H δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους!

του Alexandros Raskolnick

Με επείγουσα, σημερινή διαταγή του, το Συμβούλιο της Επικράτειας ορίζει να συνεχιστούν κανονικά οι εργασίες της «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές. Με αυτόν τον τρόπο, το ΣτΕ, αναστέλλει την ισχύ του σήματος της τοπικής Πολεοδομίας, ανοίγοντας τον δρόμο για να συνεχιστεί η καταστροφή στη Χαλκιδική.

Αυτοί η ολετήρες κυβερνήτες συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο ανενόχλητοι, ξεπουλώντας και καταστρέφοντας, παραβιάζοντας τη μία συνταγματική επιταγή πίσω από την άλλη.

Και αν θέλομε, ας κατασιγάσουμε για μια στιγμή αυτή την οργή, εμείς που αισθανόμαστε να μας ξεχειλίζει ο θυμός με τα καμώματα τούτης της κυβέρνησης των ύποπτων και των προσκυνημένων. 

Κι αν θέλουν κι οι άλλοι που για τους δικούς του λόγους  ο καθένας, αναγνωρίζουν το δικαίωμα...
μιας κυβέρνησης να στέλνει τα ΜΑΤ -έστω και κατά ολόκληρων κοινοτήτων- για να επιβάλλει τη βουλή της, ας αφήσουν κι αυτοί στην άκρη την άποψη τους για μια στιγμή κι ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί, οι δεξιοί, οι αριστεροί κι όλοι οι υπόλοιποι:

Έχει παρουσιάσει το κράτος μια τεκμηριωμένη έκθεση που να αναλύει και να ποσοτικοποιεί τα κέρδη και τις ζημιές για το δημόσιο συμφέρον, συμπεριλαμβάνοντας την πιθανότητα αστοχίας των περιβαλλοντικών μελετών που συνοδεύουν την επένδυση? Έτσι, για να δούμε τουλάχιστον τι αξίζει αυτή η θυσία, εκτός από μερικές εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας.

Η δήλωση του «Πρωθυπουργού» στην Wall Street Journal του περασμένου Φεβρουαρίου, μιλώντας για την επένδυση στις Σκουριές της Χαλκιδικής, δεν αφήνει αμφιβολίες για τη θέση του: «Πρόκειται για μια επένδυση η οποία είναι ιδιαίτερα επιθυμητή για εμάς»

Αλλά ούτε το Σύνταγμα αφήνει αμφιβολίες, που με το άρθρο 24 θεσπίζει την αρχή της αειφορίας και που μαζί με το άρθρο 117, δίνει  ιδιαίτερη έμφαση στην προστασία των δασών.

Τι βάρυνε άραγε περισσότερο από τα δύο, για το ανώτατο δικαστήριο,  τον περιβαλλοντικό αυτό θεματοφύλακα της χώρας? Η επιθυμία του «Πρωθυπουργού» ή οι επιταγές του Συντάγματος?

Αλλά, βέβαια, αυτό το κράτος δε σάπισε ξαφνικά σήμερα, χρόνια τώρα σαπίζει, με τη διαπλοκή των θεσμικών και των εξωθεσμικών κέντρων δύναμης και εξουσίας, σαν μια γάγγραινα που ποτέ δε σταμάτησε να εξαπλώνεται. 

Κι αν κάποιοι ζητάνε μετά επιτάσεως να εφαρμοστεί ο χρησμός του ΣτΕ για την σορό της ΕΡΤ, να μην ξεχνάνε ότι είναι το ίδιο και το αυτό δικαστήριο που έχει κρίνει συνταγματικά τα μνημόνια, τα χαράτσια, τώρα το άνοιγμα του αρχέγονου δάσους στις μπουλντόζες, όλες τις ντροπές της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας.

Μας χρειάζεται μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, όπως επιτάσσει η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, γιατί είναι αδιανόητο να εκτελούν οι δικαστές, τις εντολές του κάθε πρωθυπουργεύοντα, εθνικού εξωμότη, χωρίς να υπάρχει λαϊκή εντολή ούτε εμπιστοσύνη. Οι δημο(σ)κόποι δεν μπορούν να το κρύψουν, με ποσοστό 26,3%, στις θετικές κρίσεις για τον «Πρωθυπουργό», αν αγνοηθούν τα μπουρδουκλώματα και οι αναγωγές, ούτε ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν εγκρίνει σήμερα τις πράξεις και τις παραλείψεις του επίδοξου σωτήρα μας.

Διαβάζοντας το σύνθημα στον τοίχο, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι κάθε μέρα που θα περνά και θα μένουμε έτσι άπραγοι, κάθε μέρα θα την επικαλούμαστε αυτή τη ρήση, όλο και πιο συχνά:  η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους!

από το «my-pillow-book.blogspot.gr»

Δημήτρης Καζάκης: Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή .

Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή

του Δημήτρη Καζάκη, 26/06/2013

Τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μετεξελιχθεί σε βασικό μοχλό νομιμοποίησης της πιο άγριας κυβερνητικής παρανομίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).

Μην αναρωτηθείτε πώς και από πού «διέρρευσε» η απόφαση του ΣτΕ, μιας και η διάσκεψη της ολομέλειας ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Είναι περιττό, όταν πρόκειται για τέτοια συνύφανση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, όπου η πρώτη απλά αποτελεί το άλλο πρόσωπο του Ιανού της σύγχρονης απολυταρχίας και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.

Σας θυμίζουμε ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πλέον των 7.000 ....
ομολογιούχων (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ). Όλοι στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό.

Οι προσφεύγοντες στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Γιατί έκαναν την προσφυγή; Από ιδιοτροπία και καπρίτσιο; Όχι, από ανάγκη γιατί με το «κούρεμα» ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, επιμελητήρια, οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοκ, ενώ ληστεύτηκαν οι αποταμιεύσεις φυσικών προσώπων που είχαν τοποθετηθεί σε ελληνικά ομόλογα. Κι όλα αυτά έγιναν αυθαίρετα, χωρίς να ρωτηθούν με παγίδευση από την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση.

Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο κατάφωρα άδικη σε βάρος όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, μιας και νομιμοποιεί την υπεξαίρεση και την ανοιχτή κλοπή, αρκεί να προφασιστεί η κυβέρνηση το δικό της «εθνικό συμφέρον», αλλά δημιουργεί δεδικασμένο και για επερχόμενα «κουρέματα». Δημιουργεί δηλαδή νομικό προηγούμενο για να δικαιολογηθούν «κουρέματα» σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς, σε τρέχουσες καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Κι ο νοών, νοείτο.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Επιφυλασσόμεθα να δούμε την απόφαση του ΣτΕ και το σκεπτικό της δημοσιευμένο και τότε θα επανέλθουμε για να δείξουμε με στοιχεία το έγκλημα που έχει συντελεστεί με το PSI σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Ένα έγκλημα που άφησε ασυγκίνητους – απ’ ότι φαίνεται – τους δικαστές του ΣτΕ. Κάτι βέβαια που εδώ και μήνες είχε προδικάσει το υπουργείο οικονομικών και πιο συγκεκριμένα ο κ. Σταϊκούρας. Προς δόξα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Για πολλοστή φορά το ΣτΕ αποδεικνύει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα του. Τα ειδικά δικαστήρια γενικά δεν συνάδουν με μια αληθινή δημοκρατία, ούτε με μια αληθινά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Είναι απομεινάρια της απολυταρχίας στον κοινοβουλευτισμό, όπως και η περίπτωση του ΣτΕ που αποτελεί δάνειο από την συνταγματική παράδοση της Γερμανικής απολυταρχίας, το Σύνταγμα της μοναρχικής παλινόρθωσης της Γαλλίας μετά το 1815 και το προεδρικό που το διαδέχτηκε (1848) όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε την θέση του μονάρχη. Από τότε μας κατατρέχει.

Το ΣτΕ επιβλήθηκε στην χώρα μας πολύ πριν υπάρξει Σύνταγμα. Ήταν θεσμός που επέβαλλε η βαυαρική αντιβασιλεία και είχε σαν βασική αποστολή να δικαιολογεί και να δίνει νομιμοφάνεια σε κάθε αυθαιρεσία της βαυαροκρατίας. Ο συνταγματολόγος Φλογαίτης γράφει σχετικά: «Εν Ελλάδι ο θεσμός του Συμβουλίου της Επικρατείας ήν εισηγμένος προ του Συντάγματος του 1843 επί της απολύτου Μοναρχίας, κατά το 1835, αλλ’ ένεκα της χειρίστης αυτού καταρτίσεως εξ ανδρών κατά το πλείστον ανεπιστημόνων και αδαών της υπηρεσίας και παρασυρομένων υπό του φατριασμού εδείχθη ως γνωμοδοτικόν μεν σώμα τυφλόν όργανον των διαθέσεων του Άρμανσπεργ επί βλάβη της νομοθεσίας, ως δικαστήριον δε του αμφισβητουμένου διοικητικού άθλιον και κακόζηλον, ουδαμώς προασπίσαν τα δίκαια των διοικουμένων κατά της αυθαιρεσίας των διοικητικών αρχών.»[1]

Η εκτίμηση αυτή του Φλογαίτη θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράφει και τη σημερινή λειτουργία του ΣτΕ. Ο θεσμός αυτός κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας μαζί με την εκθρόνιση του Όθωνα. Ένας από τους βασικούς λόγους που εκείνη την εποχή επικαλέστηκαν όσοι στάθηκαν ενάντιοι στο θεσμό ήταν «ότι το Συμβούλιον της Επικρατείας, διορισθέν και μισθοδοτούμενον από την κυβέρνησιν, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικόν λαόν και ότι, μη εκλεγέν από αυτόν, δια να τον αντιπροσωπεύση, δεν γνωρίζει και δεν δύναται να γνωρίζη «ούτε οποία η κατάστασις του τόπου, ούτε οποία η διαγωγή των διοικούντων προς τους διοικουμένους και οποία η εκ τούτου διάθεσις του λαού προς την εξουσίαν».»[2]

