφού τους άφησαν να πιστεύουν ότι ……. αναδείχτηκαν, ότι ανέβηκαν με την αξία τους, τους πέταξαν στο πολιτικό προσκήνιο να συμπληρώσουν το έργο τους.
Στο χοροστάσι της πολιτικής άνοιξαν το στόμα τους και μην έχοντας συναίσθηση της πραγματικότητας, ανέδειξαν την ελεεινότητά τους σε …….. προτέρημά τους.
Την παραπλάνηση, τη λασπολογία, την απόκρυψη, τη σπέκουλα και τη φαιά προπαγάνδα, που χρησιμοποίησαν χρόνια σαν μέσο και τακτική για την επαγγελματική τους ανέλιξη, τα μοστράρουν τώρα για πατριωτισμό και εθνική υπευθυνότητα.
Η κ. Σπυράκη προσπάθησε να μας πείσει ότι η ……. ‘’εθνική της συνείδηση’’ δεν της επέτρεψε να αποκαλύψει αυτό που ήξερε, ότι δηλαδή επί μήνες , το 2012, τα αεροπλάνα πηγαινοέρχονταν, μέσω Ιταλίας, φορτωμένα με ‘’τούβλα’’ δις ΕΥΡΩ, σε μια αγωνιώδη επιχείρηση διάσωσης των κουφαριών των ελληνικών τραπεζών. (Όταν αυτά τα έλεγε το ΕΠΑΜ, μας αποκαλούσαν από ………γραφικούς μέχρι κινδυνολόγους).
Το ήξερε, η μαντάμ, αλλά δεν το αποκάλυψε, όπως η ίδια δηλώνει.
Φοβήθηκε μήπως πτωχεύσουν οι τράπεζες και …… σωθούν κάποιοι από τους εκατοντάδες χιλιάδων χριστιανούς, που είναι δούλοι χρεών προς τις τράπεζες.
Φοβήθηκε μη ………. σταματήσουν οι πλειστηριασμοί περιουσιών.
Φοβήθηκε μην …….. ξανασπιτωθούν οι άστεγοι.
Φοβήθηκε μη ………. σταματήσουν οι αυτοκτονίες.
Φοβήθηκε μην …….. επιστρέψουν οι μετανάστες.
Φοβήθηκε μην αλλάξει ρότα το καράβι αυτής της χώρας και ζημιωθούν τα αφεντικά.
Γιατί για τη φράου Σπυράκη η πατρίδα και το έθνος είναι έννοιες ταυτόσημες με τις τράπεζες και η σωτηρία τους σωτηρία της πατρίδας.
Δεν της ήταν όμως αρκετό να κομπορρημονεί για την απόκρυψη.
Ήταν και προκλητική απέναντι στο τίμιο νεαρούδι που, απαντώντας της στους ισχυρισμούς της ότι θα παλέψει για τη σωτηρία της χώρας αν εκλεγεί, της τόνισε ότι λέει ψέματα, όπως πάντα.
Εξανέστη η φράου Σπυράκη και του ζήτησε να ανακαλέσει, διότι ‘’ουδέποτε στη δημοσιογραφική της καριέρα είπε ψέματα’’ !!!!!
Παρά την ‘’ιερή’’ αγανάκτησή της, απέφυγε να καλέσει τα ΜΑΤ να τιμωρήσουν τον …..αναιδή νεαρό !!!
Δεν της εξήγησε ποτέ και κανείς ότι όταν αποκρύπτεις την αλήθεια, είσαι ταυτόσημος με τον ψεύτη, πολύ δε περισσότερο όταν ασκείς το δημοσιογραφικό λειτούργημα;
Δε διάβασε ποτέ την προμετωπίδα της ΕΣΗΕΑ που ‘’βοά’’ ……… ‘’Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης’’ ; Και της δημοκρατίας, θα πρόσθετα εγώ.
Όχι ! Έχει τη δική της άποψη περί δικαιοσύνης και δημοκρατίας η κάθε Σπυράκη, όπως και τόσοι άλλοι του σιναφιού της. Αυτοί κρίνουν τι είναι χρήσιμο και τι βλαπτικό για την πατρίδα. Δεν χρειάζεται να ξέρει ο λαός, ούτε έχει αξία η δική του γνώμη. Αρκεί η γνώμη της Σπυράκη, του Θεοδωράκη, του Πρετεντέρη, της Όλγας, του Μπάμπη, του Κώνστα και τόσων άλλων τροπικών πτηνών.
Είναι τα χερουβείμ και τα σεραφείμ της διαφύλαξης των ‘’ιερών’’ και των ‘’οσίων’’ αυτού του τόπου. Των τραπεζών, τις οποίες μετονόμασαν σε ….. ‘’πατρίδα’’ !! Της ανομίας, που μετονόμασαν σε …… ‘’δικαιοσύνη’’ !! Του φασισμού, που μετονόμασαν σε ……… ‘’δημοκρατία’’ !! Του διαμελισμού και αφανισμού της χώρας, που μετονόμασαν σε …… ‘’σωτηρία’’ της !!
Κάπως έτσι έφτασαν στο σημείο να ζητούν πιστοποιητικά εκλογικού ποσοστού του ΕΠΑΜ, για να επιτρέψουν στο Δημ.Καζάκη να εκφράσει άποψη και θέση.
Άκου, φίλε αναγνώστη !
Σε φτύνουν από τις οθόνες ανενδοίαστα γιατί σε θεωρούν δεδομένο και ανίσχυρο. Σου αλλοτριώνουν τη ζωή και τα όνειρα, ενώ την ίδια στιγμή σε προκαλούν και σε περιπαίζουν από τα ‘’παράθυρα’’. Σου συμπεριφέρονται όπως εσύ δε θα συμπεριφερόσουν ούτε σε ηλίθιο. Σου σερβίρουν το ψέμα και την απάτη με την ευκολία του παπατζή της Ομόνοιας.
Δείχνουν να μη σε υπολογίζουν, να μη σε φοβούνται, να μη σε λαμβάνουν υπόψη τους.
Κι όμως. Είναι βαθιά τρομαγμένοι, στη σκέψη ότι μπορεί να αντιδράσεις.
Γι` αυτό όρθωσε μπροστά τους το ανάστημά σου. Τσάκισέ τους και τρομοκράτησέ τους με το να δώσεις δύναμη σ` αυτό που φοβούνται. Στο ΕΠΑΜ. Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, το γέννημα της οργής σου. Δυνάμωσέ το, ώστε να γίνει ρυθμιστής των εξελίξεων, έτσι που να μην μπορεί κανείς να καθίσει σε ‘’καρέκλα’’ χωρίς τη δική σου άδεια.
Γιατί όπως λέει και ο συναγωνιστής μου ο Αντώνης από την Κρήτη ……..
………Αυτοί που δεν απλώσανε
ξένο ψωμί να φάνε,
αυτοί σηκώνουν την τιμή
όσο βαριά και να `ναι !!
Κώστας Γιαννιώτης
Μέλος του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ
Υποψήφιος ευρωβουλευτής

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΩΝ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο από την αρχή χαρακτήρισε το γνωστό «κούρεμα» των φυσικών προσώπων ομολογιούχων ως ανοιχτή κλοπή. Όχι μόνο γιατί επρόκειτο για αποταμιεύσεις, ή αποζημιώσεις ζωτικές για τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα και τις οικογένειές τους. Ούτε μόνο γιατί έγινε χωρίς καν να ζητηθεί η συγκατάθεσή τους. Διότι κυρίως έπεσαν θύματα της μεγαλύτερης απάτης σε βάρος του ελληνικού λαού, που στήθηκε επίσημα από δανειστές και κυβέρνηση με σκοπό να απαλλαγούν από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα οι τραπεζίτες με αντάλλαγμα πολλαπλάσιες αποζημιώσεις σε ρευστό και εγγυήσεις από το ελληνικό δημόσιο. Όπως επίσης και για να αλλάξει το δίκαιο του δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν ελληνικό και μετά το «κούρεμα» έγινε αγγλικό.

Το περίφημο «κούρεμα» του χρέους το 2012 αντί να μειώσει το δημόσιο χρέος, το αύξησε κατά 9 περίπου δις ευρώ χάρις στα ληστρικά ανταλλάγματα που προέβλεπε για τους τραπεζίτες κατόχους ελληνικών ομολόγων. Ενώ το πλήρωσαν το σύνολο σχεδόν των ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ, των οποίων τα ρευστά διαθέσιμα διαχειριζόταν με βάση το νόμο η Τράπεζα της Ελλάδας. Μαζί τους και όσα φυσικά πρόσωπα είχαν εξαπατηθεί από τις κυβερνήσεις στο να θεωρούν «ασφαλή τοποθέτηση» των οικονομιών και αποταμιεύσεών τους τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αλλά και όσοι αναγκάστηκαν να εισπράξουν ομόλογα έναντι αποζημιώσεων.

Για το Ε.ΠΑ.Μ. λοιπόν το όλο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους μέσω «κουρέματος» με PSI παραμένει ανοιχτό και θα παραμείνει ανοιχτό μέχρις ότου οδηγηθούν στη δικαιοσύνη όσοι πολιτικοί και άλλοι συμμετείχαν ενεργά σ’ αυτή την τρομακτική απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού. Είναι θέμα αποκατάστασης της έννομης τάξης στην χώρα, αλλά και των κανόνων δικαίου που πρέπει να διέπουν μια ευνομούμενη πολιτεία.

Για τους ομολογιούχους το ΕΠΑΜ επισημαίνει τα εξής: Όποιος τους τάζει αποζημιώσεις με ομόλογα τους εξαπατά και μάλιστα βάναυσα. Τα όποια κυβερνητικά ομόλογα δεν παρέχουν καμιά εγγύηση αποζημίωσης και εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της όποιας κυβέρνησης να αλλάξει, να διαγράψει, ή να τροποποιήσει κατά το δοκούν τους τίτλους αυτούς χωρίς συνέπειες για την ίδια.

Επίσης, η αποζημίωση με ομόλογα δεν αναγνωρίζει στους ομολογιούχους ότι τα χρήματα τους ήταν αποταμιεύσεις, ή αποζημιώσεις. Τους εξισώνει με τους επενδυτές ομολόγων κι επομένως δεν αναγνωρίζει την κατά προτεραιότητα αποζημίωσή τους.

Η από θέση αρχής τοποθέτηση του ζητήματος, όπως την αντιλαμβάνεται  και την υποστηρίζει το Ε.ΠΑ.Μ  είναι:

Πρώτο: Η κυβέρνηση οφείλει να ψηφίσει δεσμευτικό για την ίδια νόμο, όπου να αναγνωρίζεται σαφώς, αφενός, το συνολικό ύψος της οφειλόμενης αποζημίωσης προς τους ομολογιούχους με βάση τις τιμές κτήσης των ομολόγων τους πριν το «κούρεμα» και, αφετέρου, το γεγονός ότι πρόκειται για αποταμιεύσεις που αδίκως εντάχθηκαν στην αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να κατοχυρωθεί η απαίτηση αποζημίωσης των ομολογιούχων έναντι του ελληνικού δημοσίου κάτω απ’ όλες τις συνθήκες.

Δεύτερο: Η κυβέρνηση οφείλει να αποζημιώσει στο σύνολό τους τις ζημιές σε ρευστό μέσα σε εύλογο χρονοδιάγραμμα που θα συμφωνηθεί με τους ίδιους τους ομολογιούχους. Είναι θέμα ηθικής και νομικής τάξης να αναγνωριστεί στους ομολογιούχους, ότι πρόκειται για αυθαίρετη, παράνομη και καταχρηστική ιδιοποίηση μέρους των αποταμιεύσεων τους με τη μορφή ομολόγων. Με μια τέτοια απόφαση, όχι μόνο δικαιώνεται ο αγώνας των ομολογιούχων, αλλά δεν θα μπορεί στο μέλλον καμιά κυβέρνηση να τους αρνηθεί την αποζημίωση, ή να παίξει μαζί τους.

