Σχολιασμός των κειμένων του βιβλίου ευρω ή δραχμή -Σχέδιο Β της ομάδας Α.Αλαβάνου!

ΣΧΕΔΙΟ Β΄

Για τη σωτηρίας της πατρίδας

ή …. για την  πολιτική σωτηρία του κ. Αλαβάνου;

του Κώστα Γιαννιώτη

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της νεοσύστατης πολιτικής ομάδας ΜΑΑ, του κ. Αλαβάνου - με την επωνυμία ‘’Σχέδιο Β΄‘’- και με τίτλο: ‘’ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ; Σχέδιο Β΄‘’.

Κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου αποτελούν οι συγκλίνουσες, αποκλίνουσες και αντικρουόμενες ή αυτοαναιρούμενες απόψεις,  θέσεις και θεωρίες.

Ο μελετητής αναγνώστης του καλείται να συνδέσει τα ασύνδετα και να οριοθετήσει άποψη για τις επιδιώξεις, τους στόχους και τις προοπτικές ή τις λύσεις που ευαγγελίζεται η ομάδα του ΜΑΑ.

Αξίζει να το μελετήσει κάποιος, όχι για να βρει  λύσεις του υπάρχοντος τραγικού προβλήματος που βιώνει ο ελληνικός λαός, αλλά για αντιληφθεί το πώς ορισμένοι αντιλαμβάνονται τη θέση τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι και τι ρόλο επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους  και -  κατά συνέπεια – για την κοινωνία.

Από την πρώτη σελίδα ο συντάκτης του βιβλίου προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη ότι ξαφνικά .... εμφανίστηκε από το πουθενά το σωτήριο ΜΑΑ, με ‘’ρηξικέλευθες’’ προτάσεις και ‘’ενωτικές’’ πρωτοβουλίες που ξεκινούν από την κορυφή και οδεύουν μέχρι το βάθος της κοινωνίας. Κάνει μάλιστα  και την …….‘’αυτοκριτική’’ του δηλώνοντας ότι  ‘’…..Υπάρχει πολύ μεγάλη καθυστέρηση ……Πολύ σύντομα πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτή την έκφραση ενός ανατρεπτικού, ριζοσπαστικού ρεύματος’’. (σελ. 45)

Από όσο είναι δυνατόν να γνωρίζει ο κάθε πολίτης, το μέτωπο δεν προβάλλει κυρίαρχες ιδεολογίες (ούτε αριστερές, ούτε δεξιές, ούτε κεντρώες, ούτε κεντροδεξιές, ούτε κεντροαριστερές) σαν σημαία συσπείρωσης. Στο μέτωπο, κυρίαρχη θέση κατέχουν αρχές και προτάγματα που εκπροσωπούν και αγκαλιάζουν το σύνολο των μελών της κοινωνίας , τα οποία δεινοπαθούν από  τη συγκεκριμένη πολιτική του υπάρχοντος δωσιλογικού συστήματος. Το μέτωπο συγκροτείται και ιεραρχεί τα προτάγματά του μέσα από διαδικασίες ζύμωσης και οργανωμένης δράσης της ίδιας της κοινωνίας. Όχι μέσα από μαζώξεις ‘’σοφών ηγετών’’ που προτάσσοντας την ιδεολογία του - ή την ιδεολογική θρησκοληψία του – καλεί το λαό να προστρέξει σε λαϊκό προσκύνημα του. Ούτε μέσα από συσπειρώσεις κομμάτων και αποκομμάτων της ‘’αριστεράς’’ που επιδιώκει και καρτερεί ο κ. Αλαβάνος.

Όσο καλοπροαίρετα κι αν προσπαθήσει ο αναγνώστης να βρει στο βιβλίο έστω και μια λέξη που να περικλείει μέσα της –ακόμα και σαν υποψία - την έννοια της ανατροπής του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος,  θα κουραστεί άδικα. Αντίθετα, θα βρεθεί (στη σελ. 16) αντιμέτωπος με την …… ‘’επιτακτική και κατεπείγουσα’’ αναγκαιότητα καταφυγής σε δημοψήφισμα. Μάλιστα. Καλά διαβάσατε. Δημοψήφισμα, όπου ο λαός ‘’απερίσπαστος’’ και καλυμμένος με όλα τα ‘’δημοκρατικά εχέγγυα’’  που του παρέχει το υπάρχον σύστημα (το οποίο μάλλον εμπιστεύεται η ομάδα του κ. Αλαβάνου) θα αποφασίσει για τη μοίρα του. Μια λογική που οδηγεί, εμμέσως πλην σαφώς, στην αποδοχή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος ως εγγυητή των δημοκρατικών θεσμών και των λειτουργιών τους. Μοιάζει να μην είδαν και να μην άκουσαν τίποτε για την πλήρη και ανενδοίαστη καταρράκωση, από τους κρατούντες, του υπάρχοντος συντάγματος και οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμότητας. Για τον εκφασισμό της δημόσιας ζωής αυτού του τόπου. Σ` αυτό το κράτος, με αυτές τις δομές και τους θεσμούς, επαφίεται ο κ. Αλαβάνος για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Διαβάζει ο αναγνώστης ότι για το εγχείρημα, που ευαγγελίζονται, απαιτείται ….‘’ο λαός να πιστεύει σ` αυτή τη λύση, να την κάνει δική του υπόθεση, παλεύοντας ενωμένος….’’(σελ. 11)