Ωστόσο, κατ’ απαίτηση του Γεωργίου του Α΄ «δια διαγγέλματος» και των βρετανών υποβολέων του στο Σύνταγμα του 1864 προβλεπόταν η ανασύστασή του. Παρά την προσπάθεια αναβίωσής του, τελικά στις 25-10-1865 δεκαέξι βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στην Βουλή με σκοπό «... να καταργηθή το σώμα τούτο, ούτινος η δημιουργία, από των πρώτων ημερών, κατέστη λαομίσητος.»[3] Η πρόταση έγινε δεκτή με πλειοψηφία 3/4 και με τον νόμο ΡΙΒ' της 25ης-11-1865 καταργήθηκαν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Από τα σκουπίδια της ιστορίας έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911. Η ίδια η αναθεώρηση ήταν μια πολιτική παρωδία. Ήταν η ανοιχτή προδοσία των λαϊκών προσδοκιών που είχαν ξεσπάσει με το κίνημα του 1909 και αποζητούσαν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον ξενοκίνητο θεσμό της μοναρχίας. Εκεί όπου οι λαϊκές μάζες ζητούσαν Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα για να απαλλαγεί ριζικά η χώρα από την μοναρχία και τους θεσμούς της, ο Βενιζέλος, πιστός στις προσταγές των Βρετανών, προχώρησε σε αναθεωρητική βουλή για να μην αναθεωρηθούν οι βασικές διατάξεις του Συντάγματος του 1864, που προστάτευαν τον θεσμό της μοναρχίας. Για να μην χάσουν δηλαδή τα βρετανικά συμφέροντα τον τοποτηρητή της εθνικής υποτέλειας των Ελλήνων.

Στις 25 Απριλίου 1911 κατετέθη στην Βουλή η τρίτη έκθεση της επί της Αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής, η οποία είχε ως Πρόεδρο τον Στέφανο Δραγούμη και ως Εισηγητή τον βουλευτή Αττικοβοιωτίας, Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον μετέπειτα πρώτο Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην εισαγωγή αυτής της έκθεσης σημειώνεται ότι: «Το Συμβούλιον όμως της Επικρατείας, ούτινος έχει ανάγκη η σημερινή διοίκησις, κοινόν έχει μετά του παλαιού μόνον την ονομασίαν και ουδέν πλέον» και αναπτύσσει επιχειρήματα υπέρ της αναγκαιότητας του θεσμού.

Η προσπάθεια του Βενιζέλου να επαναφέρει το θεσμό του ΣτΕ συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε:

Π. Κασσίμης: «Είναι θεσμός λαομίσητος, αντίκειται στο δημοκρατικόν πνεύμα… Το Συμβούλιον της Επικρατείας θα είνε ο τάφος του θάρρους και του ανδρισμού των πολιτικών ανδρών, τούτο σημαίνει μείωσιν των εθνικών δυνάμεν, θα καταψηφίσω τον θεσμόν μετά του αυτού αγρίου φανατισμού, μεθ’ ου θα καταψηφίζω πάντα θεσμόν τείνοντα εις περιορισμόν των λαϊκών ελευθεριών, της λαικής αναπτύξεως και εις δημιουργίαν τιμαριωτικών συνθέσεων εν δημοκρατουμένη πολιτεία, ως η ημετέρα.»[4]

Ι. Πατσουράκος: «Αναξιοπρεπές είνε να συζητή ήδη η Βουλή επί θεσμού, δις δοκιμασθέντος και καταπέσαντος. Μόνον απολυταρχική Κυβέρνησις ηδύνατο να εισηγηθή και να υποστηρίξη πάλιν τοιούτον θεσμόν… Εν τη Ελληνική δε αρχαιότητι υπήρχε τοιούτον συμβούλιον αλλά μόνον επί απολυταρχίας… Ιδρύθη, κατηργήθη, ιδρύεται και πάλιν ήδη, αλλά θα καταργηθή και πάλιν. Και θα καταργηθή, ουχί βεβαίως δι’ εξεγέρσεως ειρηνικής.»[5]

Ένας από τους υπέρμαχους της ανασύστασης του ΣτΕ, ο Π. Μυρλόπουλος έλεγε: «Επανελήφθησαν κατά του θεσμού όσα και άλλοτε. Αλλά τότε είχον λόγον. Νυν όχι. Η Συνέλευσις του 64, η καθιερώσασα τους άκρως φιλελεύθερους θεσμούς, οίτινες μας διέπουν σήμερον, απέρριψε δια ψήφων 2 τον θεσμό του Συμβουλίου. Κατεδίκασεν αυτόν ως δήθεν αντικείμενον εις το φιλελεύθερον καθεστώς. Και όμως θα ήτο φραγμός κατά των ακολασιών του καθεστώτος τούτου. Διότι αύται μας έφερον εις ο σημείον ευρισκόμεθα σήμερον, πιστεύω τούτο αδιστάκτως, η τρομερά και πρόδηλος κατάχρησις, η καταστρατήγησις και εκμετάλλευσις του άνευ ουδενός περιορισμού φιλελευθέρου τούτου καθεστώτος εδημιούργησε την δυστυχίαν της νέας Ελλάδος.»[6]

Αυτή ήταν η ουσία της λογικής πίσω από την ανασύσταση του ΣτΕ. Η Ελλάδα της εποχής ήταν πολύ φιλελεύθερη(!) και δεν το άντεχε. Η πολύ ελευθερία έβλαπτε τον τόπο και δημιουργούσε «καθεστώς ακολασίας». Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί η εκτελεστική εξουσία έναντι της Βουλής και για νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν το ΣτΕ: «Φιλελεύθερος, ενισχυτικός της αυτοτέλειας της Εθνικής αντιπροσωπείας, της δυνάμεως και της εξουσίας του Υπουργού – εξασφαλίζων την νομιμότητα της εξουσίας ταύτης – φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας θα είνε το Συμβούλιον.»[7]

Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, προβλέφθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1911, όπου ανάμεσα στα άλλα προβλεπόταν ότι «η γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον  Υπουργόν» (άρθρο 84) και «τα τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού διατάγματος προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου» (άρθρο 86). Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο «φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας» ιδρύθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης και του βασιλιά.

Μπορεί το ΣτΕ να ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1911, αλλά για μια σειρά ιστορικούς λόγους δεν άρχισε να λειτουργεί παρά το 1929. Η Ελλάδα έως τότε είχε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία συνεχών πολέμων, τον «εθνικό διχασμό» όπου η άρχουσα τάξη χωρίστηκε σε δυο μερίδες ανάλογα με τις εξαρτήσεις της από τους μεγάλους αντιπάλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, την μικρασιατική καταστροφή του ελληνισμού για χάρη κυρίως των αγγλογαλλικών βλέψεων στην περιοχή και βρισκόταν μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση και χρεοκοπία της. Αυτήν ακριβώς την στιγμή «θυμήθηκε» ο Βενιζέλος την σύσταση του ΣτΕ.

Ο λόγος που έσπρωξε τον Βενιζέλο στην ίδρυση του ΣτΕ το 1929 τον εξηγεί ο ίδιος στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση της 17ης Μαΐου: «Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.»[8]

Με άλλα λόγια χρειαζόταν η κυβέρνησή του μια βιτρίνα νομιμοφάνειας που θα έπειθε τον ελληνικό λαό ότι υπάρχει «κράτος δικαίου». Σε μια εποχή όπου η συνταγματική νομιμότητα είχε πάει κατά διαόλου και οι κυβερνήσεις αυθαιρετούσαν επιβάλλοντας αναγκαστικούς νόμους. Ο Βενιζέλος ήταν εχθρός της δημοκρατικής έννομης τάξης, δεν καταλάβαινε γιατί θα πρέπει να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στο κοινοβούλιο και στους συνταγματικούς κανόνες. «Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκόμενη υπό την πλήρη εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών… Πρέπει και εις την εκ της πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως. Πρέπει να δύναται να θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό

Οικονοµικόν Συµβούλιον καί το Συµβούλιον τής Επικρατείας.»[9]

Να γιατί ήθελε στην πραγματικότητα το ΣτΕ ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε την εποχή εκείνη τον είχε συνεπάρει το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Γι’ αυτό και είχε φροντίσει από την 23ην Σεπτεμβρίου 1928 να υπογράψει με τον ίδιο τον Μουσολίνι στην Ρώμη το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας. «Το φασιστικόν καθεστώς επεφύλαξεν εξαιρετική υποδοχήν εις τον Έλληνα πρωθυπουργόν, εις τον οποίον απενεμήθη και το ανώτατον ιταλικόν παράσημον,» όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος και φίλος του Βενιζέλου Γρ. Δαφνής.[10] Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν ακολουθούσε απλά μια δική του ανεξάρτητη πολιτική, αλλά εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα Βρετανικά συμφέροντα, που δεν έπαψε να υπηρετεί έως τον θάνατό του. Η Βρετανία εκείνη την εποχή έσπρωχνε την Ελλάδα σε διαχυτικές σχέσεις με το καθεστώς Μουσολίνι, μήπως και αποσπάσει τον Ντούτσε από τις αγκάλες του Χίτλερ, τουλάχιστον όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.