Τρίτο: Η κυβέρνηση οφείλει να αναγνωρίσει ως δίκαιη την απαίτηση να διωχθούν από την ποινική δικαιοσύνη, όσοι οδήγησαν στο «κούρεμα» τα ομόλογά των φυσικών προσώπων. Είναι αδιανόητο να μείνουν στο απυρόβλητο όσοι εκτέλεσαν μια τέτοια απάτη. Επίσης, είναι ιδιαίτερης σημασίας να λογοδοτήσουν όλοι όσοι συνέπραξαν στην απάτη, ώστε να αναγνωριστεί το δικαίωμα στους ομολογιούχους και τις οικογένειές τους να απαιτήσουν πρόσθετες αποζημιώσεις για ηθική και υλική βλάβη από τους ενόχους αυτής της υπόθεσης. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι θρηνήσαμε νεκρούς και ολόκληρες οικογένειες οδηγήθηκαν στην καταστροφή. Για όλα αυτά οφείλουν να λογοδοτήσουν όποιοι και όσοι ευθύνονται.

Αθήνα, 28 Απριλίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου

: "Ε.Πα.Μ.: Την πιο βαθιά περιφρόνηση αξίζει όποιος βάζει το συμφέρον του κόμματός του πάνω από την Θράκη, την τύχη της πατρίδας και του λαού".

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Θράκη με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύουν, δυστυχώς, ότι και το κόμμα αυτό έχει υιοθετήσει την πεπατημένη δεκαετιών των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντιλαμβάνεται την Θράκη σαν ένα χώρο χωρίς εθνική ταυτότητα και κυριαρχία, όπου μπορούν να παίζονται επικίνδυνα γεωστρατηγικά παιχνίδια σε βάρος της Ελλάδας και της ειρήνης στα Βαλκάνια με μοχλό κατασκευασμένες εθνικές μειονότητες.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της καταγγελίας του ντόπιου εθνικισμού υιοθετεί τις πιο επικίνδυνες και φασιστικές εκδοχές του επεκτατικού σωβινισμού της Τουρκίας και των Γκρίζων Λύκων στη Θράκη. Αντικαθιστά την υπεράσπιση της πατρίδας μ’ έναν δήθεν διεθνισμό, ο οποίος στην πραγματικότητα αποτελεί υποταγή στο ζυγό των διεθνών αγορών και των επιτελείων τους που θέλουν να διαλύσουν λαούς, έθνη, χώρες και κυρίαρχα κράτη προς το συμφέρον μιας μικρής παγκόσμιας ολιγαρχίας.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο εκτιμά ότι η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και άκρως επικίνδυνη στις σημερινές συνθήκες. Δεν μπορεί να καυτηριαστεί με απλά πολιτικά σχόλια, ή με διάθεση μικροπολιτικής. Απαιτεί καθαρές απαντήσεις από θέση αρχής.

Μετά τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και την προσπάθεια κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας πρώτα μέσω των διαφόρων σχεδίων «Ανάν» και τώρα διαμέσου του εφευρήματος των δικοινοτικών συνομιλιών, η Θράκη, ήδη από χρόνια αποτελεί πρόσφορο πεδίο για την ρευστοποίηση συνολικά των Βαλκανίων και της μετατροπής τους σε «ελεύθερες» ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης. Μια ρευστοποίηση που ξεκίνησε με τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και επιχειρείται διαρκώς με κάθε τρόπο. Με λαούς διαλυμένους, υποτελείς και βυθισμένους σε μια αιώνια εμφύλια διαμάχη ανάμεσα σε μειονότητες και πλειονότητες.

Το πρόβλημα δεν είναι απλά ζωτικής σημασίας από την σκοπιά των εθνικών συμφερόντων του ελληνικού λαού, συνιστά επίσης και κορυφαίο ζήτημα δημοκρατίας. Η αρχή των εθνοτήτων, ή των μειονοτήτων, όπως καθιερώθηκε να λέγεται μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν συνάδει με την δημοκρατία, με την αληθινή δημοκρατία. Αποτελεί μια επινόηση της διπλωματίας των κανονιοφόρων των μεγάλων δυνάμεων από την 7η δεκαετία του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Με τον τρόπο αυτό μπορούσαν να εμφανίζονται ως «προστάτες» εθνικών μειονοτήτων, ή εθνοτήτων στο έδαφος αντίπαλων κρατών, ώστε να αμφισβητούν την εδαφική τους κυριαρχία. Από τότε που η αρχή επινοήθηκε, η Ευρώπη τυλίχθηκε πολλές φορές στις φλόγες του πολέμου στο όνομα της «προστασίας» των εθνικών μειονοτήτων. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι με την αρχή αυτή σαν πρόσχημα ξέσπασαν και οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι.

Ο διαχωρισμός του λαού μιας χώρας σε πλειονότητες και μειονότητες υπήρξε επίσης ο καλύτερος τρόπος για το κράτος να διαχωρίσει τους πολίτες του σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Η δημοκρατία δεν ξεχωρίζει τους πολίτες με βάση το θρήσκευμα και την καταγωγή τους. Αντίθετα, η δημοκρατία είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη καθ’ όλη την επικράτειά της με τους πολίτες απόλυτα ισότιμους όπου κι αν κατοικούν. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος στα πλαίσια της δημοκρατίας αναγνωρίζει τα ίδια δικαιώματα σ' όλους τους πολίτες και οφείλει να παρέχει τις ίδιες ενιαίες υπηρεσίες και πολιτικές προς όλους τους πολίτες χωρίς κανένα, μα κανένα διαχωρισμό.

Ο διαμελισμός λοιπόν μιας εθνικής επικράτειας σε μειονότητες και πλειονότητες διασπά την κοινωνική και πολιτική συνοχή του λαού με σκοπό να τον μετατρέψει σ’ ένα συνονθύλευμα «πληθυσμιακών οντοτήτων» υπό την χειραγώγηση απρόσωπων εξουσιών εντός και εκτός συνόρων. Μετατρέπει την ιδιότητα του πολίτη σε απλό πρόσχημα και επιτρέπει στην εξουσία να χρησιμοποιεί ελεύθερα το διαίρει και βασίλευε.

Σχεδόν για έναν αιώνα οι ελληνικές κυβερνήσεις εφάρμοσαν μια μυωπική πολιτική αποκλεισμού και περιθωριοποίησης τμημάτων του πληθυσμού στην περιοχή, με βάση τη γλώσσα, την καταγωγή και το θρήσκευμα, συντηρώντας ένα υποτίθεται μειονοτικό «εθνικό» πρόβλημα, κατά παράβαση ακόμα και της ίδιας συνθήκης της Λοζάνης. Έστρωσαν έτσι το έδαφος, ώστε ξένες δυνάμεις να μπορούν σήμερα, να επενδύουν στην υποτιθέμενη τουρκική μειονότητα προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Επιβάλλοντας εντελώς αυθαίρετα καθεστώς τουρκικής μειονότητας – ακόμη και ενάντια στη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του «μειονοτικού» στοιχείου – στην περιοχή, ουσιαστικά οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχτηκαν στην πράξη την αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας στην Θράκη. Παρέδωσαν Έλληνες πολίτες στην επιρροή και την χειραγώγηση ξένης δύναμης, της Τουρκίας, αλλά και ύποπτων κυκλωμάτων που χρηματοδοτούνται και κατευθύνονται από το εξωτερικό.

Τα κόμματα εξουσίας, δεν δίστασαν να διατηρούν, μέσω της πελατειακής λογικής, της ψηφοθηρίας και των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, αυτό το καθεστώς των διαχωρισμών σε εθνοτική βάση, καθιστάμενοι εν δυνάμει πράκτορες ξένων επίβουλων δυνάμεων, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο δράσης σε μυστικές υπηρεσίες, ΜΚΟ κοκ..

Σήμερα, κάτω από το βάρος της νέας κατοχής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει πλέον την πιο ακραία απειλή: Την ντε φάκτο ακύρωση της συμφωνίας της Λοζάνης του ΄23 η οποία κατοχυρώνει την εδαφική επικράτεια του ελληνικού «έθνους - κράτους». Προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της αλλαγής των συνόρων της χώρας μας – και συνολικά της Βαλκανικής – κινούνται από καιρό οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ένθερμη στήριξη του εγχώριου δωσιλογισμού, ο οποίος καλλιεργεί ευθέως την αναθεώρηση της συμφωνίας της Λοζάνης μέσω ιδρυμάτων τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ.

Με τα σχέδια δημιουργίας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην περιοχή, το πέρασμα του αγωγού TAP, την ασφάλεια της διέλευσης του οποίου από τη χώρα μας, έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου το ΝΑΤΟ, την υποδαύλιση των υποτιθέμενων μειονοτικών προβλημάτων και τη σταδιακή αποδυνάμωση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων, η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη βρίσκονται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα και οδεύουν τάχιστα προς την «κοσοβοποίησή» τους.

Αυτήν την κρίσιμη στιγμή, έρχεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με αντιλήψεις, που απηχούν τον λεβαντινοραγιαδισμό του 19ου και 20ου αιώνα απέναντι στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, να υποδαυλίσει το ζήτημα και να ενισχύσει καθαρά τις βλέψεις ξένων δυνάμεων με την αποδοχή της ύπαρξης και τη στήριξη μιας ενιαίας ξένης «εθνικής» μειονότητας στην περιοχή της Θράκης. Καλύτερες υπηρεσίες προς αυτές τις δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν με δεδομένη την μειοδοτική και πατριδοκάπηλη πολιτική του δωσιλογικού καθεστώτος των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παίρνει ξεκάθαρη θέση. Η Θράκη είναι αναπόσπαστο τμήμα της ενιαίας και αδιαίρετης εθνικής επικράτειας της Ελλάδας και οι πολίτες της αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού λαού. Δεν υφίστανται εθνικές μειονότητες. Ο πληθυσμός της αποτελείται αποκλειστικά από Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα από το θρήσκευμα και την καταγωγή.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί κάθε συνειδητό αγωνιστή της δημοκρατίας, κάθε αληθινό πατριώτη να αντιπαρατεθεί στις πρακτικές και τις λογικές που οδηγούν στην «κοσοβοποίηση» της Θράκης, στο όνομα είτε μιας ψευτοδιεθνιστικής αριστεράς, είτε μιας πατριδοκάπηλης δεξιάς. Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όλοι ότι πάνω από τον κομματικό πατριωτισμό και πέρα από τον πολιτικό φατριασμό, υπάρχει ο αγώνας για την δημοκρατία και την πατρίδα, ο οποίος προϋποθέτει την ενότητα του λαού πάνω και πέρα από ιδεολογικές, ή άλλες διαχωριστικές γραμμές.

Όποιος βάζει το συμφέρον του κόμματός του πάνω από την Θράκη, την τύχη της πατρίδας και του λαού, τότε αξίζει την πιο μεγάλη μας περιφρόνηση. Και πρέπει να γνωρίζει ότι η κρισιμότητα της κατάστασης δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανοχής. Κανένα ιδεολογικό και πολιτικό πρόσχημα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την συστράτευση με δυνάμεις που απεργάζονται την εθνική τραγωδία της Ελλάδας στην Θράκη και αλλού. Η ιστορία κρίνει και είναι πάντα αμείλικτη.

