Τα αποτελέσματα μιας ενδεχόμενης ρήξης «a la carte» του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη!

του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Θα πάμε τελικά σε ρήξη με τους «θεσμούς» και αν ναι, είναι αυτό προτιμότερο από έναν «έντιμο συμβιβασμό» ή αλλιώς λέγε-με-μνημόνιο;

Για να καταλάβουμε τι ισχύει, θα πρέπει να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα πέντε προηγούμενα χρόνια, διάστημα στο οποίο οι δωσιλογικές κυβερνήσεις φερέφωνων άρχισαν τη συστηματική αποδόμηση του Ελληνικού κράτους προς όφελος του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού κατεστημένου και αφεντικού των «θεσμών», δηλαδή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Δ.Ν.Τ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Μέσα στα πέντε αυτά χρόνια, ο Ελληνικός λαός, με διαφορετικούς ρυθμούς είναι αλήθεια, άρχισε να αναρωτιέται αν η λύση που μας επέβαλαν είναι η βέλτιστη, αν θα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο εντός ή και εκτός Ευροζώνης ή και Ε.Ε., ή ακόμα και αν θα μας συνέφερε μια λύση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. ...

Σημαντικός παράγοντας στην αποπληροφόρηση του λαού, εκτός από τις εταιρείες επί παραγγελία δημοσκοπήσεων, τα μνημονιακά κόμματα που συμμετείχαν στις διάφορες κυβερνήσεις (δηλαδή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ) – ήταν όπως είναι σε όλους γνωστό το σύνολο του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου, αυτό που λέμε δηλαδή τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (καλύτερα Εξαπάτησης).

Οι διαπλεκόμενοι και ενδο-διαπλεκόμενοι καναλάρχες/εργολάβοι, και όταν λέω ενδο-διαπλεκόμενοι εννοώ αυτοί που είναι μεγαλομέτοχοι σε ένα ή δύο ΜΜΕ, αλλά κατέχουν και ένα ποσοστό στα ανταγωνιστικά του ΜΜΕ, φρόντισαν, σε πλήρη σύμπλευση με τα παραπάνω κόμματα, να ελέγξουν τελείως το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, ώστε να οριοθετηθεί σαν αιρετική ή απορριπτέα εξ ορισμού κάθε θέση που μιλούσε για ρήξη, ανεξαρτήτως πώς τοποθετείτο και με ποια επιχειρήματα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει η μεγάλη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που σε πλήρη συμπόρευση με τους μνημονιακούς υποβίβαζε εσκεμμένα την ευθύνη της συμμετοχής στο κοινό «σκληρό» νόμισμα (ευρώ) στο πρόβλημα του συνεχώς αυξανόμενου χρέους:

· σε επίπεδο διαχείρισης των οικονομικών της χώρας ,

· σε υποτιθέμενη δεδομένη αλλαγή στάσης των τότε «θεσμών» απέναντι στα «ατράνταχτα» επιχειρήματα της αριστεράς και τέλος

· στην πρωτοποριακή καμπάνια αναβάθμισης της «μέτριας» μέχρι τότε Ευρώπης στην «νέα» και «καλή» Ευρώπη που η πτωχή πλην τιμία Ελλάς (με δάσκαλο την αριστερά) θα της δώσει ξανά τα φώτα της για να βρει ένα νέο όραμα.

Η ευθύνη αυτή γιγαντώθηκε δε, με τη δογματική εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της παραμονής στη ζώνη του ευρώ, σε τέτοιο επίπεδο, που οποιοσδήποτε τολμούσε να ψελλίσει ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για έξοδο από την κρίση, αντιμετωπιζόταν τουλάχιστον σαν γραφικός, άσχετος ή «βαλτός».

Ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων, έκανε τιτάνειο το έργο της πληροφόρησης για τα πλεονεκτήματα και τα κέρδη της λύσης αυτής και επιβράδυνε σημαντικά τη διάχυση της μοναδικής πραγματικά λύσης της εξόδου από την κρίση και την καταστροφή.