Κι έτσι επιτρεπόταν στον Βενιζέλο να ονειρεύεται μια φασιστική Ελλάδα κατά το πρότυπο της Ιταλίας του Μουσολίνι. Το 1933 σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον Πλαστήρα και στον Βενιζέλο, όπου ο πρώτος ανακοινώνει στον δεύτερο την πρόθεσή του να επιβάλλει στην Ελλάδα δικτατορία, όμοια μ’ αυτήν της φασιστικής Ιταλίας με το επιχείρημα ότι «θα κάνουμε ότι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει,» ο Βενιζέλος αρκέστηκε να του πει: «Η Ιταλία πηγαίνει καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ.»[11]

Η στάση των ελληνικών δικαστηρίων μπρος στις απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης ήταν απολύτως συμβιβαστική. Τον δρόμο άνοιγε, ως συνήθως, ο Άρειος Πάγος, ο οποίος δικαιολόγησε την προσφυγή στα αναγκαστικά διατάγματα υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση άμεσης απειλής κατά του κράτους – που αποτελεί τον «υπέρτατο» νόμο – η εκτελεστική εξουσία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να εκδίδει αναγκαστικά διατάγματα με περιεχόμενο νόμου, ακόμη κι αν παραβιάζονται ρητές συνταγματικές διατάξεις.[12] Έτσι, «η ελληνική νομολογία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 κατασκεύασε ένα δίκαιο ανάγκης, με γνώμονα το οποίο ανέχθηκε την προσφυγή σε μιαν αυτόνομη κυβερνητική νομοθεσία, της οποίας η εκτελεστική εξουσία έκανε συχνά χρήση, κατά τρόπο δυσανάλογο προς τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας.»[13]

Η «κατάσταση πολιορκίας» με βάση την οποία επέβαλε το 1924-25 την δικτατορία του ο Πάγκαλος, η δικτατορία του στρατηγού Κονδύλη το 1935 με το ψευτοδημοψήφισμα που έφερε πίσω τον βασιλιά, αλλά και η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά (1936-1941), βασίστηκαν σε αναγκαστικούς νόμους και βασιλικά διατάγματα που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τόσο ο Άρειος Πάγος, όσο και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει: «Τα δυο διατάγματα με τα οποία οι Γεώργιος και Μεταξάς κήρυσσαν τη δικτατορία ήταν και τυπικά άκυρα… Παρ’ όλα αυτά δε βρέθηκε ούτε ένα δικαστήριο, ούτε ένας δικαστής να διακηρύξει την αντισυνταγματικότητα των διαταγμάτων της δικτατορίας. Όταν εκατοντάδες απλοί Έλληνες πήγαιναν στην εξορία, βασανίζονταν, πέθαιναν γιατί δεν δέχονταν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Μανιαδάκη και των χαφιέδων του, δε βρέθηκε ούτε ένας «φρουρός της νομιμότητος» να αντιταχθεί, με θυσία της θέσης του ή και της προσωπικής του, σε ανάγκη, ελευθερίας, στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας.»[14]

Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η κατάλυση ακόμη κι αυτού του μισερού και μίζερου κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι κυβερνούν με σωρεία αναγκαστικών νόμων που σήμερα ονομάζονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και η αναγωγή σε «υπέρτατο νόμο» της θέλησης και των προσταγών από την τρόικα έχουν βρει την πλήρη δικαίωσή τους από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο σε βαθμό κακουργήματος. Να μου το θυμηθείτε: δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΣτΕ θα νομολογήσει υπέρ της επίσημης κατάλυσης του ελληνικού κράτους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της κατάλυσης και των τελευταίων τυπικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού σ’ αυτόν τον τόπο που μόνο οι αγωνιστές Έλληνες επιμένουν να θεωρούν και να υπερασπίζονται σαν πατρίδα.

Τόσο το ΣτΕ, όσο και ο Άρειος Πάγος, έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Αντίθετα σαν θεσμοί είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό, του οποίου έχει απομείνει μόνο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120) για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα δικαιώματά του σ’ αυτόν τον τόπο.

[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σ. 110 (υποσημείωση).

[2] Γ. Αγγελίδη, «Καθίδρυσις και Κατάλυσις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί Όθωνος», Αρχείον Δ. Καλλιτσουνάκη, Αθήνα, 1956, σελ. 651.

[3] Γιάννη Αγγελίδη, «Ιστορικά για το Συμβούλιο της Επικρατείας 1864-1865», Τιμητικός Τόμος του Σ.τΕ, Αθήνα: 1979, Ι, σ. 87.

[4] Πρακτικά της Βουλής (Διπλή Αναθεωρητική), Εν Αθήναις, 1911, σ. 1077-1078.

[5] Ό. Π., σ. 1082.

[6] Στο ίδιο.

[7] Ό.Π., σ. 1083.

[8] Ελεύθερον Βήμα της 18ης Μαΐου 1929.

[9] Σ. Στεφάνου, Ελευθερίου Βενιζέλου Πολιτικαί Υποθήκαι, Αθήναι, 1965, σ. 115.

[10] Γρηγορίου Δαφνή, Η Ελλάς Μεταξύ Δυο Πολέμων, 1923-1940, Αθήνα, 1965, Β, σ. 52.

[11] Ό. Π., σ. 183.

[12] Απόφαση Αρείου Πάγου υπ’ αρίθμ. 93 του 1919.

[13] Νίκος Αλιβιζάτος, Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση 1922-1974. Όψεις της Ελληνικής Εμπειρίας, Αθήνα, 1995, σ. 81.

[14] Σπύρου Λιναρδάτου, 4η Αυγούστου, Αθήνα, 1966, σ. 39-40.

Αναρτήθηκε από EPAM Kifissias στις 12:16 μ.μ.

Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή.

Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης: Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

………………………..

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

[Κωνσταντίνος Καβάφης, «Ας Φρόντιζαν», 1930]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Στην Μέση Ανατολή, που είναι η μόνιμη μπαρουταποθήκη του πλανήτη, όλα δείχνουν ότι το μόνο πράγμα που μένει να φανεί είναι ποιος –και πώς- θα πυροδοτήσει τον επόμενο πόλεμο. 

Οι συνέπειες των εξεγέρσεων που ονομάστηκαν «Αραβική Άνοιξη» και οι επιπλοκές του πολέμου στην Συρία έχουν περιπλέξει με το παραπάνω το ήδη σύνθετο και εκρηκτικό γεωπολιτικό σκηνικό. 

Σε αυτό το σκηνικό, ο ρόλος του Ισραήλ παραμένει καταλυτικός, όχι μόνο γιατί τα ισραηλινά αεροσκάφη παραβιάζουν πάντα τους αραβικούς ουρανούς, αλλά και γιατί το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπυ πιέζει εδώ και καιρό την διστακτική κυβέρνηση Ομπάμα να κάνει το βήμα προς την γενίκευση της σύγκρουσης.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, η μεσανατολική πραγματικότητα, όσο κι αν αλλάζουν οι Επικυρίαρχοι τις λέξεις και παραχαράσσουν τα δεδομένα, παραμένει πάντα αραβική.

Η Αραβική Άνοιξη, με τη νεολαία του αραβικού κόσμου επικεφαλής, παρ’ όλο που κάποιοι βλέπουν το πολιτικό Ισλάμ ως την διάδοχη κατάσταση, θα έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής του 21^ου αιώνα. Θα τραβήξει πιθανόν δεκαετίες, αλλά θα βρει τον δρόμο της αφού παγιωθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Το λεφούσι των διεθνών ομάδων πίεσης και των ισχυρών φιλοϊσραηλινών think-tanks, που βομβαρδίζουν από τους πανάκριβους υπολογιστές τους την διεθνή κοινή γνώμη με διαστρεβλωτικές ειδήσεις και νεοταξική προπαγάνδα, ένα και μόνο στόχο έχουν: την αναδιαμόρφωση του χάρτη της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τις «ανθρωπιστικές» επιταγές της Ουάσιγκτων και τα ηγεμονικά σχέδια του Τελ Αβίβ.

Είδαμε το σενάριο της αναδυόμενης από το χάος «νέας τάξης» και στο Ιράκ και τώρα στην Συρία όπου τα αφεντικά της αμερικανο-σιωνιστικής στρατηγικής στηρίζουν και εξοπλίζουν ένα συνονθύλευμα «ανταρτικών» οργανώσεων που αποτελούνται από φανατικούς τζιχαντιστές, παρ’ όλο ότι αυτοί υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την διάλυση του κράτους του Ισραήλ. Όλως τυχαίως, όμως, αυτοί οι σουννίτες εξτρεμιστές είναι συγχρόνως και ορκισμένοι εχθροί των μουλάδων του Ιράν, οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά στα αμερικανο-ισραηλινά πολεμικά σχέδια.

Το Ιράν και οι σύμμαχοί του –σαν τον Άσσαντ- είναι ομολογουμένως στο βάθος της στόχευσης αυτών των επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης, όπως η συριακή σφαγή. Η προσπάθεια ανατροπής του Άσσαντ είναι η δεύτερη πράξη του δυτικού σεναρίου αποδυνάμωσης των συμμάχων του Ιράν, την πρώτη πράξη του οποίου ζήσαμε στον Λίβανο το 2006, όταν το Ισραήλ εισέβαλε για να διαλύσει την Χεζμπολλάχ.

Όμως, ο στρατός του Λιβανέζου πολιτικοθρησκευτικού ηγέτη της Χεζμπολλάχ Σαγιέντ Χασάν Νασράλλα, του μοναδικού Άραβα ηγέτη που αναμετρήθηκε με το Ισραήλ και βγήκε νικητής, έχει προσθέσει στο οπλοστάσιό του δεκάδες χιλιάδες πυραύλους ικανούς να πλήξουν σοβαρά οποιοδήποτε σημείο στο ισραηλινό έδαφος.

Παράλληλα με τον Λίβανο και την Συρία, στο εκρηκτικό παζλ προστίθεται η Αίγυπτος όπου, μετά την επανάσταση, οι συνθήκες ειρήνης που είχαν υπογραφεί με το Ισραήλ άρχισαν να κλονίζονται.

Οι συχνές οδομαχίες στους δρόμους των αιγυπτιακών πόλεων, οι επιθέσεις κατά της αστυνομίας, που δεν ελέγχει η κυβέρνηση Μόρσι, από ομάδες που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα και οι συγκρούσεις που έχουν πυκνώσει στην Χερσόνησο του Σινά, όπου τα ισραηλινά στρατεύματα δεν επιτρέπεται να εισέλθουν, συμβάλλουν δραματικά στην πολιτική αποσταθεροποίηση της περιοχής.

Εκτός ελέγχου φαίνεται και η κατάσταση αυτή την στιγμή στην Λιβύη όπου ο νέος λιβυκός στρατός, κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Yusef Al Mankoush, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αστυνομία και ομάδες παραστρατιωτικές που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα.

Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Τυνησία όπου οι φονταμενταλιστές Ουαχαμπίτες, χρηματοδοτούμενοι με εκατομμύρια δολλάρια από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να επιβάλουν ισλαμικό καθεστώς.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Συρία δεν είναι μια εξέγερση που την προσδιορίζουν μόνο εσωτερικοί παράγοντες, αλλά ένα σκληρό γεωπολιτικό πόκερ με πολλούς παίκτες: περιφερειακές δυνάμεις και υπερδυνάμεις.