Σε αυτές τις τόσο δύσκολες και απειλητικές στιγμές για την πατρίδα μας, το Ε.Πα.Μ. καλεί τον ελληνικό λαό σε εγρήγορση προκειμένου να διασφαλίσει την ενότητά του και προειδοποιεί κάθε δωσίλογο, επίδοξο επιβήτορα της εξουσίας και ιδεοληπτικό με την αριστερά, ή την δεξιά, ότι θα μας βρει απέναντι. Δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει κανενός είδους συγχωροχάρτι για όποιον συμβάλει – έστω άθελά του – είτε από ιδεοληπτική φενάκη, είτε από πολιτική σκοπιμότητα στα σχέδια και τις λογικές που οδηγούν στον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας.

Αθήνα 27 Απριλίου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Η αποχή βαθαίνει τη δημοκρατική κρίση στη χώρα.

του Μάριου Μαρινάκου*

Χαίρομαι πολύ, που η Ελλάδα απέκτησε τόσους χειραφετημένους, γνήσιους, αμφι-σβητίες πολίτες. Χάρη σε αυτό το νέο ρεύμα ανθρώπων, άλλωστε, έγινε δυνατό σήμερα να απομυθοποιηθεί η κεντρική πολιτική σκηνή και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της. Χάρη σε αυτό το ρεύμα ανθρώπων είναι δυνατή η ελπίδα μιας αλλαγής.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι πολλοί από εμάς (μηδέ εμού εξαιρουμένου) είμαστε άθλιοι γνώστες του συστήματος που αντιμαχόμαστε. Πώς γίνεται να αντιμάχεσαι κάτι, αν πρώτα δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Κατά την κοινή λογική, δεν είναι δυνατό να αντιστρατεύεσαι ένα σύστημα, αν δεν το μάθεις πρώτα, ώστε να ανακαλύψεις τα ευαίσθητα, τα τρωτά του σημεία και τις αδυναμίες του. Αλλιώς, καταλήγεις να μάχεσαι πολεμώντας ανεμόμυλους, όπως ο –τουλάχιστον συμπαθέστατος σε εμένα- Δον Κιχώτης…

Σε αυτή τη λογική, μου προκαλεί τρομερή εντύπωση, που ως κοινωνία σήμερα δεν ξέρουμε...
καν, ότι το σύστημα έχει «τυφλά σημεία», έχει μαλακό υπογάστριο, στο οποίο αν χτυπηθεί, μπορεί να καταρρεύσει. Και προς το σκοπό αυτό, πέρα από τον κοινωνικό αγώνα, υπάρχει ακόμα ένα όπλο. Το όπλο αυτό, όμως, έχει μια ιδιαιτερότητα: Προσομοιάζει με δίκοπο μαχαίρι. Από την αποκατάσταση της αποκαλούμενης «δημοκρατίας» μας, δηλαδή καθ’ όλο αυτό το διάστημα που αποκαλούμε μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, η κοινωνία και οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται σε έναν αέναο αγώνα διελκυστίνδας ή αλλιώς σε ένα μόνιμο μπρα ντε φερ, αναφορικά με το ποιος θα μπορέσει να το χρησιμοποιήσει το όπλο αυτό, προς όφελός του.

Αν το χρησιμοποιήσει το σύστημα και όχι εμείς, τότε η ήττα της λαϊκής βούλησης είναι αναπόφευκτη. Αν, αντίστοιχα, το χρησιμοποιήσει μαζικά ο λαός, τότε ο συσχετισμός των μεταξύ τους αλληλέγγυων συστημικών δυνάμεων καταρρέει. Το όπλο αυτό λέγεται εκλογές. Και το μπρα ντε φερ για τη χρησιμοποίηση αυτού του όπλου γίνεται, σχεδόν εδώ και 3 δεκαετίες, γύρω από το δίπολο «συμμετοχή ή αποχή;»

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό το δίλημμα (όπως, συνήθως, τα περισσότερα πολιτικά διλήμματα) είναι ψεύτικο. Και τούτο γιατί η εκλογική διαδικασία είναι μια θεσμική διαδικασία, η οποία για να καταλήξει σε όφελος του λαού, πρέπει να τηρηθούν κάποιοι κανόνες. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, ούτε συστημικός συμβιβασμός. Άλλωστε, κάθε επανάσταση χρειάζεται τα όπλα της και τη στρατηγική της, έτσι δεν είναι;

Αυτή η θεσμική διαδικασία, δηλ. η διαδικασία των εκλογών, ρυθμίζεται από τον λεγόμενο ως «εκλογικό νόμο». Θεωρώ ότι αξίζει, λοιπόν, να αποκωδικοποιήσουμε τις επιμέρους διακρίσεις, που δημιουργεί αυτός ο εκλογικός νόμος, ώστε να καταλάβουμε ποια είναι τα δυνατά του συστήματος σε αυτή τη διαδικασία και αντίθετα, ποια είναι τα αδύναμα σημεία του συστήματος. Ή αν το θέλετε αντίστροφα, αξίζει να ανακαλύψουμε, ποια είναι τα δικά μας δυνατά σημεία, ως λαός και πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν υπέρ μας.

Οι διακρίσεις, λοιπόν, του εκλογικού νόμου αφορούν σε 3 κατηγορίες εκλογικής συμπεριφοράς και μια, που διαφαίνεται στην πράξη. Ο νόμος διακρίνει τις ψήφους σε έγκυρα ψηφοδέλτια, σε άκυρα ψηφοδέλτια, σε λευκά ψηφοδέλτια, ενώ ως τέταρτη συμπεριφορά, προκύπτει στην πράξη η αποχή. Θα δούμε μια-μια τις κατηγορίες της εκλογικής συμπεριφοράς και πώς αυτές επιδρούν στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά ας στρέψουμε πρώτα την προσοχή μας στην αποχή.

Α. Ας δούμε λίγο προσεκτικά την αποχή.

Α.1. Η λειτουργία της αποχής

Πέρα από τα έγκυρα ψηφοδέλτια, ο εκλογικός νόμος συναθροίζει την αποχή ΣΕ ΟΛΑ τα κόμματα που καλύπτουν το όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του 3%. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η διαδικασία της αναγωγής. Αυτή θα ωθήσει τα ποσοστά των κομμάτων τόσο, ώστε να καλυφθούν όλες οι διατιθέμενες έδρες (είτε στο Εθνικό Κοινοβούλιο, είτε στην Ευρωβουλή) και να καμαρώνουν κάποιοι το βράδυ των εκλογών, ως νικητές…

Ας δούμε ένα θεωρητικό παράδειγμα, λοιπόν, για να το καταλάβουμε όλοι πόσο άθλια προπαγάνδα και προβοκάτσια σε βάρος του λαού, σε βάρος όλων μας, είναι η αποχή:

Ας υποθέσουμε, ότι σε μια ψηφοφορία 100 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσέρχονται και ψηφίζουν και οι 100. Για να κερδίσει κάποιος τις εκλογές θα πρέπει να λάβει 51 ψήφους (δηλαδή το 50%+1 ψήφο).

Έστω, όμως, ότι η προπαγάνδα περί αποχής πιάνει τόπο και ψηφίζουν μόνο οι 10 εκλογείς. Οι υπόλοιποι 90 επιλέγουν να απέχουν. Αν, λοιπόν, στην ίδια ψηφοφορία προσέλθουν και ψηφίσουν μόλις 10 εγγεγραμμένοι εκλογείς, τότε νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα λάβει… 6 ψήφους.

Στο παραπάνω παράδειγμα, λοιπόν, η αποχή έδωσε μια ώθηση τουλάχιστον 54 ψήφων! Δηλαδή, ο φαινόμενος ως νικητής των εκλογών, αν και έλαβε μόλις 6 ψήφους (δηλαδή, στο πραγματικό σύνολο του εκλογικού σώματος έλαβε μόλις το 6%!) το βράδυ των εκλογών θα εμφανίζεται στις τηλεοράσεις μας, σαν να έχει ποσοστό 60% (δηλαδή, θα φαίνεται σαν να έχει λάβει 60 ψήφους, ή αλλιώς, θα φαίνεται ότι έλαβε 54 ψήφους παραπάνω από όσες πραγματικά έλαβε)!

Συγχαρητήρια! Με την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά καταφέραμε το 6% των πολιτών να αποφασίζει για το υπόλοιπο 94%!

Α.2. Η εκλογική πραγματικότητα, όπως την δημιουργεί η αποχή

Ο αντίλογος, θα μπορούσε να αναφερθεί στο προφανές: στο πρόδηλο έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης μιας τέτοιας κυβέρνησης, ισχυριζόμενος ότι μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει. Αλλά ο αντίλογος αυτός έχει ήδη διαψευστεί από την πραγματικότητα! Ας δούμε τι έγινε στις τελευταίες εκλογές.

1ο Πραγματικό παράδειγμα:

Εθνικές εκλογές, Ιούνιος του 2012.

Επί συνόλου 9.947.876 εκλογέων ψήφισαν μόλις οι 6.216.798 εκλογείς.

Τούτο σημαίνει αποχή της τάξης του 37,51%.

Από αυτούς τους ψηφίσαντες, έγκυρα ψήφισαν οι 6.155.464 εκλογείς, δηλαδή μόλις το 61,88% του εκλογικού σώματος.

Υπήρξαν 35.961 άκυρα ψηφοδέλτια και 25.373 λευκά ψηφοδέλτια.

Η Νέα Δημοκρατία έλαβε 1.825.497 ψήφους. Δηλαδή έλαβε μόλις το 18,35% του εκλογικού σώματος!

Το Πα.Σο.Κ έλαβε 756.024 ψηφοδέλτια, δηλαδή έλαβε μόλις 7,6% του εκλογικού σώματος!

Και οι δυο μαζί έλαβαν 2.581.521 ψηφοδέλτια, δηλαδή μόλις το 25,95% του εκλογικού σώματος!

Ωστόσο, λόγω της αποχής, το ποσοστό τους εκτινάχθηκε στο 29,66% και 12,28% αντίστοιχα, διότι τα ποσοστά υπολογίζονται μόνο επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Αυτά τα δυο προφανώς μειοψηφικά κόμματα, σήμερα, κυβερνούν κανονικά, ψηφίζουν όλους τους νόμους που τους υποδεικνύουν ξένοι τοποτηρητές, βασανίζουν και τυραννούν έναν ολόκληρο λαό. Ποιος; Μόλις το 25,95%! Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι το παίζουν και ισχυρή κυβέρνηση, όλων των Ελλήνων… Είδατε να μπορεί να αποδώσει κάτι ο αντίλογος περί έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης; Πρακτικά, δεν σημαίνει τίποτα…

2ο Πραγματικό παράδειγμα:

Ευρωεκλογές 2009

Εγγεγραμμένοι 9.995.992 εκλογείς

Ψήφισαν 5.261.036 ή μόλις το 52,63%

Άκυρα 72.791 ψηφοδέλτια

Λευκά 61.008 ψηφοδέλτια

Έγκυρα ψηφοδέλτια: 5.127.237

Έλαβαν

-      ΠαΣοΚ: 1.878.859 ψήφοι.  Το Πα.Σο.Κ έλαβε μόλις το 18,80% του εκλογικού σώματος! Η αποχή όμως το εκτόξευσε στο 36,64%.

-   Νέα Δημοκρατία: 1.655.636 ψήφοι. Η Νέα Δημοκρατία έλαβε μόλις το 16,56% του εκλογικού σώματος! Η αποχή όμως το εκτόξευσε στο 32,29%.