Χρειάστηκαν πέντε σχεδόν χρόνια συνεχούς καταστροφής για να φτάσουμε (σύμφωνα με την Gallup International και την ετήσια δημοσκόπησή της σε 65 χώρες τον προηγούμενο Δεκέμβρη) σε σημείο που ο ένας στους δύο Έλληνες να προτιμάει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα έναντι ενός στους τρεις που επιλέγει το ευρώ.

Και έφτασε αισίως(;) η μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε τη διακυβέρνηση της χώρας και ξεκίνησε με σημαιοφόρο τον «πολύ» κ. Βαρουφάκη την προσπάθειά του να «πείσει» τους «θεσμούς» για όλα όσα πίστευε και είχε καταφέρει να πείσει μέχρι τότε και τον Ελληνικό λαό. Εκεί όμως φάνηκε ότι η είναι δύσκολο να πείσεις το δήμιο να μη σου πάρει το κεφάλι γιατί είσαι «καλό κ’ αγαθό παιδί», ειδικά αν είσαι σιδηροδέσμιος πάνω στο κούτσουρο και σε τυφλώνει η αντανάκλαση του ήλιου στη λεπίδα του τσεκουριού του: οι θεσμοί, ελέγχοντας πλήρως το παιχνίδι και έχοντας με το μέρος τους το χρόνο έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους.

Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε και άλλο ένα εγκληματικό λάθος, δεν φρόντισε να διαμορφώσει κατάλληλη άμυνα και στρατηγική απέναντι στο υπερόπλο που είχαν και έχουν στα χέρια τους οι «θεσμοί» και πιο συγκεκριμένα η ΕΚΤ: τον απόλυτο έλεγχο στη διάθεση του νομίσματος. Μια άμυνα που αναλύθηκε διεξοδικά από συγκεκριμένους σοβαρούς οικονομολόγους (όπως τον «δικό μας» Δημήτρη Καζάκη), και που θα μπορούσε αν όχι να αχρηστεύσει τελείως τη δημοσιονομική ασφυξία που μας επέβαλλαν σε πείσμα της «πειθούς» της κυβέρνησής μας, τουλάχιστον να μετριάσει την ισχύ της. Επιπλέον, δεν εκμεταλλεύτηκε τη συγκυριακή ευκαιρία που είχε όλο αυτό το πεντάμηνο να αναβάλλει τις πληρωμές σε ΔΝΤ και ΕΚΤ, χωρίς να μπορεί κανείς εκ των δυο να κάνει κάτι γι’ αυτό, αλλά ούτε και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης να μπορούν να μας υποβιβάσουν ή να μας θέσουν σε κατάσταση default, δηλαδή χρεωκοπίας.

Συνεχίζοντας τους καταστροφικούς του χειρισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να πληρώσει εγκαίρως όλες τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές της χώρας, ρημάζοντας στην κυριολεξία όσα χρήματα υπήρχαν σε Υπουργεία, ΟΤΑ, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια στην αρχή με απλές εντολές και στη συνέχεια μέσω μιας Πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου που αποτέλεσε πρωτοφανή Συνταγματική εκτροπή, ενώ ταυτόχρονα οι «θεσμοί» συνέχισαν να κωλυσιεργούν, αφού το πέρασμα του χρόνου αδυνατίζει συνεχώς τις όποιες δυνατότητες επιμονής στις θέσεις της κυβέρνησης στην ας πούμε διαπραγμάτευση, ενώ δεν έχει κανένα αντίκτυπο στους αντιπάλους μας.

Συγχαρητήρια κύριοι!!