Αυτό το θανατηφόρο πόκερ, που σχεδιάστηκε εν πολλοίς και παίζεται σήμερα στην Μέση Ανατολή, δυναμιτίζει περαιτέρω την αστάθεια τόσο σε περιφερειακό, όσο και σε παγκόσμιο πεδίο.

Στην αρχή, η συριακή εξέγερση φάνηκε σαν αυτές των άλλων αραβικών χωρών, όμως, δεν ήταν σωστή αυτή η εικόνα που μετέδιδαν κατά κόρον τα «ενσωματωμένα» στα νατοϊκά παιχνίδια δορυφορικά κανάλια των ΗΠΑ και του Κόλπου.

Όταν ξεκίνησε η εξέγερση, τα σχέδια της αντιπολίτευσης στην Συρία ήταν ανάλογα αυτού που προηγήθηκε στην Λιβύη. Πίστευαν ότι η διεθνής κοινότητα, και ιδίως οι ΗΠΑ, Αγγλία και Ε.Ε., θα επέβαλαν «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στον εναέριο συριακό χώρο. Όμως, η Ρωσσία, μαζί με την Κίνα, έβαλε σταθερό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπολογίζοντας και, εκτός των άλλων, το σημαντικό πλεονέκτημα που της δίνει η ναυτική βάση που έχει στην Ταρσό για την παρουσία της στην Μεσόγειο.

Η Μόσχα θεωρεί την Αραβική Άνοιξη ως μια ισλαμική επανάσταση στην οποία πιθανότατα θα κυριαρχήσουν οι εξτρεμιστές και φοβάται ότι η συριακή σύγκρουση θα πυροδοτήσει ισλαμιστές και αλλού!

Η Ρωσσία δεν είναι και δεν πρόκειται να αποτελέσει μέρος του δυτικού ατλαντικού κόσμου, αντίθετα θεωρεί το εαυτό της ως αυτόνομη σταθεροποιητική δύναμη. Η οπτική του Κρεμλίνου για την παγκόσμια κατάσταση γίνεται όλο και πιο διακριτή από αυτή της Δύσης και δεν διστάζει καθόλου να προτείνει διαφορετικές λύσεις σε σημαντικά διεθνή ζητήματα από αυτές της Ουάσιγκτων και των Βρυξελλών. Έχοντας την δύναμη να μπλοκάρει τις δυτικές επιλογές στο Συμβούλιο Ασφαλείας με το βέτο της, αυτή η πολιτική βούληση την καθιστά προοπτικά παράγοντα-κλειδί των μεσανατολικών και διεθνών εξελίξεων.

Αυτή την στιγμή, όπως φαίνεται, η μόνη λογική οδός είναι η προώθηση πολιτικής λύσης με βάση το σχέδιο της Γενεύης, που προβλέπει την εξής διαδικασία: α) κατάπαυση του πυρός, β) εκεχειρία, γ) προώθηση του διαλόγου μεταξύ των αντιμαχομένων, δ) αλλαγή συντάγματος, ε) ελεύθερες εκλογές, στ) ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας με εξασφάλιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων μέσα σε ενιαίο εθνικό κράτος.

Παρατηρητές που παρακολουθούν από κοντά την ισορροπία δυνάμεων και προσπαθούν να εκτιμήσουν τις εξελίξεις, θετικές και αρνητικές, δεν δείχνουν αισιόδοξοι για το μέλλον της εύθραυστης κατάστασης που υπάρχει ακόμα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Αν η Συρία πέσει σε μια κατακερματισμένη κατάσταση, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στις παραστρατιωτικές ισλαμοφασιστικές μιλίτσιες και στην πολεμοχαρή πτέρυγα του σιωνισμού, τότε θα προκληθεί η μέγιστη αστάθεια σε όλη την Μέση Ανατολή.

Η Συρία αποτελεί παράδειγμα, από πολλές πλευρές, της πεμπτουσίας μιας σύγκρουσης των αρχών του 21^ου αιώνα, η οποίαν απεικονίζει τις δυσκολίες της νέας πολιτικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Θα επικρατήσει τελικά το λόμπυ των νεοσυντηρητικών και των φιλοσιωνιστών στις ΗΠΑ, που από το 1996 λέει ότι, προκειμένου η Αμερική να ελέγχει την περιοχή και να προασπίζει τα συμφέροντα του Ισραήλ, πρέπει να την διαλύσει στις εθνότητες που την αποτελούν, όπως είχαμε γράψει από τότε στο Τρίτο Μάτι; Ή θα αποστασιοποιηθούν οι ΗΠΑ από τις συρράξεις της περιοχής, έχοντας χάσει την συμπάθεια των λαών στην Μέση Ανατολή μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ;

Θα αλλάξει η στάση του Ομπάμα και του Νετανυάχου μετά την σκληρή προειδοποίηση του Πούτιν ή τα σκοτεινά κέντρα θα επεξεργασθούν άλλη μια προβοκάτσια για να αποσταθεροποιήσουν εντελώς την υπερευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή, θυσιάζοντας ακόμα και τον πληθυσμό του Ισραήλ, προκειμένου να επιβάλουν τα σχέδιά τους.

Θα επιδιώξουν την δημιουργία τετελεσμένων για να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο και να ακυρώσουν τις δημοκρατικές διεκδικήσεις των αραβικών λαών πνίγοντάς τες στην θρησκευτική μισαλλοδοξία;

Παρ’ όλο που το μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, αν αναζητούσαμε τις ανερχόμενες δυνάμεις στην Μέση Ανατολή, εμείς στην Ελλάδα θάπρεπε νάμαστε εκεί παρόντες, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία αξιοποιεί κατά κόρον την αναταραχή. Ενώ όλα δείχνουν ότι η ευρύτερη «μάχη της Δαμασκού» μπορεί να οδηγήσει σε κοσμογονικές περιπέτειες την περιοχή μας, ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών και δημιουργώντας νέα τόξα επιρροής, η κατοχική Ελλάδα της Τρόϊκας και των δωσιλόγων σέρνεται χωρίς πυξίδα πίσω από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ικανοποιώντας κάθε ιταμή τους απαίτηση για παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων προκειμένου να αφανισθεί ένας ιστορικά αδελφικός λαός.

Η Συρία είναι μια ιστορική περιοχή, διάσπαρτη από μνημεία και μνήμες του ελληνιστικού και βυζαντινού πολιτισμού, όπως και διάσπαρτη σήμερα από θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες, με τις οποίες έχουμε ιστορικούς δεσμούς.

Ως χώρα, προδίδοντας φίλους και συμμάχους, έχουμε καταντήσει περίγελως των ισχυρών χωρίς καμμία κατανόηση των παιχνιδιών που παίζονται στην γειτονιά μας, καμμία στρατηγική προστασίας του Αιγαίου και της Κύπρου, με κατεστραμμένες τις σχέσεις μας με Ρωσσία, Αραβικές χώρες, Ιράν και όλους τους περιφερειακούς παίκτες που θα μας επέτρεπαν καλύτερες επιλογές … Απλώς, παρακολουθούμε αφασικά τον αργό θάνατό μας μέσα σε ένα εκρηκτικό φινάλε που, πολύ πιθανόν, θα ανάψει ένας ανεξέλεγκτος πόλεμος σε περιφερειακό και όχι μόνον επίπεδο.

Θυμίζουμε, δυστυχώς, τον Ελληνοσύριο του Καβάφη στην αγωνία για την εξασφάλιση μιας ανήθικης χαμοζωής μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτου ξεπεσμού, διαφθοράς και παρακμής.

Τουλάχιστον, να θυμηθούμε όταν θάρθει η ώρα της Νέμεσης, τιμωρώντας τους ενόχους για αυτή την κατάντια, να τους προσάψουμε κι αυτό τους το έγκλημα!

*[Από το αφιέρωμα στην Μέση Ανατολή, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τ.210, Ιούνιος 2013]

Ανακοίνωση Π.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. για την απαγωγή του πολιτικού πρόσφυγα Μπουλούτ Γιαϊλά.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Στις  30 Μαΐου 2013, ημέρα Πέμπτη,  στην οδό Σόλωνος στην Αθήνα και παρουσία πολλών μαρτύρων, έγινε η απαγωγή του πολιτικού πρόσφυγα Μπουλούτ Γιαϊλά, με όχημα και  διακριτικά της ΕΛ.ΑΣ, όπως  παραδέχθηκε και η ηγεσία της και στη συνέχεια ακολούθησε  η παράδοσή του στις Τουρκικές αρχές  που τον καταδίωκαν. 

Ανεξάρτητα από την πράξη για την οποία διώκεται ο εν λόγω Τούρκος από τις αρχές της χώρας του, είναι απαράδεκτη η απαγωγή ανθρώπων από Ελληνικές μυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία με εκείνες της Τουρκίας και ίσως άλλων χωρών και μάλιστα κατά παραβίαση βασικών διατάξεων του Ελληνικού Συντάγματος περί  ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Άρθρο 6) και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (Άρθρο 276). 

Το Ε.Πα.Μ. επισημαίνει ότι η σκευωρία αυτή και η ταύτιση, σε αυτήν τη συγκυρία, της Ελληνικής κυβέρνησης με το καθεστώς Ερντογάν, συνδέεται και με την ενοχοποίηση της Ελλάδας στη συνείδηση του αγωνιζόμενου Τουρκικού λαού. 

Το Ε.Πα.Μ. δηλώνει κατηγορηματικά, ότι ο Ελληνικός λαός δεν έχει καμία σχέση με το καθεστώς δουλοπαροικίας χρέους και της δωσίλογης κυβέρνησης, που συνεργάζεται με το καθεστώς Ερντογάν και καταδικάζει απερίφραστα την απαγωγή και την παράδοση του Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα.

Αθήνα Ιούνιος 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Οι Έλληνες έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν .

του «Pitsirikos»

Πολλή θετική αποδείχτηκε η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αφού η χώρα επέστρεψε σε κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, που συνεργάζονται σχεδόν επί 40 χρόνια, με καταπληκτικά αποτελέσματα.