Α.3. Το υποτιθέμενο μήνυμα της αποχής

Θα μπορούσε, ενδεχομένως, κάποιος να μου πει, ότι προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την αποχή, ως εκλογική σιωπή, για να στείλει κάποιο μήνυμα. Αν και αντιλαμβάνομαι την ισχύ της σιωπής, οφείλω να επισημάνω, ότι τα μηνύματα που στέλνει ο εκάστοτε σιωπών είναι αμφιλεγόμενα και ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Η σιωπή δεν έχει περιεχόμενο και επομένως, δίνει το δικαίωμα στον καθένα να την ερμηνεύει όπως επιθυμεί.

Αφετέρου, με προβληματίζει αυτή καθ’ αυτή η επιλογή σιωπής. Δημοκρατία σημαίνει, ακριβώς, ότι αγωνίζεσαι για να μπορείς να λες την άποψή σου! Ότι κατοχύρωσες το δικαίωμα και κάθε μέρα της ζωής σου ασκείς το δικαίωμα, να εκφράζεσαι ελεύθερα και ελεύθερα να αναπτύσσεις την προσωπικότητά σου, ως πολιτικό ον μιας κοινωνίας. Η σιωπή ταιριάζει απόλυτα σε άλλα είδη εξουσίας αλλά δεν θεωρώ ότι αποτελεί πρόσφορη μορφή έκφρασης σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Άλλωστε, με την αποχή σου δεν σωπαίνεις! Ας χρησιμοποιήσω άλλη μια φορά τα παραπάνω πραγματικά παραδείγματα για να εξηγηθώ:

Τι καταφέραμε με 47,37% αποχή;

Τι μήνυμα δώσαμε;

Είναι τριπλό το μήνυμα:

α. Η αποχή διπλασίασε την ισχύ των συστημικών κομμάτων. Το 18,80% των εκλογέων που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ η αποχή το έκανε... 36,64% του αποτελέσματος! Αντίστοιχα, το 16% της ΝΔ το έκανε 32,29%! Αν το είχαμε κάνει σε εθνικές εκλογές θα βγάζαμε κυβέρνηση ξανά τον ΓΑΠ!

β. Ότι μπορεί η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας να τάσσει ως αυτονόητο προαπαιτούμενο της δημοκρατικής νομιμότητας την εκλογική νομιμοποίηση αλλά –κι εδώ είναι το παράδοξο!- αυτή επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα μέσω της αποχής! Η αποχή είναι αυτή που βαθαίνει την δημοκρατική κρίση της χώρας, ισχυροποιεί τα συστημικά κόμματα και τους δίνει κυβερνητικές δυνατότητες.

γ. Ότι ο πολίτης έχει πέσει θύμα τέτοιας προπαγάνδας από τα ΜΜΕ, που νομίζει πως η αποχή του βλάπτει το σύστημα. Στην πραγματικότητα η αποχή είναι ο πιστότερος υπηρέτης του συστήματος! Ενδεχομένως, ο τελών σε σύγχυση πολίτης να έχει καταλήξει να αυτοϊκανοποιείται, ακούγοντας δηλώσεις περί του «ελήφθη το μήνυμα» και βαυκαλίζεται σκεφτόμενος, ότι κάποιοι πήραν κάποιο μήνυμα! Στην πραγματικότητα, βεβαίως, όλοι οι συστημικοί πολιτικοί τρίβουν τα χέρια τους, γιατί βγήκαν ατσαλάκωτοι από το υπόλοιπο 46% του λαού, που δεν πήγε ποτέ να ψηφίσει και θα μπορούσε να τους είχε σαρώσει...

Α.4. Η κατανομή εδρών ως νομιμοποίηση της αποχής

Αυτοί που προπαγανδίζουν την αποχή, επικαλούνται τις κατανομές εδρών λέγοντας, ότι η ψήφος σας μπορεί να καταλήξει να προσμετρηθεί από τη Χρυσή Αυγή μέχρι και το πρώτο κόμμα (εφόσον το κόμμα που θα ψηφίσετε δεν θα μπει στη όποια Βουλή, δηλαδή δεν θα συγκεντρώσει το 3% του ορίου της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, τόσο για την ελληνική βουλή όσο και για την ευρωπαϊκή).

Μα και η αποχή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο δεν προσμετράται;;;

Η αποχή δεν είναι αυτή που προσαυξάνει τα ποσοστά όλων των κομμάτων, αφού τα εκλογικά αποτελέσματα αφορούν μόνο τα έγκυρα ψηφοδέλτια;;;

Σημασία έχει αν θα αρνηθούμε να διαπράξουμε το έγκλημα, ή αν θα επιλέξουμε τρόπο τέλεσης του εγκλήματος την πράξη ή την παράλειψη;

Α.5. Οι κοινωνικοί αγώνες και οι εκλογές

Μου λένε κάποιοι "εμείς κάνουμε κοινωνικούς αγώνες και θέλουμε να κερδίσουμε αυτούς". Αντιλαμβάνομαι την ισχύ και την αναγκαιότητα του κοινωνικού αγώνα! Ποτέ δεν είπα, ότι πρέπει να παύσει ο αγώνας ή ότι μπορεί να υποκατασταθεί από την ψήφο. Αλλά ο κοινωνικός αγώνας είναι η κοινωνική έκφραση μιας πολιτικής αναζήτησης. Η πολιτική ολοκλήρωση του κοινωνικού αγώνα είναι η συμμετοχή στις εκλογές. Αυτό είναι το μοναδικό δικαίωμα που μας απέμεινε, ως παρεμβατική διαδικασία στο πολιτικό σύστημα, ώστε να διαμορφώνουμε εμείς, όχι μόνο τους συσχετισμούς (φευ! ουδέποτε θα υιοθετούσα τέτοια γραμμική θεώρηση) αλλά κυρίως την πολιτική ατζέντα, δηλαδή να θέσουμε στην κουβέντα τα ζητούμενα των κοινωνικών μας αγώνων!

- Μήπως, όλοι όσοι υποστηρίζουν μονομερώς τους κοινωνικούς αγώνες κατέχουν μια κάποια αυθεντική και εξ αποκαλύψεως αλήθεια, η οποία μου διαφεύγει;

- Μήπως και οι Ισλανδοί κοινωνικό αγώνα δεν έκαναν;;; Την ανατροπή τους με εκλογές και δημοψήφισμα δεν την ολοκλήρωσαν;;;

- Και οι Αργεντινοί, μήπως, επίσης, δεν έκαναν εκλογές για να ολοκληρώσουν την δική τους ανατροπή;;;

- Ο Μαντέλα στη Νότια Αφρική, κοινωνικός αγωνιστής δεν ήταν;;; Αυτός δεν ήταν που ζήτησε και έλαβε την ψήφο των Νοτιοαφρικανών για να τάξει στο οριστικό παρελθόν το Απαρτχάιντ;;;

- Ο Τσάβες στη Βενεζουέλα κοινωνικός αγωνιστής δεν ήταν;;; Δεν τον εξέλεγε ο λαός;;;

Α.6. Η αποχή ως δήθεν απονομιμοποίηση του συστήματος

Ένα άλλο επιχείρημα που ακούω είναι ότι "δεν συμμετέχω για να μην νομιμοποιώ το σύστημα". Το επιχείρημα αυτό είναι αντίστοιχο του επιχειρήματος που θα μπορούσε να μου αναφέρει ένας μαθητής, λέγοντάς μου «δεν μπαίνω στην τάξη γιατί δεν με εκφράζει το σύστημα του απουσιολόγου».

Βρε, ο απουσιολόγος θα σου βάλει την απουσία και θα χάσεις τη χρονιά, είτε το αποδέχεσαι είτε όχι! Γιατί το σύστημα έχει προβλέψει και προϋπολογίσει την αντίδρασή σου μέσω αποχής (δήθεν άρνηση νομιμοποίησης) και την έχει νοηματοδοτήσει κατά τρόπο που, όχι μόνο δεν το βλάπτει αλλά το ευνοεί!

Είπαμε να προοδεύει ριζοσπαστικά η σκέψη μας. Να ξεκινήσει από την αρχή η οικοδόμηση μιας δικαιότερης, ανθρώπινης, δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε οπαδικά να εθελοτυφλούμε μπροστά σε αυτονόητες αλήθειες. Δεν μας δίνει το δικαίωμα, επάνω στη θέρμη μας να αποδείξουμε τις θέσεις μας ως δήθεν σωστές, να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε έτη φωτός μπροστά. Γιατί ακόμα κι αν ήθελα να υποθέσω ότι κάποιων η σκέψη τρέχει πολύ ταχύτερα από τη δική μου, ως αδαούς, τότε θα μπορούσα κάλλιστα να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτά τα φαεινά μυαλά να προηγήθηκαν τόσο πολύ, ώστε κατέληξαν σε ένα σημείο, που το φως δεν θα έχει φτάσει ακόμα. Κι έτσι βρισκόμαστε ως λαός στο απόλυτο σκοτάδι…

Α.7. Είναι η αποχή το όπλο του ασυμβίβαστου, του ρομαντικού;

Εδώ η απάντηση επιτρέψτε μου να είναι μονολεκτική και ακραία: ΜΠΟΥΡΔΕΣ!

Η αποχή είναι η επιλογή του άνευ όρων συμβιβασμού στον οποίο καταλήγει ο κατ' εξοχήν συμβιβασμένος! Γι' αυτό το λόγο ήδη από το 2009 δεν έχουμε και καμία ποινική ή όποια άλλη κύρωση, αν δεν ψηφίσουμε! Ναι! Ακυρώθηκαν όλες οι κυρώσεις! Το σύστημα μας το λέει πια ευθέως! "Είστε ελεύθεροι να απέχετε. Συγγνώμη που τόσα χρόνια σας κυνηγούσαμε! Τώρα μπορείτε να το κάνετε και να μη φοβάστε τίποτα! Τα υπόλοιπα αφήστε τα επάνω μας..."

Εμείς, λοιπόν, τι αποκρινόμαστε σε αυτή την από κάθε άποψη ύποπτη γενναιοδωρία του συστήματος; Θα πούμε: "Ναι, ας τα αφήσουμε επάνω τους... αποχή λοιπόν»;;;

Αντιλαμβάνομαι ότι όσες φορές και να τα πούμε αυτά, πάντα θα υπάρχει κάποιος αρνητής των πάντων, που θα ποιείται ότι κατέχει κάποια εξ αποκαλύψεως αλήθεια και θα μας παροτρύνει σε κάθε είδους αποστασιοποίηση από την μόνη παρεμβατική διαδικασία που έχει απομείνει: Τις εκλογές. Προφανώς, ο ίδιος θεωρεί ότι είναι μονομερώς «κοινωνικός αγωνιστής», σούπερ-ντούπερ πολίτης και απαξιώνει τις εκλογές, γιατί είναι, λέει, του συστήματος. Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται ότι φίλος του συστήματος είναι αυτός που προπαγανδίζει την συνειδητή αποχή.

Ένας φίλος, μου έγραψε κάποτε το εξής, σχολιάζοντας την στάση των συνειδητά απεχόντων: «Στις μέρες μας, το να αρνείται κανείς να λάβει μέρος με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στην Μνημονιακή Χούντα, είναι σαν να βιάζεται η μητέρα του, μπροστά σε οικογενειακή απαρτία, και εκείνος να αρνείται την... συγγένεια του με το θύμα».