Ποιο λαό; Πότε τον είδαν; Πότε καταδέχτηκαν να τον πλησιάσουν, να τον ρωτήσουν, να του προτείνουν και να κριθούν; Πόσο ικανή είναι να κινητοποιήσει την κοινωνία, και να τη συμπτύξει σε μέτωπο, μια ομάδα, που μέσα σε μια βραδιά και μέσα από ‘’μαζικές’’  ……‘’λαοσυνάξεις’’ των 150 (εκατόν πενήντα) ατόμων, αυτοανακηρύσσεται σε Πολιτική Γραμματεία  .…‘’μετώπου’’; Που δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη ευθιξία να ονομάσει την αφεντιά της, έστω, Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή μέχρι τη σύγκληση συνεδρίου για ψήφιση καταστατικού και εκλογή οργάνων;

Το αστείο, θα έλεγε κάποιος, στην όλη ιστορία είναι ότι  α υ τ ο ί  οι ίδιοι, μέσα από τα γραφόμενα του βιβλίου τους αναφέρουν ότι ‘’ ……Το Μέτωπο αυτό ….έχει τα οργανωτικά μορφώματα της Αριστεράς, μέρος των οποίων, εμμένει ακόμα και τώρα σε διχαστικές ιδεοληψίες και αυτοαναφορικές περιχαρακώσεις, υπονομεύοντας τη μετωπική συγκρότηση του αγώνα με καπελώματα με αυτοαναφορικές παρωδίες κομματικών ‘’μετώπων’’ , που ενίοτε επενδύονται και με ρητορική υπέρ του μετώπου’’. (Δ. Πατέλης σελ. 111).

Αυτό, τώρα, να το θεωρήσουμε αυτοκριτική ή πλήρη σύγχυση και ασυνεννοησία μεταξύ των συμμετεχόντων στη συγγραφή (ή καλύτερα συρραφή) του βιβλίου;

Να γιατί στην αρχή του σχολίου αναφέρονται σαν χαρακτηριστικά του βιβλίου οι αντιφάσεις και οι αυτοαναιρέσεις. Γιατί παρ` όλες τις καλές του προθέσεις ο συντάκτης αφήνει ακάλυπτες τις κρυφές του σκέψεις. Αυτές που επιφυλάσσουν ηγεμονικό το ρόλο της αριστεράς σ` αυτό που αποκαλεί ‘’μέτωπο’’. Ακόμα και οι προτάσεις για συνεργασία καθώς και η ‘’κριτική’’ του  απευθύνονται σε ‘’αριστερές ομάδες, πρόσωπα ή κόμματα.

Δεν αντιλαμβάνονται ή κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι η διάρρηξη των χρόνιων αγκυλώσεων μιας κοινωνίας είναι ευθύνη συλλογικών οργάνων, τα οποία  πρέπει να είναι πρωτογενή δημιουργήματα αυτής της  ίδιας  της  κοινωνίας.  Αυτά  θα  αποτελέσουν  τον καταλύτη,  που θα αυξάνει, με γεωμετρική πρόοδο, την επιτάχυνση της ριζοσπαστικοποίησής της κοινωνίας. Η τυχόν προσπάθεια ‘’άνωθεν’’ παρέμβασης, καθοδήγησης και κομματικοποίησής της ή εγκλωβισμού της σε σχήματα και ιδεοληψίες θα την οδηγήσουν στην οριστική απογοήτευση και την παράδοσή της, άνευ όρων, στο σύστημα και τις πιο μαύρες και αντιδραστικές εκφάνσεις του (βλ. Χ Α), που καραδοκούν στη γωνία.