Δυστυχώς, η μεγαλόκαρδη και γενναιόδωρη απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να βάλει στελέχη της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση στέρησε από τη χώρα μας την ευκαιρία να αποκτήσει έναν χρόνο νωρίτερα αυτήν την υπέροχη κυβέρνηση που προέκυψε χθες.

Η νέα κυβέρνηση έχει 41 μέλη και είναι ένα πολύ ευέλικτο σχήμα, ώστε να μπορεί να παίζει άψογα το τεχνητό οφσάιντ και να το βάλει στα πόδια όταν τους πάρουν στο κυνήγι.

Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος παραχώρησε ευγενικά ....
την θέση του πρωθυπουργού στον Αντώνη Σαμαρά, αλλά, αν ο Αντώνης Σαμαράς τα κακαρώσει, ο Βενιζέλος θα γίνει πρωθυπουργός και θα εκφωνήσει και τον επικήδειο.

Φυσικά, στον επικήδειο του Σαμαρά, ο Βενιζέλος θα μιλάει για τον εαυτό του και θα απαριθμεί τα κατορθώματά του.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε και το υπουργείο Εξωτερικών, επειδή, αν δεν θέλει να πάει φυλακή, θα πρέπει να αναζητήσει άσυλο σε κάποια χώρα του εξωτερικού.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την είσοδο τόσων στελεχών πρώτης γραμμής του ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε πως «το ΠΑΣΟΚ δεν ξεχνά ότι είναι Δεξιά».

Αίσθηση προκάλεσε η είσοδος στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Ο Αντώνης Σαμαράς είχε προτείνει το υπουργείο στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αλλά αυτός αρνήθηκε επειδή δεν αισθάνεται ώριμος ακόμη, κι έστειλε τον υπουργυιό του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να ικανοποιήσει το αίτημα της Τρόικας για απολύσεις μερικών χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το τέλος του 2013, και κρίνεται ιδανικός γι’ αυτό ρόλο, αφού μάλλον δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, οπότε θα μπορέσει εύκολα να πείσει τους απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους πως η ανεργία είναι καλή φάση· ειδικά, αν είσαι γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και σε χώσει ο μπαμπάς σου στη Βουλή για να είσαι δημόσιος υπάλληλος όπως και όλο σου το σόι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολύ χρήσιμος για την κυβέρνηση, αφού, μόλις ο Σαμαράς δει πως η χώρα ναυαγεί οριστικά, θα βάλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ρίξει την κυβέρνηση, ώστε αφενός να γλιτώσει ο Σαμαράς το λιντσάρισμα και αφετέρου να χαρεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ο γιόκας του πήρε εκδίκηση.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες γι’ αυτήν την κυβέρνηση και τα στελέχη της -είναι ένας πάρα πολύ εύκολος και γελοίος στόχος- αλλά, ειλικρινά, θέλω να κάνω ένα ερώτημα σε αυτούς που, ακόμα και μετά την χρεοκοπία της χώρας, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ:

Δεν τους έχετε σιχαθεί πια;

Και καλά, αυτούς δεν τους έχετε σιχαθεί, τους εαυτούς σας δεν τους έχετε σιχαθεί;

Η ΕΡΤ και η σημαδεμένη τράπουλα .

του Όθωνα Κουμαρέλλα

 

Όταν το απόγευμα εκείνης της Τρίτης 11 του Ιούνη, μάθαμε όλοι ότι πέφτει μαύρο στις οθόνες από την ΕΡΤ, ανάμεικτα συναισθήματα μας κατέλαβαν. Βαθειά συγκίνηση, νοσταλγία για κάποιες άλλες μακρινές εποχές, θλίψη για τον σημερινό ασταμάτητο κατήφορο που ακολουθεί η πατρίδα, οργή για την κυβέρνηση και τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις της, που έχει στείλει τη δημοκρατία στον Καιάδα, ανδραποδίζοντας την κοινωνία.

«Ούτε η χούντα…», μια σκέψη και μια φράση που ήρθε στο μυαλό των περισσοτέρων και πολλοί δεν δίστασαν να εκστομίσουν.

Ένα ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι άρχισε να συρρέει στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, αλλά και σ’ όλες τις πόλεις που υπάρχουν (ακόμα) σταθμοί της ΕΡΤ. Όχι για τους εργαζόμενους που έχασαν στα ξαφνικά τη δουλειά τους. Ούτε για μια κρατική τηλεόραση που από χρόνια είχε πέσει στη πλήρη ανυποληψία ως το επίσημο όργανο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Αλλά για κάτι που μας έλειψε πολύ τα τελευταία χρόνια. Για την αξιοπρέπειά μας.

Το μαύρο στις οθόνες ήταν μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να πούμε επιτέλους ένα Όχι. Μια.... ευκαιρία να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να πούμε ως εδώ και μη παρέκει! Μια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα από εκείνη του ραγιαδισμού και της υποταγής και μια κοινωνία που μπορεί να υψώσει, όσο λαβωμένη κι αν είναι, το ανάστημά της και να διεκδικήσει το δίκιο και τη λευτεριά!

Και ‘μεις αδράξαμε την ευκαιρία. Πήγαμε στην ΕΡΤ, υψώσαμε γροθιές. Κλάψαμε και τραγουδήσαμε. Ελπίσαμε!

Ελπίσαμε ότι αυτό που μόλις μέχρι χθες φαίνονταν ακατόρθωτο, θα μπορούσε να συμβεί. 
Το φως της λευτεριάς να λάμψει εκτυφλωτικά και το σκοτάδι που βύθισαν τη χώρα ξένοι επίβουλοι και ντόπιοι αετονύχηδες και τυχοδιώκτες, να γίνει οριστικά παρελθόν. Το φώς της ελευθερίας προάγγελος μιας νέας Ελλάδας. Μιας Ελλάδας της Δημοκρατίας και της προκοπής. Της Ελλάδας του Πολιτισμού στη πρωτοπορία για μια νέα παγκόσμια Αναγέννηση, από το χρηματοπιστωτικό μεσαίωνα που άρπαγες, βουλιμικοί και άπληστοι βυθίζουν ολοένα και περισσότερο ολόκληρο τον πλανήτη.

Και όμως το φως άρχισε να σιγοσβήνει, να θαμπώνει μεταξύ των καπνών των πρόχειρων ψητοπωλείων και των κομματικών περατζάδων, που μετέτρεψαν γρήγορα τον ιερό χώρο του αγώνα σε πανηγυράκι, όπως περίπου στις επετείους του Πολυτεχνείου. Κι αυτά απέξω.

Γιατί μέσα στο ραδιομέγαρο ένα άλλο δράμα άρχισε να εξελίσσεται. Ο αρχικός ενθουσιασμός και η αγωνιστική διάθεση, παραχώρησαν τη θέση τους στον σκεπτικισμό, στην αναμονή κάποιας λύσης από τους ίδιους τους σφαγείς, ή στην καλύτερη περίπτωση από τη Δικαιοσύνη, μια Δικαιοσύνη σφραγισμένη ανεξίτηλα από τον ένοχο εναγκαλισμό της με την κεντρική εξουσία. Λες και τα πολιτικά ζητήματα λύνονται στα Δικαστήρια!

Οι συλλογικές αποφάσεις έλειψαν, ή χάθηκαν στους λαβύρινθους των κομματικών σκοπιμοτήτων, της γραφειοκρατικής αντίληψης των συνδικαλιστών, στους προσωπικούς υπολογισμούς, στις λογικές της συνδιαλλαγής. Μεγάλα λόγια στο προσκήνιο, υπόγειες διαδρομές και συναλλαγές στο παρασκήνιο. Η δικαιολογημένη, στην αρχή, έλλειψη συντονισμού, προδήλως σκόπιμη στη συνέχεια. Με τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων να αγωνιούν, να προσπαθούν να πιαστούν από κάπου, να ελπίσουν κι αυτοί, ότι κάτι μπορεί να σωθεί.

Κι έτσι στήθηκε για μια ακόμα φορά το παιγνίδι των κομματικών συναλλαγών και των σκοπιμοτήτων σε βάρος των ίδιων των εργαζομένων. Η ροή του προγράμματος παρέμενε για πολλές ημέρες στα γνωστά κλισέ με τις πασαρέλες των επωνύμων μαϊντανών των απανταχού καναλιών και των δημοσιογράφων να μετατρέπουν το πρόγραμμα σε μνημόσυνο μιας ήδη νεκρής ΕΡΤ, με την κοινωνία απούσα. Και ούτε λόγος για αντίσταση και για ανατροπή. Και το πλήθος έξω να φυλλορροεί. Κι όμως τα πράγματα σταδιακά άλλαξαν και τα άλματα που έγιναν στο πρόγραμμα δεν έχουν προηγούμενο. Η κοινωνία είναι πια παρούσα, αλλά χάθηκε πολύτιμος χρόνος και κάτι πολύ από τη διάθεση του κόσμου.

Μια συνεχής σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων, που απονεύρωσε την κινηματική διάθεση βρίσκεται ακόμα σε πλήρη εξέλιξη και πείθει ολοένα και πιο πολύ ότι η παρτίδα παίζεται με σημαδεμένη από την αρχή τράπουλα. Ότι τα πάντα είχαν προσυμφωνηθεί, ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης τσακώνονται για το θεαθήναι και ότι η αντιπολίτευση φοβάται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και προσπαθεί απλά να ποδηγετήσει τον αγώνα των εργαζομένων αποκομίζοντας τα όποια κομματικά οφέλη και τίποτα παραπάνω. Κι αφού τα πάντα δρομολογήθηκαν και εξέλιπε ο κίνδυνος μιας ανεξέλεγκτης τροπής οι κομματικοί στρατοί αποχώρησαν μαζί με πολλά από τα «βρώμικα» στη Μεσογείων. Προάγγελος άραγε δυσμενούς εξέλιξης. Ποιος ξέρει!