Τώρα, κάποια χρόνια μετά, τροποποιώ το σχόλιό του προσπαθώντας να δω με τα μάτια ενός συνειδητά απέχοντος, ως εξής:

«Στις μέρες μας, η οικογενειακή απαρτία είναι συμμετοχή σε πολιτική διαδικασία που ευνοεί την πατριαρχική δομή της οικογένειας, με την οποία είμαι αντίθετος. Οπότε εγώ θα αποχωρήσω, θα απέχω. Αν η μάνα μου βιάζεται, τότε θα βγω να κάνω κοινωνικούς αγώνες για να διαφυλάξω την γενετήσια ελευθερία της, όπως ξέρω: με σουβλάκια, μπύρες και τσίκνα να αναβλύζει όπως τότε, στο Σύνταγμα και στην ΕΡΤ…»

Α.8. Τι είναι, λοιπόν, η ΑΠΟΧΗ;

Είναι η ασφαλέστερη οδός που εφηύρε το σύστημα για να διασφαλίσει τη διαιώνισή του. Είναι ο τρόπος τον οποίο εφηύρε και πλασάρει το ίδιο το σύστημα, ώστε η απουσία ή/και η σιωπή μας να γεννά Παπαδήμους, βαθαίνοντας τη δημοκρατική κρίση της χώρας...

*Ο Μάριος Μαρινάκος είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο

Σημαντικό άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου για τη Θράκη .

Πρώτο: Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!

Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής  της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!
Τρίτο: Η τακτική της ψηφοθηρίας που ανάγει σε κριτήριο ψήφου, το αν θα καταψηφιστεί ή θα υπερψηφιστεί κάποιος λόγω του θρησκεύματός του, όσο ταιριάζει στα ακροδεξιά ήθη διαφόρων κυβερνητικών ή εκκλησιαστικών παραγόντων, άλλο τόσο ταιριάζει στα «διαφωτιστικά» ήθη εκείνων που αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ανέξοδο «διαπολιτισμικό» χάπενινγκ. Τόσο οι «εθνικοί φωστήρες» του «κοσμοπολίτικου» δήθεν «διεθνισμού», όσο και οι «ελληναράδες» του κίβδηλου «πατριωτισμού», είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: Παίζουν με το θρήσκευμα. Και οι μεν και οι δε. Οι πρώτοι καλλιεργούν, συντηρούν και αναπαράγουν τον «ελληνο-χριστιανικό εθνικισμό», οι δεύτεροι υποδύονται τους «ευρύχωρους», αλλά και οι δυο μαζί ψηφοθηρούν, επαναλαμβάνοντας το έγκλημα που επί δεκαετίες διαπράττεται στο ελληνικό κράτος: Την ώρα που μεταχειρίζονται τη μουσουλμανική μειονότητα ως κομπάρσο στο θέατρο της εσωτερικής πολιτικής καταναλωτικής τους εντυπωσιοθηρίας, αδιαφορούν ότι με αυτό τον τρόπο επιτρέπουν τη μετατροπή της σε υποχείριο και σε μπαλάκι στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Τέταρτο: Για τα παιχνίδια όσων επιδιώκουν τον «εκτουρκισμό» της μουσουλμανικής μειονότητας καθόλου αθώο δεν είναι το ελληνικό κράτος. Ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα όπως και οι εν γένει «συμμαχικές της υποχρεώσεις» λειτούργησαν σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο για τη δράση των φορέων του «εκτουρκισμού» της μειονότητας. Θυμίζουμε:

• Την υποχρέωση ενίσχυσης της κεμαλικής πολιτικής που ανέλαβε ο Βενιζέλος με το «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας» του 1930, όταν από το έδαφος της Δυτικής Θράκης εκδιώκονταν οι αντίθετοι με την πολιτική του Κεμάλ ηγέτες της μειονότητας και ταυτόχρονα στη Δυτική Θράκη έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία και ασκείτο τέτοια βία με συνέπεια οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια «ασήμαντη μειοψηφία» να πάρουν τα ηνία και (Αλ.Αλεξανδρής, «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 – 1987», εκδόσεις «Γνώση») να προωθούν την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.
• Την πολιτική που με σύνθημα «να χτυπηθεί το φέσι» στην ουσία χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής με συνέπεια τη «σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτικής Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές» (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).
• Την τακτική πάλι της κυβέρνησης Βενιζέλου από το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο, που ως τότε δεν ήταν παρά ένα τυπικό προξενικό γραφείο.
• Την τακτική του «εκτουρκισμού» ως απόρροια του αντικομμουνισμού. Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του «από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου» και να δείξει, αντίθετα, ότι στην «ελευθέραν Δύσιν» οι σχέσεις μεταξύ των «συμμάχων» ήταν ...αγγελικές. Έτσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής αλησμόνητη απόφαση: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως (σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός»... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν και θέριευε η θεωρία του «από Βορράν κινδύνου».
• Την τακτική, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο «κομμουνιστής κατάσκοπος» Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη να εγκαινιάζει τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας...
• Τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και της χούντας του 1968, που καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Όμως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα...
• Την τακτική (κάτι που η σημερινή ΝΔ το «ξεχνάει»…) η ίδια η κυβέρνηση στο ανώτατο μάλιστα επίπεδο να αποκαλεί στις συνομιλίες της με την ηγεσία της Τουρκίας σαν «τουρκική» την μειονότητα της Θράκης (βλέπε: Αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνομιλίες με Ετσεβίτ, 11 - 12/3/1978)
• Την τακτική, τον Ιούλη του 1999, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, να γνωστοποιείται ηεπιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου – σε μια ασύγγνωστη αντιμετώπιση του ζητήματος του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» με τις παρενέργειες που γεννά η έγερση θεμάτων «συλλογικού αυτοπροσδιορισμού» - να δηλώνει ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας»…
• Δίπλα σε όλα αυτά είναι πασίγνωστο επίσης τούτο: Το πόσο σεβάστηκε αυτό το κράτος τους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα για δεκαετίες. Να μιλήσουμε για το πώς τους συμπεριφερόταν το κράτος στο στρατό; Η’ όταν ζητούσαν μια άδεια οικοδομής; Η’ όταν ζούσαν πίσω από τις μπάρες;

Πέμπτο: Για το ρόλο του τουρκικού προξενείου όλοι κάτι έχουν να πουν και να καταμαρτυρήσουν. Εδώ δυο παρατηρήσεις:

α) Γιατί το προξενείο και εν γένει η Τουρκία αφήνεται να δρα όπως δρα στην περιοχή; Ποιος έχει την ευθύνη που δεν μπαίνει τέλος σε αυτή την ιστορία;

β) Γιατί τα ίδια (φραστικά, έστω)… πατριωτικά αντανακλαστικά δεν τα έχουμε δει από τα κάθε λογής κόμματα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «ευρωμονόδρομου», όταν τα ίδια με το προξενείο τα διαπράττουν οι σύμμαχοί μας, οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Όταν, δηλαδή, στη έγερση ζητήματος «μειονοτήτων» στην Ελλάδα πρωτοστατούν, γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής ...ιθαγένειας «ιδρύματα» και «οργανισμοί». Ας παρακολουθήσουμε τη δράση κάποιων εξ αυτών:

• Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…
• Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη» (!), που συντάχτηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια» - που με τη σειρά της δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Ασπεν» - η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Μια «λεπτομέρεια»: Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ...

• Στις 8/11/2006 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δηλώνει: «Υπάρχουν εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική ερμηνεία του όρου μειονότητα από αυτήν που έχει η Ελλάδα. Σεβόμεθα τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τη νομική βάση για την ελληνική ερμηνεία, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος της αμερικανικής ερμηνείας. Νομίζουμε ότι θα είναι σωστό γι' αυτές τις μειονότητες να έχουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που δεν τους επιτρέπεται στην Ελλάδα...».
• Στις 17/4/2008 πραγματοποιείται στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, με τη στήριξη των «Πράσινων και της «Ομοσπονδιακής Ενωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» εκδήλωση με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες»…
• Στις 27/3/2008, ήταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), στις 27/3/2008, όταν οι ελληνικές αρχές απαγόρευσαν τη λειτουργία ενώσεων συλλόγων και οποιουδήποτε οργανισμού έφερε το επίθετο «τουρκικός/ή» στον τίτλο του, που εξέδωσε την απόφαση ότι ακόμα κι αν κάποιοι έχουν βαλθεί «να προπαγανδίσουν την ύπαρξη εθνοτικής μειονότητας στην Ελλάδα, αυτό δε συνιστά απειλή για τη δημοκρατική κοινωνία»... Μόνο που η απόφαση αυτή άνοιγε δυο κερκόπορτες: Μια για την καταστρατήγηση της Συνθήκης της Λοζάνης και μια για την υποδαύλιση από παγκόσμιους και περιφερειακούς ιμπεριαλιστές εθνικιστικών αντιθέσεων.
• Στα προηγούμενα ας προσθέσουμε κάτι ακόμα: Την απάντηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο, ότι η ΕΕ «δεν έχει κάποια γενική αρμοδιότητα σε θέματα μειονοτήτων»…

Έκτο: Η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει προ πολλού. Ειδικά όταν είναι γνωστό, από Γιουγκοσλαβία μέχρι Ουκρανία, πως δρα ο ιμπεριαλισμός στο όνομα της «προστασίας» των μειονοτήτων. Τόσο ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τις «παιδαριωδίες» του για τις οποίες η ίδια η Αυγή έφτασε να γράψει (23/4/2014): «Το ερώτημα είναι: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας - Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά; Είναι προφανές ότι η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, καλή τη πίστει, παρασύρθηκε» (σσ: αλήθεια τόσο εύκολα «παρασύρεται» η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ από κυπίτικες και ακροδεξιές  νοοτροπίες;…). Όσο και ως προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τους δικούς τους υποψήφιους και πολιτευτές που στηρίζουν το εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα DEB και διατηρούν στενότατους δεσμούς με τους τουρκικούς ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους, μια κουβέντα:«Παιδιά, κόψτε το»!

Έβδομο: Κατά τα λοιπά, στην Ελλάδα της ΕΕ, του ευρώ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, των τραπεζιτών και των «πλεονασμάτων» ο μαρασμός συνεχίζεται. Μαζί και ο μαρασμός της Θράκης (που πίσω από όσα φαίνονται έχει να αντιμετωπίσει και όσα δεν φαίνονται, τουτέστιν εκείνους που την «λιμπίζονται» ως «ειδική οικονομική ζώνη» για τις «μπίζνες» τους). Και ο μαρασμός αφορά όλους τους Έλληνες της περιοχής. Είτε πρόκειται για χριστιανούς, είτε για μουσουλμάνους, είτε για άθεους. Στη Θράκη η πλειοψηφία του πληθυσμού, είτε ανήκουν στην πλειονότητα είτε στην μειονότητα, είναι εργάτες, είναι άνεργοι, είναι αγρότες, είναι βιοπαλαιστές, είναι λαϊκά στρώματα, που «ή με Χριστό ή με Αλλάχ, όμως κι οι δυό μας αχ και βαχ». Αυτά που τους ενώνουν, δηλαδή, τα προβλήματα και οι ανάγκες της ζωής που βιώνει η φτωχολογιά, είναι απείρως περισσότερα από όσα τους διαφοροποιούν μεταξύ τους. Όσοι προσπαθούν να τους διαχωρίσουν δεν το κάνουν για να τους χαρίσουν ούτε τον επίγειο «εθνικό», ούτε τον επουράνιο θρησκευτικό «παράδεισο». Απέναντι στα προβλήματα που είναι κοινά για όλους, τους θέλουν διαιρεμένους πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά, ώστε να μην βρίσκει ισχυρό αντίπαλο η πολιτική που γεννά αυτά τα προβλήματα.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" 

Δ. Καζάκης: «Στις 25 Μάη θα γυρίσουμε την κλεψύδρα ανάποδα και θα τους πάρει ο διάολος»!