Το ίδιο επικίνδυνες είναι και οι προσπάθειες του κάθε επίδοξου ‘’σωτήρα’’ να μπολιάσει την κοινωνία με τις δικές του ονειρικές υπερβάσεις, στο όνομα του δικού του ‘’σοσιαλιστικού’’, ‘’αριστερού’’ μετασχηματισμού.

Η κοινωνία είναι αυτή, και μόνο αυτή, που μέσα από το μονοπάτι των υιοθετημένων από την ίδια προταγμάτων, θα κατακτά έναν – έναν τους στόχους, με κυρίαρχους την ανατροπή, την εθνική ανεξαρτησία και την εφαρμογή της δημοκρατίας στην πράξη μέσα από την επιβολή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και σύνταξης και ψήφισης νέου Συντάγματος, από τον ίδιο το λαό. Την παραπέρα πορεία του (αριστερά, δεξιά, πάνω ή κάτω, πέρα ή δώθε) θα την καθορίσει ο ίδιος ο λαός, στο βαθμό που θα έχει κατακτήσει τη συνείδηση της δύναμής του. Χωρίς νίκες της κοινωνίας και την κατάκτηση – μικρών και λίγων ίσως στην αρχή – αλλά στρατηγικής σημασίας στόχων, τότε είναι σχεδόν βέβαιη η παραίτηση, η παθητικότητα και η παράδοσή της σε κάθε είδους μορφώματα και σε ‘’σωτήρες εκδικητές’’.  

Μέσα στην ‘’αγωνία’’ των αναζητήσεων του συντάκτη – για τη δημιουργία του δικού του μετώπου και την προώθηση των δικών του ‘’ενωτικών’’ πρωτοβουλιών – δεν υπάρχει πουθενά, ούτε σαν απλή αναφορά, το γεγονός ότι, ήδη, αυτό το μαζικό, οργανωμένο και ανατρεπτικό κίνημα υπάρχει και εκφράζεται μέσα από το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ), του οποίου οι προτάσεις και τα προτάγματα είναι γνωστά εδώ και δυο χρόνια. Προτάσεις και προτάγματα που έχουν μπει, στο καμίνι της δοκιμασίας και κριτικής της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από την καθημερινή του δράση μέσα στο λαό και μαζί με το λαό, καθώς και με δυο Συνέδρια (το 2^ο πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες) ανοιχτά στην κοινωνία. Με κεντρικά όργανα υπόλογα και απολογούμενα στα χιλιάδες μέλη και φίλους του Μετώπου, χαράζοντας μαζί τους την παραπέρα πολιτική και οργανωτική δραστηριότητά του.

Βλέπετε υπάρχει η ‘’δημοκρατία’’ τους και η δημοκρατία του πραγματικού Μετώπου. Του ΕΠΑΜ.  Χάσμα δυσθεώρητο !!

Με τις ‘’προτάσεις‘’ τους παραβιάζουν θύρες ανοιχτές. Και τις παραβιάζουν με άγαρμπο και πολιτικά ακαλαίσθητο τρόπο. Με κακή και αποσπασματική αντιγραφή των προταγμάτων του ΕΠΑΜ. Σίγουρα δε θα ενοχλούσε κανέναν αν η αντιγραφή ήταν σωστή και αξιόπιστη. Σίγουρα δε θα ενοχλούσε κανέναν, αν ήξεραν και να τα υπερασπιστούν.

Ας το έκαναν σωστά κι ας επετύγχαναν. Ευχής έργο θα ήταν για το λαό και την πατρίδα.

Όμως δεν κάνουν αυτό.

Αντίθετα. Παίρνουν τα προτάγματα του ΕΠΑΜ, τα ακρωτηριάζουν, αφυδατώνοντάς τα από κάθε ανατρεπτικό - και επικίνδυνο για το σύστημα -  περιεχόμενο και τσαλαβουτώντας σε ανίσχυρα και έωλα επιχειρήματα, αποχρωματίζουν και αποφλοιώνουν την αξιοπιστία τους. Εξασφαλίζουν έτσι την απρόσκοπτη προβολή τους από τα ΜΜΕ του καταστημένου. Χαράς ευαγγέλια για το σύστημα.

Αυτός και μόνο ο λόγος είναι αρκετός για τη σκληρή καταδίκη τους από το λαό. Από ένα λαό τόσο βασανισμένο, ο οποίος δεν πρόκειται να δώσει άφεση αμαρτιών σε κανέναν, που  διατηρώντας ανέπαφη και αδιόρθωτη την παλαιοκομματική του νοοτροπία, θέλει να την χρησιμοποιήσει σαν μέσο και ιμάντα προώθησής της δικής του πολιτικής επιβίωσης στο κατεστημένο και σάπιο κοινοβουλευτικό αλισβερίσι, αναζητώντας μερίδιο στην αγορά της πολιτικής αγυρτείας.