Κι όμως μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξημερώματα Κυριακής 23 του Ιούνη η ΕΡΤ παραμένει ανοικτή και εξακολουθεί να εκπέμπει διαδικτυακά. Κάποιοι εργαζόμενοι ακόμα επιμένουν πεισματικά και κάμποσοι απέξω συμπαρίστανται. Λέτε να τα καταφέρουν;

Δεν ξέρω, αξίζει όμως τον κόπο να τους βοηθήσουμε. Ας ξεκινήσουμε πάλι όλοι μαζί αύριο να ανηφορίζουμε προς το ραδιομέγαρο. Το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος να πνίξει την αντίδραση και την κομματική συναλλαγή και να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων.

Εμείς οι ίδιοι, όλοι μαζί, οι πολλοί είμαστε η μοναδική ελπίδα, αν το πιστέψουμε…… 

 

ΣΧΟΛΙΟ: Το κείμενο του Οθωνα τα λέει όλα και στο τέλος κρατάει αναμένο το ..κερί της ελπίδας, του αγώνα, της νίκης και της ανατροπής. 

Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά, αρκεί οι άνθρωποι να το πιστεύουν ότι το μπορούν και το θέλουν.

Όλες τις μέρες αυτές εκεί στο ραδιομέγαρο τα είδαμε όλα. 

Όσοι από εμάς είχαμε κάποια εμπειρία, δε θέλαμε να πιστέψουμε στη......σημαδεμένη τράπουλα, έστω και αν από πολύ νωρίς φάνηκε να βγαίνει στο τραπέζι, όταν στο αγωνιώδες ερώτημα στους υπέυθυνους, ''τι σκέπτεστε να κάνετε, πως νομίζετε ότι μπορείτε να αντιδράσετε, μέχρι που θα φτάσετε'' οι απαντήσεις ήταν ήξεις-αφίξεις ή και τίποτα. 

Όταν μάλιστα αφήνεις το πολιτικό προβλημα να στο λύσουν οι δικηγόροι, τότε ας το..........!

 

Πηγή: Δημήτρης Κυπριώτης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Αθήνα 21 Ιουνίου 2013 Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 Η αμετροέπεια και η αλαζονεία του καθεστώτος κατοχής και της εσωτερικής τρόικας που το εκφράζει, το οδήγησε τελικά να βάλει «τρικλοποδιά» στον εαυτό του.

 Το καθεστώς οδηγήθηκε σε απρόβλεπτη, μέχρι πριν μόλις λίγες ημέρες, πολιτική κρίση και πρέπει να επισημάνουμε ότι σ’ αυτό συνέβαλε αποφασιστικά η σθεναρή στάση των εργαζομένων στην ΕΡΤ.

 Παρά τον αιφνιδιασμό που υπέστησαν με τη πράξη κατάργησης της ΕΡΤ, τις εσωτερικές τους αδυναμίες και τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην οργάνωση του αγώνα τους, κατάφεραν να κρατήσουν τη κρατική ραδιοτηλεόραση ανοικτή. Η στάση τους οδήγησε στη δημιουργία ενός μεγάλου και αυθόρμητου λαϊκού κινήματος συμπαράστασης, που τις τελευταίες ημέρες έδωσε σημάδια κόπωσης και υποχώρησης, αφού και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ δεν κατόρθωσαν να θέσουν τους δικούς τους ξεκάθαρους στόχους για μια δημόσια ραδιοτηλεόραση αυτοδιαχειριζόμενη και ανοικτή στα μεγάλα προβλήματα της χειμαζόμενης κοινωνίας.

Όμως, παρά τους θεατρινισμούς, τα πισωγυρίσματα, τα ‘μπρος πίσω, τις «καραμπόλες», τις εξαγορές που θυμίζουν ‘μέρες του ’65 και την τεράστια προσπάθεια αποπροσανατολισμού, το πλήγμα στο καθεστώς είναι καίριο και τα τραύματα μη επουλώσιμα, ανεξάρτητα των εξελίξεων και αν θα γίνει κατορθωτή (που θα γίνει), η δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο.

Το καθεστώς παραπαίει. Ήρθε η ώρα να του δοθεί το τελειωτικό χτύπημα. Οι χθεσινοβραδινές εξελίξεις δίνουν νέα πνοή και νέες δυνατότητες στον αγώνα.

ΟΙ εργαζόμενοι της ΕΡΤ, τώρα, δεν πρέπει να κάνουν ούτε βήμα πίσω. Αντίθετα, θα πρέπει να κλιμακώσουν τον αγώνα, να κρατήσουν με κάθε τρόπο την δημόσια ραδιοτηλεόραση ανοικτή στην ανάδειξη των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων που το κατοχικό καθεστώς έχει προκαλέσει.

Το λαϊκό κίνημα συμπαράστασης, επίσης, θα πρέπει τώρα να γιγαντωθεί και να προστρέξει σε συστράτευση με τους εργαζομένους, δίνοντάς τους όλη την στήριξη που απαιτείται καθιστώντας την ΕΡΤ απόρθητο οχυρό της λαϊκής αντίστασης. Κανείς δεν πρέπει να εφησυχάσει αναμένοντας τις εξελίξεις. Κάθε ελεύθερος πολίτης, κάθε δημοκράτης, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κομματικές εντάξεις θα πρέπει να βρεθεί στη πρώτη γραμμή του αγώνα. Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης για όλους!

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.), που από την πρώτη στιγμή προσέτρεξε και έδωσε στο πλάι και μαζί με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ αυτόν τον πολυήμερο αγώνα, δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα συνεχίσει εντείνοντας στο έπακρο τις προσπάθειές του πάντα στο πλάι και μαζί με τους εργαζόμενους.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να προχωρήσουν και να αποδείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, αλλά και τη διάθεσή τους να προασπίσουν τη δημόσια περιουσία. Να παραμερίσουν τους κομματικούς εγκάθετους και τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και να προχωρήσουν σε λειτουργικές καταλήψεις παντού, στο μετρό, στα λεωφορεία, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ. Κανένας δημόσιος οργανισμός, καμιά υπηρεσία να μην επιτραπεί να κλείσει, αφού είναι γνωστό ότι μετά την ΕΡΤ ακολουθούν πολλοί άλλοι οργανισμοί. Δεν θα πρέπει να αφεθεί κανένα περιθώριο στο καθεστώς να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί.

Τέλος, για μια ακόμα φορά, καλούμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πάψουν επιτέλους να νομιμοποιούν το καθεστώς και παραιτούμενα από αυτό το κοινοβούλιο της ντροπής, να διευκολύνουν το Λαϊκό Κίνημα στο καθήκον του για την οριστική ανατροπή του φαύλου καθεστώτος της υποτέλειας στους επικυρίαρχους και του αλήτικου «τσαμπουκά» προς την Κοινωνία.

Αθήνα 21 Ιουνίου 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Εμετός σε συνέχειες

του «Pitsirikos»

Νέα σύσκεψη μεταξύ των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη θα πραγματοποιηθεί απόψε, αφού οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί αποφάσισαν να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους επειδή δεν τους κάνει κανείς άλλος παρέα, οπότε είναι αναγκασμένοι να τρώνε ο ένας τον άλλον στη μάπα.

Η σύσκεψη θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χτες αλλά ο Φώτης Κουβέλης προέβαλε σθεναρή αντίσταση επειδή ήθελε να πάει σπίτι του και να παρακολουθήσει το «Your Face Sounds Familiar», όπου η αγαπημένη του Μαντώ θα έκανε τον Ταρζάν.

Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία για την ΕΡΤ, αν και η αλήθεια είναι πως έχουν καταλήξει σε συμφωνία αλλά δεν ξέρουν πώς να μας το πουν.

Σε δηλώσεις που έκαναν μετά τη συνάντηση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης δεν....
αναφέρθηκαν στην ΕΡΤ -αλλά στη δημόσια ραδιοτηλεόραση-, ενώ, παράλληλα «ξέχασαν» να αναφερθούν στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, οπότε είναι ολοφάνερο πως δεν τους ενδιαφέρει ούτε για την ΕΡΤ, ούτε για τους εργαζόμενους αλλά μόνο για την προσωπική τους επιβίωση.

Ο Σαμαράς ξέρει πως είναι τελειωμένος, ο Βενιζέλος ξέρει πως είναι για τη φυλακή και ο Κουβέλης είναι η πιο τρανή απόδειξη πως δεν υπάρχει Αριστερά επειδή δεν υπάρχουν αριστεροί.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τα επιτελεία των κομμάτων, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί δεν συζήτησαν μόνο το θέμα της ΕΡΤ αλλά και άλλα καυτά πολιτικά θέματα, όπως το όνομα που θα δώσει ο Τσίπρας στον γιο του και το βιβλίο της Γιάννας Αγγελοπούλου, η οποία επιστρέφει από το σκι και μάλλον θα ασχοληθεί με την πολιτική επειδή κατάλαβε πως -τώρα που το lifesyle και τα λούσα δεν πουλάνε πια- ο μόνος τρόπος για να προσέξουμε τις τουαλέτες της και τα κοσμήματά της είναι να γίνει πρωθυπουργός.

Οι εκλογές μοιάζουν να απομακρύνονται μερικούς μήνες και αυτό είναι πολύ θετικό, αφενός επειδή οι εκλογές δεν παίζουν κανένα ρόλο και αφετέρου επειδή έχει αποδειχτεί εκατοντάδες φορές πως οι Έλληνες δεν ξέρουν να ψηφίζουν.

Πάντως, οι επόμενες εκλογές θα έχουν μεγάλη πλάκα επειδή θα γίνουν μέσα σε πάρα πολύ άσχημες συνθήκες και οι Έλληνες θα χρειαστεί να επιδείξουν κάτι για το οποίο δεν φημίζονται: συνείδηση.

(Η τύχη των εργαζόμενων της ΕΡΤ είναι στα δικά τους χέρια και αυτή τη στιγμή έχουν μεγάλη δύναμη. Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει -η εμμονή τους στα κόμματα λέει πως μάλλον όχι-, και αν μπορούν να το διαχειριστούν. Θα το διαπιστώσουμε σύντομα.)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

Οι χθεσινές κυβερνητικές αποφάσεις και η  απόφαση του ΣτΕ περί της τύχης της ΕΡΤ και των χιλιάδων απολυμένων εργαζομένων της, επιβεβαίωσαν  στο ακέραιο την προχθεσινή Ανακοίνωση της ΠΓ του ΕΠΑΜ.