"Έχουμε δώσει όρκο τιμής στα παιδιά και τους γονείς μας... Ακόμη και ένας από εμάς να μείνει, θα δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους", ανέφερε ο γ.γ του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης κατά την παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του Κινήματος  στο κατάμεστο Polis Art Cafe στη Στοά του Βιβλίου.

"Στις 25 Μάη θα γυρίσουμε την κλεψύδρα ανάποδα και θα τους πάρει ο διάολος", συμπλήρωσε ο ίδιος, αποθεώμενος από δεκάδες φίλους και μέλη του ΕΠΑΜ.
 Η εκδήλωση για την παρουσίαση των 42 υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΕΠΑΜ τα είχε όλα... Κόσμο, παλμό και πολιτικά συνθήματα. Πρώτα απ' όλα, όμως, έστελνε μήνυμα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

"Τραγουδώντας  και πολεμώντας, έλεγαν οι παλιοί, ότι πάνε στον πόλεμο", ανέφερε ο Δημήτρης Καζάκης, σημειώνοντας πως "ο αγώνας είναι δύσκολος. Έχουμε μεγάλες απώλειες από το βάρος της καθημερινότητας, της ζωής, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ο αγώνας είναι πολύ μεγάλος, όταν οι κυβερνώντες θέλουν να σε κάνουν δούλο".

Ο γενικός γραμματέας του ΕΠΑΜ, που αναγκάστηκε να διακόψει πολλές φορές την τοποθέτησή του λόγω των χειροκροτημάτων, υπογράμμισε ότι "στο Κίνημα αυτό δεν ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Μετράμε ποιοι είναι πατριώτες, ποιοι στρατεύονται στην υπεράσπιση της πατρίδας".

Λίγο νωρίτερα, ο ίδιος είχε αναφερθεί στις "βάσεις", που στηρίχθηκε το ΕΠΑΜ κατά την ίδρυσή του: "Από την αρχή προσπαθήσαμε να ενώσουμε το λαό που είναι ή οφείλει να είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να διαδόσουμε πως η γνώση του λαού είναι δύναμη και η δύναμη θα μας οδηγήσει στην πρόοδο, καθώς και να προκαλέσουμε το σύνολο του πολιτικού κόσμου να συζητήσει για όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο. Εμείς έχουμε κωδικοποιημένη πρόταση και για τη διαγραφή του χρέους της χώρας και για τη μετάβασή μας στη Νέα Ελλάδα".
Χαιρετισμό στην εκδήλωση, που παρουσίασε η επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του ΕΠΑΜ και υποψήφια ευρωβουλευτής Γεωργία Μπάστα, απηύθυναν δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων.
Ένας από αυτούς, ήταν και ο δημοσιογράφος - εκδότης της εφημερίδας Το ΧΩΝΙ Γιώργος Χριστοφορίδης, ο οποίος σε μια συμβολική κίνηση που ξεσήκωσε τους παρισταμένους -αφού διάβασε το επίμαχο άρθρο της δανειακής σύμβασης της Ελλάδας περί παραίτησης της χώρας από την εθνική της κυριαρχία- έσκισε τα έγγραφα, αποκαλύπτοντας πως αυτή θα είναι η πρώτη κίνηση του Δ. Καζάκη όταν μπει στην Ευρωβουλή!

"Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, Το ΧΩΝΙ, γράφει στην πρώτη σελίδα πως 'Αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτήθηκαν από την εθνική κυριαρχία'. Σας διαβάζω και το σχετικό απόσπασμα από τη δανειακή σύμβαση", τόνισε ο Γιώργος Χριστοφορίδης και αφού έσκισε συμβολικά τη σύμβαση, ανέφερε ότι "αυτό που είδατε ήταν τρέιλερ από την ταινία 'ο Δημήτρης Καζάκης στην Ευρωβουλή'. Στις 26 Μαϊου, ο Δημήτρης θα είναι εκεί και θα σκίζει αυτή την επαίσχυντη σύμβαση, ακυρώνοντας τα σχέδια τους"!
Το λόγο πήρε και ο δημοσιογράφος - συγγραφέας του "Επιστροφή στη Δραχμή", Νίκος Ιγγλέσης που τόνισε ότι "αυτές οι εκλογές είναι αποφασιστικής σημασίας για το λαό. Θα κριθεί αν η δοσιλογική κυβέρνηση θα μείνει στην εξουσία ή αν θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές. Με με την κινδυνολογία για την έξοδο από το ευρώ, τελευταία μας σερβίρουν και το πρωτογενές τους 'πλεόνασμα'. Είναι και τα δύο ψέμματα! Το 'πλεόνασμα' είναι πολιτική απάτη"...

Ο γνωστός δημοσιογράφος έκλεισε την τοποθέτησή του, αναφέροντας ότι "η παρουσία του ΕΠΑΜ είναι σημαντική, από πολιτική και ιδεολογική έννοια. Το ΕΠΑΜ ζητά την επαναφορά της εθνικής κυριαρχίας. Ο αγώνας που δίνουμε είναι εθνικοαπελευθερωτικός"!
Στην εκδήλωση προβλήθηκαν βίντεο από γνωστούς καλλιτέχνες, όπως της ηθοποιού Κατερίνας Μουτσάτου που κατεβαίνει ως υποψήφια ευρωβουλευτής με το ΕΠΑΜ, του τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου, του ηθοποιού - τραγουδοποιού Γιάννη Ζουγανέλη, του ηθοποιού Τάκη Σπυριδάκη και του τραγουδοποιού Βασίλη Λέκκα.

Όλοι εξήραν την προσπάθεια του Κινήματος, ενώ τόνισαν την πίστη τους για την ανατροπή της σημερινής ζοφερής κατάστασης. Η Κατερίνα Μουτσάτου είπε πως "υπέφερα και έφυγα από την Ελλάδα. Είμαι έτοιμη, όμως, να ξαναγυρίσω και να αποτελέσω μέρος αυτού του αγώνα". Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου χαιρέτισε τον αγώνα, ενώ ο Γιάννης Ζουγανέλης υπογράμμισε ότι "το ΕΠΑΜ πάει κόντρα στο ρεύμα και ότι ο Δ. Καζάκης απαντά με σοφία και επιχειρήματα στα ψεύδη της κυβέρνησης και των δανειστών μας. Υπερασπιζόμενοι το δίκαιο, θα πιστέψουμε στις δυνάμεις μας". Ο Τάκης Σπυριδάκης ζήτησε "να μπει τέλος στο γαλαζοπράσινο συνοθύλευμα, στους φασίστες και τις παραποτάμιες βρούβες. Άλλωστε, θέλουμε μια άλλη Ευρώπη και αυτή η ώρα είναι ώρα προσωπικής ευθύνης". Ο Βασίλης Λέκκας σε μήνυμά του ευχήθηκε "καλή επιτυχία στο ΕΠΑΜ στη μάχη των ευρωεκλογών, σώστε να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας".
Αμέσως μετά τις παραπάνω τοποθετήσεις, ακολούθησε η παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του ΕΠΑΜ, στο οποίο μετέχουν εκπρόσωποι από όλες τις κοινωνικές ομάδες και επαγγέλματα, είτε είναι μέλη του Κινήματος είτε όχι. Υποψήφιοι, λοιπόν, είναι οι:
Αγγελόπουλος Γιώργος – Ιδιωτικός υπάλληλος
Αίρις – Ασημακόπουλος Νικόλαος - Επιχειρηματίας
Αλεξανδρόπουλος Γιάννης - Οικονομολόγος
Αναστασάκης Αντώνης – Προγραμματιστής Η/Υ
Απόδιακου Βασιλεία – Τουριστικά Επαγγέλματα
Γεροντάκη Αλεξάνδρα – Ιδιωτική Υπάλληλος - Άνεργη
Γιαννιώτης Κώστας – Εκπαιδευτικός
Δανίλης Ανδρέας - Κτηνίατρος
Δόγου Ζωγραφιά – Πολιτικός Επιστήμων
Δραμιτίνου Καλλιρρόη – Ιδιωτική Υπάλληλος
Θειοπούλου Ανθή – Σύμβουλος Επιχειρήσεων
Καζάκης Δημήτρης - Οικονομολόγος
Καραγιαννίδης Δημήτρης – Τεχνικός ΔΕΗ
Κεχαγιά Εύα - Ηθοποιός
Κοέδρου Ντίνα – Καθηγήτρια Αγγλικών
Κουμαρέλλας Όθωνας – Αρχιτέκτονας-Μηχανικός
Κουνενάκης Γιώργος – Μηχανικός Δομικών Έργων
Κουρουπάκη Δέσποινα – Συνταξιούχος Δημοσίου
Κυπριώτης Δημήτρης – Στρατηγός ε.α
Κώνστας Αναστάσιος – Δικηγόρος
Λαδικού Αλεξάνδρα – Ηθοποιός
Λασκαράτος Αθανάσιος – Ιδ. Υπάλληλος
Λασκαράτου Όλγα – Μουσικολόγος
Λέτσιος Γιώργος – Πολιτικός Μηχανικός
Μαγγανάς Γιάννης - Οικονομολόγος
Μαρινάκος Μάριος – Δικηγόρος
Μουτσάτσου  Κατερίνα – Ηθοποιός
Μπάστα Γεωργία – Δημοσιογράφος
Ξιφαράς Αλέξης– Βιολόγος
Ολάγια Πέδρο – Συγγραφέας
Πάνου Δημήτρης - Δικηγόρος
Παπαμεθοδίου Δησμοσθένης - Ιατρός
Παπαντωνίου Αντώνιος – Ναύαρχος ε.α
Πιερρουτσάκος Γρηγόρης - Επιχειρηματίας
Σιδέρης Γιάννης -  Φυσικός
Σιόβα Ιωάννα - Νοσηλεύτρια
Συμβουλόπουλος Θεμιστοκλής – Μουσικός
Τραϊφόρος Βασίλειος - Συγγραφέας
Φυδανάκη Γεωργία - Λογίστρια
Χαραλάμπους Ευαγγελία – Δικηγόρος
Χρυσανθόπουλος Λεωνίδας – Πρέσβης επί τιμή

Μια λαμπάδα από τον Σαμαρά στον Άγιο Αλέξιο ....

Ήταν πραγματικά στριμωγμένη η συγκυβέρνηση και οι αρχηγοί της. Ένα μήνα πριν τις εκλογές κανείς δεν πίστευε τα περί πλεονάσματος και εξόδου από την κρίση, κανέναν δε μπορούσαν να πείσουν με τη μάσκα της αισιοδοξίας τους. Η κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου ήταν πραγματικά στριμωγμένη στα σχοινιά.

Το στρίμωγμα έγινε χειρότερο από την αποκάλυψη της Wall Street Journal ότι όχι μόνο δεν υφίσταται πλεόνασμα για την ελληνική οικονομία, αλλά ότι υπάρχει έλλειμμα 16 δισ. ευρώ ή αλλιώς 8,7% του ΑΕΠ της χώρας.

Ουσιαστικά, όμως, η αποκάλυψη έγκειται στην ομολογία του εκπροσώπου της ίδιας της
Eurostat, ο οποίος αφού εξήγησε τις αλχημείες που έγιναν στα στοιχεία της Ελλάδας για να παρουσιαστεί το έλλειμμα ως πλεόνασμα, στο τέλος και όταν ρωτήθηκε από την WSJ εάν η μεθοδολογία αυτή έχει εφαρμοστεί και σε κάποια άλλη χώρα μέλος της ΕΕ, απάντησε ξεκάθαρα «όχι!».