Αν δεν υπήρχε ο κ. Αλαβάνος, σίγουρα το σύστημα θα δημιουργούσε κάποιον στα μέτρα του. Ακριβώς στα δικά του. Κάποιον που βλέποντας ότι έμεινε έξω από το παιγνίδι του κατεστημένου, μέσα στον αναβρασμό του πολιτικού αχταρμά, αποφάσισε να ξαναμπεί στο παιγνίδι, εκμεταλλευόμενος οράματα και προτάγματα μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Θα ‘’έφτιαχναν’’ κάποιον που δεν ‘’ορρωδεί προ ουδενός’’ – ακόμα και να γίνει δολιοφθορέας των οραμάτων αυτών – προκειμένου να συμμετάσχει στο παιγνίδι της εξουσίας.

Γιατί, για παράδειγμα, αναζητώντας, ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου,  κάτι που – έστω και υποτυπωδώς - να αναφέρεται στο μέγιστο θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας διαπιστώνουμε την παντελή απουσία του θέματος.

Αν ένα τέτοιο θέμα, που αφορά άμεσα τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού αυτής της χώρας, δε βρίσκεται όχι μόνο στην προμετωπίδα των διακηρύξεων του ‘’μετώπου’’ του  κ. Αλαβάνου, αλλά δεν περιλαμβάνεται ούτε σαν απλή νύξη, τότε μιλάμε για ‘’μέτωπο’’ της λήθης και της ανοχής.

Εκτός και αν στα πλαίσια του ‘’μετώπου’’ της ενότητας της αριστεράς – κάτι που ουδόλως ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία – προσπαθεί να εναρμονίσει το βήμα του με τους ομοτράπεζούς του της ‘’αριστεράς’’ των άλλων αποχρώσεων. Αν για τέτοια ενότητα πασχίζει, ας συνεχίσει το δρόμο του. Ας πάψει όμως να μιλά για μέτωπα.

Η κοινωνία, αυτή τη στιγμή, παλεύει για την επιβίωσή ΤΗΣ, τη ζωή των παιδιών της και της ίδιας της πατρίδας. Χτίζει το δικό της Μέτωπο. Δεν την απασχολεί  η πολιτική επιβίωση πολιτικών ‘’προσωπικοτήτων’’ και τα ‘’μέτωπα’’ της αριστεράς. Μιας αριστεράς που, με τις προτεραιότητες που βάζει, αποτελεί τροχοπέδη στις όποιες ενωτικές προσπάθειες δρομολογούνται αυτόν τον καιρό στα σπλάχνα της κοινωνίας. Μιας αριστεράς που με τη δράση της αποτελεί όχι το συνδετικό ιστό των κοινωνικών δυνάμεων, αλλά το διαλυτικό και αποσυνθετικό  καρκίνωμά της. Μιας αριστεράς που επιβιώνει με τις ευλογίες του συστήματος και προς όφελος του συστήματος, κάτι σαν το άλλοθί του. Σαν τέτοια πρέπει να καταδικαστεί από το λαό και να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη του τόπου. Γιατί έχει, από δεκαετίες τώρα, απεμπολήσει κάθε τι που ενώνει, εμπνέει και εγείρει το λαό. Έχει παραδώσει στη λήθη, την αφάνεια - ή και το διασυρμό - τους αγώνες, τις θυσίες και το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, που όχι μόνο δεν είχαν απλώσει ποτέ το χέρι τους, σαν ζήτουλες, στην επιχορήγηση του κρατικού κορβανά, αλλά πρόσφεραν τη ζωή τους λάδι στο καντήλι της ευημερίας αυτής της άμοιρης πατρίδας. 

Προσπαθώντας κάποιοι να αναβιώσουν ‘’μέτωπα’’ πολιτικών παραγοντίσκων και ‘’ηγετικών προσωπικοτήτων’’, στο όνομα της κοινωνίας, αλλά μακριά από την ίδια και τις πραγματικές της ανάγκες και προσδοκίες, θα πρέπει να θυμούνται ότι σπέρνουν ανέμους. Θα θερίσουν θύελλες. Ο λαός αυτός γίνεται, κάθε μέρα που περνά, και πιο ώριμος, πιο σοφός. Αργά, βασανιστικά, αλλά σταθερά και σίγουρα.