Σήμερα το τοπίο είναι πολύ διαφορετικό από όταν ξεκίνησε η λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ και οι εργαζόμενοι  μετά τα όσα χθες διαδραματίστηκαν , βρέθηκαν   πίσω από τις εξελίξεις , ενώ είχαν μοναδική ευκαιρία να βρίσκονται μπροστά.

Παρά ταύτα,  το ΕΠΑΜ εξακολουθεί να στηρίζει τον αγώνα των εργαζομένων και  να συμπαρίσταται ενεργά  σε αυτόν. Συνεχίζει να καταθέτει τις απόψεις του για μια ανεξάρτητη, ακομμάτιστη και κυρίως δημόσια λειτουργία της ραδιοτηλεόρασης της ΕΡΤ, ευελπιστώντας ότι στον τιτάνιο αγώνα που κάνουν οι εργαζόμενοι ενάντια σε ποικίλα συμφέροντα θα βγουν νικητές , αρκεί να βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με αυτήν της κοινωνίας.

Σύμφωνα με τη σημερινή ανακοίνωση  που εξέδωσε η ΠΟΣΠΕΡΤ,  ο αγώνας  των εργαζομένων συνεχίζεται αμείωτος μέχρι την τελική νίκη που συνοψίζεται στα εξής:

Καμία απόλυση, δεν δέχονται εκκαθαρίσεις, δεν δέχονται διοικήσεις που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, συνεχίζουν με ανοικτή ΕΡΤ, με τους εργαζόμενους στη θέση τους, για  την ολοκληρωτική νίκη, που σημαίνει ότι θα κάνουν τα πάντα με την καθοριστική βοήθεια και τη συμπαράσταση του κόσμου.

Στο πλαίσιο αυτό σήμερα  διοργανώνουν στο προαύλιο της ΕΡΤ(στην εξέδρα εκδηλώσεων) ανοιχτό panel ομιλητών από17.00-20.00 προκειμένου να αναπτυχθούν οι θέσεις κινημάτων, φορέων , συλλογικοτήτων, ανέργων, συνταξιούχων κλπ  για το θέμα της ΕΡΤ και του τρόπου ανάπτυξης και λειτουργίας της υπό  δημόσιο καθεστώς.

Το ΕΠΑΜ από πολύ νωρίς έχει δραστηριοποιηθεί στην κατεύθυνση  αυτή για να λάβει μέρος με στελέχη του, σε όσες το δυνατόν περισσότερες ενότητες συζητήσεων. Επίσης θέτει θέμα συμμετοχής στελεχών του σε συζητήσεις στο κεντρικόstudio , αφού επιδειχτικά έχει αγνοηθεί από αυτήν τη δραστηριότητα. Ομοίως επαναφέρει την πρότασή του για μια συζήτηση οικονομολόγων πάνω στο καυτό θέμα της οικονομικής λειτουργίας της ΕΡΤ. Για όλα τα παραπάνω θα υπάρξει ενημέρωση από το χώρο του περιπτέρου μας.

Υπενθυμίζεται σε όλα τα μέλη και τους φίλους του ΕΠΑΜ, ότι το καθημερινό μας ραντεβού με ενημερώσεις, ομιλίες, τοποθετήσεις, επίλυση αποριών και κάθε άλλης εξέλιξης  για όσα συμβαίνουν σε πολιτικό επίπεδο συνεχίζεται κανονικά.

Σήμερα στις 19.00-21.00 ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ θα ενημερώσει και  θα αναλύσει την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις χθεσινές εξελίξεις. Επίσης θα απαντήσει σε όσα άλλα ζητήματα θα τεθούν από όσους παραβρεθούν στη συγκεκριμένη εκδήλωση.

Σας περιμένουμε όλες και όλους

Θα ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

ΕΡΤ: Το Κοινωνικό Στάλινγκραντ της Εποχής μας.

Πηγή: Αριστερή Διέξοδος

Κάθε Ναπολέωντας έχει το Βατερλώ του...

Κάθε Χίτλερ βρίσκει το Στάλινγκραντ του...

Κάθε Χούντα έχει το Πολυτεχνείο της...

Ο Σαμαράς θα βρει την ΕΡΤ του; 

Κυριαρκή 16/6/2013, η καρδιά του λαού χτυπά στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Στον παλμό της συγκέντρωσης, στο συναίσθημα της συναυλίας, στην πυγμή των ομιλητών, στην "πειρατική" αλλά δικαιωματικά νόμιμη αναμετάδοση. Όλα εδώ κρίνονται. Στον αγώνα του λαού, στον πολιτικό αγώνα ττης αριστεράς και των άλλων αγωνιζόμενων δυνάμεων. Ο Σαμαράς θα το βρει από την ΕΡΤ; 

Γιατί μαύρο; 

Γιατί επιτέθηκε με αυτό τον τρόπο η ΝΔ; Γιατί μαύρο; Είναι απλά ένας πολύ λάθος υπολογισμός των Κεδίκογλου - Φαήλου - Σαμαρά και άλλων τέτοιων; Είναι και λάθος εκτίμηση αλλά δεν είναι

μόνο αυτό. Πρώτα και κύρια η ΝΔ κατανοεί ότι τα πολιτικά της καύσιμα τελειώνουν και μετά και την παταγώδη αποτυχία του Success Story θα πρέπει να βάλουν χέρι στα πιο καλά και ήδη "έτοιμα φιλέτα" του τόπου. Τι περιλαμβάνει αυτή η λίστα των "έτοιμων φιλέτων"; ΕΡΤ, ΔΕΗ, Νοσοκομεία και άλλα αντίστοιχου επιπέδου. Όλες οι μάχες αυτές είναι δύσκολες. Η ΝΔ ήξερε ότι στα πλαίσια  της έντασης της ύφεσης και μπροστά στην παταγώδη αποτυχία της μνημονιακής πολιτικής, θα έπρεπε να προχωρήσει σε νέες πιο σκληρές λύσεις για να θρέψει το αδηφάγο βαμπίρ που λέγεται καπιταλισμός σε κρίση. Να θρέψει τους Μπόμπολες και τα κοράκια του γερμανικού και ευρύτερου ευρωπαικού και διεθνή καπιταλισμού. Αυτή ήταν η επόμενη πράξη του έργου. Η γραμμή λοιπόν ήταν και πάλι "Σοκ και Δέος" και μάλιστα πιο έντονα. Με μία απόφαση θα έπρεπε ή να κλείσουν νοσοκομεία, ή να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ ή να κλείσουν την ΕΡΤ ή κάτι άλλο αντίστοιχο. Αυτό θα σήμαινε οικονομικά αποτελέσματα και μια καθοριστική πολιτική μάχη απέναντι στο λαό και την αριστερά. Το γιατί επέλεξαν την ΕΡΤ είναι θέμα δικό τους. Εκτιμούμε ότι μάλλον δεν υπολογίσανε ακριβώς το τι θα συνέβαινε. Τα γεγονότα όμως είναι γεγονότα και εν τέλει το επιτελείο Σαμαρά επέλεξε να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ. Και εδώ το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον...

Ένας πόλεμος έχει πολλές μάχες αλλά κάποιες μάχες μένουν στην Ιστορία...

Το πως έχει εκτυλιχθεί ο αγώνας και η αντιπαράθεση λαού - κυβερνήσεων και τρόικας διαμόρφωσε την προηγούμενη μέρα του αγώνα για την ΕΡΤ. Τα χρόνια της αντιπαράθεσης, με τις σαρωτικές ήττες σε επίπεδο κυβερνητικών αποφάσεων αλλά και οι μεγαλειώδεις αγώνες ακόμα και αν δεν κέρδισαν μέχρι ώρας διαμόρφωσαν τους όρους για να δοθεί η μάχη της ΕΡΤ. Γιατί όμως αυτή η μάχη απέκτησε από το πρώτο λεπτό τόσο μαζικά χαρακτηριστικά; 

 Πρώτα και κύρια διότι ο λαός μας μπορεί να έχει αναγκαστεί να ανεχθεί χαράτσια αλλά τα ζητήματα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας τα έχει για ιερά. Είναι τόσο το αίμα που χύθηκε για την Δημοκρατία και την Ελευθερία που δεν ξεχνιέται. Στο σκοπευτήριο της Καισαριανής το χώμα ακόμα δεν φυτρώνει. Η Γη θυμάται - ο Λαός δεν ξεχνά! Η μάχη της ΕΡΤ έγινε φανερό από την αρχή ότι είναι μια μάχη για τη δημοκρατία και την ελευθερία των ανθρώπων και του τύπου. Για το λόγο αυτό η μάχη αυτή είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει μαζική! 

Σε αυτή τη βάση συνέδραμαν τρία στοιχεία: α) το ότι οι εργαζόμενοι είχαν το αντανακλαστικό να προχωρήσουν σε  κατάληψη και συνέχεια της αναμετάδοσης ως όφειλαν ως δημοσιογράφοι του λαού! Μιλάμε για την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση και β) το ότι οι δυνάμεις της αριστεράς ανταποκρίθηκαν παραχωρώντας τις συχνότητες τους (902, και Κόκκινο) ενώ παράλληλα όλοι οι αγωνιζόμενοι κοινωνικοί φορείςανταποκρίθηκαν συντονιζόμενοι στον κοινό αγώνα με όλα τα μέσα (συγκεντρώσεις σε κάθε κτήριο της ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα, αναμετάδοση της ΕΡΤ μέσω γνωστών και αγνώστων δικτυακών τόπων κ.ο.κ.) και γ) το ότι ο αγώνας της ΕΡΤ βρήκε πρωτοφανή διεθνή στήριξηπρώτα και κύρια ως δημοκρατικό ζήτημα και ακολούθως διότι πολλοί καταλαβαίνουν ότι αν ο ελληνικός λαός χάσει την ΕΡΤ τότε ανοίγει η πόρτα και για άλλα κρατικά κανάλια με δημοκρατικά κεκτημένα όπως το BBC. 