Τι σημαίνει αυτό; Ζούμε ημέρες Σημίτη, πλαστών στοιχείων και δημιουργικής λογιστικής με κοινή συναίνεση της Γερμανίας, της Eurostat και της ΕΚΤ. Τότε, η απάτη είχε γίνει για να μπούμε στην ευρωζώνη και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Τώρα, η ίδια απάτη γίνεται για να διασωθούν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, να μείνουμε στην ευρωζώνη και να φτάσουμε σε ακόμη χειρότερα επίπεδα ξεφτίλας και διαβίωσης.

Αντί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει φέιγ βολάν το δημοσίευμα της WSJ και την απάτη της Eurostat και της Τρόικας…. Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει τα μέλη του να γυρίζουν πόρτα – πόρτα όλα τα σπίτια των Ελλήνων ψηφοφόρων και να τους εξηγούν τι έγινε…. Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει το θέμα ψηλά μέχρι την ημέρα των εκλογών και ταυτόχρονα να καταγγείλει ότι οι αφορολόγητοι εφοπλιστές χρωστούν 101.065.652,15 ευρώ προς το ΝΑΤ, ΚΕΑΝ και τα Ταμεία Πρόνοιας των ναυτεργατών… Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει στο Σύνταγμα έναν ηλεκτρονικό πίνακα που θα μετράει τους ανασφάλιστους οι οποίοι έφτασαν τα 2,4 εκ. ενώ ο Υπουργός Υγείας «υπολογίζει» καθώς δηλώνει ότι «δεν γνωρίζω ακριβώς τον αριθμό»… Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να φωνάζει ότι η συγκυβέρνηση ξεδιάντροπα τάζει ξεροκόμματα από τα ρέστα του κοινωνικού μερίσματος για τον Ιούνιο, δηλαδή μετά τις ευρωεκλογές και μόνο αν οι θεόφτωχοι αποδειχτούν καλά παιδιά μπροστά στην κάλπη…

Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτά και άλλα τόσα, κατάφερε με επικίνδυνα ηλίθιο τρόπο να δώσει ανάσες στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και να τους επιτρέψει όχι μόνο να γλιτώσουν το στρίμωγμα στα σχοινιά, αλλά να αρχίσει μέχρι και η Πιπιλή την αντεπίθεση στο γνωστό της εθνικιστικό πεδίο. Φανταστείτε πόσο ωφέλιμες ήταν οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της μειονότητας της Θράκης, ώστε μέχρι και ο γνωστός σε όλους για την αλλεργία του σε οτιδήποτε αριστερό, Τάκης Μίχας, ανέκραξε «Μπράβο στον ΣΥΡΙΖΑ»!

Μετά απ’ όλα αυτά θα είναι τεράστια αχαριστία αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν πάει αύριο κιόλας γονατιστός στη Μητρόπολη Ηλείας να ανάψει λαμπάδα στον Άγιο Αλέξιο για να προστατεύει τα επιτελεία του Αλέξη Τσίπρα και ειδικά τον Δημήτρη Χριστόπουλο, ο οποίος παρεμπιπτόντως έτυχε να γνωρίζει όλες τις εθνικιστικές δραστηριότητες της Σουλεϊμάν Σαμπιχά, αλλά ήταν ανίδεος για τις σχέσεις του απομακρυθέντα πλέον υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου του ΣΥΡΙΖΑ, Αχμέτ Κουρτ, με τους υπερεθνικιστές Γκρίζους Λύκους. Όμως ακόμη και μετά την αποκάλυψη αυτή, δεν είδα να έχει τη διάθεση να γράψει κάποιο άρθρο υπέρ της απομάκρυνσης Κουρτ όπως έπραξε με την απομάκρυνση της Σαμπιχά.

Τα ίδια, βέβαια, θέματα ισχύουν και για τις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη και για τα τοπικά του στελέχη, τα οποία έδειξαν πλήρως ενημερωμένα για τη Σαμπιχά, αλλά σχεδόν έκπληκτα για τον Κουρτ. Όσο δε για το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι σχέσεις με τους Γκρίζους Λύκους έχουν στελέχη και βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μόνο παιδαριώδες μπορεί να χαρακτηριστεί.

Πρώτον, τα αλισβερίσια των βουλευτών και στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τους υπερεθνικιστές της Τουρκίας και το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή ήταν κοινό μυστικό, οπότε σιγά την αποκάλυψη. Δεύτερον, αυτές τις σχέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ τις γνώριζε (ή θα έπρεπε να τις γνωρίζει) χρόνια ολόκληρα, γιατί δεν τις κατήγγειλε πριν ξεσπάσει το θέμα; Τρίτον, από πότε το γεγονός ότι στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι σφιχταγκαλιασμένοι με τους εκπροσώπους του παντουρκισμού δικαιολογεί ανάλογες σχέσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ;

Σε κάθε περίπτωση και ελπίζοντας ότι το θέμα τελειώνει κάπου εδώ, γίνεται εμφανές πλέον ότι το βάρος του αγώνα ενάντια στις πολιτικές της συγκυβέρνησης καθώς και της επαναφοράς του βασικού διακυβεύματος των ευρωεκλογών πέφτει στις πλάτες των εναλλακτικών μορφών ενημέρωσης και των απλών πολιτών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως υπάρχει σήμερα, δε μπορεί να συνεχίσει να εκφράζει λαούς. Ας συνεχίζει να εκφράζει τραπεζίτες. Οι δυνάμεις που θα πρέπει να ενισχυθούν στις ευρωεκλογές είναι εκείνες που απαιτούν μία εντελώς διαφορετική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν τα όργανα της Ε.Ε. κατακλυστούν πάλι από νεοφιλελεύθερους, κεντροαριστεροκάτι και γιαλαντζί σοσιαλιστές, λίγες ελπίδες θα έχει η οποιαδήποτε εθνική κυβέρνηση να γλιτώσει από την κηδεμονία των Γερμανών, ακόμη κι αν πραγματικά θα θέλει να γλιτώσει. Αν η ήττα των εθνικών εκπροσώπων της σημερινής Γερμανικής Ένωσης δεν θα είναι μεγαλειώδης, τότε μας αξίζουν όλα όσα πάθαμε κι όλα όσα θα πάθουμε. Δυστυχώς, η αποπλάνηση ενηλίκου και δη ψηφοφόρου δεν είναι αδίκημα. Είναι ξεκάθαρη μαλακία του ενήλικα και δε δικαιολογείται πλέον καμία προσπάθεια θυματοποίησης εκ μέρους του.

( πηγή : Kartesios.com )
*** ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo ***

Το πλοίο των ηλιθίων [Ted Kaczynski]

Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.
Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.
Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι. Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.
«Τρέμω από το κρύο», είπε ένας ρωμαλέος ναυτικός. «Αυτό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω βρεθεί. Το κατάστρωμα είναι γλιστερό από τον πάγο. Όταν είμαι στο παρατηρητήριο ο αέρας περνά το πανωφόρι μου σαν μαχαίρι. Κάθε φορά που δένω το πανί της πλώρης τα δάχτυλά μου πάνε να παγώσουν. Και γι’ όλα αυτά παίρνω μόνο πέντε πενιχρά σελίνια το μήνα».
«Νομίζεις ότι εσύ μόνον την έχεις άσχημα;», είπε μια γυναίκα επιβάτης. «Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν όσες κουβέρτες παίρνουν οι άντρες. Αυτό δεν είναι δίκαιο».
Ένας μεξικανός ναύτης παρεμβαίνει στην συζήτηση. «Εγώ παίρνω μόνο τον μισό μισθό από ότι παίρνουν οι άγγλοι ναύτες. Χρειαζόμαστε αρκετή ποσότητα φαγητού για να είμαστε ζεστοί σε αυτό το κλίμα και δεν παίρνω το μερίδιό μου. Οι Άγγλοι παίρνουν περισσότερο. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι αξιωματικοί μου δίνουν διαταγές στα αγγλικά αντί στα ισπανικά».
«Εγώ έχω περισσότερους λόγους να διαμαρτύρομαι από οποιονδήποτε άλλο», είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. «Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει την προγονική μου γη, δε θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο μέσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα ήμουν σε ένα κανό και θα κωπηλατούσα σε μια ωραία γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον ο καπετάνιος πρέπει να με αφήσει να παίζω ζάρια για να βγάζω μερικά λεφτά».
Ο λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτες ο πρώτος αξιωματικός με αποκάλεσε «πούστη» μόνο και μόνο επειδή παίρνω πίπες. Έχω το δικαίωμα να παίρνω πίπες χωρίς να μου αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς».
«Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν κακή μεταχείριση σ’ αυτό το πλοίο…», παρενέβη μια φιλόζωη από τους επιβάτες, με φωνή τρεμάμενη από αγανάκτηση, «…γιατί την τελευταία εβδομάδα είδα τον δεύτερο αξιωματικό να κλοτσά τον σκύλο του πλοίου δύο φορές».
Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής κολεγίου. Σηκώνει τα χέρια και κραυγάζει: «Ρατσισμός, σεξισμός, ειδισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης! Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: ίσους μισθούς για τους μεξικανούς ναύτες, υψηλότερους μισθούς για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσο αριθμό κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα το να παίρνει πίπες κανείς και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο».
«ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζουν οι επιβάτες. «ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζει και το πλήρωμα. «Είναι διακρίσεις πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας».
Ο μικρός καμαρότος καθάρισε το λαιμό του :
«Χμ. Χμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους για να παραπονιέστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να πάμε νότια. Γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια σίγουρα θα ναυαγήσουμε αργά ή γρήγορα και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και το δικαίωμα να παίρνεται πίπες δε θα προσφέρουν τίποτα γιατί θα έχουμε πνιγεί όλοι».
Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία γιατί ήταν ένας μικρός καμαρότος.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί από την βάση τους στο πρυμναίο κατάστρωμα, έβλεπαν και άκουγαν. Τώρα αυτοί χαμογελούν και κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο. Με ένα νεύμα του καπετάνιου ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε από το πρυμναίο κατάστρωμα, σουλατσάρισε μέχρι εκεί που είχαν συγκεντρωθεί οι επιβάτες και το πλήρωμα και σπρώχνοντας με τον ώμο του μπήκε ανάμεσά τους. Πήρε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε έτσι: «Εμείς οι αξιωματικοί πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποια πραγματικά ασυγχώρητα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το πλοίο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα μέχρι που ακούσαμε τα παράπονά σας. Εμείς είμαστε άντρες με καλή θέληση και θέλουμε να είμαστε σωστοί μαζί σας. Αλλά όμως ο καπετάνιος είναι σχετικά συντηρητικός και επιβάλει τους δικές του θέσεις, Μάλλον χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα πριν κάνει οποιαδήποτε απτή αλλαγή. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν διαμαρτύρεστε έντονα –αλλά πάντα ειρηνικά και χωρίς να παραβιάζετε τους κανόνες του πλοίου– θα ταρακουνήσετε τον καπετάνιο που αδρανεί και θα τον αναγκάσετε να καταπιαστεί με τα προβλήματα για τα οποία τόσο δίκαια διαμαρτύρεστε».
Αφού είπε αυτά ο τρίτος αξιωματικός γύρισε πίσω στο πρυμναίο κατάστρωμα. Καθώς πήγαινε, το πλήρωμα και οι επιβάτες του φώναζαν: «Μετριοπαθή! Ρεφορμιστή! Ψευτοπροοδευτικέ! Τσιράκι του καπετάνιου!»
Όμως, παρ’ όλα αυτά, έκαναν όπως αυτός τους είπε. Μαζεύτηκαν μπροστά από το πρυμναίο κατάστρωμα φωνάζοντας βρισιές προς τους αξιωματικούς και ζητώντας τα δικαιώματά τους. «Θέλω υψηλότερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας», φώναξε ο ρωμαλέος θαλασσοπόρος. «Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες», φώναξε η γυναίκα επιβάτης. «Θέλω να λαμβάνω τις διαταγές μου στα ισπανικά», κραύγασε ο μεξικάνος ναύτης. «Θέλω το δικαίωμα να παίζω ζάρια», φώναξε ο ινδιάνος ναύτης. «Δεν θέλω να με λένε πούστη», φώναξε ο λοστρόμος. «Όχι άλλες κλοτσιές στον σκύλο», φώναξε η φιλόζωη. «Επανάσταση τώρα», φώναξε ο καθηγητής.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί μαζεύονται και συσκέπτονται για μερικά λεπτά, κλείνοντας το μάτι ο ένας στον άλλο, γνέφοντας καταφατικά και γελώντας. Τότε ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και με μια σπουδαία προσποίηση καλοσύνης, ανακοίνωσε ότι:
– Ο μισθός του ρωμαλέου ναυτικού θα ανέβει στα έξι σελίνια το μήνα.
– Ο μισθός του μεξικανού ναυτικού θα ανέλθει στα δύο τρίτα του μισθού των άγγλων.
– Η διαταγή για δέσιμο του πανιού της πλώρης θα δίνεται στα ισπανικά.
– Οι γυναίκες επιβάτες θα πάρουν άλλη μια κουβέρτα.
– Ο ινδιάνος ναύτης θα έχει το δικαίωμα να στήνει ένα παιχνίδι ζάρια τα σαββατόβραδα.
– Ο λοστρόμος δε θα αποκαλείται πούστης όσο κρατά την πεολειχία αυστηρά ιδιωτική.
– Και το σκυλί δεν θα τρώει κλωτσιές εκτός αν κάνει κάποια αταξία, όπως το να κλέψει φαγητό από το μαγειρείο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα γιόρτασαν αυτές τις παραχωρήσεις σαν μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο πρωί αισθάνονταν πάλι δυσαρεστημένοι.
«Έξι σελίνια το μήνα είναι πενταροδεκάρες και ακόμα παγώνουν τα δάκτυλά μου όταν δένω το πανί της πλώρης», γκρίνιαξε ο ρωμαλέος ναυτικός.
«Ακόμα δεν παίρνω τον ίδιο μισθό με τους άγγλους ή αρκετά τρόφιμα γι’ αυτό το κλίμα», είπε ο μεξικανός ναύτης.
«Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ακόμα αρκετές κουβέρτες, που να μας κρατάν ζεστές», είπε η γυναίκα επιβάτης. Οι υπόλοιποι εξέφρασαν παρόμοια παράπονα και ο καθηγητής τους παρότρυνε.
Όταν τελείωσαν, ο μικρός καμαρότος μίλησε αυτή τη φορά αρκετά δυνατά ώστε οι υπόλοιποι να μην μπορούν εύκολα να τον αγνοήσουν: «Είναι πραγματικά τρομερό που το σκυλί τρώει κλωτσιές επειδή κλέβει ένα κομμάτι ψωμί από το μαγειρείο, και ότι η γυναίκες δεν έχουν ίσο αριθμό κουβερτών και ότι παγώνουν τα δάχτυλα του ναύτη και δεν βλέπω τον λόγο ο λοστρόμος να μη παίρνει πίπες αν το θέλει. Αλλά κοιτάτε πόσο χοντρά έχουν γίνει τα παγόβουνα και πόσο ο άνεμος φυσάει όλο και πιο άγρια. Πρέπει να γυρίσουμε το πλοίο προς τον νότο γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια θα ναυαγήσουμε και θα πνιγούμε».
«Ω!, ναι», είπε ο λοστρόμος. «Είναι τόσο απαίσιο να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε βόρεια, αλλά γιατί πρέπει εγώ να παίρνω πίπες κρυφά; Γιατί πρέπει να αποκαλούμαι πούστης; Δεν είμαι εγώ καλός όπως οι άλλοι;»
«Το να πλέουμε βόρεια είναι τρομερό», είπε η γυναίκα επιβάτης. «Αλλά δεν βλέπεις; Γι’ αυτό ακριβώς οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να μένουν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες τώρα».
«Είναι αλήθεια», είπε ο καθηγητής, «ότι το να πλέουμε προς τα βόρεια επιφέρει μεγάλες κακουχίες σε όλους μας. Αλλά το να αλλάξουμε πορεία προς το νότο είναι ουτοπικό. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω το ρολόι. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση».
«Κοιτάτε» είπε ο μικρός καμαρότος. «Αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις παράφρονες στο κατάστρωμα την πρύμνης να έχουν τη δική τους πορεία θα πνιγούμε όλοι. Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να απομακρύνουμε το πλοίο από τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχούμε για τις εργατικές συνθήκες, της κουβέρτες για τις γυναίκες, και το δικαίωμα στην πεολειξία. Αλλά πρώτα πρέπει να στρίψουμε προς τα πίσω το σκάφος. Αν κάποιοι από εμάς μαζευτούν, φτιάξουν ένα σχέδιο και δείξουν λίγο θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζονται πολλοί από εμάς, έξι με οχτώ φτάνουν. Μπορούμε να καταλάβουμε την πρύμνη, να πετάξουμε αυτούς τους τρελούς έξω από το πλοίο, και να πάμε προς το νότο».
Ο καθηγητής σήκωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά: «Δεν πιστεύω στην βία. Είναι ανήθικο».
«Είναι αήθης η χρήση βίας πάντα», είπε ο λοστρόμος.
«Με τρομάζει η βία», είπε η γυναίκα επιβάτης.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί έβλεπαν και άκουγαν όλη αυτή την ώρα. Με ένα σήμα από τον καπετάνιο ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε κάτω στο κυρίως κατάστρωμα. Μπήκε ανάμεσα στους επιβάτες και στο πλήρωμα, λέγοντάς τους ότι ακόμα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πλοίο.
«Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο», είπε. «Αλλά, απομένουν ακόμα πολλά για να γίνουν. Οι συνθήκες εργασίας για τον ναύτη είναι ακόμα σκληρές, ο μεξικάνος δεν παίρνει ακόμα τα ίδια λεφτά με τον άγγλο, οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα τις ίδιες κουβέρτες με τους άντρες, το παιχνίδι με ζάρια του ινδιάνου τα σαββατόβραδα είναι πενιχρή αποζημίωση για την χαμένη γη του, είναι άδικο για τον λοστρόμο να παίρνει πίπες στα κρυφά και ο σκύλος ακόμα να τρώει κλωτσιές πότε -πότε. Νομίζω ότι ο καπετάνιος χρειάζεται ακόμα ένα σκούντημα. Θα βοηθούσε αν όλοι εσείς πραγματοποιούσατε ακόμα μια διαμαρτυρία εφ’ όσον αυτή παραμένει μη βίαιη».
Καθώς ο τρίτος αξιωματικός πήγαινε πίσω στην πρύμνη, οι επιβάτες και το πλήρωμα του πλοίου τον έβριζαν αλλά μολαταύτα έκαναν αυτό που τους είπε και μαζεύτηκαν μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα για ακόμα μια διαμαρτυρία. Φώναζαν με στόμφο και ενθουσιασμό κραδαίνοντας τη γροθιά τους και ακόμα πέταξαν ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (ο οποίος το απέφυγε με έναν επιδέξιο ελιγμό).
Αφού ακούσαν τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, μαζεύτηκαν για μια κουβέντα κατά την οποία έκλειναν το μάτι ο ένας στον άλλο και γελούσαν πονηρά. Μετά ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και ανακοίνωσε ότι:
– Ο ρωμαλέος ναύτης θα πάρει γάντια για να κρατά τα δάκτυλά του ζεστά.
– Ο μεξικάνος ναύτης θα παίρνει μισθό ίσο με τα τρία τέταρτα του άγγλου ναυτικού.
– Οι γυναίκες θα πάρουν μια ακόμα κουβέρτα.
– Ο ινδιάνος ναύτης θα μπορεί να στήνει το παιχνίδι του και το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ.
– Ο λοστρόμος θα μπορεί να παίρνει πίπες δημοσίως αφού νυχτώσει
– Και κανείς δε θα κλωτσά τον σκύλο χωρίς ειδική εντολή από τον καπετάνιο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα έμειναν εκστασιασμένοι από αυτή τη μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά το επόμενο πρωί πάλι αισθάνονταν δυσαρεστημένοι και άρχισαν να γκρινιάζουν για τις ίδιες παλιές κακουχίες.
Ο μικρός καμαρότος αυτή τη φορά άρχισε να οργίζεται:
«Βρε ηλίθιοι», φώναξε, «δεν βλέπετε τι κάνουν ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί; Σας κρατούν απασχολημένους με τα ασήμαντα παράπονά σας για κουβέρτες, μισθούς, και κλωτσιές στο σκύλο ώστε να μη σκέφτεστε τι πραγματικά πάει στραβά σε αυτό το πλοίο, το ότι δηλαδή πάει όλο και περισσότερο προς τα βόρεια και όλοι θα πνιγούμε. Αν κάποιοι από εσάς έρθετε στα συγκαλά σας, μαζευτούμε και καταλάβουμε το πρυμναίο κατάστρωμα, θα μπορούσαμε να στρέψουμε αυτό το πλοίο και να σώσουμε τις ζωές μας. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να κλαψουρίζετε για τόσο μικρά θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας, παιχνίδια με ζάρια και το δικαίωμα να παίρνει κανείς πίπες».
Οι επιβάτες και το πλήρωμα εξαγριώθηκαν.
«Μικρό!!» φώναξε ο Μεξικανός. «Θεωρείς λογικό το να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού του άγγλου; Είναι αυτό μικρό πράγμα;»
«Πώς μπορείς να λες το παράπονό μου ασήμαντο!!» φώναξε ο λοστρόμος. «Δεν ξέρεις πόσο υποτιμητικό είναι να σε φωνάζουν πούστη;»
«Το να κλωτσάς ένα σκύλο δεν είναι μικρό θέμα», φώναξε η φιλόζωη. «Είναι άκαρδο, αισχρό και κτηνώδες».
«Εντάξει τότε», απάντησε ο μικρός καμαρότος, «τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα. το να κλωτσάς είναι αισχρό και κτηνώδες και υποτιμητικό να σε αποκαλούν πούστη. Αλλά σε σχέση με το πραγματικό μας πρόβλημα, σε σχέση με το ότι το πλοίο πηγαίνει ακόμα βόρεια, τα παράπονά σας είναι μικρά και επουσιώδη. Επειδή, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα, θα πνιγούμε όλοι».
«Φασίστα», είπε ο καθηγητής.
«Αντεπαναστάτη», είπε η γυναίκα επιβάτης.
Κι όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα μπαίνουν στην κουβέντα ο ένας μετά τον άλλο αποκαλώντας τον μικρό καμαρότο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, κουβέρτες για τις γυναίκες, για το δικαίωμα στην πεολειχία και για τη συμπεριφορά στο σκύλο.
Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια και μετά από λίγο συντρίφτηκε ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.

(To κείμενο αυτό γράφτηκε το 1999 μέσα στην φυλακή από τον Ted Kaczynski γνωστότερο ως UNABOMBER και δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 9, Δεκέμβριος 2002)

πηγή:  anarchypress.wordpress.com