Ακολουθήσατε τον χειρότερο δυνατό δρόμο για να μας οδηγήσετε στο γνωστό δίλημμα νέο μνημόνιο ή ρήξη, αλλά με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες (σκέπτομαι μερικές φορές ότι δεν θα μπορούσατε να τα κάνετε χειρότερα, ακόμη και αν το προσπαθούσατε):

· Τα ταμεία όλης της χώρας κυριολεκτικά άδεια και στην χειρότερη κατάσταση των τελευταίων χρόνων, και με αποκλειστική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ που διάλεξε να πληρώσει ΔΝΤ και ΕΚΤ (οσονούπω), αντί να κρατήσει τα χρήματα αυτά για να φροντίσει βασικές δομές του κράτους και να είναι λιγότερο ευάλωτος στις έξωθεν πιέσεις.

·  Η χρηματοπιστωτική περιουσία της χώρας στην ίδια ακριβώς κατάσταση (30 κάτι εκατομμύρια ευρώ στο τέλος του 2014 – και αυτό με ευθύνη των της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου – αντί για 26 δις που ήταν στο τέλος του 2013)

· Ο λαός (τουλάχιστον το μεγαλύτερο τμήμα του) αντί να είναι με το όπλο «παρά πόδα», έχει πλήρως εφησυχάσει δίνοντας την ανάθεση στον ΣΥΡΙΖΑ να ρυθμίσει τις εκκρεμότητες.

·  Τα ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με τα δωσιλογικά μνημονιακά κόμματα να αποπροσανατολίζουν το λαό και να καλλιεργούν ένα κλίμα επικείμενης καταστροφής αν δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους «θεσμούς», λες και ο λόγος που ο λαός έδωσε την εξουσία στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν για να μας σερβίρει στο πιάτο ένα 3^ο μνημόνιο και να δώσει τη χαριστική βολή στην ήδη τραυματισμένη και ταλαιπωρημένη Ελλάδα

  

Οι εχθροί της Ελλάδας έχουν στα χέρια τους τη δυνατότητα να κωλυσιεργούν όσο θέλουν, αφού αφ’ ενός μεν δεν έχουν κανένα λόγο να βιάζονται, και αφ’ ετέρου δε δεν έχουν κανένα λόγο να υποχωρήσουν έστω και για να κάνουν το χατίρι στο ΣΥΡΙΖΑ να χρυσώσει λίγο το χάπι της επόμενης συμφωνίας/σύμβασης/συμβολαίου και να μην χάσει τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του.

Ο ελληνικός λαός είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ σε μια τεχνητή ή όχι a la carte «ρήξη» που ενδεχομένως και να συνοδεύεται και από ένα μικρό ή μεγαλύτερο πιστωτικό επεισόδιο (πχ. ακόμα και ολιγοήμερη καθυστέρηση πληρωμής μισθών ή συντάξεων), με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο να δώσει την αναγκαστική του εκ των συνθηκών που περιγράψαμε συγκατάθεση.

Παρόλα αυτά, βλέποντας τις εγκληματικές υπαναχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όσα προεκλογικά είχε εξαγγείλει και το γεγονός ότι το αριστερό προσωπείο κρύβει από κάτω το ίδιο στυγνό και ανάλγητο πρόσωπο του προστάτη των ολιγαρχών και του παγκόσμιου τραπεζικού τοκογλυφικού κατεστημένου, ο λαός έχει αρχίσει να αναθεωρεί και να διψάει για να μάθει για το πώς υλοποιείται η «άλλη» λύση, η δική μας λύση. 

Διψάει για μια Ελλάδα με σηκωμένους τους ώμους και τα μανίκια που κοιτάει ψηλά με αξιοπρέπεια και θα πολεμήσει μέχρις εσχάτων για να απελευθερωθεί από τα δεσμά που της επέβαλλαν και να δουλέψει για να δώσει στα παιδιά της αυτό που τους αξίζει: «μια ζωή αληθινή»* όπως λέει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο αριστούργημα του Ι. Καμπανέλλη «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», απευθυνόμενος στους «τωρινούς Έλληνες» μιας άλλης εποχής… τόσο μακρινής, αλλά και τόσο κοντινής μας…

Δημήτρης Παπαϊωάννου

Μέλος του πυρήνα Καλλιθέας

ΠΗΓΗ: Ε.ΠΑ.Μ. Ελλάς