Σε αυτά τα πλαίσια η μάχη της ΕΡΤ έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει μια μάχη διαφορετική από τις άλλες. Είναι η νέα τομή στον αγώνα του λαού μετά τους αγανακτισμένους. Και μάλιστα είναι ένας αγώνας πιο πολιτικός, πιο ώριμος, πιο συγκροτημένος.

Το Μέγαρο της ΕΡΤ, το προαύλιο, οι συχνότητες της, οι υπό κατάληψη εκπομές είναι - τηρουμένων όλων των ιστορικών αναλογιών - το κοινωνικό Στάλινγρκαντ της εποχής μας! 

Ποιοι υπερασπίζονται και ποιοι πολεμούν την ΕΡΤ...

Την ΕΡΤ υπερασπίζεται ο απλός λαός στην μεγάλη του πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι της που αυτές τις μέρες δίνουν μαθήματα μαχόμενης δημοσιογραφίας, οι άνθρωποι των γραμμάτων και οι καλλιτέχνες του τόπου μας, οι αριστεροί και όλοι οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι, οι δημοκράτες στον τόπο μας και διεθνώς. Ποιοι την χτυπούν; Η ΝΔ και η Χρυσή Αυγή. Η Μέρκελ που σήμερα δήλωσε στήριξη. Το αμερικάνικο κογκρέσσο. Η Κυβέρνηση του Ισραήλ που επιτέθηκε ηλεκτρονικά στον δορυφόρο της EBUεπειδή αυτή αναμετάδιδε το σήμα της ΕΡΤ. Οι χειρότερες δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμης χτυπούν την ΕΡΤ, χτυπούν τη δημοκρατία: ο αγώνας της ΕΡΤ είναι σήμερα ένας από τους προμαχώνες του αγώνα των λαών ενάντια στη συντήρηση και τη λήθη, ένας από τους προμαχώνες του αγώνα για τη δημοκρατία! 

ΕΡΤ και Λαϊκό Κίνημα

Η μάχη της ΕΡΤ βρήκε μια πρωτοφανή στήριξη ακριβώς διότι συμπυκνώνει μια ευρύτερη μάχη. Το μέγεθος των συγκεντρώσεων καθημερινά είναι ανεπανάληπτο. Η επιμονή της κατάληψης και της απεργίας των ΜΜΕ είναι μια καθοριστική ένδειξη αποφασιστικότητας. Η ύπαρξη του προγράμματος της ΕΡΤ σε εκατοντάδες site, η αναμετάδοση του ακόμα και από διεθνή μέσα είναι παράγοντας που διαμορφώνει μια συνθήκη πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων και πολύπλευρου χτυπήματος της κυβέρνησης. Η στήριξη της ΕΡΤ από δεκάδες καλλιτέχνες και άλλους ανθρώπους των γραμμάτων διαμορφώνει μια άλλη ποιότητα στον αγώνα. Στο προαύλιο και το μέγαρο της ΕΡΤ παρευρίσκονται και δρουν τραγουδώντας ή αρθρώνοντας λόγο καθημερινά σημαντικά πρόσωπα της κοινωνίας μας. Οι συναυλίες της ΕΡΤ είναι από μόνες τους ένα πολιτιστικό γεγονός για την χώρα. Είναι σαφές ότι εδώ μιλάμε για έναν αγώνα μιας άλλης ποιότητας. Μιλάμε για την κατάκτηση μιας λαϊκής ενότητας ενός άλλου επιπέδου.Τηρουμένων όλων των ιστορικών αναλογιών μιλάμε για "Μέρες Πολυτεχνείου"!

ΕΡΤ και Αριστερά

Η μάχη κόντρα στην υποταγή στις ιστορικά οπισθοδρομικές πολιτικές του μνημονίου, η μάχη για την Δημοκρατία και την Ελευθερία που είναι το βαθύτερο νόημα της μάχης για την ΕΡΤ δεν μπορεί να δοθεί νικηφόρα χωρίς τον καθοριστικό ρόλο των δυνάμεων της αριστεράς. Στην ΕΡΤ η αριστερά είναι παρούσα από την πρώτη στιγμή και αυτό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Άνθρωποι με σημαίες ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ φωνάζουν τα ίδια συνθήματα και αυτό είναι καθοριστικό. Το ΚΚΕ έδωσε τη συχνότητα του 902 και αυτό υπήρξε μια πράξη με καίριο ρόλο ενώ το ίδιο έπραξε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον 105,5. Όλες οι δυνάμεις της αριστεράς βάζουν πλάτη στον αγώνα και αυτό είναι σημαντικό.

Αυτά όμως τα σημαντικά δεν φτάνουν, δεν είναι αρκετά. Δεν είναι λίγα - αλλά δεν είναι το τέλος της διαδρομής. Τα πράγματα θα κριθούν εν τέλει στην σαφήνεια και σταθερότητα της πολιτικής γραμμής της αριστεράς. 

Σήμερα απαιτείται αταλάντευτη κατεύθυνση για ανένδοτο αγώνα μέχρι την δημοκρατική διέξοδο με ξεκάθαρη γραμμή για διάσωση της ΕΡΤ και αναγέννηση της στα πλαίσια ενός νέου οράματος για την ενημέρωση και τον πολιτισμό σε συνδυασμό με την προβολή ενός ευρύτερου προγράμματος άμεσης ριζοσπαστικής διεξόδου που θα απαντά τα ζητήματα του μνημονίου, του χρέους και του Ευρώ και θα βάζει κατεύθυνση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Απαιτείται δηλαδή ο συνδυασμός της κατεύθυνσης για άμεσο αγώνα διαρκείας με ένα ευρύτερο συλλογικό όραμα που να εντάσσει την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων της χώρας μας και να τους απαντά πως θα βγούμε από τον βούρκο των μνημονιακών πολιτικών, τι αυτό θα απαιτήσει και τι Ελλάδα θα έχουμε αύριο ώστε ο λαός μας να εργάζεται, να παράγει, να ζει με αξιοπρέπεια από τον κόπο του, να έχει κατοχυρωμένη ανεξαρτησία και ελευθερία και εν τέλει να είναι αφέντης στον τόπο του. Ένα πρόγραμμα - όραμα για ένα άμεσο μέλλον που δεν μπορεί να περιλαμβάνει το μαύρο στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες μα πάνω από όλα δεν μπορεί να περιλαμβάνει το μαύρο της ανεργίας, των ανυπεράσπιστων γερατειών και όλων των άλλων πληττόμενων και ευαίσθητων κοινωνικών μερίδων. Ενός τόπου που στηρίζεται πρώτα και κύρια στις δικές του δυνάμεις και δεν αγωνιά για το πως θα ξεπουληθεί στις διεθνείς αγορές. Ενός τόπου που ορίζει το προιόν, τον τρόπο και τη μεθοδολογία διάθεσης της παραγωγής του με βάση τις άμεσες και μακροπρόθεσμες κοινωνικές ανάγκες κόντρα σε διεθνείς συμβάσεις και δομές οικονομικού ελέγχου των λαών. Μιλάμε κύρια για την ΕΕ και την ΟΝΕ που οδήγησαν ακόμα και στην καταστροφή της αγροτικής παραγωγής αυτού του τόπου και έριξαν την χώρα στον βάλτο της αποβιομηχάνισης ενώ την ίδια στιγμή την έντασαν σε ένα καθεστώς διεθνών ανταγωνισμών που αντικειμενικά εξυπηρετεί όσους έχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα με βάση μια ισχυρή βιομηχανική καπιταλιστική παραγωγή και έναν σχετικό τραπεζικό τομέα. 

Σε αυτή την κατέυθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ευθύνη αλλά και μια μοναδική ευκαιρία. Όπως ευθύνη έχει και κάθε άλλη δύναμη που επικαλείται τη γραμμή του μετώπου της αριστεράς με προοπτική νίκης του λαού, το ΚΚΕ που κανείς δεν πρέπει να προεξοφλεί τη στάση του έχουν ευθύνη για το προχώρημα αυτής της κατεύθυνσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συζητά τα ζητήματα του μετώπου και του προγράμματος. Οι χιλιάδες του λαού, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ που παίζουν τα κορμιά τους, οι καλλιτέχνες του τόπου μας το απαιτούν! Το απαιτεί η Δημοκρατία και η Ελευθερία. Το απαιτεί το χρέος προς την Πατρίδα. Έτσι πρέπει να γίνει...

...έτσι θα γίνει! 

Ούτε Ένα Βήμα Πίσω! 

Αυτό ήταν το παράγγελμα που δόθηκε στους αγωνιστές του Στάλινγκραντ. Αυτό το παράγγελμα και πάνω από όλα ο ηρωϊκός αγώνας του σοβιετικού λαού έκριναν την έκβαση της ιστορικότερης μάχης του κόσμου. Αυτό ήταν το σημείο τομή που έδωσε ξανά ανάσα στον αγώνα όλων των λαών και δημοκρατικών ανθρώπων ενάντια στο ναζισμό και την ιστορική κατάχνια που αυτός εκπροσωπεί. 

Αυτό είναι και το σύνθημα που αντιστοιχεί στην ΕΡΤ. Στο επίπεδο του κοινωνικού και του πολιτικού αγώνα δεν αντιστοιχεί να γίνει "ούτε ένα βήμα πίσω!". Εξάλλου μπροστά έχει τόσο φως - πίσω έχει μόνο μαύρο. Στους δέκτες μας, στη ζωή μας, στις καρδιές μας. 

Η ΕΡΤ θα νικήσει! 

Ο λαός θα νικήσει! 

Ανατροπή της Κυβέρνησης του Νεοφιλελεύθερου Εκφασισμού!

Ανένδοτος Αγώνας μέχρι τη Νίκη! 

Πάλη για Δημοκρατία, Ελευθερία, Ανεξαρτησία! 

Πάλη για Λαϊκή Κυριαρχία, Δικαίωμα στην Εργασία, Οικονομική και Πολιτική Ανεξαρτησία! 

Πολιτισμός σημαίνει αγώνας! Κλείνουμε το "της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" από το "Άξιον Εστί" όπως αυτό τραγουδήθηκε από χιλιάδες χείλη δημοκρατικών ανθρώπων στο προαύλιο της ΕΡΤ.