…Το τελευταίο χαράτσι που πρόκειται να μας επιβληθεί.

                              Το τελευταίο διότι μετά είτε έτσι είτε αλλιώς τα γνώριμα τελειώνουν, μια και καλή, δεν έχει άλλο κι ΕΜΕΙΣ θα αποτελέσουμε ένα νέο κεφάλαιο της νεότερης ιστορίας μας, ως μια από τις πιο σημαντικές περιόδους της (και η τελευταία;) με την μεγαλύτερη ίσως επιρροή στον υπόλοιπο κόσμο.

Το τρανταχτότερο παράδειγμα προς μίμηση. Ένα παράδειγμα προς τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, το πολιτισμένο εντός και εκτός εισαγωγικών (αναλόγως με την τροπή των γεγονότων),μια διδαχή, ή καλλίτερα, η μεγαλύτερη σπουδή σε όλα τα πανεπιστήμια.

Ποιανού κόσμου; αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα.
Ενός κόσμου που σήμερα φαντάζει ουτοπία;

Ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αναγέννηση που αυτή την φορά, ΟΧΙ, να μην είναι ερήμην μας, αλλά ΕΜΕΙΣ, έχοντας ενεργό ρόλο να αποτελέσουμε το εφαλτήριο και το έναυσμα, που ως σύγχρονο λάβαρο του 21΄ θα έπρεπε να το είχαμε ήδη σηκώσει προς όφελος και των υπολοίπων κατατρεγμένων;

Ή το τρανταχτότερο παράδειγμα «σωφροσύνης», συναίνεσης και συνεργατικότητας, του πιο πρόθυμου λαού που χάρη στην «ωριμότητα» και την «ορθότητα» σκέψης του, κατάφεραν οι μανιο-MONOPOLYτάκηδες να φεουδαρχοποιήσουν όλο τον πλανήτη;

Σε ένα κόσμο που η μόνη ιστορική καταγραφή για το έθνος μας ( το πρώην;) θα’ναι τα σημερινά «επιτεύγματα», άντε και των μερικών αιώνων «συνεργασίας» με τους παλαιούς «εταίρους» Οθωμανούς; Αδύνατον, «συνωστίζεται» στις σημερινές ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας όλη η προηγούμενη ιστορική καταγραφή πολιτισμού;

Ένα κόσμο με μεταμορφωμένους- αμόρφωτους ανθρώπους, με ελλιπή εγκεφαλική ανάπτυξη και λειτουργία, από μεταλλαγμένες και πλαστικές τροφές, από τηλεοράσεις –αποροφητήρες σκέψης, κατευθυντήριες ηλεκτρονικές συσκευές, με υπνωτιστές –μάγους Πρεντεντέριδες και Πορτοσάλτες; ( porto-salto ,το λιμάνι που πας και σαλτάρεις στον βυθό της θάλασσας, να γλυτώσεις μια και καλή).

Ένα κόσμο γεμάτο νέο-κολλήγους, διάσπαρτοι δούλοι, χωρίς πατρίδα («ο αγών, άλλωστε, είναι ταξικός»…, ζήσε Μαρξ μου να φας αριστερό τριφύλλι…), στις τέσσερεις γωνιές της γης, στα νέα εργοτάξια των αυριανών μεγαλοτσιφλικάδων- ιδιοκτήτων του πλανήτη, για ένα κομμάτι «βρόμικου ψωμιού»;

Απ’όλα και απ’όλους μπορούμε να γλυτώσουμε, ένα κλικ στην σκέψη είναι, ένα ΟΝ στο μυαλό. Ούτε μεμψιμοιρία χρειάζεται, ούτε φωνές, απόγνωση και φουνταρίσματα από ταράτσες και μπαλκόνια. Το μόνο εύκολο να γλυτώσουμε από Σαμαράδες και Στουρνάρια, από άκρα δεξιές « δημοκρατίες» και ευρω-πέη μπλε. Το μόνο εύκολο.

Το δύσκολο είναι να γλυτώσουμε απο'μας τους ιδίους, απτον εαυτό μας.
Διότι η πουτάνα για να σταματήσει το γαμήσι, πρέπει να σταματήσει να είναι πουτάνα.
Το ίδιο και το πρεζάκι, για να κόψει την πρέζα πρέπει να σταματήσει να είναι πρεζάκι.
Έτσι και δούλος για να αντισταθεί στην δουλεία και να απελευθερωθεί πρέπει να σταματήσει να΄ναι δούλος.

Μα πως θα επιτευχτεί αυτό, όταν δεκαετίες τώρα η αποχαυνωμένη μαλακία πάει σύννεφο και έχουμε γαλουχηθεί απτήν γενιά της αγχωμένης;
Είμαστε ένας λαός «Δήθεν», βολεμένοι σ’αυτήν την ουτοπία που μας πρόσφερε το μέγα Δήθεν μας.

Δήθεν απόγονοι ενός ένδοξου πολιτισμού, που ενώ υπερηφανευόμαστε γι’αυτόν, οι ίδιοι χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς ψήγμα σεβασμού προς αυτόν, τον καταργήσαμε πλήρως στην πράξη, η μάλλον όλα τα στραβά σχεδόν και μόνο αυτά, τα έχουμε υιοθετήσει. Τόσοι μα τόσοι Εφιάλτες και Μητσοτάκηδες σ’αυτόν τον τόπο ποτέ ξανά.

Δήθεν λόγιοι και πνευματικοί, υπερασπιστές της αχόρταγης κοιλιάς τους, προπαγανδιστές του συστήματος, ενός συστήματος που τους ανέδειξε, τους έτρεφε και τρέφει, που και με την δική τους συμβολή μας κομματιάζει όλους πλέον.

Δήθεν δημοσιογράφοι, που αντί για ειδήσεις, μπουκάρουν με βία σε κάθε σπίτι νεοέλληνα, τεμπέλη και ακαμάτη, ανίκανου να διαβάσει ΜΙΑ σελίδα, έστω ΜΙΑ μόνο, της πλούσιας ιστορίας μας, και σαν τρόφιμος ψυχιατρείου καταπίνει τα «ψυχοφάρμακα» που του χώνουν οι κάθε λογής τσόγλανοι της τηλεόρασης , του ραδιοφώνου, ο κάθε αλιτήριος των ΜΜΕ.

Δήθεν επαναστάτες, σε μια περίοδο «δημοκρατικής» ευημερίας πούλησαν και αντάλλαξαν πλουσιοπάροχα το όποιο αγωνιστικό παρελθόν τους, και μερικοί ακόμα πιο πρόστυχα, πάτησαν και ανυψώθηκαν σε επιτεύγματα τρίτων.

Δήθεν στον έρωτα, τα τραγούδια μας χρόνια ολάκαιρα καψουροτράγουδα, είτε ευτελίζοντας το μπουζούκι, είτε κακέκτυπα της διεθνής ποπ σκηνής, ρέουν ως προϊόντα γάγγραινας και σήψης.
Μιας σήψης που αφορά το ίδιο το κορμί μας, το ίδιο το κορμί της Ελλάδας.

Έχουμε καταντήσει ένας λαός χωρίς ικανότητα αντίληψης και κρίσης.
Με ελάχιστη ορατότητα, έχουμε χωριστεί σε ομάδες που απαρτίζονται από «ικανούς» με στρεβλή όραση, που αντιλαμβάνονται ένα μόνο μέρος του προβλήματος κι αν.

Έτσι κι η καθ’έκαστη ομάδα αντιλαμβάνεται μια κατηγορία μικρόβιων, όμως η σήψη πλέον είναι σχεδόν ολοκληρωτική, έχει φτάσει στα ζωτικά όργανα και ο χρόνος, ελάχιστος.

Υπάρχει άραγε ελπίδα;

Υπάρχει άραγε ελπίδα από ένα λαό που κατηγορεί μονίμως κατόπιν εορτής και την πάροδο πολύτιμου χρόνου την πολιτική ελιτ που ο ίδιος αναδεικνύει σχεδόν 200 χρονια τώρα;

Υπάρχει άραγε ελπίδα από ένα λαό που όταν του δόθηκε η ευκαιρία μέσα από αγώνες και ομοψυχία να αποτάξει τον όποιο ζυγό, αλληλοφαγώθηκε;

Υπάρχει άραγε ελπίδα όταν καλώς κακώς ήδη έχει παρατήσει ανυπεράσπιστη την πατρίδα του σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμος για να ξανακάνει μάγκες τους ιδίους κατακτητές και καταστροφείς του;

Υπάρχει ελπίδα όταν με την υπογραφή μας δίνουμε το ok σε από μηχανείς απατεώνες να εξαγοράσουν την επιβίωση μας;

Υπάρχει ελπίδα από ένα λαό που συνεχίζει αδαής να θεώρει εθνάρχες και ηγέτες του, τους προδότες του και τους δωσίλογους, τους πρώην, τους νυν και τους επομένους;

Εδώ ετοιμάζονται να παραλάβουν την σκυτάλη του δωσιλογισμού, να αναλάβουν πόστο στην «ελληνική» κυβέρνηση οι «επαναστάτες» της ταβέρνας, της ρετσίνας και του σουβλακίου πιασμένοι χέρι χέρι με αντάρτικα.

Υπάρχει ελπίδα;

Σαφώς, άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει λίγο πριν τον άρρωστο…

Στέλιος Γιαννοπουλος
Μέλος του πυρήνα ΕΠΑΜ Δράμας.